Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 134/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) stwierdził, że Ł. R. pobrał nienależne świadczenia za okres od 1 listopada do 30 listopada 2018 roku oraz od 1 lutego do 28 lutego 2019 roku w łącznej kwocie 2059,60 zł z uwagi na osiąganie przychodów powodujących zawieszenie wypłaty renty socjalnej i zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu wskazanej kwoty.

/decyzja – k. 36 akta ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że nie jest zobowiązany do zwrotu spornych świadczeń.

/odwołanie – k. 3-6/

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podnosząc argumenty tożsame jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.14/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Ł. R. urodził się (...)

/okoliczności bezsporne/

Ubezpieczonemu od 1 października 2003 r. zostało przyznane prawo do renty socjalnej z ZUS.

/decyzja k. 7 akta ZUS /

Orzeczeniem z dnia 5 kwietnia 2004 roku wnioskodawca został zaliczony przez (...) ds. Orzekanie o Niepełnosprawności do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe

/orzeczenie k 8/

W okresie od 30 czerwca 2018 roku do 2 listopada 2018 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) spółce z o.o. w S., której Prezesem był M. K. (1)

/ świadectwo pracy k 86-88; zeznania świadka M. K. e-protokół (...):11:00 – 00:15:40 k 139 i k 137/

Z tytułu tego zatrudnienia skarżący otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 2100 zł brutto, 1530 zł netto miesięcznie. Przy czym wynagrodzenia zostały mu wypłacone:

- za miesiąc lipiec 2018 roku w dniu 10 września 2018 roku,

- za miesiąc sierpień 2018 roku w dniu 10 września 2018 roku,

- za miesiąc wrzesień 2018 roku w dniu 27 września 2018 roku,

- za miesiąc październik 2018 roku w dniu 21 grudnia 2018 roku,

Za miesiąc listopad 2018 roku odwołujący miał naliczona kwotę 105 zł brutto, 90,60 zł netto, która nie została przelana na jego konto

/naliczenie wynagrodzenia za XI 2018 r. k 118; wyciągi z konta k 89-91; umowa o pracę k 99; polecenia przelewów k 119-121; zeznania świadka M. K. e-protokół (...):11:00 – 00:15:40 k 139 i k 137/

Od dnia 5 listopada 2018 roku wnioskodawca jest zatrudniony w Zakładzie (...) „Ja-Ty-My” w Ł.. Wnioskodawca uzyskiwał następujące przychody, zaś pracodawca wskazał następujące terminy wypłat wynagrodzeń za sporny okres:

- za miesiąc listopad 2018 roku 1500 zł brutto/ 1069,86 zł netto – data wypłaty wynagrodzenia 30 listopada 2018 roku,

- za miesiąc grudzień 2018 roku 1575 zł brutto/ 1122,74 zł netto – data wypłaty wynagrodzenia 20 grudnia 2018 roku,

- za miesiąc styczeń 2019 roku 1687,50 zł brutto/ 1201,01 zł netto – data wypłaty wynagrodzenia 31 stycznia 2019 roku,

- za miesiąc luty 2019 roku 1687,50 zł brutto/ 1201,01 zł netto – data wypłaty wynagrodzenia 27 luty 2019 roku,

- za miesiąc marzec 2019 roku 1687,50 zł brutto/ 1201,01 zł netto – data wypłaty wynagrodzenia 29 marca 2019 roku.

W rzeczywistości wynagrodzenie za miesiąc styczeń 2019 roku zostało wypłacone w dniu 4 lutego 2019 roku, zaś wynagrodzenie za miesiąc luty 2019 roku w dniu 27 lutego 2019 roku

/pismo k 31-41; wyciągi z konta k 89-91; pismo k 66 akt ZUS/.

Tak ustalony stan faktyczny nie był sporny pomiędzy stronami. Szczegółowych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w tym na podstawie powołanych dokumentów znajdujących się w aktach ZUS oraz zeznań wnioskodawcy i świadka, które nie budzą wątpliwości co do ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do art. 84 ust. 1 ustawy z dnia systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. (tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r., poz. 300) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11.

Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania (art. 84 ust. 2 pkt 1) oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia (art. 84 ust. 2 pkt 2).

Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych za okres dłuższy niż ostatnie 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ wypłacający świadczenia o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty, a mimo to świadczenia były nadal wypłacane, a w pozostałych przypadkach - za okres dłuższy niż ostatnie 3 lata (art. 84 ust. 3) .

Stosownie zaś do art. 138 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2020.0.53 ze zm.) osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się: świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu.

W myśl art. 10 ust 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz.U. 2003 nr 135 poz. 1268 z póź. zm.) prawo do renty socjalnej zawiesza się w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, zaś z ust 2 Ustawy wynika, że za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie działalności pozarolniczej.

Stosownie do ust. 3 za przychód, o którym mowa w ust. 1, w przypadku prowadzenia działalności pozarolniczej uważa się przychód stanowiący zadeklarowaną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266, 321, 568, 695 i 875).

Zgodnie z dyspozycją ust. 5 prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodu innego niż wymieniony w ust. 1-4, zaliczonego do źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 i 2, lub osiągania przychodów z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, opodatkowanych na podstawie przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W myśl art. 10 ust. 6 prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody, o których mowa w ust. 1-5a, w łącznej kwocie wyższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych.

Na mocy ust. 7 osoba pobierająca rentę socjalną lub jej przedstawiciel ustawowy są obowiązani niezwłocznie powiadomić organ wypłacający rentę socjalną o osiąganiu przychodu w kwocie powodującej zawieszenie prawa do renty socjalnej . Powiadomienie następuje w formie pisemnego oświadczenia. W przypadku gdy składki na ubezpieczenia społeczne są odprowadzane przez płatnika składek, osoba pobierająca rentę socjalną jest obowiązana do przedstawienia zaświadczenia albo oświadczenia określającego kwotę przychodu.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 sierpnia 2018 r. w sprawie kwot przychodu odpowiadających 70% i 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za II kwartał 2018 r. stosowanych przy zmniejszaniu albo zawieszaniu emerytur i rent (M.P. z 2018 r., poz. 807), 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za II kwartał 2018 r. wynosi 3164,80 zł.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 listopada 2018 r. w sprawie kwot przychodu odpowiadających 70% i 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za II kwartał 2018 r. stosowanych przy zmniejszaniu albo zawieszaniu emerytur i rent (M.P. z 2018 r., poz. 1152), 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za III kwartał 2018 r. wynosi 3206,20 zł.

W odniesieniu do niniejszej sprawy wskazać należy, że ubezpieczony w listopadzie 2018 r. według organu rentowego osiągnął przychód w wysokości 3600 zł, a zatem przekroczył dopuszczalną kwotę przychodu tj. 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za II kwartał 2018 r., czyli kwotę 3164,80 zł, czyli osiągnięty przychód uzasadnia zawieszenie świadczenia w myśl ww. przepisów.

Powyższe w żaden sposób nie odpowiada stanowi rzeczywistemu. ZUS wyliczając przychody skarżącego za listopad 2018 roku przyjął, iż otrzymał on 2100 zł z tytułu zatrudnienia w Pyszne S. oraz 1500 zł z tytułu zatrudnienia w Zakładzie (...) „Ja-Ty-My” w Ł.. Powyższe nie odpowiada prawdzie, co potwierdza zarówno zgromadzona w sprawie dokumentacja , jak i zeznania świadka – Prezesa Pyszne S.. Ze złożonego do akt sprawy świadectwa pracy oraz dokumentacji osobowej wnioskodawcy z zatrudnienia w Pyszne S. wynika bowiem wprost, iż był on tam zatrudniony jedynie do dnia 2 listopada 2018 roku, kiedy to umowa rozwiązała się na mocy porozumienia stron. Natomiast w Zakładzie (...) „Ja-Ty-My” w Ł. był zatrudniony od 5 listopada 2018 roku. Również ze złożonych przez skarżącego wyciągów z konta wynika wprost, że otrzymał on z Pyszne S. jedynie wynagrodzenie za miesiąc październik 2018r. Nadto wynagrodzenie to zostało mu wypłacone nie w listopadzie 2018 roku, jak chciałby tego organ rentowy, a dopiero 20 grudnia 2018 roku, co wynika również ze złożonych przez płatnika poleceń przelewów. Wynagrodzenie za miesiąc listopad 2018 roku nie zostało przelane na konto wnioskodawcy (brak jego przelewu zarówno na koncie skarżącego, jak i w poleceniach przelewu płatnika), a nadto wynosiło ono 105 zł brutto, a nie jak przyjął organ rentowy 2100 zł. Pomimo oczywistych dowodów zgromadzonych w sprawie organ rentowy swojej decyzji nie zmienił.

Tym samym w listopadzie 2018 roku skarżący osiągnął przychód w wysokości 1500 zł, a nawet jeżeli przyjąć, że dostał również wynagrodzenie z Pyszne S. (co z niczego nie wynika) to jego kwota przychodu wynosiłaby 1605 zł, co z pewnością nie przekracza wskazanej kwoty granicznej.

Z kolei odnośnie miesiąca lutego 2019 roku ZUS przyjął, że przychód odwołującego za ten miesiąc wynosił 3375 zł, a zatem przekroczył dopuszczalną kwotę przychodu tj. 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za III kwartał 2018 r., czyli kwotę 3206,20 zł, co oznacza, że osiągnięty przychód uzasadnia zawieszenie świadczenia w myśl ww. przepisów. Powyższy przychód został przyjęty przez organ rentowy z tego względu, że pracodawca dokonał faktycznej wypłaty wynagrodzenia wnioskodawcy za miesiąc styczeń 2019 roku w dniu 4 lutego 2019 roku, zaś wynagrodzenie za miesiąc luty 2019 roku w dniu 27 lutego 2019 roku. Wskazana kumulacja w jednym miesiącu wypłaty wynagrodzeń za dwa miesiące, według organu rentowego, winna skutkować zawieszeniem prawa do renty socjalnej za miesiąc luty 2019 roku.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska ZUS w tym zakresie.

W sprawie bezspornie odwołujący pobrał rentę socjalną za luty 2019 w całości, zaś w decyzji przyznającej rentę został pouczony o okolicznościach uzasadniających zawieszenie prawa do świadczenia w związku z osiąganiem przychodów przekraczających kwoty określone w komunikatach Prezesa ZUS.

W ocenie Sądu nie można poprzestać na wykładni językowej art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej i należy dokonać wykładni systemowej oraz celowościowej wskazanych wyżej przepisów.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że celem renty socjalnej jest udzielanie przez państwo finansowego wsparcia osobom, które z uwagi na powstałe w dzieciństwie schorzenie nie są w stanie samodzielnie zarobkować, gdyż są całkowicie niezdolne do pracy. Poza tym ustawa o rencie socjalnej nie zawiera definicji przychodu. Ze względu na konieczność spójnego rozumienia poszczególnych pojęć w zakresie całego prawa ubezpieczeń społecznych, określenie "przychód z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego" powodujący zawieszenie prawa do świadczeń zawarte w art. 10 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej należy rozumieć w sposób określony w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Ogólna definicja przychodu zawarta jest w art. 4 pkt 9 ustawy systemowej, który określa go, jako przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z definicji pojęcia przychodu podatkowego wynika, że powstaje on w momencie otrzymania lub w momencie postawienia do dyspozycji podatnika (metoda kasowa). Organ rentowy przyjął właśnie tę metodę kasową, lecz w ocenie Sądu nie ma ona zastosowania do spraw z zakresu ubezpieczenia społecznego, z uwagi na ich specyfikę. Zdaniem Sądu dokonane przez ustawodawcę odesłanie do ustawy podatkowej należy potraktować, wyłącznie jako odesłanie na użytek pojęcia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Odesłanie w art. 18 ust. 1 ustawy systemowej do pojęcia przychodu na użytek podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ogranicza się do pojęcia przychodu w znaczeniu rodzajowego oznaczenia składników tego pojęcia stosowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma natomiast podstaw do rozszerzania tego pojęcia na jego dalsze elementy, w tym dotyczące realizacji tego przychodu w znaczeniu art. 11 ust. 1 ustawy, jako faktyczna data wypłaty, czy postawienie do dyspozycji osoby uprawnionej, ale w skali roku. Również brzmienie art. 10 ust. 5 ustawy o rencie socjalnej, w którym wskazano, że prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodu innego niż wymieniony w ust. 1-4, zaliczonego do źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje że na gruncie ubezpieczeń społecznych zamiarem ustawodawcy było odesłanie do ustawy podatkowej, tylko w zakresie pojęcia przychodu w znaczeniu rodzajowo wyodrębnionych składników, czy źródeł przychodów, a co nie dotyczy już kwestii pochodnej, którą jest odrębna metoda rozliczania: miesięczna, co do przychodów w rozumieniu ustawy o rencie socjalnej i ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, i roczna w stosunku do podatku. Te odrębne zasady wyliczeń wynikają wprost w odrębnych ustaw, nie ma więc żadnych podstaw do ich utożsamiania.

Dodatkowo należy podkreślić, że ubezpieczony nie miał wpływu na sposób rozliczenia wynagrodzenia. Z dokumentacji płacowej pracodawcy oraz umowy o pracę wynikały inne daty płatności wynagrodzenia (generalnie na koniec miesiąca), zaś w miesiącu styczniu 2019 roku płatnik nie wypłacił wynagrodzenia skarżącemu z końcem miesiąca, a dopiero na początku lutego 2019 r. Tym samym spowodował kumulację wynagrodzeń za dwa miesiące, które zostały wpłacone skarżącemu w tym samym miesiącu – na jego początku i na końcu (za luty 2019r.). Na taki sposób rozliczania pracownik nie ma żadnego wpływu.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego należy uznać, że organ rentowy rozliczając rentę socjalną za luty 2019 r., powinien był przyjąć przychód w wysokości faktycznie wypracowanej przez ubezpieczonego w poszczególnych miesiącach, i przypisać przychód do tych miesięcy, za które przysługiwał, a nie w których został faktycznie wypłacony. Takie ustalenie powoduje, że ubezpieczony nie przekroczył kwoty przychodu za luty 2019.

Organ rentowy powołując się na metodę kasową, nie dostrzegł, bowiem że nie chodzi o księgowe, czy podatkowe rozliczenie osiągniętego przychodu w skali roku, lecz o bieżące świadczenia ze stosunku pracy, które są uzyskiwanie z tytułu świadczenia pracy w danym miesiącu. Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Na mocy art. 85 § 1 k.p. wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Istotne jest, zatem powiązanie przychodu osiąganego ze stosunku pracy z danym miesiącem świadczenia pracy, względnie z pozostawaniem pracownika w gotowości do świadczenia pracy, a nie z datą faktycznej wypłaty świadczenia. Skoro ubezpieczony, w związku z dokonaniem nieprawidłowej wypłaty przez pracodawcę, otrzymał wynagrodzenia za miesiąc styczeń i luty 2019 roku w tym samym miesiącu, to oczywiste jest, że nadal chodzi o przychód z miesiąca stycznia 2019 roku i oddzielnie z miesiąca lutego 2019r., należny za świadczenie pracy w tych konkretnych miesiącach. Okoliczność, że wpłaty dokonano w lutym 2019 r. za obydwa miesiące, nie ma znaczenia na gruncie przepisów o rencie socjalnej i określających, czy doszło do przekroczenia granicznej wartości przychodu, i w konsekwencji do zawieszenia wypłaty świadczenia rentowego.

W ocenie Sądu art. 10 ust. 6 cyt. ustawy, nie daje podstaw do rozliczania przychodów z daty rzeczywistej wypłaty świadczenia ze stosunku pracy. Wykładnia wskazanych przepisów prowadzi do wniosku, że właściwe jest przypisanie przychodu do tych miesięcy, za które rzeczywiście przysługują, a nie do tych, w których zostały faktycznie wypłacone. Przyjęta interpretacja celowościowa, jest zgodna z założeniami systemu ubezpieczeń społecznych, a nadto realizuje zasadę prawdy obiektywnej, którą organ ma obowiązek uwzględnić w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, zgodnie z art. 7 k.p.a., w myśl której organy administracji publicznej (...) podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

Organ rentowy, na potrzeby funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych, nie powinien dokonywać językowej interpretacji normy prawa stricte podatkowego. W realiach sprawy uczynienie kalki z prawa podatkowego na system ubezpieczeń społecznych niewątpliwie narusza słuszny interes ubezpieczonych, którzy nie mają realnego wpływu na to, by korzystnie ukształtować swoje prawo do świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Organ rentowy, wskazując na konieczność prawidłowego rozliczania przychodu, z jednej strony nie może pominąć okoliczności, że przepisy ustawy o rencie socjalnej, jak i przepisy ustawy systemowej nie przesądzają określonej metody obowiązującej przy rozliczaniu przychodów ze świadczenia rentowego i ze stosunku pracy na płaszczyźnie instytucji zawieszenia świadczenia. Organ rentowy nie może, zatem zapominać o obowiązku każdego organu rozstrzygania na korzyść strony wątpliwości interpretacyjnych, nałożonym przez ustawodawcę nowelizacją procedury administracyjnej od 1.06.2017 (Dz. U. z 2017 r. poz. 935, zm.). Zgodnie bowiem z art. 7a § 1 k.p.a. jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ.

Należy podkreślić, że renta socjalna jest świadczeniem realizowanym comiesięcznie. Skoro więc przepisy uzależniają wstrzymanie wypłaty świadczenia od osiągnięcia w poszczególnych miesiącach dochodu wyższego, niż kwota ustalona przez ustawodawcę, to przyjęcie argumentacji organu rentowego pozbawiłoby ubezpieczonego jakiegokolwiek wpływu na okoliczności determinujące prawo lub wysokość świadczenia w danym miesiącu. Zasadniczym elementem wykładni przepisów, nie jest przecież doprowadzenie do rezultatu w postaci zawieszania świadczeniobiorcom rent. Organ rentowy nie może przyjmować takiej wykładni przepisów, która prowadziłaby do pokrzywdzenia ubezpieczonego, gdy może przyjąć wykładnię dla niego korzystną. W realiach rynku pracy ubezpieczony nie ma, bowiem żadnego wpływu na termin wypłaty wynagrodzenia. Ma natomiast wpływ na ustalenie w danym miesiącu wysokości ustalonego wynagrodzenia za umówiony rodzaj pracy. Nie dotyczy to jednak przypadku, gdy pracodawca chociażby z przyczyn chwilowej utraty płynności, zdecyduje się do wypłaty nie tylko bieżącego wynagrodzenia, ale też wypłaty wynagrodzenia za miesiąc wcześniejszy. Jaskrawym przykładem nieracjonalności przyjętego przez organ rentowy sposobu rozliczania należności za pracę, oczywiście sprzecznym z interesem ubezpieczonych, jest sytuacja gdy w danym miesiącu zatrudniony otrzymuje faktyczną wypłatę za dwa lub trzy przepracowane miesiące. W takim stanie faktycznym zaliczenie przychodu, jako należnego wyłącznie za jeden miesiąc, rażąco narusza interes ubezpieczonego. Wystarczy bowiem tak jak w sytuacji, która miała miejsce w niniejszej sprawie, że pracodawca spóźni się o jeden czy dwa dni z wypłatą wynagrodzenia (czemu osoba pobierająca rentę nie może w żaden sposób przeciwdziałać), by doprowadzić do sytuacji, w której rencista utraci część swojego stałego dochodu. Trzeba też przypomnieć, iż wnioskodawca nie uzyskał żadnego dodatkowego, nadzwyczajnego świadczenia, w wysokości znacznie przewyższającej jego stały dochód; przeciwnie, jego dochód w skali roku nie uległ żadnej zmianie - otrzymał wyłącznie wynagrodzenie za każdy z dwunastu miesięcy, bez jakichkolwiek premii czy innych ekstra świadczeń. Z powodu wyłącznie zaś niefrasobliwości swojego pracodawcy miałby obecnie utracić część dochodu w postaci renty socjalnej. Powyższa sytuacja jest w ocenie Sądu niedopuszczalna, jako prowadząca do pominięcia celu wprowadzenia omawianego przepisu art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej.

Prezentowane powyżej stanowisko prawne nie jest odosobnione, gdyż na podobnym stanowisku stanęły m.in.: Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 12 września 2019 r. (III AUa 125/19), Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 25 października 2012 r., w sprawie o sygn. akt III AUa 618/12, czy Sąd Okręgowy w Szczecinie w wyroku z dnia 19 października 2017 r. (VI U 1248/17).

W związku z powyższym, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na podstawie art. 477 14 § 2 k. p. c., orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem i aktami rentowymi, doręczyć pełnomocnikowi ZUS wraz z pouczeniem, iż ma on prawo wniesienia apelacji od tego wyroku do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Łodzi w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem.