Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 252/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej, II Wydział Karny, z dnia 30 grudnia 2020 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1249/19 dot. R. P. oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_

_____________

__________________________________________

_________

_________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

______

_____________

__________________________________________

_________

_________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

___________

________________________

__________________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia przez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, w tym uwzględnienie jedynie okoliczności obciążających oskarżonego, zamiast całokształtu dowodów ujawnionych w sprawie:

- przez dowolną ocenę materiału dowodowego, a w szczególności oparcie rozstrzygnięcia na niejednoznacznych wnioskach opinii traseologicznej, zapisie monitoringu nieobejmującym bezpośrednio miejsca zdarzenia oraz zeznaniach świadków niepotwierdzających sprawstwa oskarżonego i w związku z tym uznanie oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu mimo istnienia poważnych wątpliwości, które jako niedające się usunąć podczas przewodu sądowego winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego.

- przez nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego R. P. złożonych na rozprawie głównej, w których nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu i wiarygodnie wskazuje na cel pobytu w czasie i miejscu wskazanym w akcie oskarżenia;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że R. P. w dniu 16 lutego 2019r. we W. przy ul. (...), dokonał kradzieży z włamaniami do salonu (...), pomimo braku dostatecznych dowodów winy oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna.

Dokonana przez Sąd Odwoławczy kontrola instancyjna nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

W szczególności bezzasadne są podniesione w środku odwoławczym zarzuty obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.4 kpk., art.5§2 kpk., art.7 kpk., art.92 kpk. w zw. z art.410 kpk.

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 kpk. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art.438 pkt.3 kpk.

Szczegółową ocenę zasadności wywiedzionej apelacji rozpocząć trzeba od odnotowania kilku uwag dotyczących konstrukcji sformułowanego przez obrońcę zarzutu obrazy prawa procesowego.

Nie jest bowiem możliwe jednoczesne powołanie się na fakt, że Sąd I instancji kształtował swe przekonanie wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów statuowanej w art.7 kpk. oraz wskazanie, że Sąd ten nie rozstrzygnął powstałych wątpliwości w sposób nakazany normą art. 5 § 2 kpk. Ugruntowane w tej materii orzecznictwo jednolicie wskazuje, że przytoczone wyżej przepisy mają charakter rozłączny, a zatem zastosowanie art. 5 § 2 kpk. możliwe jest jedynie wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny spełniającej wymogi określone w art.7 kpk., pozostaną wątpliwości sądu, których nie da się wyeliminować (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2012 roku, sygn. akt II KK 141/11, Biul.PK 2012/3/8, LEX: 1212343).

W judykaturze podnosi się nadto, że naruszenia zasady in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk.) jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Tak więc, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art.7 kpk. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., sygn. akt V KKN 221/01, Prok.i Pr.-wkł. 2003/11/5).

Skoro zatem Sąd Rejonowy nie powziął w rozpoznawanej sprawie niedających się usunąć wątpliwości, zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk. jest bezprzedmiotowy.

Nie można też podzielić zasadności zarzutu obrazy art.4 kpk. Przepis ten nie może bowiem stanowić podstawy apelacji, gdyż statuuje on jedynie tzw. ogólną dyrektywę postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 czerwca 2013 r. , sygn. akt II Aka 181/13, LEX nr 1356730). Przedmiotem uchybień, zarzucanych w skardze odwoławczej, mogą zaś być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2002 r., sygn. akt V KKN 90/01, LEX nr 53913).

Nie jest też zasadny zarzut obrazy art.92 kpk. w zw. z art.410 kpk. Przepisy te bowiem określają podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podniesione przez skarżącego uchybienie zachodzi wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed Sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas zatem, gdy w następstwie oceny dowodów, Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art.410 kpk.

Nie stanowi więc obrazy tych przepisów wyprowadzenie przez Sąd Rejonowy wniosków odmiennych, niż postuluje to obrońca, na podstawie poszczególnych okoliczności, które zostały ujawnione w toku rozprawy. Tak więc obrońca w istocie kwestionuje ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd a quo, gdyż wywiedziona przez skarżącego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania dowodów przeciwnych do tych, które Sąd I Instancji uznał za wiarygodne, czyniąc je podstawą swoich ustaleń. Zasadność twierdzeń na poparcie stanowiska skarżącego należało zatem poddać badaniu przez pryzmat art.7 kpk., lecz nie art.92 kpk. w zw. z art.410 kpk.

Przechodząc zatem do oceny zarzutu naruszenia art.7 kpk., Sąd Okręgowy stwierdza, że jest on bezzasadny. Sąd I instancji poczynił na podstawie pozyskanych dowodów trafne ustalenia faktyczne wskazując, którym konkretnie dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a także dlaczego innym wiary tej odmówił. Przeprowadzona przez Sąd meriti ocena materiału dowodowego przyjętego za podstawę wydanego wyroku jest trafna, nie wykazuje błędów natury faktycznej, uwzględnia wskazania wiedzy, reguły logicznego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego. Dokonana została przy tym po wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego i jako taka pozostaje pod pełną ochroną przepisu art.7 kpk.

Podkreślić też należy, że skuteczny zarzut obrazy art.7 kpk. nie może polegać wyłącznie na przedstawieniu – tak jak czyni to skarżący - dowodów wskazujących na okoliczności odmienne, aniżeli przyjęte za podstawę ustaleń sądu meriti, jeśli ustalenia stanowiące podstawę wyroku znajdują oparcie w choćby części dowodów, które sąd uznał za wiarygodne, kształtując swoje przekonanie po rozważeniu (z poszanowaniem dyrektyw płynących z art.7 kpk.) wszelkich istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

W tym kontekście Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dowodów Sądu a quo. Z oceny tej wynika, że Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia faktyczne i przyjmując sprawstwo i winę oskarżonego zasadnie oparł się na zeznaniach świadków K. W., M. M. i J. G., właścicielki salonu (...), a także opinii traseologicznej i zapisach z monitoringu, podając czym kierował się dokonując oceny tych dowodów, odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego z rozprawy. Przedstawiona w pisemnych motywach argumentacja sądu w żaden sposób nie wykracza poza ramy zakreślone treścią art. 7 kpk.

Zasadnie też Sąd Rejonowy dając wiarę B. R. dokonał ustaleń co do sposobu pokonania przeszkody w dostaniu się do pomieszczeń salonu (...), ilości i wartości skradzionych przez oskarżonego przedmiotów. Podobnie jak w przypadku wyżej wskazanych świadków, słusznie Sąd I Instancji nie dopatrzył się powodów dla których należałoby odmówić świadkowi wiarygodności w tym zakresie, zwłaszcza, że. Ilość skradzionych przedmiotów wskazanych przez pokrzywdzoną pozwala na przyjęcie, że przedmioty te zmieściłyby się w niedużej walizce oraz w plecaku a takowymi dysponował oskarżony.

Sąd Rejonowy dokonał też właściwej oceny prawnej zachowania oskarżonego R. P., przyjmując, że oskarżony dopuścił się włamania i to w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§ 2 kk. o czym świadczą dołączone do akt odpisy wyroków. Wyczerpującą i spełniającą wszystkie wymogi art. 53 k.k. pozostaje również argumentacja wyroku w zakresie wymiaru kar.

Wymierzona oskarżonemu kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może być uznana za rażąco niewspółmierną. Kara ta w istocie jest niewiele wyższa od minimalnej sankcji przewidzianej za przedmiotowy występek, co - wobec okoliczności czynu oraz jego wysokiego stopnia społecznej szkodliwości - w żadnej mierze nie może zostać uznane za rozstrzygnięcie rażąco surowe. Wymierzona kara uwzględnia także wysoki stopień winy oskarżonego oraz jego uprzednią karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Słusznie Sąd I instancji wskazał, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym i wymagającym resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

Ostatecznie Sąd Odwoławczy uznał, że Sąd I instancji prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary w przedmiotowej sprawie. Orzeczona wobec oskarżonego kara jest w pełni adekwatne do ustalonego, wysokiego, stopnia winy oraz wysokiej społecznej szkodliwości popełnionego przez nich czynu i zrealizują cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, zwłaszcza, że oskarżony okazał lekceważenie podstawowych norm porządku prawnego, zaś wymierzona kara będzie skutecznie realizować postulat wychowawczego oddziaływania kary. Brak jest zatem jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do modyfikacji zaskarżonego orzeczenia w zakresie orzeczenia o karze.

Wniosek

I. zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu wskazanego w pkt I części dyspozytywnej przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu;

II. zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie środka karnego naprawienia szkody w pkt II części dyspozyty wnej przez jego uchylenie.

Nadto obrońca oskarżonego wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz kosztów udzielonej obrony z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w wysokości prawem przewidzianej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej, II Wydział Karny, z dnia 30 grudnia 2020 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1249/19 dot. R. P. oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1____________________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

_______________________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O wynagrodzeniu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową skazanego (nie osiąga dochodów i nigdzie nie pracuje) i charakter orzeczonej wobec niego kary Sąd Okręgowy zwolnił go w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSO Stanisław Jabłoński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu R. P. sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana