Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 161/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 17 grudnia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 117/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania karnego, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonej niedających się usunąć wątpliwości dotyczących możliwości sfałszowania nagrania zawierającego relacje z festiwalu (...) poprzez dodanie do niego słów "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", w sytuacji gdy opinia uzupełniająca biegłego z dnia 02.04.2020 r. wyraźnie wskazuje, że nie istnieje możliwość wykluczenia dokonania montażu, a poza tym wskazuje ona, iż w co najmniej kilku miejscach nagrania doszło do jego montażu,

2. art. 170 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych w postaci:

a. zwrócenia się do Fundacji (...) (ul. (...), (...)-(...) T.) o wskazanie administratora strony internetowej (...) a następnie zwrócenie się do administratora strony o nadesłanie listy zarejestrowanych uczestników festiwalu (...) w 2017 r.,

b. zeznań świadków, będących uczestnikami w/w festiwalu, znajdującymi się w w/w wykazie opisanym w w/w pkt 2a,

c. zwrócenia się do Fundacji (...)(ul. (...), (...)-(...) T.) o nadesłanie wykazu wolontariuszy pełniących funkcje porządkowe na festiwalu (...) w 2017 r.,

d. zeznań świadków wykonujących opisane w w/w pkt 2c funkcje porządkowe na w/w festiwalu w sytuacji, gdy powyżej opisane w pkt 2a-2d dowody miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, były przydatne do wykazania wskazywanej w przypadku każdego z nich okoliczności, były dopuszczalne i możliwe do przeprowadzenia, nie zmierzały do przedłużenia postępowania w sposób oczywisty; nie zostały złożone po zakreślonym przez sąd terminie; okoliczności, które za ich pomocą miały zostać udowodnione, miały istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony zarzucany oskarżonej czyn zabroniony;

3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w postaci: wyjaśnień A. B.; zeznań świadka A. H., płyty DVD z nagraniem koncertu na festiwalu (...) (reportaż (...)); pisma producenta programu (...) wraz z płytą CD/DVD; opinii z badań fonoskopijnych wraz z płytą CD z korekcją nagrania; ustnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu fonoskopii, czego efektem było zupełnie niezasadne i błędne uznanie, iż A. B., zapowiadając na w/w festiwalu utwór (...), wypowiedziała słowa "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", podczas gdy w/w dowody nie wskazują w wyraźny sposób na ten fakt, a w przypadku w/w opinii uzupełniającej biegłego wskazują wręcz na możliwość montażu tych słów;

4. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w postaci: wyjaśnień A. B.; zeznań świadka A. H., czego efektem było niezasadne i błędne uznanie za nieudowodnione faktu niewypowiedzenia przez oskarżoną słów "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", podczas gdy w/w dowody wskazywały na brak wypowiedzenia przez A. B. tych słów;

5. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w postaci: wyjaśnień A. B.; zeznań świadka A. H., zeznań świadka S. K., zeznań świadka B. B., czego efektem było błędne i niezasadne uznanie za nieudowodnione faktu sfałszowania nagrania zawierającego wypowiedź A. B., podczas gdy w/w dowody wskazują na sfałszowanie tej wypowiedzi;

6. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w postaci: wyjaśnień A. B.; zeznań świadka S. K., zeznań świadka B. B., czego efektem było błędne i niezasadne uznanie za nieudowodnione faktu prywatnego, zamkniętego charakteru festiwalu (...) oraz faktu braku publicznej formy wypowiedzenia przedmiotowych w/w słów przez oskarżoną, podczas gdy w/w wskazywały na zamknięty i prywatny charakter festiwalu, co eliminowało możliwość publicznego wypowiedzenia w/w słów przez oskarżoną;

7. art. 624 § 1 k.p.k. poprzez brak zwolnienia oskarżonej od kosztów sądowych w całości, w sytuacji gdy przemawia za takim rozstrzygnięciem sytuacja majątkowa, zarobkowa i życiowa oskarżonej, wskazująca, iż zwolnienie od w/w kosztów jedynie w części jest zbyt uciążliwe dla oskarżonej z w/w powodów majątkowych, zarobkowych i rodzinnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Przypomnienia też wymaga (w kontekście zarzutów wyartykułowanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonej), że w świetle ugruntowa­nego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Tymczasem w sprawie nie występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne ustalenia faktyczne. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem zastrzeżeń okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd, a nie strona postępowania.

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonej nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, ale też i zgromadzonych dokumentów i pozyskanych opinii fonoskopijnych. W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 170 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. A zatem, przekonanie Sądu meriti o możności przypisania oskarżonej A. B. zrealizowania znamion czynu jej zarzucanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

A zatem, twierdzenia skarżącego - obrońcy oskarżonej - koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób rzetelny i wszechstronny dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia - w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej A. B. w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem celnej ich analizy.

W aspekcie powyższego sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do szczegółów wskazać należy, iż właściwym postąpieniem Sądu Rejonowego było uznanie wyjaśnień oskarżonej A. B. w przebiegu postępowania przygotowawczego i sądowego za wartościowy dowód pozwalający na czynienie na jego podstawie ustaleń faktycznych, w takim zakresie, w którym koreluje on z innymi, uznanymi za wiarygodne dowodami. Jednocześnie Sąd meriti prawidłowo dokonał wartościowania zeznań świadków A. H., S. K. i B. B., czego asumptem było stwierdzenie, iż A. B., zapowiadając na w/w festiwalu (...) utwór (...), wypowiedziała słowa "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", a sugerowanie, jakoby doszło do sfałszowania nagrania przedmiotowego koncertu jest w tym kontekście całkowicie niezasadne.

W tym miejscu wskazać także należy, iż zdaniem sądu odwoławczego zaniechanie przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez obrońcę oskarżonej przed Sądem Rejonowym - wskazanych w punkcie 2 a-d - nie stanowiło uchybienia, a nade wszystko było prawnie irrelewantne dla zapadłego orzeczenia.

Ustosunkowując się zaś do zarzutu skarżącego odnośnie rzekomo dowolnej oceny opinii z badań fonoskopijnych wraz z płytą CD z korekcją nagrania oraz ustnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu fonoskopii konstatować należy, iż jest on również chybiony o czym szerzej w punkcie 3.2. Wskazać należy, iż biegły we wskazanej opinii w sposób syntetyczny i klarowny opisuje zakres (całość materiału dowodowego) i metodologię przeprowadzonych badań zebranych dowodów, a wnioski wyartykułowane przez biegłego są jasne i spójne, a tym samym mogą stanowić bazę do czynienia ustaleń na kanwie tej sprawy. Podobnie negatywnie należy ocenić zarzut odnoszący się do rzekomego prywatnego, zamkniętego charakteru festiwalu (...) oraz faktu braku publicznej formy wypowiedzenia przedmiotowych w/w słów przez oskarżoną, co eliminowałoby możliwość publicznego wypowiedzenia w/w słów przez oskarżoną (szczegółowo odniesienie do tej kwestii również zostało zawarte w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia).

Odnosząc się zaś do zarzutu obrońcy oskarżonej, w którym tenże podnosi uchybienie dyspozycji art. 624 § 1 k.p.k. poprzez brak zwolnienia oskarżonej od kosztów sądowych w całości, w sytuacji gdy - zdaniem apelanta - przemawia za takim rozstrzygnięciem sytuacja majątkowa, zarobkowa i życiowa oskarżonej, wskazująca, iż zwolnienie od w/w kosztów jedynie w części jest zbyt uciążliwe dla oskarżonej z w/w powodów majątkowych, zarobkowych i rodzinnych. W istocie zatem intencją skarżącego było wykazanie, iż nieprawidłowo nie zastosowano wobec oskarżonego instytucji zwolnienia od kosztów sądowych. W związku z tym, zwrócić należy uwagę, iż art. 627 k.p.k. statuuje zasadę ponoszenia kosztów sądowych przez skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego. Aby mogło dojść do jej przełamania konieczne jest wystąpienia przesłanek zwolnienia od kosztów sądowych, przewidzianej w art. 624 § 1 k.p.k. Ta instytucja prawa procesowego ma fakultatywny charakter, co ma określone implikacje w sferze kontroli odwoławczej. Przepis art. 624 § 1 k.p.k. wymaga wykazania przez stronę ubiegającą się o zwolnienie od kosztów sądowych tych przesłanek, które w treści wskazanego przepisu, jako konieczne ustawodawca przewidział (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lipca 2018 r., II AKa 234/18, Legalis).

W aspekcie powyższego, stwierdzić należy, że sytuacja taka w realiach niniejszej sprawy nie nastąpiła, albowiem oskarżona, co prawda, przez pewien czas pozostawała na zasiłku rehabilitacyjnym (do dnia 21.04.2019 r.), a obecnie - jak podała przed sądem - pozostaje na utrzymaniu męża z którym spłacają kredyt hipoteczny, niemniej jednak dochody męża oskarżonej kształtują się na poziomie około 4.700 - 5.000 złotych miesięcznie, a oskarżona nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie ma jednocześnie podstaw do uznania, że oskarżona nie ma możliwości uzyskiwania regularnych dochodów, utrzymując się z pracy zarobkowej (zauważyć należy, iż jako osoba z wyższym wykształceniem oraz posiadająca niewątpliwie zdolności wokalne ma możliwość podjęcia zatrudnienia zgodnie z jej wiedzą, doświadczeniem i umiejętnościami. Oskarżona jest osobą w średnim wieku, aktualnie nie ma informacji o przeciwskazaniach zdrowotnych do wykonywania pracy zarobkowej, a zatem z jej własnych decyzji (nie ma dowodów jakoby leczenie w związku z depresją uniemożliwiało podjęcie przez nią zatrudnienia), nie zaś trudności obiektywnych, może wynikać jej obecna sytuacja materialna i finansowa. Nie daje to podstawy do uznania, iż sąd I instancji winien był zastosować zwolnienie oskarżonej w całości od ponoszenia kosztów sądowych. Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego sytuacja rodzinna (oskarżona jest mężatką i nie posiada nikogo na utrzymaniu) i materialna oskarżonej, a także rodzaj i rozmiar orzeczonej kary nie stanowią podstaw do zwolnienia jej od uiszczenia kosztów sądowych. Niniejsze postępowanie jest efektem działania oskarżonej, której mogła zapobiec, zatem powinna ponieść także jego finansowe konsekwencje.

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach skarżącego żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzutach. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej w zakresie przypisanych jej czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, zwolnienie oskarżonej w całości z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, alternatywnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego z wyznaczeniem okresu próby do uznania sądu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej A. B. w zakresie zarzucanego jej czynu.

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na:

- bezzasadnym i błędnym uznaniu, iż oskarżona wypowiedziała słowa "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", w sytuacji gdy nie wskazuje na to materiał dowodowy;

- niezasadnym i błędnym uznaniu, iż w sprawie nie doszło do sfałszowania nagrania zawierającego relację z festiwalu (...) poprzez montaż słów: "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto..." przypisanych oskarżonej, w sytuacji gdy na taką możliwość wskazuje pisemna opinia uzupełniająca biegłego;

- niezasadnym uznaniu, iż festiwal (...) nie miał charakteru zamkniętego i prywatnego, podczas gdy taki właśnie był charakter tej imprezy, tj. zamknięty i prywatny, co wynika z materiału dowodowego,

- niezasadnym i błędnym uznaniu, iż zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona czynu opisanego w art. 255 § 2 Kodeksu karnego podczas gdy zachowanie oskarżonej nie wypełniło znamion opisanego w w/w przepisie czynu z uwagi na brak znamion: nawoływania, publiczności działania, nawoływania do popełnienia zbrodni oraz z uwagi na brak winy umyślnej oskarżonej oraz jej działania z zamiarem bezpośrednim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego niezasadnych - nakreślić w pierwszej kolejności trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Otóż nie ma racji apelujący jakoby to nie oskarżona A. B. jako wokalistka zespołu (...) zapowiadając utwór (...) i mówiąc: "A teraz numer o tym zdrajcy czerwonym, rudym skurwysynu. Jebanym zdrajcy, pomietle, kurwa M.. T." wypowiedziała też słowa "Zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", albowiem wskazuje na powyższe materiał dowodowy zebrany na kanwie tej sprawy oceniony w sposób skrupulatny, logiczny i wszechstronny (tak też uczynił Sąd Rejonowy), a nie jak zdaje się czynić skarżący oceniony w sposób wybiórczy i selektywny. Na fakt, że to oskarżona, a nie ktoś zupełnie inny to powiedział, wskazuje nie tylko nagranie z przebiegu festiwalu odbywającego się w dniu 15 lipca 2017 roku (...) w miejscowości K. (dokonane pierwotnie ukrytą kamerą przez dziennikarzy (...) S.A. A. S. i P. W. z siedzibą w W. - zapisu w tej formule aktualnie już nie ma), ale też zeznania świadka A. H. (oczywiście jego depozycje z uwagi na treść oceniono w sposób bezbłędny uznając za posiadające walor wiarygodności te, które tenże złożył w postępowaniu przygotowawczym, a w sądowym wyłącznie w zakresie, w którym korelowały z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami). Zauważyć również należy, iż również świadkowie jak chociażby M. G., B. K., W. G., P. C. - uczestnicy w/w festiwalu - w depozycjach składanych w stadium przygotowawczym wskazywali na autorstwo (rozpoznali głos wokalistki) powyższych słów. Argumentowanie w tym kontekście, jakoby rzekomo doszło do sfałszowania nagrania (podpieranie tego zarzutu faktem skonfliktowania środowisk narodowych i konserwatywnych, których niejako reprezentantem jest zespół (...) oraz środowisk liberalnych reprezentowanych przez stację (...)) zawierającego relację z festiwalu (...) poprzez montaż słów: "zaje...ć go, ku...a, nożem prosto..." przypisanych oskarżonej (pomimo braku kategoryczności uzupełniającej opinii biegłych z zakresu badań fonoskopijnych), jest zabiegiem całkowicie chybionym.

Prawidłowo także - pomimo kwestionowania tego faktu - uznał Sąd Rejonowy, że festiwal (...) nie miał charakteru zamkniętego i prywatnego, gdyż internetowy zakup biletu wymagał jedynie akceptacji regulaminu i dokonania opłaty, zaś osoby nabywające bilety wstępu nie były rozpytywane o poglądy i przynależność, ani też nie było tak, iżby wszystkie osoby uczestniczące w tym wydarzeniu znały się (również znamiennym jest, iż dziennikarze (...) nie mieli problemu z wejściem na przedmiotowy festiwal).

W aspekcie powyższego, nie można też zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, jakoby niezasadnie i błędnie Sąd Rejonowy uznał, iż zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona czynu opisanego w art. 255 § 2 k.k. (rzekomo z uwagi na brak znamion: nawoływania, publiczności działania, nawoływania do popełnienia zbrodni oraz z uwagi na brak winy umyślnej oskarżonej oraz jej działania z zamiarem bezpośrednim). Nie powielając argumentacji zawartej w uzasadnieniu wyroku - w której Sąd Rejonowy w sposób klarowny i bezbłędny przytacza motywy stwierdzenie, że zachowaniem swym oskarżona wyczerpała znamiona powołanego przepisu - wskazać należy, iż sąd odwoławczy w pełni je aprobuje.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie sposób nie odnieść się do faktu - w kontekście zarzutów skarżącego - iż aktualnie widoczny jest dyskurs pomiędzy ludźmi z różnych kręgów, o różnych światopoglądach i przekonaniach, w którym bezpardonowo naruszana jest między innymi cześć innych osób (jest to zjawisko niezwykle niepokojące i godne potępienia). Tego typu wypowiedzi wymagają zdecydowanego napiętnowania. Oczywiście zgodnie z art. 73 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997 roku (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej. W tym miejscu wskazać też należy, że zasada swobody wypowiedzi sformułowana została w art. 54 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997 roku (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.). Także art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284 z późn. zm.), przywołuje, iż każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych, z tym zastrzeżeniem, że korzystanie z tych wolności może podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w interesie między innymi ochrony dobrego imienia i praw innych osób.

A zatem, nie należy mylić gwarantowanej konstytucyjnie swobody w formułowaniu przekazu artystycznego z karygodnym nawoływaniem - niejako przy okazji prezentowania utworu (...) - do popełnienia zbrodni zabójstwa D. T.. W tym kontekście jako kuriozalne jawi się stwierdzenie apelującego, iżby zapowiedź tegoż utworu o treści "A teraz numer o tym zdrajcy czerwonym, rudym skurwysynu. Jebanym zdrajcy, pomietle, kurwa M.. T.. Zaje...ć go, ku...a, nożem prosto...", nie należało traktować dosłownie lecz jako wyraz artystycznej ekspresji i przenośni artystycznej.

W aspekcie powyższego - w kontekście gruntownej analizy materiału dowodowego - Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach tych żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i szczegółowy ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej A. B. w zakresie przypisanego jej czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, zwolnienie oskarżonej w całości z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, alternatywnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego z wyznaczeniem okresu próby do uznania sądu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

3.3.

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 66 § 1 k.k. poprzez jego niezasadne niezastosowanie, w sytuacji gdy, w razie uznania przez sąd oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, istniały warunki do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, przede wszystkim z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu oraz znikomy stopień winy oskarżonej,

- art. 71 § 1 k.k. poprzez jego niezasadne niezastosowanie, w sytuacji, gdy orzeczenie kary grzywny możliwe jest w przypadkach dopuszczenia się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osiągnięcia takiej korzyści, zaś oskarżona nie działała w takim celu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem wstępu, w odniesieniu do powyższych zarzutów sprecyzowanych w apelacji obrońcy oskarżonej A. B., a jak wynika z analizy treści skargi dotyczących naruszenia prawa materialnego, przypomnieć należy, że uchybienie takie może polegać na błędnej subsumcji określonego zachowania pod przepis prawa, na zastosowaniu określonego przepisu prawa, pomimo że ustawa nie pozwala na jego zastosowanie lub na niezastosowaniu określonego przepisu prawa, gdy ustawa nakazuje jego zastosowanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.04.1977 r., I KR 65/77, OSNPG 1977, Nr 10, poz. 90). Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego w sytuacji, kiedy strona kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne domagając się zastosowania określonego przepisu prawa materialnego do – konkurencyjnej wobec przyjętej przez Sąd – forsowanej wersji zdarzenia. Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego także wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. A zatem, o obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.1974 r., V KR 212/74, opubl. OSNKW 1974, Nr 12, poz. 233; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2002 r., V KKN 319/99, Legalis). Orzeczenie musi być oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., IV KK 234/06, Legalis). Zarzut obrazy prawa materialnego może powstać tylko na bazie niekwestionowanych ustaleń. Innymi słowy, musi mieć zakotwiczenie w niespornych ustaleniach faktycznych. Zwalczanie ustaleń nie stwarza punktu zaczepienia dla zarzutu obrazy prawa materialnego, dla którego bazą (punktem wyjścia) są ustalenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.01.2007 r., V KK 177/06, Legalis).

Co niezwykle istotne, nie stanowi zatem obrazy prawa materialnego nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia, a więc i wtedy, gdy nie skorzystał on z jedynie fakultatywnie przewidzianych rozstrzygnięć (post. SN z 24.10.2007 r., II KK 112/07, Legalis).

Tymczasem zważywszy na treść skargi apelacyjnej obrońcy oskarżonej stwierdzić należy, iż w istocie rzeczy kwestionuje on zaniechanie zastosowania fakultatywnej instytucji określonej w art. 66 § 1 k.k. (podnosząc okoliczności warunkujące możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonej A. B., a nawet sugerując możliwość umorzenia postępowania z uwagi na znikomość społecznej szkodliwości czynu, a wyartykułowane przez skarżącego argumenty w sposób oczywisty świadczą o negowaniu ustaleń w tym względzie co stanowi dopiero przedpole do rozważania dla przyjętej normy prawnej) oraz rzekome niezastosowanie normy wyrażonej w art. 71 § 1 k.k.

Odnosząc się do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż dokonane przez Sąd I instancji ustalenia dotyczące stopnia społecznej szkodliwości czynu opisanego w akcie oskarżenia – które swoim zachowaniem formalnie wyczerpała oskarżona A. B. – są wynikiem rzetelnej i klarownej analizy zebranych na kanwie niniejszej sprawy dowodów. Jednocześnie konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przedmiotowych zdarzenia. Natomiast akcentowane w skardze apelacyjnej stanowisko odnośnie rzekomo obrazy przepisu art. 66 § 1 k.k. (regulującego instytucję warunkowego umorzenia postępowania karnego) - nie kwestionujące w istocie ustaleń przez Sądu meriti w zakresie okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu inkryminowanego oskarżonej - w realiach przedmiotowej sprawy nie zasługuje na aprobatę.

Pomimo tego, wskazać należy, że w art. 115 § 2 k.k. zdefiniowano przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Ma to fundamentalne znaczenie dla właściwego stosowania prawa karnego. Określenie przesłanek (faktorów) decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynu wskazuje, że ustawodawca przyjął dominującą w doktrynie teorię przedmiotowo – podmiotową, zwaną też kompleksową, odrzucając tzw. teorię całościową (czyli uniwersalistyczną), która w rożnych jej odmianach uwzględniała osobowość sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, uprzednią karalność, nagminność przestępstw itp. Przy ocenie zaś stopnia społecznej szkodliwości Sąd bierze pod uwagę zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe. Do okoliczności przedmiotowych, mających wpływ na ocenę społecznej szkodliwości, należy zaliczyć rodzaj i charakter naruszonego dobra (im cenniejsze dobro tym wyższa szkodliwość), rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody (im większa szkoda tym wyższa szkodliwość), wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, czy rodzaj naruszonych reguł ostrożności (im ważniejsze społecznie są te reguły, tym wyższa szkodliwość). Do okoliczności podmiotowych również ważnych dla oceny społecznej szkodliwości czynu, zaliczyć należy w szczególności zamiar (zamiar bezpośredni, a zwłaszcza przemyślany, znamionuje wyższą szkodliwość, zaś zamiar ewentualny, niekiedy powstały przypadkowo pod wpływem emocji czy impulsu, wskazuje na szkodliwość niższą - nadto motywację, a więc im motywy czynu są bardziej naganne, niskie, godne potępienia, tym wyższa szkodliwość. I przeciwnie czyn wypływający z motywacji zasługującej na uwzględnienie, z jakichś szlachetnych pobudek wskazuje na mniejszą społeczną szkodliwość).

Na stopień społecznej szkodliwości przestępstwa nie mają wpływu właściwości i warunki osobiste sprawcy, środowiskowa opinia o nim, jego wiek, dotychczasowy i obecny tryb jego życia (w tym uprzednia niekaralność sprawcy), a także okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, a mianowicie takie jak przyznanie się sprawcy do winy, a nawet dobrowolne naprawienie przez sprawcę szkody wyrządzonej przestępstwem (rekompensata), wyrażona przez niego skrucha, czy też ewentualne pogodzenie się z pokrzywdzonym. Są to bowiem okoliczności mające pierwszoplanowe znaczenie przy ustaleniu ewentualnego wymiaru kary oraz przy badaniu podstaw pozytywnej prognozy kryminologicznej ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, V KK 1/08, Legalis 107488). A więc, chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowania probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, który nie jest jedynym wyznacznikiem orzekanej kary lub środków probacyjnych. Trafnie przyjmuje się zatem, że wszystkie z wymienionych w art.115 § 2 k.k. okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (…).” Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu może nastąpić wyłącznie na podstawie oceny samego czynu, a nie na podstawie oceny jego sprawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.01.1998 r., II Aka 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8).

Reasumując, wszechstronna analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych, składających się na kompleksową ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej A. B., przedstawiona w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia, doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku o jego prawidłowości. Skarżący nie wskazał na żadne inne, wyjątkowe okoliczności, których nie uwzględnił Sąd Rejonowy, a które mogłyby skutecznie podważyć trafność zapadłego w sprawie wyroku.

Odnosząc się natomiast do kwestii - jak to wyartykułował apelujący - "niezasadnego niezastosowanie art. 71 § 1 k.k., w sytuacji, gdy orzeczenie kary grzywny możliwe jest w przypadkach dopuszczenia się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osiągnięcia takiej korzyści, zaś oskarżona nie działała w takim celu", to jest on zupełnie niezrozumiały w tym sensie, iż skarżący argumentując powyższe po pierwsze nie dostrzega, że właśnie tenże przepis stanowił (w punkcie trzecim zaskarżonego wyroku podstawę orzeczenia kary grzywny). Po wtóre zaś apelujący przytacza w istocie brzmienie przepisu art. 33 § 2 k.k. (stanowiącego, że "Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności wymienionej w art. 32 pkt 3 k.k., jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął"), tymczasem art. 71 § 1 k.k., zastosowany w analizowanym przypadku, umożliwia przy zawieszeniu wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczenie grzywny, jeżeli jej wymierzenie obok kary pozbawienia wolności na innej podstawie nie było możliwe.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego w omawianym powyżej względzie, nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, zwolnienie oskarżonej w całości z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, alternatywnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego z wyznaczeniem okresu próby do uznania sądu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, a mianowicie:

- kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, podczas gdy okoliczności sprawy, stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste oskarżonej, niekaralność oskarżonej, brak działania z zamiarem bezpośrednim wskazują na zasadność orzeczenia kary w niższym wymiarze,

- kary 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, podczas gdy okoliczności sprawy, stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste oskarżonej, niekaralność oskarżonej, brak działania z zamiarem bezpośrednim wskazują na niezasadność kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do powyższego zarzutu stwierdzić należy, iż jest on także chybiony.

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

W aspekcie powyższego - w ocenie sądu odwoławczego - Sąd pierwszej instancji, kształtując orzeczenie o karze wobec oskarżonej A. B. nie naruszył zasad wymiaru kary. Zważyć należy, iż ustawowe założenie, że kara wymierzona sprawcy ma go wychowywać nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary najłagodniejszej rodzajowo, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara rodzajowo dolegliwsza spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji.

Tym samym, wprawdzie oskarżona A. B. jest sprawcą dotychczas niekaranym i osobą, która do chwili zdarzenia będącego przedmiotem osądu prowadziła ustabilizowany tryb życia, to jednakże nie oznacza, że wymierzona kara pozbawienia wolności o charakterze nieizolacyjnym na poziomie 10 miesięcy wzmocniona dodatkowo karą grzywny w wysokości 1000 złotych (a więc stanowiąca rzeczywistą dolegliwość dla oskarżonej) są niewspółmierne w sensie ich surowości. Nie może wszak ujść uwadze fakt, iż oskarżona godziła w porządek publiczny, gdyż dopuściła się przestępstwa polegającego na nawoływaniu do popełnienia zbrodni. Działała przy tym w pełni umyślnie, świadomie łamiąc obowiązujący porządek prawny (bowiem nie miała ograniczonej, ani wyłączonej zdolności do rozumienia znaczenia swych czynów oraz pokierowania swym postępowaniem). Nadto, podzielić należy stanowisko Sądu meriti, który wyeksponował w pisemnych motywach wyroku okoliczność, iż oskarżona jako osoba legitymująca wykształceniem wyższym, a co więcej, wieloletni pracownik sądu, doskonale wiedziała, że narusza prawo i w przypadku ujawnienia tego faktu poniesie odpowiedzialność. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że jej naganne i karygodne słowa mogły skłonić inną osobę lub też osoby do podjęcia bezprawnych działań godzących w życie i zdrowie drugiego człowieka. Dla takiego zachowania nie może być nigdy akceptacji, przyzwolenia i nie można przejść nad tym do porządku dziennego, albowiem czyny te winny być z całą stanowczością piętnowane i potępiane.

W tych okolicznościach, zważając na okoliczności przedmiotowej sprawy (działanie z wyrachowaniem i zawiścią ukierunkowaną w stosunku do osoby byłego Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej D. T.), orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju - zgodnie z postulantem obrońcy z wyboru oskarżonej - nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary. Zdaniem Sądu wyłącznie kara 10 miesięcy pozbawienia wolności aczkolwiek z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby 2 lat (czyn oskarżonej jest zdarzeniem epizodycznym w jej dotychczasowym życiu) wzmocniona dodatkowo karą grzywny w liczbie 100 stawek dziennych każda w wysokości 10 złotych (w przypadku grzywny istnieje możliwość jej spłaty w formie ratalnej) i obowiązkiem informowania sądu o przebiegu okresu próby co sześć miesięcy, będzie stanowiła dla oskarżonej wymierną i odczuwalną dolegliwość wpływającą na zmianę jej postawy i skłaniającą ją do przestrzegania w przyszłości społecznie akceptowanych norm zachowania, a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną. Szczegółowe przesłanki dotyczące oskarżonej uzasadniają postawioną wobec niej dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawa oskarżonej z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego jest generalnie pozytywna i nie ma potrzeby jej korygowania poprzez wymierzenie surowszej kary, ale też brak podstaw do orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju.

W aspekcie powyższego kara wymierzona oskarżonej przez Sąd pierwszej instancji nie nosi cech rażącej niewspółmierności w sensie jej surowości.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, zwolnienie oskarżonej w całości z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, alternatywnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego z wyznaczeniem okresu próby do uznania sądu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja obrońcy oskarżonej A. B. bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej, skrupulatnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonej w zakresie popełnienia przypisanego jej przestępstwa, subsumcji prawnej jej zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżoną, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądził od oskarżonej A. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Przy czym, jakkolwiek oskarżona nie ma nikogo na utrzymaniu, ale też sama przez pewien czas pozostawała na zasiłku rehabilitacyjnym, a obecnie - jak podała przed sądem - pozostaje na utrzymaniu męża z którym spłacają kredyt hipoteczny, niemniej jednak dochody męża oskarżonej kształtują się na poziomie około 4.700 - 5.000 złotych miesięcznie, a więc przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz chęci będzie w stanie uiścić należności na rzecz Skarbu Państwa (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu jej przypisanego i będą stanowiły dla niej dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jej czynu, jak i jej możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. B..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 17 grudnia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 117/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana