Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt: XI GC 249/21

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo D. wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) Spółce akcyjnej o zapłatę kwoty 14360,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

Sąd zgodnie z żądaniem pozwu wydał nakaz zapłaty.

W przepisanym terminie, pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pismem z dnia 29 marca 2021r. powód cofnął powództwo w zakresie należności głównej, podtrzymując żądanie w zakresie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 11.01.2019r. do dnia 31 grudnia 2020r. oraz co do kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Umową z dnia 16 grudnia 2011r. powód Skarb Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo D. ustanowił na rzecz pozwanego (...) Spółki akcyjnej, służebność przesyłu.

Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy wynagrodzenie miało odpowiadać wartości podatków i opłat od części nieruchomości, z których korzystanie jest ograniczone według określonej w umowie powierzchni. Zgodnie ust. 2 wynagrodzenie miało być płatne corocznie z dołu w okresach kwartalnych, na podstawie faktury VAT.

Powód deklarował gminie D. podatek w wysokości podatku leśnego, jednakże organ podatkowy zakwestionował tą praktykę i decyzją z 12 czerwca 2018r. określił podatek należny w wysokości podatku od nieruchomości związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej z 2013 r. w kwocie 239361 zł. W zakresie 0,9300 ha podatek ten dotyczył gruntów zajętych przez linie pozwanego.

Powód odwołał się od tej decyzji do SKO, które decyzją z dnia 28 września 2018r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Powód przekazał pozwanemu informację o tej decyzji wskazując, że rezygnuje z jej dalszego skarżenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, uznając to za bezcelowe. Pismo doręczono pozwanemu 11 grudnia 2018r.

Mimo to pozwany w piśmie z 10 grudnia 2018r. domagał się przedłożenia dowodu złożenia skargi do sądu.

Powód wystawił pozwanemu faktury korygujące, zaś zgodnie z § 4 ust. 5 umowy pozwany był zobowiązany do wyrównania kwoty zapłaconego podatku za okres ustalony decyzja w terminie 30 dni od dnia powiadomienia na piśmie o tym fakcie.

Pozwany w dniu 31 grudnia 2020r. uiścił na rzecz powoda całości dochodzonego wynagrodzenia w wysokości 14360,08 zł.

Bezsporne.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części w jakiej nie zostało cofnięte.

Na wstępie należało wskazać, że powód w procesie był należycie reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, który przedłożył pełnomocnictwo ogólne oraz akt powołania mocodawcy na stanowisko Nadleśniczego Nadleśnictwa D.. Zgodnie zaś z przyjętym w orzecznictwie stanowiskiem „z art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy z 1991 r. o lasach wynika, że do jednostek organizacyjnych Lasów Państwowych należą nadleśnictwa, których działalnością kieruje nadleśniczy i jest on umocowany do reprezentacji Skarbu Państwa w stosunkach cywilnoprawnych, w zakresie swojego działania (art. 35 ust. 1 ustawy z 1991 r. o lasach). W tego rodzaju sprawach nadleśniczy jest zatem uprawniony do udzielenia pełnomocnictwa procesowego.” (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2015 r., V CZ 53/15). Podobnie orzekł również Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie VIII Gz 447/20, wskazując w postanowieniu z dnia 5 marca 2021r., że „Nadleśniczy danego nadleśnictwa kieruje nim jako podstawową jednostką organizacyjną Lasów Państwowych oraz reprezentuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych, w zakresie swojego działania (…) w konsekwencji podejmuje czynności procesowe jako organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiążą się dochodzone roszczenia (art. 67 § 2 kpc) co nie jest wystarczające do traktowania go jako statio fisci.”

Powód dochodził należności wynikającej z umowy o ustanowienie służebności przesyłu z dnia 16 grudnia 2011r., wynikającej z dopłaty do wynagrodzenia w związku z wydaniem ostatecznej decyzji podatkowej zmieniającej wysokości podatku. Na mocy umowy powód obciążył nieruchomość na rzecz pozwanej jako przedsiębiorstwa energetycznego w sposób wskazany w treści art. 305 1 k.c. za wynagrodzeniem określonym w treści umowy. Możliwość zawarcia tego rodzaju umów przewidziana została w art. 39a ustawy z dnia 28 września 1991 roku o lasach (Dz.U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59). W świetle ust. 1 tego przepisu nadleśniczy może za zgodą dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych obciążyć, za wynagrodzeniem, nieruchomości pozostające w zarządzie Lasów Państwowych służebnością przesyłu, z uwzględnieniem zasad gospodarki leśnej. Kwestie wynagrodzenia, w tym jego wysokość z uwagi na sposób wyliczenia, w okolicznościach sprawy determinuje treść art. 39a ust. 2. Zgodnie z nim wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej ustala się w wysokości odpowiadającej wartości podatków i opłat ponoszonych przez Lasy Państwowe od części nieruchomości, z której korzystanie jest ograniczone w związku z obciążeniem tą służebnością.

W sprawie pozwany nie kwestionował zawarcia umowy z dnia 16 grudnia 2011r., ani żadnych okoliczności faktycznych podnoszonych przez powoda, jak również złożonych dowodów.

Fakt, że pozwany w sprzeciwie błędnie przyjmował podstawę faktyczną żądania, tj. analizował i interpretował umowę odmienną (tj. 5 grudnia 2011r.), od tej z której powód dochodził wynagrodzenia (tj. z 16 grudnia 2011r.) w kontekście reprezentowania pozwanego przez pełnomocnika zawodowego, musiało obciążać jedynie stronę pozwaną. Tym samym należało uznać, że pozwany nie kwestionował istnienia i treści umowy będącej podstawa żądania tj. z dnia 16 grudnia 2011 r. Co więcej umowa ta nie zawierała postanowień, na które powoływał się pozwany w sprzeciwie, w szczególności w zakresie procedury odwoławczej od decyzji organów podatkowych. § 4 ust. 5 przewidywał jedynie zobowiązanie pozwanego do dopłaty wynagrodzenia w przypadku wydania ostatecznej decyzji podatkowej w ciągu 30 dni od pisemnego udzielenia informacji pozwanego o takiej decyzji. Taka też sytuacja w sprawie miała miejsce.

Tym niemniej w toku procesu pozwany uznał roszczenie pozwu uiszczając w dniu 31 grudnia 2020r. całości należność główną w wysokości 14360,08 zł bez odsetek.

W efekcie powód cofnął powództwo w tym zakresie podtrzymując je co do odsetek i kosztów procesu. Pismo powoda nie było przez pozwanego kwestionowane, jak również pozwany nie stawił się na rozprawę rezygnując z ewentualnego sprzeciwu co do cofnięcia powództwa i dalszego żądania.

Zgodnie z treścią art. 355 kpc sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne.

Mając to na uwadze w pkt II umorzone postępowanie w części w jakiej powództwo zostało cofnięte, zaś w pkt I zasądzono od pozwanego na rzecz powoda dochodzone odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 14360,08 zł od dnia 11 stycznia 2019r. do dnia zapłaty tej kwoty tj. 31 grudnia 2020r. Termin początkowy naliczania odsetek był prawidłowy i wynikał z § 4 ust. 5 umowy. W tej więc części powództwo wobec uznania długu uwzględniono w całości.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajdowało postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany w sprawie niewątpliwie był przegrywającym gdyż cofnięcie powództwa w zakresie należności głównej wynikało jedynie z zaspokojenia żądania pozwu w toku procesu, zaś pozostała cześć żądania została uwzględniona. Na poniesione przez powódkę koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)