Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2021 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko N. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej N. B. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 668,63 z (sześćset sześćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi:

-od kwoty 347,42 zł (trzysta czterdzieści siedem złotych czterdzieści dwa grosze) od dnia 13 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 72,21 zł (siedemdziesiąt dwa złote dwadzieścia groszy) od dnia 24 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 249 zł (dwieście czterdzieści dziewięć złotych) od dnia 6 września 2020 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej N. B. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 324/21

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2020 roku powód – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł przeciwko pozwanej N. B. pozew o zapłatę kwoty 668,63 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości maksymalnych ustawowych odsetek za opóźnienie, liczonymi w stosunku rocznym od:

- od kwoty 347,42 zł tytułem należności głównej z umowy (...) i prowizji od 13 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 72,21 zł tytułem należności głównej z umowy (...) od dnia 24 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 249 zł tytułem należności głównej z umowy (...) od dnia 6 września 2020 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód, że świadczy usługi finansowe – udzielanie pożyczek służących finansowaniu zakupów online. W ramach prowadzonej działalności powód ma zawarta stałe umowy ze sklepami internetowymi, które w ramach dostępnych form płatności za sprzedawane towary informują swoich klientów o możliwości zawarcia z powodem umowy pożyczki kwoty pieniężnej w celu pokrycia z niej ceny sprzedaży. Pozwana trzykrotnie skorzystała z usług powoda, ale nie spłaciła w całości udzielonych jej pożyczek, z których sfinansowane zostały dokonane przez nią zakupy. Pomimo wezwania do zapłaty nie uregulowała należności, co czyni pozew koniecznym i uzasadnionym.

W dniu 9 grudnia 2020 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt III Nc 1927/20).

W dniu 25 stycznia 2021 r. pozwana N. B. wniosła skuteczny sprzeciw od nakazu zapłaty z 9 grudnia 2020 roku zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana nie sprecyzowała zarzutów sprzeciwy wskazując jedynie, że nie zgadza się z zasądzonymi kwotami.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie udzielania kredytów. W ramach tej działalności współpracuje ze sprzedawcami towarów w ten sposób, że pożycza kupującym kwoty na zapłatę ceny.

Niesporne, nadto:

- wydruk z (...) sp. z o.o. w W. – k. 27-27v.

13 lutego 2020 r. N. B. skorzystała z usług (...) sp. z o.o. w W. i zawarła umowę o numerze (...), będąca umowę o kredyt wiązany, której przedmiotem było sfinansowanie przez kredytodawcę nabytego przez kredytobiorcę towaru za cenę 599 zł. Wypłata kredytu nastąpiła bezpośrednio na konto sprzedawcy. W przypadku zwrotu kredytu w terminie 30 dni kwota kredytu nie podlegała oprocentowaniu i kupujący nie był zobowiązany do zapłaty prowizji. Od dnia zawarcia umowy klient miał 120 dni na spłatę kredytu. Spłata mogła nastąpić jednorazowo – w terminie 30 dni od zawarcia umowy lub w 4 równych ratach. Płatności tych rat przypadały na 31, 61, 91 i 120 dzień trwania umowy. Brak spłaty kredytu w ciągu 30 dni jest równoznaczny z wyborem spłaty w ratach. Na całkowity koszt kredytu, na dzień zawarcia umowy, składa się prowizja w wysokości 16% od kwoty kredytu. Prowizja jest kredytowana i naliczana 31 dnia trwania umowy tylko w przypadku braku spłaty całkowitej kwoty kredyty w ciągu pierwszych 30 dni od daty zawarcia umowy. Prowizja dla tej umowy wynosiła 95,84 zł. Wpłacane przez kredytobiorcę środki były naliczane w pierwszej kolejności na spłatę odsetek od należności przeterminowanych, w drugiej na spłatę prowizji, w trzeciej na spłatę kwoty kredytu, a w czwartej na pozostałe należności. Za opóźnienie w spłacaniu należności wynikających z umowy będą naliczane odsetki za opóźnienie w wysokości dwukrotności kwoty stanowiącej sumę stopy referencyjnej NBP i 5,5% w stosunku rocznym.

Kredytodawca udzielonym kredytem sfinansował dokonany przez N. B. zakup. Kredytobiorczyni nie zwróciła kredytowanej kwoty w terminie i w całości, do dnia 13 czerwca 2020 r. zadłużenie z tego tytułu wynosiło 347,42 zł.

Dowód:

- umowa z 13 lutego 2020 r. – k. 7-11,

- potwierdzenie przelewu – k. 12.

24 lutego 2020 r. N. B. skorzystała z usług (...) sp. z o.o. w W. i zawarła umowę o numerze (...), będąca umowę o kredyt wiązany, której przedmiotem było sfinansowanie przez kredytodawcę nabytego przez kredytobiorcę towaru za cenę 249 zł. Wypłata kredytu nastąpiła bezpośrednio na konto sprzedawcy. W przypadku zwrotu kredytu w terminie 30 dni kwota kredytu nie podlegała oprocentowaniu i kupujący nie był zobowiązany do zapłaty prowizji. Od dnia zawarcia umowy klient miał 120 dni na spłatę kredytu. Spłata mogła nastąpić jednorazowo – w terminie 30 dni od zawarcia umowy lub w 4 równych ratach. Płatności tych rat przypadały na 31, 61, 91 i 120 dzień trwania umowy. Brak spłaty kredytu w ciągu 30 dni jest równoznaczny z wyborem spłaty w ratach. Na całkowity koszt kredytu, na dzień zawarcia umowy, składa się prowizja w wysokości 16% od kwoty kredytu. Prowizja jest kredytowana i naliczana 31 dnia trwania umowy tylko w przypadku braku spłaty całkowitej kwoty kredyty w ciągu pierwszych 30 dni od daty zawarcia umowy. Prowizja dla tej umowy wynosiła 39,84 zł. Wpłacane przez kredytobiorcę środki były naliczane w pierwszej kolejności na spłatę odsetek od należności przeterminowanych, w drugiej na spłatę prowizji, w trzeciej na spłatę kwoty kredytu, a w czwartej na pozostałe należności. Za opóźnienie w spłacaniu należności wynikających z umowy będą naliczane odsetki za opóźnienie w wysokości dwukrotności kwoty stanowiącej sumę stopy referencyjnej NBP i 5,5% w stosunku rocznym.

Kredytodawca udzielonym kredytem sfinansował dokonany przez N. B. zakup. Kredytobiorczyni nie zwróciła kredytowanej kwoty w terminie i w całości, do dnia 24 czerwca 2020 r. zadłużenie z tego tytułu wynosiło 72,21 zł.

Dowód:

- umowa z 13 lutego 2020 r. – k. 13-17,

- potwierdzenie przelewu – k. 18.

8 maja 2020 r. N. B. skorzystała z usług (...) sp. z o.o. w W. i zawarła umowę o numerze (...), będąca umowę o kredyt wiązany, której przedmiotem było sfinansowanie przez kredytodawcę nabytego przez kredytobiorcę towaru za cenę 249 zł. Wypłata kredytu nastąpiła bezpośrednio na konto sprzedawcy. W przypadku zwrotu kredytu w terminie 30 dni kwota kredytu nie podlegała oprocentowaniu i kupujący nie był zobowiązany do zapłaty prowizji. Od dnia zawarcia umowy klient miał 120 dni na spłatę kredytu. Spłata mogła nastąpić jednorazowo – w terminie 30 dni od zawarcia umowy lub w 4 równych ratach. Płatności tych rat przypadały na 31, 61, 91 i 120 dzień trwania umowy. Brak spłaty kredytu w ciągu 30 dni jest równoznaczny z wyborem spłaty w ratach. Na całkowity koszt kredytu, na dzień zawarcia umowy, składa się prowizja w wysokości 16% od kwoty kredytu. Prowizja jest kredytowana i naliczana 31 dnia trwania umowy tylko w przypadku braku spłaty całkowitej kwoty kredyty w ciągu pierwszych 30 dni od daty zawarcia umowy. Prowizja dla tej umowy wynosiła 39,84 zł. Wpłacane przez kredytobiorcę środki były naliczane w pierwszej kolejności na spłatę odsetek od należności przeterminowanych, w drugiej na spłatę prowizji, w trzeciej na spłatę kwoty kredytu, a w czwartej na pozostałe należności. Za opóźnienie w spłacaniu należności wynikających z umowy będą naliczane odsetki za opóźnienie w wysokości dwukrotności kwoty stanowiącej sumę stopy referencyjnej NBP i 5,5% w stosunku rocznym.

Kredytodawca udzielonym kredytem sfinansował dokonany przez N. B. zakup. Kredytobiorczyni nie zwróciła kredytowanej kwoty w terminie i w całości, do dnia 6 września 2020 r. zadłużenie z tego tytułu wynosiło 249 zł.

Dowód:

- umowa z 13 lutego 2020 r. – k. 19-23,

- potwierdzenie przelewu – k. 24.

(...) sp. z o.o. w W. wezwała na piśmie N. B. do zapłaty zaległości. Wezwanie to pozostało bez jakiejkolwiek odpowiedzi.

Dowód:

- wezwanie do zapały – k. 25.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 668,63 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, licznymi od niespłaconych kwot z tytułu 3 umów kredytu, od dnia wymagalności każdej z kwot (120 dzień od dnia zawarcia umowy) do dnia zapłaty.

Powyższe roszczenie wywodził z umów kredytu z 13 lutego 2020 r., 24 lutego 2020 r. i 8 maja 2020 r., na podstawie której powód udzielił pozwanej kredytów na sfinansowanie zakupu towarów w sklepie internetowym.

Podstawą prawną żądania pozwu stanowił art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.), zgodnie z którym przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Formą kredytu konsumenckiego jest również umowa o kredyt wiązany, którą zgodnie z art. 5 pkt 14 jest umowa o kredyt, z którego jest wyłącznie finansowane nabycie towaru lub usługi na podstawie innej umowy, a obie te umowy są ze sobą powiązane, zgodnie z którymi:

1.  sprzedawca lub usługodawca udziela kredytu konsumentowi na nabycie towaru lub usługi od tego sprzedawcy lub usługodawcy, albo

2.  nabycie towaru lub usługi jest finansowane przez kredytodawcę, który współpracuje ze sprzedawcą lub usługodawcą w związku z przygotowaniem lub zawarciem umowy o kredyt, albo

3.  nabycie towaru lub usługi jest finansowane przez kredytodawcę, a towar lub usługa są szczegółowo określone w umowie o kredyt.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z wymienionych wyżej dokumentów prywatnych, złożonych przez powoda, których to autentyczność nie była w toku procesu kwestionowana przez strony, nie wzbudziła również wątpliwości Sądu. Pozwana nie kwestionowała samego faktu zawarcia umów, tak umów kredytu, jak i powiązanych z nimi umów sprzedaży. Nie kwestionowała również, że kredytodawca środkami z udzielone kredytu dokonał zapały ceny za zakupione przez nią towary. Wobec powyższego stan faktyczny sprawy co do swej istoty był niesporny. Pozwana podniosła jedynie zarzut, że nie zgadza się z ujętymi w nakazie zapłaty kwotami. Zarzut ten należało zakwalifikować jako zarzut niewykazania roszczenia co do wysokości. Spór stron zogniskował się zatem wokół okoliczności, czy i w jakiej wysokości pozwana spłaciła kredyt.

Zgodnie z zasadami, którymi rządzi się proces cywilny obowiązek przedstawienia dowodów, w myśl przepisu art. 3 k.p.c., spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. - fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Przepis art. 230 k.p.c. stanowi z kolei, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że to strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności przysługuje jej wobec osoby pozwanej. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098). Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Legalis 161055 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, Legalis 162518).

Uwzględniając zatem przedstawione powyżej zasady rozkładu ciężaru dowodu oraz podstawę prawną żądania pozwu stwierdzić należy, że na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, że zawarł z pozwaną umowę kredytów wiązanych, z której wywodzi swoje roszczenia, że kwota kredytu została przeniesienia na kredytobiorcę według jej dyspozycji, natomiast na pozwanej ciąży obowiązek wykazania, że zwróciła kwotę kredytu lub chociażby, że spłaciła kredyt w wyższej wysokości, niż twierdzi strona powodowa.

W ocenie Sądu, mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, stwierdzić należy, że powód wywiązał się ze spoczywającego na nim obowiązku wykazania żądania pozwu.

Pozwana kwestionując powództwo co do wysokości nie podniosła jakichkolwiek bardziej precyzyjnych zarzutów, np. nie zakwestionowała wysokości żądanych kwot i nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów, że zwróciła kredyty w wyższej kwocie, niż żądał powód a to na niej – stosownie do art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek dowodowy w tym zakresie. Sąd z kolei nie dopatrzył się nadto jakichkolwiek okoliczności, np. przedawnienia się roszczenia lub braku wymagalności, które przesądzałyby za oddaleniem powództwa. Tym samym pozwana nie wykazała, że spłaciła zadłużenie wynikającego z powołanych wyżej umów w większym rozmiarze niż wskazywał sam powód, ani też nie podważyła skutecznie wiarygodności przedłożonych przez powoda dokumentów. Sąd nie dopatrzył się również jakichkolwiek nieprawidłowości w zakresie żądanych odsetek. Także pozakodeksowe koszty kredyt nie przewyższają limitów ustawy, co czyni żądanie pozwy wykazanym także co do wysokości.

Podstawę prawną żądania odsetek za opóźnienie jest przepis art. 481 §1, §2 i §2[1] k.c. Odsetki z art. 481 k.c. pełnią funkcję odszkodowawczą, za nieterminową spłatę kapitału i z zasady przewyższają odsetki z art. 395 k.c., co ma na celu wymuszenia na dłużniku terminowej spłaty długu. Podkreślenie wymaga, że do dnia wymagalności roszczenia powód zgodnie z umową nie naliczał odsetek, zaś od dnia wymagalności roszczenia zaczął ich naliczanie stosownie do postanowień umowy i na podstawie art. 481 k.c.

Mając to na uwadze, Sąd uznając powództwo za wykazane, uzasadnione, tak co do zasady, jak i wysokości i orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. 99 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na względzie, że pozwana przegrała proces w całości, obowiązana jest zwrócić powodowi koszty związane z niniejszym postępowaniem, na które złożyły się uiszczona przez powoda opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 zł obliczona na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.05.167.1398), wynagrodzenie pełnomocnika powoda - adwokata - § 2 pkt 2Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.) oraz 17 zł na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.)). Łącznie dało to kwotę 387 zł. Wobec tego, taką kwotę Sąd zasądził od pozwanej rzecz powoda, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w wyroku.

Sygn. akt III C 324/21

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda adw. J. Z.;

3.  Zarządzenie wykonać w terminie 10 dni.

4.  Akta przedłożyć akta z apelacją, zażaleniem lub za 21 dni.

21.06. 2021 r.

Sędzia Justyna Pikulik