Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2020 r. powód (...) Bank (...) S.A. w W. wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko P. M., wnosząc o zasądzenie kwoty 28936,99 zł. Ponadto powód wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 15 maja 2020 r. w sprawie VI Nc-e (...) wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana P. M. wniosła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana kwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości, podnosząc zarzut zastosowania przez powoda klauzul niedozwolonych oraz niewykazania przekazania jej środków pieniężnych. Ponadto pozwana podniosła zarzut, iż umowa nie została wypowiedziana w sposób prawidłowy, przez co należność nie jest wymagalna.

Postanowieniem z dnia 17 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie.

W toku procesu przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lutego 2017 r. pomiędzy P. M. a (...) Bank (...) S.A. w W. została zawarta umowa nr (...) kredytu gotówkowego oraz o kartę kredytową. Na podstawie przedmiotowej umowy Bank udzielił P. M. kredytu w wysokości 41409,46 zł, obejmujące środki przeznaczone na cele konsumpcyjne w kwocie 36000,00 zł oraz kredytowane koszty kredytu w wysokości: 1206,10 zł - środki przeznaczone na sfinansowanie prowizji banku za udzielenie kredytu oraz 4203,36 zł - środki przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 53357,39 zł, w tym odsetki za okres kredytowania – 11947,93 zł. Umowa zawiera uzgodnienia stron w zakresie oprocentowania kredytu. Umowa została zawarta na okres dnia 12 lutego 2024 r. Spłata kredytu miała nastąpić w 84 miesięcznych ratach płatnych do 12 każdego miesiąca począwszy od marca 2017 r. Wysokość rat wynosiła po 635,21 zł, zaś ostatniej raty korygującej – 634,96 zł. Strony uzgodniły ponadto, iż Bank może wypowiedzieć umowę w przypadku braku spłaty w terminie dwóch pełnych rat kredytu, po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie ustalonym przez Bank, nie krótszym niż 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy – pkt II § 5 ust. 9 umowy. Termin wypowiedzenia umowy wynosi 30 dni ( umowa k. 130 – 134 v ).

P. M. otrzymała kwotę 36000,00 zł w dniu 16 lutego 2017 r. – przelew na rachunek bankowy ( historia rachunku bankowego k. 60 - 101 ).

P. M. nie dokonywała systematycznej spłat rat wynikających z umowy nr (...) kredytu gotówkowego oraz o kartę kredytową z dnia 10 lutego 2017 r. ( historia rachunku umowy kredytu gotówkowego k. 58 - 59 ).

Pismem z dnia 2 września 2019 r. Bank wezwał P. M. do spłaty zadłużenia w terminie 14 dni od otrzymania pisma pod rygorem złożenia oświadczenia i wypowiedzeniu umowy z dnia 10 lutego 2017 r., informując ponadto o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Następnie w dniu 30 września 2019 r. Bank złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu gotówkowego ( wezwanie k. 102, wypowiedzenie k. 103 ).

Bank nie dysponuje dowodem doręczenia P. M. wezwania do spłaty zadłużenia pod rygorem wypowiedzenia umowy oraz wypowiedzenia umowy ( bezsporne ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy: umowy nr (...) kredytu gotówkowego oraz o kartę kredytową z dnia 10 lutego 2017 r. ( k. 130 – 134 v ), historii rachunku umowy kredytu gotówkowego ( k. 58 – 59 ), historii rachunku bankowego wezwania ( k. 60 - 101 ), wezwania ( k. 102 ), wypowiedzenia ( k. 103 ).

Wnosząc o oddalenie powództwa pozwana P. M. kwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości, podnosząc m. in. zarzut, iż umowa nie została wypowiedziana w sposób prawidłowy, a tym samym należność nie jest wymagalna.

Wobec podniesionych przez pozwaną P. M. zarzutów to na powodzie (...) Bank (...) S.A. w W. spoczywał ciężar wykazania, że dopełnił obowiązku określonego w pkt II § 5 ust. 9 umowy z dnia 10 lutego 2017 r., a zatem, że wezwał pozwaną P. M. do zapłaty zaległej należności, a następnie – wobec braku spłaty zadłużenia zgodnie z umową - skutecznie wypowiedział umowę.

Zgodnie bowiem z art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z przepisu tego wynikają dwie ogólne reguły: pierwsza – wprowadzająca wymóg udowodnienia faktu, z którego wywodzone są skutki prawne oraz druga – wprowadzająca wymóg udowodnienia tego faktu przez stronę, która wywodzi z niego skutki prawne.

Powód (...) Bank (...) S.A. w W., pomimo podniesionych przez pozwaną P. M. zarzutów w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym , jak też w kolejnym piśmie procesowym, nie złożył dowodów na okoliczność doręczenia jej wezwania do zapłaty zaległości oraz dowodu na okoliczność doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy z dnia 10 lutego 2017 r.

W ocenie Sądu, wbrew przekonaniu banku, takimi dowodami nie jest złożone przez bank wydruki zawierające dane przesyłek ( k. 103, 105 ). Z dokumentów z tych wynika jedynie fakt doręczenia dwóch przesyłek, nie wynika jednak jaka korespondencja została doręczona oraz komu. Nie wiadomo również, w jaki sposób i przez kogo powyższe wydruki zostały sporządzone. Wbrew przekonaniu powoda, brak jest dowodu, że przesyłki zawierające wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy zostały oznaczone jako przesyłki rejestrowane. Za niewystarczające uznać należy wyłącznie porównanie dat tych pism z numerem przesyłek wskazanych na wydrukach, skoro brak jest możliwości identyfikacji wydruków.

Bank jest profesjonalistą w zakresie w jakim zawarł umowę z pozwaną P. M., konsumentem w rozumieniu przepisu art. 22 ¹ kc. Prowadzi działalność gospodarczą polegającą m. in. na udzielaniu kredytów. Zatem to na banku ciąży obowiązek takiego ukształtowanie procedury postępowania, aby wykazać - na wypadek sporu - wszystkie niezbędne elementy związane nie tylko z zawarciem umowy ale również z jej wypowiedzeniem.

Niewątpliwie, zdaniem Sądu, dowodem doręczenia pozwanej P. M. wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy kredytu gotównkowego byłoby zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji. Powód, pomimo że jest profesjonalistą w obrocie gospodarczym, nie złożył takiego potwierdzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda (...) Bank (...) S.A. w W. nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu, podstawą rozstrzygnięcia jest podniesiony przez pozwaną P. M. zarzut braku wymagalności roszczenia, wynikający z braku dowodu skutecznego wypowiedzenia pozwanej P. M. umowy nr (...) kredytu gotówkowego oraz o kartę kredytową z dnia 10 lutego 2017 r.

Pozostałe zarzuty pozwanej dotyczące braku umowy czy też stosowania przez bank klauzul niedozwolonych są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Podkreślić należy, że Bank przedstawił oryginał umowy z dnia 10 lutego 2017 r., jak też dowód przekazania środków pieniężnych pozwanej P. M. na wskazany w umowie rachunek bankowy.

Przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe stanowi, iż przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie zaś do art. 78 a cyt. ustawy, jej przepisy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw do kwestionowania zawarcia przez strony umowy o kredyt gotówkowy. Jak wskazano powyżej, powód przedłożył na powyższą okoliczność umowę z dnia 10 lutego 2017 r., opatrzoną podpisami pozwanej P. M. i osoby uprawnionej do działania w imieniu banku.

Z definicji kredytu wskazanej powyżej, wynikającej z art. 69 cyt. ustawy, wynika, że kredytobiorca ma prawo korzystać z przekazanej mu kwoty przez czas oznaczony w umowie. Wcześniejszy zwrot kredytu jest możliwy w przypadku powstania okoliczności uprawniających do wypowiedzenia kredytu i skutecznego dokonania takiego wypowiedzenia przez bank.

Stosownie do treści art. 232 kpc, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Jak wskazano powyżej, pozwana P. M. w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestionowała powództwo co do zasady jak i wysokości, wskazując, iż nie otrzymała wypowiedzenia umowy kredytowej, przez co należność nie jest wymagalna.

W tej sytuacji to na banku spoczywał obowiązek wykazania wymagalności roszczenia.

Powód (...) Bank (...) S.A. w W. nie wykazał, że kredyt został skutecznie postawiony w stan wymagalności, wobec braku dowodu doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty należności pod rygorem wypowiedzenia umowy o przyznanie limitu kredytowego oraz dowodu doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Powód w piśmie procesowym z dnia 4 marca 2021 r. ( data stempla operatora pocztowego ) ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że roszczenie stało się wymagalne po upływie 30 dni od doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy, co – zdaniem powoda – nastąpiło w dniu 7 października 2019 r. Jednakże, jak wskazano powyżej, w trakcie procesu powód nie wykazał aby pozwana P. M. otrzymała wypowiedzenie umowy. Przy czym należy podkreślić, iż pozwana P. M. od samego początku w odpowiedzi na pozew wnosiła o oddalenie powództwa, wskazując na brak skutecznego wypowiedzenia umowy.

W sytuacji gdy brak jest dowodu doręczenia pozwanej P. M. oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, brak jest podstaw do żądania przez powoda (...) Bank (...) S.A. w W. zapłaty przez nią należności wskazanej w pozwie. Powód nie wykazał bowiem wymagalności roszczenia objętego pozwem, do czego jest zobowiązany z mocy art. 6 kc.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O zwrocie kosztów procesu przez powoda na rzecz pozwanej Sąd orzekł stosownie do art. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca proces jest zobowiązana zwrócić stronie przeciwnej koszty procesu. Sąd oddalił powództwo w całości, a zatem powód (...) Bank (...) S.A. w W. zobowiązany jest zwrócić pozwanej P. M. poniesione przez niego koszty procesu. W związku z powyższym w pkt II wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, ustalonych stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, przy uwzględnieniu wskazanej wartości przedmiotu sporu.