Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

L. S. został obwiniony o to, że w dniu 7 września 2018 roku około godz. 10.00 w obrębie ronda (...) w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym naruszył zasady przewidziane w art. 19 ust. 2 pkt 3 PoRD w ten sposób, że kierował samochodem marki M. wraz z naczepą S. o nr rej. (...) i na skutek niezachowania należytej ostrożności i nieutrzymania niezbędnego odstępu od poprzedzającego pojazdu marki H. o nr rej. (...) najechał na tył, uszkadzając go, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym , tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 43, 90, 95).

Kierowca samochodu H. – J. V. zeznał (k. 10), iż po około 5 sekundach po zatrzymaniu się na czerwonym świetle poczuł uderzenie w lewą stronę pojazdu z tyłu, obejrzał się i przez tylna szybę zobaczył pojazd ciężarowy, który ruszył i ponownie uderzył w jego samochód, następnie ominął go i odjechał.

Pasażerka samochodu H. – D. S. przebieg zdarzenia opisała w sposób tożsamy (k. 7).

Zeznania obojga świadków zostały odczytane na rozprawie (k. 96), są to obywatele czescy, którzy w Polsce przebywali jedynie chwilowo.

Jak wynika z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, którą Sąd uznał za miarodajną (k. 131-169, została uzupełniona pisemnie k. 186-195) zachodzi korelacja uszkodzeń powstałych w obu pojazdach, z tym, że świadczą one jedynie o kontakcie „delikatnym”, bowiem są to jedynie zarysowania powłok lakierniczych. Odpowiedzialnym za zdarzenie był kierowca pojazdu M., czyli obwiniony L. S. (k. 167).

Istotne jest, iż biegły wykluczył, by usterki przedstawione w piśmie kierowcy samochodu H. (k. 25), powstały w wyniku tego zdarzenia. Z uwagi na to, Sąd zmienił opis czynu zgodnie z wnioskami opinii biegłego, by nie obarczać obwinionego uszkodzeniami, które nie powstały w wyniku tej kolizji.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 złotych, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary, określonymi w art. 33 kodeksu wykroczeń. Zdaniem Sądu jest to kara sprawiedliwa, spełniająca swe cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i przede wszystkim indywidualnej. Jest ona adekwatna do okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu, do stopnia jego społecznej szkodliwości oraz do stopnia winy obwinionego.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w w zw. z art. 118 § 1 i 2 k.p.w Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.530 złotych tytułem części wydatków postępowania przed sądem (wynagrodzenie biegłego za pierwszą opinię k. 173), pozostałe przejmując na rachunek Skarbu Państwa oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz 20 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających ustaloną na podstawie § 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467.