Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VKa 578/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 05 października 2020 roku w sprawie o sygn. akt II K 1431/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony D. K. brał udział w zdarzeniu objętym aktem oskarżenia, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań pozostałych oskarżonych oraz pokrzywdzonych w osobach L. G. oraz E. N. dają podstawy do przyjęcia, iż oskarżonego nie było na miejscu w dniu zdarzenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Materiał dowodowy sprawy potwierdził, że D. K. dokonał przypisanego mu w wyroku czynu. Wynika to z kategorycznych i konsekwentnych zeznań jednego z pokrzywdzonych - P. N. oraz pośrednio z zeznań świadka E. N.. P. N. znał wcześniej oskarżonego D. K. i rozpoznał go wśród osób, które wdarły się na teren ogrodzonego ogródka działkowego i brały czynny udział w pobiciu dwóch pokrzywdzonych. Ponadto świadek ten kategorycznie twierdził, że D. K. podczas tego zdarzenia używał kija bejsbolowego. P. N. składał tej treści zeznania od początku, kategorycznie i konsekwentnie. Poinformował o tym również innego świadka zdarzenia - E. N., która również w toku składanych zeznań kategorycznie potwierdziła, że z relacji P. N. wie, że D. K. brał udział w całym zdarzeniu. Tym samym sąd odwoławczy w całości podzielił argumentację sądu rejonowego w zakresie oceny wiarygodności zeznań wymienionych świadków w zakresie opisu działania podczas zdarzenia oskarżonego D. K.. Sąd odwoławczy zapoznał się również z dowodem rzeczowym w postaci zabezpieczonych kijów bejsbolowych i potwierdza, że stanowią one oryginalne, seryjnie wyprodukowane kije bejsbolowe, które stanowią inny podobnie niebezpieczny przedmiot w rozumieniu art. 159 k.k. Dlatego sąd okręgowy w całości podzielił te argumentacje sądu rejonowego, w których sąd potwierdził udział oskarżonego D. K. w zdarzeniu jak w opisie przypisanego mu czynu. W tym miejscu należy wskazać wstępnie, że opis przypisanego oskarżonemu w wyroku czynu nie odpowiada jednak znamionom przestępstwa z art. 159 k.k. i z tej przyczyny wyrok sądu rejonowego podlegał zmianie (o czym szerzej w punkcie 4.1 uzasadnienia).

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność postawionego zarzutu skutkowała brakiem uwzględnienia wniosku apelacji o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu w wyroku sądu rejonowego czynu z art. 159 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

brak ustaleń w opisie czynu przypisanego oskarżonemu znamienia przestępstwa z art. 159 k.k., tj. brak dokonania opisu czy podczas zdarzenia z dnia 11 września 2017r. doszło do narażenia któregokolwiek z pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., lub uszczerbku wskazanego w art. 156 § 1 kk lub utraty życia.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Okręgowy w Koszalinie rozpoznając niniejszą sprawę ustalił, że w opisie czynu przypisanego D. K. nie zawarto ustalenia, czy podczas zdarzenia z dnia 11 września 2017r. doszło do narażenia któregokolwiek z pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., lub uszczerbku wskazanego w art. 156 § 1 kk lub utraty życia.

Z akt sprawy IIK 73/18 wynika, że podczas zdarzenia doszło do narażenia tylko jednego pokrzywdzonego - P. N. - na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania u niego uszczerbku na zdrowiu z art. 157 § 1 k.k. (por. treść opinii k. 412v akt IIK 73/18). Drugi z pokrzywdzonych nie był bezpośrednio narażony na żaden z wymienionych powyżej skutków (k. 412v akt IIK 73/18).

W sprawie tylko obrońca oskarżonego wniósł apelację, zaskarżająca wyrok sądu rejonowego w całości. Zakres zaskarżenia stanowił podstawę do uwzględnienia powyżej opisanej okoliczności, tj. wskazanych braków znamion przestępstwa z art. 159 k.k. w opisie przypisanego czynu. W tym zakresie sąd odwoławczy kierował się poglądami prawnymi zawartymi m. in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2020 r. IV KK 266/19 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2019r. V KK 110/18 /zagadnienia stosowania przepisu art. 433 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k./.

Przepis art. 159 k.k. stanowi lex specialis wobec art. 158 § 1 k.k., konstruując kwalifikowany (poprzez użycie niebezpiecznego przedmiotu) typ udziału w bójce lub pobiciu. Innymi słowy przepis art. 159 k.k. pochłania art. 158 k.k., a wiec jego zakres znamion jest szerszy – właśnie poprzez wprowadzenie dodatkowego elementu kwalifikującego w postaci użycia innego niebezpiecznego przedmiotu. Logicznym jest, że odpowiedzialności karnej na podstawie art. 159 k.k. podlega tylko ten, kto wypełnia znamiona podstawowego typu czynu zabronionego z art. 158 k.k., a czyni to używając dodatkowo przedmiotu mającego cechę niebezpiecznego. Tym samym więc opis czynu przypisanego sprawcy powinien zawierać komplet znamion tak typu podstawowego jak i kwalifikowanego /porównaj m.in. wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 23 lutego 2018r. w sprawie o sygn. akt VI Ka 972/17/.

Do znamion ustawowych przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. należy nie tylko „wzięcie udziału w pobiciu”, ale również narażenie pokrzywdzonego na uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. lub narażenie go na dalej idące niebezpieczeństwo, tj. uszczerbku wskazanego w art. 156 § 1 k.k. lub nawet utraty życia. Występek z art. 158 § 1 k.k. ma więc charakter materialny i w rezultacie do przypisania sprawcy popełnienia tego przestępstwa wymagane jest ustalenie nie tylko udziału oskarżonego w pobiciu, lecz także tej okoliczności, że pobicie miało niebezpieczny charakter, który powodował stan realnego, bezpośredniego zagrożenia wystąpieniem skutków wymienionych w tym przepisie. Jeśli sąd I instancji nie ustalił, czy w rozpoznawanym stanie faktycznym skutek, o jakim mowa w art. 158 § 1 k.k., rzeczywiście wystąpił, to również sąd odwoławczy przy wniesieniu środka odwoławczego na korzyść osoby oskarżonej nie jest uprawniony do tego rodzaju ustaleń. Takie działanie narusza wynikającą z treści art. 434 § 1 pkt 1 k.p.k. zasadę reformationis in peius. Zastosowanie zakazu reformationis in peius oznacza, że w przypadku braku środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, jego sytuacja w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w jakimkolwiek zakresie: nie tylko w zakresie sprawstwa, wymiaru kary, środków karnych, czy też kwalifikacji prawnej, ale również ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy nie może dokonać żadnych posunięć powodujących, a nawet mogących powodować negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego. Uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonym o znamię narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. stanowi orzeczenie na ich niekorzyść. Warunkiem przypisania przez sąd ad quem innego czynu, aniżeli przyjął sąd a quo, nie jest zawsze zaskarżenie jego wyroku na niekorzyść oskarżonego. Inaczej mówiąc, sąd odwoławczy mimo braku apelacji na niekorzyść, może skazać go za inny czyn, jeżeli mieści się w granicach oskarżenia, a orzeczenie nie będzie surowsze od wydanego przez sąd I instancji. W związku z zakazem reformationis in peius, również w ponownym rozpoznaniu sprawy przed Sądem Okręgowym, nie będzie możliwe ani „dookreślenie” opisu czynu przez ten Sąd co do znamienia „narażenia na niebezpieczeństwo”, ani też przekazanie w tym celu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd może jednak rozważać ewentualne przyjęcie, iż zarzucany oskarżonym czyn mieszczący się w granicach skargi, jaką jest akt oskarżenia, wypełnia znamiona innego występku. Warunkiem przypisania przez sąd ad quem innego czynu, aniżeli przyjął sąd a quo, nie jest zawsze zaskarżenie jego wyroku na niekorzyść oskarżonego. Inaczej mówiąc, sąd odwoławczy mimo braku apelacji na niekorzyść, może skazać go za inny czyn, jeżeli mieści się w granicach oskarżenia, a orzeczenie nie będzie surowsze od wydanego przez Sąd I instancji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2017 r., IV KK 345/16) / tak w wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 lipca 2018r. V KK 228/18/.

Obrazę prawa materialnego stanowi brak dokonania przypisania ustalonemu stanowi faktycznemu konkretnego, spośród alternatywnie wymienionych ustawowych znamion czynu zabronionego określonego w art. 158 § 1 k.k. . Do znamion czynu zabronionego z art. 158 § 1 k.k., należy narażenie uczestnika bójki lub pobicia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub innego uszczerbku na zdrowiu powodującego naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Spowodowanie zatem takiego narażenia należy do znamion czynu zabronionego z art. 158 § 1 k.k. . Musi ono więc zaistnieć, aby doszło do popełnienia tego przestępstwa, a tym samym do przypisania go sprawcy. Jednocześnie ustawodawca stopień tego narażenia określi alternatywnie, wskazując że może ono przyjąć postać wystąpienia możliwego skutku z art. 148 § 1 k.k. , 156 § 1 k.k. czy też art. 157 § 1 k.k. . Zaistnienie narażenia, na każdym z tych poziomów, realizuje znamiona przestępstwa art. 158 § 1 k.k. , ale nie mogą one wystąpić jednocześnie. Każde bowiem z opisanych narażeń wiąże się z możliwością nastąpienia skutku dalej idącego, a co za tym idzie, konsumuje możliwość spowodowania skutku łagodniejszego. Oczywiste bowiem winno być, że skutek w postaci ciężkiego uszkodzenia ciała jest dalej idący, a jednocześnie zawiera w sobie też elementy średniego uszczerbku na zdrowiu. Tak jak najdalej idące zagrożenie, w postaci narażenia człowieka na śmierć, konsumuje znamię narażenia na doznanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu /tak w wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 6 kwietnia 2017 r. V KK 342/16/.

Sądowi odwoławczemu stanowisko doktryny i judykatury, sprowadzające się do uznania, iż p rzepis art. 159 k.k. pochłania w całości znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 158 § 1 k.k. ponieważ fakt użycia przy pobiciu lub w bójce niebezpiecznego narzędzia nadaje tym samym zdarzeniu charakter niebezpieczny, łączy się bowiem zawsze z bezpośrednim zagrożeniem życia lub zdrowia człowieka uczestniczącego w tym zdarzeniu ( tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 września 1977 r., sygn. IV KR 183/77). Sąd jednak stoi na stanowisku, że pomijalny – pozorny zbieg przepisów ustawy, pozwalający na przywołanie w kwalifikacji prawnej jedynie przepisu art. 159 k.k. nie wyłącza konieczności prawidłowego opisu czynu, który powinien zawierać nie tylko wszystkie elementy typu kwalifikowanego („użycie niebezpiecznego przedmiotu”), ale również typu podstawowego – udział w pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. Należy zwrócić uwagę, że na gruncie niniejszej sprawy z opinii biegłego lekarza wynika, że pomimo użycia kijów bejsbolowych przez grupę napastników nie wszyscy pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., a żaden z pokrzywdzonych nie został narażony na dalej idące niebezpieczeństwo, tj. uszczerbku wskazanego w art. 156 § 1 kk lub utraty życia /por. treść opinii k. 412v akt IIK 73/18/. Ponadto z przypisanego oskarżonemu czynu i jego opisu nie wynika, aby ustalono w sposób mniej sformalizowany że doszło do narażenia któregokolwiek z pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo skutków opisanych w przepisie art. 158 § 1 kk. Innymi słowy w opisie czynu przypisanego D. K. brak jest sformułowania które mogłoby być odczytane jednoznacznie jako równoważne z treścią ustawy w zakresie konstrukcji przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. Jednocześnie materiał dowodowy sprawy wskazuje, że brak jest dowodów na to, że to oskarżony D. K. spowodował obrażenia ciała L. N. (G.) i P. N.. Obrażenia P. N. spowodował inny współoskarżony M. G. (por. zeznania P. N.), natomiast żadna z przesłuchanych osób nie wskazała kto spowodował obrażenia ciała L. N. (G.). Dlatego, skoro oskarżonemu D. K. nie można było przypisać udziału w przestępstwie z art. 159 k.k. i brak było konkretnego dowodu potwierdzającego dokonanie przez tego oskarżonego konkretnego obrażenia ciała u konkretnego pokrzywdzonego, należało z opisu przypisanego oskarżonemu D. K. przestępstwa wyeliminować opis znamion odpowiadający przestępstwu z art. 159 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k oraz odpowiadającą temu kwalifikację z art. 159 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. oraz wyeliminować z podstawy skazania, wymiaru kary przepis art. 159 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd utrzymał w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w mocy, tj. w zakresie skazania D. K. za przestępstwo z art. 193 k.k. Jak wykazało postępowanie dowodowe oskarżony D. K. w dniu 11 września 2017r. w D. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami wdarł się na tern ogrodzonego ogródka działkowego czym działał na szkodę L. N. i P. N..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak wspomniano już w punkcie 3.1 uzasadnienia, oskarżony D. K. w dniu 11 września 2017r. w D. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami wdarł się na tern ogrodzonego ogródka działkowego czym działał na szkodę L. N. i P. N.. Dlatego w zakresie tego skazania zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Dokonanie tego przestępstwa wynikało z konsekwentnych zeznań P. N., wspartych zeznaniami L. N. i E. N..

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy w Koszalinie zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie I (pierwszym) wyroku z opisu przypisanego oskarżonemu D. K. przestępstwa wyeliminował opis znamion odpowiadający przestępstwu z art. 159 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k oraz odpowiadającą temu kwalifikację z art. 159 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k i wyeliminował z podstawy skazania, wymiaru kary przepis art. 159 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k., jednocześnie za podstawę wymiaru kary przyjmuje przepis art. 193 k.k. i orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności obniżył do 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto sąd uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II (drugim) zaskarżonego wyroku, jako powiązane ze skazaniem za przestępstwo z art. 159 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Uzasadnienie opisanej powyżej decyzji znajduje się w punktach 3.1, 4.1 i 5.1.1. niniejszego uzasadnienia. Wymierzona oskarżonemu D. K. kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za dokonane przestępstwo z art. 193 k.k. ma odzwierciedlenie zarówno w ustaleniach faktycznych dotyczących przebiegu zdarzenia jak i jest w pełni uzasadniona w świetle art. 53 § 1 i 2 kk i okoliczności dotyczących osoby oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego w Koszalinie w realiach niniejszej sprawy jest karą surową, ale nie rażąco surową. Wymierzona kara uwzględnia uprzednią karalność oskarżonego oraz przebieg i charakter zdarzenia (naruszenie miru domowego w godzinach późnych wieczornych, gdy pokrzywdzeni kładli się już spać). Wymierzona kara i jej dolegliwość nie przekracza wysokiego stopnia winy oskarżonego i uwzględnia bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Oskarżony działał w pełni świadomie, w sposób zaplanowany, ukierunkowany na celowe zakłócenie miru domowego kilku osób. Przestępstwo naruszenia miru domowego zawarte wart. 193 k.k. należy do najstarszych zakazów karnych występujących w Europie. Dotyczy bezprawnych ingerencji zakłócających spokój zamieszkiwania, czyli obejmuje zakaz wszelkiej formy przedostania się (wejścia) do cudzego zamkniętego mieszkania czy innego pomieszczenia chronionego mirem domowym wbrew wyraźnej woli jego dysponenta. Zamach na miejsce zamieszkania wiąże się także z ochroną życia prywatnego i rodzinnego, gdyż miejsce stałego przebywania człowieka bez wątpienia należy do ścisłej sfery jego prywatności.(wyr. SA w Katowicach z 26.4.2007 r., II AKa 47/07, KZS 2007, Nr 11, poz. 41; post. SN z 14.8.2001 r., V KKN 338/98, niepubl.). Dlatego biorąc pod uwagę zarówno charakter popełnionego przestępstwa, dane dotyczące osoby oskarżonego oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do niego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 kk) zasadnym było wymierzenie oskarżonemu D. K. za dokonane przestępstwo właśnie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności. Dlatego sąd okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku jednocześnie za podstawę wymiaru kary przyjmując właśnie przepis art. 193 k.k.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sad zwolnił oskarżonego D. K. w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. O kosztach sad zadecydował na podstawie art. 636§ 1 Kp.k. w zw. z art. 624§1 K.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.Sąd podjął powyższą decyzję na uwadze treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003r. w sprawie IV KKN 129/00, tj. że w zakresie uregulowań ustawowych dotyczących ponoszenia ciężaru kosztów postępowania odwoławczego ustawodawcy znane są tylko dwa warianty, to jest kiedy apelacja nie została uwzględniona, bądź kiedy została uwzględniona w całości. Wykładnia art. 636 § 1 kpk nie stwarza takich podstaw w odniesieniu do kosztów procesu. Nie można bowiem a contrario wyprowadzić wniosku, że w wypadku uwzględnienia w jakimkolwiek zakresie środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego, nie ponosi on już kosztów postępowania odwoławczego. Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że jego sytuacja majątkowa jest taka, że obciążenie go kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

sędzia (del.) Rafał Podwiński sędzia Waldemar Katzig sędzia Robert Mąka

Koszalin 25.02.2021r.