Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2021 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A.

w W.

przeciwko R. K.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego R. K. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 18.246,21 zł (osiemnaście tysięcy dwieście czterdzieści sześć złotych dwadzieścia jeden groszy);

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanego R. K. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 3.630,96 zł (trzy tysiące sześćset trzydzieści złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 63/21 upr

UZASADNIENIE WYROKU

Stan faktyczny

13 marca 2018 roku strony zawarły umowę pożyczki w kwocie 50.000 złotych. W treści umowy pozwany określony został jako osoba prowadząca działalność gospodarczą a cel pożyczki został określony jako finansowanie bieżącej działalności (§ 1 umowy).

Pozwany zobowiązany był do spłaty pożyczki do 20 lutego 2023 roku (§ 2 pkt 1 umowy).

Kwota pożyczki miała być oprocentowana według zmiennej stopy procentowej równej wysokości stawki referencyjnej WIBOR 3M powiększonej o marżę (§ 4 pkt 1 i 2 umowy).

Zaległość miała być oprocentowana według zmiennej stopy procentowej określonej w uchwale zarządu strony powodowej (§ 16 pkt 1 umowy). W dniu zawarcia umowy stopa ta wynosiła 14 procent w stosunku rocznym (§ 16 pkt 2 umowy).

Dowód: umowa (k. 41-43)

Pismem z 7 stycznia 2019 roku strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 46.304,13 zł, w tym kwoty 45.759,85 zł jako kapitał wymagalny.

Pozwany pismo to odebrał 21 stycznia 2019 roku.

Dowód: pismo z 7 stycznia 2019 roku (k. 39)

potwierdzenie odbioru (k. 40)

12 marca 2019 roku pozwany podczas rozmowy telefonicznie zawarł ze stroną powodową porozumienie odnośnie spłaty należności, w którym uznał istnieniu długu na dzień 12 marca 2019 roku w kwocie 46.227,89 zł, w tym kwotę 45.615,52 zł jako kapitał wymagalny.

22 marca 2019 roku pozwany potwierdził na piśmie zawarte porozumienie. Strona powodowa otrzymała ten dokument 27 marca 2019 roku.

Dowód: potwierdzenie porozumienie z adnotacją o przyjęciu (k. 77)

Pismem z 11 grudnia 2019 roku strona powodowa powiadomiła pozwanego o realizacji gwarancji udzielonej przez Bank (...) oraz przelewie wierzytelności przez Bank (...) na rzecz strony powodowej. Wezwała do zapłaty kwoty 28.387,67 zł, w tym kwoty 27.369,31 jako kapitału wymagalnego.

Pozwany pismo to odebrał 30 grudnia 2019 roku.

Dowód: pismo z 11 grudnia 2019 roku (k. 78)

potwierdzenie odbioru (k. 79)

Nakazem zapłaty z 26 maja 2020 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu zapłatę kwoty 27.369,31 zł z odsetkami i kosztami procesu.

29 czerwca 2020 roku nakazowi temu nadano klauzulę wykonalności.

Dowód: kopia nakazu (k. 82/2)

postanowienie klauzulowe (k. 84)

Ocena dowodów

I.

Strona powodowa dochodziła kwoty 18.246,21 zł, którą charakteryzowała jako „ należność główną” z umowy pożyczki.

Pozwany w zarzutach do nakazu zapłaty (k. 48-49) oraz piśmie procesowym z 26 sierpnia 2020 roku (k. 95-98) nie negował podstawowego twierdzenia pozwu, a to twierdzenia o zawarciu ze stroną powodową umowy pożyczki na kwotę 50.000 złotych. Wobec powyższego ciężar dowodu dla wykazania, że pozwany zwrócił udzielony mu kapitał pożyczki, spoczywał na nim samym (art. 6 k.c.). Mimo to pozwany:

a) nie wykazał ile kapitału spłacił (pozwany nie wyraził żadnych twierdzeń w tym zakresie, domagając się przedstawienia przez stronę powodową bliżej nieokreślonych „szczegółowych informacji”),

b) nie negował twierdzenia strony powodowej wyrażonego w piśmie procesowym z 20 lipca 2020 roku o zawarciu porozumienia, w którym pozwany wyraźnie uznał istnienie długu, w tym kwotę 45.615,52 zł jako kapitał wymagalny,

c) nie twierdził, by kiedykolwiek negował względem strony powodowej wysokość niespłaconego kapitału wskazaną w wezwaniach do zapłaty.

II.

Nietrafna była sugestia pozwanego, jakoby w niniejszej sprawie dochodziło do ponownego rozpoznania żądania już osądzonego.

Kwota kapitału zasądzonego przez Sąd lubelski w sprawie o sygnaturze VI Nc-e 608133/20 oraz dochodzonego w niniejszej sprawie (18.246,21 zł) sumuje się do kwoty 45.615,52 zł.

III.

Strona powodowa dochodziła także kwoty 2.537,17 zł, którą to charakteryzowała jako „ odsetki naliczone od dnia 23 września 2019 roku włącznie”.

W żadnym z pism procesowych, ani na rozprawie, strona powodowa nie wyjaśniła, jak naliczyła te odsetki (w szczególności od kiedy naliczała, według jakiej stopy). Pełnomocnik strony powodowej pytany o to na rozprawie okazał bezradność i wnosił o odroczenie rozprawy. Wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony. Niekompletność i nierzetelność stanowiska procesowego nie mogły być podstawą do odsuwania w czasie rozstrzygnięcia sprawy. Każda ze stron – w tym także pozwany – ma prawo oczekiwać, że sprawa rozstrzygnięta zostanie w rozsądnym terminie (art. 45 Konstytucji RP).

Brak sprostania przez stronę powodową ciężarowi przytaczania twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy, skutkował oddaleniem powództwa w tym zakresie.

IV.

Strona powodowa domagała się także zasądzenia dalszych odsetek w wysokości „ dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych”. Sąd nie mógł tracić z pola widzenia, że zgodnie z umową zaległość miała być oprocentowana według zmiennej stopy procentowej określonej w uchwale zarządu strony powodowej (§ 16 pkt 1 umowy). W wezwaniu z 7 stycznia 2019 roku odsetki określono wskazując na „stopę zmienną” wynoszącą „na dzień dzisiejszy 14,00 %” (k. 39). Podobnie wysokość stopy procentowej określono w piśmie z 19 listopada 2018 roku (k. 75).

Strona powodowa nie próbowała wyjaśnić, dlaczego domagała się dalszych odsetek w wysokości odsetek maksymalnych. Nie przedstawiła także uchwał zarządu, o których mowa w § 16 pkt 1 umowy. Wobec powyższego w tym zakresie Sąd powództwo oddalił.

V.

Sąd oddalił wniosek strony powodowej o dowód z opinii biegłego (k. 59).

Wykazanie istnienie i wymagalności roszczenia pozwu odbywać się winno poprzez sprostanie ciężarom procesowym, a to przede wszystkim ciężarowi przytaczania istotnych dla sprawy faktów i – w razie kwestionowania konkretnych twierdzeń o faktach – ciężarowi dowodu. Samo sformułowanie roszczenia pozwu (określenie żądanej kwoty) połączone z oczekiwaniem, iż Sąd poprzez postępowanie dowodowe (w tym dowód z opinii biegłego) sam „odkryje”, czy i dlaczego powodowi może się należeć świadczenie pieniężne, nie jest uczciwym procesowaniem się. Uniemożliwia bowiem sensowną obroną procesową stronie przeciwnej oraz stoi w sprzeczności z zasadą ekonomii procesowej.

Ocena prawna

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił powództwo co do kapitału pożyczki (art. 720 k.c.) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (z przyczyn wyjaśnionych w pkt III i IV oceny dowodów).

Koszty procesu

Strona powodowa poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 4.617 zł.

Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 3.600 zł

Łącznie strony poniosły koszty procesu w łącznej kwocie 8.217 zł.

Strona powodowa wygrała sprawę w części odpowiadającej 88 procentom. Pozwany winien ponieść koszty procesu do kwoty 7.230,96 zł. Różnicę pomiędzy kosztami obciążającymi a kosztami poniesionymi Sąd zasądził na rzecz strony powodowej (art. 98 k.p.c.).