Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy
i (...) w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Werocy

Protokolant: Daniel Musiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11.02.2021 r. we W.

odwołania E. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 11.09.2018 r. Znak: 470000/603/RW/26449/2018-ZAS

w sprawie E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  odwołanie oddala;

II.  koszty sądowe zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca (ubezpieczony) E. S. wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 11.09.2018 r. Znak: 470000/603/RW/26449/2018-ZAS, odmawiającej mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wnosząc – jak wynika z treści odwołania – o zmianę zaskarżonej decyzji
i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu żądania podał, że nie zgadza się z treścią zaskarżonej decyzji, którą uważa za błędną. Wskazał, że w dniu 31.08.2018 r. wydane zostało orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, w którym ustalono, że nie jest niezdolny do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, z którym to orzeczeniem nie może się zgodzić. Podniósł, że od ponad 2,5 roku leczy się u lekarza psychiatry na silną depresję i nerwicę, przy czym aktualnie nie jest w stanie funkcjonować bez stałego przyjmowania leków antydepresyjnych i uspokajających. Wskazał, że z uwagi na depresję przebywał także uprzednio na długotrwałych zwolnieniach lekarskich (od października 2015 r. do kwietnia 2016 r.) i dalej, że jak wynika z zaświadczenia o stanie jego zdrowia z dnia 06.09.2018 r. wydanego przez dr n. med. Z. M. stwierdzono u niego zaburzenia depresyjne F 38.8 w leczeniu a także uznano, iż „zdolność do pracy znacznie ograniczona”. Podkreślił także, że w lutym 2016 r. zdiagnozowano u niego napadowe migotanie przedsionków serca z szybką akcją komór, a obecnie jest po dwóch zabiegach ablacji cieśni trójdzielno-żylnej wykonanych w dniach 14.12.2017 r. i 16.03.2018 r.
i pozostaje pod stałą opieką lekarza kardiologa. Wskazał, że niezależnie od powyższych schorzeń zdiagnozowano u niego również astmę oskrzelową, nadciśnienie tętnicze, a także otyłość. Dodatkowo w lutym 2018 r. doznał silnego skręcenia i naderwania stawu kolanowego, w związku z czym pojawiły się u niego problemy z poruszaniem się. Stwierdzono także u niego zmiany zwyrodnieniowe w obu stawach kolanowych, zaś w dniu 19.09.2018 r. otrzymał skierowanie do szpitala w celu wstawienia endoprotez stawów kolanowych w obu nogach. Ubezpieczony podał kolejno, że na przełomie 2017 i 2018 roku stwierdzono u niego również zwyrodnienie plamki żółtej i bieguna tylnego oka lewego.

Wskazując na powyższe wnioskodawca argumentował, że przedmiotowe schorzenia uniemożliwiają mu faktycznie normalne funkcjonowanie, a w szczególności podjęcie
i wykonywanie jakiejkolwiek pracy, w szczególności w wyuczonym zawodzie, w związku
z czym uznać należy, że przysługuje mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wniósł o jego oddalenie z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy, powołując się na treść przepisu art. 18 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r., poz. 1368), podał, że w przedmiotowej sprawie komisja lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 31.08.2018 r., stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy a także, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Wskazał, iż z uwagi na powyższe decyzją z dnia 11.09.2018 r., po rozpoznaniu wniosku z dnia 14.06.2018 r., uchylił uprzednio wydaną decyzję z dnia 02.08.2018 r. i odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny:

Wnioskodawca E. S. ma 64 lata (urodził się (...))

Z wykształcenia jest technikiem mechanikiem samochodowym, przy czym pracował jako diagnosta a także jako handlowiec i kolejno jako koordynator ds. inwestycji, przy czym pracę na w/w stanowisku koordynatora ubezpieczony wykonywał u dewelopera, zaś jego zatrudnienie ustało w maju 2017 r.

Wykonywana przez niego na w/w stanowisku, koordynatora ds. inwestycji, praca była pracą w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywaną zarówno wewnątrz pomieszczenia jak i na zewnątrz budynku. Była to praca w zmiennych warunkach atmosferycznych, zarówno siedząca ale również wymagająca chodzenia po terenie budowy np. celem wykonania kontroli przebiegu budowy. W przypadku dowozu towarów zdarzało się, że ubezpieczony pomagał przy jego rozładunku. Ubezpieczony nie wykonywał natomiast pracy na wysokości.

Ubezpieczony podlega leczeniu z uwagi na depresję, nerwicę i zaburzenia lękowe, schorzenia kardiologiczne, schorzenia układu ruchu (m.in. zmiany zwyrodnieniowe
w stawach kolanowych) i schorzenia narządu wzroku (m.in. w obserwacji od września 2017 r. postać sucha obu oczu). Ma również problemy z otyłością.

Ubezpieczony przebywał na długotrwałych zwolnieniach lekarskich, w związku
z schorzeniami kardiologicznymi, wykorzystując z dniem 06.09.2017 r. 182-dniowy okres zasiłkowy.

Po wykorzystaniu okresu zasiłkowego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., przyznał ubezpieczonemu - w związku z wnioskiem ubezpieczonego z dnia 22.08.2017 r. - prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy, tj. na okres od dnia 07.09.2017 r. do dnia 04.01.2018 r.

W dniu 08.02.2018 r. wnioskodawca złożył kolejny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne.

Decyzją z dnia 08.03.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres
3 miesięcy, tj. na okres od dnia 05.01.2018 r. do dnia 04.04.2018 r.

Kolejny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne ubezpieczony złożył w dniu 15.06.2018 r.

Orzeczeniem z dnia 12.07.2018 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy jak również, iż brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: - dokumentacja medyczna, k. 29-30, 32-80, 82-85, 87-90, 117-120, 126-134, 149-154,

181-182, 229, 231-235 oraz w aktach ZUS

- wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 22.08.2017 r., w aktach ZUS

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 19.09.2017 r., w aktach ZUS

- decyzja ZUS z dnia 06.10.2017 r., w aktach ZUS

- wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 08.02.2018 r., w aktach ZUS

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 02.03.2018 r., w aktach ZUS

- decyzja ZUS z dnia 08.03.2018 r., w aktach ZUS

- wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 15.06.2018 r., w aktach ZUS

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 12.07.2018 r., w aktach ZUS

- przesłuchanie ubezpieczonego, k. 312v. i nagranie k. 314

Decyzją z dnia 02.08.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego wskazując, że lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 12.07.2018 r. orzekł, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: - decyzja ZUS z dnia 02.08.2018 r., k. 11 oraz w aktach ZUS

Ubezpieczony złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 12.07.2018 r., przy czym sprzeciw – nadany przesyłką pocztową – wpłynął do organu rentowego dopiero w dniu 10.08.2018 r.

Na skutek zgłoszonego, przez ubezpieczonego sprzeciwu, komisja lekarska ZUS wydała w dniu 31.08.2018 r. orzeczenie, w którym ustaliła, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy jak również, że brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 31.08.2018 r. wydane zostało po przeprowadzeniu badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, zaś przy dokonaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono: stopień naruszenia sprawności organizmu, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

Dowód: - sprzeciw ubezpieczonego, w aktach ZUS

- orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 31.08.2018 r., k. 16-17 oraz w aktach ZUS

Decyzją z dnia 11.09.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. postanowił uchylić decyzję z dnia 02.08.2018 r. i odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż decyzją z dnia 02.08.2018 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 12.07.2018 r., który orzekł, iż stan zdrowia wnioskodawcy nie uzasadnia przyznania mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i dalej, że od tego orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw. Podano, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem
z dnia 31.08.2018 r. orzekła, że stan zdrowia wnioskodawcy nie uzasadnia przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: - decyzja ZUS z dnia 11.09.2018 r., k. 14-15 oraz w aktach ZUS

U wnioskodawcy rozpoznaje się, w badaniu internistyczno-kardiologicznym, miażdżycę aorty i naczyń wieńcowych serca, chorobę niedokrwienną serca, dławicę piersiową I/ (...), nadciśnienie tętnicze (...), zaburzenia rytmu serca – napadowe migotanie
i trzepotanie przedsionków, stan po dwukrotnej ablacji cieśni trójdzielno-żylnej (w dniach: 14.12.2017 r. i 16.03.2018 r.) z powodu trzepotania przedsionków oraz przewlekłą antykoagulację (...).

U wnioskodawcy wystąpiły w 2016 r. zaburzenia rytmu serca pod postacią napadowego migotania i trzepotania przedsionków, przy czym napadom arytmii towarzyszyły bóle w klatce piersiowej. Z tego powodu miał wykonane badania diagnostyczne w tym koronografię, w której nie stwierdzono zmian w tętnicach wieńcowych, które wymagałyby leczenia inwazyjnego.

Z powodu zaburzeń rytmu, tj. z powodu napadowego trzepotania przedsionków leczony był dwukrotnie ablacją cieśni trójdzielno-żylnej, ostatnio w marcu 2018 r., przy czym leczenie było skuteczne.

Wnioskodawca leczy się farmakologicznie i do obecnego czasu nie było ostrego niedokrwienia serca. Nie obserwowano także objawów dekompensacji układu krążenia.

Przeprowadzone badanie przedmiotowe (28.02.2019 r.) nie wykazało istotnych odchyleń od normy w zakresie układu krążenia. Czynność serca jest miarowa, prawidłowe jest ciśnienie tętnicze krwi, nie ma objawów niewydolności układu krążenia.

U wnioskodawcy nie stwierdza się od dnia 05.04.2018 r. niezdolności do pracy i brak jest wskazań do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego z przyczyn kardiologicznych.

Wnioskodawca wymaga wprawdzie nadal systematycznego leczenia, ale nie jest niezdolny do pracy z przyczyn kardiologicznych i nie wymagał przyznania świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 05.04.2018 r.

Dowód: - dokumentacja medyczna, k. 29-30, 32-80, 82-85, 87-90, 117-120, 126-134, 149-154,

181-182, 229, 231-235 oraz w aktach ZUS

- opinia biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii, k. 99 – 101,

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii

z dnia 17.09.2020 r., k. 206

U wnioskodawcy rozpoznaje się także zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa, zespół bólowy kręgosłupa w wywiadzie, zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, astmę oskrzelową w dokumentacji i otyłość pokarmową.

W przeprowadzonym badaniu podmiotowym i przedmiotowym u ubezpieczonego stwierdza się dość dobry stan somatyczny.

Funkcja kręgosłupa jest zachowana, napięcie mięśni przykręgosłupowych jest prawidłowe, ruchomość kręgosłupa jest zachowana zaś objawy rozciągowe są nieobecne.

Deficyty czucia na udach można łączyć z otyłością i uciskiem na nerwy skórne boczne uda, natomiast zaburzenia czucia na stopach mogą być początkowym objawem polineuropatii. Stany te w obecnym stadium zaawansowania klinicznego nie wpływają jednak na zdolność do pracy.

Zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych są niewątpliwie przyczyną dolegliwości subiektywnych, jednak funkcja tych stawów jest zachowana. Ruchomość i stabilność są zachowane. Funkcja barków jest zachowana. Stan układu ruchu nie jest przyczyną niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym wnioskodawcy, choć nie powinien on wykonywać pracy ciężkiej fizycznie.

Ubezpieczony, z przyczyn ortopedyczno – neurologicznych, od dnia 05.04.2018 r. był zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Dowód: - dokumentacja medyczna, k. 29-30, 32-80, 82-85, 87-90, 117-120, 126-134, 149-154,

181-182, 229, 231-235 oraz w aktach ZUS

- opinia biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, k. 123 – 124

- opinia uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii z dnia

12.07.2020 r., k. 189

U wnioskodawcy rozpoznaję się także zaburzenia depresyjno-lękowe.

U ubezpieczonego występują cechy zaburzeń procesów i funkcji psychicznych przybierające kliniczny obraz przewlekłych umiarkowanych zaburzeń lękowych, obecnie łagodnych bez towarzyszących zaburzeń zachowania.

Wnioskodawca jest zdolny do realizacji zadań wymagających pełnej sprawności intelektualnej i myślenia antycypacyjnego, nie ma problemów z organizowaniem
i planowaniem zadań terminowych. Jest zdolny do podjęcia odpowiedzialnych zadań, co widać analizując jego linię życiową i sposób prowadzenia leczenia u kilku specjalistów. Nie zaburzone są funkcje wykonawcze, pamięci operacyjnej, ukierunkowanie i trwałość uwagi, zdolność uczenia się. Wnioskodawca nie wymaga również opieki instytucjonalnej.

Wnioskodawca nie jest nadal niezdolny do pracy od dnia 05.04.2018 r. na ostatnio zajmowanym stanowisku w aspekcie specjalizacji biegłych psychiatry i psychologa.

Dowód: - dokumentacja medyczna, k. 29-30, 32-80, 82-85, 87-90, 117-120, 126-134, 149-154,

181-182, 229, 231-235 oraz w aktach ZUS

- opinia biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii, k. 162 – 164

U wnioskodawcy rozpoznaje się także zwyrodnienie plamki żółtej oka lewego.

Wnioskodawca od dnia 05.04.2018 r. jest zdolny do pracy i nie wymaga świadczeń rehabilitacyjnych.

Ostrość wzroku obu oczu nie powoduje niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Zmiany zwyrodnienia suchego plamki żółtej oka lewego nie mają wpływu na zdolność do pracy. Poza tym ubezpieczony nie wymaga leczenia, a w związku z tym leczenie rehabilitacyjne jest bezzasadne.

Dowód: - dokumentacja medyczna, k. 29-30, 32-80, 82-85, 87-90, 117-120, 126-134, 149-154,

181-182, 229, 231-235 oraz w aktach ZUS

- opinia biegłego sądowego z zakresu okulistyki, k. 227 – 228

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu okulistyki z dnia 25.12.2020 r., k. 259

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu okulistyki z dnia 14.01.2021 r., k. 271

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 870) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Jak wynika dalej z treści regulacji art. 18 ust. 2 powołanej ustawy świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Z przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, iż ubezpieczony
z wykształcenia jest technikiem mechanikiem samochodowym, przy czym pracował jako diagnosta a także jako handlowiec i kolejno jako koordynator ds. inwestycji, przy czym pracę na w/w stanowisku koordynatora ubezpieczony wykonywał u dewelopera, zaś jego zatrudnienie ustało w maju 2017 r. Wykonywana przez niego na w/w stanowisku, koordynatora ds. inwestycji, praca była przy tym pracą w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywaną zarówno wewnątrz pomieszczenia jak i na zewnątrz budynku. Była to praca
w zmiennych warunkach atmosferycznych, zarówno siedząca ale również wymagająca chodzenia po terenie budowy np. celem wykonania kontroli przebiegu budowy. W przypadku dowozu towarów zdarzało się, że ubezpieczony pomagał przy jego rozładunku jednak nie wykonywał pracy na wysokości.

Z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika dalej, że ubezpieczony
przebywał na długotrwałych zwolnieniach lekarskich, w związku z schorzeniami kardiologicznymi, wykorzystując z dniem 06.09.2017 r. 182-dniowy okres zasiłkowy.

Po zakończeniu okresu pobierania zasiłku wnioskodawca, na skutek składanych kolejno wniosków, korzystał, przez okres 7 miesięcy, tj. w okresie od dnia 07.09.2017 r. do dnia 04.04.2018 r., z świadczeń rehabilitacyjnych. Kolejny wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego wnioskodawca złożył w dniu 15.06.2018 r. jednak decyzją z dnia 11.09.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego wskazując, że brak jest podstaw do przyznania świadczenia wobec faktu, iż komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 31.08.2018 r. orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Powyższe ustalenia i ocena komisji lekarskiej ZUS znajdują potwierdzenie w stanie faktycznym sprawy w tym zwłaszcza w dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz
w opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, w opinii biegłego sądowego
z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii, w opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii oraz w opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki, z których wynika, iż ubezpieczony nie był nadal, tj. od dnia 05.04.2018 r. niezdolny do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku.

Z złożonej do akt sprawy opinii biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych
i kardiologii wynika, że rozpoznał on u wnioskodawcy miażdżycę aorty i naczyń wieńcowych serca, chorobę niedokrwienną serca, dławicę piersiową I/ (...), nadciśnienie tętnicze
(...), zaburzenia rytmu serca – napadowe migotanie i trzepotanie przedsionków, stan po dwukrotnej ablacji cieśni trójdzielno-żylnej (w dniach: 14.12.2017 r. i 16.03.2018 r.)
z powodu trzepotania przedsionków oraz przewlekłą antykoagulację (...). Biegły sądowy zaznaczył przy tym, że u wnioskodawcy wystąpiły w 2016 r. zaburzenia rytmu serca pod postacią napadowego migotania i trzepotania przedsionków, przy czym napadom arytmii towarzyszyły bóle w klatce piersiowej, a także, że wnioskodawca z tego powodu miał wykonane badania diagnostyczne w tym koronografię, w której nie stwierdzono zmian
w tętnicach wieńcowych, które wymagałyby leczenia inwazyjnego. Podał także, że z powodu zaburzeń rytmu, tj. z powodu napadowego trzepotania przedsionków ubezpieczony leczony był dwukrotnie ablacją cieśni trójdzielno-żylnej, ostatnio w marcu 2018 r., przy czym leczenie było skuteczne. Podniósł nadto, że wnioskodawca leczy się farmakologicznie i do obecnego czasu nie było ostrego niedokrwienia serca a także nie obserwowano objawów dekompensacji układu krążenia. Jak zaznaczył biegły sądowy – także przeprowadzone badanie przedmiotowe nie wykazało istotnych odchyleń od normy w zakresie układu krążenia, czynność serca jest miarowa, prawidłowe jest ciśnienie tętnicze krwi, nie ma objawów niewydolności układu krążenia. Biegły sądowy z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii wskazał jednocześnie, że u wnioskodawcy nie stwierdza się od dnia 05.04.2018 r. niezdolności do pracy i brak jest wskazań do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego z przyczyn kardiologicznych.

Biegli sądowi z zakresu ortopedii i neurologii rozpoznali u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa, zespół bólowy kręgosłupa w wywiadzie, zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych a także astmę oskrzelową w dokumentacji
i otyłość pokarmową. Podkreślili przy tym, że w przeprowadzonym badaniu podmiotowym
i przedmiotowym u ubezpieczonego stwierdza się dość dobry stan somatyczny i dalej, że funkcja kręgosłupa jest zachowana, napięcie mięśni przykręgosłupowych jest prawidłowe, ruchomość kręgosłupa jest zachowana zaś objawy rozciągowe są nieobecne. Zaznaczyli oni wprawdzie, że deficyty czucia na udach można łączyć z otyłością i uciskiem na nerwy skórne boczne uda, natomiast zaburzenia czucia na stopach mogą być początkowym objawem polineuropatii jednak – jak podkreślili - stany te w obecnym stadium zaawansowania klinicznego nie wpływają na zdolność do pracy ubezpieczonego. Biegli sądowi z zakresu ortopedii i neurologii podali, że zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych są niewątpliwie przyczyną dolegliwości subiektywnych, jednak funkcja tych stawów jest zachowana a także, że stan układu ruchu nie jest przyczyną niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami
i doświadczeniem zawodowym wnioskodawcy, choć nie powinien on wykonywać pracy ciężkiej fizycznie, i dalej, że ubezpieczony, z przyczyn ortopedyczno – neurologicznych, od dnia 05.04.2018 r. był zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Z kolei biegli sądowi z zakresu psychiatrii i psychologii rozpoznali u ubezpieczonego zaburzenia depresyjno-lękowe, podkreślając jednocześnie, że u ubezpieczonego występują cechy zaburzeń procesów i funkcji psychicznych przybierające kliniczny obraz przewlekłych umiarkowanych zaburzeń lękowych, obecnie łagodnych bez towarzyszących zaburzeń zachowania. Podali nadto, iż wnioskodawca jest zdolny do realizacji zadań wymagających pełnej sprawności intelektualnej i myślenia antycypacyjnego, nie ma problemów
z organizowaniem i planowaniem zadań terminowych, jest zdolny do podjęcia odpowiedzialnych zadań, co widać analizując jego linię życiową i sposób prowadzenia leczenia u kilku specjalistów. Wskazali również, że u wnioskodawcy nie są zaburzone funkcje wykonawcze, pamięci operacyjnej, ukierunkowanie i trwałość uwagi, zdolność uczenia się, zaś ubezpieczony nie wymaga również opieki instytucjonalnej. Biegli sądowi
z zakresu psychiatrii i psychologii podali, że wnioskodawca nie jest nadal niezdolny do pracy od dnia 05.04.2018 r. na ostatnio zajmowanym stanowisku w aspekcie specjalizacji biegłych psychiatry i psychologa.

Z złożonej do akt sprawy opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki wynika natomiast, że rozpoznał on u wnioskodawcy zwyrodnienie plamki żółtej oka lewego. Biegły sądowy podał przy tym, że ostrość wzroku obu oczu nie powoduje niezdolności ubezpieczonego do pracy a zmiany zwyrodnienia suchego plamki żółtej oka lewego nie mają wpływu na zdolność do pracy i dalej, że ubezpieczony nie wymaga leczenia, a w związku
z tym leczenie rehabilitacyjne jest bezzasadne. Biegły sądowy z zakresu okulistyki zaznaczył jednocześnie, że wnioskodawca od dnia 05.04.2018 r. jest zdolny do pracy i nie wymaga świadczeń rehabilitacyjnych.

Sąd w całości podzielił stanowiska zawarte w złożonych przez biegłych sądowych opiniach, które spełniały wszelkie wymogi stawiane tego typu dowodom. W niniejszej sprawie stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy wymagało uzyskania wiadomości specjalnych, jakimi nie dysponował Sąd, i musiało znaleźć oparcie w dowodzie
z opinii biegłych. Złożone zaś przez biegłych opinie były rzetelne, wyczerpujące i logicznie uzasadnione w związku z czym nie budziły żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu. Co istotniejsze biegli sporządzili opinię po badaniu wnioskodawcy oraz na podstawie dokumentacji zawartej w aktach sprawy w tym na podstawie dokumentacji medycznej – do której złożenia na termin badania ubezpieczony był każdorazowo zobowiązywany.

Przy wydawaniu opinii uwzględnili także wywiad uzyskany od wnioskodawcy oraz charakter wykonywanej pracy, które to warunki zatrudnienia ubezpieczony potwierdził zresztą, następczo, w toku przesłuchania.

Nadto, dokonując oceny opinii złożonych przez biegłych, Sąd zważył, iż opinie zostały doręczone obu stronom postępowania, w tym wnioskodawcy. W zakreślonym terminie 7 dni od doręczenia opinii organ rentowy nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii, do opinii biegłych sądowych
z zakresu ortopedii i neurologii oraz do opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii
i psychologii. Także po złożeniu przez biegłego sądowego z zakresu okulistyki opinii uzupełniającej z dnia 14.01.2021 r. organ rentowy zaznaczył, że nie wnosi zastrzeżeń do opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki. Również ubezpieczony nie kwestionował opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki.

Zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych
i kardiologii, w piśmie procesowym z dnia 24.04.2019 r. (k. 114 akt), zgłosił natomiast ubezpieczony jednak biegły sądowy z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii
w sporządzonej opinii uzupełniającej z dnia 17.09.2020 r. (k. 206 akt) szczegółowo odniósł się do zgłoszonych zastrzeżeń i dodatkowo złożonej przez ubezpieczonego dokumentacji medycznej (w tym załączonej następczo również do pisma procesowego z dnia 11.05.2020 r.) wskazując w szczególności, iż ani skierowanie do obserwacji na oddziale szpitalnym, ani zalecenie wykonania badań kontrolnych tj. 24 godzinnego badania EKG metodą H. nie świadczą o pogorszeniu się stanu układu krążenia ani też o potrzebie udzielenia świadczenia rehabilitacyjnego. Nadto biegły sądowy podał, że fakt planowania kolejnego zabiegu ablacji w związku z nawrotami arytmii nie świadczy o pogorszeniu się stanu układu krążenia czy też o wystąpieniu u ubezpieczonego długotrwałej niezdolności do pracy. Odnosząc się do przedłożonej dokumentacji medycznej biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych
i kardiologii podkreśliła natomiast, że nie ma w niej informacji o wystąpieniu objawów niewydolności serca tylko o występowaniu nadal zaburzeń rytmu serca i dalej, że jest w niej również informacja, że tolerancja wysiłku fizycznego jest na stałym poziomie, wartości RR dobrze kontrolowane a ubezpieczony jest „wydolny” choć ma trudności z redukcją masy ciała z powodu ograniczonej zdolności do wykonywania wysiłków.

Do złożonej opinii uzupełniającej z dnia 17.09.2020 r. sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii ubezpieczony, w piśmie procesowym z dnia 05.10.2020 r. (k. 215 akt), zgłosił ponownie zarzuty jednak stanowiły one już w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wnioskami biegłego sądowego. Także załączona do w/w pisma dalsza dokumentacja medyczna: próby wysiłkowa z dnia
06.04.2016 r., karta informacyjna z dnia 06.04.2016 r. i karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 03.08.2020 r., nie mogła, w ocenie Sądu, podważać prawidłowości wniosków i ustaleń dokonanych przez biegłego sądowego i to tym bardziej, gdy uwzględni się fakt, że w/w dokumentacja medyczna dotyczyła leczenia ubezpieczonego w okresie
2016 r. i w II połowie 2020 r. a zatem okresu (i stanu zdrowia ubezpieczonego) przypadającego na ponad rok (dokumentacja z 2016 r.) przed rozpoczęciem przez ubezpieczonego korzystania z świadczenia rehabilitacyjnego (co rozpoczęło się z dniem 07.09.2017 r. i trwało do 04.04.2018 r.) i okresu przypadającego na ponad 2 lata (dokumentacja z II połowy 2020 r.) od dnia 04.04.2018 r., tj. od dnia zakończenia pobierania przez ubezpieczonego świadczenia rehabilitacyjnego (które ubezpieczony pobierał łącznie przez okres 7 miesięcy, przy maksymalnym okresie pobierania świadczenia wynoszącym
12 miesięcy). Nadto w/w dokumentacja medyczna zasadniczo potwierdzała jedynie dotychczasowe ustalenia biegłego sądowego co do występujących u ubezpieczonego schorzeń.

Ubezpieczony wniósł także, w piśmie procesowym z dnia 04.06.2019 r. (k. 146 akt), zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii jednak również
w tym przypadku biegli sądowi w sporządzonej opinii uzupełniającej z dnia 12.07.2020 r.
(k. 189 akt) szczegółowo odnieśli się do podniesionych przez ubezpieczonego zarzutów
i dalszej dołączonej przez niego dokumentacji medycznej. W szczególności zaś odnosząc się do nich podali, że dołączona dokumentacja medyczna była im znana podczas wydawania opinii, bowiem została okazana przez ubezpieczonego i dołączona do akt a także została przez nich uwzględniona przy ustalaniu opinii zarówno w rozpoznaniach jak i uzasadnieniu. Wskazali także, że rozpoznali u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych a funkcja stawów została też oceniona w badaniu biegłego ortopedy, przy czym nie stwierdzono takiego upośledzenia funkcji stawów kolanowych by orzec niezdolność do pracy na stanowisku ostatnio zajmowanym przez wnioskodawcę. Podkreślili również, że konieczność leczenia nie jest równoznaczna z niezdolnością do pracy i dalej, że do podjęcia pracy nie jest konieczne poczucie pełnego dobrostanu zdrowotnego a o niezdolności do pracy świadczy obiektywnie istniejące upośledzenie funkcji bądź objawy chorobowe uniemożliwiające pracę na konkretnym stanowisku, czego nie stwierdzono.

Wnioskodawca wniósł także, w piśmie procesowym z dnia 03.03.2020 r. (k. 173 akt), zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii jednak stanowiły one, w ocenie Sądu, jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami w/w biegłych sądowych. Odmienna zaś od oceny biegłych, ocena stanu zdrowia dokonana przez ubezpieczonego nie mogła uzasadniać uznania wadliwości opinii sporządzonej przez biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii, którzy dysponując niewątpliwie niezbędną wiedzą medyczną byli kompetentni do oceny stanu zdrowia wnioskodawcy. Nadto do zgłoszonych zarzutów ubezpieczony nie przedłożył żadnej dalszej dokumentacji medycznej, której treść mogłaby podważać ustalenia i wnioski biegłych sądowych.

Wprawdzie na rozprawie w dniu 11.02.2021 r. ubezpieczony przedłożył dalszą dokumentację medyczną jednak potwierdzała ona zasadniczo dotychczasowe stanowiska
i rozpoznania dokonane przez biegłych sądowych zawarte w opiniach (głównych
i uzupełniających). Nadto zaznaczenia wymaga, iż znaczna część złożonej dokumentacji medycznej dotyczyła leczenia wnioskodawcy w II połowie 2019 r., w 2020 r. i w 2021 r. (np. k. 281-286, 291-292, 297-299, 301-305, 311) – a zatem okresu przypadającego na ponad
1-2 lata od dnia 04.04.2018 r., tj. od dnia zakończenia pobierania przez ubezpieczonego świadczenia rehabilitacyjnego (które ubezpieczony pobierał łącznie przez okres 7 miesięcy, przy maksymalnym okresie pobierania świadczenia wynoszącym 12 miesięcy) lub okresu 2006-2017 r. (np. k. 289-290, 296, 307-308) – a zatem okresu (i stanu zdrowia ubezpieczonego) przypadającego na około 1-10 lat przed rozpoczęciem przez ubezpieczonego korzystania z świadczenia rehabilitacyjnego, i jako tako nie miała istotnego znaczenia
w sprawie.

Tym samym wniesione zarzuty do opinii biegłych uznać należało za nieuzasadnione.

Należy bowiem wskazać, że nie można uznać odmiennego od stanowiska biegłych, stanowiska ubezpieczonego, co do oceny jego stanu zdrowia, za przesądzające
o nieprawidłowości ustaleń i oceny biegłych sądowych zawartych w złożonej opinii.

Z powyższych przyczyn Sąd dał wiarę opiniom złożonym przez biegłych sądowych
w całości jako rzetelnym i wyczerpującym, a przy tym sporządzonym zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia zawodowego i dającym odpowiedź na sformułowane
w tezie dowodowej pytania. W trakcie postępowania nie ujawniły się również żadne okoliczności mogące podważyć zaufanie do wiedzy, rzetelności lub bezstronności biegłych .

Ponadto jak wynika z treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19.12.1990 r., Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 19.12.1990 r. sygn. akt I PR148/90, opubl. OSNP 1991/11/300).

W treści opinii biegli wskazali, że wnioskodawca od dnia 05.04.2018 r. był zdolny do pracy.

Tym samym brak było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia i przyznania wnioskodawcy świadczenia rehabilitacyjnego.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się na złożonych do akt sprawy dokumentach w tym na dokumentacji zawartej w aktach organu rentowego – bowiem żadna ze stron postępowania nie podważyła ich prawdziwości i wiarygodności a także na opiniach biegłych sądowych, dając im wiarę w całości, z przyczyn omówionych powyżej. Nadto Sąd oparł się na zeznaniach ubezpieczonego, które były spójne i logiczne a przy tym znajdowały również potwierdzenie w złożonych do akt sprawy dokumentach.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie przepisów powyżej powołanych oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wobec braku podstaw do jego uwzględnienia; punkt I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku Sąd oparł na treści art. 108 k.p.c. i art. 102 k.p.c. oraz art. 113 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.