Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 518/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Pile z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt II K 50/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z apelacji oskarżyciela publicznego: Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu opisanego w pkt I wyroku dotyczącym przestępstwa popełnionego w sposób opisany w pkt 1 aktu oskarżenia, polegającą na niesłusznym zastosowaniu art. 288 § 1 kk i wskazaniu, iż czyn ten wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k, albowiem jako prawidłowa podstawa kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu powinny być wskazane przepisy art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy uznał zasadność stanowiska oskarżyciela publicznego odnośnie nieprawidłowości w przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego stanowiącego pkt 1 zarzutów wg aktu oskarżenia, tj. czynu z dnia 7 października 2020 r. –kradzież z włamaniem i kradzież do komisu samochodowego (...) przy ul. (...) w P.. W pierwszym rzędzie zgodzić się należało ze skarżącym co do prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w zakresie omawianego tu czynu. Ustalenia te (nie kwestionowane przez żadną ze stron) jasno pokazują, że sekwencja zachowań K. M. w komisie samochodowym przy ul (...) w P. była następująca: sprawca najpierw poprzez wybicie szyby (wartość szkody 500 zł) dostał się do środka budynku biurowego, stamtąd zabrał ruchomości i pieniądze o łącznej wartości 3800 zł, a następnie z niezabezpieczonego terenu autokomisu, spod wiaty parkingowej zabrał różnego rodzaju narzędzia o łącznej wartości 2000 zł. W związku z tym do rozważenia w kwalifikacji prawnej tego czynu wchodziły trzy przepisy: art. 279 § 1 kk (kradzież z włamaniem), art. 288 § 1 kk (uszkodzenie mienia przy pokonywaniu przeszkody przy włamaniu) oraz art. 278 § 1 kk (zabór cudzego mienia). Co do dwóch składowych przestępstw nie było żadnych wątpliwości, tj. co do kradzieży z włamaniem i kradzieży w typie podstawowym (zabór narzędzi spod wiaty). Niestety Sąd I instancji zapomniał o tym drugim elemencie działań przestępczych oskarżonego dokonując subsumpcji prawnokarnej jego czynu, a skupił się na występku z art. 288 § 1 kk. Słusznie zatem w apelacji oskarżyciela publicznego wnioskowano o przyjęcie w kwalifikacji prawnej obok art. 279 § 1 kk również art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Ustosunkowując się zaś do problematycznej w sprawie zasadności ujęcia w kwalifikacji prawnej także przestępstwa z art. 288 § 1 kk, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko prokuratora, że zachodzi w tym przypadku pomijalny zbieg przepisów i nie należało przywoływać art. 288 § 1 kk. Słuszna jest argumentacja skarżącego oraz przykłady z orzecznictwa i doktryny, że zasadniczo przepis o kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 kk) konsumuje przepis o zniszczeniu lub uszkodzeniu mienia (art. 288 § 1 kk), zwłaszcza gdy szkoda wyrządzona włamaniem jest niższa od szkody wyrządzonej kradzieżą. Włamanie polega na przełamaniu zabezpieczenia przed dokonaniem kradzieży. Przełamanie zaś zabezpieczenia najczęściej wiąże się z uszkodzeniem lub zniszczeniem mienia. Natomiast kumulatywny zbieg przepisów art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk uzasadniony jest wówczas, gdy dochodzi do zasadniczego odwrócenia dysproporcji dóbr chronionych przez te przepisy, a więc gdy szkoda wyrządzona włamaniem jest zdecydowania wyższa od szkody wyrządzonej kradzieżą. Kumulatywną kwalifikację obejmująca obydwa te przepisy należy przyjmować szczególnie wtedy, jeżeli w trakcie kradzieży z włamaniem sprawca, przełamując zabezpieczenie, spowodował uszkodzenie mienia wydatnie wykraczające poza szkodę związaną z usunięciem przeszkody chroniącej dostęp do pomieszczenia, skąd dokonano kradzieży ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 lipca 2013 r., II AKa 126/13, Legalis nr 740108, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1985 r., Rw 1148/85, OSNKW 1986, Nr 11–12, poz. 95). W kontrolowanym przypadku oskarżony K. M. (1) zabrał mienie o wartości zdecydowanie wyższej (3800 zł z biura) od wartości zniszczonego mienia (500 zł) czego nie dostrzegł i w efekcie nie uwzględnił Sąd I instancji podczas wyrokowania. Tymczasem art. 288 § 1 kk podlegał konsumpcji przez art. 279 § 1 kk, w którym element włamania został już ujęty. Warto też zaznaczyć, że w pozostałych trzech czynach przypisanych oskarżonemu, z pkt 2-4 zaskarżonego wyroku, różnica między wartością zabranego mienia (w jednym przypadku do zaboru mienia nie doszło gdyż zakończyło się w fazie usiłowania) a wysokością spowodowanych szkód przy dokonywaniu włamań do zamkniętych pomieszczeń była rzeczywiście wyraźna, ze wskazaniem na spowodowane przy włamaniach szkody i uszkodzenia mienia. Zatem prawidłowo ujęto w ich kwalifikacji kumulatywnie art. 288 § 1 kk w zbiegu z art. 279 § 1 kk, a przy usiłowaniu odpowiednio art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk. Trafnie zauważył to apelujący i poddał analizie porównawczej z zaskarżonym w tym zakresie czynem oskarżonego z pkt 1.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie, iż K. M. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzuconych mu w akcie oskarżenia występków (z uwzględnieniem dokonanej przez Sąd Rejonowy modyfikacji wysokości szkody w przypadku czynu określonego w pkt I) i uznanie, iż czyny przypisane oskarżonemu stanowią ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na podstawie art. 91 § 1 kk wymierzenie mu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami oraz orzeczenie przepadku i zwrotu dowodów rzeczowych

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek został uwzględniony gdyż apelujący wykazał wystąpienie obrazy prawa materialnego w pkt I zaskarżonego wyroku. W związku z tym, że zmiana dotyczyła wyłącznie elementu kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, bez ingerencji w ustalenia faktyczne i podstawę wymiaru kary, nie było potrzeby wymierzania na nowo kary i orzekania w instancji odwoławczej jeszcze raz dalszych konsekwencji towarzyszących skazaniu, w niezmienionym de facto kształcie. W tym zakresie wniosek apelacji był zbędny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut z apelacji obrońcy: Rażąca surowość kary orzeczonej w pkt I wyroku, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy kara ta jest zbyt surowa, dolegliwa mając na względzie wartość szkody, zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa tj. przyznanie się do winy, wyrażenie żalu, przeproszenie pokrzywdzonych, młody wiek K. M.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut określony treścią art. 438 pkt 4 kpk jest zarzutem z kategorii ocen i zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy wykaże się, że sąd orzekający pominął istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, bądź tym okolicznościom nie nadał właściwego znaczenia i w konsekwencji wymierzył karę niewspółmierną w stopniu rażącym ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2018 r., II AKa 401/17, Legalis nr 1720194). Przypomnieć jeszcze warto, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 1985r. V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę ocen co do jej wymiaru, ale różnice tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można by niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNKW 1995/5-6/33).

Zarzut ten podniesiony przez obrońcę oskarżonego K. M. (1) okazał się w całości niezasadny. Wniesiony na korzyść oskarżonego środek odwoławczy nie odniósł bowiem oczekiwanego rezultatu w postaci odmiennego ukształtowania okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary. Sąd Rejonowy kształtując karę dla oskarżonego postąpił zgodnie z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uwzględniając wszystkie występujące w tej sprawie okoliczności korzystne i niekorzystne dla sprawcy, nadając tym elementom odpowiednią wartość i znaczenie. Sąd Okręgowy doszedł do takich wniosków po kontrolnym przeanalizowaniu okoliczności sprawy i uwzględnieniu danych osobopoznawczych o oskarżonym Dlatego też orzeczona wobec oskarżonego K. M. (1) kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności była ze wszech miar celowa, oczekiwana i sprawiedliwa. Trzeba było bowiem zaakceptować przedstawione precyzyjnie przez Sąd Rejonowy przesłanki jakimi kierował się przy wyborze rodzaju i wysokości kary. Nie sposób mówić o rażąco surowej karze skoro oscylowała ona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za ciąg czterech przestępstw (kradzieże z włamaniem - trzy dokonane i jedna usiłowana), który to ciąg przestępstw daje zaostrzenie górnej granicy zagrożenia karą o połowę. Granice zagrożenia ustawowego kara dla K. M. (1) plasowały się zatem pomiędzy 1 rokiem a 15 latami pozbawienia wolności. Mając zaś na uwadze wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy, w szczególności dotychczasową kilkukrotną karalność podsądnego, w tym za przestępstwa podobne, orzeczona w zaskarżonym wyroku kara nie mogła być w żadnym razie uznana za nadmiernie surową. Przeciwnie, trafnie odzwierciedla ona wysoki poziom zawinienia oskarżonego, poważną szkodliwość społeczną jego zachowań, liczbę podmiotów pokrzywdzonych z tytułu włamań i zaboru mienia oraz oddaje właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw. Niniejsze skazanie, z racji liczby i powtarzalności przypisanych oskarżonemu czynów, a także braku refleksji nad zapadłymi wcześniej wobec niego wyrokami skazującymi na łagodniejsze kary, wymagało odpowiednio surowej reakcji wymiaru sprawiedliwości.

Apelujący powołując się na okoliczności łagodzące wyraźnie je przecenia bądź pokazuje w sposób subiektywny. Zgodzić się należało z Sądem I instancji, że przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu przestępstw było okolicznością pozytywną. Sąd ten dobrze poznał osobę oskarżonego, jego właściwości, a także jego sytuację rodzinną, ocenił też zachowanie w czasie stosowania dozoru i tymczasowego aresztowania w sprawie. Wszystko to pozwoliło właściwie ocenić deklaracje oskarżonego K. M. odnośnie naprawienia szkody pokrzywdzonym i faktycznego stosunku sprawcy do popełnionych czynów. Sąd Okręgowy także uważa na podstawie analizy akt sprawy, iż oskarżony nie wyraził szczerej skruchy ani też nie podjął żadnych działań by naprawić spowodowane szkody w mieniu. Co więcej, po dokonaniu dwóch czynów w październiku 2020 r. i w czasie dochodzenia, oskarżony zdecydował się na kolejną serię włamań w miesiącu listopadzie. W związku z tym twierdzenia apelującego obrońcy o pozytywnej prognozie kryminologicznej i zmianie jego postępowania pozostają w sferze życzeń a nie faktów.

Nadto, nie sposób za skarżącym umniejszać stopnia szkód spowodowanych przez oskarżonego. Czterokrotnie pokonywał on przeszkody w postaci okien, uszkadzając je. Zdobyty łup zależny był w dużej mierze od tego co pozostawili właściciele, przy czym oskarżony zabierał wszystkie wartościowe przedmioty (np. laptopy, narzędzia) oraz pieniądze, nie oszczędzając nawet datków zbieranych na chore dziecko . Łączna wartość szkód przekroczyła 7000 zł, zatem nie jest to mała kwota, jak odmiennie uważa obrona.

Argument młodego wieku sprawcy (l.23) również okazał się chybiony, gdyż oceniony w całokształcie okoliczności, w odniesieniu do konkretnej osoby, nie dawał dla podsądnego pozytywnych wyników. K. M. (1) wielokrotnie był już bowiem wcześniej karany i jako sprawca powracający kilkukrotnie na drogę przestępczą wymaga długofalowego oddziaływania i resocjalizacji. Jak pokazuje jego dotychczasowa ścieżka życiowa, nie traktował poważnie ani zapadających wobec niego wyroków karnych (w chwili wyrokowania przez Sąd Rejonowy było ich siedem), ani kolejnych wszczynanych postępowań karnych w podobnych sprawach i przypisane w zaskarżonym wyroku czyny umyślne popełnił w okresie próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (sprawa SR Piła o sygn. II K 254/20, wyrok prawomocny z dniem 5 września 2020 r.). Taka postawa wymagała odpowiednio dolegliwego ukarania skoro dawanych mu uprzednio szans przez sądy karne w sprawach II K 204/19, II K 327/19, II K 179/19 oraz II K 254/20 oskarżony nie potraktował poważnie.

Sąd odwoławczy nie zgodził się też z apelującym jakoby w przypadku przypisanych czynów oskarżonego zasadnym było sięgnięcie po karę sekwencyjną, określoną w art. 37b kk. Biorąc pod uwagę zagrożenie ustawowe za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk i inne, za obrońcą zakładając w ogóle dopuszczalność takiego rozwiązania przy ciągu przestępstw, teoretycznie wchodziłaby w grę kara tzw. mieszana: kara pozbawienia wolności do 6 miesięcy oraz kara ograniczenia wolności do 2 lat. Należy przy tym uwzględnić, że wybierając tę karę jako najwłaściwszą reakcję karną na występek, sąd powinien czynić to w wizji całościowej treści tej kary, bacząc, by jej sumaryczna dolegliwość była sprawiedliwą odpowiedzią na popełniony czyn, limitowaną stopniem winy, przy uwzględnieniu stopnia szkodliwości społecznej czynu. Zdaniem Sądu Okręgowego skoro K. M. poprzednio, kilkukrotnie nie respektował kar ograniczenia wolności, popełniając następne występki, również kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania została przez podsądnego zbagatelizowana i biorąc jeszcze pod uwagę wysoką społeczną szkodliwość jego czynów i duży stopień zawinienia, niecelowym byłoby stosowanie rozwiązania z art. 37b kk. Zdaniem Sądu II instancji oskarżony wykazuje cechy zdemoralizowania i poza gołosłownymi deklaracjami nie daje podstaw, że następną łagodną karę potraktowałby z pełną odpowiedzialnością i odniosłaby ona oczekiwane efekty. Wobec powyższego, bacząc aby kara nie zamieniła się w „odwet” jak przestrzegał obrońca, ale także by była adekwatna w stosunku do popełnionych przestępstw, należało sięgnąć po karę pozbawienia wolności. Orzeczona przez Sąd I instancji kara spełnia dyrektywy sądowego wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, w tym cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec sprawcy oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stanowi wyraźny sprzeciw dla tego typu bezrefleksyjnych zachowań i jest przestrogą na przyszłość.

Wniosek

Zmiana wyroku sądu I instancji poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary sekwencyjnej przy zastosowaniu art. 37b kk lub kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na bezzasadność podniesionego zarzutu.

Odnośnie zgłoszonego wniosku ewentualnego to Sąd Okręgowy stwierdził ponadto, iż był chybiony dlatego, że apelujący nie wykazywał nawet aby spełnione były przesłanki procesowe do cofnięcia sprawy do fazy rozpoznawczej przed sądem I instancji w celu ponownego orzekania w zakresie wymiaru kary. W art. 437 § 2 kpk ustawodawca wskazał enumeratywnie trzy rodzaje podstaw do uchylenia orzeczenia i żadna z nich nie zachodzi w tej sprawie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy co do ustaleń i kwalifikacji prawnej czynów opisanych w pkt od 2 do 4 oraz w zakresie przyjęcia, że wszystkie cztery występki stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk. Utrzymano w mocy opis czynu z pkt 1 i wymiar kary orzeczonej w pkt I oraz zaliczenie na jej poczet okresów rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie (pkt II), orzeczenie o środku kompensacyjnym (pkt III ), orzeczenie o dowodach rzeczowych (pkt IV i V) oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania (pkt VI i VII).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy jest całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd Okręgowy przeanalizował przy tym dokonaną w zaskarżonym wyroku modyfikację prawnokarną czterech czynów przypisanych oskarżonemu w ramach stawianych mu zarzutów z aktu oskarżenia, w pełni zgadzając się co do konieczności przyjęcia instytucji ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk. Żadnych zastrzeżeń nie budziło także ujęcie w jeden czyn ciągły oskarżonego kwalifikowanych kumulatywnie przestępstw z kilku różnych przepisów - wszystkie godzące w dobro prawne - w postaci ochrony cudzego mienia. Jeden z czynów w zakresie kwalifikacji wymagał częściowej zmiany. Ta modyfikacja nie niosła ze sobą żadnych podstaw do złagodzenia wymiaru kary. Kara orzeczona przez Sąd I instancji była wyważona i sprawiedliwa, uwzględniająca wszystkie istotne dane osobopoznawcze o oskarżonym K. M.. Kara ta nie raziła surowością i brak było powodów aby znacznie łagodniej ukarać sprawcę niepoprawnego, popełniającego kolejne podobne czyny karalne pomimo uprzedniej karalności i prowadzenia przeciwko niemu innych postępowań.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w pkt I poprzez przyjęcie w miejsce kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt 1, ze zmianą wprowadzoną przez Sąd Rejonowy co do wartości szkody, że czyn ten wyczerpuje znamiona występku z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt 1 była stwierdzona obraza materialnego jakiej dopuścił się Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Sąd ten dokonawszy prawidłowych ustaleń faktycznych i po umniejszeniu wartości szkody spowodowanej aktem włamania do 500 zł, nie przyrównał jej do szkody wynikającej z dokonanej zaraz potem kradzieży (3800 zł). W konsekwencji czego nie dostrzegł, że zachodził w tym wypadku pomijalny zbieg przepisów (art. 11 § 2 kk). Dlatego też należało pozostawić art. 279 § 1 kk lecz usunąć art. 288 § 1 kk. Ponadto, konieczne było dodanie art. 278 § 1 kk, gdyż jak bezspornie ustalono w tym procesie, sprawca zabrał także z terenu komisu ale z miejsca już niezabezpieczonego, różnego rodzaju narzędzia o wartości 2000 zł. Sądowi ten ostatni element ustaleń umknął w czasie dokonywania subsumpcji prawnokarnej czynu oskarżonego, co spowodowało nieprzywołanie tego przepisu do podstawy prawnej skazania. Wymagało to poprawienia i było możliwe procesowo w instancji odwoławczej w związku z wniesioną w tym zakresie apelacją oskarżyciela publicznego (art. 434 § 1 kpk).

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Postępowanie odwoławcze nie dostarczyło podstaw do dalszej ingerencji w zaskarżony wyrok, co spowodowało, że poza uwzględnionym wnioskiem z apelacji prokuratora, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zasądzono na rzecz ustanowionego dla oskarżonego obrońcy z urzędu adw. O. H. koszty z tytułu udzielonej pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym, co poprzedził wniosek obrońcy wraz z jej oświadczeniem, iż koszty te nie zostały jej w żaden sposób uiszczone. Wysokość wynagrodzenia wynika z § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18) i była to kwota 516,60 zł (w tym podatek VAT).

4.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym nie wymierzył mu opłaty za II instancję. Oskarżony nie posiada żadnego majątku, a nadto jest długoterminowo pozbawiony wolności, mając też w perspektywie do odbycia karę z zaskarżonego wyroku w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Dodatkowo, nie można zapominać o aspekcie odszkodowawczym, gdzie na oskarżonym ciążą zobowiązania na rzecz pokrzywdzonych w łącznej kwocie 6940 zł i w pierwszym rzędzie to ich roszczenia powinny zostać spełnione. Uwzględniając wszystko powyższe i obecną sytuację materialną K. M. (1) uznano, że obciążenie go kosztami sądowymi za postępowanie apelacyjne, na które składają się też koszty dla obrońcy z urzędu, byłoby dla podsądnego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak