Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 stycznia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., z urzędu, ponownie ustalił wysokość emerytury Z. Z., przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej od dnia 4 czerwca 2013 r. tj. od dnia, od którego podjęta byłaby wypłata tej emerytury. Podstawa obliczenia emerytury nie podlegała, w tej decyzji, pomniejszeniu o kwoty pobranych wcześniej emerytur , a wysokość emerytury ustalona niniejszą decyzją od dnia 1 stycznia 2021 r. wyniosła 1 475,19 zł. Organ rentowy stwierdził, że emerytura, ustalona w niniejszej decyzji, nadal jest świadczeniem mniej korzystnym od dotychczas pobieranej emerytury wcześniejszej, przyznanej decyzją z dnia 6 lutego 2009 r., wobec tego ZUS nadal będzie kontynuował wypłatę tej emerytury.

/decyzja k.71 – 74 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 18 lutego 2021 r. Z. Z. złożyła odwołanie od ww. Decyzji, wnosząc o ponowne przeliczenie emerytury. W treści odwołania Z. Z. wskazała , że nie zgadza z wyliczoną wysokością świadczenia , która, według niej, powinna być wyższa , stosownie do wyroku Trybunału Konstytucyjnego, dotyczącego rocznika 1953 r.

/odwołanie k.3 – 4/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.16 - 16 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. Z. urodziła się (...)

/okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 6 lutego 2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał Z. Z., na podstawie art. 29 i 46 ustawy emerytalnej, wcześniejszą emeryturę od dnia 1 grudnia 2008 r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Wypłata emerytury została podjęta. Wysokość wcześniejszej emerytury wnioskodawczyni, na dzień 1 stycznia 2021 r., wyniosła 1 736,77 zł.

/decyzja k.23 – 24 plik II akt ZUS , okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 2 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał Z. Z. emeryturę od dnia 4 czerwca 2013 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej. Do obliczenia emerytury przyjęto: kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 21 058,63 zł , kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 277 019,21 zł , sumę kwot pobranych emerytur w wysokości 65 676,00 zł , średnie dalsze trwanie życia tj. 253,70 miesięcy. Wyliczona emerytura wyniosła 916,05 zł [(21 058,63 + 277 019,21) - 65 676,00]/ 253,70. Tak wyliczona emerytura została zawieszona , ponieważ okazała się świadczeniem mniej korzystnym w stosunku do, już wypłacanego wnioskodawczyni, świadczenia.

/decyzja k.49 – 52 plik I akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 12 stycznia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z urzędu ponownie ustalił wysokość emerytury Z. Z. przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej. W treści decyzji wskazano ,że podstawa obliczenia emerytury wyniosła 298 077,84 zł ( 21 058,63 zł + 277 019,21 zł) ,a wysokość emerytury obliczona na dzień 4 czerwca 2013 r. wyniosła 1 174,92 zł. Wysokość emerytury od dnia 1 stycznia 2021 r. wyniosła 1 475,19 zł. Organ rentowy stwierdził, że emerytura ustalona w niniejszej decyzji nadal jest świadczeniem mniej korzystnym od dotychczas pobieranej emerytury wcześniejszej przyznanej decyzją z dnia 6 lutego 2009 r., wobec tego ZUS nadal będzie kontynuował wypłatę tej emerytury.

/decyzja k.71 – 74 odwrót plik I akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie ww. dowodów z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy podnieść, że, w niniejszym postępowaniu ,Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ kpc, zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, między innymi w sytuacji, gdy, po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

W rozpoznawanej sprawie, strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone, dotychczas, pisma procesowe i brak wniosków dowodowych, po pouczeniu o możliwości ich zgłaszania dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione./tak wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17/. Sprawa nie miała charakteru wielowątkowego, wymagającego wyjaśnienia twierdzeń stron oraz odniesienia się do złożonych wniosków dowodowych. Sprawa, w świetle stanowisk stron i zebranych dokumentów, nie budziła żadnych wątpliwości./por. wyrok SA w Warszawie z dnia 26.04.2018, VI ACa 1694/17/

W świetle, zebranego w sprawie materiału dowodowego, odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz. U z 2021 r. , poz. 291) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

Stosownie zaś do treści art.194 i ww. ustawy , do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury, zgłosi, w terminie 6 miesięcy, od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), pod warunkiem że prawo do emerytury, przed osiągnięciem wieku emerytalnego, ma ustalone, na podstawie wniosku, złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r.

Zgodnie, zaś, z treścią art. 194 j ww. ustawy:

1. Kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...) r., który wcześniej pobierał emeryturę wymienioną w art. 25 ust. 1b na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i.

2. Przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury.

3. Do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia.

4. Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata.

5. Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot, wypłaconych, w tym okresie.

W niniejszej sprawie, wnioskodawczyni kwestionowała wysokość emerytury, obliczonej jej, skarżoną decyzją , wskazując, że organ rentowy dokonał błędnych obliczeń.

Niemniej jednak, przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe, nie wykazało , aby organ rentowy dopuścił się błędów, ustalając wysokość należnego wnioskodawczyni świadczenia. Z całą, bowiem, pewnością Zakład Ubezpieczeń Społecznych, dokonując obliczeń wysokości świadczenia , ustalonego na mocy skarżonej decyzji , zastosował, wskazane powyżej, przepisy prawa , co, przede wszystkim, sprowadziło się do obliczenia wysokości świadczenia, należnego wnioskodawczyni, bez uwzględnienia kwot pobranych przez nią emerytur. Wprawdzie, tak wyliczone świadczenie, okazało się mniej korzystnym dla wnioskodawczyni , gdyż kwota, pobieranej przez nią emerytury wcześniejszej, jest nadal wyższa , to jednak okoliczność ta, w żaden sposób, nie może wpływać na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Samo, bowiem, subiektywne przekonanie wnioskodawczyni , że kwota, wyliczonej emerytury ,jest za niska , w sytuacji braku, przedstawienia przez nią, konkretnych błędów organu rentowego , nie może skutkować zmianą zaskarżonej decyzji.

W tym miejscu wskazać należy , że zgodnie z art.6 k.c., to na wnioskodawczyni spoczywał ciężar dowodowy, w niniejszej sprawie. Oparcie polskiej procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności, jedynie w wyjątkowych przypadkach, dozwala Sądowi na podjęcie czynności, mających na celu pobudzenie inicjatywy stron, a zasadą, w tym zakresie, jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie, istotne dla rozstrzygnięcia, nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem, strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał, iż nie jest, zarówno zobowiązany, jak i uprawniony, do przeprowadzenia dochodzenia, w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia, z urzędu, dowodów, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów, mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która, z faktów tych, wywodzi skutki prawne ( patrz wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

S.B.