Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 maja 2021 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi w V Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Damian Krakowiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Kurek

przy udziale Prokuratora Doroty Kuźmy – Słomiak

po rozpoznaniu w sprawie A. Z. (1) , córki J. i J. z domu J., urodzonej dnia (...) w Ł.

podejrzanej o czyn z art. 177 § 2 k.k.

z zażalenia Prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 13 maja 2021 roku

o zastosowaniu wobec A. Z. (1) tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, to jest do dnia 9 sierpnia 2021 roku, godz. 21.00 z zastrzeżeniem, że środek zapobiegawczy ulegnie zmianie pod warunkiem złożenia najpóźniej do dnia 20 maja 2021 roku poręczenia majątkowego w kwocie 150.000 zł, które to poręczenie majątkowe zostało złożone w dniu 15 maja 2021 roku

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. w zw.
z art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 260 § 1 k.p.k.

postanawia

1.  zmienić zaskarżone postanowienie i zastosować wobec podejrzanej A. Z. (1) tymczasowe aresztowanie na okres trzech miesięcy do dnia 9 sierpnia 2021 roku, godz. 21.00;

2.  orzec, że tymczasowe aresztowanie ma być wykonywane w postaci umieszczenia w odpowiednim zakładzie leczniczym.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 13 maja 2021 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu orzekło zastosowaniu wobec A. Z. (1) tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, to jest do dnia 9 sierpnia 2021 roku, godz. 21.00 z zastrzeżeniem, że środek zapobiegawczy ulegnie zmianie pod warunkiem złożenia najpóźniej do dnia 20 maja 2021 roku poręczenia majątkowego w kwocie 150.000 zł.

Postanowienie zaskarżył w całości Prokurator, zarzucając:

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 257 § 2 k.p.k. w zw. z art. 258 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie, że w przypadku zajścia przesłanki szczególnej tymczasowego aresztowania z art. 258 § 2 k.p.k. sąd może zastosować instytucję z art. 257 § 2 k.p.k.,

- relewantny błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że okoliczności podmiotowe w postaci niekaralności podejrzanej, jej młodego wieku, funkcjonowania społecznego, incydentalności czynu wskazują, iż przy ewentualnym skazaniu wymierzona kara nie będzie karą surową,

- relewantny błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że okoliczności sprawy wskazują, iż nie zachodzi przesłanka szczególna w postaci obawy matactwa z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego i analiza poczynionych ustaleń prowadzi do wniosku, iż pozostawanie podejrzanej na wolności może rodzić realne zagrożenie dla prawidłowości postępowania,

wnosząc o zmianę postanowienia przez zastosowanie izolacyjnego środka przymusu.

Sąd zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne, a podniesione zarzuty zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy uporządkować zarzuty sformułowane przez przedstawiciela urzędu prokuratorskiego.

Przepis art. 118 § 1 k.p.k. ( falsa demonstratio non nocet) ma zastosowanie także do podmiotów profesjonalnych. Implikuje to konieczność rozpoznania wszystkich zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, niezależnie do tego, w którym miejscu pisma zostały wyrażone. Ustalenie rzeczywistego znaczenia środka zaskarżenia oznacza konieczność uwzględnienia całej jego treści, a nie tylko części dyspozytywnej czy samego nazwania uchybienia ( postanowienie SN
z 17.9.2014r., V KK 187/14).

Lektura całości zażalenia Prokuratora prowadzi do konkluzji, iż zarzucił on:

- relewantną obrazę przepisów postępowania, to jest przede wszystkim
art. 92 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd Rejonowy przy wydawaniu rozstrzygnięcia treści zeznań K. O., K. B. oraz J. C., z których ma wynikać „aktywna obecność” członków rodziny podejrzanej na miejscu wypadku oraz nieuwzględnienie okoliczności w postaci braku karty pamięci z wideorejestratora znajdującego się w samochodzie,

- czego efektem miało być poczynienie błędnych ustaleń co do negatywnej prognozy w zakresie wymierzenia surowej kary pozbawienia wolności
w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k. oraz braku obawy matactwa.

Nadmienić także wypada, że w treści art. 258 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. zawarto
w istocie normy o charakterze materialnym.

Zasadny jest zarzut obrazy art. 92 k.p.k. Sąd Rejonowy pominął przy wydawaniu orzeczenia część istotnych dla sprawy okoliczności. Chodzi mianowicie o okoliczności wynikające z:

- zeznań K. B. (...)
(...)

- depozycji J. C. (...)

- depozycji J. Z. (...)) i K. P. (...) którzy przyznali, że byli na miejscu zdarzenia, a J. Z. uzależnił złożenie pełnych zeznań od konsultacji z pełnomocnikiem.

Ponadto, Sąd Rejonowy nie rozważył wszystkich elementów, rzutujących na prognozowany wymiar kary. Należy bowiem mieć tu na względzie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości zarzuconego podejrzanej czynu,

w którym śmierć poniosły 3 osoby,

- domniemane umyślne naruszenie przez podejrzaną reguł bezpieczeństwa
w ruchu lądowym,

- znaczny stopień winy (brak elementów limitujących swobodę domniemanej sprawczyni w podjęciu decyzji o popełnieniu czynu w postaci niemożności oceny faktycznego i społecznego znaczenia czynu, anormalnej sytuacji motywacyjnej).

Jednocześnie Sąd Rejonowy „przecenił” znaczenie następujących okoliczności:

- uprzedniej niekaralności podejrzanej, która powinna być ujmowana
w perspektywie jej młodego wieku(...) /inna jest waga niekaralności w przypadku podejrzanego w średnim czy też starszym wieku/,

- „prawidłowego funkcjonowania społecznego”, które nie może być ocenione w obecnym stadium bez choćby wywiadu kuratora sądowego,

- rzekomej incydentalności czynu (brak informacji uzyskanej z trybie
art. 213 § 1b k.p.k.).

Konsekwencją niewzięcia pod rozwagę przez Sąd a quo przywołanych okoliczności sprawy jest błędne ustalenie co do stanów, o których mowa
w treści art. 258 § 2 i § 1 pkt 2 k.p.k.

Wbrew ustaleniom Sądu I instancji realne jest wymierzenie podejrzanej w przypadku skazania surowej w rozmienia art. 258 § 2 k.p.k. kary pozbawienia wolności.

Uzasadniona jawi się także obawa bezprawnego wpływania podejrzanej na postępowanie. Chodzi tu zwłaszcza o obawę usunięcia dowodów przestępstwa. W tym kontekście należy przywołać powołany przez Prokuratora brak karty pamięci z wideorejestratora samochodu.

Ujawnione w toku śledztwa okoliczności dowodzą, że podejrzana dysponuje „siecią” wsparcia, składającą się z bliskich osób. Wymienione osoby miały zachowywać się na miejscu zdarzenia w sposób, mogący sugerować chęć zatarcia śladów (zaglądanie do samochodu w sytuacji, gdy pokrzywdzonej już w nim nie było). Co ważkie, jeszcze z miejsca wypadku podejrzana zatelefonowała do K. P., powodując jego przyjazd na miejsce. N. podejrzanej od osobowych źródeł dowodowych mogłoby skutkować ustaleniem „oficjalnej” wersji choćby w zakresie używania przez nią prohibitów.

Zasadnie także Prokurator zarzucił Sądowi Rejonowemu rażące naruszenie normy z art. 258 § 2 k.p.k. w zw. z art. 257 § 2 k.p.k. Sąd a quo jako podstawę zastosowania środka wolnościowego przyjął jedynie art. 258 § 2 k.p.k. Tymczasem ze względu na surową karę może być stosowany tylko środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania („potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą surową karą” art. 258 § 2 k.p.k.).

Pogląd taki przedstawiono również w piśmiennictwie ( R. A. Stefański, w: R. A. Stefański, S. Zabłocki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz, Warszawa 2019, s. 979).

Ograniczono rozpoznanie środka odwoławczego do wymienionych uchybień, ponieważ rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia (art. 436 k.p.k.).

Mając na uwadze treść opinii lekarskiej („ stan zdrowia A. Z. nie jest przeciwskazaniem do umieszczenia jej i pobytu w warunkach izolacji penitencjarnej – szpitalu więziennym” (k. 125), orzeczono jak punkcie 2. postanowienia.

Kierując się przedstawionymi motywami, orzeczono jak w sentencji.