Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej o zapłatę kwoty 1600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów procesu, tytułem pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu poszkodowanego.

Nakazem zapłaty sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

Pismem z dnia 14 czerwca 2021r. powodowi rozszerzyli powództwo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13 czerwca 2020r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) nr rej. (...)kV, należący do A. J. (1). Sprawca posiadał ubezpieczenie w pozwanym (...) Towarzystwie (...) Spółce akcyjnej.

Po szkodzie pojazd był jezdny i nadawał się do ruchu zgodnie z przepisami prawa.

Poszkodowana prowadziła działalność gospodarczą w postaci szkoły nauki jazdy, a uszkodzony samochód był pojazdem szkoleniowym, do tego przystosowanym.

Bezsporne.

Poszkodowany zwrócił się do powodów o pomoc w dochodzeniu należnego odszkodowania.

Dnia 18 czerwca 2020r. poszkodowany zgłosił szkodę, a 23 czerwca 2020r. odbyły się oględziny pojazdu. Tego też dnia poszkodowana najęła od powodów pojazd zastępczy marki T. (...), również przystosowany do nauki jazdy, za stawkę 400 zł netto. Nadto tego dnia oddała pojazd do naprawy.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa najmu, k. 9;

- zeznania świadka A. J., k. 63-65,

- zdjęcia, płyta CD k. 59

- protokół, płyta CD k. 59.

Dnia 24 czerwca 2020r. pozwany sporządził kosztorys naprawy, a 26 czerwca 2020r. pozwany uznał swoją odpowiedzialność.

Po zakończonej naprawie w dniu 30 czerwca 2020r. poszkodowana zwróciła pojazd najęty.

Bezsporne, a nadto dowód:

- potwierdzenie zwrotu, k. 10,

- kalkulacja, k. 16-18,

- pismo, k. 21-22.

Decyzją z dnia 28 lipca 2020r. pozwany przyznał powodom odszkodowanie w kwocie 1476 zł, tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, uznając za uzasadniony okres 3 dni w stawce 400 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- decyzja WARTA z dnia 31 stycznia 2019 r. k. 39, 62.

Umową z dnia 30 czerwca 2020r. powodowi nabyli od poszkodowanej wierzytelności wobec pozwanej, z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa cesji , k. 29.

Pismem z dnia 6 sierpnia 2020r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 2460 zł w terminie 7 dni, tytułem pełnego odszkodowania w związku z kosztem najmu pojazdu zastępczego. Pozwany odmówił dopłaty.

Bezsporne.

Technologiczny czas napraw blacharskim i lakierniczych wynosił 1 dzień roboczy, zaś czas niezbędnych prac administracyjnych 1 dzień. Przeciętny czas oczekiwania na dostarczenie części zamiennych wynosił 2 dni robocze.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k. 70-74.

- zdjęcia, płyta CD k. 59.

Sąd zważył co następuje:

Powodów podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z treścią art. 458 ⁸ kpc uznano rozszerzenie powództwa za niedopuszczalne z uwagi na rozpoznanie sprawy w postępowaniu gospodarczym.

Roszczenie przedstawione przez powodów ma charakter odszkodowawczy, znajdując oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Między stronami nie było sporu co do okoliczności kolizji, legitymacji biernej i czynnej oraz uzasadnionej wysokości stawki za najem pojazdu zastępczego.

Spór dotyczył uzasadnionego okresu najmu.

Badając z urzędu legitymację procesową powodów, ustalono, że wynika ona z przedłożonej umowy cesji oraz art. 509 kc i 510 kc.

Trafny okazał się zarzut dotyczący uzasadnionego okresu najmu, na tą okoliczność przeprowadzono dowody z dokumentów, zdjęć, jak i opinii biegłego. Biegły korzystając ze swojej wiedzy specjalistycznej ustalił, że technologiczny czas naprawy uszkodzeń – blacharskich i lakierniczych – łącznie winien wynosić 1 dzień. Nadto niezbędny był dodatkowy dzień na czynności administracyjne, zaś czas oczekiwania na części zamienne nie powinien być dłuższy niż 2 dni.

W tym względzie, jako że opinia wynikała z niewątpliwej wiedzy technicznej biegłego, opinię w całości uznano za właściwą. Zdaniem jednak sądu nie sposób było uczynić podobnie z opinią w zakresie okresu „pierwszego etapu naprawy” – jak to określił biegły. Przede wszystkim przedłożone dowody i zdjęcia, jak i sama opinia wskazując jednoznacznie, że uszkodzenia pojazdu miał tak niewielki zakres, iż w żaden sposób nie wyłączały pojazdu z eksploatacji – ani faktycznie, ani prawnie. Tym samym, mając na uwadze ciążącą na poszkodowanym zasadę minimalizacji szkody, normatywnie uregulowaną w art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych, zdaniem sądu nie istniały jakiekolwiek argumenty za pozostawieniem pojazdu poszkodowanej w warsztacie naprawczym już 23 czerwca 2020r. W tym dniu nastąpiły oględziny pojazdu, który do tego czasy w sposób niezakłócony służył celom do jakich był przeznaczony. W czasie oględzin nie dokonano również rozbrojenia pojazdu, co wynikało chociażby ze zdjęć, jak i w świetle nieznacznych uszkodzeń, nie było takiej konieczności technicznej. Powodowie nie wskazywali, a tym bardziej nie wykazali aby istniała jakakolwiek konieczność oddania pojazdu do warsztatu od razu po oględzinach przez rzeczoznawcę pozwanej. Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, jak i w świetle ww. zasady minimalizacji szkody, poszkodowana winna była umówić w warsztacie termin naprawy po sprowadzeniu przez warsztat niezbędnej części, tj. zderzaka tylnego. Po jej nadejściu do warsztatu poszkodowana mogła w terminie wskazanym przez warsztat oddać samochód celem wymiany części. Wówczas naprawa trwałaby 2 dni (1 dzień naprawa, 1 dzień czynności administracyjne). Przez ten okres poszkodowana miała niewątpliwe prawo do korzystania z pojazdu zastępczego. W sytuacji zaś gdy pojazd został odstawiony przez pozwaną do warsztatu już 23 czerwca, stał tam bezproduktywnie, w oczekiwaniu na zamówienie części, jej sprowadzenie, lub też decyzję pozwanej o wypłacie odszkodowanie. Niewątpliwie na te same zdarzenia poszkodowana mogła oczekiwać użytkując pojazd w sposób dotychczasowy. Tym samym za oddaniem pojazdu do warsztatu już 23 czerwca nie przemawiał ani jego stan techniczny, ani prawny, a powodowie innej konieczności nie wykazali.

Skoro więc pozwany wypłacić powodom odszkodowanie uwzględniające 3 dni najmu w stawce przez nich dochodzonej, tj. łącznie 1476 zł, to w pełni wykonał swoje zobowiązanie.

Tym samym dalsze roszczenie podlegało oddaleniu.

O kosztach orzeczono na podstawę art. 98 kpc. Na koszty poniesione przez pozwanego składają się: opłata od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 złotych oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 516,47 złotych.

O zwrocie niewykorzystanych przez strony części zaliczek orzeczono na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 623). Strony uiściły zaliczkę w wysokości po 800 złotych, przy koszt sporządzenia opinii wyniósł 1032,95 zł wobec czego do zwrotu stronom pozostały kwoty 283,53 zł – dla pozwanego i 283,52 dla powodów.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

3. (...)