Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 220/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 stycznia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 287/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W zakresie czynu opisanego w punkcie I wyroku zarzut obrazy prawa procesowego, a mianowicie:

- art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez błędne i przedwczesne wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających, jakoby sprawcą zdarzenia była oskarżona, w sytuacji gdy z przeprowadzonej opinii biegłego sądowego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. M. R. wynika, iż sprawcą zdarzenia mogła być zarówno oskarżona, jak i pokrzywdzony, a brak było innych nie budzących wątpliwości dowodów świadczących o winie oskarżonej,

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, niezgodnej ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań świadka O. K. i przyznanie im waloru wiarygodności, podczas gdy świadek bezpośrednio po zdarzeniu (09.12.2019 r.) zeznała, iż widziała jedynie samochód stojący na skrzyżowaniu i sygnalizujący skręt w lewo i nie widziała dokładnie momentu zdarzenia, ponieważ odwróciła wzrok w drugą stronę, po czym na rozprawie (13.01.2021 r.) stwierdziła, iż widziała jak oskarżona uderza w pokrzywdzonego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych,

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka O. K. i uznanie, że świadek widziała rowerzystę jadącego ulicą i następnie zobaczyła już moment końcowy wypadku, podczas gdy świadek bezpośrednio po zdarzeniu (09.12.2019 r.) zeznała, iż widziała jedynie samochód stojący na skrzyżowaniu i sygnalizujący skręt w lewo i nie widziała dokładnie momentu zdarzenia, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym ustaleniu, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu,

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka J. C. i przyznanie im waloru wiarygodności, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do ich potwierdzenia, w szczególności, iż zarówno oskarżona, jak i świadek O. K. zeznały, iż nie widziały jak rowerzysta jechał, a z opinii biegłego wynika, iż mógł on się przemieszczać zarówno chodnikiem, jak i jezdnią, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym ustaleniu, że świadek jechał jezdnią,

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań oskarżonej i odmowie przyznania im waloru wiarygodności w zakresie, w jakim oskarżona zeznała, iż zanim wykonała manewr skręt w lewo upewniła się, że może bezpiecznie wykonać manewr skrętu, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do odmowy im waloru wiarygodności, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym ustaleniu, iż oskarżona nie zachowała szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru skrętu w lewo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Twierdzenia skarżącego - obrońcy oskarżonej A. W. - koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób rzetelny i syntetyczny dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia - w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej A. W. w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem celnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacji, po ich gruntownej analizie i zestawieniu ze stosunkowo nieobszernym materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonej zrealizowania znamion czynów jej przypisanych, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

W aspekcie powyższego sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do szczegółów wskazać należy, iż właściwym postąpieniem Sądu Rejonowego było uznanie wyjaśnień oskarżonej A. W. w przebiegu postępowania przygotowawczego i sądowego za wartościowy dowód pozwalający na czynienie na jego podstawie ustaleń faktycznych, w takim zakresie, w którym koreluje on z innymi, uznanymi za wiarygodne dowodami. Wyjaśnienia te dawały podstawę do ustalenia, iż to właśnie oskarżona A. W. w godzinach porannych w dniu 09 grudnia 2019 roku prowadziła samochód osobowy marki H. (...) doprowadzając do zdarzenie będącego przedmiotem osądu, w wyniku którego poszkodowany J. C. doznał obrażeń w postaci urazu miednicy ze złamaniem dolnej gałęzi kości łonowej, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres przekraczający siedem dni. Co więcej, na skutek tychże obrażeń 82 - letni wówczas pokrzywdzony przez prawie trzy miesiące był zmuszony leżeć w łóżku ortopedycznym, pionizacja zaś J. C. był to proces uciążliwy (konieczność zaangażowania najbliższych członków rodziny pokrzywdzonego i korzystanie z ich pomocy w czasie unieruchomienia i następnie podejmowanych prób przemieszczania się, niemożność czynienia tego początkowo w sposób samodzielny), dolegliwy (dolegliwości bólowe towarzyszą mu nieprzerwanie od chwili zdarzenia i wymagają farmakoterapii) i długotrwały (trwający kilka miesięcy), a jego efektem jest to, że najpierw pokrzywdzony poruszał się przy pomocy balkonika, a aktualnie podczas poruszania się korzysta z laski.

Podkreślić należy, iż podstawę do czynienia ustaleń faktycznych w zakresie kierowania przez oskarżoną A. W. w czasie przedmiotowego wypadku drogowego samochodem osobowym stanowiły nie tylko wyjaśnienia oskarżonej, w których przyznała się - jakkolwiek nie w pełni - do stawianych jej zarzutów, ale przede wszystkim zeznania pokrzywdzonego J. C., który wskazał, w jakich okolicznościach doszło do wypadku oraz depozycje naocznego świadka zdarzenia - O. K.. W tym miejscu, wyraźnie należy podkreślić, iż depozycje pokrzywdzonego są logiczne, klarowne i spójne. J. C. opisał zarówno okoliczności poprzedzające wypadek mający miejsce z jego udziałem, jak i następujące po nim, w tym związane z procesem leczenia i dochodzenia do zdrowia oraz sprawności fizycznej. Jednoznacznie z zeznań pokrzywdzonego wnioskować należy, iż pomimo wieku (w chwili wypadku miał 82 lata) poruszał się na rowerze jezdnią i w sposób należyty obserwował, co dzieje się na drodze (widział oskarżoną, która zatrzymała się po przeciwnej stronie ulicy (...) i jak to określił widział jak samochód oskarżonej "skręcił na niego", a po uderzeniu i upadku na jezdnię wskazał, że odczołgał się na chodnik.

Oczywiście zeznania O. K., w zakresie dotyczącym zaobserwowanych przez świadka okoliczności zdarzenia, nie mogły zostać potraktowane całkowicie bezkrytycznie - co nie zmienia faktu, iż w ostatecznym rozrachunku należy je ocenić co do zasady pozytywnie. Otóż na etapie przesłuchania w stadium przygotowawczym (w istocie bezpośrednio po wypadku w dniu 09 grudnia 2019 roku) wyżej wymieniona stwierdziła (vide k. 14 verte), że o ile widziała stojący na skrzyżowaniu ulic (...) na znaku (...) pojazd koloru szarego (takiego koloru był właśnie pojazd oskarżonej), niemniej zeznała też, że przed uderzeniem nie widziała rowerzysty i nie widziała, czy do uderzenia doszło na wyznaczonym przejściu dla pieszych, czy też tuż przed nim (choć już podała też, że mężczyznę po uderzeniu odrzuciło na środek przejścia dla pieszych). Tym niemniej, przed sądem zeznała widziała rower, który jechał od mostu na przeciwko dla kierującego samochodem. Odnosząc się zaś do rozbieżności w swych depozycjach podniosła, że z perspektywy czasu, wydaje jej się, że widziała tego rowerzystę, który zbliża się do skrzyżowania (vide k. 169 verte). Konsekwentnie jednakowoż - tak w stadium przygotowawczym, jak i sądowym - twierdziła, że nie widziała momentu uderzenia, bo patrzyła wówczas w telefon. W ocenie sądu odwoławczego niewątpliwie świadek pomimo upływu czasu pamiętała tą istotną okoliczność co do tego, że widziała rowerzystę jadącego po jezdni i jej relacje w tym względzie zasługują na walor wiarygodność. O. K. jest osobą obcą dla stron i niezainteresowaną korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz którejkolwiek z nich, a więc nie ma żadnego powodu by zeznawać niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy. Dodatkowo, analizując w tym kontekście materiał dowodowy zauważyć należy, iż z notatki urzędowej funkcjonariusza policji O. B. sporządzonej w dniu 09 grudnia 2019 roku (vide k. 2) wynika wprost, że O. K. powiedziała jej, że widziała jak rowerzysta jedzie ulicą (...) w kierunku ulicy (...). W tym miejscu podkreślić należy, iż ukształtowanie skrzyżowania, na którym doszło do wypadku i umiejscowienie w jego pobliżu budynku (z jednej strony, patrząc z miejsca, w którym świadek O. K. się znajdowała w chwili zdarzenia) i ogrodzenia (z drugiej strony, patrząc z miejsca w którym świadek O. K. się znajdowała w chwili zdarzenia) umożliwiało dostrzeżenie - wbrew twierdzeniom apelanta - stojących na przeciwko siebie przy ulicy (...) samochodu oskarżonej i roweru pokrzywdzonego. Powyższe przekonuje, że rzeczywiście tenże świadek widziała rowerzystę, a jednocześnie zestawienie zeznań O. K. z przedmiotową notatką urzędową nie stanowi uchybienia treści normy wyrażonej w art. 174 k.p.k. (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 04.10.2019 r., II AKa 485/19, Legalis oraz por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.02.2017 r., II KK 382/17, Legalis).

W tym kontekście niewiarygodne (i tak też słusznie ocenił je Sąd meriti) okazały się wyjaśnienia oskarżonej A. W. co do tego, że pokrzywdzony J. C., kiedy doszło do wypadku będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, jechał chodnikiem i wjechał przed jej pojazd na przejściu dla pieszych. Analiza wyjaśnień oskarżonej uprawnia do konkluzji, iż A. W. w ogóle nie widziała pokrzywdzonego - ani na jezdni ani na chodniku ani stojącego na skrzyżowaniu ani jadącego - chociaż nie było żadnych przeszkód do prawidłowej obserwacji drogi (warunki atmosferyczne były bardzo dobre - pora dzienna, zachmurzenie całkowite lecz brak mgły, oraz opadów, a jezdnia była sucha, czysta i gładka). A zatem, oskarżona bez wątpienia - gdyby należycie obserwowała drogę (przedpole jazdy) - winna zobaczyć jadącego z naprzeciwka pokrzywdzonego i gdyby zachowała szczególną ostrożność oraz ustąpiła mu pierwszeństwo przejazdu podczas manewru skrętu w lewo, do wypadku by nie doszło.

Ustosunkowując się do zarzutu skarżącego odnośnie dokonanej oceny opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej M. R. (vide k. 87-98) wskazać należy, że w swojej opinii biegły wyraźnie podkreślił, iż dowody osobowe i materialne nie wskazują precyzyjnie miejsca odrzucenia rowerzysty po potrąceniu. W związku z tym, biegły sporządził alternatywną - w zależności od dokonanej przez sąd oceny zebranych w sprawie dowodów - wersję przebiegu wydarzeń. Zważywszy zaś na materiał dowodowy - w ocenie sądu odwoławczego - powyższe czyni przedmiotową opinię ze wszech miar prawidłową. Bowiem biegły w sposób syntetyczny i klarowny opisuje zakres (całość materiału dowodowego) i metodologię przeprowadzonych badań zebranych dowodów, a wnioski wyartykułowane przez biegłego są jasne i spójne.

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach skarżącego żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzutach. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej A. W., a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej w zakresie przypisanych jej czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób zwięzły, acz trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

Wniosek

W zakresie czynu opisanego w punkcie I wyroku wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, a z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w razie nieuwzględnienia zarzutów apelacji o nieorzekanie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty w wysokości 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej A. W. w zakresie zarzucanych jej czynów.

3.2.

W zakresie czynów opisanych w punktach I i II wyroku omówione zostaną łącznie następujące zarzuty:

- nie nadanie odpowiedniego znaczenia, w związku z treścią art. 53 k.k. i art. 54 k.k. okolicznościom podmiotowym i przedmiotowym, a to nie uwzględnienie podczas dokonywania oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, sposobu i okoliczności popełnienia czynu, wagi naruszonych przez oskarżoną obowiązków, jak również postaci zamiaru, motywacji oskarżonej, rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia,

- niesłuszne zastosowanie wobec oskarżonej na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka karnego w postaci zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego w wysokości 30.000 złotych w sytuacji, gdy pokrzywdzony otrzymał odszkodowanie z polisy nr (...) w wysokości 7039,51 złotych a ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, iż oskarżonej można przypisać winę,

- niesłuszne zastosowanie wobec oskarżonej na podstawie art. 71 § 1 k.k. kary 150 stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, iż oskarżonej można przypisać winę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż dokonane przez Sąd I instancji ustalenia dotyczące stopnia społecznej szkodliwości czynów opisanych w akcie oskarżenia – które swoim zachowaniem formalnie wyczerpała oskarżona A. W. – są wynikiem rzetelnej i klarownej analizy zebranych na kanwie niniejszej sprawy dowodów. Jednocześnie konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przedmiotowych zdarzeń. Natomiast akcentowane w skardze apelacyjnej stanowisko odnośnie rzekomo nieuwzględnienia przez Sąd meriti wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów inkryminowanych oskarżonej, w realiach przedmiotowej sprawy nie zasługuje na aprobatę.

Wskazać należy, że w art. 115 § 2 k.k. zdefiniowano przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Ma to fundamentalne znaczenie dla właściwego stosowania prawa karnego. Określenie przesłanek (faktorów) decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynu wskazuje, że ustawodawca przyjął dominującą w doktrynie teorię przedmiotowo – podmiotową, zwaną też kompleksową, odrzucając tzw. teorię całościową (czyli uniwersalistyczną), która w rożnych jej odmianach uwzględniała osobowość sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, uprzednią karalność, nagminność przestępstw itp. Przy ocenie zaś stopnia społecznej szkodliwości Sąd bierze pod uwagę zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe. Do okoliczności przedmiotowych, mających wpływ na ocenę społecznej szkodliwości, należy zaliczyć rodzaj i charakter naruszonego dobra (im cenniejsze dobro tym wyższa szkodliwość), rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody (im większa szkoda tym wyższa szkodliwość), wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, czy rodzaj naruszonych reguł ostrożności (im ważniejsze społecznie są te reguły, tym wyższa szkodliwość). Do okoliczności podmiotowych również ważnych dla oceny społecznej szkodliwości czynu, zaliczyć należy w szczególności zamiar (zamiar bezpośredni, a zwłaszcza przemyślany, znamionuje wyższą szkodliwość, zaś zamiar ewentualny, niekiedy powstały przypadkowo pod wpływem emocji czy impulsu, wskazuje na szkodliwość niższą - nadto motywację, a więc im motywy czynu są bardziej naganne, niskie, godne potępienia, tym wyższa szkodliwość. I przeciwnie czyn wypływający z motywacji zasługującej na uwzględnienie, z jakichś szlachetnych pobudek wskazuje na mniejszą społeczną szkodliwość).

Na stopień społecznej szkodliwości przestępstwa nie mają wpływu właściwości i warunki osobiste sprawcy, środowiskowa opinia o nim, jego wiek, dotychczasowy i obecny tryb jego życia (w tym uprzednia niekaralność sprawcy), a także okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, a mianowicie takie jak przyznanie się sprawcy do winy, a nawet dobrowolne naprawienie przez sprawcę szkody wyrządzonej przestępstwem (rekompensata), wyrażona przez niego skrucha, czy też ewentualne pogodzenie się z pokrzywdzonym. Są to bowiem okoliczności mające pierwszoplanowe znaczenie przy ustaleniu ewentualnego wymiaru kary oraz przy badaniu podstaw pozytywnej prognozy kryminologicznej ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, V KK 1/08, Legalis 107488). A więc, chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowania probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, który nie jest jedynym wyznacznikiem orzekanej kary lub środków probacyjnych. Trafnie przyjmuje się zatem, że wszystkie z wymienionych w art.115 § 2 k.k. okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (…).” Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu może nastąpić wyłącznie na podstawie oceny samego czynu, a nie na podstawie oceny jego sprawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.01.1998 r., II Aka 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8).

Reasumując, wszechstronna analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych, składających się na kompleksową ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej A. W., przedstawiona w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia, doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku o jego prawidłowości. Skarżący nie wskazał na żadne inne, wyjątkowe okoliczności, których nie uwzględnił Sąd Rejonowy, a które mogłyby skutecznie podważyć trafność zapadłego w sprawie wyroku. Wyeksponować należy - w kontekście zarzutów skarżącego - iż Sąd meriti miał w polu widzenia i takie też poczynił w tym względzie ustalenia, że oskarżona po zdarzeniu zachowała wszelkie środki ostrożności (chociaż w istocie niepotrzebnie przestawiła swój pojazd - to niewątpliwie utrudniło opiniowanie w sprawie), nade wszystko, podjęła działania ukierunkowane na zabezpieczenia pokrzywdzonego - wyjęła z samochodu koc termiczny i podała pokrzywdzonemu. Dodatkowo, oskarżona podejmowała próby kontaktu z córką pokrzywdzonego - brak podstaw do zakwestionowania tej okoliczności - na numer telefonu podany przez nią w dniu zdarzenia. Jednakowoż zważyć też należy, iż okoliczności wypadku, a mianowicie spowodowanie go pod wpływem alkoholu (jakkolwiek o stosunkowo niedużym stężeniu), a więc naruszenie podstawowej zasady ruchu drogowego (wymogu trzeźwości) i doprowadzenie do zderzenia z rowerzystą, który zachowaniem swym w żadnej mierze nie przyczynił się do tego wypadku, a jednocześnie okazał się być jego jedyną ofiarą (skutki zaś były dla niego dalekoidące i niezwykle dolegliwe), niewątpliwie wpływają na uznanie, że stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonej ocenić należy jako wysoki.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego sprowadzające się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych (w zakresie społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonej czynów), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd meriti prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych A. W..

Odnosząc się jednocześnie do zarzutu sprowadzającego się w istocie do kwestii rażącej niewspółmierności kary (i środka kompensacyjnego) stwierdzić należy, iż jest on także chybiony.

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

W odczuciu społecznym sprawca, który powoduje wypadek pod wpływem alkoholu - a tak właśnie było w analizowanym przypadku - nie może liczyć na jakiekolwiek złagodzenie odpowiedzialności (nie ma i nigdy nie będzie pobłażliwości w tym względzie), wręcz przeciwnie winien liczyć się z zaostrzeniem odpowiedzialności (a nie z jej nadzwyczajnym złagodzeniem o które w niniejszej sprawie w trybie art. 60 § 2 k.k. wnioskował obrońca oskarżonej). Oskarżona pomimo spożywania dzień wcześniej alkoholu w postaci piwa, mając pełną świadomość skutków, jakie wywołuje spożycie alkoholu i w sytuacji, w której mogła przypuszczać, że nie doszło do eliminacji alkoholu z jej organizmu (wypiła - jak podała - 1,5 litra piwa do godziny 21.00) rano wsiadła do samochodu. Następstwa jej zachowania mogły być tragiczne, a niewątpliwie spowodowały dotkliwe i wymagające długotrwałego leczenia obrażenia u J. C.. Mimo licznych apeli w mediach o rozwagę i przestrzeganie reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w szczególności zachowania bezwzględnej trzeźwości, każdego dnia dochodzi w Polsce do tragicznych w skutkach wypadków drogowych i to wskutek naruszania elementarnych reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowego. W tej sytuacji zapewnienie bezpieczeństwa na drogach zależy w dużej mierze od stanowczej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości na przestępcze łamanie zasad ruchu drogowego. Z tego powodu, względy prewencji ogólnej przemawiają za surowym sankcjonowaniem umyślnego naruszanie elementarnych reguł ruchu drogowego, stojących na straży życia i zdrowia ludzkiego, tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Z tych też względów Sąd Rejonowy słusznie orzekł wobec oskarżoną wyważoną karę łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Przy czym, mając na względzie dotychczasową niekaralność oskarżonej było możliwe wymierzenie jej z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania na okres próby 3 lat przy wzmocnieniu karą finansową w postaci kary grzywny w wysokości 1500 złotych. Tylko taka może zrealizować wszystkie cele kary i jest zgodna z kryteriami sądowego wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k., a więc jest ze wszech miar sprawiedliwa.

Zważywszy na szczególne okoliczności tej przedmiotowej sprawy, dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności spowoduje, że czyn oskarżonej będzie zdarzeniem epizodycznym w jej dotychczasowym życiu. Biorąc pod uwagę wszystkie, szczegółowo wymienione wyżej okoliczności i dolegliwości związane z niniejszym postępowaniem karnym, zdaniem sądu odwoławczego, będą one dla oskarżonej wystarczającą przestrogą przed ponownym popełnieniem czynu zabronionego oraz ukierunkują ją na dążenie do podejmowania w swym dorosłym życiu przemyślanych decyzji i dążenia do unikania sytuacji rodzących odpowiedzialność karną. Podkreślić należy, iż w przypadku oskarżonej A. W. uwzględniono takie okoliczności, jak fakt, że stopień naruszenia reguł ostrożności był znaczny, albowiem oskarżona uchybiła zasadom bezpieczeństwa w ruchu drogowym o fundamentalnym znaczeniu, wskutek wypadku pokrzywdzony doznał dotkliwych obrażeń powodujących cierpienie i wymagających leczenia, oraz dotychczasową niekaralność oskarżonej (którą niewątpliwie należy, w tym konkretnym przypadku zestawić z wiekiem oskarżonej – 48 lat). W tym miejscu, wskazać również należy, iż oskarżona bezpośrednio po wypadku zatrzymała się i podjęła próby udzielenia pomocy pokrzywdzonemu, a nawet próby kontaktu z rodziną, wykazując tym samym zainteresowanie losem J. C., nie była dotychczas karana, prowadzi ustabilizowany tryb życia, a więc istnieje możliwość zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat. Szczegółowe przesłanki dotyczące oskarżonej uzasadniają postawioną wobec niej dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawa oskarżonej z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego jest generalnie pozytywna i nie ma potrzeby jej korygowania poprzez wymierzenie surowszej kary. Co więcej, podkreślić należy, iż między innymi to właśnie w regulacji dotyczącej stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności postępowania znajduje swój wyraz dążenie do uwzględnianie w jak najszerszym zakresie interesów pokrzywdzonego przestępstwem.

W aspekcie powyższego kara wymierzona oskarżonej przez Sąd pierwszej instancji nie nosi cech rażącej niewspółmierności w sensie jej surowości Zważyć należy, iż oskarżonej przypisano wyjątkowo społecznie szkodliwe czyny: prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz spowodowanie w takim stanie wypadku komunikacyjnego.

W aspekcie powyższego, podzielić należało także stanowisko Sądu pierwszej instancji co do zasadności orzeczenia wobec oskarżonej środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia w kwocie 30.000 złotych i wbrew sugestiom apelanta nie ma podstaw do jego korekty. Zauważyć należy, iż pokrzywdzony J. C. na skutek wypadku doznał urazu miednicy ze złamaniem dolnej gałęzi lewej kości łonowej, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni. Wskutek przedmiotowego wypadku pokrzywdzony przez 5 dni był w szpitalu, następnie przez 2,5 miesiąca leżał na łóżku ortopedycznym, potem zaś chodził z pomocą balkonika, a aktualnie porusza się o lasce. Nie sposób nie dostrzec, że z niekwestionowanych relacji pokrzywdzonego J. C. wynika, że przed zdarzeniem pomimo podeszłego wieku był osobą nad wyraz sprawną fizycznie, albowiem jeździł na zakupy rowerem (świadczy o tym fakt, że także w dniu zdarzenia jechał po pieczywo), co więcej, jeździł na rajdy rowerowe. Przedmiotowy wypadek zmienił sposób funkcjonowania pokrzywdzonego, na wiele miesięcy unieruchomił go (wręcz "przykuł" do łóżka) i zmusił do korzystania z pomocy najbliższych w zwykłych, codziennych obowiązkach, a nade wszystko, wiązał się z nieustającym poczuciem bólu wymagającego przyjmowania leków.

Analizując zdarzenie będące przedmiotem osądu w aspekcie krzywdy, jakiej doznał pokrzywdzony, uwzględniając również sytuację osobistą i finansową oskarżonej, w tym konkretnym przypadku, istnieją zatem indywidualne i szczególne względy przemawiające za słusznością takiego ukształtowania środka kompensacyjnego w wysokości określonej przez Sąd pierwszej instancji, która jest zdeterminowana charakterem i rozmiarem krzywd doznanych przez pokrzywdzonego J. C. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29.06.2017 r., II AKa 203/17, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11.04.2019 r., II AKa 23/19, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20.12.2018 r., II AKa 332/18, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 01.12.2017 r., II AKa 390/17, Legalis, wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19.07.2017 r., III K 108/17, Legalis).

Wniosek

W zakresie czynu opisanego w punkcie I wyroku wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, a z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w razie nieuwzględnienia zarzutów apelacji o nieorzekanie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty w wysokości 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

W zakresie czynu opisanego w punkcie II wyroku - w związku z faktem niekaralności oskarżonej oraz całokształtem okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, orzeczenie kary z zastosowaniem instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, preferencji nieizolacyjnych kar przewidzianych w k.k.

W razie nieuwzględnienia w/w wniosku o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z zastosowaniem art. 60 § 2 k.k. i wymierzenie wobec oskarżonej kary najłagodniejszej rodzajowo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja obrońcy oskarżonej A. W. bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonej w zakresie popełnienia przypisanych jej przestępstw, subsumcji prawnej jej zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej, środków karnych i kompensacyjnych. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżoną, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym zasądzone od oskarżonej A. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. C. zostały naliczone w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

3

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądził od oskarżonej A. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 330 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem oskarżona nie ma nikogo na utrzymaniu, z zawodu jest sprzedawcą i pracuje zawodowo - jak oświadczyła przed Sądem Rejonowym - w hurtowni chemicznej osiągając na stanowisku magazyniera wynagrodzenie w wysokości 2.200 złotych, a więc przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz chęci będzie w stanie uiścić należności na rzecz Skarbu Państwa (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu jej przypisanego i będą stanowiły dla niej dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jej czynu, jak i jej możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 stycznia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 287/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana