Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 213/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego z dnia (...) r. sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

APELACJA OBROŃCY A. B.:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia, w postaci uznania, że czynności podejmowane przez oskarżonego A. B. celem wywiązania się z zawartej umowy i zapewnienie pokrzywdzonej działki, na której będzie mogła realizować inwestycję były czynnościami o charakterze pozornym, a co za tym idzie, przypisanie oskarżonemu działania umyślnego z zamiarem bezpośrednim dokonania oszustwa, podczas gdy prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w sprawie prowadzić powinno do ustalenia, że oskarżony podejmował realne czynności zarówno przed organami administracyjnymi, jak i wobec osób fizycznych mające na celu pozyskanie działki budowlanej o określonych parametrach, a co za tym idzie, dokonywał wszelkich czynności zmierzających do wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasadny w odniesieniu do działań związanych z realizacją umowy sprzedaży z (...) r. przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), zawartej w formie aktu notarialnego [Rep. A numer (...)] pomiędzy (...) Sp. z o.o. S. (...), a przedsiębiorstwem (...) Spółka z o.o. Zarzut ten jest także zasadny w odniesieniu do działań związanych z realizacją umowy sprzedaży z (...) r. przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) i ul. (...), zawartej w formie aktu notarialnego [Rep. A numer (...)] pomiędzy (...) Sp. z o.o. S. (...), a przedsiębiorstwem (...) Spółka z o.o.

W odniesieniu do pierwszej umowy, po przelaniu przez pokrzywdzony podmiot (...) r. [k. 75] oraz po podpisaniu stosownych aneksów do niej oskarżeni przystąpili do czynności zmierzających do jej realizacji. Materialnym i obiektywnym dowodem na to są zeznania J. A. [k. 1655- 1656], z których wynika, że w latach (...) z ramienia (...) Sp. z o.o. S. (...), reprezentowanej przez oskarżonego A. B., co zostało potwierdzone pełnomocnictwem z (...)r. [k. 1658], wystawionym po uzyskaniu decyzji o warunkach zabudowy z (...) r. [k. 1678].

Działania podjęte przez J. A. miały realny wymiar, którego wyrazem jest długotrwałe postępowanie administracyjne zmierzające do uzyskania warunków zabudowy dla realizacji przedsięwzięcia, o którym mowa w pierwszym wskazanym akcie notarialnym.

Były to czynności poświadczone następującymi dokumentami, zebranymi w toku postępowania:

1. decyzja Prezydenta Miasta P. nr (...) o odmowie ustalenia warunków zabudowy z dnia (...) roku (k. 1689-1692 akt) stanowiąca pierwszą decyzję w zakresie ustalenia warunków przeprowadzenia inwestycji planowanych przez oskarżonych w związku z umowami zawartymi z pokrzywdzoną, która świadczy o podjęciu przez oskarżonych czynności zmierzających do przeprowadzenia inwestycji,

2. decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia (...) roku (k. 1684-1688 akt) wydana na skutek odwołania osoby zajmującej się projektowaniem planowanej przez oskarżonych inwestycji na ulicy (...) w P., na skutek tego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło negatywną dla oskarżonych decyzję z dnia (...) roku z uwagi na podniesione przez odwołującego wady wydanej decyzji odmownej. Złożenie odwołania od odmowy wydania warunków zabudowy świadczyć może o tym, że oskarżeni podejmowali aktywne działania przed organami administracyjnymi mające na celu przyznanie im prawa i zgody na wykonanie planowanej inwestycji, a tym samym wywiązanie się z umowy zawartej z pokrzywdzoną,

3. decyzja Prezydenta Miasta P. z dnia (...)roku (k. 1678-1683 akt) o ustaleniu warunków zabudowy inwestycji - budynek usługowy (handel) oraz pylon reklamowy, co świadczyć może o skuteczności działania oskarżonych w toku postępowania administracyjnego, w tym pozytywnym dla oskarżonych wyniku rozpoznania odwołania od uprzedniej decyzji odmownej, co również świadczyć powinno o aktywnym i skutecznym działaniu oskarżonych w toku postępowania administracyjnego mającego na celu wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy,

4. decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia (...)roku (k. 1672-1677 akt) o uchyleniu wcześniejszej, korzystnej dla oskarżonych decyzji na skutek odwołania złożonego przez Wspólnotę Mieszkaniową (...) przy ul. (...), co świadczyć może o tym, że ostateczne niekorzystne zakończenie postępowania nie wynikało z zaniedbań oskarżonych, ale z aktywnego działania innych podmiotów zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy,

5. decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia (...) roku (k. 1665-1671 akt) o odmowie ustalenia warunków zabudowy, stanowiącej kolejną okoliczność mającą wpływ na wydłużenie postępowania w zakresie uzyskania zgody na realizację inwestycji,

6. pismo do Zarządu Wspólnoty (...) ul. (...) w P. z dnia (...) roku w którym upoważniona przez Spółkę (...) Sp. z o.o. s. (...) osoba zwraca się do zarządu nieruchomości, przy której planowana była inwestycja o konsultacje w zakresie planów realizacji planowanego obiektu handlowego (k. 1659 akt), co świadczyć może o podejmowaniu przez oskarżonych czynności nakierowanych na końcowe ustalenie warunków dobrego sąsiedztwa planowanej inwestycji,

7. pismo do Prezydenta Miasta P.- Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta P. z dnia (...) roku, w którym upoważniona przez Spółkę (...) Sp. Z o.o. s. (...) osoba zwraca się do organu administracji w zakresie zastrzeżeń podnoszonych przez inne strony prowadzonych postępowań dotyczących planowanej inwestycji, wobec długiego i wielokrotnego rozpoznawania sprawy przez organ (k. 1660-1664 akt).

Z tych dokumentów [dowodów] jasno wynika, że podjęto liczne i różnorodne czynności zmierzające do realizacji tego kontraktu i nie miały one charakteru fasadowego, iluzorycznego. Z tych okoliczności prowadzący postępowanie przygotowawcze oraz sąd I instancji nie wyciągają należytych wniosków.

Trzeba odnotować, że konstrukcja zarzutów skierowanych wobec obu oskarżonych, zaproponowana przez prokuratora, a następnie zaakceptowana przez sąd I instancji, jest zbędnie rozbudowana i w praktyce w swojej części nie odwołuje się do znamion przestępstwa oszustwa.

Z oszustwem mamy do czynienia kiedy w efekcie wprowadzenia w błąd dojdzie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a więc owo wprowadzenie w błąd musi pozostawać w związku przyczynowym z tym niekorzystnym rozporządzeniem.

W przedmiotowej sprawie z wprowadzeniem w błąd mamy do czynienia z momentem, wytworzenia u pokrzywdzonego podmiotu mylnego wyobrażenia rzeczywistości, czego materialnym wyrazem było posłużenie się sfałszowanymi gwarancjami bankowymi, których przedłożenie było warunkiem koniecznym do zawarcia tych umów.

W konsekwencji, niezbędne byłoby ustalenie czy gdyby pokrzywdzony wiedział, że te gwarancje bankowe są sfałszowane i tak wszedłby w relacje biznesowo- finansowe z podmiotem reprezentowanym przez oskarżonego A. B., na rzecz którego w zasadzie na równorzędnych prawach działał, co prawda nieformalnie, drugi z oskarżonych K. C..

Ta kwestia ma charakter retoryczny, a na dodatek, odwołując się do zdrowego rozsądku, nie sposób przyjąć nawet hipotetycznie, że pokrzywdzone przedsiębiorstwo, wiedząc, że gwarancje bankowe i ich aneksy są sfałszowane, w sposób zasadniczy mające zabezpieczać ich interes finansowy, mimo tego weszłoby w tak poważne relacje formalne, finansowe i gospodarcze.

Teoretyzując, paradoksalnie ale ewentualne wywiązanie się przez oskarżonych z zobowiązań przez (...) Sp. z o.o. S. (...), mimo istnienia w obrocie prawnym tych sfałszowanych gwarancji bankowych, nie prowadziłaby do uznania, że ich zachowanie nie wyczerpuje znamion oszustwa, skoro do znamion tego przestępstwa przeciwko mieniu nie należy konieczność powstania szkody materialnej, wyrażonej w pieniądzu, co najwyżej miałoby to przełożenie na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa oraz innych rozstrzygnięć choćby w postaci obowiązku naprawienia szkody.

W tej przedmiotowej sprawie, kwestia wykazywania, jako znamię przestępstwa z art. 286 k.k. braku zamiaru wywiązania się z zawieranych tych dwóch umów sprzedaży nieruchomości jest okolicznością po prostu merytorycznie zbędną do wykazywania i świadczy o niezrozumieniu zasadniczej istoty sprawy, jak i normy prawnej zawartej w art. 286 k.k., co prowadziło do niecelowego wydłużenia całego postępowania karnego, a więc prowadzenia licznych i różnorodnych czynności dowodowych w kierunku, który był chybiony, w kontekście tego co jest zasadniczym wprowadzeniem w błąd, polegającym na posłużeniu się sfałszowanymi dokumentami, w postaci gwarancji bakowych, nota bene które jawią się jako ,, dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej”, co wskazywałoby, że mamy do czynienia z naruszeniem jeszcze jednej normy prawnej- zdecydowanie surowszej- zawartej w art. 310§1 k.k., czego nie zauważył ani oskarżyciel publiczny, ani sąd I instancji, czego nie można skorygować, na tym etapie postępowania karnego, determinowanego kierunkiem zaskarżenia.

Trzeba jednoznacznie i stanowczo podkreślić, że użycie tych podrobionych dokumentów, kreowało określoną sytuacje motywacyjną po stronie pokrzywdzonego, który w oparciu między innymi o te dokumenty, przy czym były one dla tego podmiotu niezbędne, zdecydował się na zawarcie umów, których realizacja na tym etapie prowadziła do przelania na rzecz spółki reprezentowanej przez oskarżonego A. B. określonych kwot tytułem zaliczek opiewających odpowiednio na (...) zł [k. 75] i (...) zł [k. 154].

Z pewnością te okoliczności, w postaci braku zamiaru wykonania umów, miałyby znaczenie dla przesądzenia czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z oszustwami gdyby po stronie oskarżonych nie było wprowadzenia w błąd polegającego właśnie na posłużeniu się tymi sfałszowanymi dokumentami wobec podmiotu pokrzywdzonego. Wtedy rzeczywiście konieczne wydawałoby się ustalenie czy w momencie zawierania umów oskarżeni nie mieli zamiaru ich realizacji, co wymagałoby wykazania tego w sposób wszechstronny oraz pewny, ale nie mogłoby to sprowadzać się do przypuszczeń i spekulacji, w oparciu o niepewne przesłanki.

Z pewnością rozdysponowanie wpłaconych zaliczek na rzecz oskarżonych, w sposób godzący w interes finansowy (...) Sp. z o.o. S. (...), mogłoby na to wskazywać, gdyby była to jedyna okoliczność związana z tymi zawartymi umowami.

Trudno z faktu rozdysponowania części zaliczek pochodzących od podmiotu pokrzywdzonego wbrew uchwałom władz (...) Sp. z o.o. S. (...) oraz sprawozdaniom finansowym [k. 233- 255] nakazującym, pokrywanie wykazanych strat za lata (...) tego podmiotu prawa handlowego z uzyskiwanych w kolejnych latach zysków, upatrywać przyjęcia, że to wykazuje niezbicie i jednoznacznie, że oskarżeni jednak nie chcieli wywiązać się z tych umów.

Z pewnością takie wypłaty, były działaniem na szkodę tej spółki co wyczerpuje znamiona przestępstw z art. 296 k.k., czym powinny zainteresować się organy ścigania, jeżeli istnieje jeszcze zasada legalizmu. Te wypłaty z pewnością są dowodem na to, że miały one miejsce, ale z pewnością nie dają pewnego dowodu na to, że oskarżeni nie chcieli się wywiązać z podpisanych umów i to na dodatek najpóźniej w momencie ich zawierania, skoro późniejszy brak wywiązania się z tych kontraktów rodziłoby wyłącznie odpowiedzialność cywilną.

Co do pierwszej zaliczki te wypłaty opiewały na (...)zł i (...) zł, a więc łącznie (...)zł, co stanowi (...) uzyskanej zaliczki. Gdyby przyjąć, że wypłaty pieniędzy na rzecz oskarżonych i żony jednego z nich [chodzi o I. C.] są dowodem wskazującym niezbicie, że oskarżeni nie chcą się wywiązać z pierwszej z umów, to nic nie stało na przeszkodzie aby dokonali oni dalszych wypłat pieniędzy. Nie chcąc realizować tej umowy z pewnością w takiej sytuacji nie podejmowaliby, poprzez J. A., czynności zmierzających do uzyskania warunków zabudowy na nieruchomości w P. przy ul. (...), które wymagały równie złożonej wiedzy wysoce specjalistycznej, obeznania prawnego oraz sporego nakładu czasu pracy, a o realnym zainteresowaniu tą nieruchomością wskazują zeznania świadka A. J. oraz świadka J. J. [k. 1135- 1139]- właścicieli nieruchomości położonej w P. przy ul. (...).

Odnośnie realizacji drugiej z umów, zaliczka otrzymana przez przedsiębiorstwo reprezentowane przez oskarżonego A. B., z którym był powiązany drugi z oskarżonych, która została przelana na rachunek tego podmiotu(...) r. [k. 154], także w została rozdysponowana, w jeszcze większej części, pomiędzy oskarżonymi w kwotach (...) zł, (...) zł, (...)zł i (...) zł, a więc łącznie (...) zł, co stanowi (...) uzyskanej zaliczki. Jednak realizacja drugiej umowy nie była zwiewnym i mglistym pomysłem, skoro zlecili oni R. W. – rzeczoznawcy majątkowemu, z Biura (...) wykonanie wyceny nieruchomości, którą byli zainteresowani w W., a którą zaoferowali pokrzywdzonemu przedsiębiorstwu, która została sporządzona (...) r. [k. 1310- 1321], co potwierdził w swoich zeznaniach ten rzeczoznawca [k. 1444], co prawda wskazał, że był to jedynie ,, draft” [projekt], ale z tym nie można zgodzić się z uwagi na kształt i treść tej wyceny opiewającej na (...) zł. W ramach realizacji tej umowy oskarżeni prowadzili oględziny nieruchomości w W., w tym przedmiotowej [składała się ona z 4 działek, należących do poszczególnych różnych osób fizycznych i osoby prawnej] wraz z przedstawicielem pokrzywdzonego przedsiębiorstwa (...) w osobie M. Ć. [k. 1706], w czym uczestniczył S. F. (1) [k. 1719- 1720], M. R. [k. 1753- 1754], a nadto oskarżeni skorzystali z pośrednictwa pośrednika w (...) [k. 1755].

Nie można zapominać, że oskarżeni w oparciu umowę z pokrzywdzonym przedsiębiorstwem zrealizowali kontrakt, którego przedmiotem była nieruchomość położona w P. przy ul. (...). Ta okoliczność nie może być poczytywana jako ambiwalentna dla sprawy, w kontekście zamiaru wywiązania się oskarżonych z zawieranych umów, o których mowa w zarzutach.

Te przepływy finansowe, godzące w interes majątkowy bezpośredniego beneficjenta zaliczek uzyskanych od podmiotu pokrzywdzonego, działające na szkodę interesu finansowego tego beneficjenta, wynikały z nieufności pomiędzy oskarżonym oraz potrzeby finansowania swoich bieżących, mniej lub bardziej, koniecznych lub niezbędnych potrzeb osobistych oskarżonych, o czym wyjaśniał zwłaszcza oskarżony A. B., ale nie znaczy to, że gdyby zaszła konieczność zakupu określonej nieruchomości, nie mieliby oskarżeni niezbędnych środków finansowych, o czym świadczy realizacja umowy dotyczą nieruchomości położonej w P. przy ul. (...).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnianie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak argumentów prowadzących do uniewinnienia, przy czym są argumenty prowadzące, co zaprezentowano powyżej, do zmiany przypisanych przestępstw, w zakresie czynów przeciwko mieniu, eliminując przyjęcie, że wprowadzenie w błąd polegał na braku zamiaru wywiązania się z tych dwóch kontraktów, ale błąd polegał na posłużeniu się sfałszowanymi dokumentami, co prowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia, w postaci uznania, że w dniu zawierania umowy z pokrzywdzoną oskarżony nie miał zamiaru t wywiązania się z postanowień zawartego aktu notarialnego, podczas gdy prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w sprawie prowadzić powinno do ustalenia, że nie zachodzi podstawa do takiego uznania na dzień zawierania aktu notarialnego, jak również ówczesna postawa oskarżonego, jak i później podejmowana przez niego aktywność celem wywiązania się z umowy wykluczają uznanie, że nie miał on zamiaru wywiązania się z umowy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie błędu w ustaleniach faktycznych, zarzut jest zasadny, skoro uznano, co powyżej wykazano [pkt 1], że wprowadzenie w błąd, mający prowadzić do popełnienia oszustw przez oskarżonych w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, nie polegało na braku zamiaru wywiązania się z podpisanych umów, co powyżej wykazano. Błąd polegał na posłużeniu się sfałszowanymi dokumentami, co prowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnianie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak argumentów prowadzących do uniewinnienia, przy czym są argumenty prowadzące, co zaprezentowano powyżej, do zmiany przypisanych przestępstw, w zakresie czynów przeciwko mieniu, eliminując przyjęcie, że wprowadzenie w błąd polegał na braku zamiaru wywiązania się z tych dwóch kontraktów.

3.3.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej (...)lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, stanu faktycznego niniejszej sprawy, jak również znaczącej różnicy w postawie prezentowanej w toku postępowania przez każdego z oskarżonych, w szczególności uwzględniając uprzednią niekaralność oskarżonego B., jak również przyznanie się do winy i złożenie obszernych wyjaśnień w sprawie, powinna prowadzić do orzeczenia kary w niższym zakresie wraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie rażącej niewspółmierności orzeczonych kar są ten zarzut jest o tyle zasadny, że z powyższych względów, odnoszących się do kwestii zamiaru wywiązania się z kontraktów, prowadzić to musiało do umniejszenia negatywnej oceny stopienia społecznej szkodliwości przypisanych obu oskarżonym przestępstw oszustw i prowadziło to umniejszenia w określonym zakresie zastosowaną represję karną. Orzeczono wobec oskarżonych, za oba przestępstwa przeciwko mieniu odpowiednio, kary (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności i (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz po (...)stawek dziennych grzywny, po (...)zł każda.

Relatywizacja tych kar wynikała z różnicy kwot będących przedmiotem niekorzystnych rozporządzeń ze strony pokrzywdzonego podmiotu oraz oceny sytuacji rodzinnych oskarżonych [oskarżony K. C. ma dwie osoby na utrzymani, pracuje, osiąga dochody, a oskarżony A. B. nie ma nikogo na utrzymaniu, osiąga dochody z prowadzonej działalności gospodarczej], przy czym nie relatywizowano tej represji wobec nich albowiem ich rola była w zasadzie równorzędna, przy czym większe pieniądze uzyskał oskarżony A. B., ale oskarżony K. C. z pewnością wykorzystał swoje wiedzę jako prawnik [był komornikiem przez kilka lat], miał kontakty z J. D..

Represja karna nie mogła ograniczyć się wyłącznie do orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności w rozmiarze pozwalającym na warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres (...)lat próby, co postulował jeden z apelujących obrońców. Na marginesie, co do zasady apelujący oczekiwał zastosowanie wobec oskarżonego zasady pełnej absorbcji a więc orzeczenie kary (...)roku pozbawienia wolności, w sytuacji kiedy przestępstwo z art. 294§1 k.k. zagrożone jest karą od (...)roku pozbawienia wolności, oskarżeni popełnili po dwa tego typu przestępstwa, popełnione w tożsamy sposób, co świadczy o zuchwałości, przebiegłości, braku skrupułów, także o chęci osiągnięcia przestępczego celu za wszelką cenę, które zostały dokonane w odstępie ponad rocznym, a na dodatek popełnili kolejne trzy przestępstw przeciwko dokumentom, które miały ścisły związek z oszustwami, na dodatek były popełnione na przestrzeni kolejnego roku, w stosunku do ostatniego przypisanego oskarżonym oszustwa, co zdecydowanie stawia oskarżonych w złym świetle, wskazując na wyrafinowane metody działań, przy wykorzystaniu innych osób. Te okoliczności absolutnie nie pozwalają uznać, że oskarżeni zasługują na wymierzenie im kary nawet (...)lat pozbawienia wolności, bowiem tylko taki rozmiar pozwala na warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres (...)lat [po uprzednim zastosowaniu art. 4§1 k.k.], w praktyce tylko z tego względu, że dotychczas nie byli oni karani za przestępstwa, a w miejscu ich zamieszkania nie ma o nich żadnych negatywnych sygnałów.

Działania oskarżonych miały miejsce na przestrzeni ponad (...)lat, godziły w różnorodne dobra chronione prawem, a więc był to wystarczająco długi okres aby to co uzyskali z drugiej zaliczki zwrócić pokrzywdzonemu podmiotowi, a nie brnąć w złej praktyce. Te okoliczności wykluczają przyjęcie, że wobec nich należy zastosować zasadę absorpcji przy wymiarze kar łącznych, które obniżono do (...)lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny do (...)stawek dziennych, po (...)zł każda, w stosunku do obu oskarżonych.

Wniosek

Zmianę kary łącznej poprzez wymierzenie kary łącznej zgodnie z zasadą absorpcji, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres (...)lat próby.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z racji wyeliminowania z przypisanych przestępstw oszustw, wskazanych zachowań mających być wprowadzaniem pokrzywdzonego w błąd, według aktu oskarżenia i sądu I instancji, ograniczyło to ocenę ich stopnia społecznej szkodliwości.

3.4.

Dokonanie błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a nadto pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w postaci dokumentów dotyczących postępowania administracyjnego w zakresie uzyskania warunków zabudowy nieruchomości, z których wynikało, że oskarżony dążył do wywiązania się z umowy zawartej z pokrzywdzoną, to jest do realizacji zaplanowanej inwestycji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadnie nie nadano, w toku postępowania przed sądem I instancji, właściwej rangi dokumentom z zakresu postępowania administracyjnego dotyczącego uzyskania warunków zabudowy nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) i nie wyciągnięto z tego właściwych adekwatnych wniosków, zwłaszcza prowadzących do przesądzenia czy w momencie zawarcia pierwszej umowy oskarżeni nie mieli zamiaru wywiązania się z niej, co sąd I instancji za oskarżycielem publicznym niezasadnie niekorzystnie dla oskarżonych ustalił, w oparciu o niepełny materiał dowodowy, a tym samym błędnie oceniony w tym zakresie.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego,

2. w przypadku nieuwzględnienia wniosku o uniewinnienie oskarżonego, wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kary łącznej, poprzez wymierzenie kary łącznej zgodnie z zasadą absorpcji, jak również o zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na okres (...)((...)) lat próby.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W konsekwencji, należało zmienić zaskarżony wyrok i wyeliminować z opisów obu czynów przyjęcie przeciwko mieniu, że wprowadzenie w błąd co do zamiaru wywiązana się z postanowień zawartych aktów notarialnych [pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku, w odniesieniu do oskarżonego A. B., pkt 6 i 7 zaskarżonego wyroku], co wpływało na umniejszenie oceny stopienia społecznej szkodliwości przypisanych przestępstw i umniejszenie represji karnej odpowiednio do (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)roku i (...)miesięcy oraz grzywny odpowiednio do (...)stawek dziennych po (...)zł każda z nich. W konsekwencji doszło do orzeczenia nowych kar łącznych po (...) lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)stawek dziennych, po (...)zł każda.

3.5.

APELACJA OBROŃCY K. C.:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez bezkrytyczne danie wiary zeznaniom świadka J. D. i brak dostatecznej analizy, przy ocenie dowodu z zeznań tego świadka, jego sytuacji procesowej, tj. korzystania z instytucji określonej w art. 60 § 3 i 4 k.k., co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych i przyjęciem, że oskarżony K. C. wypełnił znamiona czynu z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k,

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez błędną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego K. C. w zakresie w jakim Sąd I instancji nie dał im wiary, w szczególności w części, w której oskarżony wyjaśnił, iż nie miał wiedzy o sfałszowaniu gwarancji bankowych i aneksów do nich oraz co do braku uprawnienia J. D. do wystawiania gwarancji bankowych, co skutkowało przyjęciem, że oskarżony K. C. wypełnił znamiona strony podmiotowej czynu z art. 286 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Słusznie dano wiarę wyjaśnieniom a następnie zeznaniom J. D., które właściwie oceniono i wyciągnięto z nich poprawne wnioski, co rzutowało na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych. Apelujący nie przedstawił żadnych argumentów, mających prowadzić do odmiennej oceny tego materiału dowodowego, poza propozycją dokonania autorskiej oceny zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego K. C.. To, że J. D. dobrowolnie poddał się karze i uzyskał karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, po rzekomo zastosowaniu wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary, samo w sobie nie przesądza, że jego relacje są niewiarygodne. Tym bardziej, że ta osoba nie skorzystała z nadzwyczajnego złagodzenia kary, na co wskazuje lektura wyroku Sądu Okręgowego w P.z(...)r. (...), k. 2047- 2051], a co najważniejsze nie miała interesu aby samoistnie fałszować dokumenty w postaci gwarancji bankowych na rzecz podmiotu, z którym nie miał mieć żadnych związków. Apelujący zapomina także o wyjaśnieniach oskarżonego A. B., z których jasno wynika, że jego ,,cichy” wspólnik- drugi z oskarżonych- doskonale wiedział o charakterze tych dokumentów, kto i od kogo je załatwiał oraz w związku z czym, z jakimi zdarzeniami prawno– gospodarczymi one powstały [wyjaśnienia z (...) r., k. 1341- 1345], które podtrzymał w toku procesu (...)r. [k. 2165- 2168].

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego K. C. od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak argumentów prowadzących do uniewinnienia, przy czym są argumenty prowadzące, co zaprezentowano powyżej, do zmiany przypisanych przestępstw, w zakresie czynów przeciwko mieniu, eliminując przyjęcie, że wprowadzenie w błąd polegał na braku zamiaru wywiązania się z tych dwóch kontraktów.

W konsekwencji, należało zmienić zaskarżony wyrok i wyeliminować z opisów obu czynów przyjęcie, że wprowadzenie w błąd co do zamiaru wywiązana się z postanowień zawartych aktów notarialnych [pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku, w odniesieniu do oskarżonego A. B., pkt 6 i 7 zaskarżonego wyroku], co wpływało na umniejszenie oceny stopienia społecznej szkodliwości przypisanych przestępstw i umniejszenie represji karnej odpowiednio do (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)roku i (...)miesięcy oraz grzywny odpowiednio do (...)stawek dziennych po (...)zł każda z nich. W konsekwencji doszło do orzeczenia nowych kar łącznych po (...)lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)stawek dziennych, po (...)zł każda.

3.6.

1. rażąca niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie oskarżonemu K. C. kary łącznej (...)lat pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy po stronie oskarżonego występuje szereg okoliczności łagodzących, które nie zostały przez Sąd I instancji uwzględnione, w szczególności, że oskarżony czynił starania o naprawienie szkody,

2. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz pominięcie przy wydaniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku postępowania sądowego i nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego K. C., a w szczególności zeznań świadków S. Ś., A. J., J. J., J. A., A. P., S. F. (2) z których wynika, że oskarżony K. C. czynił starania o naprawienie szkody, co winno skutkować zastosowaniem wobec oskarżonego K. C. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 pkt 2 k.k.;

3. rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie oskarżonemu K. C. kary łącznej (...)lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady asperacji z przewagą zasady kumulacji, w sytuacji, gdy pomiędzy poszczególnymi czynami zachodzi bliski związek przyczynowy i podmiotowy oraz krótka rozpiętość czasowa popełnionych przestępstw, które to okoliczności uzasadniają zastosowanie zasady pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd w tym miejscu odsyła do aktualnych rozważań odnośnie obrońcy oskarżonego B. w pkt 3.3 uzasadnienia.

W analizowanej apelacji nie wykazano na czym rzeczywiście polegały ze strony tego oskarżonego starania o naprawienie szkody. Te starania o jej naprawienie, o czym mowa w art. 60§2 pkt 2 k.k., muszą mieć wyraz realny, a więc odwoływać się do konkretnych czynności i w swojej istocie posiadających efektywny charakter, a ich skuteczność może być niezależna od postawy oskarżonego. Te czynności nie mogą mieć charakteru fasadowego i ograniczającego się do słownych deklaracji albo pozorowanych czynności. Przywołani w apelacji świadkowie: S. Ś., A. J., J. J., J. A., A. P., S. F. (1) ani jednym słowem nie wspominają aby oskarżony K. C. czynił starania o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem. Owszem zeznania tych świadków wskazują, że w działaniach oskarżonych nie można dopatrywać się, że nie mieli zamiaru wywiązać się z umów, ale to są dwie różne kwestie. Odnośnie rażącej niewspółmierności orzeczonych kar są ten zarzut jest o tyle zasadny, że z powyższych względów, odnoszących się do kwestii zamiaru wywiązania się z kontraktów, prowadzić to musiało do umniejszenia negatywnej oceny stopienia społecznej szkodliwości przypisanych obu oskarżonym przestępstw oszustw i prowadziło to umniejszenia w określonym zakresie zastosowaną represję karną. Orzeczono wobec oskarżonych, za oba przestępstwa przeciwko mieniu odpowiednio, kary (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności i (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz po (...)stawek dziennych grzywny, po (...)zł każda.

Relatywizacja tych kar wynikała z różnicy kwot będących przedmiotem niekorzystnych rozporządzeń ze strony pokrzywdzonego podmiotu oraz oceny sytuacji rodzinnych oskarżonych [oskarżony K. C. ma dwie osoby na utrzymani, pracuje, osiąga dochody, a oskarżony A. B. nie ma nikogo na utrzymaniu, osiąga dochody z prowadzonej działalności gospodarczej], przy czym nie relatywizowano tej represji wobec nich albowiem ich rola była w zasadzie równorzędna, przy czym większe pieniądze uzyskał oskarżony A. B., ale oskarżony K. C. z pewnością wykorzystał swoje wiedzę jako prawnik [był komornikiem przez kilka lat], miał kontakty z J. D., co było kluczowe dla osiągnięcia celu.

Represja karna nie mogła ograniczyć się wyłącznie do orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności w rozmiarze pozwalającym na warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres (...)lat próby, co postulował jeden z apelujących obrońców. Na marginesie, co do zasady apelujący oczekiwał zastosowanie wobec oskarżonego zasady pełnej absorbcji a więc orzeczenie kary 1 roku pozbawienia wolności, w sytuacji kiedy przestępstwo z art. 294§1 k.k. zagrożone jest karą od (...)roku pozbawienia wolności, oskarżeni popełnili po dwa tego typu przestępstwa, popełnione w tożsamy sposób, co świadczy o zuchwałości, przebiegłości, braku skrupułów, także o chęci osiągnięcia przestępczego celu za wszelką cenę, które zostały dokonane w odstępie ponad rocznym, a na dodatek popełnili kolejne trzy przestępstw przeciwko dokumentom, które miały ścisły związek z oszustwami, na dodatek były popełnione na przestrzeni kolejnego roku, w stosunku do ostatniego przypisanego oskarżonym oszustwa, co zdecydowanie stawia oskarżonych w złym świetle, wskazując na wyrafinowane metody działań, przy wykorzystaniu innych osób. Te okoliczności absolutnie nie pozwalają uznać, że oskarżeni zasługują na wymierzenie im kary nawet 2 lat pozbawienia wolności, bowiem tylko taki rozmiar pozwala na warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres (...)lat [po uprzednim zastosowaniu art. 4§1 k.k.], w praktyce tylko z tego względu, że dotychczas nie byli oni karani za przestępstwa, a w miejscu ich zamieszkania nie ma o nich żadnych negatywnych sygnałów.

Działania oskarżonych miały miejsce na przestrzeni ponad (...)lat, godziły w różnorodne dobra chronione prawem, a więc był to wystarczająco długi okres aby to co uzyskali z drugiej zaliczki zwrócić pokrzywdzonemu podmiotowi, a nie brnąć w złej praktyce. Te okoliczności wykluczają przyjęcie, że wobec nich należy zastosować zasadę absorpcji przy wymiarze kar łącznych, które obniżono do (...)lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny do (...)stawek dziennych, po (...)zł każda, w stosunku do obu oskarżonych.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego K. C. od zarzucanych mu czynów.

Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak argumentów prowadzących do uniewinnienia, przy czym są argumenty prowadzące, co zaprezentowano powyżej, do zmiany przypisanych przestępstw, w zakresie czynów przeciwko mieniu, eliminując przyjęcie, że wprowadzenie w błąd polegał na braku zamiaru wywiązania się z tych dwóch kontraktów.

W konsekwencji, należało zmienić zaskarżony wyrok i wyeliminować z opisów obu czynów przyjęcie, że wprowadzenie w błąd co do zamiaru wywiązana się z postanowień zawartych aktów notarialnych [pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku, w odniesieniu do oskarżonego A. B., pkt 6 i 7 zaskarżonego wyroku], co wpływało na umniejszenie oceny stopienia społecznej szkodliwości przypisanych przestępstw i umniejszenie represji karnej odpowiednio do (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)roku i (...)miesięcy oraz grzywny odpowiednio do (...)stawek dziennych po (...)zł każda z nich. W konsekwencji doszło do orzeczenia nowych kar łącznych po (...)lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)stawek dziennych, po (...)zł każda.

Wyrok kasatoryjny, zgodnie z brzmieniem art. 437§2 k.p.k., możliwy jest w przypadku zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej, nawet bez konieczności badania wpływu takiego uchybienia na treść zaskarżonego wyroku, zajścia koniczności przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, czego nie wykazano w środku odwoławczym, aby taka sytuacja miała miejsce oraz przypadku naruszenia reguły ne peius [art. 454 k.p.k.], z czym także nie mamy do czynienia.

3.7.

obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k., poprzez orzeczenie środka kompensacyjnego w kwocie przekraczającej wysokość ustalonej szkody, tj. w kwocie (...) zł, w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że szkoda została wyrządzona w kwocie (...)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawidłowe jest rozstrzygnięcie w zakresie zasądzonego obowiązku naprawienia szkody, zawarte w zaskarżonym wyroku, a powoływanie się na wezwania do zapłaty skierowane do (...) Sp. z o.o. S. (...) z (...)r. [k. 12] oraz do (...) Bank S.A, z (...) r. jest błędne i wprowadza niepotrzebną niejasność w tym zakresie. Niemniej musiało dojść do zmiany zaskarżonego wyroku w tym zakresie z uwagi na stanowisko fachowego pełnomocnika pokrzywdzonej osoby prawnej.

Jak wynika z aktu notarialnego (...) r., zawierającego umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) [k. 131- 153] zawartego pomiędzy pokrzywdzonym podmiotem a (...) Sp. z o.o. S. (...), kupujący zobowiązał się przelać na rzecz sprzedającego nieruchomość (...) zł tytułem zaliczki, powiększoną o podatek od towarów i usług co daje (...) zł [§3 pkt 1., k. 141] i taka kwota została przelana (...)r. [k. 154]. W kolejnym wezwaniu do zapłaty skierowanym do (...) Sp. z o.o. S. (...) przez pokrzywdzony podmiot mowa jest o zwrocie kwoty (...) zł [k. 12], natomiast do rzekomego gwaranta fałszywej gwarancji bankowej zwrócono się o zwrot (...)zł [zaliczka netto bez podatku VAT] liczoną z odsetkami i dlatego wskazano w tym wezwaniu kwotę (...) zł [k. 10]. Dlaczego pokrzywdzony podmiot od niedoszłego gwaranta tej wadliwej gwarancji bankowej [nieważnej] zwrócił się tylko o tę kwotę nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy.

Niemniej, skoro sam pokrzywdzony widzi konieczność orzeczenia od oskarżonych tego środka w ograniczonym zakresie, uznano, że wiąże to sąd i stąd odpowiednia zmiana zaskarżonego wyroku, stosując przepisy prawa cywilnego, zgodnie z art. 321§1 k.p.c. Powód, występując z roszczeniem, obowiązany jest dokładnie określić jego przedmiot. Powinien wyraźnie sprecyzować żądanie nie tylko pod względem podmiotowym, ale także przedmiotowym. Wskazuje on tym samym, jakiego rozstrzygnięcia oczekuje, co jest równoznaczne z zakreśleniem granic rozpatrywania sprawy przez sąd. Powód zachowuje wprawdzie prawo modyfikowania żądania, ale dopóki tego nie uczyni, sąd nie może wyrokować co do przedmiotu nieobjętego żądaniem. Powód jest dysponentem przedmiotu żądania i musi się w tych okolicznościach liczyć także ze skutkami procesowymi żądania, przy którym obstaje (postanowienie SN z 27 września 2000 r., V CKN 1099/00, LEX nr 532132). Przejawem zasady dyspozycyjności (rozporządzalności), będącej jedną z fundamentalnych zasad procesu cywilnego, jest m.in. przyznanie stronie prawa swobodnego dysponowania uprawnieniami o charakterze procesowym, w tym określania zakresu poszukiwanej ochrony prawnej. Określenie to ma charakter wiążący, co sprawia, że sąd nie może orzekać o tym, czego strona nie żądała, ani wychodzić poza żądanie, a więc rozstrzygać o tym, czego strona pod osąd nie przedstawiła. Granice przedmiotu sporu i orzekania są wyznaczone żądaniem strony zgłoszonym w piśmie wszczynającym postępowanie (pozwie) oraz w jego uzasadnieniu. Związanie granicami żądania nie oznacza jednak, że sąd związany jest bezwzględnie samym sformułowaniem zgłoszonego żądania. Jeżeli sformułowanie to jest dwuznaczne, niewyraźne lub niewłaściwe, sąd może je odpowiednio zmodyfikować, nie naruszając jednak woli powoda, wyrażonej wprost lub dającej się wywieść z uzasadnienia żądania (postanowienie SN z (...) r., (...), orzecznictwo SN dostępne na (...) poza podanymi publikatorami). Zakaz orzekania ponad żądanie, będący przejawem zasad dyspozycyjności i kontradyktoryjności, oznacza, że o treści wyroku zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym decyduje żądanie strony, a sąd nie może zasądzać czego innego, niż żądał powód (aliud), więcej, niż żądał powód (super), ani na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się do samego żądania (petitum) lub do jego podstawy faktycznej ( causa petendi; wyrok SN z (...) r., (...), zob. też m.in. wyroki SN z dnia (...) r., (...), z (...) r., (...)). Udział w procesie karnym pokrzywdzonego, działającego jako oskarżyciel posiłkowy, żądającego naprawienia szkody, w sprecyzowanej przez niego wysokości, wiąże sąd meriti w tym zakresie i nie uprawnia do działania z urzędu i zasądzenia naprawienia szkody ponad to żądanie.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku:

1) poprzez złagodzenie kary wobec oskarżonego K. C.,

2) w zakresie punktu 11, poprzez orzeczenie wobec oskarżonych A. B. i K. C. solidarnie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w punkcie II pokrzywdzonej spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty (...) zł ((...).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z racji wyeliminowania z przypisanych przestępstw oszustw, wskazanych zachowań mających być wprowadzaniem pokrzywdzonego w błąd, według aktu oskarżenia i sądu I instancji, ograniczyło to ocenę ich stopnia społecznej szkodliwości.

Prawidłowe jest rozstrzygnięcie w zakresie zasądzonego obowiązku naprawienia szkody, zawarte w zaskarżonym wyroku, a powoływanie się na wezwania do zapłaty skierowane do (...) Sp. z o.o. S. (...) z (...) r. [k. 12] oraz do (...) Bank S.A, z (...) r. jest błędne i wprowadza niepotrzebną niejasność w tym zakresie.

Jak wynika z aktu notarialnego(...) r., zawierającego umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) [k. 131- 153] zawartego pomiędzy pokrzywdzonym podmiotem a (...) Sp. z o.o. S. (...), kupujący zobowiązał się przelać na rzecz sprzdajacego nieruchomość (...) zł tytułem zaliczki, powiększoną o podatek od towarów i usług co daje (...) zł [§3 pkt 1., k. 141] i taka kwota została przelana (...) r. [k. 154]. W kolejnym wezwaniu do zapłaty skierowanym do (...) Sp. z o.o. S. (...) przez pokrzywdzony podmiot mowa jest o zwrocie kwoty (...) zł [k. 12], natomiast do rzekomego gwaranta fałszywej gwarancji bankowej zwrócono się o zwrot (...) zł [zaliczka netto bez podatku VAT] liczoną z odsetkami i dlatego wskazano w tym wezwaniu kwotę (...) zł [k. 10]. Dlaczego pokrzywdzony podmiot od niedoszłego gwaranta tej wadliwej gwarancji bankowej [nieważnej] zwrócił się tylko o tę kwotę nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy.

Skoro sam pokrzywdzony widzi konieczność orzeczenia od oskarżonych tego środka w ograniczonym zakresie, uznano, że wiąże to sąd i stąd odpowiednia zmiana zaskarżonego wyroku, stosując przepisy prawa cywilnego, zgodnie z art. 321§1 k.p.c. Powód, występując z roszczeniem, obowiązany jest dokładnie określić jego przedmiot. Powinien wyraźnie sprecyzować żądanie nie tylko pod względem podmiotowym, ale także przedmiotowym. Wskazuje on tym samym, jakiego rozstrzygnięcia oczekuje, co jest równoznaczne z zakreśleniem granic rozpatrywania sprawy przez sąd. Powód zachowuje wprawdzie prawo modyfikowania żądania, ale dopóki tego nie uczyni, sąd nie może wyrokować co do przedmiotu nieobjętego żądaniem. Powód jest dysponentem przedmiotu żądania i musi się w tych okolicznościach liczyć także ze skutkami procesowymi żądania, przy którym obstaje (postanowienie SN z 27 września 2000 r., V CKN 1099/00, LEX nr 532132). Przejawem zasady dyspozycyjności (rozporządzalności), będącej jedną z fundamentalnych zasad procesu cywilnego, jest m.in. przyznanie stronie prawa swobodnego dysponowania uprawnieniami o charakterze procesowym, w tym określania zakresu poszukiwanej ochrony prawnej. Określenie to ma charakter wiążący, co sprawia, że sąd nie może orzekać o tym, czego strona nie żądała, ani wychodzić poza żądanie, a więc rozstrzygać o tym, czego strona pod osąd nie przedstawiła. Granice przedmiotu sporu i orzekania są wyznaczone żądaniem strony zgłoszonym w piśmie wszczynającym postępowanie (pozwie) oraz w jego uzasadnieniu. Związanie granicami żądania nie oznacza jednak, że sąd związany jest bezwzględnie samym sformułowaniem zgłoszonego żądania. Jeżeli sformułowanie to jest dwuznaczne, niewyraźne lub niewłaściwe, sąd może je odpowiednio zmodyfikować, nie naruszając jednak woli powoda, wyrażonej wprost lub dającej się wywieść z uzasadnienia żądania (postanowienie SN z (...) r., (...), orzecznictwo SN dostępne na (...) poza podanymi publikatorami). Zakaz orzekania ponad żądanie, będący przejawem zasad dyspozycyjności i kontradyktoryjności, oznacza, że o treści wyroku zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym decyduje żądanie strony, a sąd nie może zasądzać czego innego, niż żądał powód (aliud), więcej, niż żądał powód (super), ani na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się do samego żądania (petitum) lub do jego podstawy faktycznej ( causa petendi; wyrok SN z (...) r., (...), zob. też m.in. wyroki SN z dnia (...) r., (...), z (...) r., (...)).

W konsekwencji, należało zmienić zaskarżony wyrok i wyeliminować z opisów obu czynów przyjęcie, że wprowadzenie w błąd co do zamiaru wywiązana się z postanowień zawartych aktów notarialnych [pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku, w odniesieniu do oskarżonego A. B., pkt 6 i 7 zaskarżonego wyroku], co wpływało na umniejszenie oceny stopienia społecznej szkodliwości przypisanych przestępstw i umniejszenie represji karnej odpowiednio do (...)roku i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)roku i (...)miesięcy oraz grzywny odpowiednio do (...)stawek dziennych po (...)zł każda z nich. W konsekwencji doszło do orzeczenia nowych kar łącznych po (...)lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności oraz (...)stawek dziennych, po (...)zł każda. Motywy tych decyzji procesowych zaprezentowano odnosząc się do apelacji drugiego z oskarżonych, co jest także aktualne w odniesieniu do analizowanej apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Ingerowano w kary za przypisane oskarżonym przestępstwa oszustw oraz kary łączne pozbawienia wolności i grzywny, a nadto w wysokość naprawienia szkody, co wcześniej przedstawiono i umotywowano.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Argumenty przemawiające za tym przedstawiono odnosząc się do poszczególnych zarzutów obu apelacji, w zakresie przypisanych oszustw, represji karnej zastosowanej w odniesieniu do tych przestępstw, kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny i wysokości orzeczonego naprawienia szkody.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie przypisanych oskarżonym przestępstw przeciwko dokumentom.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Żadna z apelacji nie zawierała argumentów zmierzających do zmiany wyroku w tym zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Ingerowano w kary za przypisane oskarżonym przestępstwa oszustw oraz kary łączne pozbawienia wolności i grzywny, a nadto w wysokość naprawienia szkody, co wcześniej przedstawiono i umotywowano.

Zwięźle o powodach zmiany

Argumenty przemawiające za tym przedstawiono odnosząc się do poszczególnych zarzutów obu apelacji, w zakresie przypisanych oszustw, represji karnej zastosowanej w odniesieniu do tych przestępstw, kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny i wysokości orzeczonego naprawienia szkody.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 624§1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych [Dz.U. z1983 r., poz. 223, e zm.] zwolniono oskarżonych z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym z opłat sądowych za obie instancję, albowiem oskarżeni, w nieodległej przyszłości, muszą odbyć karę izolacyjną, a więc muszą przygotować swoje rodziny materialnie na czas ich nieobecności, obowiązek uiszczenia orzeczonych kar grzywny na rzecz Skarbu Państwa oraz zasądzonego naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego.

7.  PODPIS

M. K. P. S. G. N.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości wyrok Sądu Okręgowego w P., III Wydziału Karnego z dnia (...) roku, wydanego w sprawie (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca K. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości wyrok Sądu Okręgowego w P., III Wydziału Karnego z dnia (...) roku, wydanego w sprawie(...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana