Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 686/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Nowym Tomyślu, wyrok z 22 czerwca 2020 roku sygnatura akt II W 295/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 109 § 2 k.p.s.w. w związku z art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 109 § 2 k.p.s.w. w związku z art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obraza art. 7 i 201 k.p.k. w związku z art. 42 § 1 k.p.s.w.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów, w sposób wolny od błędów natury faktycznej oraz logicznej i w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, kategorycznie i prawidłowo ustalając, iż obwiniona R. B. dopuściła się wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Na wstępie wskazać należy, że gdy podnoszony jest zarzut obrazy przepisów postępowania, o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k., recypowanym do kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, to należy pamiętać, że niezbędnym jest wykazanie nie tylko naruszenia przez sąd przepisów procedury karnej, ale także wykazanie wpływu tego naruszenia na treść wyroku.

Podkreślić też należy, że istnieje ścisły związek pomiędzy zarzutem obrazy przepisów postępowania a zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.). Ścisłe powiązanie tych dwóch rodzajów zarzutów polega na tym, że w prawidłowo sporządzonej apelacji nie mogą występować jedynie zarzuty obrazy przepisów postępowania, gdyż konsekwencją ich naruszenia jest błąd w ustaleniach faktycznych, wynikający bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź to z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd „dowolności”).

W wywiedzionej w niniejszej sprawie apelacji, obrońca obwinionej podniósł jedynie zarzuty obrazy przepisów postępowania i rażącej niewspółmierności orzeczonego środka karnego.

Odnosząc się do apelacji, Sąd Okręgowy wskazuje, iż – wbrew zarzutom apelacji – Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego w sposób czyniący zadość dyrektywie wyrażonej w art. 7 k.p.k., a także w przepisach art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i w konsekwencji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Natomiast argumenty sformułowane we wniesionej apelacji stanowią w rzeczy samej jedynie własną ocenę tego materiału dowodowego poczynioną przez skarżącego.

Zarzut apelacji obrazy przepisów postępowania dotyczy naruszenia przepisów art. 7 i 201 k.p.k., recypowanych do kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Sąd II instancji wskazuje, iż w myśl dyrektywy określonej w art. 7 k.p.k. organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W myśl zaś z art. 4 k.p.k. organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego. Zgodnie zaś z art. 410 k.p.k. podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

W kontekście powyższych zasad zauważyć należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe na co wskazuje nie tylko zawartość akt niniejszej sprawy, ale przede wszystkim lista dowodów w oparciu, o które Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy (karty 247v - 248 akt). Sąd Okręgowy z kolei, przeprowadzając kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, nie dostrzegł, aby istniała konieczność przeprowadzenia jeszcze jakiegoś innego dowodu, który pomógłby w ustaleniu przebiegu przedmiotowego zdarzenia.

Następnie Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego i to w sposób czyniący zadość wyżej wskazanym zasadom. Sąd I instancji w jasny i przekonujący sposób przedstawił tok swojego rozumowania. Każdy z ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów poddany został ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Potwierdza to analiza akt sprawy i uzasadnienie wyroku, w którym prawidłowo wskazano, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, albowiem nie wykracza poza ramy swobodnej ich oceny, jest dokładna i nie wykazuje błędów logicznych. Sąd Rejonowy zasadnie uznał za wiarygodny ten materiał dowodowy, w tym przede wszystkim opinię biegłego, która stała się podstawą poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych.

Sąd II instancji podnosi w tym miejscu, iż nie jest jego rolą dokonywanie powtórnej drobiazgowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Takowa została bowiem poczyniona przez Sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje.

Podkreślić jednak należy, iż przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody, w tym w szczególności oględziny miejsca zdarzenia i wykonane w trakcie tej czynności fotografie oraz oparta na nich, jak i na osobistym oglądzie miejsca zdarzenia, opinia biegłego sądowego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych, wskazują jednoznacznie, że obwiniona w miejscu oznaczonym znakiem poziomym P-4 „linia podwójna ciągła” zjechała na lewą stronę jezdni rozpoczynając manewr wyprzedzania i uderzyła w lewy bok samochodu S. (...), który wykonywał manewr skrętu w lewo w drogę do miejscowości D..

Argumenty apelacji obrońcy obwinionej stanowią jałową polemikę z Sądem I instancji, nie prezentując w istocie okoliczności, które mogłyby podważyć poczynione przez ten Sąd ustalenia i oparte na nich orzeczenie. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, powinna wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. W sytuacji, w której takowych uchybień nie wykazuje poprzestając, co jest bardzo częstym zjawiskiem, na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się na ogół z wymogami art. 410 k.p.k., ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób uznać, że rzeczywiście sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia.

Zatem, wbrew odmiennym wywodom skarżącego, kontrola instancyjna nie potwierdziła, aby postępowanie jurysdykcyjne w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami, które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przepisów kodeksu postępowania karnego, jak i kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. W toku postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności.

Nadto, wbrew wywodom apelacji obrońcy obwinionego, zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen. Z kolei analiza treści sformułowanych przez skarżącego prowadzi do wniosku, że obrońca obwinionej przede wszystkim kwestionuje obdarzenie wiarą opinii biegłego, wskazując które jej fragmenty budzą jego zastrzeżenia, przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień obwinionej i zeznań jej córki.

Odnosząc się zatem do zarzutu apelacji obrońcy R. B. bezzasadnego odmówienia wiary większej części wyjaśnień obwinionej, to - zdaniem Sądu Okręgowego - uznać należy zarzut ten za całkowicie chybiony.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zwraca uwagę, iż to, że obwiniona w toku niniejszego procesu konsekwentnie nie przyznawała się do zarzucanego jej wykroczenia, nie może z góry wyłączyć możliwości przypisania jej sprawstwa.

Przypomnieć też należy, że dowód z wyjaśnień obwinionej jest poddawany ocenie takiej samej, jak każdy inny zgromadzony w danej sprawie materiał dowodowy. Z tej więc przyczyny wiarygodność złożonych przez obwinioną R. B. wyjaśnień musiała zostać oceniona w kontekście wszystkich okoliczności, w szczególności zaś pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne. Wskazać zatem należy, że jeżeli podzieli się stanowisko Sądu I instancji co do wiarygodności opinii biegłego i jej kompatybilności z protokołem oględzin miejsca zdarzenia i wykonanymi wówczas fotografiami, to nie ma wątpliwości, że wyjaśnienia obwinionej, iż nie popełniła wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., nie zasługują na wiarę.

Mając na uwadze zawarte w apelacji zastrzeżenia obrony co do opinii biegłego, Sąd Okręgowy uzupełnił postępowanie dowodowe o przesłuchanie biegłego w dniu 11 stycznia 2021 roku bezpośrednio przez sądem (karty 296 – 299 akt), dając mu możliwość odniesienia się do tych zastrzeżeń, a obronie zadawanie pytań biegłemu. Zeznania biegłego są ustną opinią uzupełniającą jego opinię pisemną, i - zdaniem Sądu Okręgowego - są wiarygodne i wyjaśniają wątpliwości obrony, wykazując także, że wynikają one z niewłaściwego rozpoznania znaczenia fotografii z miejsca zdarzenia. Dotyczy to w szczególności tak podkreślanej w apelacji fotografii u dołu strony numer 8 opinii. Zdaniem obrony wynika z tego zdjęcia, że ślady hamowania zaczynają się jeszcze na prawym pasie jezdni, co zostało przez biegłego pominięte w opinii. Tymczasem, jak zeznał biegły, linia przerywana, widniejąca na zdjęciu dolnym na stronie 8 opinii, oznacza lewą krawędź jezdni, co potwierdzają pozostałe fotografie z miejsca zdarzenia. Dalej, wbrew twierdzeniom obrony, odległość wiaty autobusowej od drogi, z której wyjeżdżała kierująca s., wynosiła nie 12 metrów, lecz 93 metry, co biegły osobiście zmierzył. Obwiniona w momencie stwierdzenia stanu zagrożenia znajdowała się w odległości 128 metrów od s.. Odległość ta umożliwiała kierującej c. nie tylko zatrzymanie za samochodem s. bez przemieszczania na drugi pas, ale również wolne wytracanie prędkości i dostosowanie prędkości do prędkości s.. Uwzględniając podawaną przez obwinioną prędkość z jaką się poruszała, czyli 90 km/h, a także prędkość pozderzeniową – ok. 70 km/h, to rachunkowe wyliczenie wskazuje, że obwinionej wystarczyłyby tylko 64 metry do wyhamowania z prędkości 90 km/h. Zatem w tej konkretnej sytuacji poprawnym zachowaniem obwinionej powinno być wyhamowanie samochodu, na co miała czas i miejsce, a nie zjeżdżanie na lewy pas. Jednak obwiniona postanowiła, co wynika z realiów tej sprawy, wyprzedzić wolno poruszającą się s., stąd zjechanie na lewy pas, jednak nie założyła, że kierująca s., dlatego porusza się tak wolno, bo będzie chciała skręcić w lewo w drogę gruntową. Rozpoznanie przez obwinioną, że kierująca s. będzie wykonywać skręt w lewo w drogę gruntową stało się powodem awaryjnego hamowania przez obwinioną. Zdaniem biegłego, do kolizji swoim zachowaniem na drodze doprowadziła obwiniona, wykonując manewr wyprzedzania bez zachowania szczególnej ostrożności w miejscu niedozwolonym, to jest na skrzyżowaniu, oraz z lewej strony samochodu s., którego kierująca sygnalizowała zamiar skrętu w lewo. Istotą rozumowania w tej sprawie jest bowiem określenie czasu trwania zagrożenia powstałego, co wynika z wyjaśnień obwinionej, w chwili wjeżdżania samochodu s. na skrzyżowanie i dzielącego chwilę, w której miało miejsce zderzenie pojazdów. Pozwala to na przeprowadzenie analizy czasowo – ruchowej przebiegu kolizji, a ta pozwala na wskazanie, iż kierująca samochodem c. nie musiała podejmować manewru obronnego w postaci wyprzedzania kierującej s. na skrzyżowaniu, lecz mogła, wytracając prędkość, zatrzymać swój pojazd za samochodem s.. Zauważyć należy jednocześnie, że z każdą sekundą odcinek drogi umożliwiający hamowanie c. wzrastał, co wynikało z kierunku ruchu s.. Na pytanie obrońcy biegły stwierdził, że przepisy ruchu drogowego, poza autostradami, nie określają minimalnej prędkości poruszania się.

Wysłuchawszy zeznań biegłego, Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości co do przebiegu przedmiotowej kolizji i jej przyczyny. W konsekwencji, Sąd Okręgowy nie widział też podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej z zakresu badania wypadków drogowych. Zgodnie bowiem z treścią art. 201 k.p.k., jeżeli opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie, można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych. Zdaniem zaś Sądu Okręgowego, opinia pisemna i zeznania biegłego są wyczerpujące, w sposób pełny i jasny przedstawiając przebieg kolizji i jej przyczyny. Oddalając wniosek obrony o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej, Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 201 k.p.k.

Reasumując, Sąd Rejonowy - korzystając z uprawnień wynikających z art. 7 k.p.k. - dokonał prawidłowej, swobodnej oceny wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i wszechstronnie, zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób logiczny i niesprzeczny uzasadnił, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił waloru wiarygodności, jednocześnie podając wyczerpujące powody takiego rozstrzygnięcia. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw naruszenia zasady obiektywizmu, która nakazuje zachowanie obiektywnego stosunku do stron procesowych i do obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. W ocenie Sądu odwoławczego owa zasada nie została w przedmiotowym postępowaniu naruszona. Stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w pisemnych motywach wyroku jednoznacznie wskazuje, iż sąd ten rzetelnie rozpatrzył niniejszą sprawę, zachowując konieczny i nakazany przez ustawę obiektywizm w stosunku do stron procesowych.

Sąd Okręgowy w tym miejscu raz jeszcze przypomina, że to Sąd I instancji dokonuje oceny materiału dowodowego i na podstawie uznanego przez siebie za wiarygodny materiału dowodowego odtwarza stan faktyczny. Natomiast rolą Sądu odwoławczego jest kontrola rozstrzygnięcia Sądu I instancji pod kątem zgodności odtworzonego stanu faktycznego z ujawnionym materiałem dowodowym, a także poprawności dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny ujawnionego materiału dowodowego. W przekonaniu Sądu II instancji, jeżeli da się wiarę dowodom, które Sąd I instancji obdarzył zaufaniem oraz uwzględni pozostały materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, to brak jest miejsca dla powstania jakichkolwiek wątpliwości, a tym bardziej wątpliwości niedających się usunąć, co do sprawstwa obwinionej R. B. w zakresie przypisanego jej wykroczenia.

Reasumując, zarówno zarzut obrazy art. 7 k.p.k., jak i zarzut obrazy art. 201 k.p.k., okazały się całkowicie chybione.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność podniesionego zarzutu obrazy prawa procesowego.

Lp.

Zarzut

2.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pomimo, iż apelacja w niniejszej sprawie sporządzona została przez fachowy podmiot, to takiego zarzutu w niej nie postawiono, a przecież zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, dotyczący prawidłowej oceny dowodów, jest ściśle związany z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd Okręgowy odniesie się jednak do kwestii błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż z apelacji obrońcy obwinionej R. B. wynika, jakoby przebieg zdarzeń w niniejszej sprawie był odmienny od tego ustalonego przez Sąd I instancji (zarzut błędu w ustaleniach faktycznych). Jednak takie stanowisko obrony w żadnym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie. Oczywiście jest prawem obrony obwinionej mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jej winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów). Sąd Odwoławczy wskazuje, że zarzuty zawarte w apelacji wniesionej w niniejszej sprawie mają na celu wskazaną powyżej linię obrony, a apelujący zmierza do takiego wyolbrzymienia faktów i ich ocen, by uwolnić obwinioną od odpowiedzialności za przypisany jej czyn, nie spełniając jednak warunku lojalności wobec faktów, ustalonych w sposób jednoznaczny przez Sąd Rejonowy i w pełni zaakceptowany przez Sąd Okręgowy, co powoduje, że apelacja obrońcy obwinionej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest immanentnie związany z zarzutami naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny dowodów, dokonanej przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym, której Sąd Odwoławczy w żadnej części nie podziela. W przekonaniu Sądu II instancji dowody obdarzone przez Sąd Rejonowy wiarą dawały w pełni podstawę do poczynienia przez tenże Sąd zaprezentowanych w pisemnych motywach wyroku ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego obwinionej czynu.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania. Zarzut taki mógłby być skuteczny jedynie w razie wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego i logiki dopuścił się sąd orzekający w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Apelacja obrońcy obwinionej takich wymogów nie spełnia, a jej istota sprowadza się do lansowania odmiennej, opartej jedynie na wyjaśnieniach obwinionej i zeznań jej córki, wersji zdarzeń, z pominięciem całości przeprowadzonych dowodów, do których odniósł się Sąd Rejonowy. Przedstawiona w uzasadnieniu środka odwoławczego argumentacja jest w istocie dowolną oceną faktów i okoliczności i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

Reasumując, kontrola odwoławcza wykazała, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, co do przebiegu zdarzeń.

Zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie budzi również przyjęta przez Sąd I instancji, w oparciu o ustalony stan faktyczny, kwalifikacja prawna czynu obwinionej z art. 86 § 1 k.w. (karty 249v – 251 akt).

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Lp.

Zarzut

3

Rażąca niewspółmierność – surowość – środka karnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oceniając wymiar kary, jak i środka karnego, przypomnieć należy, że rażąca niewspółmierność kary/środka karnego występuje wtedy, gdy kara czy środek nie uwzględniają w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizują wystarczająco celu kary/środka karnego, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 października 2007 r, sygn. Akt SNO 75/07). Należy podkreślić, iż niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie całego bezprawia popełnionych czynów i nie spełnia celów kary. Należy mieć na uwadze, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczą, że kara wymierzona jawi się jako kara rażąco niewspółmierna, a więc nie dającą się zaakceptować.

Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do ukaranego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw wykroczenia, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Ponadto, wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe (art. 24 § 3 k.w.).

Zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy decydując się na rodzaj i wysokość kary uwzględnił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinioną czynu, a także poszczególne okoliczności łagodzące i obciążające, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ta ma osiągnąć w stosunku do obwinionej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednak całkowicie pominął sytuację rodzinną obwinionej, jej stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Tymczasem z akt sprawy wynika, że obwiniona samotnie wychowuje trójkę dzieci i zarabia 2.600 złotych.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczona w niniejszej sprawie kara grzywny jest niewspółmiernie surowa i to w dodatku w stopniu rażącym. Jak wynika z karty 251 akt, Sąd Rejonowy rozważając wymiar kary grzywny w ogóle nie wziął pod uwagę sytuacji materialno – rodzinnej obwinionej. Dlatego też konieczna była ingerencja w zaskarżone orzeczenie w zakresie wymiaru kary grzywny. Sąd Okręgowy obniżył karę grzywny do kwoty 500 złotych, uznając ją za bardziej adekwatną do stopnia zawinienia obwinionej, stopnia społecznej szkodliwości jej czynu oraz jej sytuacji rodzinno - materialnej.

Również w przypadku środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii (...) prawa jazdy, Sąd Okręgowy uznał, iż jest on zbyt surowy. Wprawdzie Sąd Okręgowy podziela argumentację Sądu Rejonowego, zawartą na karcie 251 – 251v, jednak Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, iż obwiniona już wiele przemyślała, czemu sprzyjało nie tylko samo zdarzenie, ale i całe postępowanie karne, i nie powtórzy równie niefrasobliwego zachowania na jezdni, co w dniu zdarzenia, dlatego wystarczający będzie środek karny o połowę krótszy, czyli 6 miesięcy. Tym bardziej, że obwiniona nigdy nie była karana ani za wykroczenie, ani za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność zarzutu rażącej niewspółmierności środka karnego

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, obniżył orzeczoną wobec obwinionej karę grzywny i skrócił okres na jaki orzeczono środek karny.

Zwięźle o powodach zmiany

Uwzględniając sytuację materialno – rodzinną obwinionej, Sąd Okręgowy uznał orzeczoną grzywnę za rażąco surową, a środek karny skrócił z uwagi na to, iż obwiniona nigdy nie była karana ani za wykroczenie, ani za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

W pozostały zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 118 § 1 i 3 k.p.s.w., zasądził od ukaranej na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych kosztów procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych, a na podstawie art. 3 ustęp 1 oraz art. 10 ust. 1 w związku z art. 21 punkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku opłatach w sprawach karnych, wymierzył R. B. jedną opłatę za obie instancje w kwocie 50 złotych.

7.  PODPIS

/Małgorzata Ziołecka/