Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 r. w K.

sprawy z powództwa M. B. (1), M. B. (2), A. B.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.:

- na rzecz powódki A. B. kwotę 8.200,00zł (osiem tysięcy dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 18.01.2017r. do dnia zapłaty,

- na rzecz powódki M. B. (1) kwotę 1.900,00zł (jeden tysiąc dziewięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 31.01.2017r. do dnia zapłaty,

- na rzecz powódki M. B. (2) kwotę 1.900,00zł (jeden tysiąc dziewięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 19.01.2017r. do dnia zapłaty;

II.  ustala, że pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. jest odpowiedzialne za szkody na zdrowiu powódki A. B., mogące powstać w przyszłości na skutek zdarzenia z dnia 24.11.2016r.

III.  w pozostałej części powództwo oddala;

IV.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kętrzynie kwotę 1.163,16 zł (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt trzy złote i szesnaście groszy) tytułem kosztów sadowych, od uiszczenia których powódki zostały zwolnione.

Sygn. akt I C 781/17

UZASADNIENIE

Powódka A. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 16.400,00 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 24.11.2016 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18.01.2017 r., do dnia zapłaty.

Powódka M. B. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 3.800,00 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 24.11.2016 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31.01.2017 r., do dnia zapłaty.

Powódka M. B. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 3.800,00 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 24.11.2016 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19.01.2017 r., do dnia zapłaty.

Wszystkie trzy powódki wniosły również o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wniosły ponadto o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku, jakiemu uległy w dniu 24 listopada 2016 r.

W uzasadnieniu wskazały, iż na skutek wypadku komunikacyjnego i odniesionych w jego następstwie obrażeń doznały cierpień fizycznych i wobec tego domagają się od pozwanego ich rekompensaty.

Pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie żądań powódek i zasądzenie od nich zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając zanegował roszczenia powódek co do wysokości, ponieważ przyznał już im odpowiednie kwoty tytułem zadośćuczynienia, i tak: A. B. bezsporną kwotę 3.600,00 zł, a M. B. (1) i M. B. (2) bezsporne kwoty po 1.200,00 zł. W ocenie pozwanego, wypłacone dotychczas świadczenia w pełni kompensują krzywdę doznaną przez powódki, a w związku z tym ich dalsze roszczenia są bezzasadne.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 24.11.2016 r., A., M. i M. B. (1) uczestniczyły w wypadku komunikacyjnym, którego sprawcą był kierujący samochodem osobowym B. (...) – M. C.. W chwili zdarzenia pojazd sprawcy był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. (bezsporne).

Bezpośrednio po zdarzeniu poszkodowane zostały przetransportowane do Szpitala (...) w K., gdzie były hospitalizowane. U A. B. stwierdzono złamanie obojczyka lewego, stłuczenie żeber i ogólne potłuczenie ciała. Unieruchomiono kończynę górna lewą w miękkim opatrunku D. do dnia 28.11.2016 r., a następnie w ortezie ósemkowej przez okres 6 tygodni. A. B. zalecono nie obciążanie i nie podpieranie się złamaną kończyną oraz przyjmowanie środków przeciwbólowych. W związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi A. B. zmuszona była do przyjmowania środków farmakologicznych i przeciwbólowych w celu złagodzenia bólu i towarzyszących dolegliwości. Miała również poważny problem z normalnym funkcjonowaniem i wykonywaniem podstawowych czynności dnia codziennego. Samo odczuwanie bólu stało się źródłem udręki przy próbie jakiegokolwiek wysiłku fizycznego. Ból powodował dyskomfort oraz niewygodę, co było szczególnie dokuczliwe w sytuacjach zwykłych, codziennych, chociażby przy higienie osobistej, spożywaniem posiłków, bieżącym funkcjonowaniem.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia A. B. doznała złamania obojczyka lewego i stłuczenia klatki piersiowej. Po wypadku miejscowe dolegliwości miały znaczne nasilenie przez okres trzech tygodni. W tym czasie nie mogła wykonywać codziennych czynności lewą kończyną górną i potrzebowała w tym okresie opieki osób trzecich w zakresie przyrządzania posiłków, ubierania się, higieny osobistej. Zespolenie metalowe pozostawione po złamanym obojczyku należy traktować jako ciało obce, które może wpływać na pojawienie się okresowo dolegliwości bólowych, np. podczas zmiany pogody, wysiłku fizycznego. Skutkiem powyższych obrażeń jest doznanie przez A. B. 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. A. B. ma problemy krążeniowe w lewej kończynie górnej, odczuwa marznięcie kończyny, drętwieją jej palce. Jest zmuszona do oszczędzania lewego barku, nie może dźwigać i wykonywać cięższych prac. Poza tym ma stany lękowe, problemy z zasypianiem. Odczuwa również lęk przed jazdą samochodem (dowód: opinie biegłego lekarza ortopedy L. G., główna i uzupełniająca k. 133-134, 153, zeznania świadka S. B. k. 123v, zeznania powódek: A. B. i M. B. (1): k. 179v-180).

W wyniku zdarzenia M. B. (1) doznała stłuczenia głowy, stłuczenia odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenia klatki piersiowej i potłuczeń ogólnych. Natomiast M. B. (2) doznała stłuczenia klatki piersiowej i potłuczeń ogólnych. Tuż po wypadku obie zmuszone były do przyjmowania środków przeciwbólowych w celu złagodzenia bólu oraz towarzyszących dolegliwości. W związku z doznanymi obrażeniami miały poważny problem z normalnym funkcjonowaniem i wykonywaniem czynności dnia codziennego. Ból powodował dyskomfort oraz niewygodę, co było szczególnie dokuczliwe w sytuacjach zwykłych, codziennych, chociażby przy higienie osobistej czy zwykłym funkcjonowaniem. Z tego powodu korzystały z pomocy ojca S. B.. M. B. (1) zmuszona została do zaprzestania uczęszczania do szkoły i na płatne praktyki uczniowskie, przez co utraciła część wynagrodzenia. Musiała również przerwać opłacony kurs prawa jazdy.

(dowód: zeznania świadka S. B. k. 123v, zeznania powódek: A. B. i M. B. (1): k. 179v-180).

A. B., M. B. (1) i M. B. (2) zgłosiły do (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. szkodę powstałą w związku ze zdarzeniem z dnia 24.11.2016 r. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W., decyzją z dnia 17.01.2017 r., przyznało A. B. świadczenie odszkodowawcze w łącznej kwocie 4.811,20 zł, na którą składało się: zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w wysokości 3.600,00 zł, odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów leczenia w wysokości 199,20 zł, oraz odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów opieki osób trzecich w kwocie 1.012,00 zł.

Decyzją z dnia 30.01.2017 r., (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. przyznało M. B. (1) zadośćuczynienie w wysokości 1.200,00 zł za doznaną krzywdę.

Decyzją z dnia 18.01.2017 r., (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. przyznało M. B. (2) zadośćuczynienie w wysokości 1.200,00 zł za doznaną krzywdę.

A. B., M. B. (1) i M. B. (2) nie zgodziły się z wydanymi decyzjami i zgłosiły reklamacje do (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. zarzucając rażące zaniżenie wypłaconych kwot zadośćuczynienia. W odpowiedzi ubezpieczyciel podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

(dowód: akta szkody k. 82)

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej, w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, albowiem strony nie kwestionowały ich treści, wyprowadzając na ich podstawie odmienne, korzystne dla siebie wnioski.

Odpowiedzialność pozwanego za następstwa zaistniałego wypadku drogowego nie budzi wątpliwości, albowiem pozwany dotychczas uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powódkom odpowiednio: A. B. bezsporną kwotę 3.600,00 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 199,20 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia, kwotę 1.012,00 zł z tytułu zwrotu kosztów opieki, a M. B. (1) i M. B. (2) bezsporne kwoty po 1.200,00 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia. Zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Sąd przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia miał na uwadze wymienione kryteria na tle okoliczności faktycznych występujących w niniejszej sprawie, w szczególności długotrwałości dolegliwości bólowych i ich natężenia u poszczególnych powódek, które uniemożliwiały im normalne funkcjonowanie, zarówno w życiu osobistym, jak i w nauce, konieczność przyjmowania środków przeciwbólowych, czy występujące ograniczenia codziennego życia.

W tym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka S. B. k. 123v, oraz zeznaniom powódek: A. B. i M. B. (1): k. 179v-180). Są one bowiem spójne i wzajemnie się uzupełniając pozwalały ustalić stan faktyczny. Bez wątpienia wszystkie przesłuchane osoby potwierdzały i spójnie opisały wszelkie negatywne konsekwencje zdarzenia i odniesionych obrażeń dla życia powódek, w tym utrzymujące się dolegliwości i wymuszoną zmianę dotychczasowego trybu ich życia.

Wszystkie negatywne emocje związane z wypadkiem wpłynęły na powstanie poczucia krzywdy u powódek, szczególnie z uwagi na ból i cierpienie, których doznały. Dodatkowo, w wyniku odniesionych obrażeń A. B. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu i będzie zmuszona całe swoje życie zmienić i przystosować do wymagań aktualnego stanu zdrowia. Powódka po wypadku ma problemy krążeniowe w lewej kończynie górnej, odczuwa marznięcie kończyny, drętwieją jej palce. Jest zmuszona do oszczędzania lewego barku, nie może dźwigać i wykonywać cięższych prac. Poza tym ma stany lękowe, problemy z zasypianiem. Odczuwa również lęk przed jazdą samochodem. Czeka ją również decyzja w sprawie ewentualnego usunięcia zespolenia metalowego obojczyka, co będzie się wiązało z kolejnym zabiegiem.

Powódka jest osobą dojrzałą ale w dalszy etap życia wkracza jednak z bardzo poważnym ograniczeniem w zakresie stanu zdrowia. Z jednej strony będzie jej trudniej radzić sobie z problemami dnia codziennego i wykonywanymi obowiązkami. Z drugiej strony będzie miała ograniczone możliwości korzystania z pełni życia osobistego. Natomiast powódki M. B. (1) i M. B. (2) odczuwają okresowo ból okolic, w których doznały obrażeń.

Jednocześnie, przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę konieczne jest utrzymanie wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może jednak prowadzić w ocenie Sądu do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Zgodnie z treścią art. 445 kc, w razie uszkodzenia ciała, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W związku z tym, przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia powódkom sąd wziął pod uwagę w szczególności intensywność doznanych przez nie krzywd ujmowanych jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała. Z pewnością więc poważniejszy charakter obrażeń A. B. determinował większy ból, a tym samym większy zakres krzywdy niż u pozostałych powódek, które doznały bolesnych, ale jednak stłuczeń. Powódka A. B. doznała poważnego urazu, zmiany mają charakter utrwalony, nadal odczuwa skutki odniesionych obrażeń. Życie powódki uległo zmianie na gorsze. Po wypadku pojawiły się liczne ograniczenia w życiu osobistym, co może powodować frustrację, zniechęcenie, drażliwość i przeżywane w związku z tym cierpienia psychiczne. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Jednocześnie, wysokość zadośćuczynienia musi być odczuwalna dla powodów i nie może być źródłem wzbogacenia.

Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim, w ocenie Sądu, charakter kompensacyjny, musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i taką wartość przedstawia kwota 11.800 zł w przypadku A. B. i kwoty po 3.100,00 zł w przypadku M. i M. B. (2). Jednocześnie, wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Należy jednak mieć na uwadze aktualnie panujące warunki społeczno – ekonomiczne, spadek wartości pieniądza i siły nabywczej, znaczny wzrost cen. Jedynym zaś kryterium oceny cierpień fizycznych i psychicznych powódek, nie jest stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Dlatego, ustalając wysokość należnego powódkom zadośćuczynienia, Sąd miał na uwadze wypłacone już przez pozwanego kwoty.

Ustalona przez sąd wysokość zadośćuczynienia, przewidzianego w art. 445 § 1 k.c., uwzględnia zatem wiek poszkodowanych, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, rodzaj możliwej do wykonywania pracy w przyszłości. Przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być bowiem uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku (por. uzasadnienie wyroku SN z 9.11.2007 r., V CSK 245/2007, Lex nr 369691). W ocenie Sądu, kwoty przyznane powódkom dodatkowego zadośćuczynienia w pełni rekompensują doznane przez nie cierpienia psychiczne i fizyczne związane z procesem leczenia doznanych obrażeń.

W ramach art. 445 § 1 k.c. uwzględnione są okoliczności, które składają się na pojęcie krzywdy, jej rozmiar. Stąd posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje oceny. Ogólnie wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy i stosunków majątkowych społeczeństwa.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy; rodzaj zaproponowanych środków dowodowych nie może podważać kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (por. uzasadnienie wyroku SN z 9.11.2007 r., V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95; por. uzasadnienie wyroku SN z 13.12.2007 r., I CSK 384/07, LEX nr 351187). Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy innymi słowy utrzymania jego wysokości w rozsądnych granicach, ma uzupełniający charakter w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Zarówno w orzecznictwie, jak i w reprezentatywnym piśmiennictwie wyraźnie podkreślono, że potrzeba utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych graniach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia, a zatem jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i sytuacji życiowej poszkodowanego (por. uzasadnienie wyroku SN z 13.12.2007 r., I CSK 384/07, LEX nr 351187).

Mając na uwadze powyższe okoliczności na podstawie art. 445 § 1 kpc w zw. z art. 34 ust. 1, art. 35, art. 36 ustawy z dnia 12.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. i art. 444 § 1 kc, orzeczono, jak w pkt. I sentencji. W pozostałym zakresie oddalono powództwo.

Sąd uwzględnił również żądanie A. B. ustalenia, że (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. jest odpowiedzialne za szkody na zdrowiu powódki, mogące powstać w przyszłości, na skutek zdarzenia z dnia 24.11.2016 r. Przede wszystkim, jak wynika z opinii biegłego lekarza ortopedy, zespolenie metalowe pozostawione po złamanym obojczyku należy traktować jako ciało obce, które może wpływać na pojawienie się okresowo dolegliwości bólowych, np. podczas zmiany pogody, wysiłku fizycznego. Skutkiem powyższych obrażeń jest też doznanie przez A. B. 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Poza tym, A. B. ma problemy krążeniowe w lewej kończynie górnej, odczuwa marznięcie kończyny, drętwieją jej palce. Jest zmuszona do oszczędzania lewego barku, nie może dźwigać i wykonywać cięższych prac. Jest też w przeddzień decyzji w sprawie ewentualnego usunięcia zespolenia metalowego obojczyka, co będzie się wiązało z kolejnym zabiegiem. Stąd, ustalenie odpowiedzialności pozwanego, jak w pkt. II rozstrzygnięcia.

Jednocześnie, Sąd nie dopatrzył się podobnych skutków w przyszłości dla powódek M. B. (1) i M. B. (2). Według opinii tego samego biegłego lekarza ortopedy, w wyniku przedmiotowego zdarzenia powódki nie doznały trwałego uszczerbku na zdrowiu, a skutki zdarzenia nie spowodują w przyszłości ograniczeń w ich życiu codziennym, towarzyskim i rodzinnym. Nie będą też wymagały pomocy osób trzecich. Stąd oddalenie powództwa w tym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 kpc, mając na uwadze ostateczny jego wynik.

O kosztach sądowych nieuiszczonych przez strony Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust.1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z uwzględnieniem wyniku sprawy.