Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 157/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2021 r.,
sygn. akt XVIII Ko 35/19

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy:

1. obraz y prawa karnego materialnego, tj.:

a) art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: „ustawa lutowa") oraz art. 445 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - kodeks cywilny (dalej: k.c.) i art. 448 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że zasądzona na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w XVIII Wydziale Karnym z dnia 27 stycznia 2020 roku, sygn. akt XVIII 35/19 „kwota 131 029,00 zł jest adekwatną rekompensatą za krzywdy, których doznał skarżący w związku z pozbawieniem go wolności na mocy decyzji o internowaniu,

b) art. 8 ust. 1 i 3 ustawy lutowej w zw. z art. 361 k.c., art. 444 k.c. i art. 445 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i zasądzenie tytułem zadośćuczynienia kwoty w sposób niewspółmierny niskiej wobec zachodzących rozmiarów krzywdy oraz nieuwzględnienie przy obliczaniu należnego odszkodowania wysokości szkody, jaką poniósł wnioskodawca, tj. oddalenie wniosku o odszkodowanie w wysokości 415 264,79 zł za wynagrodzenie uzyskiwane w zakładzie pracy,

c) art. 8 ust. 1 i 3 ustawy lutowej w zw. z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 Konstytucji poprzez różnicowanie podmiotów prawa charakteryzujących się wspólną istotną cechą, co prowadzi do odstępstwa od zasady równości, co przejawia się w zasądzeniu zadośćuczynienia w kwocie 131 029,00 zł za prawie 12 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy sądy w innych sprawach zasądzały nawet 350 000,00 zł za pobyt w areszcie trwający 3,5 miesiąca.

d) art. 8 ust. 1 a ustawy lutowej w zw. z art. 77 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 41 ust 5 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i art. 2 Konstytucji oraz art. 64 Konstytucji ust 3 w z w. z art. 32 ust. 2, poprzez nie zasądzenie odszkodowania na rzecz wnioskodawcy.

2. obrazy przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.pk. polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logicznego myślenia przez przyjęcie, że fakt zaprzestania wypłaty wynagrodzenia nie wynikał z wykonania decyzji o internowaniu W. M. w sytuacji gdy Wnioskodawca był formalnie pracownikiem Milicji Obywatelskiej z tytułu przysługującej mu odprawy, a zatem nie mógł podjąć zarunienia zgonie z obowiązującymi przepisami;

3. w konsekwencji powyższych zarzutów doszło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, polegającego na ustaleniu, że:

a) zasądzona tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwota 131 .029,00 zł jest odpowiednia i stanowi przybliżony ekwiwalent cierpień,

b) wnioskodawca nie poniósł szkody materialnej (zarobków z tytułu wykonywanej pracy) pozostającej w bezpośrednim związku przyczynowym z bezprawnym internowaniem, co miało wpływ na treść orzeczenia.

Apelacja Prokuratora

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia przejawiający się w błędnym przyjęciu, iż stosowanie wobec wnioskodawcy W. M. internowania w okresie od dnia 18 luty 1982 roku do dnia 23 grudnia 1982 roku spowodowało tak negatywne przeżycia psychiczne i fizyczne, które winny być wycenione na kwotę 131.029 zł podczas gdy prawidłowe ustalenia dokonane w sprawie winny prowadzić do wniosku , iż kwotą należną wnioskodawcy za powyższe internowanie jest kwota 90.000zł

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne.

Podniesione w obu wniesionych apelacjach zarzuty są chybione i bezpodstawne. Wbrew twierdzeniom prokuratora Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez zasądzenie kwoty 131.029 zł tytułem zadośćuczynienia. Nie można także zaakceptować stanowiska autora omawianej apelacji, że właściwą i należną z tytułu internowania wnioskodawcy powinna być kwota 90.000 zł.

Odnosząc się do treści postawionego przez prokuratora zarzutu stwierdzić należy, że kwestia wysokości zadośćuczynienia ma charakter ocenny i nie jest możliwe tak jak w przypadku odszkodowania ustalenie właściwej z tego tytułu kwoty w oparciu o matematyczne wyliczenia dotyczące daminum emergens i lucrum cessans. Podzielić należy w tym zakresie stanowisko Sądu Okręgowego, że zadośćuczynienie powinno być odpowiednie i „ odpowiednia suma” z tego tytułu to wartość, która spełnia stawianą jej funkcję kompensacyjną, ale jednocześnie nie jest sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych. Słusznie uznał Sąd meriti, że kwota zadośćuczynienia jest określona indywidualnie w oparciu o rodzaj, czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich natężenie, stopień dolegliwości z jaką wiązało się stosowanie internowania a więc przykrości natury moralnej z tego wynikające, w tym utraty dobrego imienia, ostracyzm środowiskowy, konieczność poddania się rygorom związanym ze stosowaniem tego środka odosobnienia, nieprzychylne reakcje po zwolnieniu, stan zdrowia wnioskodawcy w czasie wykonywania środka oraz po zwolnieniu. Sąd Okręgowy całkowicie zasadnie uznał również, że zadośćuczynienie powinno mieć funkcję kompensacyjną, mającą na celu przede wszystkim wyrównanie, przezwyciężenie, złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, tj. negatywnych doznań, które dotknęły osobę występującą z roszczeniem. W tym zakresie trafnie również uznano, że najistotniejsze jest to aby zadośćuczynienie było odpowiednie, adekwatne, sprawiedliwe, a więc musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i nie może być tylko symboliczne. Z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku (str. 16- 19) wynika w sposób jednoznaczny, że Sąd meriti ustalając kwotę zadośćuczynienia w wysokości odpowiadającej trzykrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc internowania miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wysokość tak ustalonej kwoty i tym okolicznościom nadał właściwe znaczenie.

W kontekście tego postawiony w apelacji prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych uznać należy za chybiony, bezpodstawny i mający charakter wyłącznie polemiczny. Zauważyć także należy, że skarżący nie wskazuje żadnych uchybień procesowych jako źródła postawionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, zaś w treści samego zarzutu oraz w uzasadnieniu apelacji nie przedstawia merytorycznych i przekonujących argumentów podważających ustalenia Sądu meriti odnośnie sposobu ustalenia i wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.

Całkowicie chybione i bezpodstawne są również zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego wymienione w pkt 1 a, b, c i d apelacji pełnomocnika wnioskodawcy. Wbrew twierdzeniom autorki omawianej apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. oraz wymienionych przepisów prawa cywilnego tj. art. 361 k.c., 444 k.c., 445 § 1 k.c. i art. 448 k.c. Całkowicie bezpodstawne jest również twierdzenie skarżącej, że doszło w niniejszej sprawie do naruszenia art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 Konstytucji RP.

Odnośnie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia Sąd odwoławczy pragnie odwołać się do całkowicie trafnego i zasadnego stanowiska Sądu Okręgowego zawartego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, który uwzględnił w sposób właściwy i należyty wszystkie okoliczności mające wpływ na wysokość zasądzonego na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia i nadał tym okolicznościom właściwe znaczenie. Rozważania Sądu meriti w tym zakresie są bardzo wnikliwe, wszechstronne, zawierają merytoryczne i przekonujące argumenty i z tego też względu zasługują na pełną akceptację ze strony Sądu odwoławczego. W takiej też sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania trafnych i przekonujących argumentów Sądu Okręgowego. Zarzuty pełnomocnika wnioskodawcy mają zaś charakter wyłącznie polemiczny i wbrew twierdzeniom skarżącej zasądzona kwota zadośćuczynienia jest adekwatną rekompensatą za krzywdy których doznał skarżący w związku z pozbawieniem go wolności na mocy decyzji o internowaniu.

Nie można także uznać, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia kwota jest w sposób niewspółmierny niska wobec zachodzących rozmiarów krzywdy. W tym zakresie autorka apelacji nie przedstawia merytorycznych i przekonujących argumentów podważających trafne stanowisko Sądu I instancji odnośnie sposobu ustalenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.

Odnosząc się do treści zarzutu z pkt 1c uznać należy, że w żaden sposób nie doszło do różnicowania w niniejszej sprawie podmiotów prawa charakteryzujących się wspólną istotną cechą. Odwoływanie się przez skarżącego, że w innych sprawach sądy zasądzały nawet 350.000 zł za pobyt w areszcie trwający 3,5 miesiąca jest całkowicie bezpodstawne. Każda sprawa jest bowiem rozpatrywana indywidualnie i w każdej z nich należy uwzględniać wszystkie i konkretne okoliczności występujące w konkretnej sprawie, mające wpływ na kształtowanie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia i tak też postąpił Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie.

Całkowicie trafne i zasadne jest również stanowisko Sądu meriti odnośnie oddalenia wniosku o zasądzenie odszkodowania na rzecz wnioskodawcy W. M.. Skarżąca kwestionując powyższe rozstrzygnięcie Sądu poprzez zarzuty zawarte w pkt 1b i d petitum apelacji w żaden sposób nie wykazała zarówno w treści przedmiotowych zarzutów jak również w uzasadnieniu apelacji w czym konkretnie przejawia się obraza art. 8 ust. 1 i 3 ustawy lutowej w zw. z art. 361 k.c., 444 k.c. i art. 445 § 1 k.c. oraz art. 77 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 41 ust. 5 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 2 i 64 ust. 3 w zw. z art. 32 ust. 2 Konstytucji RP. Samo stwierdzenie skarżącej, że naruszenie tych przepisów nastąpiło poprzez nie zasądzenie odszkodowania na rzecz wnioskodawcy nie wyczerpuje istoty zagadnienia i w żaden sposób nie świadczy, że Sąd I instancji dopuścił się naruszenia wymienionych przepisów, w tym przepisów Konstytucji RP, które nie mogą stanowić podstawy do zasądzenia odszkodowania. Sąd Apelacyjny w pełni podziela, akceptuje i traktuje jak własne stanowisko i rozważania Sądu Okręgowego zawarte na str. 10 – 12 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku odnośnie braku podstaw do zasądzenia na rzecz wnioskodawcy odszkodowania. Sąd meriti całkowicie zasadnie przyjął, że W. M. został zwolniony z pracy z dniem 31 sierpnia 1981 r., następnie aż do zatrzymania w dniu 18 lutego 1982 r. nie pracował i nie szukał pracy, przy czym dopiero od wprowadzenia stanu wojennego ukrywał się. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że pozbawienie wolności wnioskodawcy w związku z internowaniem spowodowało u niego niemożność zarobkowania. Zasadnie uznał Sąd meriti, że skoro utrata wynagrodzenia nastąpiła pięć i pół miesiąca przed zatrzymaniem oraz ponad trzy i pół miesiąca przed wydaniem decyzji o internowaniu, to w takiej sytuacji brak jest podstaw do uznania, że W. M. poniósł w związku z wykonywaniem decyzji o jego internowaniu szkodę w mieniu, której podstawę stanowić może wysokość wynagrodzenia, jakie otrzymywał do końca sierpnia 1981 r. w związku z pełnieniem służby na stanowisku Kierownika Sekcji Kryminalnej Wydziału Dochodzeniowo – Śledczego (...).

Sąd I instancji zasadnie również odwołał się do orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych dotyczących omawianej kwestii z którego wynika, że poza odpowiedzialnością odszkodowawczą Skarbu Państwa w trybie ustawy lutowej pozostają inne przejawy represji za działalność związaną z walką o niepodległy byt Państwa Polskiego, takie jak zwolnienie z pracy, czy zmuszenie przez pracodawcę do przejścia na gorzej płatne stanowisko. Ustawa lutowa nie ma bowiem na celu naprawienia wszystkich niesprawiedliwości i dolegliwości doznanych przez osoby represjonowane przez organa władzy komunistycznej, w tym prawa do rekompensaty za działalność opozycyjną, ale jedynie za bezprawne pozbawienie wolności będące jej wynikiem.

W kontekście poczynionych wyżej rozważań za chybiony i bezpodstawny uznać również należy zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. zawarty w pkt 2a oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych określony w pkt 3 omawianej apelacji.

Wbrew twierdzeniom autorki apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. gdyż dokonana ocena zgromadzonych w sprawie dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki doświadczenia życiowego. Zauważyć również należy, że skarżąca nie wskazała w treści zarzutu żadnego konkretnego dowodu rzekomo dowolnie ocenionego przez Sąd meriti. Sąd ten nie naruszył również art. 410 k.p.k. gdyż poddał analizie i ocenie wszystkie zgromadzone w sprawie dowody i okoliczności i te które uznał za wiarygodne poczynił podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Ustalenia te są trafne i prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy a zatem brak jest jakichkolwiek podstaw aby je kwestionować zarówno odnośnie wysokości zadośćuczynienia, jak również braku podstaw do zasądzenia odszkodowania.

W ocenie Sądu odwoławczego skarżąca nie przedstawiła merytorycznych i przekonujących argumentów podważających dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne.

Sąd Apelacyjny dokonał natomiast zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia ale korekta w tym zakresie wynika jedynie z faktu błędnego zaliczenia przez Sąd Okręgowy na poczet zasądzonych należności także kwoty 10.000 zł zasądzonej wcześniej tytułem odszkodowania wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. w sprawie III Ko 71/08. Należy stwierdzić, że o ile zaliczenie na poczet zasądzonej tytułem zadośćuczynienia należności kwoty 15.000 zł jest całkowicie zasadne, to uwzględnienie kwoty 10.000 zł zasądzonej tytułem odszkodowania jest bezpodstawne. W związku z tym zmieniono w tym zakresie zaskarżony wyrok zasądzając na rzecz W. M. kwotę 123.300 zł tytułem zadośćuczynienia zgodnie z metodologią wyliczenia zastosowaną przez Sąd meriti ale od równowartości 30 przeciętnych wynagrodzeń należało odjąć nie 8,5 tylko 5 ówczesnych przeciętnych wynagrodzeń z 2008 r. Zatem kwota 123.300 zł stanowi równowartość 25 przeciętnych wynagrodzeń w III kwartale 2019 r., które wynosiło 4.932 zł. Powyżej wskazana kwota 123.300 zł uwzględnia zasądzoną wskazanym wcześniej wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2008 r. kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Wnioski

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy:

- o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie wniosku w całości oraz zasądzenie:

1. kwoty 870 975, 00 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdy związane z pozbawieniem wolności na mocy decyzji o internowaniu wraz z odsetkami ustawowymi od daty prawomocności do dnia zapłaty;

2. kwoty 415 264, 79 zł z tytułu odszkodowania za szkody związane z pozbawieniem wolności na mocy decyzji o internowaniu wraz z odsetkami ustawowymi od daty prawomocności do dnia zapłaty;

3. kosztów postępowania przed Sądem Apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

ewentualnie

4.  o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Apelacja prokuratora

o zmianę zaskarżonego wyroku i zmniejszenie zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy do kwoty 90. 000 zł z zaliczeniem na poczet zasądzonych należności kwotę 15. 000 zł tytułem zadośćuczynienia zasądzoną w dniu 27 sierpnia 2008 roku przez Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt III ko 71/08.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Bezpodstawność zarzutów zawartych w obu wniesionych apelacjach i trafność rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego odnośnie braku podstaw do zasądzenia odszkodowania oraz sposobu wyliczenia wysokości zadośćuczynienia skutkowała nieuwzględnieniem wniosków końcowych zawartych w obu wniesionych apelacjach.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano mocy zaskarżony wyrok w zakresie oddalenia wniosku o odszkodowanie oraz w zakresie zadośćuczynienia ponad kwotę ustaloną i zasądzoną przez Sąd Okręgowy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Trafność stanowiska Sądu I instancji odnośnie braku podstaw do zasądzenia odszkodowania oraz ustalonego sposobu wyliczenia i kwoty zadośćuczynienia a jednocześnie bezpodstawność zarzutów podniesionych w obu apelacjach kwestionujących stanowisko Sądu meriti w omawianym zakresie skutkowała tym, że w pozostałej zaskarżonej części wyrok został utrzymany w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana pkt 1 wyroku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwoty 123.300 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz przyjęcie, że powyższa kwota uwzględnia zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. w sprawie III Ko 71/08 kwotę 15.000 zł zasądzoną wówczas tytułem zadośćuczynienia. Jednocześnie wyeliminowano zawarte w pkt 1 zaliczenie na poczet zasądzonej należności kwotę 10.000 zł tytułem odszkodowania.

Zwięźle o powodach zmiany.

Zmiana pkt 1 wyroku wynika jedynie z błędnego zaliczenia na poczet kwoty zasadzonego zadośćuczynienia wcześniej zasądzonej tytułem odszkodowania kwoty 10.000 zł na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 27 sierpnia 2008 r.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Wniosko-dawca W. M.

pkt III

Uwzględniono wniosek pełnomocnika wnioskodawcy i zasądzono od Skarbu Państwa kwotę 240 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru

7.  PODPIS

Zbigniew Kapiński

Ewa Jethon Sławomir Machnio

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy W. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 2 oddalający wniosek o odszkodowanie oraz pkt 1 w zakresie oddalenia wniosku o zadośćuczynienie ponad zasadzoną kwotę.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana