Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 października 2020 roku, znak (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił J. P. (1) prawa do przeliczenia świadczenia. Organ rentowy przywołał treść art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.), zgodnie z którym wysokość emerytury lub renty oblicza się, ponownie, od podstawy wymiaru, ustalonej w sposób określony w art. 15, jeżeli, do jej obliczenia, wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, na podstawie przepisów prawa polskiego, przypadającą w całości lub w części, po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego oraz ust. 2 warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który, od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia, wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada, w całości, po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%. Ponieważ wnioskodawca, po przyznaniu emerytury, nie podlegał ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym, nie było podstaw do ponownego ustalenia wysokości górniczej emerytury, w myśl powyższych przepisów.

W wyniku przeliczenia, po uwzględnieniu wynagrodzenia wykazanego w przedłożonej legitymacji ubezpieczeniowej, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kształtował się następująco:

- z 10 lat najkorzystniejszych kolejnych kalendarzowych , wybranych z 20 lat poprzedzających rok zgłoszenia wniosku o emeryturę tj.. z okresu od 1984 do 1993 – 246,77%,

- z 10 lat kolejnych kalendarzowych , wybranych z 20 lat poprzedzających rok zgłoszenia wniosku o emeryturę tj.. z okresu od 2000 do 2009 – 7,89,%,

- z 20 najkorzystniejszych lat, wybranych z całego okresu ubezpieczenia – 196,44%,

W świetle powyższego, najkorzystniejsza jest podstawa wymiaru, ustalona decyzją z dnia 22.01.2002r. o przyznaniu górniczej emerytury , do wyliczenia której, zastosowano wskaźnik 246,77 %.

Wobec powyższego , nadal wypłacana będzie korzystniejsza emerytura , której wysokość ustalona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej o symbolu (...).

/decyzja znak (...) akta ZUS strona nienumerowana /

Decyzją z dnia 16 października 2020r. znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił J. P. (1) prawa do przeliczenia emerytury, ustalonej na podstawie art. 25 i 26 ustawy emerytalnej, ponieważ wartość kapitału początkowego nie uległa zmianie.

/decyzja znak (...) akta ZUS strona nienumerowana /

W odwołaniu z dnia 9 listopada 2020 roku J. P. (2) złożył odwołanie i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ponowne przeliczenie świadczenia emerytalnego. W uzasadnieniu, odwołujący wskazał, iż błędnie naliczono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury poprzez, przyjęcie dla obliczeń, zaniżone wynagrodzenie uzyskiwane w okresie od 1 lipca 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku.

/odwołanie od obu decyzji ZUS k. 3/

W odpowiedzi na odwołania od obu decyzji ZUS, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Nadto organ rentowy wskazał iż ubezpieczony jest uprawniony do górniczej emerytury od dnia 1 marca 2002 roku oraz do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 1 października 2015 roku. Wypłata emerytury górniczej, jako świadczenia mniej korzystnego została zawieszona. Dodatkowo podniesiono, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury został obliczony z dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych, począwszy od roku 1984 do roku 1993 i wynosi 246,77%.(k. 21-22 akt rentowych) Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury górniczej ustalony na skutek wniosku o przeliczenie świadczenia na postawie art. 110, 110a i 111 w najkorzystniejszy sposób, z dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych tj. lat 2000-2009 w okresie 20 lat kalendarzowych tj. z lat 2000-2019 wynosi 7,89 %, a z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia wynosi 196,44%. Z uwagi na fakt, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury, nie jest wyższy niż 250%, a żaden ze wskaźników nie jest wyższy od dotychczasowego, istniał brak podstaw do przeliczenia emerytury w myśl art. 110, art. 110a i art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

/odpowiedź na odwołania k.4 /.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. P. (2) urodził się (...)

W okresie od 3.09.1968r – 21.10.1971r. wnioskodawca pracował w (...) .

W okresie 25.10.1971r.- 16.10.1973r. odbywał zasadniczą służbę wojskową ;

w okresie od 10.11.1973r. do 15.11.1980r. ponownie , w (...).

Od 20 do 24.11.1980r. w F. P.;

Od 5.12.1980r. do 28.02.2002r. w Kopalni (...).

Wnioskodawca złożył do akt ZUS zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1981-1989, 1990-1998

/świadectwa pracy k. 9, 10, 23 akt ZUS, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 16, k. 17 akt ZUS, dokumentacja osobowa k. 22-51/

Po 1.03.2020, po uzyskaniu uprawnień emerytalnych, wnioskodawca nie pracował.

/okoliczność bezsporna, zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 19.05.2021r. płyta CD k. 105/

W dniu 15.01.2002r. wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek k. 1-4 akt ZUS/

(...) Oddział w C. , decyzją z dnia 22.01.2002r. znak (...), przyznał Odwołującemu się, prawo do emerytury od dnia 1 marca 2002 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjął wynagrodzenie , stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1984r. do grudnia 1993r. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 246,77 %

/decyzja k.21-22, wyliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 20 akt ZUS /.

J. P. (2) złożył wniosek o emeryturę w dniu 13 października 2015 roku

/wniosek k. 1-4 akt ZUS/

Decyzją z dnia 16.10.2015r. znak (...) Oddział w C. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 października 2015 roku.

/decyzja znak (...) k. 11-13 akt ZUS/

Zarządzeniem z dnia 26.02.2021r. Sąd zobowiązał (...) Oddział w C. do hipotetycznego wyliczenia emerytury wnioskodawcy z wykorzystaniem - zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 za lata 1981-1998, obrazującego wynagrodzenia wnioskodawcy, stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne , w najkorzystniejszym wariancie

[ dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. 1984-1993 wynosi 246,77%,

z lat 2000-2009 – 7,89%,

a z 20 najkorzystniejszych lat z całego okresu ubezpieczenia – 196,44%

/zarządzenie k. 53/

ZUS dokonał hipotetycznego przeliczenia emerytury górniczej oraz kapitału początkowego, w oparciu o kserokopię przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 za lata 1981-1998, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony: z dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie emerytury tj. z okresu od 2000-2009 wyniósł 7,89%, natomiast z dwudziestu najkorzystniejszych la, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 196,44%, Wszystkie obliczone wskaźniki są, zatem, niższe od, dotychczas obowiązującego w wysokości 246,77 % , obliczonego - z 10 lat najkorzystniejszych kolejnych kalendarzowych , wybranych z 20 lat poprzedzających rok zgłoszenia wniosku o emeryturę tj. z okresu od 1984 do 1993

/ stanowisko komórki merytorycznej ZUS k. 67/

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na dokumentacji – materialnej , zawartej w aktach emerytalnych wnioskodawcy, nadto na , przesłanych z (...) Grupy (...) , aktach osobowych wnioskodawcy , zawierających zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wnioskodawcy za lata 1981-1998 oraz aktach osobowych z (...) Fabryki (...) oraz z Kopalni (...) oraz na zeznaniach wnioskodawcy. Wnioskodawca zeznał, że po 2002r. , po uzyskaniu uprawnień emerytalnych , nie pracował.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne.

Na mocy art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 53) na wniosek emeryta lub rencisty wysokość emerytury określonej w art. 53 oraz renty ulega ponownemu ustaleniu na zasadach określonych w art. 110-113.

2. Jeżeli w wyniku ponownego ustalenia emerytura lub renta jest niższa, świadczenie przysługuje w dotychczasowej wysokości.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do emerytury obliczonej zgodnie z art. 24a ust. 5 i art. 54a.

Zgodnie z art. 110 ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia , a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

2. Warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130 %.

3. Okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

Na mocy art. 111 cytowanej ustawy ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

2. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

3. Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Wyjaśnienia wymaga zakres zastosowania obu tych przepisów. Pierwszy z nich dotyczy sytuacji, gdy wnioskodawca, któremu przyznano już prawo do emerytury, wskazuje do obliczenia świadczenia, podstawę wymiaru składek przypadającą, w całości lub choćby w części, po dacie przyznania świadczenia.

Drugi z cytowanych przepisów nie ma już takiego ograniczenia.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca złożył, w dniu 26 września 2020 roku, wniosek o przeliczenie świadczenia na podstawie art. 109 cytowanej ustawy. Nie wskazał jednak, z którego z możliwych wariantów chciałby skorzystać. Organ rentowy uznał, iż przeliczenie winno zostać dokonane w oparciu o art. 111, czyli z 10 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat poprzedzających rok zgłoszenia wniosku o emeryturę tj. z okresu od 1984-1993 – 246,77%

Jednocześnie organ rentowy ustalił ,wskaźnik wyliczony przy przyjęciu zarobków z 10 kolejnych lat przypadających po przyznaniu świadczenia, w tym lat bezpośrednio poprzedzających złożenie wniosku t.j. z okresu 2000-2009. W ten sposób ustalony wskaźnik wynosi 7,89%; wskaźnik wyliczony z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, który wyniósł 196,44%.

Oba te wskaźniki są niższe od wskaźnika, w oparciu o który obliczane jest świadczenie, i który wynosi 246,77%.

Odwołujący się , zaskarżając obie decyzje z dnia 16.10.2020r. , nie wskazał żadnych argumentów i merytorycznych zarzutów, dotyczących spornych decyzji, poza twierdzeniem , że ZUS wielokrotnie zaniżył jego wynagrodzenia i błędnie naliczył kapitał początkowy. Odwołujący wskazał jedynie, iż zaniżono jego wynagrodzenie i, tym samym, błędnie naliczono kapitał początkowy i wskaźnik wysokości podstawy wymiary emerytury. Jednocześnie odwołujący nie przedstawił żadnych innych argumentów ani dowodów na tą okoliczność. Sąd zwraca uwagę , że do akt sprawy zostały załączone, przesłane z (...) Grupy (...) , akta osobowe wnioskodawcy , zawierające zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wnioskodawcy za lata 1981-1998 oraz akta osobowe z (...) Fabryki (...) oraz z Kopalni (...) . ZUS , na prośbę Sadu dokonał hipotetycznego wyliczenia kapitału początkowego i emerytury wnioskodawcy , w oparciu o tę , właśnie dokumentację. Bezsporną . Sąd oparł się , także, na zeznaniach wnioskodawcy, który jednoznacznie zeznał, że po 2002r. , po uzyskaniu uprawnień emerytalnych , nie pracował.

Z dokonanych ustaleń wynika, że nadal najkorzystniejszym wskaźnikiem jest ten w wysokości 246,77%, w oparciu o który, od lat naliczane jest świadczenie wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy ( pouczenie k. 106).

28 VI 2021 roku.