Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACa 499/13

POSTANOWIENIE

Dnia 7 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSA Monika Koba

Sędziowie:

SA Małgorzata Idasiak-Grodzińska (spr.)

SO del. Małgorzata Gajewska

Protokolant:

stażysta Arleta Żuk

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2013 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa B. K. i T. T.

przeciwko R. B. (1) i Agencji (...) R. B., M. (...) spółce jawnej w G.

o zaniechanie działań stanowiących czyny nieuczciwej konkurencji

na skutek zażalenia powodów od postanowienia zawartego w punkcie II wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt IX GC 376/12

p o s t a n a w i a:

uchylić postanowienie zawarte w punkcie II (drugim) wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt IX GC 376/12 i sprawę w tym zakresie przekazać Sądowi Okręgowemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania .

Na oryginale właściwe podpisy

I ACa 499/13

UZASADNIENIE do

postanowienia z dnia 7.11.2013r.

Powodowie pozwem z dnia 25.06.2012r. domagali się uwzględnienia licznych roszczeń z tytułu niedozwolonych działań obu pozwanych stanowiących czyn nieuczciwej konkurencji i wskazali, że nie są w stanie samodzielnie określić wartości przedmiotu sporu pomimo ich zakwalifikowania jako roszczeń majątkowych.

Wnieśli zatem o zastosowanie przez przewodniczącego art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach w sprawach cywilnych i o ustalenie opłaty tymczasowej.

Przewodnicząca przekazała sprawę sędziemu referentowi celem ustalenia opłaty, jednakże do dnia wydania wyroku przez Sąd I instancji nie została ustalona, sprawdzona ani podana wartość przedmiotu sporu lub opłata tymczasowa.

Sąd Okręgowy błędnie przyjął, że opłata tymczasowa została w sprawie ustalona oraz pobrana i orzekając o żądaniach pozwu, w punkcie drugim wyroku zawarł postanowienie znajdujące swe formalne oparcie w art. 15 ust. 3 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych i opłatę tymczasową uznał za ostateczną obciążając nią powoda.

W apelacji powodowie zaskarżyli m.in. rozstrzygnięcie zawarte w punkcie drugim wyroku o wymiarze opłaty, które co do istoty przyjmuje formę postanowienia i podlega zaskarżeniu zażaleniem – art. 394 § 1 pkt. 9 kpc, bądź odrębnie bądź łącznie z apelacją (por. uchwałę SN z 8.04.1986r. – III CZP 12/86).

Należy zgodzić się ze skarżącymi, którzy podnieśli zarzut nieprawidłowości wskazanego rozstrzygnięcia, albowiem Sąd I instancji może opłatę tymczasową uznać za ostateczną spełniając obowiązek orzeczniczy wynikający z art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 15 ust. 3 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, jedynie wtedy gdy kwota ta była uprzednio ustalona i pobrana, a zatem jest to już kwota znana i wskazana.

Wysokość opłaty tymczasowej określa przewodniczący, a wysokość opłaty ostatecznej ustala Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w pierwszej instancji. Opłata ostateczna jest bądź opłatą stosunkową (od wartości przedmiotu sporu) bądź opłatą określoną przez Sąd w kwocie nie wyższej niż 5000 zł (od roszczenia) mając na względzie społeczną doniosłość rozstrzygnięcia i stopień zawiłości sprawy, przy czym może ona być zróżnicowana z uwagi na treść każdego z roszczeń dochodzonych jednym pozwem.

Ani wyrok Sądu Okręgowego ani jego uzasadnienie nie zawiera wymaganej treści w odniesieniu do wymiaru opłaty, która pozostaje nieznana.

Nie można przyjąć za powodami, że pomimo tego uchybienia należy przyjąć, że opłata ostateczna stanowi kwotę 1.000 zł, choćby dlatego, że pozew wniesiony został przeciwko dwóm pozwanym, których współuczestnictwo ma charakter jedynie formalny (co przyznali powodowie już w pozwie), a zakres dochodzonych roszczeń nie jest tożsamy.

Wskazać też należy, że z przebiegu procesu nie wynika ażeby co do wszystkich roszczeń powodów faktycznie nie było obiektywnej możliwości wskazania wartości przedmiotu sporu, w sytuacji gdy w przybliżeniu można ustalić i określić choćby koszty zamieszczenia żądanych oświadczeń (żądanie III 1, 2), koszty rocznej opłaty za domenę internetą (żądanie II, 4), czy koszty zniszczenia materiałów reklamowych lub dokumentów ze znakiem używanym przez pozwanych (żądanie II 7). W tym miejscu wystarczy przywołać orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące art. 19 kpc, 23-25 kpc, 187 i 368 kpc, art. 18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w zakresie majątkowego charakteru roszczeń powodów jako związanych z ekonomicznym interesem bądź skutkiem finansowym, który można choćby w przybliżeniu określić korzystając z dostępnych powodom informacji o kosztach i wydatkach ponoszonych w ramach własnej, przecież zbliżonej działalności gospodarczej.

Z tych przyczyn zaskarżone postanowienie należało uchylić na podstawie art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 397 kpc i 394 § 1 pkt. 9 kpc i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania w zakresie niezbędnym do ustalenia wartości przedmiotu sporu i zaskarżenia w odniesieniu do poszczególnych roszczeń i łącznie, a dochodzonych wobec każdego z pozwanych (współuczestnictwo formalne) i ewentualnie do określenia opłaty ostatecznej stanowiącej odpowiednik ustalonej opłaty tymczasowej od roszczeń dochodzonych od pozwanych ad. 1 i ad. 2 oraz opłaty stosunkowej co do żądań, w odniesieniu do których powodowie wskażą wartość przedmiotu sporu i zaskarżenia na żądanie Sądu I instancji (art. 15 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, art. 18 – 25 kpc) lub po ewentualnym sprawdzeniu podanej przez stronę wartości, o ile wzbudzi ona wątpliwości Sądu I instancji.

Uzupełnienie w sposób wskazany braków formalnych apelacji powodów pozwoli na wydanie przez Sąd I instancji wymaganego orzeczenia dotyczącego kosztów sądowych, które nie zostały ustalone oraz uregulowane przez powodów oraz umożliwi pobranie od powodów należytej opłaty sądowej od wniesionej apelacji a także ustabilizuje proces przez wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia; co jest niezbędne przy dochodzeniu roszczeń majątkowych dla oceny czy w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego.

/por. post. SN z 8.03.2007r. – III CZ 12/07; wyrok SA w Gdańsku z 6.12.2012r. - I ACa 490/12; wyrok SN z 24.11.2009r. - V CSK 71/09; post. SN z 2.02.2011r. - II CZ 197/10;post. SN z 8.12.2000r. – I CZ 115/00; post. SN z 6.04.2007r. – II PZ 12/07; post. SN z 5.12.2006r. – II PZ 57/06; post. SN z 25.11.2007r. – II PZ 44/07; post. z 17.10.2008r. – I CSK 128/08/

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13