Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Ua 32/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 marca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił M. W. (1) prawa do zasiłku pogrzebowego po zmarłym w dniu 13 czerwca 2019 r. J. D. (1), nie uznając poniesionych przez wnioskodawczynię kosztów pogrzebu.

W ustawowym terminie M. W. (1) złożyła od powyżej decyzji odwołanie do Sądu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 marca 2021 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt X U upr 406/20 z odwołania M. W. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o zasiłek pogrzebowy na skutek odwołania M. W. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 17 marca 2020 r. zmienił zaskarżoną decyzję i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. kwotę 4000 zł tytułem zasiłku pogrzebowego po zmarłym w dniu 13 czerwca 2019 r. J. D. (1).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

J. D. (1) zmarł w dniu 13 czerwca 2019 r.

W dniu 14 czerwca 2019 r. P. W. (1) złożył oświadczenie, że pokrył wszystkie koszty pogrzebu J. D..

P. W. (1) prowadzi zakład pogrzebowy i w tym samym dniu wystawił sam sobie fakturę w wysokości 2300 zł. brutto.

Następnie wystąpił do ZUS z wnioskiem o zasiłek pogrzebowy po zmarłym J. D..

Organ rentowy prawomocnie odmówił P. W. przyznania prawa do zasiłku po zmarłym J. D. z uwag na to, że P. W. prowadzi zakład pogrzebowy.

W dniu 22 sierpnia 2019 r. o zasiłek pogrzebowy po zmarłym J. D. żona P. W. (1) M. W. (1), załączając oświadczenie, że poniosła koszty pogrzebu w wysokości 2300 zł., w tym:

- 1000 zł. – trumna sosnowa,

- 300 zł. – transport zwłok,

- 300 zł. – ubiór ciała,

- 570 zł. – obsługa pogrzebu,

- 10 zł. modlitewnik,

- 10 zł. – różaniec,

- 10 zł. – tabliczka na trumnę,

- 100 zł. garderoba męska.

W/w koszty zostały objęte fakturą wystawioną przez zakład (...). Ponadto załączyła zaświadczenia o ofiarach złożonych z racji pogrzebu na rzecz Rzymskokatolickiej Parafii pw. Świętego W. M. w B. w wysokości 1200 zł. oraz fakturę z firmy (...) A. S. za wykopanie i zasypanie grobu oraz zdjęcie i położenie płyty nagrobnej na kwotę 600 zł.

M. oraz P. W. (1) posiadają ustrój rozdzielności majątkowej małżeńskiej. Pieniędzmi zarządzają wspólnie. Ostatecznie koszty pochówku J. D. uszczupliły zasoby M. W. (1).

Na dzień swojej śmierci J. D. (1) był uprawniony do emerytury. M. W. (1) poniosła koszty objęte fakturą wystawioną przez firmę (...) A. S. za wykopanie i zasypanie grobu oraz zdjęcie i położenie płyty nagrobnej na kwotę 600 zł.

Złożyła również ofiarę z racji pogrzebu na rzecz Rzymskokatolickiej Parafii pw. Świętego W. M. w B. w wysokości 1200 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym i po dokonanej powyżej ocenie dowodów Sąd meriti zważył, iż odwołanie zasługuje na uwzględnienie i skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

I.  Sąd I instancji podkreślił, że zgodnie z art. 77 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) zasiłek pogrzebowy przysługuje w razie śmierci ubezpieczonego. Stosownie do treści art. 78 ust. 1 powołanej ustawy zasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która pokryła koszty pogrzebu.

W ocenie Sądu I instancji niewątpliwie zmarły J. D. miał prawo do godnego pochówku. Z racji posiadania statusu osoby objętej ubezpieczeniem społecznym koszty jego pogrzebu powinny być pokryte z zasiłku pogrzebowego. Zgodnie z powołanymi przepisami zasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która pokryła koszty pogrzebu. Prawo nie stawia jakichkolwiek ograniczeń, co do kręgu podmiotów mogących organizować pogrzeb. Może to być również osoba posiadająca zakład pogrzebowy, jej małżonek lub pracownik. Sąd Rejonowy podkreślił, że nie widzi niczego niewłaściwego czy podejrzanego w fakcie, że pogrzebem J. D. zajął się małżonek właściciela zakładu pogrzebowego. W tej spawie nie było innych chętnych, zwłaszcza z kręgu osób bliskich do zorganizowania pogrzebu J. D., a zmarłemu taki obrządek się należał.

Niezrozumiałe zdaniem Sądu Rejonowego jest zatem dlaczego organ rentowy angażuje w tej sprawie organy ścigania, w każdym razie motywacja organu rentowego nie została należycie wyjaśniona w odpowiedzi na odwołanie. Należy bowiem zauważyć, że stosownie do treści art. 78 ust. 2 powołanej ustawy zasiłek pogrzebowy przysługuje również pracodawcy, domowi pomocy społecznej, gminie, powiatowi, osobie prawnej kościoła lub związku wyznaniowego, jeżeli pokryły koszty pogrzebu. Zasady pochówku osób, które nie posiadają osób bliskich mogących zająć się pogrzebem powinny być określone przez lokalną społeczność na obszarze danej gminy i w tym zakresie organ rentowy działający na obszarze gminy T. może podejmować odpowiednie inicjatywy. Według Sądu I instancji organ rentowy nie wykazał jakie zasady pochówku ubezpieczonych, nie mających osób bliskich obowiązują na obszarze gminy T. i jakie inicjatywy w tym zakresie podejmował, skoro kwestionuje uprawnienie lokalnego zakładu pogrzebowego. Organ rentowy w niniejszym postępowaniu nie kwestionował faktu, że J. D. został pochowany, a jak wiadomo z takim obrządkiem wiążą się koszty, które ustawodawca ryczałtowo określa i akceptuje na kwotę 4000 zł. Organ rentowy zakwestionował poniesienie kosztów najpierw przez P. W., a następnie przez M. W.. Jednak nikt inny nie zgłosił roszczenia o zasiłek pogrzebowy po zmarłym J. D.. Powstaje zatem pytanie według Sądu I instancji , na które organ rentowy nie udziela odpowiedzi, kto poniósł koszty pogrzebu J. D.?

Należało przyjąć w ocenie Sądu Rejonowego, że koszty pogrzebu ubezpieczonego J. D. zostały poryte przez M. W. (1), bowiem to jej majątek i zasoby uszczuplił ostatecznie koszt pogrzebu. Odmówiono wypłaty zasiłku pogrzebowego P. W., a zatem małżonkowie mieli prawo koszty te przenieść do majątku M. W.. Daty faktur i rachunków są późniejsze niż sam pochówek, ale korekty faktur i dokumentów zostały spowodowane koniecznością przeniesienia kosztów pogrzebu do majątku M. W., w związku z kwestionowaniem prawa P. W., jako właściciela zakładu pogrzebowego, do uzyskania zasiłku pogrzebowego po J. D.. Sąd I instancji uwypuklił, że podstawą prawną korekty faktur jest podmiotowa zmiana umowy cywilnoprawnej pomiędzy nabywcą i dostawcą usług związanych z pogrzebem, która jest dopuszczalna w każdym czasie zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 (1) KC. W miejsce P. W. w wstąpiła M. W. jako odbiorca usług pogrzebowych.

Zgłoszone przez wnioskodawczynię koszty zdaniem Sądu meriti nie są wygórowane oraz mają związek z pogrzebem.

Zgodnie z art. 79 i 80 powołanej ustawy w razie poniesienia kosztów pogrzebu przez inną osobę niż wymieniona w art. 77 ust. 1 pkt 4, pracodawcę, dom pomocy społecznej, gminę, powiat, osobę prawną kościoła lub związku wyznaniowego, zasiłek pogrzebowy przysługuje w wysokości udokumentowanych kosztów pogrzebu, nie wyższej jednak niż określona w art. 80. Zasiłek pogrzebowy przysługuje w wysokości 4000 zł. Łączna kwota poniesionych przez wnioskodawczynię kosztów przekracza w/w kwotę, a zatem w ocenie Sądu meriti M. W. służy prawo do zasiłku pogrzebowego w pełnej wysokości.

Apelację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik organu rentowego i wskazał, iż zaskarża wyrok w całości i zarzucił mu naruszenie :

- prawa materialnego, tj. art. 78 ust. 1 i 3 w związku z art. 80 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U.2021.291 j.t.) przez ich niewłaściwą wykładnię skutkującą zmianą zaskarżonej decyzji i zasądzeniem od wnioskodawczyni od ZUS kwoty 4000 zł zasiłku pogrzebowego po zmarłym w dniu 13 czerwca 20l9r. J. D. (1) podczas, gdy brak było podstaw prawnych do zmiany decyzji ZUS;

-prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przyjęcie, że wnioskodawczyni M. W. (3) poniosła koszty pogrzebu, skoro w aktach sprawy znajduję się dowody i oświadczenie przeczące takiemu ustaleniu, tzn. oświadczenie, że koszty pogrzebu w całości pokrył P. W. (1)-k.11 akt.

Wskazując na te zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku w całości i oddalenie odwołania albo o ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Odpowiedzi na apelację nie wniesiono.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie do art. 374 i 375 k.p.c., co do zasady, apelacja podlega rozpoznaniu na rozprawie, niemniej w każdej sprawie w razie uznania, że przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej nie jest konieczne, apelacja może zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, chyba że strona w apelacji lub w odpowiedzi na apelację zażądała przeprowadzenia rozprawy. Sąd drugiej instancji związany jest wnioskiem strony o przeprowadzenie rozprawy, za wyjątkiem wypadków, gdy cofnięto pozew lub apelację albo w sprawie zachodzi nieważność postępowania. Ponadto w szczególnym, przewidzianym w art. 391 1 § 1 k.p.c. wypadku apelacji wniesionej od wyroku oddalającego powództwo oczywiście bezzasadne, wydanego na posiedzeniu niejawnym, przyjmującego za podstawę art. 191 1 k.p.c., sąd drugiej instancji może rozpoznać apelację na posiedzeniu niejawnym, nie doręczając odpisu apelacji osobie wskazanej jako pozwany ani nie rozpoznając wniosków złożonych wraz z taką apelacją. Zawarty w takiej apelacji wniosek o przeprowadzenie rozprawy okaże się więc nieskuteczny.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy nie wnosił w apelacji o rozpoznanie sprawy na rozprawie, natomiast odpowiedzi na apelację nie wniesiono a złożone dotychczas pisma procesowe i brak wniosków dowodowych, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Przechodząc zaś do merytorycznego rozpoznania sprawy i odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że orzeczenie Sądu Rejonowego jest w pełni prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd II instancji w pełni aprobując i przyjmując ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, jako własne, jednocześnie stwierdził, że nie zachodzi obecnie potrzeba powielania w tym miejscu tych ustaleń.

Stosownie do art. 387 § 2 1 kpc w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji:

1) wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia może ograniczyć się do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji przyjął za własne ustalenia sądu pierwszej instancji, chyba że sąd drugiej instancji zmienił lub uzupełnił te ustalenia; jeżeli sąd drugiej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe lub odmiennie ocenił dowody przeprowadzone przed sądem pierwszej instancji, uzasadnienie powinno także zawierać ustalenie faktów, które sąd drugiej instancji uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa powinno objąć ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych, a poza tym może ograniczyć się do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji przyjął za własne oceny sądu pierwszej instancji.

Dodatkowo także w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia pierwszoinstancyjnego sporządzonego zgodnie z wymaganiami art.328§2 k.p.c. spotyka się z pełną aprobatą sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia (vide wyrok SN z 5.11.1998r., I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24/, por. postanowienie SN z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. Nr 3, poz. 104; wyrok SN z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok SN z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, Nr 4, poz. 143).

Wynikający z art. 378 § 1 k.p.c. obowiązek sądu drugiej instancji nie oznacza konieczności osobnego omówienia przez sąd w uzasadnieniu wyroku każdego argumentu podniesionego w apelacji, wystarczające jest bowiem odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez sąd drugiej instancji w całości rozważone przed wydaniem orzeczenia. (vide postanowienie SN z dnia 1 czerwca 2020 r. ,IV CSK 738/19, opubl. L.)

Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa, jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd podziela również prezentowane rozważania prawne.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd II instancji nie dopatrzył się żadnego naruszenia prawa materialnego, skutkujących koniecznością - zgodnie z żądaniem apelacji - zmiany tegoż orzeczenia.

Sąd Rejonowy nie naruszył także art. 233 § 1 k.p.c., który stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266).

Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k.p.c.).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego –prawidłowa. Sąd dokonał właściwych ustaleń faktycznych i doszedł do trafnego wniosku a mianowicie, że M. W. (1) przysługuje prawo do zasiłku pogrzebowego po zmarłym w dniu 13 czerwca 2019 r. J. D. (1).

Zarzuty skarżącego sprowadzają się zaś jedynie do bezzasadnej polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać.

Uwypuklić w tym miejscu przede wszystkim należy, że dla istoty rozstrzygnięcia niniejszej sprawy decydujące znaczenie ma jedynie fakt poniesienia kosztów pochówku.

Wnioskodawczyni miała obowiązek jedynie dowieść, że pokryła koszty pogrzebu J. D. (1).

W myśl art. 78 ust. 1, w zw. z art. 79, ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U z 2021 r. poz. 291 z późn. zm.) M. W. (1) była zobowiązana jedynie do tego, by dowieść, że pokryła koszty pogrzebu, poprzez przedstawienie rachunków poniesionych kosztów pogrzebu, a jeżeli rachunki zostały złożone w banku - kopii rachunków, potwierdzonych przez bank za zgodność z oryginałem.

Odwołująca składając faktury VAT poparte dodatkowo zeznaniami świadków, wymóg ten spełniła.

Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 78 ust. 1 w związku z art. 79 ustawy emerytalnej, jeśli pokryła koszty pogrzebu, powinna otrzymać świadczenie, o które się ubiegała w kwocie nie większej niż określona w art. 80 ustawy emerytalnej (4.000 zł).

Zasiłek pogrzebowy przysługuje bowiem osobie, która pokryła faktycznie koszty pogrzebu. Jego celem jest umożliwienie zorganizowania ostatniej posługi w stosunku do osoby zmarłej poprzez zapewnienie stosownych środków finansowania. Beneficjentem zasiłku pogrzebowego jest osoba, która faktycznie poniosła koszty pogrzebu. I chociaż praktyka zna sytuacje, w których odmawia się prawa do zasiłku pogrzebowego, to są one wyjątkowe, a zalicza się do nich, np. wprowadzenie w błąd organu ubezpieczeń społecznych, posługiwanie się fikcyjnymi spreparowanymi dowodami. ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 14/2010).

W rozpatrywanej sprawie okoliczności takich jednak nie wykazano (art. 6 k.c.).

Jak bezsprzecznie ustalono odwołująca przedstawiła organowi rentowemu faktury VAT wystawione na jej imię i nazwisko jako nabywcy. Z zeznań zaś świadków: A. S. oraz G. S. jednoznacznie wynika, że faktycznie koszty usług objęte w przedmiotowych fakturach VAT poniosła M. W. (1).

Świadek A. S. był właścicielem firmy (...) odpowiedzialnej za wykopanie grobu oraz zdjęcie i położenie płyty nagrobnej, zaś świadek G. S. był księdzem w którego Parafii złożono ofiarę z racji pochówku J. D. (1).

Prawdziwość faktur VAT i opłaty związanych z nimi usług przez wnioskodawczynię potwierdza dodatkowo dokument uzyskany w toku postępowania apelacyjnego w postaci prawomocnego postanowienia Prokuratury Rejonowej w Rawie Mazowieckiej o umorzeniu śledztwa w sprawie o sygn.. akt PR 1 Ds.1610.2019 dotyczącej:

1.  mającego mieć miejsce w T. w dniu 17.06.2019r. i 22.08.2019r. usiłowaniu doprowadzenia Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, którego dysponentem jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wypłaty zasiłku pogrzebowego w kwocie 2.300zł po zmarłym J. D. (1), tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art.l3 § 1 kk;

2.  przerobienia faktury VAT o nr (...) z dnia 14 czerwca 2019 r. w miejscowości B., woj. (...), poprzez zmianę danych nabywcy, tj. w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu, a następnie przedłożenia jej w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, tj. o czyn z art.270a § l kk

3.  wystawienia faktury VAT o nr (...) z dnia 14 czerwca 2019 r, w miejscowości B., woj. (...), której wartość lub łączna wartość jest znaczna, poprzez oświadczenie nieprawdy co do okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu, a następnie przedłożenia jej w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, tj. o czyn z art.271a § l kk.

Pomimo zatem okoliczności, że początkowo faktury VAT wystawiono na małżonka wnioskodawczyni – P. W. (1), to jednak na skutek korekty tych dokumentów podyktowanej zmianą podmiotową umowy sprzedaży, faktycznie koszty pochówku uszczupliły zasoby finansowe, tj. majątek odrębny odwołującej.

Małżonkowie W. posiadają bowiem ustrój rozdzielności majątkowej małżeńskiej i w przypadku określenia M. W. (1) jako nabywcy usług w fakturach VAT, koszty z nich wynikające obciążają tylko jej majątek odrębny.

W tym stanie rzeczy bezsprzecznie uznać należy, że wobec uszczuplenia majątku M. W. (1) o koszty pochówku wbrew twierdzeniom organu rentowego, to jedynie ona pokryła koszty pogrzebu, nie zaś jej małżonek P. W. (1). Ostatecznie bowiem jak już wyżej podkreślono dokumenty w postaci faktur VAT ( których wiarygodność potwierdzono zeznaniami świadków a także prawomocnym postanowieniem Prokuratury Rejonowej w Rawie Mazowieckiej) obciążyły jedynie majątek M. W. (1) a nie jej małżonka. To wnioskodawczyni dokonała w konsekwencji zapłaty za zorganizowanie pogrzebu, gdyż w sytuacji korekty faktur to jej sferę majątkową obciążył obowiązek wykonania zobowiązania – to ona musiała się liczyć z konsekwencjami nieuregulowania wskazanej należności.

W niniejszej sprawie nie ulega zatem żadnej wątpliwości, że M. W. (1) udokumentowała poniesione koszty pogrzebu stosownymi fakturami VAT i koszty te miały związek z pogrzebem.

Z uwagi na powyższe uznać należało, że wnioskodawczyni pokryła koszty pogrzebu w rozumieniu cytowanego wyżej art. 78 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Na marginesie tylko podkreślić trzeba, że organ rentowy w niniejszym postępowaniu nie wskazał innych osób, szczególnie z kręgu bliskich zmarłego, które to miałby pokryć koszty pochówku J. D. (1).

W tym stanie rzeczy podzielając w całej rozciągłości trafność rozstrzygnięcia i motywów Sądu Rejonowego, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację organu rentowego oddalił, o czym orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego.

K.B