Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., J. K. (1) i J. K. (2)

o zapłatę

I utrzymuje w mocy w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Toruniu z dnia 2 czerwca 2020r., sygn. akt V GNc 1505/20;

II kosztami wpisu od zarzutów od nakazu zapłaty obciąża pozwanych.

Sygn. akt VGC 901/20upr

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 22 kwietnia 2020r. powód (...) spółka akcyjna w W. żądał zasądzenia solidarnie od pozwanych J. K. (2), J. K. (1) i (...) sp. z o. o. w K. kwoty 3.787,96zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód twierdził m. in., że zawarł z pozwaną (...) sp. z o.o. umowę faktoringu, na podstawie której świadczył odpłatne usługi. Powód twierdził też, że na zabezpieczenie roszczeń w/wym spółka wystawiła weksel in blanco, który został poręczony przez pozwanych J. K. (2) i J. K. (1). Z uwagi na nie wywiązywanie się przez pozwaną spółkę ze swoich zobowiązań zadłużenie spółki na dzień 7 lutego 2020r. wyniosło łącznie 3.787,96 zł. W związku z brakiem zapłaty powyższej należności powód wypełnił weksel i wezwał pozwanych do zapłaty.

W dniu 02 czerwca 2020r. referendarz sądowy wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, którym uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W przepisanym prawem terminie pozwani wnieśli zarzuty od powyższego nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości żądali oddalenia powództwa i zasądzenia na ich rzecz od powoda kosztów procesu. W uzasadnieniu zarzutów pozwani twierdzili m.in., że choć zawarli z powodem umowę faktoringu to powód nie podjął żadnych czynności zmierzających do wykupu przysługujących pozwanej spółce wierzytelności. Pozwany twierdził też, że z uwagi na brak prawidłowego wezwania do zapłaty (...) sp. z o.o. oraz braku podjęcia próby pozasądowego rozstrzygnięcia sporu żądanie pozwu było przedwczesne. Zdaniem pozwanych powód nie był zainteresowany wykonaniem umowy. a jedynie osiągnięciem korzyści majątkowej wynikającej z udzielonego zabezpieczenia. Zawiadomienie o wykupie weksla nie zostało zaś doręczone pozwanym prawidłowo.

Sąd ustalił i zważył co następuje.

W dniu 2 października 2019r. powód zawarł z pozwaną (...) sp. z o.o. w K. umowę faktoringu nr eF/ (...) na podstawie której strona powodowa świadczyła na rzecz pozwanej spółki usługi. Przedmiotem w/wym umowy był wykup wierzytelności, których dłużnikiem był faktorant, a wierzycielem kontrahent wskazany w liście kontrahentów. Umowa faktoringu szczegółowo regulowała wzajemne prawa i obowiązki stron w tym zabezpieczenie (dwa weksle in blanco), sposób nabycia wierzytelności przez faktora, zgłoszenie kontrahenta, listę kontrahentów, przedstawienie wierzytelności do wykupu, odmowę wykupu wierzytelności, zaliczki, limit faktoringu oraz szereg innych wzajemnych uprawnień i zobowiązań.

Jak już było wyżej powiedziano na zabezpieczenie wykonania umowy faktoringu pozwana spółka wystawiła dwa weksle in blanco. Poręczycielami weksli byli pozwani J. K. (1) i J. K. (2). Wraz z wekslem wystawiona została przez pozwanych deklaracja wekslowa, która stanowiła dla powoda upoważnienie do wypełnienia weksla na kwotę „pełnego” zadłużenia pozwanej spółki wraz z odsetkami.

Z uwagi na to, że pozwana (...) sp. z o.o. w K. nie wywiązała się z zobowiązań wynikających z umowy faktoringu, a jej zadłużenie na dzień 7 lutego 2020r. wynosiło łącznie 3.787,96 zł pismem z dnia 7 lutego 2020r. strona powodowa zawiadomiła pozwanych o wykupie weksla i wezwała ich do zapłaty należności informując, że oryginał weksla będzie dostępny w siedzibie powoda. W dniu 17 lutego 2020r. wskazana w wekslu kwota miała zostać zapłacona przez pozwanych. Pozwani w powyższym terminie nie wykupili weksla (dowód: weksel k.5, deklaracja wekslowa k.6, wezwanie do zapłaty weksla k.7, dowód nadania k.8, wezwanie do zapłaty weksla k.9, 11, dowód nadania k.10 i 12, zeznania pozwanych k.134-135).

Przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów oraz z przesłuchania pozwanych J. K. (1) i J. K. (2). Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w całości gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich skutecznie. Sąd dał również wiarę dowodowi z zeznań pozwanych, lecz jedynie w tej części, w której zeznania te pokrywały się z dowodami z dokumentów, którym dano wiarę w całości. W pozostałym zakresie Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności zeznaniom pozwanych a to w szczególności z uwagi na fakt, że byli oni bezpośrednio zainteresowani korzystnym rozstrzygnięciem dla nich niniejszego sporu. Chodzi tu przede wszystkim o zarzuty braku doręczenia wezwania do zapłaty czy próby pozasądowego załatwienia sporu.

Zdaniem Sądu strona powodowa wykazała, że dokonała skutecznego doręczenia wezwania do zapłaty weksla, a co za tym idzie wykazała zaistnienie próby pozasądowego załatwienia sprawy. Doręczenie dokonane było bowiem na adresy wskazane przez pozwanych także w zarzutach od nakazu zapłaty, a zatem należało przyjąć, że doręczenie było skuteczne (vide: k.7-12 akt).

Już tylko na marginesie sprawy należało zauważyć, że w zarzutach od nakazu zapłaty pozwani podnieśli jedynie zarzuty formalne w tym m.in., że wezwano ich nieprawidłowo do zapłaty, nie podjęto próby pozasądowego załatwienia sprawy, braku doręczenia zawiadomienia o wykupie weksla, a przede wszystkim przedwczesności dochodzonego pozwem roszczenia. W żadnym miejscu zarzutów pozwani nie kwestionowali dochodzonego pozwem roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości. Kategoryczne sformułowania umowy faktoringu uniemożliwiały bowiem podniesienie bezzasadnych zarzutów, tym bardziej, że do dyspozycji powoda pozostawiony został weksel in blanco z deklaracją wekslową poręczony przez obu pozwanych. Zakładając zupełnie hipotetycznie, że doszło do jakiś błędów formalnych po stronie powodowej, w szczególności wskazanych w zarzutach, to błędy takie nie miałyby wpływu na ważność zobowiązania wekslowego, gdyż tego pozwani nie zakwestionowali ani co do zasady ani co do wysokości.

Kategoryczne brzmienie art. 10 prawa wekslowego w sposób jednoznaczny wskazuje sytuacje w jakiej dochodzi do wypełnienia weksla własnego (in blanco), a dla ważności zobowiązania deklaracja wekslowa nie jest w ogóle wymagana. Deklaracja stanowi jedynie dodatkowy element zabezpieczenia dla wierzyciela wekslowego i świadczy o tym, że weksel in blanco został wystawiony przez osoby, które deklarację taką podpisały.

Wobec poczynionych rozważań i ustaleń Sąd przyjął, że powód mógł domagać się skutecznie należności wynikającej z weksla zarówno od dłużnika głównego jak i od poręczycieli zobowiązania wekslowego, odpowiadających z dłużnikiem wekslowym solidarnie.

Na marginesie należy ponadto zauważyć, że pozwani nie zakwestionowali skutecznie dochodzonej pozwem należności pochodzącej z weksla z tzw. stosunku podstawowego. Nie powołali się oni bowiem skutecznie na stosunek jaki legł u podstaw wypełnienia weksla i nie wzruszyli go w żaden sposób.

Z tych wszystkich względów na podstawie art. 496 k.c. w zw. z art. 10 prawa wekslowego należało orzec jak w sentencji.

O kosztach (wpisie od zarzutów od nakazu zapłaty) orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c.