Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Eliza Skotnicka

Protokolant: Anna Ludwiniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2021 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z siedzibą w W.

o zapłatę 3 408,12 zł

I.  zasądza od strony pozwanej Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z siedzibą w W. na rzecz powoda T. M. kwotę 3 255,89 (trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt pięć 89/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 13 października 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 2 257,33 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  zwraca ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku powodowi kwotę 311,14 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet należności biegłego zdeponowanej pod poz. 500069191657.

UZASADNIENIE

Powód T. M. domagał się zasądzenia od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z siedzibą w W. 2768,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 2202,27 zł od dnia 28 maja 2018 r. i 565,80 zł od dnia wniesienia pozwu tj. od 11 września 2020 r. oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 17,- zł tytułem poniesionej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu wyjaśnił, że 27 marca 2018 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody był objęty ochroną ubezpieczeniową w ukraińskim towarzystwie (...). Poszkodowana zgłosiła szkodę do Towarzystwa (...) S.A., działającego z upoważnienia strony pozwanej jako korespondent zagranicznego towarzystwa ubezpieczeń. W toku postępowania likwidacyjnego poszkodowanej wypłacono odszkodowanie wysokości 1721,16 zł brutto, tym samy nastąpiło przyjęcie odpowiedzialności za szkodę oraz uznanie roszczeń poszkodowanej. Powód umową cesji z 4 listopada 2019r. nabył od poszkodowanej K. K. wierzytelność względem strony pozwanej z związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Powód uzyskał prywatną opinię, z której wynika, że koszt naprawy pojazdu wynosił 3923,43 zł, tym samy pozwana zaniżyła wartość szkody w pojeździe o 2202,27 zł. Powód za sporządzenie opinii technicznej uiścił 565,80 zł. powód wskazał, że wymagalność roszczenia przypada na 27 maja 2018r. tj. 60 dni od dnia zgłoszenia szkody przez poszkodowaną. Ponadto powód wskazał, że nie podjął próby polubownego załatwienia sprawy.

Powód pismem z 17 marca 2021r., doręczonym stronie pozwanej 7 kwietnia 2021r., rozszerzył powództwo z kwoty odszkodowania 2202,07 zł do kwoty 2842,32 zł tj. o kwotę 640,05 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 28 maja 2018r. Wskazał ponadto, że oprócz odszkodowania za szkodę w pojeździe żąda zwrotu kosztów opinii rzeczoznawcy w kwocie 565,80 zł.

Strona pozwana Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości, również w rozszerzonej części i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że posiada w tej sprawie legitymację procesową bierną oraz, że działająca jako korespondent zagranicznego ubezpieczyciela (...) S.A. wypłaciła poszkodowanej tytułem odszkodowania 1721,16 zł. Ponadto pozwana zarzuciła, że dotychczas wypłacone poszkodowanej odszkodowanie było wystarczające, a postępowanie likwidacyjne przeprowadzono w sposób prawidłowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Poszkodowana K. K. była właścicielem samochodu osobowego marki F. (...), nr rej. (...), rok prod. 2008. W dniu 27 marca 2018 r. uczestniczyła w kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony w (...) Towarzystwie (...). Szkodę likwidował ubezpieczyciel (...) S.A. jako korespondent zagranicznego ubezpieczyciela, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego w sprawie wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 1721,16 zł.

Bezsporne

4 listopada 2019r. K. K. zawarła z T. M. umowę przelewu wierzytelności przysługującej cedentowi z tytułu szkody w pojeździe marki F. (...), nr rej. (...) w związku ze szkodą komunikacyjną z 27 marca 2019 r., co do którego prowadzone było postępowanie likwidacyjne przez (...) S.A. Poszkodowana sporządziła także oświadczenie, w którym wskazała, że zbyła wierzytelność na rzecz powoda, gdyż była niezadowolona z wysokości wypłaconego dotychczas odszkodowania, oraz, że kwota wypłaconego odszkodowania nie była wystarczająca na naprawę pojazdu zgodnie z wymogami technicznymi dla pełnego przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji.

Strona pozwana została powiadomiona o przelewie pismem nadanym przez poszkodowaną w dniu 3 marca 2020r.

Powód zlecił Instytutowi (...) Sp. z o.o. w W. wykonanie ekspertyzy, w której przeprowadzono kalkulację kosztów naprawy wyliczając je na 3923,43 zł. Koszt ekspertyzy wyniósł 565,80 zł.

Dowód:

-

umowy przelewu wierzytelności k. 11 – 12;

-

powiadomienie o dokonanym przelewie k. 13;

-

oświadczenie poszkodowanej k. 14;

-

potwierdzenie nadania przesyłki k. 15;

-

ekspertyza wykonana na zlecenie strony powodowej k. 16 – 23;

-

faktura VAT nr (...) k. 24;

-

kosztorys naprawy wykonany w postępowaniu likwidacyjnym k. 25 – 29;

-

zeznania świadka K. K. k. 58.

Koszt naprawy samochodu marki F. (...), nr rej. (...) z uwzględnieniem:

- naprawy w technologii przewidzianej przez producenta z użyciem części oryginalnych klasy (...) przez niego zalecanych dostępnych w sieci dealerskiej F. i średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych wynosił 4563,48 zł brutto;

- naprawy w technologii przewidzianej przez producent samochodu z użyciem części oryginalnych klasy (...) przez niego zalecanych oraz dostępnych części alternatywnych w jakości klasy (...) i średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych wynosiła 4391,25 zł. Naprawa z uwzględnieniem części w jakości (...) spowoduje przywrócenie samochodu marki F. do stanu technicznego umożliwiającego dalszą i bezpieczną eksploatację.

Dowód:

-

opinia biegłego sądowego mgr inż. T. G. z dnia 18 lutego 2021r. wraz z kalkulacjami naprawy pojazdu, jego wycenami oraz raportem części alternatywnych k. 62 – 84.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w zasadniczej części. Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, w tym przede wszystkim wyceny sporządzone na zlecenie powoda oraz w toku postępowania likwidacyjnego szkodę.

Podstawa i zasada odpowiedzialności strony pozwanej była bezsporne. Spór między stronami dotyczył wysokości szkody poniesionej przez powoda, w tym przede wszystkim uzasadnionych kosztów naprawy.

Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych" lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji.

W tak ukształtowanej odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego przesłanki stanowią powstanie szkody w mieniu lub na osobie, spowodowanie szkody przez ruch mechanicznego środka komunikacji, oraz związek przyczynowy między szkodą a ruchem pojazdu. Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Ponadto pomiędzy działaniem sprawcy szkody a skutkiem tego działania musi zachodzić związek przyczynowy (opisany w art. 361 kc). W Świetle tego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania.

Szkodą w mieniu jest wszelki uszczerbek majątkowy. Przy ustaleniu wysokości szkody należy posługiwać się przyjętą w piśmiennictwie i orzecznictwie teorią różnicy. Oznacza to, że dla ustalenia wysokości szkody zestawia się obecną wartość samochodu z tą, jaką by on przedstawiał gdyby nie było wypadku (tak, G. Bieniek, Odpowiedzialność cywilna za wypadki drogowe, Warszawa 2006 str.140). Zasada pełnego odszkodowania w ujęciu kodeksu cywilnego przejawia się w tym, że naprawienie szkody obejmuje zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści które mógł osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Ustalenie wartości pojazdu oraz kosztów naprawy wymagało wiedzy specjalnej, co obligowało Sąd na mocy art. 278§1 k.p.c. do dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania wartości pojazdów mechanicznych, oceny technicznej pojazdów samochodowych oraz rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. T. G.. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przede wszystkim opinia biegłego sądowego, pozwoliły na ustalenie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Biegły sądowy wykonał rzetelną opinię, w sposób jasny wykazał, że szkoda miała charakter szkody częściowej, a ponadto wyliczył wartość koniecznych napraw, przedstawił możliwe do zastosowania części zamienne, gwarantujące przywrócenie stanu pojazdu, gwarantującego jego dalsze bezpieczne użytkowanie. Biegły ustalił także stawkę roboczogodziny w warsztatach znajdujących się w obrębie zamieszkania powoda dysponujących wyposażeniem umożliwiającym naprawy zgodnie z technologią producenta. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony. Sąd podzielił wnioski biegłego i przyjął, że szkoda miała charakter szkody częściowej, a koszt naprawy pojazdu zakładający wykorzystanie części zamiennych klasy (...) i (...) wykonanej w warsztacie rzemieślniczymi wynosił 4391,25 zł. Zdaniem Sądu przyjmując, że pojazd którego dotyczył spór był wyprodukowany w 2008 roku, to wystarczająca będzie naprawa wykonana zgodnie z technologią zalecaną przez producenta, przy zastosowaniu części zamiennych jakości (...)” i (...), która zapewni po naprawie uzyskanie właściwych parametrów techniczno – eksploatacyjnych, walorów estetycznych oraz zapewni dalszą bezpieczną eksploatację tego pojazdu. Z tych względów zdaniem Sądu odszkodowanie powinno wynosić 4391,25 zł, a nie jak wnosił powód w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu 4563,48 zł. W ocenie Sądu, mając na względzie, że pojazd poszkodowanej w chwili zdarzenia miał 10 lat i przebieg 198000 km, dla przeprowadzenia skutecznej naprawy, wystarczające było zastosowanie części zamiennych jakości (...) i (...). Skoro poszkodowana otrzymała w postępowaniu likwidacyjnym odszkodowanie w kwocie 1721,16 zł, to dalsze należne stronie powodowej odszkodowanie wynosiło 2670,09 zł. Powód po rozszerzeniu powództwa domagał się odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe w wysokości 2842,32 zł, według kosztów naprawy pojazdu wyłącznie z użyciem części oryginalnych, co zdaniem Sądu było nieuzasadnione, z uwagi na wiek pojazdu. Mając to na względzie Sąd przyznał powodowi dalsze odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w wysokości 2670,09 zł, zaś w pozostałym zakresie powództwo, w części dotyczącej odszkodowania za szkodę w pojeździe podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu prawo pełnej rekompensaty szkody, obejmuje zarówno szkodę w pojeździe będącą bezpośrednim skutkiem kolizji, a także wszelkie dalsze koszty ściśle związane z tym zdarzeniem, w tym pełne koszty związane z wykonaniem prywatnej opinii rzeczoznawcy. Powód wykazał, posługując się fakturą VAT, że za wykonanie tej opinii zapłacił rzeczoznawcy 565,80 zł. Niewątpliwie konieczność zlecenia wykonania prywatnej opinii pozostaje w ścisłym związku doznaną szkodą w pojeździe i wynika z potrzeby uzyskania miarodajnych i specjalistycznych informacji odnośnie zasadności roszczeń względem strony pozwanej.

W tych okolicznościach Sąd uwzględnił powództwo w części co do roszczenia głównego tj. w wysokości 3235,89 zł, w tym 2670,09 zł tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w pojeździe oraz 565,80 zł z tytułu poniesionych kosztów ekspertyzy.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. i art. 455 k.c. Podkreślić należy, że strona pozwana dowiedziała się o wysokości roszczeń powoda dopiero z chwilą doręczenia jej odpisu pozwu. Powód przed wytoczeniem powództwa nie wzywał pozwanej do zapłaty, nie przedstawił jej kosztorysu. Stąd wymagalność roszczenia oznaczonego w pozwie tj. co do kwoty 2768,07 zł została ustalona na 12 października 2020r., gdyż strona pozwana o roszczeniach powoda dowiedziała się z chwilą doręczenia jej w tym dniu odpisu pozwu, a zatem pozwana w opóźnienie ze spełnieniem roszczenia zgłoszonego w pozwie pozostawała dopiero od 13 października 2020r. pozwu. Natomiast co do kwoty 467,82 zł odsetki należą się dopiero od dnia następnego po dniu doręczenia stronie pozwanej pisma z 17 marca 2021r. rozszerzającego żądanie pozwu tj. od 8 kwietnia 2021r.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 k.p.c, przyjmując że powód wygrał proces w 95,53%. Łączne koszty postępowania wyniosły 3322,86 zł, w tym opłata sądowa 300 zł, wynagrodzenie biegłego 1188,86 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda 917 zł i wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej 917 zł. Dokonując stosunkowego rozdzielenia tych kosztów, powód powinien je pokryć do kwoty 148,53 zł, a pozwana do kwoty 3174,33 zł. Powód poniósł koszty w łącznej wysokości 2405,86 zł, w tym 300 zł opłata sądowa od pozwu, 1188,86 zł wynagrodzenie biegłego sądowego oraz 917 zł koszty zastępstwa procesowego strony powodowej. A zatem strona pozwana powinna zwrócić powodowi koszty w wysokości 2257,33 zł (2405,86 zł – 148,53 zł). Jednocześnie Sąd zwrócił powodowi 311,14 zł tytułem pozostałej i niewykorzystanej zaliczki uiszczonej przez powoda na pokrycie wydatków związanych z wydaniem opinii.