Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 634/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

P. O. (1)

I.

II.

III.

IV.

W dniu 18 listopada 2017 roku w W. przy ul. (...) w mieszkaniu numer (...) znęcał się fizycznie nad psem, czym spowodował obrażenia w postaci rany ciętej klatki piersiowej oraz uraz kręgosłupa, w którego wyniku doszło do porażenia spastycznego kończyn przednich oraz brak czucia kończyn tylnych,

tj. czyn z art. 35 ust. 1a w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (zmiana w stosunku do kwalifikacji zaproponowanej w akcie oskarżenia).

W dniu 19 listopada 2017 roku w W. przy ulicy (...) , uderzając pięściami w głowę i klatkę piersiową oraz plując dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji sierż. M. G. w czasie i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, przy czym popełnił ten czyn w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. czyn z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

(zmiana w stosunku do kwalifikacji zaproponowanej w akcie oskarżenia - poprzez przyjęcie działania w warunkach recydywy).

W dniu 19 listopada 2017 roku w W. przy ulicy (...) , uderzając pięściami w głowę i klatkę piersiową oraz plując dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji sierż. M. I., w czasie i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, przy czym popełnił ten czyn w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. czyn z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

(zmiana w stosunku do kwalifikacji zaproponowanej w akcie oskarżenia - poprzez przyjęcie działania w warunkach recydywy).

W dniu 19 listopada 2017 roku w W. przy ulicy (...) znieważył słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji sierż. M. G. oraz sierż. M. I. w czasie i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, przy czyn oskarżony popełnił ten czyn w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (zmiana w stosunku do kwalifikacji zaproponowanej w akcie oskarżenia - poprzez przyjęcie działania w warunkach recydywy).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 18 listopada 2017 r. P. O. (1) wraz z bratem P. O. (2) przebywali w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w W., zajmowanym przez A. K. (zmarł przed rozprawą).

W lokalu tym bywała również B. S., która posiadała psa – rasy mieszanej, o wzroście 30 cm i 80 cm długości.

W dniu 18 listopada 2017 r. pies znajdował się w tym mieszkaniu, w chwili gdy weszli tam bracia O..

Pies ten ugryzł P. O. (1) w łydkę. Mężczyzna zaś kopnął psa i ugodził go nożem w klatkę piersiową (rana okazała się powierzchowna).

Po zdarzeniu psem zajął się P. O. (2), który wraz z nim na klatce schodowej oczekiwał na patrol Straży Miejskiej.

Na miejscu zdarzenia interweniował patrol Policji oraz E. Straży Miejskiej, którego funkcjonariusze przetransportowali ranne zwierzę do Kliniki (...) przy ul. (...) w W..

U psa stwierdzono uraz kręgosłupa i rdzenia kręgowego, złamanie żebra i odmę podskórną okolicy rany. Urazy te spowodowały paraliż kończyn miedniczych i porażenie spastyczne kończyn piersiowych. W wyniku porażeń nerwowych nastąpiło bezwiedne oddawania moczu, bezwład tylnej części ciała i silny ból. Wdrożone leczenie nie przynosiło poprawy stanu zwierzęcia. W dniu 22 listopada 2020 r. podjęto decyzję o dokonaniu eutanazji zwierzęcia ze względów humanitarnych.

W dniu 19 listopada 2017 r. ok. godziny 3:00 B. S. zawiadomiła Policję o tym, że P. O. (1) miał zabić należącego do niej psa. Na miejsce zdarzenia, tj. lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w W., udał się patrol policji – funkcjonariusze M. G. oraz M. I..

Funkcjonariusze Policji weszli do mieszkania, którego drzwi były otwarte i nie posiadały klamki.

W mieszkaniu zastali śpiącego P. O. (1). Funkcjonariusze, obudzili mężczyznę. P. O. (1) w trakcie interwencji był agresywny i pobudzony. Stawiał opór funkcjonariuszom oraz kierował do funkcjonariuszy M. G. oraz M. I. obelżywe wyzwiska „ wypierdalaj psie jebany”, „jebane kurwy”, „psie”, „cwelu”. W czasie próby obezwładnienia go, P. O. (1) bił funkcjonariuszy pięściami w głowę i w klatkę piersiową, nadto kilkukrotnie opluł Policjantów. Mężczyzna był w takim stopniu agresywny i pobudzony, że na miejsce skierowana została druga załoga w składzie st. posterunkowej A. W. i starszego posterunkowego D. G., by pomóc w jego obezwładnieniu. W ich kierunku również padały obelżywe wyzwiska, nie poczuli się jednak pokrzywdzeni.

Po obezwładnieniu P. O. (1) został przewieziony przez funkcjonariuszy do Wojewódzkiej (...) SPZOZ w W. przy ul. (...). Na miejscu był on agresywny w stosunku do funkcjonariuszy Policji, jak i zespołu ratownictwa.

W trakcie zdarzenia P. O. (1) był pod wpływem alkoholu, badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu po około godzinie od rozpoczęcia interwencji wykazały 0,57 mg/l i 0,63 mg/l.

P. O. (1) ma 32 lata (w dniu popełnienia czynu 29 lat). Jest kawalerem. Na utrzymaniu ma konkubinę i dwoje dzieci. Nie posiada zawodu, utrzymuje się z prac dorywczych. Ma wykształcenie gimnazjalne.

P. O. (1) był wielokrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie o sygn. akt III K 342/10 za czyn z art. 226 § 1 k.k , którym orzeczono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Następnie wyrokiem łącznym z dnia 30 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt XIV K 487/13, w którego skład wchodził także wyrok w sprawie ww. o sygn. akt III K 342/10 orzeczono wobec niego karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to została wykonana w dniu 28 października 2014 r.

U P. O. (1) rozpoznano upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego z zaburzeniami zachowania typu dyssocjalnego i zespół uzależnienia spowodowany spożywaniem alkoholu. Nie stwierdzono objawów choroby psychicznej. Stan psychiczny, w odniesieniu do czasu popełnienia zarzucanych czynów, nie znosił i nie ograniczał u P. O. (1) zdolności rozpoznania znaczenia czynu i zdolności kierowania swoim postępowaniem.

częściowo wyjaśnienia P. O. (1)

częściowo zeznania P. O. (2)

zeznania świadka B. S.

protokół oględzin psa

protokół oględzin ciała oskarżonego i zdjęcia ugryzienia

zeznania świadków T. B.,

M. F., A. D.,

J. P.

zeznania świadka D. L.

pismo z dnia 22 sierpnia 2018 r.

dokumentacja lekarsko – weterynaryjna

zeznania świadków M. G.,

M. I.,

A. W.,

D. G.

karta medycznych czynności ratunkowych

protokół użycia alkomatu, świadectwo wzorcowania

oświadczenie oskarżonego

karta karna

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 51, 172-173

k. 28-29

k. 25-26

k. 40 v

k. 53-56

k. 312-313

k. 314

k. 313

k. 313

k. 219

k. 129

k. 130-136

k. 11v-12

k. 15v-16

k. 19v.

k. 21v.

k. 10

k. 8, 9

k.50v, 170-171

k. 369-370

k. 78-82

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp.

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadków: M. G.,

M. I.,

A. W.,

D. G.,

T. B.,

M. F.,

D. L.

zeznania świadka P. O. (2) z postępowania przygotowawcze-

go

zeznania świadka B. S.

częściowo wyjaśnienia P. O. (1), tj. w zakresie jakim wskazał, że pies go ugryzł,

a on sam ugodził psa nożem

dowody nieosobowe:

protokół oględzin mieszkania,

protokół oględzin osoby P. O. (1),

protokół oględzin psa,

protokół badania stanu trzeźwości,

karta medycznych czynności ratunkowych,

dokumentacja lekarsko – weterynaryjna,

karta karna, opinia sądowo-psychiatryczna

Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne ponieważ są one spójne, konsekwentne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Zeznania te nie zawierają żadnych istotnych sprzeczności, które dyskredytowałyby ich moc dowodową. Z analizy akt sprawy w żaden sposób nie wynika również, aby istniał jakikolwiek racjonalny powód ku temu, by wymienieni świadkowie mieli składać fałszywe zeznania na niekorzyść oskarżonego. Co prawda świadek M. G. oraz M. I. nie występowali jedynie jako bezstronni i obiektywni obserwatorzy interwencji, lecz jako osoby pokrzywdzone, a zatem byli osobiście zainteresowani rozstrzygnięciem tej sprawy, co nakazywało szczególną ostrożność przy ocenie ich zeznań. Jednakże Sąd nie dostrzegł w ich zeznaniach koloryzowania i nadinterpretacji zdarzeń. Pozostawały one zaś spójne z zeznaniami innych funkcjonariuszy – nie zainteresowanych rozstrzygnięciem, a będących naocznymi świadkami zdarzeń, tj. A. W. oraz D. G..

Zeznania w tym zakresie Sąd uznał za wiarygodne. P. O. (2) złożył je na drugi dzień po zdarzeniu. Były one szczegółowe, spontaniczne, logiczne, odzwierciedlające prawdziwy przebieg wydarzeń, który znajduje potwierdzenie w obrażeniach psa – świadek wskazał wówczas, iż P. O. (1) kopnął psa, a następnie ugodził go nożem. Zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach lekarza weterynarii D. L., który wskazał, że obrażenia, które odniósł pies powstały nie tylko w wyniku ugodzenia nożem, bowiem rana cięta była powierzchowna, ale także w wyniku silnego urazu spowodowanego upadkiem. P. O. (2) zaś wskazał, że oskarżony kopnął psa tak, że ten odleciał na 2 metry.

Sąd uznał zeznania za szczere, jednakże bez znaczenia dla sprawy. Jednakże nie była naocznym świadkiem zdarzenia, a jej zeznania ograniczały się jedynie do stwierdzeń, że zdarzenie takie z jej psem oraz P. O. (1) miało miejsce, przy czym zaznaczyła, że swoje depozycje opiera na relacji przedstawionej przez P. O. (2).

Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują potwierdzenie w protokole oględzin oskarżonego i zdjęciach jego ugryzionej łydki (k. 53-56) i obrażeniach psa.

Sporządzone w sposób przewidziany we właściwych przepisach przez uprawnione osoby, niekwestionowane przez strony postępowania.

1.Opinia miarodajna, pozbawiona wad w rozumieniu art. 201 k.p.k., niekwestionowana przez strony.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp.

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego w zakresie sytuacji z psem

oraz w całości odnośnie sytuacji z policjantami

zeznania P. O. (2)-

go przed sądem

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim wskazał, że jedynie ugodził psa nożem, mając na uwadze zeznania P. O. (2) z postępowania przygotowawczego, a także skalę obrażeń poniesionych przez zwierzę, są zupełnie niewiarygodne. Podobnie jak określenia typu, iż oskarżony nie chciał go dźgnąć, lecz " on jakoś tak odskoczył", "sam się jakoś naciął", "sam skoczył, faktycznie machałem nożem, żeby odskoczył".

W ocenie Sądu oskarżony miał na celu przedstawienie zdarzeń w sposób jak najbardziej korzystny dla siebie, akcentował bowiem fakt agresywnego usposobienia psa, jego złe warunki bytowe. Obrażenia doznane przez zwierzę nie mogły powstać jedynie w wyniku ugodzenia nożem i powierzchownej rany ciętej, tym samym nie ma wątpliwości, że musiało dojść do innego zachowania oskarżonego wobec psa, wskutek którego zwierzę doznało urazu kręgosłupa – na co bezsprzecznie wskazują zeznania P. O. (2), który mówił, że oskarżony kopnął zwierzę, a te „odleciało na 2 metry”.

Niewiarygodne pozostają także wyjaśnienia oskarżonego, co do przebiegu interwencji Policji nocą 19 listopada 2017 r. Zeznania bowiem zarówno pokrzywdzonych funkcjonariuszy, a także funkcjonariuszy z patrolu, który został wezwany do pomocy są spójne, logiczne i konsekwentne i w sposób bezsprzeczny wskazują na agresywne zachowanie oskarżonego, stawianie przez niego oporu, używanie słów uznanych powszechnie za wulgarne i obraźliwe, a także stosowaniu przemocy wobec funkcjonariuszy. Oskarżony w czasie zdarzenia był pod wpływem alkoholu, ale nie w takim stanie upojenia, które uniemożliwiałoby mu samokontrolę (wyniki badania 0,57 mg/l, 0,63 mg/l). Tym samym należy ocenić, że przedstawiony przez niego przebieg wydarzeń stanowi jedynie jego linię obrony, która w świetle całokształtu materiału dowodowego nie mogła zostać uznana za skuteczną.

Zeznania te są sprzeczne z tymi z postępowania przygotowawczego.

Zostały złożone po długim czasie od czynu. Świadek miał czas, by przemyśleć ich treść, ustalić korzystną wersję, a także zdecydować, które fakty należałoby przemilczeć. Jego zeznania złożone przed sądem w sposób ewidentny zamierzały do umniejszenia winy brata, miały na celu przedstawienie biegu wydarzeń w sposób bardziej dla niego korzystny. W ocenie Sądu, to zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, jako zeznania spontaniczne, logiczne, złożone w krótkim czasie od zdarzenia, zasługują na wiarę, a co więcej znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

P. O. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

P. O. (1) został oskarżony o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, tj. o usiłowanie pozbawienia życia psa w ten sposób, że kopnął go, a następnie ugodził nożem powodując tym samym obrażenia w postaci rany ciętej klatki piersiowej oraz uraz kręgosłupa, w wyniku którego doszło do porażenia spastycznego kończyn przednich oraz brak czucia w kończynach tylnych.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ww. ustawy odpowiedzialność karną ponosi ten, kto zabija zwierzę (…) z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1-4. Z kolei art. 6 ust. 1 ww. ustawy ustanawia generalną zasadę zakazu zabijania zwierząt – oprócz w wskazanych w nim enumeratywnie sytuacjach. W niniejszej sprawie sytuacje wymienione nie miały miejsca. Jednakże należy stwierdzić, że by przypisać oskarżonemu usiłowanie zabicia psa należałoby wykazać, że działał on z zamiarem bezpośrednim, a nadto jego działania zmierzały bezpośrednio do dokonania tego czynu, który ostatecznie jednak nie nastąpił. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie takiej tezy. Z zachowania oskarżonego bowiem nie można wywieść, by działał on w celu zabicia psa. Co prawda obrażenia doznane przez zwierzę były bardzo poważne, jednakże nie można z tego wywieść, że czynności oskarżonego były nakierowane na to, by psa zabić. Powyższe nie wynika z żadnego dowodu przeprowadzonego w toku postępowania przygotowawczego, a także przed sądem.

Niezależnie od tego Sąd miał też na uwadze stwierdzenia weterynarza D. L. (k. 219), iż po pewnym czasie ból mógłby ustąpić oraz, iż o ile oddanie moczu i kału przez psa w lecznicy nie było mimowolne to byłaby dobra nadzieja , że te funkcje powrócą. Porażenie przednich łap mogłoby ustąpić i pies mógłby się poruszać, ciągnąc na łapach (bądź na wózku). Zdaniem Sądu, istnieje duże prawdopodobieństwo, choć nie ma to znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego, niemniej jednak dla jego skutków już tak, iż gdyby właścicielka psa (B. S.) przejawiała jakiekolwiek zainteresowanie stanem tego psa, mogące przełożyć się na finansowanie jego leczenia, eutanazja psa nie nastąpiłaby tak szybko po zdarzeniu, jeśli w ogóle miałaby miejsce.

Natomiast czyn oskarżonego niewątpliwie wyczerpał znamiona występku z art. 35 ust. 1a ww. ustawy i stanowił znęcanie się nad zwierzęciem. Znęcaniem się jest każde z wymienionych w art. 6 ust. 2 ustawy sposobów bezpośredniego postępowania w stosunku do zwierzęcia, które muszą być objęte zamiarem bezpośrednim sprawcy. Zgodnie z tym przepisem przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności: 1) umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, niestanowiące dozwolonego prawem zabiegu lub procedury w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych (…). Należy przy tym stwierdzić, że utrwalony w orzecznictwie oraz doktrynie pozostaje pogląd, który Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela, że znęcanie się jest działaniem złożonym zazwyczaj z wielu fragmentów wykonawczych działania przestępczego, ale nie wyklucza działania jednorazowego, jeżeli intensywnością swą i zadawaniem cierpień realizuje stan faktyczny powszechnie rozumiany jako "znęcanie się" (tak m.in. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 30 sierpnia 1971 r., I KR 149/71, OSNPG 1971 nr 12, poz. 228, L.).

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego oskarżony P. O. (1) w dniu 18 listopada 2017 r. znęcał się fizycznie nad psem. Podjęte przez niego działania miały charakter na tyle intensywny, że mimo jednorazowego, lecz wieloczynowego, zdarzenia pies odniósł bardzo poważne obrażenia. Oskarżony spowodował u psa obrażenia w postaci rany ciętej klatki piersiowej oraz uraz kręgosłupa, w którego wyniku doszło do porażenia spastycznego kończyn przednich i brak czucia kończyn tylnych. W konsekwencji u psa nastąpiło bezwiedne oddawanie moczu, bezwład tylnej części ciała i silny ból. Przebywał on w klinice weterynaryjnej. Podjęte leczenie nie przyniosło poprawy stanu. Pies w momentach przebudzenia próbował się pionizować jednak był bezwładny i wył z bólu.

Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd, w ramach zarzucanego w punkcie aktu oskarżenia czynu, dokonał zmiany opisu czynu oraz zmiany kwalifikacji prawnej, przyjmując, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję art. 35 ust. 1a ww. ustawy.

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

II. i III.

P. O. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

II.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.k. to narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Jest to typ kwalifikowany w stosunku do określonego w art. 217 przestępstwa naruszenia nietykalności człowieka, przy czym zaostrzenie odpowiedzialności następuje ze względu na związek naruszenia nietykalności funkcjonariusza z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Należy przyjąć, że przedmiotem ochrony omawianego przepisu jest nietykalność cielesna funkcjonariusza publicznego oraz powaga reprezentowanego przez niego urzędu i niezakłócona realizację zadań związanych z pełnioną funkcją (tak również A. Barczak-Oplustil (w:) A. Zoll (red.), Komentarz 2, s. 891).

Zachowanie oskarżonego zarzucane mu w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia polegało na stawianiu oporu funkcjonariuszom Policji M. G. i M. I.. Bez wątpienia jego czyn wyczerpał znamiona naruszenia ich nietykalności cielesnej. Oskarżony uderzał funkcjonariuszy pięściami w głowę, w klatkę piersiową, pluł na nich. Miało to miejsce podczas interwencji podjętej przez funkcjonariuszy w wyniku zgłoszenia możliwości popełnienia przez oskarżonego innego przestępstwa. Oskarżony zaś działał przy pełnej świadomości, iż ma do czynienia z funkcjonariuszami publicznymi.

III.

Zgodnie z art. 226 §1 k.k. kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przez zniewagę należy rozumieć takie zachowanie, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen stanowi wyraz pogardy. Wypowiedzenie w czasie jednego zdarzenia wielu obelg pod adresem jednej osoby stanowi jeden czyn zabroniony i jedno przestępstwo znieważenia. Przestępstwo określone w art. 226 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie.

Wypowiedzi zawierające słowa „ psie jebany, kurwo, jebane kurwy” kierowane przez oskarżonego pod adresem – będących funkcjonariuszami publicznymi – umundurowanych Policjantów M. G. i M. I. w trakcie interwencji niewątpliwie przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów oceny (z punktu widzenia przeciętnego człowieka) wskazują, iż miały one cel i charakter znieważenia ich adresatów. W ocenie Sądu oskarżony swoim działaniem – poprzez kierowanie takich słów chciał dać wyraz uczuciu pogardy dla godności osobistej funkcjonariuszy, jak i pośrednio reprezentowanej przez nich instytucji – Policji oraz stanowiło to wyraz braku poszanowania dla funkcjonariuszy publicznych pełniących obowiązki służbowe.

Sąd uzupełnił kwalifikację tychże trzech czynów o art. 64 § 1 k.k., przyjmując, iż oskarżony dopuścił się ich w warunkach recydywy. Występki z art. 222 § 1 k.k., podobnie jak ten z art. 226 § 1 k.k. stanowią przestępstwa podobne w rozumieniu art. 115 § 3 kk., do tego za które oskarżony został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 16 lutego 2012 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (art. 226 § 1 k.k.), którą odbył w ramach wyroku łącznego tut. Sądu - Zakład Karny opuścił w dniu 28 października 2014 r.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

I., II., III.

I.

II, III

IV.

Rozważając kwestie rodzaju i wysokości kar jednostkowych Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary, określonymi w art. 53 k.k., nadto Sąd miał nadto na względzie wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Jest on osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, nie działał pod wpływem błędu. Można więc było od niego wymagać zachowania zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi, a jego postępowanie nie usprawiedliwiają żadne okoliczności nadzwyczajne. Oceniając stopień winy oskarżonego, Sąd uznał, iż wszystkich przypisanych mu czynów dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Nic nie usprawiedliwia tych zachowania, dlatego stopień winy odnośnie każdego z tych czynów należało ocenić jako znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu sąd wziął pod uwagę, że oskarżony swoim zachowaniem godził w dobro prawne, jakim jest wolność zwierzęcia od cierpień powodowanych zachowaniem ustawowo określonym jako znęcanie się. Jednocześnie zachowanie oskarżonego polegające na stosowaniu wobec zwierzęcia przemocy w tak intensywny sposób, które to działania wywołały u zwierzęcia bardzo istotne obrażenia uniemożliwiające mu normalne funkcjonowanie, wywołujące ból i cierpienie, a w ostateczności decyzję o eutanazji – należało uznać za wyjątkowo naganne. Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, mając na uwadze ponadto postać zamiaru, Sąd uznał za wysoki. Nie ulega wątpliwości, że zachowania oskarżonego wzbudzają silną społeczną dezaprobatę. Do okoliczności obciążających zaliczyć należało przede wszystkim wskazywany wyżej wysoki stopień społecznej szkodliwość przypisanego mu czynu oraz fakt uprzedniej jego karalności. Sąd nie dostrzegł okoliczności łagodzących. Ostatecznie Sąd uznał, że kara 1 roku pozbawiania wolności najlepiej spełni swoje zadania z zakresu prewencji indywidualnej i ogólnej. Kara ta ma spełnić wobec oskarżonego cel resocjalizacyjny i uświadomić mu konieczność funkcjonowania w sposób zapewniający poszanowanie chronionych prawem dóbr. Kara ta ma również pokazać, że społeczeństwo nie jest bezbronne w walce z osobami zadającymi cierpienie i ból zwierzętom.

Z uwagi na to, że w czasie orzekania (29 grudnia 2020 roku) obowiązywało zagrożenie surowszą karą niż w czasie popełnienia przestępstwa (18 listopada 2017 roku - 3, nie zaś 2 lata pozbawienia wolności), Sąd wymierzył karę przy zastosowaniu względniejszego brzmienia przepisu art. 35 ust. 1 tej ustawy w zw. art. 4 § 1 k.k. Nadto art. 35 ust. 5 ustawy w obecnym brzmieniu przewiduje obligatoryjność orzeczenia wobec sprawcy przestępstwa z art. 35 ust. 1a nawiązki w wysokości od 1.000 zł do 100.000 zł na wskazany cel związany z ochroną zwierząt, zaś w dacie popełnienia czynu nawiązka miała charakter fakultatywny, zaś jej dolna granica wynosiła 500 zł.

Sąd ustalił, że oskarżony dopuścił się występków z art. 222 § 1 k.k., zarzucanych mu w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia, w krótkich odstępach czasu w wykorzystaniem takiej samem sposobności - koniecznym zatem było zastosowanie instytucji przewidzianej w art. 91 § 1 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów z punktów 2-4 aktu oskarżenia Sąd uznał za wysoki, mając na uwadze rodzaj naruszonych przez niego dóbr, postać zamiaru, motywację oskarżonego, jak również okoliczności popełnienia czynów. Nie ulega wątpliwości, że zachowania oskarżonego wzbudzają silną społeczną dezaprobatę. Do okoliczności obciążających zaliczyć należało przede wszystkim wskazywany wyżej wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, jak również rażące, świadome i celowe naruszenie czci i godności funkcjonariusza Policji i działanie pod wpływem alkoholu oraz karalność wykraczająca poza konieczna dla przyjęcia recydywy. Okoliczności łagodzących Sąd nie dostrzegł.

Mając powyższe na względzie, Sąd wymierzył za dwa czyny na podstawie art. 222 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 226 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu są to kary sprawiedliwe, adekwatne do okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, do stopnia ich społecznej szkodliwości oraz do stopnia win oskarżonego. Sąd miał również na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w ramach prewencji indywidualnej oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie i cele prewencji generalnej, której zadaniem jest wyrobienie u sprawcy przekonania o nieuchronności kary. Analiza zachowania oskarżonego, niezbicie dowodzi tego, że wymierzenie kar w orzeczonym wymiarze będzie stanowiło miarodajną do realiów sprawy dolegliwość, która nie będzie mieć charakteru nadmiernej represji, jednakże wypełni funkcję prewencyjną tak indywidualną, jak i generalną.

Wymierzając oskarżonemu P. O. (1) karę łączną Sąd miał na uwadze, iż przy wymiarze kary łącznej nie ma znaczenia stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości czynu. Pod uwagę należy brać przede wszystkim względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Inaczej rzecz ujmując wymierzając karę łączną pozbawienia wolności Sąd musiał mieć na uwadze potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara powinna wpływać na przekonanie, że popełnianie przestępstw nie może ujść bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą. Sąd miał tu na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „ W orzecznictwie jak i w nauce prawa karnego uznaje się, że wymiar kary łącznej jest wymiarem dwuetapowym. W pierwszym etapie sąd wymierza kary jednostkowe, w drugim karę łączną. Wzgląd na społeczne niebezpieczeństwo przypisanych sprawcy czynów powinien być brany pod uwagę na pierwszym etapie wymiaru, czyli przy orzekaniu kar jednostkowych. W drugim etapie, przy określaniu wysokości kary łącznej sąd powinien dawać prymat dyrektywom prewencji indywidualnej i generalnej (...)” (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 listopada 1990 r. II KR 61/90, OSP 1991/11-12 poz. 292).

Wymiar kary łącznej mógł oscylować w granicach od minimalnie 1 roku pozbawienia wolności (absorpcja) do maksymalnie 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (kumulacja). Sąd zastosował tu zasadę asperacji, uznając karę łączną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności za adekwatną w ustalonych warunkach przedmiotowej sprawy. Tak ukształtowana kara łączna, zadaniem Sądu, w sposób należyty uświadomi oskarżonemu naganność jego zachowania, a także będzie stanowić dla niego wystarczającą dolegliwość i sprawiedliwą odpłatę za popełnione przez niego czyny.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

VI.

Na podstawie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1 na k. 60 akt sprawy, jako przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa (nóż).

Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie od dnia 19 listopada 2017 roku godz. 3:30 do dnia 20 listopada 2017 roku godz. 13:15.

1.6. inne zagadnienia

6.  KOszty procesu

Pkt

wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

VIII

Na podstawie art. art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. Sąd zasądził od skarbu Państwa na rzecz adw. E. G. kwotę 756 zł powiększoną o kwotę podatku VAT tytułem wynagrodzenia pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, której wysokość została ustalona na podstawie oraz przepisami § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714 ze zm.).

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 zł tytułem wydatków, na którą złożyły się kwoty: 50 złotych za postępowanie przygotowawcze (k. 92), 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenia pism oraz 20 zł ryczałtu za kartę karną oraz kwotę 300 zł tytułem opłaty, której wysokość ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  Podpis