Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 2214/20 upr

POSTANOWIENIE

Dnia 2 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca:

Asesor Sądowy A. S.

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2021 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Ł. K.

przeciwko M. G.

o zapłatę

postanawia:

stwierdzić swoją niewłaściwość i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi.

Sygn. akt: I C 2214/20

UZASADNIENIE

Powód Ł. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), wniósł w dniu 23 października 2020 r. pozew o zapłatę kwoty 12 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi przeciwko M. G.. Powód podał w pozwie adres pozwanej – ul. (...) (...)-(...) Ł.. W uzasadnieniu twierdził m. in., że strony zawarły umowę pośrednictwa w kupnie nieruchomości położonej w Ł.. Uzasadniając właściwość miejscową tutejszego sądu, wskazał, że wynika ona z treści art. 46 kpc. Strony w umowie pośrednictwa z 8 listopada 2019 r. wskazały Sąd Rejonowy w Toruniu jako właściwy dla rozstrzygnięcia wszelkich sporów wynikających z zawartej umowy.

Pozwana M. G. w odpowiedzi na pozew podniosła zarzut niewłaściwości tutejszego sądu. Argumentowała, że postanowienie umowy stanowiło klauzulę abuzywną wpisaną na listę klauzul niedozwolonych prowadzonych przez Prezesa UOKiK pod numerem wpisu 6520 i (...). Wniosła o przekazanie sprawy sądowi właściwemu według właściwości miejscowej ogólnej tj. miejsca zamieszkania pozwanej.

Zgodnie z art. 27 k.p.c. powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania. Natomiast miejsce zamieszkania określa się według przepisów kodeksu cywilnego. Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 k.c.).

Zgodnie z art. 46 § 1 k.p.c. Strony mogą umówić się na piśmie o poddanie sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy, sporu już wynikłego lub sporów mogących w przyszłości wyniknąć z oznaczonego stosunku prawnego. Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej lub jeżeli powód nie złożył pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Strony mogą również ograniczyć umową pisemną prawo wyboru powoda pomiędzy kilku sądami właściwymi dla takich sporów.

Stosownie do treści przepisu art. 200 §1 2 k.p.c. niewłaściwość dającą się usunąć za pomocą umowy stron sąd bierze pod rozwagę z urzędu tylko do czasu doręczenia pozwu. Po doręczeniu pozwu sąd bierze tę niewłaściwość pod rozwagę tylko na zarzut pozwanego, zgłoszony i należycie uzasadniony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy.

Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje, że obowiązkiem Sądu w sprawach dotyczących konsumentów jest badanie z urzędu właściwości miejscowej Sądu, nawet gdy przepisy procesowe przewidują takie badanie tylko na zarzut pozwanego (por. orzeczenia z dnia 27 czerwca 2000 roku w połączonych sprawach (...) S.A. przeciwko R. M. Q., C-240/98 oraz (...) S.A. przeciwko J. S. i inni, C-241-244/98). W wyroku (...) z dnia 3 kwietnia 2019 r. w sprawie (...). Sp. z o.o. przeciwko I. S. C-266/18 poddano pod osąd kwestię klauzuli ustalających właściwość miejscową konkretnego sądu w umowach konsumenckich. Trybunał orzekł wówczas, że artykuł 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz.UE.L z 1993 r., Nr 95, s. 29) należy interpretować w ten sposób, że z zakresu stosowania rzeczonej dyrektywy nie jest wyłączony warunek umowy, który w kontekście ustalenia sądu właściwego dla rozpoznania sporu pomiędzy stronami umowy w sposób ogólny odsyła do właściwego prawa krajowego.

Oceniając zarzut pozwanej, Sąd Rejonowy stwierdził, że umowa pośrednictwa w kupnie nieruchomości została zawarta z konsumentem w rozumieniu art. 22 1 k.c., na z góry ustalonym przez profesjonalnego pośrednika wzorze. W § 8 ust.3 umowy zamieszczono postanowienie, zgodnie z którym Sąd Rejonowy w Toruniu miał być właściwy dla rozstrzygnięcia wszelkich sporów wynikających z zawartej umowy. Nie ulegało wątpliwości, że umowa dotyczyła zakupu nieruchomości położonej w Ł. i tam też umowa była wykonywana. Rację ma pozwana, że postanowienia umowne podobne do zamieszczonego w § 8 ust.3 umowy pośrednictwa z 8 listopada 2019 r. zostały uprzednio uznane za niedozwolone i wpisane do ogólnie dostępnego rejestru prawomocnym wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( (...)) sprzed 17.04.2016 r. (np. pod pozycją 1259, 1255 źródło: (...)uokik.gov.pl/rejestr_klauzul_niedozwolonych2.php ). Pozwana twierdziła, że mieszka w Ł., a postanowienie umowy dotyczące właściwości Sądu Rejonowego w Toruniu nie zostało z nią indywidualne uzgodnione. Na podstawie art. 385 1 §1 k.c. zakwestionowane postanowienie należało uznać za niewiążące. Niedopuszczalne są klauzule, które narzucają konsumentowi tryb rozstrzygania sporów, odbiegający od standardowego (art. 385 3 pkt 23 k.c., - Popiołek, Kodeks cywilny komentarz pod red. K. Pietrzykowskiego 2020 źródło LEGALIS). Pośrednik w handlu nieruchomościami, jako profesjonalista, powinien mieć świadomość, że świadczenie usług konsumentom, wymaga respektowania prokonsumenckich ograniczeń. Mając na uwadze wyrok (...) z dnia 3 kwietnia 2019 r. w sprawie (...). Sp. z o.o. przeciwko I. S. C-266/18, sprawę przekazano do Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi – jako właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pozwanej.

Ze względu na powyższe, na podstawie art. 200 § 1 4 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  Postanowienie odnotować;

2.  Odpis postanowienia doręczyć: pełnomocnikom stron (bez pouczenia);

3.  Za 14 dni od doręczenia lub z wpływem;

T., 02.03.2021r.