Wyrok

III C 270/18

Powołane przepisy:

  1. Ustawa z dnia 27 czerwca 1950 r. - Kodeks rodzinny (Dz. U. z 1950 r. Nr 34, poz. 308 - art. 31; art. 31 § 1; art. 31 § 2; art. 31 § 2 pkt. 1; art. 36; art. 36 § 2) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  2. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 - art. 175; art. 175 ust. 1; art. 77; art. 77 ust. 1; art. 87; art. 88; art. 89; art. 90; art. 91; art. 92; art. 93; art. 94) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  3. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 - art. 100; art. 130; art. 130 § 1; art. 133; art. 133 § 3; art. 133 § 3 zd. 1; art. 227; art. 278; art. 278 § 1; art. 278 § 2; art. 286; art. 3; art. 333; art. 363; art. 363 § 1; art. 367; art. 367 § 1; art. 369; art. 369 § 1; art. 369 § 2; art. 369 § 3; art. 417; art. 417 § 1; art. 759; art. 759 § 2; art. 776; art. 777; art. 777 § 1; art. 777 § 1 pkt. 1; art. 779; art. 779 § 1; art. 795; art. 797; art. 797 § 1; art. 891; art. 891 § 1; art. 891(1); art. 891(1) § 1) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  4. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 - art. 1035; art. 195; art. 196; art. 197; art. 198; art. 199; art. 200; art. 201; art. 202; art. 203; art. 204; art. 205; art. 206; art. 207; art. 208; art. 209; art. 210; art. 211; art. 212; art. 213; art. 214; art. 215; art. 216; art. 217; art. 218; art. 219; art. 220; art. 221; art. 359; art. 359 § 1; art. 361; art. 361 § 1; art. 361 § 2; art. 366; art. 366 § 1; art. 367; art. 379; art. 379 § 1; art. 417; art. 417 § 1; art. 417(1); art. 417(1) § 2; art. 441; art. 441 § 1; art. 445; art. 445 § 1; art. 448; art. 455; art. 481; art. 481 § 1; art. 481 § 2; art. 482; art. 482 § 1; art. 6; § 1) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
Zmiana rodzaju orzeczenia z "Wyrok, Uzasadnienie" na "Wyrok".
Zmiana nazwy sędziego z "Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Barczyk-Swalska" na "Justyna Barczyk-Swalska".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III C 270/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Barczyk-Swalska

Protokolant:

Starszy sekretarz sądowy Magdalena Gregoruk

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa G. K. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 17.298,94 zł (siedemnaście tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych i dziewięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 15.079,56 zł (piętnaście tysięcy siedemdziesiąt dziewięć złotych i pięćdziesiąt sześć groszy) od dnia 20 lutego 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.219,38 zł (dwa tysiące dwieście dziewiętnaście złotych i trzydzieści osiem gorszy) od dnia 7 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.490,46 zł (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt złotych i czterdzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: III C 270/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 marca 2016 roku, uzupełnionym pismem z dnia 21 czerwca 2018 roku, G. K. (1) wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwoty 25. 879,10 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 lutego 2016 roku i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu G. K. (1) wskazała, że przed Sądem Rejonowym Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie pod sygn. akt I C 1840/10 toczyła się sprawa z powództwa B. P. (1) przeciwko R. K.. W dniu 18 kwietnia 2012 roku Sąd wydał w tej sprawie wyrok, w którym zasądził od R. K. na rzecz B. P. (1) kwotę 25.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w kwocie 3.650 złotych. W dniu 23 kwietnia 2012 roku pełnomocnik R. K. złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku na piśmie i jego doręczenie wraz z uzasadnieniem. Do grudnia 2012 roku nie doręczono pełnomocnikowi odpisu wyroku z uzasadnieniem, wobec czego pismem z dnia 21 grudnia 2012 roku, wniosek ten ponowił. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi w dniu 21 stycznia 2013 roku i w przepisanym terminie wniósł on apelację. Sąd Okręgowy w Szczecinie, po rozpoznaniu apelacji, zmienił wyrok z dnia 18 kwietnia 2012 roku, w ten sposób, że powództwo oddalił i zasądził od B. P. (2) na rzecz R. K. koszty procesu w kwocie 3.600 złotych.

Pomimo tego, że wydany w sprawie I C 840/10 wyrok nie był prawomocny, Sąd nadał temu orzeczeniu klauzulę wykonalności, a następnie na wniosek B. P. (1) komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gryficach P. S. wszczął przeciwko R. K. postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 11/13. Egzekucja została skierowana do rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...), którego wprawdzie R. K. był współposiadaczem, jednakże na rachunku tym nie było żadnych środków finansowych, które należałyby do niego. Na rachunek ten wpływały wyłącznie świadczenia emerytalne jego rodziców G. K. (1) i W. K.. Komornik sądowy wyegzekwował z tego rachunku łącznie kwotę 15.079,56 złotych: 22 lutego 2013 roku – 1.059,25 złotych, 8 marca 2013 roku – 2.889,34 złotych, 25 marca 2013 roku – 11.130,43 złotych, 23 września 2013 roku – 0,27 złotych i 24 września 2013 roku – 0,27 złotych.

Skierowanie postępowania egzekucyjnego do rachunku bankowego, na którym G. K. (1) gromadziła środki „na czarną godzinę”, wywołało u niej silny stres, skutkujący podwyższeniem ciśnienia krwi i wylewem krwi do oka. Doznała zatem uszczerbku na zdrowiu, co uzasadnia żądanie zapłaty zadośćuczynienia.

W świetle przytoczonych okoliczności nadanie wydanemu w sprawie I C 1840/10 wyrokowi klauzuli wykonalności było bezprawne, ponieważ orzeczenie to nie było prawomocne. Wydanie B. P. (1) tytułu wykonawczego umożliwiło wszczęcie i przeprowadzenie bezprawnej egzekucji środków finansowych należących do powódki i jej męża. Powódka zwróciła się do Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie o zwrot wyegzekwowanej z ww. rachunku bankowego kwoty oraz o zapłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek doznanego uszczerbku na zdrowiu w kwocie 6.000 złotych. Prezes Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie odmówił zapłaty. Również i B. P. (1) dotychczas nie zwrócił przekazanej mu przez komornika sądowego kwoty, a wezwania do jej zwrotu pozostawił bez odpowiedzi.

Na żądaną pozwem kwotę składają się należności z następujących tytułów:

- 15.079,56 złotych tytułem środków wyegzekwowanych z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...),

- 4.799,54 złotych tytułem odsetek skapitalizowanych pod kwot wyegzekwowanych z ww. rachunku bankowego od dnia wyegzekwowania tych kwot do dnia 10 lutego 2016 roku,

- 6.000 złotych tytułem zadość uczynienia za uszczerbek na zdrowi jakiego powódka doznała na skutek prowadzonej z ww. rachunku bankowego egzekucji.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa - Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego pozwany zaprzeczył zasadności żądania pozwu tak co do zasady jaki co do wysokości. Jak podniósł, zważywszy na fakt, że środki pieniężne z rachunku bankowego pobierane były w różnych okresach czasu, zarówno dłużnik R. K. jak i posiadacz tego rachunku bankowego W. K. mieli możliwość podjęcia czynności interwencyjnych w postaci zaskarżenia czynności komornika zajęcia rachunku bankowego, a nadto dłużnik uprawniony był, stosownie do treści przepisu art. 795 k.p.c., do zaskarżenia postanowienia o nadaniu wyrokowi klauzuli wykonalności. Mieli ono zatem możliwość podjęcia czynności zmierzających do zapobieżenia powstaniu szkody. Powódka nie wykazała również, aby na przedmiotowym rachunku bankowym znajdowały się środki stanowiącej jej własność – powódka nie była posiadaczem tego rachunku lecz jedynie pełnomocnikiem. Nadto wskazano, że powódka nie wykazała, aby pomiędzy powstaniem uszczerbku na zdrowiu w postaci wylewu krwi do oka a egzekucją środków pieniężnych zachodził adekwatny związek przyczynowy.

Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2016 roku Sąd skierował strony do mediacji i wyznaczył okres trwania mediacji na 6 tygodni.

Strony nie zawarły ugody przed mediatorem.

W piśmie procesowym z dnia 3 czerwca 2016 roku G. K. (1) podtrzymała żądanie pozwu, wskazując, że na rachunek bankowy prowadzony przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...), z którego prowadzona była egzekucja, wpływały świadczenia emerytalne jej i jej męża W. K., które stosownie do treści przepisu art. 31 § 2 pkt 1 k.r.i o. wchodziły w skład majątku wspólnego. Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 36 § 2 k.r.i o. każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym oraz podejmować czynności zmierzające do zachowania tego majątku. G. K. (1) jest zatem uprawniona do samodzielnego dochodzenia objętego żądaniem pozwu roszczenia. Wbrew stanowisku strony pozwanej, po powzięciu wiadomości o zajęciu rachunku bankowego, zarówno W. K. jak i R. K. podejmowali interwencje u komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne, a także składali skargi na czynność komornika. Pomiędzy wydaniem przez Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie orzeczenia w przedmiocie nadania wydanemu w sprawie I C 1840/10 wyrokowi klauzuli wykonalności a ściągnięciem środków z rachunku bankowego, którego posiadaczem był mąż powódki, niewątpliwie istnieje adekwatny związek przyczynowy. Gdyby Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie nie wydał B. P. (1) tytułu wykonawczego, postępowanie egzekucyjne nie mogłoby się toczyć i nie doszłoby do wyegzekwowania środków z ww. rachunku bankowego.

W piśmie procesowym z dnia 21 lipca 2017 roku Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na pozew, a nadto wskazał, że z zawartych w aktach sprawy komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryficach P. S. Km 11/13 dokumentów wynika, że przyczyną ewentualnej szkody w majątku G. K. (1) były działania wierzyciela i tego komornika. Postępowanie egzekucyjne z wniosku B. P. (1) zostało wszczęte pomimo tego, że nie przedłożył od prawidłowego tytułu wykonawczego – treść klauzuli wykonalności nie została opatrzona podpisem sędziego. Tym samym nie sposób uznać, aby Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydał tytuł wykonawczy uprawniający wierzyciela do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. W związku przyczynowym z ewentualną szkodą powódki pozostaje również i działanie (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W., które należy ocenić jako sprzeczne z przepisem art. 891 § 1 k.p.c. Bank ten, po otrzymaniu zawiadomienia z dnia 11 stycznia 2013 roku o zajęciu rachunku bankowego, winien był ustalić, czy rachunek ten należy wyłącznie do dłużnika R. K. czy też prowadzony jest również dla osób trzecich i dopiero po dokonaniu tych ustaleń powinien przekazać komornikowi sądowemu środki stosownie do wielkości udziału przypadającego dłużnikowi w rachunku wspólnym. Tymczasem Bank przekazał komornikowi zgromadzone na tym rachunku środki bez podjęcia powyższych działań. Z powyższych względów brak podstaw do uwzględnienia roszczenia skierowanego przeciwko pozwanemu.

W piśmie z dnia 21 czerwca 2018 r. (k.205) pełnomocnik powoda wskazał, że na dochodzoną kwotę 25.879,10 zł składa się:

- kwota 15.079,56 zł tytułem odszkodowania – wyegzekwowana łącznie z konta bankowego, a należąca do powódki i jej męża,

- kwota 4.799,54 zł tytułem odszkodowania - stanowiąca sumę skapitalizowanych odsetek od kwot wyegzekwowanych nienależnie z konta bankowego, liczona za okres od dnia wyegzekwowania poszczególnych kwot do dnia 10 lutego 2016 r.,

- kwota 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu powódki w związku z egzekucją.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. P. (1) złożył w Sądzie Rejonowym Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie pozew przeciwko R. K., którym żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 25.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. W pozwie został wskazany następujący adres zamieszkania R. K.: S., ul. (...).

Sprawa ta została zarejestrowana w repertorium C pod numerem I C 1840/10.

Niesporne, a nadto dowód:

- pozew w sprawie I C 1840/10 wraz z załącznikami k. 2 – 38 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W postępowaniu w sprawie Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I C 1840/10 R. K. był reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata A. B..

Niesporne, a nadto dowód:

- pełnomocnictwo procesowe k. 52 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 18 kwietnia 2012 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydał wyrok w sprawie I C 1840/10, w którym zasądził od R. K. na rzecz B. P. (1) kwotę 25.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 roku (punkt 1 wyroku) i kwotę 3.650 złotych tytułem kosztów procesu (punkt 2 wyroku).

Niesporne, a nadto dowód:

- wyrok z dnia 18.04.2012 r. k. 216 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 19 kwietnia 2012 roku R. K. złożył osobiście wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku sporządzonego w sprawie I C 1840/10 i jego doręczenie z uzasadnieniem.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie sporządził uzasadnienie wyroku wydanego w dniu 18 kwietnia 2012 roku w sprawie I C 1840/10, a następnie przewodniczący zarządził jego doręczenie R. K. z pouczeniem o terminie i sposobie jego zaskarżenia.

Odpis wyroku z uzasadnieniem R. K. odebrał osobiście w dniu 6 września 2012 roku.

Niesporne, a nadto dowód:

- wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku k. 220 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

- uzasadnienie wyroku z dnia 18.04.2012 r. w sprawie I C 1840/10 k. 225 – 223 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S.,

- zarządzenie z dnia 30.08.2012 r. k. 234 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S.,

- zwrotne potwierdzenie odbioru odpisu wyroku z uzasadnieniem k. 237 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 12 października 2012 roku stwierdzono prawomocność wyroku wydanego w sprawie I C 1840/10 z dniem 20 września 2012 roku.

Niesporne, a nadto dowód:

- zarządzenie z dnia 12.10.2012 r. k. 238 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 8 listopada 2012 roku do sprawy I C 1840/10 wpłynął wniosek pełnomocnika B. P. (1) o nadanie wydanemu w tej sprawie wyrokowi klauzuli wykonalności.

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2012 roku Sąd uwzględnił powyższy wniosek i wydał tytuł wykonawczy pełnomocnikowi B. P. (1).

Niesporne, a nadto dowód:

- wniosek o nadanie klauzuli wykonalności k. 241 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S.,

- postanowienie z dnia 20.11.2012 r. k. 242 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 21 grudnia 2012 roku pełnomocnik R. K. zwrócił się do doręczenie wyroku z uzasadnieniem, wskazując, że wniosek w tym przedmiocie złożył w dniu 23 kwietnia 2012 roku, na dowód czego dołączył kopię wniosku opatrzonego prezentatą z datą 23 kwietnia 2012 roku.

Niesporne, a nadto dowód:

- wniosek z dnia 21.12.2012 r. z załącznikiem k. 246 – 247 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 2 stycznia 2013 roku do akt sprawy I C 1840/10 dołączono wniosek pełnomocnika R. K. złożony w dniu 23 kwietnia 2012 roku o doręczenie mu wyroku wydanego w tej sprawie w dniu 18 kwietnia 2012 roku z uzasadnieniem

Dowód:

- wniosek o doręczenie wyroku z uzasadnieniem k. 245 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 31 grudnia 2012 roku zarządzono doręczenie pełnomocnikowi R. K. odpisu wyroku z dnia 18 kwietnia 2012 roku z uzasadnieniem.

Niesporne, a nadto dowód:

- zarządzenie z dnia 31.12.2012 r. k. 248 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 4 stycznia 2013 roku B. P. (1) złożył u komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryficach - P. S. wniosek o wszczęcie przeciwko R. K. postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydanego w dniu 18 kwietnia 2012 roku w sprawie I C 1840/10, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przez ten Sąd postanowieniem z dnia 20 listopada 2012 roku. Wierzyciel wnosił o przeprowadzenie egzekucji z całego majątku dłużnika, w tym z rachunków bankowych, których jest on posiadaczem.

Wierzyciel wskazał następujące adresy zamieszkania dłużnika: u. M. 6, S. oraz ul. (...), S..

W złożonym wraz z wnioskiem tytule wykonawczym sentencja postanowienia z dnia 20 listopada 2012 roku nie była opatrzona podpisem sędziego.

Sprawa ta została zarejestrowana pod sygnaturą Km 11/13.

Dowód:

- wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego wraz z tytułem wykonawczym k. 2 – 6 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Odpis wyroku wydanego w sprawie Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I C 1840/10 z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi R. K. w dniu 7 stycznia 2013 roku.

Niesporne, a nadto dowód:

- zwrotne potwierdzenie odbioru k. 261 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 7 stycznia 2013 roku komornik sądowy P. S. skierował do R. K. zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 11/13 na adres: S., ul. (...). Przesyłka została zwrócona do nadawcy z adnotacją „adresat wyprowadził się”.

Dowód:

- pismo z dnia 07.01.2013 r. k. 6 – 7 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Pismem z dnia 7 stycznia 2013 roku komornik sądowy P. S. zwrócił się między innymi do (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. o udzielenie informacji, czy dłużnik R. K. posiada w tym Banku rachunki bankowe podlegające zajęciu w trybie egzekucji sądowej.

Dowód:

- pismo z dnia 07.01.2013 r. k. 20 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

W dniu 11 stycznia 2013 roku komornik sądowy P. S. skierował do (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. pismo w przedmiocie zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego, którego posiadaczem jest dłużnik R. K. w celu zaspokojenia następujących należności:

- należność główna w kwocie 25.000 złotych,

- odsetki do dnia 11 stycznia 2013 roku w kwocie 7.764,38 złotych,

- koszty procesu w kwocie 3.650 złotych,

- koszty zastępstwa w egzekucji w kwocie 600 złotych,

- wydatki gotówkowe w kwocie 92,24 złotych

i wezwał Bank do niedokonywania wypłat z tego rachunku bez zgody komornika do wysokości zajętej kwoty i przekazywania ich bezzwłocznie na wskazany rachunek bankowy.

Przesyłka zawierająca ww. pismo skierowana do R. K. na adres: S., ul. (...) została zwrócona do nadawcy z adnotacją „adresat wyprowadził się”.

Dowód:

- pismo z dnia 11.01.2013 r. k. 12 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

W dniu 21 stycznia 2013 roku wpłynęła apelacja R. K. od wyroku wydanego w dniu 18 kwietnia 2012 roku w sprawie I C 1840/10.

Niesporne, a nadto dowód:

- apelacja od wyroku z dnia 18.04.2012 r. k. 249 – 253 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

W dniu 22 stycznia 2013 roku komornik sądowy P. S. skierował do R. K. zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego oraz informację o zajęciu wierzytelności w sprawie Km 11/13 na adres: S., ul. (...). Przesyłka została zwrócona do nadawcy jako niepodjęta w terminie.

Dowód:

- pismo z dnia 22.01.2013 r. k. 26 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) wyegzekwowano następujące kwoty:

- 22 lutego 2013 roku – 1.059,25 złotych,

- 8 marca 2013 roku – 2.889,34 złotych,

- 25 marca 2013 roku – 11.130,43 złotych,

- 23 września 2013 roku – 0,27 złotych,

- 24 września 2013 roku – 0,27 złotych.

Niesporne, a nadto dowód:

- pismo komornika sądowego z dnia 05.11.2013 r. k. 14.

Pismem z dnia 3 kwietnia 2013 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. poinformowała komornika sądowego P. S., że na podstawie zawiadomienia z dnia 11 stycznia 2013 roku dokonano zajęcia rachunku wspólnego prowadzonego dla dłużnika R. K. i osoby trzeciej i wobec powyższego zwróciła się o wskazanie udziału dłużnika w rachunku.

Dowód:

- pismo z dnia 03.04.2013 r. k. 33 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

W dniu 4 kwietnia 2013 roku W. K. zwrócił się do komornika sądowego P. S. o udzielenie informacji na jakiej podstawie dokonano zajęcia rachunku bankowego, którego jest posiadaczem, prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...).

Dowód:

- faks z dnia 04.04.2013 r. k. 53 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

W dniu 22 kwietnia 2013 roku G. K. (1) i W. K. wnieśli do Sądu Rejonowego w Gryficach skargę na czynność komornika sądowego P. S. polegającą na zajęciu rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) oraz zwrot wyegzekwowanej z tego rachunku kwoty.

Dowód:

- skarga wraz z załącznikami k. 2 – 3 w aktach SR w Gryficach I CO 482/13.

W dniu 23 kwietnia 2013 roku R. K. złożył w Sądzie Rejonowym w Gryficach wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 11/13, wskazując, że będący podstawą egzekucji wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydany w sprawie I C 1840/12 nie jest prawomocny, a środki zgromadzone na zajętym rachunku bankowym nie należą do niego.

W dniu 7 maja 2013 roku pismo to złożył u komornika sądowego P. S..

Postanowieniem z dnia 13 maja 2013 roku komornik sądowy P. S. oddalił wniosek R. K. o umorzenie postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 11/13.

Dowód:

- pismo z dnia 21.04.2013 r. k. 35 – 36 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13,

- postanowienie komornika sądowego P. S. z dnia 13.05. (...). k. 38 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Pismem z dnia 8 maja 2013 roku komornik sądowy P. S. wezwał R. K. do oświadczenia, czy rachunek bankowy prowadzony przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...), jest rachunkiem wspólnym dłużnika i jego małżonka, czy osób trzecich oraz do przedłożenia umowy regulującej prowadzenie rachunku bankowego, w terminie 7 dni, pod rygorem przyjęcia, że udziały w rachunku bankowym są równe.

W piśmie z dnia 20 maja 2013 roku R. K. wyjaśnił, że ww. rachunek bankowy prowadzony jest dla jego rodziców G. i W. małżonków K. i zgromadzone są na nim wyłącznie środki z ich świadczeń emerytalnych. R. K. figuruje jako posiadacz tego rachunku tylko z tego powodu, że rodzice ze względu na wiek nie są w stanie osobiście prowadzić swoich spraw. Na rachunek ten nie wpływają żadne środki należące do R. K..

Dowód:

- pismo z dnia 08.05.2013 r. k. 37 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13,

- pismo z dnia 20.05.2013 r. k. 39 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Pismem z dnia 20 maja 2013 roku R. K. złożył w Sądzie Rejonowym Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie skargę na czynności komornika sądowego P. S. w sprawie Km 11/13, w której wskazał, że wyrok, na podstawie którego prowadzona jest egzekucja w tej sprawie nie jest prawomocny.

Dowód:

- skarga k. 46 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

W dniu 24 maja 2013 roku komornik sądowy P. S. postanowił ograniczyć egzekucję z rachunku bankowego dłużnika w (...) Banku (...) Spółce Akcyjnej w W. numer (...) poprzez zwolnienie spod egzekucji udziałów osób trzecich, dla których prowadzony jest rachunek bankowy, przy przyjęciu, że udziały dłużnika R. K. i osób trzecich są równe i prowadzić dalej egzekucję z udziału w rachunku wspólnym przypadającego dłużnikowi R. K..

Dowód:

- postanowienie z dnia 24.05.2013 r. k. 41 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Pismem z dnia 4 czerwca 2013 roku R. K. zwrócił się do komornika sądowego P. S. o zwrot kwoty 15.079,02 złotych wyegzekwowanej z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...).

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2013 roku komornik sądowy P. S. wniosek ten oddalił.

Dowód:

- pismo z dnia 04.06.2013 r. k. 54 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13,

- postanowienie z dnia 13.06.2013 r. k. 61 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie IX Co 3422/13 oddalił skargę R. K. z dnia 20 maja 2013 roku i z dnia 3 czerwca 2013 roku na wszczęcie postępowanie egzekucyjnego w sprawie Km 11/13 oraz na zajęcie rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...). Sąd ten, w trybie przepisu art. 759 § 2 k.p.c., polecił komornikowi, w związku z postanowieniem z dnia 24 maja 2013 roku, niezwłoczne dokonanie rozliczenia finansowego kwot wyegzekwowanych z ww. rachunku bankowego po dokonanym ograniczeniu egzekucji wraz ze stosownym rozliczeniem opłaty egzekucyjnej w związku z tymże ograniczenie egzekucji z rachunku bankowego.

Dowód:

- postanowienie SR Szczecin – P. i Zachód w S. z dnia 14.06.2013 r. w sprawie I X Co 3422/13 k. 63 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Postanowieniem z dnia 28 października 2013 roku Sad Rejonowy w Gryficach w sprawie I Co 482/13 oddalił skargę G. K. (1) i W. K. z dnia 22 kwietnia 2013 roku. Jednocześnie, w trybie przepisu art. 759 § 2 k.p.c., Sąd zobowiązał komornika sądowego P. S. do zakreślenia pełnomocnikowi wierzyciela terminu do uzupełnienia braku formalnego postepowania poprzez nadesłanie tytułu wykonawczego i umorzenia postępowania w przypadku nie wykonania przez wierzyciela nałożonego zobowiązania.

Dowód:

- postanowienie SR w Gryficach z dnia 28.10.2013 r. k. 32 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Pismem z dnia 5 listopada 2013 roku komornik sądowy P. S. poinformował wierzyciela i dłużnika, że na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydanego w dniu 18 kwietnia 2012 roku w sprawie I C 1840/10, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem tego Sądu z dnia 20 listopada 2012 roku, wyegzekwował z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) łącznie kwotę 15.079,56 złotych:

- 22 lutego 2013 roku – 1.059,25 złotych,

- 8 marca 2013 roku – 2.889,34 złotych,

- 25 marca 2013 roku – 11.130,43 złotych,

- 23 września 2013 roku – 0,27 złotych,

- 24 września 2013 roku – 0,27 złotych.

Dowód:

- pismo komornika sądowego przy SR w Gryficach z dnia 05.11.2013 r. k. 14 oraz k. 68 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Pismem z dnia 6 listopada 2013 roku komornik sądowy P. S. wezwał pełnomocnika wierzyciela B. P. (1) do usunięcia wadliwości wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego poprzez doręczenie oryginału tytułu wykonawczego, w terminie tygodniowym od doręczenia pisma, pod rygorem umorzenia postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 11/13 i w celu wykonania tego zobowiązania wypożyczył wierzycielowi znajdujący się w aktach odpis tytułu wykonawczego oraz zawiesił postępowanie w sprawie.

Dowód:

- wezwanie do uzupełnienia wniosku k. 69 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13,

- postanowienie z dnia 02.12.2013 r. k. 74 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie II Ca 355/13, zmienił wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 18 kwietnia 2012 roku wydany w sprawie I C 1840/10 w ten sposób, że: w punkcie 1 oddalił powództwo, w punkcie 2 zasądził od B. P. (1) na rzecz R. K. kwotę 2.400 złotych tytułem kosztów postępowania oraz zasądził od B. P. (1) na rzecz R. K. kwotę 1.200 złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Niesporne, a nadto dowód:

- wyrok SO w Szczecinie z dnia 23.12.2012 r. w sprawie II Ca 355/13 z uzasadnieniem k. 306 – 317 w aktach SR Szczecin – P. i Zachód w S..

Pismem z dnia 30 kwietnia 2014 roku G. K. (1) i W. K. wezwali B. P. (1) do zwrotu kwoty 15.079,56 złotych wyegzekwowanej z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) z wraz z odsetkami wyliczonymi na dzień 9 kwietnia 2014 roku na kwotę 2.070,02 złotych.

Wezwanie to pozostało bezskuteczne.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 30.04.2014 r. k. 18 – 19.

Pismem z dnia 5 czerwca 2014 roku G. K. (1) i W. K. poinformowali Prezesa Sądu Apelacyjnego w Szczecinie o bezprawnym prowadzeniu postępowania egzekucyjnego do rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) i zwrócili się o podjęcie czynności nadzorczych wobec Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie mających na celu zwrócenie im kwoty 15.079,56 złotych bezprawnie wyegzekwowanej z ww. rachunku bankowego.

Pismem z dnia 2 lipca 2014 roku Prezes Sądu Apelacyjnego w Szczecinie przyznał, że istotnie doszło do uchybienia w postepowaniu prowadzonym przez Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie I C 1840/10 polegającego na doręczeniu odpisu wyroku z uzasadnieniem pozwanemu R. K. zamiast jego pełnomocnikowi, co skutkowało błędnym stwierdzeniem prawomocności wydanego w tej sprawie wyroku, jednakże ramy nadzoru administracyjnego nie stwarzają podstaw do wydawania Prezesowi Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie poleceń odnośnie realizacji zgłaszanych przez G. i W. K. żądań finansowych.

Dowód:

- pismo z dnia 05.06.2014 r. k. 20 – 22,

- pismo z dnia 02.07.2014 r. k. 23 – 24.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 5 czerwca 2014 roku, Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, pismem z dnia 14 lipca 2014 roku, odmówił zwrócenia G. K. (1) i W. K. kwoty 15.079,56 złotych wyegzekwowanej z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...).

Dowód:

- pismo z dnia 14.07.2014 r. k. 25.

W dniu 21 lutego 2015 roku zmarł W. K.. Spadek po nim nabyli na podstawie zarejestrowanego aktu poświadczenia dziedziczenia sporządzonego przez notariusza G. O. w jego Kancelarii Notarialnej w S., Repertorium A numer (...), żona G. K. (1) i syn R. K. po ½ części każdy.

Dowód:

- protokół dziedziczenia z dnia 16.07.2015 r. k. 230 – 231,

- akta poświadczenia dziedziczenia z dnia 16.07.2015 r. k. 238.

W dniu 27 lutego 2015 roku pełnomocnik wierzyciela odesłał do akt Km 11/13 wypożyczony mu uprzednio tytuł wykonawczy opatrzony podpisem sędziego.

Dowód:

- pismo z dnia 26.02.2015 r. k. 92 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13.

Postanowieniem z dnia 27 lutego 2015 roku komornik sądowy P. S. stwierdził, że postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 11/13 umorzyło się z mocy prawa z dniem 3 grudnia 2014 roku.

O umorzeniu postępowania egzekucyjnego z rachunku bankowego komornik sądowy P. S. zawiadomił (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W..

Dowód:

- postanowienie z dnia 27.02.2015 r. k. 93 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13,

- pismo z dnia 27.02.2015 r. k. 94.

Pismem z dnia 9 lutego 2016 roku G. K. (1) poinformowała Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie o bezprawnym prowadzeniu postepowania egzekucyjnego do rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) i wezwała go do zapłaty na jej rzecz kwoty 25.879,10 złotych tytułem:

- zwrotu kwoty wyegzekwowanej z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) - 15.079,56 złotych,

- odsetek ustawowych liczonych od wyegzekwowanych kwot od dnia 22 lutego 2013 roku do dnia 25 marca 2013 roku w kwocie 4.799,54 złotych,

- zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu w kwocie 6.000 złotych,

w terminie do dnia 19 lutego 2016 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 09.02.2016 r. k. 16 – 17.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 9 lutego 2016 roku, Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, pismem z dnia 16 lutego 2016 roku, odmówił zwrócenia G. K. (1) i W. K. kwoty 15.079,56 złotych wyegzekwowanej z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...).

Dowód:

- pismo z dnia 16.02.2016 r. k. 26.

Prezes Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w piśmie z dnia 10 października 2016 roku podzielił zastrzeżenia R. K. odnośnie rozpoznania przez Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie skargi w zakresie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

Dowód:

- pismo z dnia 10.10.2016 r. k. 84 – 85.

Posiadaczami rachunku bankowego (...) numer: (...), prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. byli W. K. i R. K.. Pełnomocnikiem ogólnym była G. K. (1).

Na rachunku tym ewidencjonowane były wyłącznie przelewy z tytułu emerytury G. K. (1) i W. K..

Na rachunek ten nie wpływały żadne środki należące do R. K..

W okresie od dnia 14 czerwca 2011 roku R. K. był zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa do zasiłku.

Rachunek został zamknięty w dniu 24 września 2013 roku.

Dowód:

- zestawienie operacji na rachunku k. 48 – 51,

- zaświadczenie (...) SA w W. k. 13,

- informacja (...) Oddział w S. z dnia 09.01.2013 r. k. 23 w aktach komornika sądowego P. S. Km 11/13,

- zeznania świadka R. K. k. 87 – 90, k. 106 – 107,

- zeznania powódki G. K. (1) w charakterze strony k. 107 – 108.

Na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydanego w dniu 18 kwietnia 2012 roku w sprawie I C 1840/12, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem tego Sądu z dnia 20 listopada 2012 roku, komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gryficach w sprawie Km 11/13, wyegzekwował z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer
(...) kwotę 15.079,56 złotych:

- 22 lutego 2013 roku – 1.059,25 złotych,

- 8 marca 2013 roku – 2.889,34 złotych,

- 25 marca 2013 roku – 11.130,43 złotych,

- 23 września 2013 roku – 0,27 złotych,

- 24 września 2013 roku – 0,27 złotych.

Dowód:

- pismo komornika sądowego przy SR w Gryficach z dnia 05.11.2013 r. k. 14.

G. K. (1) bardzo przeżyła informację o tym, że przeprowadzona została egzekucja z jej rachunku bankowego, ponieważ zgromadzone na tym rachunku środki były przeznaczone na tzw. „czarną godzinę”.

Od tego czasu odczuwa duszności i migotanie przedsionków. Około tygodnia później zauważyła, że nie widzi a lekarz okulista zdiagnozował u niej zaćmę. Nie leczy się kardiologicznie.

Dowód:

- zeznania powódki G. K. (1) w charakterze strony k. 107 – 108.

G. K. (1) leczy się z powodu chorób oczu w Poradni Okulistycznej 109 Szpitala (...) z Przychodnią SP ZOZ w S..

W opinii sądowo-lekarskiej z dnia 3 sierpnia 2016 roku wydanej w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie IX U 703/15 specjalista w zakresie okulistyki dr n. med. D. P. stwierdziła, że G. K. (1) jest niewidoma z powodu obustronnego zaniku nerwów wzrokowych o nieznanej etiologii.

W opinii sądowo – lekarskiej z dnia 19 września 2016 roku wydanej w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie IX U 703/15 specjalista w zakresie chorób wewnętrznych i neurologii G. K. (2) rozpoznał u G. K. (1) między innymi napadowe migotanie przedsionków.

G. K. (1) nigdy nie podjęła leczenia kardiologicznego.

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie IX U 603/15 zmienił orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w S. z dnia 24 lipca 2015 roku znak ZP-4. (...).1. (...).2015.BK w ten sposób, że zaliczył G. K. (1) do znacznego stopnia niepełnosprawności od 28 października 2014 roku na stałe z powodu schorzeń o symbolu 04-O (choroby narządu wzroku)..

Orzeczeniem (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 14 grudnia 2017 roku G. K. (1) została zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności z powodu chorób wzroku i narządu ruchu.

Dowód:

- informacja dla lekarza kierującego k. 15,

- opinia sądowo-lekarska z dnia 03.08.2016 r. k. 92 – 93,

- opinia sądowo-lekarska z dnia 16.09.2016 r. k. 55 – 56 w aktach SR Szczecin – Centrum w S. IX U 603/15,

- wyrok SR Szczecin – Centrum w S. z dnia 12.12.2016 r. w sprawie IX U 603/15 k. 105, k. 210,

- orzeczenie (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 14.12. 2017 r. k. 211.

Na skutek powzięcia wiadomości o zajęciu rachunku bankowego w toku egzekucji, G. K. (1) nie doznała żadnych negatywnych następstw w zakresie układu wzrokowego. W badaniu klinicznym nie stwierdzono danych wskazujących na przejście wylewu krwi do gałki ocznej prawej i lewej. Powodem ślepoty G. K. (1) jest obustronny zanik nerwów wzrokowych, a jest to proces, który toczy się latami i powoduje systematyczne pogarszanie się widzenia. W listopadzie 2013 roku ostrość wzroku prawego oka była resztkowa, a tarcza nerwu wzrokowego zanikowa, natomiast ostrość wzroku oka lewego była jeszcze prawidłowa przy częściowym zaniku tarczy nerwu wzrokowego. Zdarzenie z lutego – kwietnia 2013 roku nie mogło spowodować stanu, w jakim w listopadzie 2013 roku znajdowało się oko prawe.

Do nagłego zaniku obu nerwów wzrokowych i obuocznej ślepoty może dojść na skutek masywnego udaru krwotocznego lub niedokrwiennego mózgu, czego u G. K. (1) nie zdiagnozowano.

Dowód:

- opinia biegłej sądowej D. P. z dnia 24 sierpnia 2017 r. k. 162 – 163.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części, co do kwoty 17.298,94 złotych i odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot:

- 15.079,56 złotych od dnia 20 lutego 2016 roku do dnia zapłaty,

- 2.219,38 złotych od dnia 7 marca 2016 roku do dnia zapłaty.

Powódka wywodzi roszczenie z faktu wydania B. P. (1) – powodowi w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy Szczecin–Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie o sygn. akt I C 1840/10 - tytułu wykonawczego w postaci wyroku tego Sądu z dnia 18 kwietnia 2012 roku i wyegzekwowania na jego podstawie przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryficach P. S. z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) należących do niej środków w kwocie 15.079,56 złotych. Domaga się naprawienia szkody poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 19.879,10 złotych (15.079,56 złotych tytułem środków pobranych z rachunku bankowego + 4.799,54 złotych tytułem odsetek ustawowych skapitalizowanych od dnia ściągnięcia środków z rachunku bankowego do dnia 10 lutego 2016 roku) oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 6.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 lutego 2016 roku do dnia zapłaty.

Postawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 417 § 1 k.p.c., który stanowi, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Przepis ten stanowi realizację wyrażonej w art. 77 ust. 1 Konstytucji RP zasady odpowiedzialności państwa i jednostek samorządu terytorialnego za szkody wyrządzone niezgodnymi z prawem działaniami i zaniechaniami o charakterze władczym (w sferze imperium). Treść tego przepisu opiera się na założeniu, że to podmiot sprawujący władzę, a nie obywatel, powinien ponosić ekonomiczne konsekwencje niewłaściwego wykonania tej władzy.

Odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie cytowanego przepisu uzależniona jest od łącznego spełnienia trzech przesłanek: niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, powstania szkody, istnienia związku przyczynowego między niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej a zaistniałą szkodą. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2015 roku, V CSK 141/15). Odpowiedzialność Państwa za działania w sferze imperium nie jest natomiast oparta na zasadzie winy (nawet anonimowej). Z odpowiedzialności powstającej na podstawie komentowanego przepisu nie można zatem zwolnić się, wykazując brak winy. Wskazać również należy, że odpowiedzialność za szkodę unormowana w przepisie art. 417 § 1 k.c. znajduje zastosowanie jedynie wtedy, gdy szkoda została wyrządzona „przy wykonywaniu władzy publicznej”, które to pojęcie obejmuje tylko takie działania, które ze swej istoty, czyli ze względu na charakter i rodzaj funkcji przynależnej władzy publicznej, wynikają z kompetencji określonych w Konstytucji RP oraz w innych przepisach prawa, a ich wykonywanie z reguły łączy się z możliwością władczego kształtowania sytuacji jednostki. W przypadku szkód wyrządzonych przez organy państwowe lub jednostki samorządu terytorialnego poza sferą imperium, nie odpowiadają one na podstawie art. 417 k.c., lecz na ogólnych zasadach prawa cywilnego ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 października 2016 roku, I ACa 735/16).

Zgodnie z wynikającymi z przepisu art. 6 k.c. ogólnymi zasadami rozkładu ciężaru dowodu, przyznanie odszkodowania zależne jest od wykazania przez poszkodowanego wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Kolejność natomiast badania przez sąd przesłanek odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa nie może być dowolna. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie działania (zaniechania), z którego wynikła szkoda oraz dokonanie oceny jego bezprawności, następnie ustalenie czy wystąpiła szkoda i jakiego rodzaju i dopiero po stwierdzeniu, że obie te przesłanki zachodzą, możliwe jest zbadanie istnienia między nimi normalnego związku przyczynowego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2012 roku, II CSK 648/11).

Skarb Państwa jest dłużnikiem w zobowiązaniowym stosunku odszkodowawczym powstałym na podstawie art. 417 § 1 k.c., gdy szkoda wiązać się będzie z działaniem lub zaniechaniem państwowej jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, a funkcjonującej w zbiorczej strukturze, jaką tworzy Skarb Państwa. Zgodnie z przepisem art. 175 ust. 1 Konstytucji RP sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości w Rzeczpospolitej Polskiej. Zgodnie natomiast z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sadów powszechnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 23 ze zm.) sądami powszechnymi są sądy rejonowe, sądy okręgowe oraz sądy apelacyjne. Zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości wykonują natomiast między innymi sędziowie, o czym stanowi przepis art. 2 ust. 1 tej ustawy. Odpowiedzialność za niezgodne z prawem działania lub zaniechania sędziów podejmowane przy wykonywaniu przypisanych im zadań w zakresie stosunków prawnych, w których wykonują władzę publiczną, ponosi Skarb Państwa reprezentowany przez ten sąd, w którym pełni obowiązki sędzia referent w sprawie, w której, w ocenie strony powodowej, miało dojść do bezprawnego działania lub zaniechania.

Niesporne jest, że postępowanie w sprawie I C 1840/10, w której został wydany tytuł wykonawczy było prowadzone przed Sądem Rejonowym Szczecin–Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie przez sędziego pełniącego obowiązki w tym Sądzie, a zatem odpowiedzialność za niezgodne z prawem działania i zaniechania osób podejmujących czynności w toku tego postępowania, ponosi co do zasady Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin–Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

Jak już wyżej wskazano, działaniem, z którego powódka wywodzi roszczenie jest wydanie przez sędziego referenta w sprawie Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I C 1840/10 postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności wydanemu w tej sprawie w dniu 18 kwietnia 2012 roku wyrokowi, pomimo tego, że orzeczenie to nie stanowiło tytułu egzekucyjnego, ponieważ nie było prawomocne i nie podlegało natychmiastowemu wykonaniu. Wydawanie przez sądy orzeczeń ma charakter działań w obrębie imperium, a zatem odpowiedzialność Skarbu Państwa za wydanie orzeczenia kształtuje się na podstawie przepisu art. 417 k.c. Z akt sprawy I C 1840/10 jednoznacznie wynika, że w dniu 20 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydał postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności wyrokowi wydanemu w tej sprawie dniu 18 kwietnia 2012 roku.

Powódka udowodniła również, że wydanie przez Sąd tego postanowienia było bezprawne.

Przewidziana przepisem art. 417 § 1 k.c. odpowiedzialność Skarbu Państwa łączy się tylko z takim działaniem lub zaniechaniem organów władzy publicznej, które są niezgodne z prawem. Zachowanie niezgodne z prawem to zachowanie sprzeczne z porządkiem prawnym, polegające na sprzeczności między zakresem kompetencji organu, sposobem jego postępowania i treścią rozstrzygnięcia wynikającymi z wzorca ustawowego, a jego działaniem rzeczywistym ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2016 roku, I A Ca 1767/15). Nieprawidłowość w działaniu władzy publicznej może przybrać postać naruszeń konstytucyjnych praw i wolności, konstytucyjnych zasad funkcjonowania władzy publicznej, uchybień określonych w ustawach zwykłych, aktach wykonawczych jak i uchybień normom pozaprawnym, w różny sposób powiązanych z normami prawnymi. Nadto wskazać należy, że przepis art. 417 § 1 k.c. nie ogranicza odpowiedzialności odszkodowawczej wyłącznie do bezprawności rozumianej jako naruszenie przepisów ustrojowych, w tym kompetencyjnych, dotyczących danego organu. Bezprawność ta dotyczyć niewątpliwie może również merytorycznej wadliwości aktu (decyzji, orzeczenia), stanowiącego wykonywanie władzy publicznej ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 stycznia 2016 roku, I ACa 711/15). Przedmiotem deliktu organu władzy publicznej może być zatem jedynie naruszenie konkretnej normy nakazującej (lub zakazującej) dokonywania określonych czynności w danej sytuacji, nie zaś ogólne cele szeroko pojętego postępowania (karnego), dyrektywy i postulatu.

Wskazać również należy, że bezprawność orzeczeń sądowych nie jest bezprawnością w rozumieniu prawa cywilnego, gdyż nie jest elementem stosunku cywilnoprawnego, lecz publicznoprawnego, wobec czego niezgodność z prawem jako przesłanka stosowania art. 417 § 1 k.c. i art. 417 1 § 2 k.c. musi być rozumiana ściśle - jako niezgodność tylko z konstytucyjnymi źródłami prawa przewidzianymi w art. 87-94 Konstytucji RP, a więc z ustawą, umową międzynarodową, rozporządzeniem - z wyłączeniem zasad współżycia społecznego ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 marca 2017 roku, I ACa 871/16).

Zgodnie z przepisem art. 776 k.p.c. podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy. Tytułem wykonawczym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Tytułem egzekucyjnym jest natomiast, zgodnie z przepisem art. 777 § 1 pkt 1 k.p.c., orzeczenie sądu prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu, jak również ugoda zawarta przed sądem. Orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia, o czym stanowi przepis art. 363 § 1 k.p.c. Orzeczenie podlega natychmiastowemu wykonaniu w przypadku gdy został mu nadany rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 k.p.c.). Zakres kognicji sądu w postępowaniu klauzulowym obejmuje badanie, czy orzeczenie, którego dotyczy wniosek, odpowiada warunkom formalnym tytułu egzekucyjnego wymienionym w art. 777 § 1 pkt 1 k.p.c. , a także czy wyrażony w jego treści obowiązek określonego zachowania się dłużnika nadaje się do przymusowego wykonania w drodze egzekucji.

Analiza akt sprawy Sądu Rejonowego Szczecin–Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I C 1840/10 prowadzi do wniosku, że nadanie wydanemu w tej sprawie wyrokowi klauzuli wykonalności nastąpiło z obrazą przywołanych powyżej przepisów, ponieważ wyrok ten w dniu wydania postanowienia o nadaniu mu klauzuli wykonalności, tj. w dniu 20 listopada 2012 roku, nie był tytułem egzekucyjnym. Wyrok ten nie był prawomocny, gdyż stronie pozwanej nie upłynął termin do wniesienia apelacji, ani nie podlegał natychmiastowemu wykonaniu, ponieważ Sąd nie nadał mu rygoru natychmiastowej wykonalności.

Przepis art. 367 § 1 k.p.c. stanowi, że od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja do sądu drugiej instancji. Zgodnie z przepisem art. 369 § 1 – 3 k.p.c. apelację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem (§ 1). Jeżeli strona nie zgłosiła wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem w terminie tygodniowym od dnia ogłoszenia sentencji, termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do zgłoszenia takiego wniosku (§ 2). Termin, o którym mowa w § 1 i 2, uważa się za zachowany także wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła apelację do sądu drugiej instancji. W takim wypadku sąd ten niezwłocznie przesyła apelację do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (§ 3).

W rozważanym przypadku zarówno pozwany R. K. osobiście jak i jego pełnomocnik procesowy adw. A. B. w przepisanym terminie, tj. tygodniowym od dnia ogłoszenia wyroku, złożyli wniosek o sporządzenie uzasadnienia wydanego w sprawie I C 1840/12 wyroku i jego doręczenie wraz z uzasadnieniem. Do akt sprawy w ww. wskazanym terminie został dołączony jedynie wniosek złożony przez pozwanego i na jego podstawie Sąd sporządził uzasadnienie wyroku i przewodniczący zarządził jego doręczenie bezpośrednio pozwanemu. Odpis wyroku doręczono pozwanemu w dniu 6 września 2012 roku i na podstawie tego doręczenia stwierdzono prawomocność wyroku z dniem 20 września 2012 roku.

W świetle powyższego stwierdzenie prawomocności wyroku wydanego w sprawie I C 1840/12 i wydanie powodowi B. P. (1) tytułu wykonawczego było bezprawne. Doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem wyłącznie na rzecz pozwanego R. K. było sprzeczne z przepisem art. 133 § 3 zdanie pierwsze k.p.c., który stanowi, że jeżeli ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonać tym osobom. Przepis ten przesądza zatem, że adresatem doręczenia jest – w wypadku jego ustanowienia – pełnomocnik procesowy lub osoba upoważniona do odbioru pism, a nie strona lub inny podmiot reprezentowany przez pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism. W przeciwnym razie doręczenie takie jest bezskuteczne ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 1972 roku, III CRN 324/72). Przepis ten ma bowiem charakter kognitywny i wyłącza swobodną dyspozycję stron oraz sądu w kwestii kształtowania sposobu doręczeń. Doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem na rzecz pozwanego nie mogło zatem wywołać skutku prawnego w postaci otwarcia terminu do wniesienia apelacji od wyroku z dnia 18 kwietnia 2012 roku. Bezskuteczny zaś upływ dwóch tygodni od dnia doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem nie spowodował skutku w postaci uprawomocnienia się wyroku z powodu upływu terminu do jego zaskarżenia. W dniu 20 listopada 2012 roku wydany w sprawie wyrok nie był zatem prawomocny i nadanie mu klauzuli wykonalności było bezprawne z powodu uchybienia przepisom art. 776 k.p.c. i art. 777 § 1 pkt 1 k.p.c. Prawidłowe doręczenie stronie pozwanej odpisu wyroku z uzasadnieniem na rzecz jej pełnomocnika procesowego nastąpiło w dniu 7 stycznia 2013 roku i od tego dnia rozpoczął bieg dwutygodniowy termin do wniesienia apelacji. W terminie tym pozwany R. K. wniósł apelację, która wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 23 grudnia 2013 roku została uwzględniona w całości.

Powódka domaga się naprawienia szkody powstałej w jej majątku na skutek wyegzekwowania z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...) należących do niej środków w kwocie 15.079,56 złotych poprzez zapłatę tej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia ściągnięcia tej kwoty z rachunku bankowego.

Przepis 417 § 1 k.c. nie zawiera odrębnej regulacji co do pozostałych przesłanek odpowiedzialności za niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, zastosowanie znajdują zatem ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu i na osobie oraz koncepcji związku przyczynowego.

Pojęcie szkody definiuje przepis art. 361 § 2 k.c., w świetle treści którego szkodą jest każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach, z którymi to ustawa wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Szkodą jest zatem wszelki uszczerbek dotykający osobę bez prawnego uzasadnienia, wyrażający się w różnicy pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki istniał i mógłby w normalnej kolei rzeczy istnieć czy się wytworzyć, a stanem, jaki powstał skutkiem zdarzenia wywołującego szkodę. Kompensacja szkody obejmuje poniesione straty ( damnum emergens) oraz utracone korzyści ( lucrum cessans).

Granice odpowiedzialności odszkodowawczej wyznacza związek przyczynowy. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Materiał dowodowy sprawy dał podstawy do ustalenia, że na skutek prowadzenia przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryficach przeciwko dłużnikowi R. K. z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. numer (...), doszło do powstania szkody w majątku powódki G. K. (1).

Z treści zaświadczenia (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. z dnia 26 sierpnia 2014 roku wynika, że posiadaczami rachunku bankowego (...) numer: (...), prowadzonego przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. Oddział 2 w S. byli W. K. i R. K.. G. K. (1) była pełnomocnikiem ogólnym. R. K. przesłuchany w charakterze świadka zeznał, że istotnie został on wskazany jako posiadacz przedmiotowego rachunku bankowego jednak wyłącznie w związku z podeszłym wiekiem rodziców, na rachunku tym natomiast gromadzone były tylko i wyłącznie środki stanowiące własność G. K. (1) i jej męża W. K. pochodzące ze świadczeń emerytalnych. Na rachunku tym R. K. nigdy nie gromadził własnych środków. Od czerwca 2011 roku był zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa do zasiłku i pozostawał na utrzymaniu rodziców. Zeznania o analogicznej treści złożyła również powódka przesłuchana w charakterze strony. Jednocześnie omawiane zeznania korespondują z treścią wpisów ujętych w wyciągu z rachunku bankowego za okres od dnia 5 stycznia 2012 roku do dnia 21 września 2013 roku. Na rachunku tym ewidencjonowane były wyłącznie przelewy z tytułu emerytury G. K. (1) i W. K.. Strona pozwana jednocześnie nie zaoferowała żadnego dowodu, który podważałby prawdziwość i wiarygodność powyższych dowodów, a zatem Sąd ustalił na ich podstawie, że środki zgromadzone na przedmiotowym rachunku nie należały do formalnego współposiadacza tego rachunku R. K., lecz do małżonków G. K. (1) i W. K.. Ściągnięcie zatem środków z tego rachunku bankowego powodowało postanie szkody w majątku G. K. (1) i W. K..

Jednocześnie, na podstawie art. 209 kc, uznać należało, że powódka ma legitymację do żądania od pozwanego zapłaty dochodzonej wierzytelności wchodzącej w skład spadku po zmarłym w 2015 r. W. K. w pełnej wysokości. G. K. (1) pozostawała w związku małżeńskim z W. K., a zatem stosownie do treści przepisu art. 31 § 1 i § 2 pkt 1 k.r.i o. środki z tytułu świadczeń emerytalnych gromadzone na powyższym rachunku bankowym wchodziły do ich majątku wspólnego. Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków (art. 31 § 1 k.r. i o.). Przez pobrane wynagrodzenie w rozumieniu przepisu art. 31 § 2 pkt 1 k.r.i o. należy również rozumieć emerytury i renty, ponieważ pomimo braku wyraźnego unormowania przyjmuje się, że tak jak wynagrodzenie za pracę należy traktować świadczenia, które w rodzinie spełniają taką samą funkcję ekonomiczną ( por. uzasadnienie wyroku NSA w Gdańsku z 1 kwietnia 1998 roku, I SA/Gd 1216/97).

Z pewnością zatem powódka miała uprawnienie do dochodzenia wierzytelności z tytułu środków należących do niej – a więc połowy wyegzekwowanej kwoty, należnej jej jako przypadający udział w majątku wspólnym. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy, była ona jednak uprawniona również do dochodzenia całości wierzytelności spadkowej i to mimo treści aktu poświadczenia dziedziczenia, z którego wynikało, że do spadku po W. K. zostali powołani ona i syn R. K. w udziale do ½. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 2017 r. (sygn. II CSK 15/17) z przepisu art. 1035 k.c., który odsyła w zakresie reżimu prawnego wspólności majątku spadkowego do przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych (art. 195-221 k.c.) wynika, że wspólność majątku spadkowego ma charakter udziałowy. Jak podał dalej: „Nie ma zgodności poglądów dotyczących stosowania przepisów o współwłasności ułamkowej, w szczególności art. 209 k.c., do wchodzących w skład spadku wierzytelności, których przedmiotem jest świadczenie podzielne, np. wierzytelności pieniężnych. W orzecznictwie wyrażany jest pogląd, według którego wierzytelności spadkowe są zgodnie z art. 379 § 1 k.c. podzielne, co oznacza że każdy ze spadkobierców posiadałby legitymację do żądania tylko tej ich części, która odpowiada udziałowi w spadku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1967 r., I CZ 97/67, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 145; uchwała z dnia 2 stycznia 1975 r., III CZP 82/74, OSNCP z 1976, Nr 1, poz. 5). Stanowisko to jest kontynuowane w najnowszym orzecznictwie, choć zauważyć należy, że zostało ono wypowiedziane w przypadkach udziału w sprawie wszystkich spadkobierców (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013 r., II CZ 177/12, niepubl. i z dnia 22 stycznia 2015 r., I CZ 117/14, niepubl.). Natomiast w literaturze aktualnie przeważa pogląd wykluczający możliwość stosowania zasady wyrażonej w art. 379 § 1 k.c. do wierzytelności spadkowych, w konsekwencji podstawę dochodzenia wspólnej wierzytelności spadkowej stanowi art. 209 k.c. Na uzasadnienie tego stanowiska wskazuje się to, że przepis art. 1035 k.c. i wyrażona w nim zasada, zgodnie z którą do wspólności majątku spadkowego stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności, odnosi się do całego majątku spadkowego, bez żadnych wyjątków. Gdyby wierzytelność spadkowa z mocy prawa miała ulec podziałowi, wówczas część przypadająca danemu spadkobiercy weszłaby do jego majątku osobistego, w konsekwencji jego wierzyciel osobisty mógłby z niej się zaspokoić bez potrzeby uzyskania tytułu egzekucyjnego przeciwko wszystkim spadkobiercom, to zaś pozostawałoby w sprzeczności z art. 779 § 1 k.p.c. Ponadto w sytuacji, gdy spadek stanowią wyłącznie wierzytelności, zbędny byłby dział spadku i nie wiadomo jak wówczas miałaby przedstawiać się odpowiedzialność współspadkobierców za długi spadkowe, której charakter zmienia się z działem spadku. Przeciwko tezie o podzielności z mocy prawa wierzytelności spadkowych przemawiają przepisy dotyczące zarządcy i wykonawcy testamentu, zakładające funkcjonowanie spadku jako pewnej wyodrębnionej całości. Wskazuje się także na związek między wierzytelnościami spadkowymi a funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, natomiast możliwość osobnego dochodzenia wierzytelności związek ten zaburza. Wreszcie możliwe jest dochodzenie wierzytelności spadkowej przez analogię do przepisów dotyczących solidarności wierzycieli (art. 367 k.c.). W konsekwencji przyjmuje się, że spadkobiercy, przed działem spadku, przysługuje samodzielna legitymacja do dochodzenia całej wierzytelności.

Zdaniem Sądu Najwyższego przedstawione stanowisko piśmiennictwa zasługuje na aprobatę. Zawiera ona szeroką i przekonywującą argumentację na rzecz tezy o samodzielnej legitymacji spadkobiercy do dochodzenia, przed działem spadku, należącej do niego wierzytelności. Ze stanowiskiem tym w istocie nie kolidują poglądy wyrażone w cytowanych orzeczeniach Sądu Najwyższego wydanych w ostatnim okresie, w których zostało dostrzeżone analizowane zagadnienie, tym niemniej inne niż w niniejszej sprawie stany faktyczne, uniemożliwiły pełne wypowiedzenie się na ten temat.”

Argumentację przedstawioną powyżej należy w całości podzielić – tym bardziej na tle okoliczności faktycznych niniejszej sprawy. R. K. od początku postępowania wie o tym, że G. K. (1) dochodzi w niniejszym procesie zapłaty z tytułu naprawienia szkody, która to wierzytelność wchodzi w skład spadku po W. K. w pełnej wysokości i akceptuje ten stan rzeczy. Aktywnie uczestniczy w niniejszym postępowaniu, także jako pełnomocnik powódki upoważniony do przeglądania akt sprawy. Doskonale zdaje sobie również sprawę z przebiegu postępowania i okoliczności leżących u jego podstaw – jako osoba, z którą powiązane jest dochodzone roszczenie.

Wysokość szkody powstałej na skutek prowadzonej przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryficach P. S. egzekucji z rachunku bankowego w sprawie Km 11/13 wskazuje kwota, która została wyegzekwowana z rachunku bankowego. Z treści pisma tego komornika z dnia 5 listopada 2013 roku wynika, że jest to 15.079,56 zł. Strona pozwana nie zaprzeczyła prawdziwości ani wiarygodności tego dokumentu, wobec czego Sąd ustalił na jego podstawie, że szkoda powstała w majątku powódki opiewa na powyższą kwotę.

Dla stwierdzenia adekwatnego związku przyczynowego w danym indywidualnym stanie faktycznym należy ustalić, po pierwsze czy zdarzenie stanowi warunek konieczny wystąpienia szkody (test conditio sine qua non), po drugie ocenić, czy szkoda jest normalnym następstwem tego zdarzenia (selekcja następstw). Pierwszy umożliwia stwierdzenie, czy między zdarzeniem a szkodą zachodzi obiektywna zależność. W tym celu należy zbadać, czy niewystąpienie zdarzenia w danej konkretnej sytuacji powodowałoby, że oznaczona szkoda także by nie wystąpiła. Dla wyniku testu nie mają znaczenia możliwe inne zdarzenia, które mogą mieć wpływ na istnienie i wysokość szkody. Przy selekcji następstw należy w sposób obiektywny ustalić, czy prawdopodobieństwo skutku zwiększa się każdorazowo wraz z wystąpieniem przyczyny danego rodzaju. Relacje kauzalne często są wieloczłonowe, a ich elementy mogą występować jednocześnie lub układać się w łańcuch przyczynowo-skutkowy, ale wówczas wszystkie ogniwa łańcucha zdarzeń podlegają ocenie z punktu widzenia kryterium normalności. Dla stwierdzenia istnienia związku przyczynowego nie wystarcza więc jakiekolwiek powiązanie przyczynowe między zachowaniem poszkodowanego a powstaniem lub zwiększeniem szkody, gdyż musi to być związek przyczynowy normalny w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2008 r., IV CSK 127/08), a tak rozumiany związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem zdarzenia, określanego jako przyczyna ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29 listopada 2006 r., II CSK 259/06).

Pomiędzy wydaniem przez Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie tytułu wykonawczego w sprawie I C 1840/10 a ściągnięciem należących do powódki środków pieniężnych zachodzi adekwatny związek przyczynowy w rozumieniu przepisu art. 361 § 1 k.c. Gdyby bowiem Sąd nie wydał wierzycielowi tytułu wykonawczego, komornik sądowy nie wszcząłby egzekucji i nie doszłoby do egzekucji z rachunku bankowego, na którym zgromadzone były środki pieniężne należące do innych osób niż dłużnik.

Adekwatności związku przyczynowego pomiędzy wydaniem tytułu wykonawczego w sprawie I C 1840/10 a objętą żądaniem pozwu szkodą nie wyłącza fakt, że do ściągnięcia środków pieniężnych z rachunku bankowego doszło na skutek - również niewątpliwie bezprawnego - zachowania prowadzącego egzekucję komornika sądowego i (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.. Analiza dokumentów zawartych w aktach prowadzącego postępowanie egzekucyjne komornika sądowego P. S. Km 11/13 wskazuje, że czynności egzekucyjne zostały przez niego podjęte na podstawie projektu tytułu wykonawczego ponieważ postanowienie z dnia 20 listopada 2012 r. o nadaniu wyrokowi z dnia 18 kwietnia 2012 r. nie było opatrzone podpisem sędziego, niemniej jednak wierzyciel, po wezwaniu z dnia 6 listopada 2013 r., złożył w dniu 27 lutego 2015 roku ten sam tytuł wykonawczy opatrzony podpisem sędziego referenta w sprawie I C 1840/10. Zgodnie natomiast z przepisem art. 130 § 1 k.p.c. pismo (w okolicznościach faktycznych sprawy wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego) poprawione lub uzupełnione w terminie wywołuje skutki od chwili jego wniesienia. Nadto zauważyć należy, że jakkolwiek Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydał wierzycielowi projekt tytułu wykonawczego, to jednak projekt ten stał się podstawą dalszych czynności komornika sądowego i prowadzącego rachunek banku, skutkujących powstaniem szkody. Gdyby Sąd nie wydał wierzycielowi tego projektu, wierzyciel nie dysponowałby żadnym dokumentem, który mógłby stanowić podstawę do podejmowania wobec dłużnika czynności egzekucyjnych i nie doszłoby do zajęcia rachunku bankowego i w konsekwencji powstania szkody. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 797 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dniu 4 stycznia 2013 roku we wniosku lub żądaniu przeprowadzenia egzekucji z urzędu należy wskazać świadczenie, które ma być spełnione, oraz sposób egzekucji. Do wniosku lub żądania należy dołączyć tytuł wykonawczy.

Również i nieudzielenie komornikowi sądowemu przez (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w W. informacji o tym, że prowadzony przez ten bank rachunek bankowy jest rachunkiem wspólnym dłużnika i osoby trzeciej należy ocenić jako bezprawne. Zgodnie z przepisem art. 891 1 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dniu 4 stycznia 2013 roku na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko dłużnikowi można zająć wierzytelność z rachunku wspólnego prowadzonego dla dłużnika i osób trzecich. Dalsze czynności egzekucyjne prowadzone będą do przypadającego dłużnikowi udziału w rachunku wspólnym stosownie do treści umowy regulującej prowadzenie rachunku, którą dłużnik obowiązany jest przedłożyć komornikowi w terminie tygodnia od daty zajęcia. (…). Jeżeli umowa nie określa udziału w rachunku wspólnym albo gdy dłużnik nie przedłoży umowy, domniemywa się, że udziały są równe; po ustaleniu udziału dłużnika zwalnia się pozostałe udziały od egzekucji. Na podstawie przytoczonych przepisów, uznać należy, że bank faktycznie bezprawnie zaniechał - przed przekazaniem spornych kwot na rachunek komornika – wezwania do przedłożenia umowy rachunku bankowego. Niemniej jednak również i działanie banku oparte było na wydanym wierzycielowi przez sąd tytule wykonawczym. Gdyby taki tytuł faktycznie nie został wydany, bank nie miałby obowiązku udzielania komornikowi jakichkolwiek informacji o prowadzonych dla dłużnika rachunkach bankowych.

Odpowiedzialności pozwanego za szkodę nie wyłącza również fakt, że podejmowane przez dłużnika R. K. czynności procesowe w postaci skarg na czynność komornika nie doprowadziły do skutku w postaci uchylenia postanowienia o nadaniu wyrokowi wydanemu w sprawie I C 1840/10 klauzuli wykonalności. Tytuł wykonawczy został wydany pomimo tego, że wyrok nie był prawomocny i w skargach na czynność komornika R. K. okoliczność tą podnosił. Na tej podstawie Sąd mógł podjąć czynności mające na celu ustalenie, czy pisma te, pomimo oznaczenia ich jako skargi na czynność komornika, nie stanowią również i zażalenia na postanowienie o nadaniu wyrokowi klauzuli wykonalności, a w przypadku wskazania, że są to również i zażalenia na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności, podjąć stosowne czynności w tym zakresie.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że jakkolwiek do powstania szkody przyczyniły się również bezprawne zachowania komornika sądowego i banku prowadzącego rachunek, to okoliczności te nie mogą zwolnić pozwanego Skarbu Państwa od odpowiedzialności za powstałą szkodę powodując zerwanie omówionego powyżej związku przyczynowego. To pozbawione podstaw prawnych wydanie przez ten Sąd tytułu wykonawczego było źródłem wszelkich dalszych działań i podstawą podejmowania czynności – tak przez komornika bank. Gdyby Sąd nie wydał tytułu wykonawczego, żaden z ww. podmiotów nie miałby podstawy do podjęcia czynności. Niezależnie od powyższego, zgodnie z art. 441 § 1 k.c. jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym ich odpowiedzialność jest solidarna. Definicję solidarności konstytuuje art. 366 § 1 k.c. stanowi, że kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Prawo wyboru dłużnika przy solidarności biernej należy wyłącznie do wierzyciela. To wierzyciel decyduje od kogo, w jakim rozmiarze i w jaki sposób chce dochodzić zaspokojenia roszczenia objętego tytułem egzekucyjnym ( por. wyrok SA w Katowicach z dnia 28 lutego 1992 r., I ACr 42/92). Uprawnienie wierzyciela do wyboru dłużnika, który ma spełnić świadczenie w całości lub części nie podlega ograniczeniom i nie może być kwestionowane przez żadnego z dłużników solidarnych. Możliwość żądania świadczenia od wybranego przez siebie dłużnika przysługuje wierzycielowi zarówno w postępowaniu przedsądowym, jak i sądowym, a zatem wierzyciel może dochodzić swych roszczeń jednym pozwem przeciwko wszystkim lub tylko niektórym dłużnikom albo odrębnymi pozwami przeciwko każdemu (niektórym) z nich (zgodnie z zasadą jeden dłużnik - jeden pozew).

Powództwo w zakresie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu w całości.

Podstawę prawną żądania zadośćuczynienia za krzywdę wywołaną ściągnięciem z rachunku bankowego należących do powódki środków stanowi przepis art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którym w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, a zatem w przypadku spowodowania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wynikający z art. 77 ust. 1 Konstytucji RP i z art. 417 k.c. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie władzy publicznej obejmuje bowiem także szkodę niemajątkową (krzywdę) w ujęciu art. 448 k.c. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2017 roku, V KK 29/17).

Przesłankami zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 445 k.c. jest wyrządzenie krzywdy w postaci, między innymi, uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia czynem niedozwolonym, przy czym odpowiedzialność za szkodę niemajątkową związaną z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia powstaje wtedy, gdy szkoda ta jest normalnym następstwem działania lub zaniechania, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność deliktową.

Powódka wskazała, że na skutek wyegzekwowania należących do niej środków pieniężnych z rachunku bankowego, z którego prowadzona była egzekucja przeciwko dłużnikowi R. K., doznała rozstroju zdrowia w postaci szoku, utraty wzroku oraz problemów z sercem takich jak migotanie przedsionków oraz duszności.

Materiał dowodowy sprawy nie dał podstaw do ustalenia, że pomiędzy ściągnięciem środków pieniężnych z rachunku bankowego a wskazywanym przez powódkę rozstrojem zdrowia w postaci utraty wzroku zachodzi adekwatny związek przyczynowy uzasadniający odpowiedzialność pozwanego za doznaną krzywdę. Na podstawie opinii biegłej sądowej specjalisty w zakresie okulistyki dr n. med. D. P. Sąd ustalił, że powódka nie doznała w związku z egzekucją żadnych negatywnych następstw w zakresie układu wzrokowego. W badaniu klinicznym nie stwierdzono danych wskazujących na wylew krwi do gałki ocznej prawej i lewej. Powodem praktycznej ślepoty G. K. (1) jest obustronny zanik nerwów wzrokowych, tj. proces, który toczy się latami i powoduje systematyczne pogarszanie się widzenia. Jak wskazała biegła, w listopadzie 2013 roku ostrość wzroku prawego oka była resztkowa, a tarcza nerwu wzrokowego zanikowa, natomiast ostrość wzroku oka lewego jest jeszcze prawidłowa przy częściowym zaniku tarczy nerwu wzrokowego. Zdarzenie z lutego – kwietnia 2013 roku nie mogło spowodować stanu, w jakim w listopadzie 2013 roku znajdowało się oko prawe.

Powódka nie podniosła żadnego zarzutu, który dyskwalifikowałby ustalenia poczynione przez biegłą. Ograniczyła się jedynie do wskazania, że pomimo treści opinii bieglej, w jej ocenie, do utraty wzroku doszło na skutek wyegzekwowania należących do niej środków pieniężnych. W sytuacji, gdy rozstrzygnięcie sprawy uzależnione jest od ustalenia stanu zdrowia strony, ustalenia sądu muszą opierać się o wiedzę specjalną, którą dysponują biegli. Sąd w tej sferze samodzielnie nie jest władny dokonywać wiążących ustaleń ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2017 roku, I UK 376/16). Tak więc jakkolwiek Sąd dał wiarę zeznaniom powódki, że po dowiedzeniu się o zajęciu rachunku bankowego i ściągnięciu zgromadzonych na nim środków, poczuła, że słabiej widzi, to jednak – w świetle treści opinii bieglej sądowej - uznać należy, że osłabienie, czy utrata wzroku nie było skutkiem bezprawnego zachowania pozwanego.

Powódka nie wykazała również aby i dolegliwości ze strony serca (migotanie przedsionków oraz duszności) były skutkiem bezprawnego zachowania pozwanej. Z uwagi na fakt, że ustalenie rozstroju zdrowia wymaga wiadomości specjalnych, postanowieniem z dnia 7 czerwca 2017 roku, zmienionym postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2017 roku, Sąd zlecił wydanie opinii na okoliczność tego, czy w związku z zajęciem rachunku bankowego i wyegzekwowania z niego należących do powódki środków, doznała ona trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie chorób wewnętrznych biegłemu sądowemu dr n. med. J. S.. Opinia w tym przedmiocie nie została wydana, ponieważ powódka cofnęła wniosek w tym przedmiocie, wskazując, że w jej ocenie faktu doznania rozstroju zdrowia dowodzi treść opinii biegłej sądowej dr n. med. D. P.. Wniosek pełnomocnika powódki o wezwanie biegłego na termin wyznaczonej rozprawy i wydanie przez niego opinii na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz na podstawie rozmowy z powódką, nie zasługiwał na uwzględnienie. Z uwagi na specyfikę przedmiotu opinii biegłego – ustalenie, czy powódka doznała rozstroju oraz na fakt, że powódka, pomimo twierdzeń o występowaniu migotania przedsionków oraz odczuwania duszności, nie podjęła leczenia kardiologicznego, wydanie opinii wymagało, na co wskazał biegły w piśmie z dnia 12 czerwca 2018 roku, przeprowadzenia badania powódki. W warunkach rozprawy przeprowadzenie badania jest niemożliwe. Poczynienie zaś ustaleń w tym zakresie winno opierać się na wiedzy specjalistycznej, którą dysponuje biegły z zakresu odpowiedniej dziedziny medycyny. Jednocześnie wskazać należy, że obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zgodnie zaś z rządzącą procesem cywilnym zasadą kontradyktoryjności, sąd orzekający w sprawie nie ma obowiązku zbierania dalszych dowodów z urzędu, skoro zebrany w sprawie materiał okazuje się dostateczny do jej rozstrzygnięcia. W procesie cywilnym to strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu (…). Obowiązkiem sądu jest natomiast ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony ( por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 19.09.2012r., ACa 568/12).

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz powódki kwotę 17.298,94 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od liczonymi od kwot:

- 15.079,56 złotych od dnia 20 lutego 2016 roku do dnia zapłaty,

- 2.219,38 złotych od dnia 7 marca 2016 roku do dnia zapłaty

i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Zasądzona kwota obejmuje należności z następujących tytułów:

- 15.079,56 złotych tytułem naprawienia szkody powstałej na skutek wyegzekwowania z rachunku bankowego należących do powódki środków w ww. kwocie,

- 2.219,38 złotych tytułem odsetek ustawowych naliczonych od kwoty 15.079,56 złotych od dnia 15 lipca 2014 roku do dnia 10 lutego 2016 roku.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Termin spełnienia świadczenia z tytułu czynu niedozwolonego nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, a zatem, stosownie do treści przepisu art. 455 k.c., winno być ono spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 maja 2015 roku, I ACa 258/15). Dopiero z chwilą wezwania do zapłaty zobowiązanie bezterminowe przekształca się z mocy ustawy w zobowiązanie terminowe, a na dłużniku spoczywa obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia. Skutkiem wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia jest zatem to, że świadczenie staje się wymagalne. Pojęcie „niezwłocznego spełnienia świadczenia” oznacza natomiast spełnienie świadczenia w takim terminie, w jakim działający prawidłowo dłużnik mógłby je spełnić w normalnym toku prowadzenia swoich spraw.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że skutek w postaci wymagalności dochodzonego pozwem roszczenia nastąpił dopiero z dniem wezwania pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie do zapłaty, a uprawnienie do naliczenia odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia powstało na skutek uchybienia wynikającemu z przepisu art. 455 k.c. obowiązkowi niezwłocznego spełnienia świadczenia. Powódka uprawniona jest zatem do naliczania odsetek z tego tytułu nie od dnia, w których ściągnięto z rachunku bankowego wskazane w uzasadnieniu pozwu kwoty, lecz dopiero od dnia następnego po doręczeniu stronie pozwanej wezwania do zapłaty.

W piśmie z dnia 5 czerwca 2014 roku kierowanym do Prezesa Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, powódka wskazała, że zwracała się do Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie o zwrot kwoty 15.079,56 złotych pismem z dnia 26 lutego 2014 roku i że pismem z dnia 20 marca 2014 roku odmówił on zapłaty. Na fakt złożenia takiego pisma nie naprowadziła żadnego dowodu, chociażby w postaci pisma Prezesa Sadu Rejonowego Szczecin – P. i Zachód w S. z dnia 20 marca 2014 roku. Dlatego też, z uwagi na stanowisko strony pozwanej, która przeczy zasadności żądania pozwu, treść przedmiotowego pisma nie może stanowić podstawy do ustalenia, że istotnie pismem z dnia 26 lutego 2014 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty objętego żądaniem pozwu świadczenia.

Z treści pisma Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 14 lipca 2014 roku wynika natomiast, że zostało mu doręczone wezwanie do zapłaty z dnia 5 czerwca 2014 roku i odmówił dokonania zapłaty. Sąd przyjął zatem, że powódka wezwała pozwanego do zapłaty najwcześniej pismem z dnia 5 czerwca 2014 roku, które to pismo wywołało ten skutek, że pozwany zobligowany był do spełnienia świadczenia niezwłocznie. Na gruncie przepisu art. 455 k.c. nie można wskazać jednego terminu, który odpowiadałby pojęciu niezwłoczności, gdyż nie jest możliwe określenie go in abstracto w oderwaniu od okoliczności konkretnego wypadku ( por. między innymi uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 listopada 2013 roku, III CZP 72/13). Pojęcie niezwłoczności nie oznacza jednakże „natychmiastowej powinności świadczenia”, lecz jedynie spełnienie go „bez nieuzasadnionej zwłoki”– w takim terminie, w jakim działający prawidłowo dłużnik mógłby je spełnić w normalnym toku prowadzenia swoich spraw. Z materiału dowodowego sprawy nie wynika kiedy pismo to zostało doręczone pozwanemu, niemniej jednak nastąpiło to najpóźniej w dniu 14 lipca 2014 roku, kiedy zostało sporządzone pismo w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty. Pozwany winien zatem spełnić świadczenie najpóźniej następnego dnia, tj. 15 lipca 2014 roku. Skoro tego nie uczynił, popadł w opóźnienie, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych z tego tytułu od dnia 15 lipca 2014 roku.

Powódka naliczyła odsetki ustawowe od wyegzekwowanych od niej kwot od dnia ich ściągnięcia z rachunku bankowego do dnia 10 lutego 2016 roku na kwotę 4.799,54 złotych i doliczyła tą kwotę do należności głównej, a następnie żądała zasądzenia odsetek od tej kwoty od dnia 20 lutego 2016 roku.

Zważywszy na powyższe, roszczenie o zapłatę kwoty 15.079,56 złotych stało się wymagalne z dniem 14 lipca 2014 roku, a zatem powódka uprawniona była do naliczenia odsetek za opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia od dnia 15 lipca 2014 roku. Sąd, mając na uwadze powyższy sposób sformułowania żądania pozwu, naliczył odsetki ustawowe od kwoty 15.079,56 złotych od dnia 15 lipca 2014 roku do dnia 10 lutego 2016 roku na kwotę 2.219,38 złotych i kwotę tą doliczył do należności głównej i zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwot:

- 15.079,56 złotych od dnia 20 lutego 2016 roku, zgodnie z treścią żądania pozwu, mając na uwadze również i to, że w wezwaniu do zapłaty z dnia 9 lutego 2016 roku, powódka zakreśliła pozwanej termin do zapłaty do dnia 19 lutego 2016 roku,

- 2.219,38 złotych od dnia wniesienia pozwu do tutejszego Sądu, tj. 7 marca 2016 roku, mając na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy

i oddalił powództwo co do odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego w pozostałym zakresie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez obydwie strony oraz zawartych w aktach spraw: Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I C 1840/10, Sądu Rejonowego w Gryficach I Co 482/13, Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie IX U 603/15 oraz komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryficach P. S. Km 11/13, co do prawdziwości i wiarygodności których Sąd nie powziął zastrzeżeń. Nadto Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie zeznań świadka R. K. i zeznań G. K. (1) w charakterze strony, które znajdowały potwierdzenie w dokumentach zawartych w aktach ww. spraw, wobec czego zostały uznane za wiarygodne.

Ustalenia faktyczne co do tego, czy w związku z zajęciem rachunku bankowego i wyegzekwowania z niego należących do powódki środków, doznała ona trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie chorób oczu, Sąd ustalił na podstawie opinii biegłej sądowej specjalisty okulisty dr n. med. D. P.. Biegła sporządziła opinię zgodnie z treścią postanowienia dowodowego w tym przedmiocie, po przeprowadzeniu badania powódki w dniu 1 sierpnia 2016 roku w związku z postępowaniem tutejszego Sądu w sprawie IX U 603/15, a opinia ta nie zawiera braków ani sprzeczności. Istotne zaś okoliczności dotyczące jej przedmiotu, ustalone na podstawie załączonych do akt dokumentów, są przedstawione w sposób nie budzący wątpliwości. Żadna ze stron nie kwestionowała treści i wniosków opinii, a jej wywody i wnioski pozwalają na prześledzenie toku rozumowania biegłej i ustalenie, że wyciągnięte wnioski są logicznie poprawne. Stąd też, Sąd mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłej znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2017 roku, zmienionym postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2017 roku, Sąd zlecił wydanie opinii na okoliczność tego, czy w związku z zajęciem rachunku bankowego i wyegzekwowania z niego należących do powódki środków, doznała ona trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie chorób wewnętrznych biegłemu sądowemu dr n. med. J. S.. Z informacji udzielonej przez biegłego J. S. wynika, że G. K. (1) nie stawiła się na badanie pomimo doręczenia wezwania z dnia 20 grudnia 2017 roku i 28 marca 2018 roku, wobec czego biegły zwrócił akta bez wydania opinii. W piśmie z dnia 22 marca 2018 roku G. K. (1) wskazała natomiast, że wnosi o „wycofanie” opinii tego biegłego „z procesu dowodowego i rozstrzygnięcie sprawy w oparciu tylko o opinię okulistyczną” , wskazując że sprawa została wyjaśniona w oparciu o opinię specjalisty okulisty ( pismo z dnia 22.03.2018 r. k. 184). W piśmie z dnia 25 czerwca 2018 roku pełnomocnik powódki wskazał, że nie otrzymała ona wezwań na badania kierowanych przez dr n. med. J. S. i wnosi o wezwanie biegłego na termin wyznaczonej rozprawy, wskazując, że biegły będzie mógł wydać opinię na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz na podstawie rozmowy z powódką. Sąd odmówił uwzględnienia powyższego wniosku. Stosownie do treści przepisu art. 278 § 1 k.p.c. sąd może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, przy czym opinia może być przedstawiona, stosownie do zlecenia Sądu ustnie albo na piśmie (art. 278 § 2 k.p.c.). W postanowieniu z dnia 7 czerwca 2017 roku, zmienionym postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2017 roku, Sąd wskazał, że opinia winna być sporządzona na piśmie, a powódka nie wskazała na żadne szczególne okoliczności, które uzasadniałyby zmianę sposobu przedstawienia opinii przez biegłego. Przedmiotem oceny biegłego miało być między innymi ustalenie, stosownie do ww. postanowienia, czy w związku z zajęciem rachunku bankowego i wyegzekwowania z niego należących do powódki środków, doznała ona trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie chorób wewnętrznych. Wydanie opinii, z uwagi na fakt, że powódka nie leczy się u kardiologa a z jej zeznań wynika, jedynie, że odczuwa migotania przedsionków oraz duszności, wymagało niewątpliwie przeprowadzenia badania lekarskiego, a nie jedynie rozmowy z powódką. W toku rozprawy, na sali rozpraw nie ma warunków do przeprowadzenia badania lekarskiego. Nadto wskazać należy, że w przypadku zlecenia sporządzenia opinii na piśmie, co miało miejsce w niniejszej sprawie, Sąd może, stosownie do treści przepisu art. 286 k.p.c., żądać jedynie ustnego wyjaśnienie opinii na rozprawie. Do wydania natomiast opinii przez biegłego dr n. med. nie doszło, a powódka w piśmie z dnia 22 marca 2018 roku z przeprowadzenia tego dowodu zrezygnowała.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powódka poniosła następujące koszty procesu: 1. 294 złotych tytułem opłaty od pozwu, 4.800 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej za złożenie dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 6.111 złotych. Pozwany poniósł następujące koszty procesu: 4.800 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata.

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w zakresie kwoty stanowiącej 66,84 % dochodzonego roszczenia, wobec czego pozwany winien zwrócić powódce kwotę stanowiącą 66,84% poniesionych przez nią kosztów procesu, tj. kwotę 4.082,14 złotych (6.111 x 66,84 % = 4.082,14 zł), a powódka winna zwrócić pozwanemu kwotę stanowiącą równowartość 33,16 % poniesionych przez niego kosztów procesu, czyli kwotę 1. 591,68 złotych (4.800 zł x 33,16% = 1.591,68 zł).

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem kosztów procesu kwotę 2.490,46 złotych (4.082,14 zł – 1.591,68 zł = 2.490,46

W związku z faktem, że pozew został złożony w dniu 08.03.2016 r. zastosowanie w sprawie w zakresie wysokości stawek minimalnych zależnych od przedmiotu sprawy, znajdowało Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w okresie do dnia 27 października 2016 r., albowiem na mocy § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13