Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 153/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 26 marca 2001r. w sprawie II K 461/99

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

H. P. (1)

- wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w sprawie IV Ka 331/01, na skutek apelacji złożonej przez obrońcę w dniu 17 maja 2001r., utrzymujący w mocy wyrok sądu I instancji został uchylony, a sprawa przekazana do ponownego jej rozpoznania (aktualnie w sprawie IV Ka 153/21). Powodem jego uchylenia była rażąca obraza art. 64 § 1 kk, jaką błędnie przyjęto w podstawie prawnej skazania za przedmiotowy czyn. Czyn, jakiego w przedmiotowej sprawie dopuścił się H. P. (1) nie została popełniony w warunkach recydywy w rozumieniu art. 64 § 1 kk;

wyrok Sądu Najwyższego wydany w sprawie II KK 353/20

k.383-386

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

- wyrok Sądu Najwyższego wydany w sprawie II KK 353/20;

- orzeczenie wydane na skutek rozpoznawania nadzwyczajnego środka zaskarżenia, w przewidzianych prawem formie i trybie;

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności – orzeczonej bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec H. P. (1) kary nie zasługiwał na uwzględnienie, w szczególności brak jest podstaw, by wykonanie orzeczonej wobec w/w kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszać. Mimo bowiem spełnienia przesłanek formalnych ku temu oraz zmiany kwalifikacji prawnokarnej czynu dokonanej w toku postepowania drugoinstancyjnego (wyeliminowanie działania w warunkach recydywy), wnioskowane warunkowe zawieszenie wykonania kary nie pozwalałoby na spełnienie celów kary, jakim ma służyć.

Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może także następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy” ( tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku - VKRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych ustaleń faktycznych prowadzi natomiast do wniosku, że orzeczona w przedmiotowej sprawie kara pozbawienia wolności nie nosi znamion rażącej w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk, nawet przy uwzględnieniu, iż - wbrew ustaleniom sądu I instancji - swego czynu oskarżony nie dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, o jakich mowa w art. 64 § 1 kk – o czym szerzej przy rozważaniach dotyczących obrazy prawa materialnego – podjętych z urzędu.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, przy wymiarze kary 1 roku pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym prawidłowo oceniono stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, wskazane w art. 53 k.k. - gdzie nie budzi wątpliwości uprzednia karalność H. P. w chwili czynu. Skarżący wnosząc w dniu 17 maja 2001r. apelację od orzeczonej kary wskazywał na fakt posiadania przez oskarżonego żony oraz córki na utrzymaniu i konieczność podjęcia zatrudnienia dla prowadzenia normalnego życia (zarobkowania, łożenia na rzecz rodziny, spłaty powstałego zadłużenia). W jego ocenie kara 1 roku pozbawienia wolności kłoci się z wychowawczym celem jaki ma osiągnąć wobec sprawcy. Wynika więc z tego, że w ocenie skarżącego wystarczającym dla osiągnięcia celów kary byłoby orzeczenie jej (tj. 1 roku pozbawienia wolności) z warunkowym zawieszeniem wykonania. Sąd odwoławczy zważył, iż głównym celem, jaki kara ma spełniać jest to, by sprawca nigdy więcej nie wszedł na drogę przestępstwa. Można rzecz – jest to ten najistotniejszy, oczywisty i podstawowy. Tymczasem nie sposób jest nie zauważyć, iż aktualnie – orzekając w roku 2021r. – sąd odwoławczy może wyjątkowo dobrze ocenić, czy kara łagodniejsza za ów czyn sprzed bisko 23 lat, jest/była orzeczona zbyt surowo. Dokumenty załączone do akt sprawy, w tym np. załączony odpis wyroku łącznego (III K 23/08 k.342-436) wskazuje, że w roku 2008 H. P. (3) „dysponował” już około 20-toma prawomocnymi skazaniami w większości za przestępstwa przeciwko mieniu, czy związane z obrotem gospodarczym. W chwili także wydawania wyroku przez Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie karta karna oskarżonego potwierdzała uprzednie skazania w trzech sprawach ( II K 14/97, II K 481/98, II K 110/94), gdzie tymczasem ilość uprzednio popełnionych przez H. P. przestępstw (tj. przed datą wydawania wyroku w dniu 26.03.2001r.) była o wiele, wiele większa. Krótko mówiąc, analiza drogi życiowej oskarżonego, obranej po wydaniu wyroku w sprawie II K 461/99 potwierdza, iż nawet orzeczenie kary o charakterze izolacyjnym nie zdołało spełnić zamierzonych celów wychowawczych wobec sprawcy.

Sąd odwoławczy ma na względzie fakt, iż wyrok wydany przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie IV Ka 331/01 został uchylony przez Sąd Najwyższy, a prawidłowe zastosowanie art. 64 § 1 kk prowadzi do wniosku, iż przedmiotowy czyn oskarżonego nie był popełniony w warunkach recydywy podstawowej. Z tego jednak powodu nie istnieje jednak obligatoryjny obowiązek wymierzenia kary łagodniejszej niż poprzednio, np. z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Sąd ponownie rozpoznający sprawę po uchyleniu poprzedniego wyroku, w dalszym ciągu posiada pełnię praw w zakresie ukształtowania kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo, orzekając w granicach zagrożenia ustawowego i gdzie – wobec kierunku apelacji - istnieje jedynie zakaz pogorszenia sytuacji prawnej oskarżonego.

Uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy, w tym dostrzegając wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa podobne, nawet w sytuacji gdy przedmiotowe przestępstwo nie było popełnione w warunkach art. 64 § 1 k.k., sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że karą adekwatną za popełniony czyn, będący przedmiotem osądu w sprawie II K 461/99 będzie kara 1 roku pozbawienia wolności oraz kara grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki wynosi 20 zł. Nie uległo bowiem zmianie ustawowe zagrożenie przedmiotowego czynu na przestrzeni lat od dnia jego popełnienia (tj. od 4 października 1998r.), która zawsze przewidywało karę od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Sytuacji tej nie zmienia analiza ustawy Kodeks karny, zmieniającej się w tym okresie czasu wielokrotnie, przez prymat art. 4 § 1 kk. W sprawie nie nastąpiło przedawnienie karalności (przepisy wprowadzające kilkakrotnie zmiany do Kodeksu karnego, w tym treści ustaw zmieniających treść art. 102 i 102 kk każą ostatecznie ustalić, iż do ewentualnego przedawnienia doszłoby dopiero po upływie 25 lat od chwili popełnienia czynu tj. w dniu 4.10.2023r.). Jedynie co, to uzasadnionym jest przywołanie przepisu art. 4 § 1 kk w postawie prawnej skazania, albowiem sięgnięcie do ustawy Kodeks krany z daty popełnienia czynu w ogóle dawało możliwość do ewentualnego zawieszenia wykonania kary i rozważań w tym względzie, a która to instytucja byłaby już niemożliwa z przyczyn formalnych w aktualnym brzmieniu tej ustawy ( a więc obowiązującej w dacie orzekania przez sąd odwoławczy).

Reasumując: biorąc pod uwagę okoliczności całego zdarzenia, w tym wysoki stopień zawinienia oskarżonego, wynikający przede wszystkim z działania z wyrachowaniem i premedytacją, a także wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, jak również karalność oskarżonego, przed i po popełnieniu przypisanego mu przestępstwa, w tym za przestępstwa podobne, wymierzonej w/w kary 1 roku pozbawienia wolności oraz kary grzywny nie sposób jest uznać za rażąco wysoką. Brak jest przesłanek uzasadniających tezę, iż w przypadku wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania cele kary w stosunku do oskarżonego zostałyby osiągnięte. Wymierzona oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym i grzywna stanowią trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Tylko taka kara spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

- o zmianę wyroku i wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- zarzut niezasadny, brak przesłanek do wnioskowanej zmiany wyroku, kara adekwatna do okoliczności sprawy - przy uwzględnieniu dokonanej zmiany w podstawie prawnej skazania;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w sprawie IV Ka 331/01, na skutek rozpoznawania apelacji złożonej przez obrońcę w dniu 17 maja 2001r., utrzymywał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie. Na mocy wyroku Sądu Najwyższego wydanego w sprawie II KK 353/20 w/w wyrok sądu odwoławczego został uchylony, a sprawa przekazana do ponownego jej rozpoznania (aktualnie jest rozpoznawana pod sygnaturą IV Ka 153/21). Powodem uchylenia była rażąca obraza art. 64 § 1 kk, do jakiej doszło w chwili wyrokowania przez sąd I instancji i brak uwzględnienia powyższego przy pierwotnym rozpoznawaniu wniesionej apelacji.

H. P. (1) przedmiotowego czynu dopuścił się w okresie od 07.09.1998r. do 04.10.1998r., gdzie przed jego popełnieniem H. P. został skazany w sprawach II K 14/97 i II K 687/97, w których wymierzono m.inn. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania oraz w sprawie III K 110/94 (wyrok wydany w dniu 17 lutego 1999r.), gdzie wymierzono karę pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, a na jej poczet zaliczono oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od 2 lutego 1994r. do 28 czerwca 1995r. Analiza pisemnych motywów wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji prowadzi do wniosku, że to właśnie kara jaką oskarżony miał uprzednio „odbyć” w sprawie III K 110/94 była podstawą uznania, iż przedmiotowego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne – a więc podstawą do przyjętej recydywy w rozumieniu art. 64 § 1 kk. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy powyższe skazania nie mogły być podstawą do jej przyjęcia, albowiem:

- skazanie w sprawie III K 110/94 (moment wyrokowania, na mocy którego zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie) nastąpiło już po popełnieniu przedmiotowego czynu,

- zarządzenie wykonania kar pozbawienia wolności i ich wykonanie w sprawach II K 14/97 i II K 687/97 nastąpiło już po popełnieniu przedmiotowego czynu.

Reasumując: czyn, jakiego w przedmiotowej sprawie dopuścił się H. P. (1) nie został popełniony w warunkach recydywy podstawowej w rozumieniu art. 64 § 1 kk, na skutek czego doszło do zmiany wyroku sądu I instancji poprzez wyeliminowanie z opisu przypisanego czynu sformułowania dotyczącego w/w „recydywy” oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania przepisu art. 64 § 1 kk.

Nie budzi natomiast wątpliwości, iż H. W. dopuścił się przedmiotowego przestępstwa oszustwa. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów nie było wadliwe, czy nielogiczne, a ocena wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego miała charakter oceny dowolnej, korzystającej z ochrony art. 7 kpk. Sąd I instancji wnikliwie i starannie rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym waloru takiego odmówić.

Trafnie i przekonywująco wskazano powody, dlaczego zupełnie niewiarygodna jest wersja oskarżonego, jakoby po pierwsze: miał pewność, iż T. O. (1) wpłacał pieniądze za oskarżonego na jego – przedmiotowe konto, a po drugie – by owa pewność ekskulpowała go od przedmiotowego przestępstwa. Co także istotne, oskarżony w przedmiotowej sprawie nie prezentował żadnej innej linii obrony, jak tylko związaną z oczekiwanym „uzupełnieniem” jego rachunku przez T. O. (1). Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika tymczasem, iż oskarżony H. P. (1) w spornym okresie czasu była posiadaczem różnych rachunków bankowych i tak obok przedmiotowego nr (...)- (...)-270-41 w Oddziale Banku (...) w G. (dokumentacja k. 96 i inne ), także o numerze (...)- (...)-270-41 (inny aniżeli przedmiotowy) oraz w innym banku (ustalenia ze sprawy IV Ka …) . Dysponował przyporządkowanymi do przedmiotowego rachunku czekami i choć dysponował wyrokiem sądu cywilnego wydanym w dniu 4 listopada 1999r., na mocy którego zasądzono na jego rzecz od T. O. (1) kwotę 55.000 zł., to żaden dowód nie potwierdza, by T. O. zobowiązywał się do „uzupełniania” konta oskarżonego (i to konkretnego, o konkretnym numerze), bądź by w chwili czynu przekazał mu, czy choćby obiecał przekazać taką gotówkę jaka wynikała z wydanego później orzeczenia cywilnego. Wręcz przeciwnie - T. O. przekonująco podał, iż pożyczone od oskarżonego pieniądze oddał i w żadnym wypadku nawet nie obiecywał mu, że zamierza dać mu cokolwiek więcej. Wydany wyrok sądu cywilnego tylko potwierdza, że T. O. nie czuł się zobowiązanym do zwrotu oskarżonemu jakichkolwiek dodatkowych pieniędzy, a co najbardziej istotne zakładają rachunek by pobierać z niego przedmiotowe kwoty – oskarżony nie poinformował banku, że wywiązanie się z warunków zawartej umowy uzależnia od ewentualnego zachowania się innej osoby trzeciej. Sąd Rejonowy wnikliwie i bardzo szczegółowo ustosunkował się również wyjaśnień oskarżonego, co do ewentualnego przekonania oskarżonego o środkach wpłaconych przez T. O. (1). Sąd odwoławczy w pełni podziela dokonaną w tym zakresie przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego. Sąd Rejonowy uwzględnił przy swojej ocenie wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 4 listopada 1999 roku (I C 981/99), trafnie konkludując, że jego istnienie ani nie musiało oznaczać, iż T. O. (1) był winien oskarżonemu kwotę 55.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami, ani że dłużnik faktycznie pieniądze oddał. Z zeznań T. O. (1) wynika, że nigdy nie poczuwał się do długu wynikającego z wyroku sądu cywilnego, a wcześniejszą pożyczkę spłacił rodzicom oskarżonego. Tym samym jest logicznym, że nie mógł oskarżonemu obiecać, iż wpłaci pieniądze na konkretny rachunek bankowy. Oskarżony otworzył przedmiotowy rachunek bankowy bez uzasadnionej gospodarczo przyczyny, zatajając przed bankiem, iż jego samego nie stać na wywiązanie się z warunków umowy. W tym czasie oskarżony znajdował się w trudnej sytuacji finansowej, bo choć pracował to zarabiał niewiele, a miał na utrzymaniu rodzinę. Do znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk należą trzy oszukańcze sposoby jego popełnienia, w tym m.inn. wprowadzenie innej osoby w błąd, który opiera się na błędzie pokrzywdzonego, którego wyobrażenie o rzeczywistości nie odpowiada faktom w zakresie istotnym dla podjęcia decyzji o określonym rozporządzeniu mieniem (tak np. wyr. SN z 2.12.2002 r., IV KKN 135/00, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 6, poz. 8; wyr. SN z 18.6.2019 r., V KK 246/18, Legalis).

Wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu zachodzi także wtedy gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków, wynikających z zawartej umowy. Przy czym wprowadzenie w błąd może przybrać także formę przemilczenia. Odnośnie obowiązku informowania przy zawieraniu umowy o swej kondycji finansowej trzeba przypomnieć, że takowy nie zachodzi, póki kontrahent ma możliwość realizacji przyjmowanego zobowiązania. Gdy nie ma on płynności finansowej, to zatajenie informacji prowadzi do powstania błędnego wyobrażenia drugiej strony umowy o możliwościach finansowych - tak przykładowo wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2020 r., II AKa 633/19 (opubl. Legalis Numer 2548869). W przedmiotowej sprawie oskarżony nie dysponował uzyskiwanymi dochodami, które pozwoliłoby mu na realizację mowy z bankiem. Nie informował także pokrzywdzonego, iż wywiązanie się z warunków zawieranej umowy uzależnia od ewentualnego zachowania osoby trzeciej, w tym ewentualnego spłaty długu (nawet jeśli faktycznie taki istniał) przez niesłownego dłużnika.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

- jak wyżej;

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego co do czynu oszustwa oraz zastosowanej represji karnej;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie z przyczyn wskazanych powyżej (3.1.), brak podstaw do zmiany wyroku z urzędu z innych przyczyn, aniżeli wskazano w punkcie 4.1.;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- opis czynu, podstawa prawna skazania;

Zwięźle o powodach zmiany

- zwięźle w punktach 3.1. i 4.1.;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 3, 4,

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 624 § 1 kpk oraz art. 17.ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami). Z aktualnego oświadczenia o stanie majątkowym oskarżonego z załącznikiem (k.394-396) wynika, iż H. P. jest rencista i uzyskuje kwotę 987 zł. renty miesięcznie, jest obarczony obowiązkiem alimentacyjnym.

Wynagrodzenie obrońcy oskarżonego z urzędu orzeczono na poziomie minimalnym, jako uwzględniające nakład pracy adwokata i wkład w ostatecznie rozstrzygnięcie sprawy.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 26 marca 2001 roku w sprawie II K 461/99

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana