Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 1246/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 listopada 2015 r., odmówił M. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wskazał, że zgodnie z art.57 w związku z art.58 ustawy emerytalnej renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznic co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,

4) 4 lata-jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, a ponadto okres ten przypada w ciągu ostatniego - dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy,

3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art.6 ust.l pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz, art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkl 6 i 12 ustawy emerytalnej albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, chyba że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny,

Organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 30.09.2019 r. ustalił iż wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy a niezdolność do pracy trwa od 14.11.2006r. . Jednakże ubezpieczony nie spełnia 3 warunku wymaganego dla przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy ponieważ niezdolność powstała 14.11.2006 r. tj. po upływie 18 miesięcy od ubezpieczenia, które ustało 06.09.2000 r. Ponadto organ wskazał że na wymagany 25 letni okres składkowy i nieskładkowy wnioskodawca udokumentował jedynie 7 lat 7 miesięcy i 4 dni okresów składkowych i 2 lata 1 miesiąc i 22 dni okresów nieskładkowych łącznie 9 lat 8 miesięcy i 26 dni.

Decyzja ta uchylono decyzję z dnia 27.09.2016 r.

/ decyzja k. 7 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 21 maja 2018 r. wniósł wnioskodawca M. B. domagając się jej zmiany i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji skarżący podniósł, iż w jego przypadku niezdolność do pracy powstała wcześniej niż przyjął ZUS tj. nie w 2006 r. lecz w 1999 r. kiedy podlegał jeszcze ubezpieczeniom. Wnioskodawca wskazał, iż już Powiatowa Komisja Lekarska w Z. stwierdziła u niego nerwice narządową w stopniu kwalifikującym go do kategorii E, a ponadto leczył się w Poradni Neurologicznej z powodu nerwicy lekowej w okresie 8.05.1998-08.03.1999 r. Choroba psychiatryczna – schizofrenia paranoidalna rozwinęła się u niego w pełni w 2006 r. co nie oznacza ze wcześniej z uwagi na wskazane schorzenia psychiatryczne ją poprzedzające nie był niezdolny do pracy.

/odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 6/

Na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2020 r. poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawcy podtrzymał jego dotychczasowe stanowisko procesowe.

/ protokół z rozprawy z dnia 28 kwietnia 2020 r. 00:02:14 -00:03:17/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. B. urodził się (...) .

/ bezsporne/

Ubezpieczony ukończył zasadniczą szkołę zawodową jest cukiernikiem ukończył Liceum Ogólnokształcące zaocznie nie ma matury. Pracował jako sortowacz. Obecnie z uwagi na stan zdrowia nigdzie nie jest zatrudniony.

/ bezsporne/

W dniu 12.11.2015r. M. B. złożył wniosek o rentę.

/ bezsporne/

Decyzją z dnia 09.12.2015r. odmówiono wnioskodawcy prawa do renty z uwagi na brak wymaganego stażu pracy. Decyzja ta została oparta o orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 15.10. 2015 r. (wydanego na wcześniejszy wniosek ) stwierdzające, iż wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy od 07.05.2015r.

/ bezsporne/

W wyniku odwołania wnioskodawcy od tej decyzji Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 09.05.2016r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ZUS celem ponownego rozpatrzenia-sygn III AUz 73/16. Sąd wskazał, iż organ rentowy odmówił prawa do renty w oparciu o orzeczenie lekarza ,które zostało wydane przy rozpatrywaniu wcześniejszego wniosku i przed złożeniem wniosku o rentę, wobec czego wnioskodawca nie mógł skutecznie złożyć sprzeciwu tego orzeczenia.

/ bezsporne/

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawę przekazano do lekarza orzecznika, który orzeczeniem z dnia 07.09.2016r. rozpoznając u wnioskodawcy schizofrenię paranoidalną uznał wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy do 30.09.2019r. a za datę powstania tej niezdolności uznał 14.11.2006r.- datę rozpoczęcia leczenia psychiatrycznego z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. Od powyższego orzeczenia nie został złożony sprzeciw więc stało się podstawą wydania nowej decyzji.

/ bezsporne, opinia lekarska k. 98-100 dokumentacji medycznej ZUS/

Decyzją z dnia 27.09.2016r. odmówiono prawa do renty z uwagi na fakt, iż niezdolność pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia, które ustało w dniu 06.09.2000r. Na wymagane 25 lat okresu ubezpieczenia wnioskodawca udokumentował 7 lat 7 miesięcy dni okresów składkowych i 2 lata 1 miesiąc i 22 dnia okresów nieskładkowych.

/bezsporne/

W dniu 31.01.2018r. M. B. złożył wniosek w sprawie przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu który to termin został przywrócony.

/ bezsporne, wniosek k. 1 akt ZUS, pismo k. 2 akt ZUS/

Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 3.04.2018r. uznała wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy do 30.09.2019r. a data powstania niezdolności do pracy to 14.11.2006r. Komisja potwierdziła rozpoznanie lekarza orzecznika i uznała iż nie ma podstaw do stwierdzenia innej daty powstania niezdolności do pracy.

/ bezsporne orzeczenie k. 5 akt ZUS, opinia lekarska k. 122-124 dokumentacji medycznej ZUS/

W konsekwencji powyższego zaskarżoną decyzją z dnia 13.04.2018r. uchylono decyzję z dni 27.09.2016r. i ponownie odmówiono prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, uzasadniając iż niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia które ustało w dniu 06.09.2000r. zaś na wymagane 25 lat okresu ubezpieczenia wnioskodawca udokumentował 7 lat 7 miesięcy dni okresów składkowych i 2 lata 1 miesiąc i 22 dnia okresów nieskładkowych. Łącznie 9 lat 8 miesięcy i 26 dni.

/ decyzja k. 7 akt ZUS/

Wnioskodawca w okresie od 9-17.06.1998 r. korzystał z psychoterapii indywidualnej w (...) szpitalu (...) Ośrodek Pomocy Psychologicznej dla (...) Hostel skierowany na terapie przez lekarza psychiatrę z rozpoznaniem zaburzenia lękowe.

/ zaświadczenie k. 154/

M. B. orzeczeniem Powiatowej Lekarskiej Komisji Wojskowej w Z. z dnia 15 kwietnia 1999 r. nr. 66/99 został uznany za całkowicie niezdolnego do służby wojskowej i zaliczony do kategorii E trwale niezdolny do służby wojskowej z uwagi na stwierdzone nerwice narządowe, nadwzroczność obu oczu.

/ orzeczenie k. 155/

Wnioskodawca orzeczeniem (...) ds. Niepełnosprawności z dnia 27.04.2017 został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z przyczyn 02-P do 30.04.2020 r. w orzeczeniu stwierdzono iż niepełnosprawność istnieje od 27 roku życia a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 24.09.2008 r.

/ orzeczenie k. 30/

W sądowym badaniu przez biegłego neurologa stwierdzono u M. B. schizofrenię paranoidalną rozpoznaną na podstawie dokumentacji medycznej kart leczenia z (...) karty Informacyjnej Oddziału Psychiatrycznego. Biegły sądowy lekarz neurolog podniósł iż wnioskodawca od 1998 r. był leczony przez neurologa z powodu nerwicy lękowej, moczenia nocnego oraz jąkania. Wnioskodawca został uznany za trwale niezdolnego do służby wojskowej w 1999 r. ale nie z uwagi na schorzenia neurologiczne. Także w 1999 r. wnioskodawca został skierowany do psychologa z powodu nerwicy depresyjnej. Z powodu schizofrenii paranoidalnej był leczony od 2006 roku. Aktualnie leczony jest farmakologicznie systematycznie przez lekarza psychiatrę. Nie jest leczony z przyczyn neurologicznych. Badanie ST głowy nie wykazało zmian patologicznych. Badaniem neurologicznym nie stwierdza się objawów uszkodzenia układu nerwowego, które by powodowały naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zarobkowej. Badany posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności z przyczyn psychiatrycznych, a nie neurologicznych. Wnioskodawca z przyczyn neurologicznych nie jest niezdolny do pracy zarobkowej.

/ pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 22-24, pisemna opinia uzupełniająca k. 72, pisemna opinia uzupełniająca k. 221-222 /

Ze względów psychiatrycznych rozpoznaje się u wnioskodawcy schizofrenię paranoidalną. Opiniowany jest leczony psychiatrycznie z powodu schizofrenii paranoidalnej jak wynika z dokumentacji medycznej od dnia 14.11.2006r. Wówczas postawiono rozpoznanie i wtedy u wnioskodawcy wystąpiły objawy psychotyczne które cechują się urojeniami omamami słuchowymi. Rozpoczęto leczenie które spowodowało w 2008 r. i w 2015 r. pobyt w szpitalu. Wcześniej w latach 1998r -1999r leczony z powodu nerwicy lekowej ( zaburzeń lękowych). Leczenie zaburzeń lekowych przypadło na okres adolescencji M. B. - trwało 2 lata, następnie leczenie psychiatryczne wznowiono po 7 latach. W okresie od 1999 r. do 2006 r. brak jakichkolwiek informacji o leczeniu wnioskodawcy Nerwica lekowa i schizofrenia stanowią dwie odrębne jednostki chorobowe. Zdarza się że u młodzieży w okresie dojrzewania pojawiają się objawy lękowe , które z czasem ustępują. Zdarza się również, ze objawy nerwicowe poprzedzają pojawienie się objawów typowych dla schizofrenii ale wówczas leczenie jest konturowane przez cały czas, a leczenie objawów lękowych jest często nieskuteczne. W przypadku opiniowanego leczenie zostało przerwane na kilka lat. Nie ma żadnej dokumentacji wskazującej na związek miedzy tymi chorobami. W tym przypadku nie należy więc wiązać ze sobą leczenia z 1999r z leczeniem z 2006r . Z punktu widzenia biegłego psychiatry opiniowany jest całkowicie niezdolny do pracy do 30.09.2019r za początek niezdolności należy uznać początek leczenia psychiatrycznego czyli 14.11.2006r.

/ pisemna opinia biegłego lekarza psychiatry K. K. k. 25-28, pisemna opinia uzupełniająca k. 78, ustana opinia uzupełniająca protokół z rozprawy z dnia 19 lutego 2020 00:02:13 -00:26:56, pisemna opinia uzupełniająca k. 216-217 /

Wnioskodawca udowodnił łącznie okres 9 lat 8 miesięcy i 26 dni. podlegania ubezpieczeniom.

/ bezsporne/

Okres ostatniego ubezpieczenia społecznego ustał wnioskodawcy 06.09.2000 r.

/ bezsporne/

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty w tym dokumentacje medyczną oraz opinie biegłych neurologa i psychiatry. W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne, zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonego schizofrenie paranoidalną zdiagnozowana i leczoną od 2006 r. Przy tym biegły neurolog z uwagi na brak jakichkolwiek występujących obecnie schorzeń natury neurologicznej uznał iż wnioskodawca z przyczyn neurologicznych nie jest osobą niezdolna do pracy, zaś biegły psychiatra uznał niezdolność do pracy ubezpieczonego od dnia 14.11.2006r., co jest zgodne z wnioskami orzeczniczymi Komisji Lekarskiej ZUS, będącej podstawą do wydania zaskarżonej decyzji.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Podnieść przy tym należy, iż wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika ostatecznie nie kwestionował opinii neurologa co do opinii biegłego psychiatry wywodził, że nie uwzględnia ona, iż w 1999 r. M. B. został skierowany na psychoterapię co potwierdza występowanie choroby psychicznej a nie tylko zaburzeń nerwicowych. W konsekwencji wywodził że to właśnie od tej daty tj. 1999r. winno zostać stwierdzone występowanie zaburzeń psychiatrycznych i stwierdzenie całkowitej niezdolności do pracy i domagał się przeprowadzenia kolejnej ustnej opinii uzupełniającej, która by wyjaśniała powyższe wątpliwości .

W ocenie Sądu przedmiotowy wniosek zmierzał tylko i wyłącznie do nieuprawnionego przewlekania postępowania z tych też względów podlegał pominięciu na podstawie art. 235 2§ 1 pkt 5 kpc. Jeszcze raz podnieść należy, iż biegli w tym biegły psychiatra w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisali stan zdrowia wnioskodawcy w kontekście jego niezdolności do wykonywania pracy i daty jej powstania , a przy tym szczegółowo odnieśli się w pisemnych motywach opinii uzupełniających a biegła psychiatra także ustnych do zgłaszanych przez wnioskodawcę zarzutów i zastrzeżeń skrupulatnie uzasadniając ich bezzasadność. Biegli sformułowali swe wnioski także z uwzględnieniem przedłożonej w toku procesu dokumentacji medycznej i treści orzeczenia z 1999 r. o całkowitej niezdolności ubezpieczonego do odbycia służby wojskowej. Analiza opinii głównej i uzupełniających biegłego psychiatry pozwala uznać, iż biegły wnikliwe zapoznał się z dokumentacją medyczną ubezpieczonego i dokumentacją przedłożoną w procesie, historią jego choroby, wyciągnął z zebranej dokumentacji medycznej oraz osobistego badania ubezpieczonego stanowcze wnioski, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. Wnioski opinii biegłego psychiatry wskazują jednoznacznie, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 30.09.2019r za początek niezdolności należy uznać początek leczenia psychiatrycznego czyli 14.11.2006r. Natomiast leczenia z 1999r nie należy wiązać z leczeniem z 2006r bo chociaż objawy nerwicowe mogą poprzedzać pojawienie się objawów typowych dla schizofrenii, nie ma podstaw do stwierdzenia tego w przypadku wnioskodawcy gdyż wówczas leczenie jako nieskuteczne byłoby konturowane przez cały czas. W przypadku ubezpieczonego występowała zaś długotrwała 7 letnia przerwa w leczeniu. Opinia biegłego psychiatry szczegółowo wyjaśniała zatem dlaczego leczenie w 1998-1999 r. nie ma żadnego powiązania ze zdiagnozowaną w 2006 r. schizofrenią paranoidalną. To natomiast, iż wnioskodawca inaczej niż biegły ocenia dokumentację medyczną i stan własnego zdrowia bez przedstawienia konkretnych i jednoznacznych zarzutów które dyskwalifikowałyby opinię biegłego psychiatry jako nierzetelną stanowi jedynie polemikę z wnioskami końcowymi tej opinii i co za tym idzie nie może odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona powodowa jest niezadowolona z dokonanej przez biegłego oceny. Zatem także opinia biegłego psychiatry podobnie jak opinia biegłego neurologa stanowiła wiarygodne źródło dowodowe w niniejszym procesie.

Czyniąc ustalenia w sprawie Sąd oddalił również jako bezprzedmiotowy wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o zwrócenie się do (...) Urzędu Wojewódzkiego o nadesłanie akt z okresu poboru do wojska lub udzielenia informacji o miejscu przechowywania tej dokumentacji zawarty w piśmie z dnia 15.06.2020. k. 192 Sąd bowiem w odpowiedzi na wcześniejszy wniosek pełnomocnika strony powodowej w tym przedmiocie podjął próby pozyskania wskazanej dokumentacji i w odpowiedzi na to wcześniej już otrzymał wyczerpującą informację z (...) Urzędu Wojewódzkiego iż zarówno on jak i Wojewódzki Sztab Wojskowy w Ł., Starostwo Powiatowe w Z., Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska w Ł., Wojskowa Komisja Uzupełnień w Ł. nie jest w posiadaniu żadnej dokumentacji medycznej wnioskodawcy z Wojskowej Komisji Lekarskiej w Z. gdyż zgodnie z obowiązującymi przepisami zostały one protokolarnie zniszczone, /k. 165,167,169-171,174 k. 180-188, k. 202-206/.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j. renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57 (powstania niezdolności w czasie ubezpiecznia lub w ciągu 18 miesięcy od jego powstania), nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl natomiast art. 58 ust. 1 tej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (ust. 2. art. 58).

Wobec powyższego przyznanie renty bez względu na upływ 18 miesięcy od ustania okresów ubezpieczenia możliwe jest tylko w przypadku osoby całkowicie niezdolnej do pracy i udowodnienia dla mężczyzny 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Nadto renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), bez potrzeby wykazywania przewidzianego w art. 58 ust. 2 tej ustawy pięcioletniego okresu składkowego i nieskładkowego przypadającego w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. (wyrok SN 2008-04-24 II UK 249/07 LEX nr 829132).

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tej renty sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok SN 2009-02-12 I UK 193/08 LEX nr 725014).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy co bezsporne wnioskodawca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Niemniej z uwagi na fakt iż nie legitymuje się 25 okresem składkowym i nieskładkowym, który uprawniał by go do renty, bez względu na upływ 18 miesięcy od ustania okresów ubezpieczenia musiał on udowodnić w procesie, iż wskazana niezdolność do pracy powstała w ciągu 18 miesięcy od dnia ubezpieczenia, tj od 06.09.2000 r. . Przewidziany w art. 58 ust. 2 ustawy, pięcioletni okres składkowy i nieskładkowy przypadający w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy w rozpoznawanej sprawie nie był sporny.

W rozpoznawanej sprawie z wiarygodnej opinii biegłego psychiatry kluczowej dla rozstrzygnięcia (biegły neurolog nie potwierdził bowiem niezdolności wnioskodawcy do pracy z punktu widzenia jego specjalności) wynikało iż wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy do 30.09.2019r za początek niezdolności należy uznać początek leczenia psychiatrycznego czyli 14.11.2006r.

W ocenie Sądu Okręgowego wnioski biegłego psychiatry są logicznie i wyczerpująco uzasadnione, zaś ich ocena została dokonana niewątpliwie w oparciu o posiadane wiadomości specjalne z zakresu wiedzy medycznej. Dodatkowo biegły szczegółowo, jasno i logicznie uzasadnił dlaczego obecnie nie zachodzą podstawy do uznania iż wnioskodawca był już niezdolny do pracy od 1999 r. i dlaczego leczenia nerwicy w tym okresie nie sposób powiązać z ze zdiagnozowaną i leczoną od 2006 r. schizofrenią paranoidalną.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna(wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). ) Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy skarżący domagając się przeprowadzenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej ustnej biegłego psychiatry nie przedstawił jakichkolwiek zastrzeżeń podważających jej merytoryczną wartość. Pełnomocnik wnioskodawcy podnosił argumenty wskazujące jedynie na to, że wnioskodawca inaczej niż biegły ocenia treść dokumentacji medycznej i własny stan zdrowia. Tymczasem nie każde schorzenie, nawet przy bezspornym fakcie jego istnienia, powoduje niezdolność do podjęcia zatrudnienia, i wystąpienie jakichkolwiek zaburzeń nawet psychicznych w przeszłości nie oznacza że schorzenie miało charakter ciągły jednakowo wpływało na brak zdolności ubezpieczonego do podjęcia pracy zarobkowej. Samo tylko subiektywne przekonanie ubezpieczonego w zakresie oceny stanu zdrowia i zdolności do pracy nie może stanowić dostatecznej podstawy do podważanie wiarygodności opinii biegłych posiadających wysokie kwalifikacje, doświadczenie zawodowe i wymaganą w tym zakresie wiedzę medyczną. W konsekwencji stanowisko wnioskodawcy co do jej złego stanu zdrowia psychicznego dyskwalifikującego go z rynku pracy już od 1999 r. nie może się ostać.

R. wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów w tym w świetle istotnej w sprawie opinii biegłego psychiatry z uwagi na posiadane schorzenia nie był osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami w okresie przed upływem 18 miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia tj od 6.09.2000 r.. W konsekwencji , nie spełnia zatem przesłanki warunkującej nabycie prawa do renty o jakiej mowa w cyt. art. 57 ust. 1 pkt 3 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z tych też względów Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.

J.L.