Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 3570/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 lutego 2020 r.

K. G. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. kwoty 5 800 zł, tytułem zadośćuczynienia za cierpnie psychiczne i fizyczne, doznane na skutek wypadku z dnia 15 maja 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu twierdził, że 15 maja 2016 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w którym M. K., kierujący pojazdem marki B., uderzył w pojazd marki C., kierowany przez K. G., doprowadzając do zderzenia pojazdów, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała na czas powyżej 7 dni (pozew, k. 2-4v).

Pozwany Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zakwestionował zgłoszone przez powoda roszczenie co do wysokości. Podniósł, że decyzją z dnia 3 listopada 2016 r. przyznał i wypłacił na rzecz powoda zadośćuczynienie w łącznej kwocie 1 200 zł, a żądanie dopłaty kwoty 5 800 zł, należy uznać, w okolicznościach niniejszej sprawy, za nieuzasadnione, gdyż wypłacona kwota jest kwotą odpowiednią (odpowiedź na pozew, k. 42- 46).

Pismem z dnia 13 stycznia 2020 r. powód zmodyfikował powództwo, żądając zasądzenia 5 800 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 listopada 2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że roszczenie stało się wymagalne w dniu wydania przez pozwanego decyzji o przyznaniu częściowego zadośćuczynienia i od tej daty w ocenie powoda, pozwany pozostaje w zwłoce (modyfikacja powództwa, k. 293-296).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2016 r. około godz. 20:25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) z Alejami (...) kierujący pojazdem marki B. o nr rejestracyjnym (...), z powodu niedostosowania prędkości do warunków ruchu, podczas wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, doprowadził do zderzenia bocznego z jadącym prawidłowo, samochodem osobowym C. o nr rejestracyjnym (...), kierowanym przez K. G.. W wyniku wypadku drogowego została uszkodzona ściana budynku, słupek uliczny oraz samochód marki B. o nr rej. (...). W wyniku zdarzenia K. G. doznał obrażeń ciała. (okoliczności bezsporne, notatka urzędowa, k. 14, dokumentacja, k.180-213).

Bezpośrednio z miejsca wypadku K. G. został przetransportowany do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala (...) w W., gdzie zdiagnozowano u niego uraz skrętny kręgosłupa szyjnego. W szpitalu wykonano badanie tomografii komputerowej - TK kręgosłupa szyjnego oraz zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego do dnia 3 czerwca 2016 r. i przyjmowanie zaleconych leków przeciwbólowych. Termin kontroli wyznaczono za trzy tygodnie od momentu zaistnienia zdarzenia (dowody: dokument z ostrego dyżuru, k. 11, karta pobytu pacjenta z dnia 15 maja 2016 r., k. 12).

Na wizycie w Poradni Urazowo Ortopedycznej dla Dorosłych, dnia 3 czerwca 2016 r. stwierdzono, że dolegliwości bólowe utrzymują się oraz zalecono rehabilitację. K. G. w lipcu 2016 r. uczestniczył w zabiegach fizjoterapeutycznych. K. G. przebywał na zwolnieniu lekarskim w terminach: od 16 maja 2016 r. do 3 czerwca 2016 r., od 4 czerwca 2016 r. do 1 lipca 2016 r., od 2 lipca 2016 r. do 14 sierpnia 2016 r. Od dnia 19 sierpnia 2016 K. G. odzyskał zdolność do pracy na stanowisku technik automatyk w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. ( dowód: historia choroby, k. 14-16, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, k. 17-18, zaświadczenie o zarobkach, k. 180, zaświadczenie lekarskie z dnia 19 sierpnia 2016 r. k. 19, druk (...), k. 20-22,

K. G. dnia 2 stycznia 2017 r. odbył wizytę w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym, gdzie stwierdzono, że 25 tygodni temu doznał urazu oraz odczuwa tkliwość i ograniczenie ruchomości stawu. K. G. zalecono wizytę w poradni ortopedycznej (dowody: karta pobytu pacjenta z dnia 2 stycznia 2017 r., k. 13).

W następstwie wypadku z dnia 15 maja 2016 r. u K. G. stwierdzono następujące obrażenia ciała z zakresu ortopedii i traumatologii: skręcenie kręgosłupa szyjnego z pourazowym zespołem bólowym. Na szpitalnym oddziale ratunkowym po kolizji wykonano u K. G. tomografię komputerową – TK kręgosłupa szyjnego, która nie wykazała zmian pourazowych w strukturach kostnych i więzadłowych. W dniu wykonania badania - 26 czerwca 2019 r. - przez biegłego sądowego stwierdzono w obrębie kręgosłupa szyjnego prawidłowy zakres ruchomości. Siłę mięśniowa w kończynach górnych również oceniono jako prawidłową, ustalono V stopień w skali L. – świadczący o równym i symetrycznym obwodzie kończyn górnych. Funkcja chwytna oraz chwyt manipulacyjny obu rąk prawidłowy. Na skutek urazu z dnia 15 maja 2016 r. u K. G. nie wystąpił stały ani długotrwały uszczerbek na zdrowiu z zakresu ortopedii i traumatologii. Nie stwierdzono również, aby wystąpiły ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego. Wypadek z dnia 15 maja 2016 r. spowodował jednak u K. G. ból i cierpienie fizyczne, które były największe przez 2-3 dni i stopniowo zmniejszał się, ustępując po około 2-3 tygodniach. K. G. w tym okresie wymagał stosowania okresowo leków przeciwbólowych. Z ortopedycznego punktu widzenia, nie było podstaw utrzymywania się dolegliwości bólowych powyżej 4 tygodni od urazu, w którym to K. G. wymagał farmakoterapii przeciwbólowej i przeciwzapalnej, która jest refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Leczenie ortopedyczne K. G. do dnia 14 sierpnia 2016 r. było wystarczającym czasem do odzyskania zdolności do pracy. Uraz nie spowodował niestabilności międzytrzonowej, złamań struktur kostnych, ani żadnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego. Występujące u K. G. zmiany miały charakter zwyrodnieniowy a nie pourazowy. Leczenie K. G. po wypadku z dnia 15 maja 2016 r. zostało zakończone, w związku z czym nie będzie w przyszłości wymagał żadnego leczenia, rehabilitacji, specjalnej diety ani przewlekłego stosowania leków przeciwbólowych. Aktualnie zgłaszane dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego nie są związane ze skutkami przedmiotowego urazu, ale są spowodowane przez przeciążenia związane z pracą (mikrourazy) i codzienną aktywnością życiową (d owody: opinia biegłego w dziedzinie ortopedii i traumatologii, k. 254-256).

Posiadacz pojazdu B. o nr rejestracyjnym (...) posiadał w dniu zdarzenia ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. (okoliczność bezsporna, a nadto polisa (...), k. 210-213, dane sprawcy kolizji, k. 8, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym, k. 102, notatka urzędowa, k. 103-104).

Pismem z dnia 17 października 2016 r. K. G. zgłosił szkodę oraz wezwał Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., w związku ze zdarzeniem z dnia 15 maja 2016 r., do wypłaty zadośćuczynienia w wysokości 6 000 zł oraz odszkodowania w wysokości 384,35 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia (dowody: zgłoszenie szkody, k. 23-25).

Decyzją z 3 listopada 2016 r. Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przyznało K. G. kwotę 1 200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę oraz kwotę 74,02 zł odszkodowania z tytułu utraconego dochodu. Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. do pisma dołączyło opinię medyczną do szkody (...), z której wynika, że szacunkowo K. G. mógł ponieść 2% uszczerbek na zdrowiu oraz że zwykle niezdolność do pracy w urazach kręgosłupa szyjnego wynosi od dwóch do sześciu tygodni. Przedstawiona propozycja wysokości zadośćuczynienia, zdaniem K. G. była nieodpowiednia (dowody: decyzja z 3 listopada 2011 r. wraz z opinią medyczną, k. 26-27, korespondencja mailowa, k. 23-24).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów, zeznań świadka i powoda oraz opinii sądowo - lekarskiej biegłego ortopedy.

Dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez strony, nie budziły również wątpliwości Sądu.

Opinię biegłego Sąd uznał za sporządzoną zgodnie z treścią postanowienia dowodowego. Opinia jest rzetelna, fachowa, biegły sformułował jasne, konkretne wnioski i należycie je uzasadnił. Strony nie kwestionowały opinii.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W myśl art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wedle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 2060) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Ustalenia poczynione w toku niniejszego postępowania prowadzą do konstatacji, że pozwany, który udzielał ochrony ubezpieczeniowej sprawcy wypadku, w którym poszkodowany został powód, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie powoda, wynikłą z tego zdarzenia. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, natomiast kwestionował wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, a tym samym rozmiar doznanej krzywdy.

W ocenie Sądu roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia zasługiwało na uwzględnienie w całości. Pozwany ubezpieczyciel zaniżył wysokość świadczenia z tego tytułu. Sąd miał na uwadze, że zadośćuczynienie na podstawie art. 445 § 1 k.c. jest świadczeniem jednorazowym i wyczerpującym całość roszczenia poszkodowanego z tytułu krzywdy. Winno zostać zatem ustalone w sposób możliwie najbliższy rozmiarowi krzywdy. Należy brać pod rozwagę wszelkie negatywne doznania wynikłe z doznanej krzywdy, czyli cierpienie fizyczne i psychiczne, konieczność poddania się zabiegom medycznym, rehabilitacji, pobytu w placówkach leczniczych, zależności od pomocy osób trzecich, trwałych niekorzystnych skutków wypadku, zmiany w życiu osobistym poszkodowanego.

Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy daje wystarczające podstawy do sformułowania oceny, że rozmiar krzywdy powoda był większy, niż uwzględnił to pozwany w postępowaniu likwidacyjnym. Rozważając zakres krzywdy doznanej przez powoda, Sąd miał na uwadze, że w wyniku wypadku doznał dotkliwych cierpień natury fizycznej i psychicznej. Źródłem ich było, opisane w stanie faktycznym, obrażenia ciała, w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Pozwany koncentrował się na niewielkim uszczerbku na zdrowiu, po części to stanowisko znalazło potwierdzenie w opinii biegłego ortopedy. Natomiast należy pamiętać, że tego rodzaju zdarzenia jak wypadek komunikacyjny wywołuje pokrzywdzenie w wielu innych obszarach. Na samym początku należy zauważyć, że jest to przede wszystkim sam stres związany ze zdarzeniem. Jest to przeżycie dotkliwe, obciążające psychicznie, nieprzyjemne, wywołujące obawy o własne zdrowie, a czasami nawet i życie, więc składa się na kształtującą się krzywdę. W chwili zdarzenia, kiedy pojazd sprawcy uderzył w pojazd kierowany przez powoda, doznał on silnego stresu związanego z zagrożeniem życia i zdrowia. Jest to odczucie naturalne, właściwe każdemu człowiekowi i jego przeżycie w takiej chwili jest oczywiste już w świetle zasad doświadczenia życiowego. Dodatkowo doznany uraz fizyczny powoda w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego, jakkolwiek w świetle opinii biegłego nie wywołał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz nie powinien rzutować na przyszły stan zdrowia powoda, to jednak stanowił uraz bolesny, ograniczający w znacznym stopniu jego sprawność ruchową. Ból pochodzący od uszkodzonych narządów był z pewnością intensywny. Powód po wypadku korzystał z kołnierza ortopedycznego. Na ocenę rozmiaru krzywdy istotny wpływ miała także konieczności poddania się rehabilitacji, co stanowi istotną, choć konieczną, uciążliwość oraz zażywania środków przeciwbólowych, które nie są obojętne dla organizmu. Powód w okresie po wypadku odczuwał poczucie bezradności, które dla człowieka dotychczas sprawnego jest źródłem cierpienia, gdyż gwałtowne wybicie człowieka z jego dotychczasowej sytuacji, konieczność przeorganizowania codziennych obowiązków, chociażby tak by uczestniczyć w rehabilitacji, budzi wewnętrzny opór, który jednak trzeba zaakceptować.

W ocenie Sądu wyżej scharakteryzowana krzywda uzasadnia przyznanie powodowi zadośćuczynienia w wysokości 5 800 zł, biorąc pod uwagę fakt, że jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania pozwany wypłacił powodowi 1 200 zł tytułem zadośćuczynienia.

W tym miejscu należy wskazać, że kwota wypłacona przez ubezpieczyciela, tj. 1 200 zł była rażąco niewspółmierna do dolegliwości i cierpień doznawanych przez powoda w okresie bezpośrednio po wypadku jak i kilka miesięcy po zdarzeniu z dnia 15 maja 2016 r., a tym samym stanowczo zbyt niska w stosunku do rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda. Dopiero łącznie z kwotą zadośćuczynienia zasądzona niniejszym wyrokiem, uzyskana kwota w pełni kompensuje doznaną przez powoda krzywdą fizyczną i psychiczną. Jak skonstatował Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2018 r. o sygn. akt I ACa 1076/17, przedmiotem ochrony jest wartość szczególnie cenna, a mianowicie zdrowie człowieka. Przyznawanie zbyt niskich kwot tytułem zadośćuczynienia za naruszenie zdrowia nie może uzyskać aprobaty, albowiem prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego tak cennego dobra.

Sąd nie uwzględnił w części żądania odsetkowego. Roszczenie o zadośćuczynienie na podstawie art. 445 § 1 k.c. ma niewątpliwe charakter bezterminowy, wobec czego staje się wymagalne stosownie do treści at. 455 k.c. po wezwaniu dłużnika do jego spełnienia. Należy jednak mieć na uwadze, że zadośćuczynienie za krzywdę wywołaną uszkodzeniem ciała ma charakter kompensacyjny, ma zapewniać jednorazowe i całościowe naprawienie krzywdy. Zasądzenie odsetek za opóźnienie może zatem prowadzić do nieusprawiedliwionego zwiększenia kwoty przypadającej poszkodowanemu, prowadząc do znacznego nawet zniekształcenia funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienia i w efekcie – niesłusznego wzbogacenia poszkodowanego. W okolicznościach niniejszej sprawy należy mieć również na uwadze, że pozwany spełnił świadczenie w części niespornej, a ustalenie wyższej wysokości zadośćuczynienia wymagało poczynienia dalszych ustaleń co do stanu zdrowia powoda, nieznanych w dniu ustalania wysokości świadczenia przez ubezpieczyciela. W takiej sytuacji zasadne jest uznanie, że ubezpieczyciel nie może popaść w opóźnienie przed zakończeniem postępowania, w którym takie ustalenia są czynione, a zatem w przypadku postępowania sądowego - przed dniem wyrokowania. Dlatego też Sąd uwzględnił żądanie zasądzenia odsetek od dnia zamknięcia rozprawy, a w pozostałej części powództwo oddalił.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu Sąd wydał w oparciu o zasadę odpowiedzialności za jego wynik, przewidzianą w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i z art. 100 zd. 2 k.p.c. Zasądzeniu na rzecz powoda, który wygrał sprawę niemalże w całości, podlegały poniesione przez niego koszty procesu, tj. opłata od pozwu, w części w której powód był zobligowany do jej uiszczenia, w kwocie 290 zł, koszty zastępstwa prawnego przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w wysokości 1800 zł zgodnie z § 2 pkt 4) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1800) w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł a także wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 375 zł. Łącznie poniesione przez powoda koszty procesu wyniosły 2482 zł i taką też kwotę należało zasądzić na jego rzecz od pozwanego.

W toku postępowania Sąd pobrał na poczet wynagrodzenia biegłego zaliczkę od każdej ze stron w kwocie po 500 zł, które ostatecznie przewyższały koszty przygotowania opinii. Zgodnie z art. 84 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. Mając na uwadze, że w toku postępowania ze Skarbu Państwa nie zostały poniesione jakiekolwiek dalsze wydatki, to kwoty po 125 zł należało zwrócić powodowi i pozwanemu jako nadpłatę zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego, o czym orzeczono w pkt IV i V sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

S. P. ł S.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.