Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XVII AmE 86/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Protokolant –

Starszy sekretarz sądowy Joanna Preizner

po rozpoznaniu 24 lutego 2021 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania powódki od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 8 listopada 2018 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. w C. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 86/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 8 listopada 2018 r. nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE), na podstawie art. 35 ust. 3 w związku z art. 33 ust. 1 pkt 2 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 755, 650, 685, 771, 1000, 1356, 1629 i 1637) (dalej p.e.) w związku z art. 50 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2168 ze zm.) i art. 198 ust. 6 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Przepisy wprowadzające ustawę- Prawo przedsiębiorców oraz inne ustawy dotyczące działalności gospodarczej (Dz. U. z 2018 r., poz. 650) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.) (dalej k.p.a.), odmówił udzielenia przedsiębiorcy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości C. 2, (...)-(...) P. (dalej powódka), posiadającemu numer w rejestrze przedsiębiorców KRS (...), numer identyfikacji podatkowej NIP (...), koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej określonej w art. 32 ust. 1 pkt 4 p.e., polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

Od powyższej Decyzji powódka złożyła odwołanie, w którym wniosła o uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powódka zarzuciła Decyzji naruszenie:

1)  art. 6, 7, 77 ora art. 80 k.p.a. poprzez naruszenie zasady praworządności, zaniechanie wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów prowadzące do dowolnej, nieprawidłowej oceny dokumentów finansowych Spółki, a w konsekwencji bezpodstawnego stwierdzenia, że posiadane przez Spółkę środki są niewystarczające do zapewnienia prawidłowego wykonywania działalności w zakresie hurtowego obrotu paliwami ciekłymi oraz że Spółka nie będzie w stanie pozyskać takich środków finansowych,

co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia:

2)  art. 35 ust. 3 w związku z art. 33 ust. 1 pkt 2 Prawa energetycznego poprzez bezpodstawną odmowę udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi w oparciu o całkowicie błędne i nieznajdujące uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym stwierdzenie, iż posiadane przez Spółkę środki są niewystarczające do zapewnienia prawidłowego wykonywania działalności w zakresie hurtowego obrotu paliwami ciekłymi oraz że Spółka nie będzie w stanie pozyskać takich środków finansowych.

Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o odrzucenie odwołania, a w razie usunięcia przez powódkę braków formalnych odwołania wniósł o oddalenie odwołania; dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach administracyjnych sprawy na okoliczność prawidłowości zaskarżonej Decyzji; zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 26 września 2017 r. pod numerem (...) (odpis z KRS Spółki, k. 21- 23 akt sąd.).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pismem z 2 lutego 2018 r. złożyła wniosek o udzielenie koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi (wniosek o udzielenie koncesji z załącznikami k. 1- 42 akt adm.), w związku z czym wszczęto postępowanie w sprawie udzielenia koncesji.

Pismem z 19 marca 2018 r. powódka sprecyzowała wniosek, wyjaśniając, że zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegającą na obrocie następującymi paliwami ciekłymi wymienionymi w § 1 rozporządzenia Ministra Energii z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie szczegółowego wykazu paliw ciekłych, których wytwarzanie, magazynowanie lub przeładunek, przesyłanie lub dystrybucja, obrót, w tym obrót z zagranicą, wymaga koncesji oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących (Dz. U. z 2016 r., poz. 2039):

- benzynami silnikowymi o kodach CN: (...) i (...),

- olejami napędowymi o kodzie CN: (...),

- gazem płynnym (...) o kodach CN: (...), (...), (...), (...), z wyłączeniem mieszanin propanu-butanu uzyskiwanych w procesach uzdatniania płynów złożowych przy wykorzystaniu stacji paliw położonej w miejscowości C. 2, gm. P.,

jak również:

- półproduktami rafineryjnymi o kodach CN: (...),

- gazem płynnym (...) o kodach CN: (...), (...), (...), (...), z wyłączeniem mieszanin propanu-butanu uzyskiwanych w procesach uzdatniania płynów złożowych,

- benzynami pirolitycznymi o kodach CN: (...),

- benzynami silnikowymi o kodach CN: (...),

- benzynami lotniczymi o kodzie CN: (...),

- paliwami typu benzyny do silników odrzutowych o kodzie CN: (...),

- paliwami typu nafty do silników odrzutowych o kodzie CN (...),

- olejami napędowymi o kodach CN: (...),

- lekkimi olejami opałowymi i pozostałymi olejami napędowymi o kodach CN: (...),

- ciężkimi olejami opałowymi o kodach CN: (...),

- biopaliwami płynnymi (ciekłymi) o kodach CN: (...), z wyłączeniem estrów metylowych stanowiących dodatki do paliw ciekłych bez wykorzystania infrastruktury technicznej paliw ciekłych.

Działalność koncesjonowana bez wykorzystania infrastruktury technicznej paliw ciekłych miała polegać na tzw. czystym obrocie paliwami ciekłymi, tj. na pośrednictwie handlowym między dostawcami, a odbiorcami tych paliw. Powódka miałby nabywać paliwa we własnym imieniu i na własną rzecz od dostawców, a następnie sprzedawać je odbiorcom.

Do wniosku załączono między innymi oświadczenie o wielkości planowanych obrotów paliwami ciekłymi i biznesplan na okres 3 lat (k. 118- 222 akt adm.).

Ponadto, zgodnie z wnioskiem Przedsiębiorcy, do akt sprawy włączono dokumentację zgromadzoną w postępowaniu (...) (k. 43- 106 akt adm.), w tym raport kasowy RK za okres 26.09.2017-08.01.2018 (k. 60v akt adm.) i dowód wpłaty KP nr (...) (k. 54 akt adm.), potwierdzające wpłatę w gotówce części kapitału zakładowego w wysokości 41.000 zł, opinię bankową z dnia 21 listopada 2017 r. wykazującą saldo na dzień 20 listopada 2017 r. w wysokości 58.321 zł (k. 54v akt adm.), opinię bankową z dnia 8 stycznia 2018 r. (k. 60 akt adm.), rachunek zysków i strat za okres od 12.09.2017 r. do 08.01.2018 r. (k. 59 akt adm.), listy intencyjne dotyczące współpracy handlowej (k. 56- 58, 104- 106 akt adm.), umowę o współpracy z 11 grudnia 2017 r. zawierającą zapis dotyczący kredytu kupieckiego na rzecz powódki w wysokości 500.000 zł (k. 99- 103 akt adm.).

Pismem z 12 lutego 2018 r., doręczonym Prezes URE wezwał powódkę do złożenia w terminie 30 dni od dnia otrzymania pisma, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania, szczegółowo wymienionych dokumentów i informacji (k. 107- 110 akt adm.).

W odpowiedzi wpłynęła część żądanej dokumentacji (k. 111- 116 akt adm.), zaś dnia 23 marca 2018 r. odpowiedź zawierająca między innymi ograniczenie żądania wniosku o udzielenie koncesji co do biopaliw płynnych o kodzie (...), poprzez wskazanie, że obrót tymi paliwami będzie się odbywał bez wykorzystania infrastruktury paliw ciekłych. W piśmie tym, powódka wyjaśniła jednocześnie, że kapitał zakładowy spółki został wpłacony częściowo w gotówce w kwocie 41.000 zł, a częściowo w formie przelewów w wysokości łącznej 59.000 zł na rachunek bankowy. Kapitał ten wraz z przyrzeczonym przez kontrahenta kredytem kupieckim miał stanowić według powódki potwierdzenie dysponowania odpowiednimi środkami finansowymi lub posiadania możliwości ich pozyskania (k. 118- 222 akt adm.). Z uwagi na fakt, iż do odpowiedzi na wezwanie podpisanej przez pełnomocnika powódki nie załączono stosownego pełnomocnictwa, pismem z 27 marca 2018 r. wezwano ją do uzupełnienia braku w tym zakresie (k. 224- 225 akt adm.), co uczyniła pismem z 9 kwietnia 2018 r. (k. 226- 233 akt adm.).

W dalszej kolejności Prezes URE zwrócił się do powódki o dalsze doprecyzowanie wniosku, w szczególności w zakresie wykazania tytułu prawnego do infrastruktury paliw ciekłych i posiadania środków finansowych wystarczających do prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej lub możliwości ich pozyskania (k. 243- 244 akt adm.).

Pismem z 8 czerwca 2018 r. powódka złożyła odpowiedź na wezwanie, przedstawiając m.in. aktualną umowę dzierżawy stacji paliw wraz z dokumentami dotyczącymi umocowania pełnomocnika do jej podpisania, jak również umowę pożyczki z dnia 26 marca 2018 r. zawartą z J. G. - mniejszościowym wspólnikiem spółki (...) sp. z o.o., opiewającą na kwotę 70.000 zł (k. 245- 252 akt adm.).

Pismem z 21 czerwca 2018 r. zawiadomiono powódkę o zakończeniu gromadzenia materiału dowodowego w sprawie oraz o możliwości zapoznania się w wyznaczonym terminie z aktami sprawy i ostatecznego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów. Jednocześnie poinformowano o tym, że przedstawione przez nią dokumenty na potwierdzenie okoliczności dysponowania środkami finansowymi w wysokości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności, bądź posiadania możliwości ich pozyskania, nie są wystarczające aby uznać ww. przesłankę udzielenia koncesji za spełnioną, co może skutkować wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem. W piśmie wskazano jednocześnie na możliwość składania dodatkowych dowodów w wyznaczonym terminie (k. 255- 256 akt adm.).

Powódka skorzystała z tego prawa i pismem z 10 lipca 2018 r. złożyła dodatkowe dowody w postaci: bilansu i rachunku zysku i strat Spółki za okres wrzesień 2017 r. - maj 2018 r., kolejnej umowy pożyczki z dnia 2 lipca 2018 r. zawartej z J. G. na kwotę 170.000 zł oraz dokumentów dotyczących wypłaty pożyczki (k. 258- 266 akt adm.).

W toku dalszego postępowania ustalono, że wobec J. G. został wydany przez Sąd Okręgowy w Ostrołęce, II Wydział Karny, wyrok skazujący z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II K 40/14, utrzymany w mocy (w przeważającej części) przez wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, II Wydział Karny, z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt II AKa 155/17. Z treści orzeczenia wynika, że J. G. uznano za winnego m.in. brania udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu wprowadzanie do obrotu paliwa niewiadomego pochodzenia poprzez fałszowanie i wystawianie nierzetelnych dokumentów oraz legalizowanie środków pieniężnych pochodzących z tych przestępstw. Wobec ww. osoby orzeczono karę łączną pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny, jak również zakaz prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem paliwami na okres 5 lat i przepadek nielegalnie uzyskanych programów komputerowych (k. 268- 362 akt adm.). Mając na uwadze powyższe, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zwrócił się do Sądu Okręgowego w Ostrołęce o informację dotyczącą stanu wykonania ww. kary (k. 365 akt adm.). Z uzyskanej odpowiedzi z dnia 9 sierpnia 2018 r. wynikało m.in., iż J. G. nie rozpoczął odbywania kary pozbawienia wolności i nie spłacił orzeczonej grzywny w łącznej kwocie 40.000 zł, natomiast spłaca koszty sądowe w kwocie 22.238,61 zł, przy czym Sąd rozłożył skazanemu spłatę grzywny i kosztów postępowania na 12 rat po 5.201,61 zł (k. 366- 460 akt adm.).

Pismem z 3 września 2018 r. powódka złożyła dodatkowe dokumenty i wyjaśnienia, z których wynikało, że J. G. zbył udziały w powodowej Spółce na rzecz P. G., a prezes zarządu i większościowy udziałowiec - A. G. udzieliła Spółce pożyczki na kwotę 150.000 zł (k. 464- 467 akt adm.).

Dnia 10 września 2018 r. pełnomocnik Przedsiębiorcy- R. O. złożył telefonicznie kolejne wyjaśnienia, z których wynikało, iż pożyczki udzielone wcześniej przez J. G., zostały mu zwrócone, zaś umowa pożyczki z A. G. została zawarta w formie pisemnej, a środki pochodzą z działalności gospodarczej prowadzonej przez pożyczkodawcę i stanowią majątek osobisty A. G. (k. 469 akt adm.). Pismem z 12 września 2018 r. powód przedstawił również kolejne dokumenty dotyczące jego sytuacji finansowej, tj. umowę pożyczki z 10 sierpnia 2018 r. na kwotę 150.000 zł wraz z dokumentami dotyczącymi pełnomocnictwa, historię rachunku bankowego wykazującą saldo na dzień 12 września 2018 r. w wysokości 129.755,97 zł oraz kopię umowy rozdzielności małżeńskiej A. G. i J. G. (k. 470- 493 akt adm.).

Pismem z 18 września 2018 r. zawiadomiono powódkę o zakończeniu gromadzenia materiału dowodowego w sprawie i niewykazaniu spełnienia przesłanki dotyczącej możliwości finansowych oraz o związanych z tym skutkach i przysługujących uprawnieniach (k. 495- 496 akt adm.).

W odpowiedzi na powyższe, powódka oświadczyła, iż dokonała ponownego oszacowania poziomu planowanych obrotów paliwami ciekłymi. Uzasadniając nowe wartości przychodów i kosztów działalności koncesjonowanej, wskazała na zmiany na krajowym rynku paliw ciekłych, w tym docierające do Spółki coraz częstsze sygnały dotyczące spadku wolumenu przywożonych do kraju paliw ciekłych i zmniejszającej się ilości podmiotów oferujących paliwa ciekłe w hurtowych ilościach i posiadających pojemności udostępniane w bazach paliw największego operatora logistycznego, przez co zdecydowanie obniżyła się konkurencyjność poszczególnych podmiotów, od których powódka zamierzała nabywać paliwa. W jej ocenie zmniejszenie ilości oferentów hurtowych paliw skutkuje przesunięciem potencjalnej marży z etapu dostaw do odbiorców końcowych do producentów oraz tych spośród importerów paliw, którzy jeszcze pozostali na rynku. Według powódki, do dodatkowego założenia o obniżeniu konkurencyjności rynku i ostrożniejszych szacunków skłaniają również publiczne wypowiedzi przedstawicieli krajowych koncernów na temat planowanego zahamowania wzrostu ceny paliw mimo wprowadzenia z 1 stycznia 2019 r. opłaty emisyjnej. Mając powyższe na uwadze, wskazała, że obecnie planowana wartość sprzedaży to 120 000,00 zł, koszt zakupu paliwa 105 000,00 zł, pozostałe koszty to 10 000,00 zł i planowany zysk 5 000,00 zł. W tym stanie rzeczy posiadane środki z pożyczki w kwocie 150.000 zł przekraczają wysokość planowanego miesięcznego obrotu i są wystarczające do prowadzenia działalności koncesjonowanej ( pismo z 1 października 2018 r. k. 497- 498 akt adm.)

8 listopada 2018 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję (k. 506- 511 akt adm.).

Powyżej opisany stan faktyczny nie był między stronami sporny i został ustalony w oparciu o wyżej przywołane dowody, zgromadzone w toku postępowania administracyjnego. Dowody te nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności. Natomiast stanowiska stron różniły się co do oceny faktu, czy powódka w toku postępowania wykazała, iż dysponuje środkami finansowymi w wysokości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności, bądź posiada możliwości ich pozyskania.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Zawiera ono bowiem jedynie polemikę z trafnym rozstrzygnięciem Prezesa URE, a nie przedstawia żadnych konkretnych argumentów o charakterze ekonomicznym, które przemawiałyby za uchyleniem Decyzji.

W myśl art. 32 ust. 1 pkt 4 p.e. wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami wymaga uzyskania koncesji. Stawianie przedmiotowego wymogu świadczy, iż podejmowanie tego typu działalności jest ściśle reglamentowane, w związku z czym ograniczeniu ulega zasada swobody działalności gospodarczej. Otrzymanie koncesji obwarowane jest koniecznością spełnienia warunków określonych w ustawie. Regulacjami, które wyznaczają katalog warunków niezbędnych do udzielenia koncesji są: art. 33 ust. 1 p.e. (przesłanki pozytywne udzielenia koncesji), art. 33 ust. 3 p.e. (przesłanki negatywne udzielenia koncesji) i art. 35 ust. 1 p.e. (treść wniosku o udzielenie koncesji). Organ koncesyjny przed podjęciem decyzji w sprawie udzielenia koncesji może dokonać sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji, o czym mowa w art. 50 pkt 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2168 ze zm.), zastosowanej na podstawie art. 198 ust. 6 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo przedsiębiorców oraz inne ustawy dotyczące działalności gospodarczej (Dz.U. z 2018 r., poz. 650), a to w celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją oraz czy daje rękojmię prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją.

W postępowaniu w przedmiocie udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi to Prezes URE jest uprawniony do weryfikacji wszystkich przesłanek warunkujących udzielenie koncesji wskazanych w art. 33 p.e., w tym w szczególności przesłanki dysponowania przez przedsiębiorcę środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności, względnie udokumentowania możliwości ich pozyskania (art. 33 ust. 1 pkt 2 p.e.). Zgodnie zaś z art. 35 ust. 3 p.e., Prezes URE odmawia udzielenia koncesji, gdy wnioskodawca nie spełnia wymaganych przepisami prawa warunków. Analogiczne konsekwencje przewidziano w art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zatem ubiegający się o udzielenie koncesji przedsiębiorca musi dysponować środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie koncesjonowanej działalności gospodarczej lub co najmniej jest w stanie udokumentować możliwość ich pozyskania w przyszłości, np. z uzyskanego kredytu, pożyczki.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą Sądu Apelacyjnego w Warszawie (np. wyroki z dnia 08 maja 2007 r. sygn. VI ACa 38/07, LEX nr 1641003 i z dnia 19 listopada 2009 r. sygn. VI ACa 527/09, LEX nr 1642904) podmiot ubiegający się o koncesję powinien wykazać dysponowanie odpowiednim kapitałem lub udokumentować możliwość jego pozyskania w przyszłości, w momencie składania wniosku. Ocena, czy ubiegający się o udzielenie koncesji dysponuje dostatecznymi środkami gwarantującymi prawidłowe wykonywanie działalności koncesjonowanej pozostawiona jest organowi administracji, ale to na przedsiębiorcy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających udzielenie mu wnioskowanej koncesji.

Udokumentowanie posiadania środków finansowych, jak i możliwości ich pozyskania nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, a zatem nie może sprowadzać się jedynie do złożenia oświadczenia przez wnioskodawcę w tym zakresie. Musi on przedstawić dokumenty potwierdzające w sposób obiektywny, że odpowiednimi środkami dysponuje lub będzie dysponował.

Tymczasem zebrany materiał dowodowy nie potwierdza żadnej z tych okoliczności.

Jak wynika z ostatniego stanowiska powódki przekazanego organowi w toku postępowania administracyjnego w piśmie z 1 października 2018 r. Spółka zdecydowanie zmniejszyła wartość planowanego obrotu paliwami, bo zaledwie do (...) zł, przypuszczając, że w tej perspektywie udzielona przez A. G., będącą jednocześnie Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o., pożyczka w kwocie 150.000 zł stanowi stosowne zabezpieczenie finansowe dla działalności w takim rozmiarze.

Odnosząc się do powyższego należy przede wszystkim stwierdzić, że nie mają racji bytu twierdzenia powódki na temat spadku wolumenu przywożonych do kraju paliw ciekłych, które miałyby spowodować niemożność zakupu paliwa w większych ilościach, zwłaszcza, że paliwo będące przedmiotem obrotu miało pochodzić według założeń biznes planu powódki od krajowych producentów jak (...), (...) (k. 26 akt adm.). Ponadto w rzeczonym biznes planie przedstawionym przez powódkę wraz z wnioskiem o udzielenie koncesji z 2 lutego 2018 r. powódka założyła, że w pierwszym roku działalności koszty zakupu towarów sięgną 5.916.000 zł, zaś od momentu złożenia wniosku przez powódkę do zmiany przez nią stanowiska nie doszło do diametralnej zmiany warunków rynkowych świadczących o drastycznym krachu implikującym deficyt w zakresie możliwości hurtowego nabycia paliw.

Dodatkowo stwierdzić trzeba, że przedstawione przez Spółkę wraz ze zmianą wielkości działalności założenia finansowe są zbyt ogólnikowe, niepoparte jakimikolwiek dowodami, a więc bezpodstawne. Powódka wskazała bowiem wyłącznie, że w przypadku sprzedaży miesięcznej na poziomie (...) zł koszty zakupu paliwa wyniosą 105.000 zł a pozostałe koszty działalności, w tym czynsz, wynagrodzenia, opłaty wyniosą 10.000 zł. Jeśli chodzi o te ostatnie koszty powódka nie wykazała, dlaczego ustaliła je na danym poziomie, podczas gdy zmniejszyły się one w stosunku do miesięcznych kosztów zakładanych w biznes planie, biorąc pod uwagę zaprezentowane tam koszty- koszty razem minus kosztów zakupu towarów. W odniesieniu natomiast do kosztów zakupu paliwa podkreślić trzeba, że zupełnie nieprzekonujące jest planowane przez Spółkę osiągnięcie ze sprzedaży paliw zakupionych za kwotę 105.000 zł przychodu w wysokości (...) zł. W takim bowiem przypadku marża musiałaby wynosić około 4,35%, a powódka nie uzasadniła racjonalnie tak wysokiego wzrostu marży w porównaniu do marży jaka wynika z biznes planu, tj. na poziomie 2,75%. W szczególności, że jak wskazała w swoim ostatnim piśmie doszło do przesunięcia marży z odbiorców na producentów, importerów, co powinno oznaczać w konsekwencji również mniejszą marżę dla niej. Sądowi natomiast wiadome jest z urzędu, że marże w obrocie paliwami ciekłymi są niewielkie, stąd większy zysk jest możliwy dopiero w razie obrotu większymi wolumenami paliwa.

Oprócz tego odnieść się trzeba do kwestii udzielonej Spółce pożyczki w wysokości 150.000 zł, która miała gwarantować prosperowanie dzięki uzyskanym środkom. Mianowicie finansowania tego nie można określić jako stabilnego. Treść umowy pożyczki wskazuje bowiem, że pożyczkodawca może zażądać natychmiastowego zwrotu kwoty pożyczki w przypadku złego stanu majątkowego pożyczkobiorcy, gdy będą zachodzić wątpliwości co do jej zwrócenia (§ 4 ust. 1 umowy pożyczki, k. 474 akt adm.). Jednocześnie została ona udzielona przez większościowego wspólnika i Prezesa Zarządu Spółki, mającego pełną kontrolę nad losami umowy, w tym nad decyzją o wcześniejszej spłacie pożyczki. Natomiast przedterminowej spłaty pożyczki Spółka musiała już wcześniej dokonać na rzecz pożyczkodawcy- J. G., męża A. G., który był uprzednio mniejszościowym udziałowcem Spółki.

Spółka nie posiada przy tym innego źródła finansowania pochodzącego z wiarygodnych instytucji finansowych, które z jednej strony zapewniłyby jej trwałość finansowania, a z drugiej poprzez udzielenie tego finansowania dałyby wyraz pozytywnej ekonomicznej oceny działalności powódki i jej zdolności kredytowej.

Z tych powodów, wobec niewiarygodności hipotez postawionych przez powódkę w końcowym stanowisku, przeanalizowany został również pierwotny plan powódki zakładający uzyskiwanie w pierwszym roku działalności Spółki miesięczny przychód ze sprzedaży w wysokości (...)zł, czyli (...)zł rocznie. Przy takiej zaś skali działalności powódki miała ona ponosić miesięczne koszty tej działalności w wysokości 510.970 zł, w tym 493.000 zł z tytułu zakupu towarów. Z kolei tak ustalone miesięczne koszty działalności, abstrahując od faktu czy zostały prawidłowe określone, przewyższają możliwości finansowe Spółki.

Z bilansu i rachunku zysków i strat za okres od 26 września 2017 r. do 31 maja 2018 r. (k. 261- 263 akt adm.) wynika, że Spółka posiada rzeczowe aktywa trwałe o wartości 20.000 zł, inne wartości niematerialne i prawne o wartości 12.876,79 zł, wpłacony w gotówce kapitał podstawowy w wysokości 41.000 zł oraz środki pieniężne w kasie i na rachunkach w wysokości 78.623,39 zł. Według bilansu na dzień 31 maja 2018 r. wartość zapasów i należności krótkoterminowych wynosiła łącznie 212.033,95 zł, z kolei zobowiązania i rezerwy na zobowiązania Spółki plasowały się na poziomie 211.880,13 zł. W ww. przedziale czasowym Spółka odnotowała zysk w wysokości (...)zł. Według natomiast najbardziej aktualnego dokumentu finansowego, tj. historii rachunku bankowego Spółki (k. 487- 493 akt adm.), saldo na dzień 12 września 2018 r. wynosiło 129.755,97 zł, przy czym zaznaczyć należy, że kwota ta pochodziła w większości z pożyczki w wysokości 150.000 zł wpłaconej przez A. G. dnia 9 sierpnia 2018 r. Po jej udzieleniu na rachunku odnotowano też dodatkowe wpływy w wysokości 61.310,15 zł.

Mając na względzie powyższe, organ przyjął, że Spółka udokumentowała posiadanie aktywów trwałych o wartości (...) zł oraz dysponowanie środkami finansowymi lub możliwością ich pozyskania w zakresie kwoty (...)zł, w tym: (...) zł jako wpłaconej w gotówce części kapitału zakładowego oraz kwoty (...)zł stanowiącej część środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku bankowym i niepochodzących z pożyczki udzielonej przez A. G..

Poziom tych środków nie pozwala zaś na pokrycie choćby kosztów pierwszego miesiąca działalności, które miały oscylować na poziomie 510.970 zł w sumie. Nawet gdyby wziąć pod uwagę ww. pożyczkę udzieloną przez A. G. środki powódki byłyby dalece niewystarczające do poniesienia danych kosztów.

Konkluzji tej nie zmienia fakt, iż jak zakładała Spółka jej funkcjonowanie miałoby się opierać na udzielanym jej przez sprzedawcę paliwa kredycie kupieckim w wysokości 500.000 zł. Kredyt kupiecki jest bowiem dobrowolną formą odroczenia płatności, nie stanowi składnika majątku spółki, tak jak kredyt bankowy, z którego środków jako własnych może korzystać kredytobiorca. Zaznaczenia przy tym wymaga, że w umowie o współpracy ze spółką (...) sp. z o.o. (k. 99- 103 akt adm.), w której zawarto postanowienia dotyczące kredytu kupieckiego powódka otrzymała odroczenie płatności jedynie na 21 dni, a nie jest to długi okres, biorąc pod uwagę, że aby uregulować należności za nabyte paliwo Spółka musiałaby dokonać dalszej sprzedaży całkowitej ilości zakupionego paliwa i uzyskać pełną zapłatę za to paliwo. Nie wiadomo natomiast jak szybko kontrahenci powódki regulowaliby swoje należności względem niej. Dodatkowo umowę tą, zgodnie z jej § 8 ust. 3, (...) sp. z o.o. może rozwiązać z jakichkolwiek powodów z zachowaniem 1- miesięcznego okresu wypowiedzenia. Ta łatwość rozwiązania umowy, której częścią jest przyznanie powódce kredytu kupieckiego powoduje wątpliwość co do pewności utrzymania możliwości odraczania płatności za paliwo.

Prowadzi to do konstatacji, że powódka powinna posiadać wolne środki gwarantujące możliwość wywiązania się z transakcji kupna- sprzedaży paliwa, tym bardziej, że ma pośredniczyć w obrocie hurtowym obciążonym dużym ryzykiem finansowym. Natomiast jak wynika ze stanu faktycznego powódka odpowiednich środków nie posiada a kredyt kupiecki nie może być za takie środki uważany. Kredyt kupiecki z jakiego chciałaby korzystać powódka nie stanowi przy tym żadnego zabezpieczenia roszczeń, które mogą być kierowane wobec niej w przypadku niewłaściwego wykonywania działalności, a co więcej sam generuje dodatkowe wierzytelności.

Sąd zwrócił również uwagę, że powódka dopiero zamierza wejść na rynek obrotu paliwami ciekłymi, zatem jako niedoświadczony w tej branży podmiot, narażony na ryzyko związane z działalnością koncesjonowaną, powinna przedstawić organowi regulacyjnemu realną i wiarygodną symulację planowanych przychodów i ponoszonych kosztów w zakresie planowanej działalności związanej z obrotem paliwami ciekłymi wraz z materialnym zapewnieniem, że dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności bądź jest w stanie udokumentować możliwości ich pozyskania, czego de facto nie uczyniła.

Odnosząc się zaś do podnoszonym przez powódkę tez, iż (...) sp. z o.o. nie posiada zaległości publicznoprawnych rzeczywiście stwierdzić trzeba, że w toku postępowania administracyjnego powódka przedstawiła zaświadczenia z Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, które to potwierdzają, aczkolwiek nie zmienia to faktu braku stosownych środków potrzebnych do prowadzenia działalności w deklarowanym rozmiarze i wbrew twierdzeniom powódki nie może być uznane za wystarczającą przesłankę do udzielenia koncesji, gdyż art. 33 p.e. stawia dodatkowe wymogi dla udzielenia koncesji, o czym była już wcześniej mowa.

Tym samym, w ocenie Sądu, pozwany dokonał prawidłowej oceny pod kątem spełniania przez powódkę wymagań mających zapewnić należytą ochronę jej kontrahentom, która doprowadziła go do konkluzji, iż powódka nie spełnia przesłanki z art. 33 ust 1 pkt 2 p.e., gdyż nie dysponuje środkami finansowymi gwarantującymi prawidłowe prowadzenie działalności koncesjonowanej, wobec czego nie daje rękojmi prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej. Stanowiło to więc podstawę do zastosowania art. 35 ust. 3 p.e. i odmowy udzielenia koncesji (...) Sp. z o.o., która nie wypełniła wymaganych przepisami warunków.

W toku postępowania sądowego powódka nie udowodniła natomiast okoliczności uzasadniających uchylenie Decyzji.

Tymczasem postępowanie sądowe prowadzone z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki ma charakter pierwszoinstancyjnego postępowania rozpoznawczego, które toczy się na zasadach postępowania kontradyktoryjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r. III SZP 2/05 wraz z uzasadnieniem). Zgodnie z omawianą zasadą, to na stronach procesu ciąży obowiązek dowodzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c.), a co za tym idzie - to strony są w pełni odpowiedzialne za wynik tego postępowania. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem gromadzenie materiału procesowego w toku postępowania sądowego należy do stron procesu. Jest to ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. W związku z powyższym to na powódce spoczywał w niniejszym postępowaniu sądowym ciężar udowodnienia okoliczności podważających zasadność wydania zaskarżonej Decyzji, zaoferowane przez nią dowody powinny wskazywać, iż realnie dysponuje ona środkami, o jakich mowa w przepisach, względnie – że ma ona realną a nie hipotetyczną możliwość ich pozyskania.

W ocenie Sądu ciężarowi dowodowemu w tym zakresie powódka nie podołała, nie przedstawiła bowiem stosownych dowodów odnośnie posiadanego majątku w dacie wydania Decyzji.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie a zaskarżona Decyzja, którą Prezes URE odmówił udzielenia powódce koncesji odpowiada prawu. W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 479 53 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na nieuwzględnienie odwołania, powódkę należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niej na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia SO Anna Maria Kowalik