Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 887/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w dla W., V Wydział Karny, z dnia 26 września 2019 roku, wydany w sprawie o sygn. akt V K 42/19 dot. oskarżonego P. D. (1) o czyn z art. 586 k.s.h.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. D. (1)

Brak płynności finansowej spółki i istnienie podstaw do zgłoszenia wniosku o upadłość

Opinia uzupełniająca biegłego z zakresu rachunkowości i opinia ustna biegłego

(...)- (...); (...)-1189v.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

_____________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Opinie biegłego z zakresu rachunkowości

Opinie są rzetelne, jasne, wewnętrznie sprzecznie. Biegły w sposób wykazujący wiedzę i logikę wypowiedział się w zakresie płynności finansowej spółki a także tego, że istniały podstawy do zgłoszenia wniosku o upadłość. Odniósł się także do zarzutów stawianych opinii przez skarżącego, wyczerpująco odpowiadając na nie.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżony zarzucił naruszenie prawa materialnego, art. 586 k.s.h. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego oraz nieprawidłową wykładnię przepisów, polegającą na dowolnym przyjęciu, że dla przyjęcia zaistniałych przestępstw bez znaczenia jest okoliczność czy sprawca miał możliwość dokonania takiej czynności, podczas gdy okoliczność ta ma podstawowe znaczenie dla możliwości przypisania winy sprawcy takiego czynu, oraz dowolnej swobodnej interpretacji zeznań świadków i przyjęcie ich treści odmiennie do faktycznej treści złożonego zeznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie podnieść należy, iż stwierdzona obraza przepisów prawa materialnego stanowi uchybienie, które z istoty swojej ma wpływ na treść orzeczenia. Podkreślić trzeba, że obraza przepisów prawa materialnego dotyczy naruszenia przepisów prawa karnego materialnego przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. Naruszenie tych przepisów może polegać, między innymi, na błędnym zakwalifikowaniu czynu oskarżonego, skazaniu oskarżonego pomimo braku znamion przestępstwa w czynie oskarżonego albo uniewinnieniu pomimo istnienia znamion przestępstwa. Zarzut obrazy prawa materialnego jest skuteczny, gdy nastąpiła niewłaściwa subsumcja niekwestionowanych ustaleń faktycznych pod przepis prawa materialnego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 sierpnia 2009 r., sygn. akt II AKa 143/09, KZS 2009, Nr 7–8, poz. 60). Obraza prawa materialnego może także polegać na błędnej wykładni przepisu prawa, gdy skarżący uważa, że treść przepisu prawa materialnego rozumiana w określony sposób powinna doprowadzić do zastosowania lub niezastosowania określonej normy prawnej. Stawianie zarzutu naruszenia prawa materialnego nie może jednak nastąpić w takiej sytuacji, kiedy skarżący jednocześnie kwestionuje ustalenia faktyczne. Postawiony zarzut jest oczywiście sformułowany błędnie, skarżący miesza w nim bowiem błędne ustalenie stanu faktycznego oraz nieprawidłową wykładnię przepisów, dotykając także swobodnej oceny dowodów. Apelujący nie jest jednak prawnikiem, a więc nie można mu z tego powodu czynić wyrzutów.

Występek określony w art. 586 k.s.h. jest przestępstwem umyślnym. D. znamion umyślności powoduje tylko błąd sprawcy co do tego, iż zachodzą przesłanki co do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. O umyślnym zaniechaniu zgłoszenia spółki do upadłości z zamiarem bezpośrednim należy więc mówić w wypadku, gdy odpowiedzialny nie chciał w ogóle wystąpić z wnioskiem, mimo że wiedział, iż istnieją podstawy do jego złożenia. Z kolei z zamiarem ewentualnym mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca będąc świadomym kłopotów finansowych spółki będących przyczyną upadłości nie dopełnił obowiązku zgłoszenia, bo liczył na poprawę kondycji finansowej spółki. Przestępstwo stypizowane w art. 586 k.s.h. polega bowiem na niezgłoszeniu wniosku o upadłość, mimo powstania warunków. Jest to przestępstwo z zaniechania. Zaniechaniu towarzyszyć musi zamiar bezpośredni lub ewentualny. Dla jego przypisania niezbędne jest nie tylko ustalenie stanu uzasadniającego zgłoszenie upadłości, ale też ustalenie świadomości sprawcy tego stanu. Wnikliwa analiza akt sprawy oraz uzasadnienia wyroku ukazuje, iż ustalenia Sądu Rejonowego polegają na prawdzie. Bez żadnych wątpliwości stwierdzić trzeba, że oskarżony miał możliwość złożenia wniosku o upadłość. Nie zachodziły żadne przyczyny uniemożliwiające mu takie działanie, nie wskazuje ich także w apelacji. Gołosłowne, w świetle opinii biegłego z zakresu finansów, ekonomii, bankowości i rachunkowości, są także zapewnienia skarżącego, że spółka miała możliwości finansowe wskutek roszczeń wobec innego podmiotu czy innych okoliczności podniesionych w apelacji. Biegły opiniując na rozprawie odwoławczej w dniu 7 czerwca 2021 r. stwierdził bowiem, że wszystkie dane ekonomiczne i finansowe zostały zbadane. Nie odnotowano natomiast w bilansie takich wartości jak 500.000 złotych, jeśli chodzi o spółkę (...), nie ma również podanej daty, o który rok chodzi. Nie figurowały w bilansie również wierzytelności należne rzekomo od innego podmiotu rzędu 520.000 złotych. Jeśli byłoby tak, jak twierdzi skarżący, to powinno się to znaleźć w bilansie. Należności w ogóle nie figurują w dokumentacji. Biegły odniósł się także co do kwestii dokapitalizowania spółki przez niemieckiego udziałowca. Można by to znaleźć w kapitale podstawowym albo dokapitalizowanie, jeśli chodzi o kapitał własny, a nie ma tego do końca roku 2016. Nawet jeśli spółka (...) miała posiadać jakiekolwiek udziały w innej spółce, to powinny być one odzwierciedlone w bilansie aktywów niematerialnych i prawnych, a tam od 2014 do 2016 roku znajduje się wartość zero. Jeżeli zaś chodzi o kredyt udzielony przez A. Bank w roku 2015 to banki zawsze prowadzą analizę dyskryminacyjną i finansową, przy udzielaniu kredytów. W zależności od wyników podejmują decyzje w tym przedmiocie.(k. 1189 v.). Udzielony kredyt jest zatem całkowicie osobną kwestią i nie może wpływać na rzeczywistą sytuację finansową spółki zwłaszcza jeśli wskazać, że spółka nadal nie regulowała długów. Przyjąć zatem należy jako rzecz oczywistą, że oskarżony miał możliwość i obowiązek zgłoszenia wniosku o upadłość, lecz tego nie uczynił. P. D. (1) był bowiem Prezesem zarządu spółki, musiał mieć wiedzę o jej aktualnej sytuacji finansowej, zawartych umowach oraz zobowiązaniach, tym bardziej jeśli zawarł w imieniu spółki umowę kredytu. Oskarżony zatwierdzał sprawozdania finansowe oraz deklaracje podatkowe, a więc znał przychody spółki. Wiedział także o tym, że spółka zaprzestała spłaty swoich wierzycieli, co przecież znajdowało potwierdzenie w postępowaniach o zapłatę i prowadzonych egzekucjach komorniczych. Oskarżony jako Prezes zarządu spółki zobowiązany był nie tylko do jej kierowania, ale także do zaznajomienia się z przepisami dotyczącymi funkcjonowania takiego podmiotu, a w tym i postępowania w razie podstawy ogłoszenia upadłości. Miał oskarżony świadomość tego w jakiej sytuacji finansowej znajduje się spółka i co winien zrobić. To, że oskarżony powołuje się na różne przyczyny uzasadniające, jego zdaniem, dalszy byt spółki jest bez znaczenia. Istotne jest bowiem to, że są to tylko dywagacje apelującego, w dodatku gołosłowne. Nie znajdują żadnego uzasadnienia w aktach sprawy, a w tym w dokumentacji finansowej spółki.

Nie można także mówić o dowolnej interpretacji zeznań świadków i przyjęcia ich treści przez Sąd Rejonowy odmiennie od ich faktycznego brzmienia. Sąd Orzekający bowiem wskazał wyraźnie z jakich powodów i dlaczego dał wiarę poszczególnym zeznaniom, a którym i z jakich powodów przymiotu takiego odmówił. W szczególności podać należy, że zeznania świadka B. K. poparte są zgromadzoną dokumentacją, a w tym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 23 września 2016 r. (k. 264), sygn. akt V GC 408/16 oraz prowadzonym postępowaniem komorniczym Km 1348/16 (k. 701-735). Natomiast fakt niedostarczenia towaru firmie (...), o którym wypowiadał się świadek wynika z przedstawionej przezeń dokumentacji. To, że wedle oskarżonego zamówienie zostało zrealizowane bezpośrednio z firmy niemieckiej nie ma żadnego znaczenia dla jego odpowiedzialności. Kluczowym jest bowiem, iż zebrana dokumentacja finansowa oraz zeznania świadka przemawiają za tym, iż spółka (...) miała fatalną kondycję finansową i zrealizowały się przesłanki do ogłoszenia upadłości. Wskazał także Sąd Rejonowy z jakich powodów nie obdarzył wiarygodnością zeznań świadka P. D. (2). Nie jest bowiem tak, iż w tym zakresie Sąd Rejonowy wykroczył poza swoje kompetencje, jak usiłuje wywieść skarżący. Organ ten bowiem z uwagą przyjrzał się owym depozycjom. Pozostają one jednakowoż w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w tym sprawozdaniami finansowymi spółki czy też danymi z Urzędu Skarbowego. Takiej oceny zeznań nie sposób uznać za dowolną.

Za zupełnie kuriozalny należy zaś uznać zarzut podniesiony w uzasadnieniu środka odwoławczego, a to art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 362 k.c. Wynika to zapewne z niezrozumienia owych zapisów. Odpowiedzialność z art. 586 k.s.h. nie zależy bowiem od powstania szkody. Czyn ten jest przestępstwem formalnym – bezskutkowym, co oznacza, że jego popełnienie jest niezależne od wyrządzenia komukolwiek szkody. Do znamion tego przestępstwa nie należy wszak skutek w postaci szkody ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2016 r., sygn. akt II AKa 97/16, LEX numer 2171296). Istotna jest tutaj zatem analiza sytuacji finansowej spółki oraz istniejących zobowiązań, których potwierdzeniem są przecież zeznania B. K. i złożona przezeń dokumentacja.

Nie może być także uwzględniony zarzut niedoręczenia uzasadnienia wyroku, o którym wypowiada się skarżący w uzasadnieniu apelacji. Nie przeszkodziło to wszak oskarżonemu sporządzić w terminie apelacji i ustosunkować się do zaskarżonego orzeczenia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Oskarżony zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu przez Sąd, że zarzucane oskarżonemu czyny wypełniają znamiona zarzuconego mu przestępstwa w sytuacji, gdy analiza materiału dowodowego winna zaprowadzić do wniosku odmiennego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut uznać należało za bezzasadny. Istotą naruszenia określonego w art. 438 pkt 3 k.p.k. jest bowiem kwestionowanie ustaleń faktycznych przez Sąd meriti w danej sprawie. Na stan faktyczny składa się wiele elementów strony przedmiotowej (na przykład czynności wykonawcze sprawy czy okoliczności czasu, miejsca lub sposobu działania), i podmiotowej (przykładowo: osoba sprawcy, zamiar, itp.). To obowiązkiem apelującego jest wykazanie dlaczego nie zgadza się z orzeczeniem i przedstawienie argumentacji na ten temat. Tymczasem skarżący odwołuje się jedynie do niezasadnego przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu przestępstwa. Stwierdzić należy, że wypełnienie znamion przypisanego czynu przez oskarżonego wynika z całokształtu materiału dowodowego. Sąd Rejonowy w sposób jasny i klarowny wyłuszczył dowody, które przemawiały za winą i sprawstwem oskarżonego. Właściwie i pełnie oceniono także zgromadzoną w aktach sprawy dokumentację. Sąd Rejonowy całościowo i wyczerpująco odniósł się do zgromadzonego materiału dowodowego i wyjaśnił przyczyny dlaczego poszczególnym dowodom dał wiarę a innym tego waloru odmówił. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający wynikają logicznie z przeprowadzonych dowodów. Nadto każdy fakt jest odpowiednio zilustrowany odpowiadającymi mu dowodami, co sprawia, że nie sposób w tym przypadku zarzucać dowolności. Wszystko to sprawia, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający są prawidłowe i poczynione na podstawie zebranego materiału dowodowego i w wyniku jego poprawnej oceny. Skarżący nie przedstawia w istocie żadnych argumentów mających potwierdzić jego twierdzenia. Opiera się bowiem na własnych hipotezach mających dowieść, że spółka mogła z powodzeniem dalej funkcjonować. Tyle tylko, że nie znajduje to żadnego potwierdzenia w zgromadzonej dokumentacji. Do poszczególnych twierdzeń oskarżonego odniósł się także biegły sądowy opiniując uzupełniająco na rozprawie, co wyłuszczono w poprzednim punkcie uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.3.

Oskarżony zarzucił również naruszenie art. 7 k.p.k. polegające na akceptacji stanowiska, że stan faktyczny został w sprawie ustalony na podstawie całokształtu ujawnionego materiału oraz pominięcia dowodów w sprawie i twierdzeń przedstawionych przez oskarżonego i świadków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony. Wskazać trzeba, iż przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Taka ocena sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Wbrew twierdzeniom apelującego ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów, została dokonana przez Sąd meriti wszechstronnie, zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym i jako taka, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Warto też podkreślić, iż Sąd I instancji ustosunkował się do każdego istotnego, przeprowadzonego w sprawie dowodu i w sposób przekonujący podał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyczyny dlaczego określonemu dowodowi dał wiarę, innemu zaś takowego przymiotu odmówił. W rzeczywistości trudno odczytać rzeczywistą intencję skarżącego, mianowicie zarzuca on także w istocie obrazę art. 410 k.p.k. Tymczasem naruszenie tego przepisu następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Naruszenia art. 410 k.p.k. nie stanowi zaś w żadnej mierze dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd Orzekający oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu okoliczności ujawnionych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów nie może być mowy o naruszeniu art. 410 k.p.k. Nie jest bowiem tak, że twierdzenia oskarżonego czy zeznania świadka P. D. (2) zostały pominięte. Sąd wziął je pod rozwagę, ale nie przyznał im wiary. Stoją one bowiem w opozycji do pozostałego materiału dowodowego, w tym dokumentacji finansowej. Jak bowiem można twierdzić o dobrej sytuacji finansowej spółki powołując się na bliżej niesprecyzowane okoliczności, które w dodatku nie są ujęte w bilansie spółki skoro sprawozdania finansowe, informacje z ZUS, czy Urzędu Skarbowego mają taką a nie inną treść. Przeczy to zasadom logiki i zdrowemu rozsądkowi.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.4.

Oskarżony zarzucił nadto naruszenie art. 4 k.p.k. polegające na zaniechaniu prowadzenia postępowania z uwzględnieniem zbadania okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego poprzez przyjęcie ich z góry jako nieprawdziwych bez uprzedniego ich zbadania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W realiach niniejszej sprawy nie ma mowy o naruszeniu art. 4 k.p.k. Wedle tego przepisu na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Oznacza to zarówno nakaz bezstronności w traktowaniu przez organy procesowe stron oraz innych uczestników postępowania, jak i zakaz kierunkowego nastawienia do sprawy. Tak stawiane wymogi Sąd I instancji niewątpliwie respektował. Badał on bowiem i uwzględniał okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Nadto godzi się przypomnieć, iż art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji, jest to bowiem dyrektywa ogólna. Uchybienie temu przepisowi winno zrealizować się w naruszeniu konkretnych norm.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.5.

Oskarżony zarzucił także naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. polegające na przyjęciu okoliczności, niedających się rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasada in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być: całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2013 r., sygn. II AKa 152/13, LEX nr 1372310). Zastosowanie zatem art. 5 § 2 k.p.k. wchodzi w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni przepisów prawa. Natomiast nie są miarodajne wątpliwości w tej mierze podnoszone przez strony czy obrońcę. Dlatego dla oceny, czy został naruszony zakaz wynikający z art. 5 § 2 k.p.k., nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale wyłącznie to, czy Sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości jej usunięcia rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego, albo też czy w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. akt IV KK 235/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2532). Skoro zatem Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości to zarzut skarżącego jest bezprzedmiotowy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.6.

Oskarżony zarzucił również mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na przyjęciu działania w zamiarze i bez możliwości podczas gdy wspomniana powyżej obraza przepisów procedury karnej w zakresie postępowania dowodowego nie dozwala na przypisanie winy oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

O działaniu oskarżonego i o jego zamiarze była już mowa w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

____________________________________________________________________________

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt V K 42/19, dot. oskarżonego P. D. (1) w sprawie o czyn z art. 586 k.s.h.

Zwięźle o powodach zmiany

Wyrok należało jednakże zmienić albowiem czasokres popełnienia czynu był inny niż określony przez Sąd Rejonowy. Nie da się bowiem zasadnie twierdzić o tym, że czyn został popełniony w okresie od 21 października 2015 r. do 4 lipca 2018 r. Występek z art. 586 k.s.h. jest przestępstwem trwałym, co wymaga także szczególnej uwagi przy określeniu jego ram czasowych. Zważyć bowiem należy, że karalne zachowanie sprawcy polega na niezgłoszeniu wniosku o upadłość spółki handlowej mimo powstania warunków uzasadniających upadłość spółki. Zgodnie z art. 21 ust 1. Ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe, dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie 30 dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. W czasie popełnienia przez oskarżonego czynu było to 14 dni. Podstawą ogłoszenia upadłości jest niewypłacalność, a więc niewykonywanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych, gdy zobowiązania pieniężne przekroczą wartość majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres ponad 24 miesięcy. Upadłość może mieć zatem przyczynę albo płynnościową albo bilansową. Wynika z tego, że nawet podmiot cechujący się chwilowo płynnością finansową powinien być zgłoszony do upadłości, jeśli z bilansu wynika, iż brak jest podstaw bilansowych do zachowania płynności finansowej na skutek trwałego niepokrywania zobowiązań wartością posiadanego majątku. Spółka (...) zagrożona była bankructwem na koniec 2014 r., jak wynika z opinii biegłego. Na koniec 2015 r. powinna ogłosić upadłość, lecz zgodnie z przedstawionym bilansem sporządzonym na dzień 31 marca 2016 r. wniosek do Sądu o ogłoszenie upadłości winien zostać złożony w terminie dwóch tygodni od dnia podpisania bilansu i rachunku zysków i strat, a zatem do dnia 14 kwietnia 2016 r. Dlatego też taką właśnie datę należało przyjąć jako początkową datę czynu, co uczynił Sąd Odwoławczy.

W pozostałym zakresie wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Z uwagi na treść wyroku oraz fakt, że oskarżyciel posiłkowy korzystał z pomocy pełnomocnika z wyboru, na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800) Sąd Apelacyjny zasądził na jego rzecz od oskarżonych kwoty po 1440 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Obciążając oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 636 § 1 k.p.k., przy czym zwolnienie od opłaty oparto na treści art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.). Byłoby to bowiem nadmierne obciążenie oskarżonego, biorąc pod uwagę koszty jakie ma zapłacić za postępowanie przed Sądem I instancji oraz inne zobowiązania o charakterze pieniężnym. Trzeba także zaznaczyć, że oskarżony w apelacji myli karę grzywny, która przecież nie została mu wymierzona, z kosztami postępowania, nie wiadomo w zasadzie czego przedostatni akapit umieszczony na k. 1009 dotyczy. Koszty sądowe są wymierzone w sposób prawidłowy, nie było podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich uiszczenia. Zwolnienie oskarżonego od kosztów postępowania jest fakultatywne i ocenne, co wynika z treści art. 624 § 1 k.p.k. Przepis ten stanowi, że Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Przez te ostatnie rozumieć należy okoliczności niezwiązane ze złą sytuacją materialną strony, jak przykładowo sytuację osobistą czy okoliczności związane ze sprawą i tokiem postępowania. Wskazać trzeba, że nie istniały w niniejszej sprawie żadne przeszkody do obciążenia oskarżonego kosztami postępowania. W momencie wydania wyroku nie był on pozbawiony wolności. Nie przemawiają zatem za zwolnieniem oskarżonego względy słuszności. Także wykonywanie pracy i osiąganie dochodu nie może przemawiać za zwolnieniem oskarżonego od kosztów postępowania.

7.  PODPIS

SSO Stanisław Jabłoński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu P. D. (2) sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana