Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 230/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Żelewska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2020 roku w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko K. W. i M. W. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciąża powoda uznając je za uiszczone.

Sygn. akt I C 230/19

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko K. W., M. W. (1) oraz M. W. (2), domagając się solidarnej zapłaty kwoty 20.757,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że pozwana K. W. była użytkownikiem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). Dnia 30 czerwca 2013 roku umowa najmu została rozwiązana, a dnia 28 listopada 2013 roku wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni pozwani zostali zobowiązani do opuszczenia, opróżnienia i wydania powódce przedmiotowego lokalu. Klucze od lokalu pozyskano dopiero w dniu 02 lipca 2018 roku, które zostały dostarczone listownie do siedziby (...).

Należność z tytułu bezumownego korzystania z lokalu za okres od dnia 01 października 2015 roku do dnia 30 czerwca 2018 roku na dzień 30 czerwca 2018 roku wyniosły 20.757,45 zł, z czego 18.866,56 zł stanowiła należność główna, a 1.890,89 zł odsetki.

Pomimo wezwań do zapłaty pozwani nie uregulowali należności.

(pozew – k. 2-4)

Dnia 26 września 2018 roku Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w sprawie o sygn. akt I Nc 1075/18, który postanowieniem z dnia 06 marca 2019 roku został uchylony.

(dowód: nakaz – k. 57, postanowienie – k. 81)

Dla pozwanych jako nieznanych z miejsca pobytu ustanowiono kuratora procesowego.

(zarządzenie – k. 89)

Po ustaleniu adresu zamieszkania pozwanych, wnieśli odpowiedź na pozew, w której zakwestionowali żądanie powódki i podnieśli, że od 5-6 lat (pismo z 2019 roku) nie zamieszkują lokalu objętego pozwem, gdyż opuścili go. Na tą okoliczność złożyli oświadczenie w Urzędzie Miasta – Wydziale Spraw Lokalowych. Wskazali, że wynajmują inne mieszkanie i możliwe było ustalenie ich adresu, gdyż pobierają świadczenie rodzinne oraz „500+”. Wskazano również, że pozwany M. W. (2) w momencie wyprowadzki z mieszkania był nieletni.

(odpowiedź na pozew – k. 129-129v.)

Pismem z dnia 14 listopada 2014 roku powódka cofnęła pozew w stosunku do pozwanego M. W. (2) i zrzekła się roszczenia w stosunku do niego. Nadto podniosła, że pozwani odpowiadają wobec powódki na zasadzie in solidum. Nadto powódka podała, że pozwani nigdy nie wydali kluczy do lokalu i w każdym czasie mogli z niego swobodnie korzystać. Z kolei powódka nie była uprawniona do pokonania zabezpieczeń lokalu, wejścia do niego i zmiany zamków w drzwiach. Było to możliwe jedynie w trybie postępowania egzekucyjnego przez Komornika. Lokal zwolniony został dopiero w chwili oddania kluczy przez komornika.

(pismo – k. 140-141)

Postanowieniem z dnia 19 listopada 2019 roku umorzono postępowanie w stosunku do pozwanego M. W. (2).

(postanowienie – k. 143)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ulicy (...) stanowi własność Gminy M. G.. Najemcą przedmiotowego lokalu na podstawie umowy najmu z dnia 10 stycznia 1994 roku była K. W.. Zajmowała lokal m.in. z pozwanym M. W. (1). Pismem z dnia 18 kwietnia 2013 roku umowa została rozwiązana z uwagi na fakt posiadania zaległości czynszowych.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: umowę najmu – k. 8-10, wypowiedzenie – k. 15 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 16-16v.)

Powódka kierowała do pozwanych pismo z dnia 07 marca 2014 roku, w którym wzywała do opuszczenia, opróżnienia i wydania przedmiotowego lokalu w związku z wydaniem przez Sąd Rejonowy w Gdyni dnia 28 listopada 2013 roku w sprawie o sygn. akt I C 1145/13 wyroku eksmisyjnego.

(dowód: pismo z dnia 07.03.2014r. – k. 19)

W kwietniu 2014 roku pozwani opuścili sporny lokal. Klucze do lokalu przesłane zostały Administracji (...) w G. wraz z informacją o adresie lokalu, którego dotyczą i opuszczeniu go. Po upływie około 1,5 roku od wyprowadzki pozwana K. W. stawiła się na wezwanie w Urzędzie Miasta w G. Wydziale Spraw Lokalowych, gdzie sporządziła oświadczenie o opuszczeniu lokalu objętego pozwem.

(dowód: zeznania pozwanej K. W. – k. 169, płyta CD – k. 171)

W lipcu 2018 roku Komornik wydał powódce klucze do przedmiotowego lokalu, a powódka sporządziła protokół zdawczo-odbiorczy.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: protokół – k. 22-22v.)

Sąd zważył co następuje:

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację przedstawioną przez stronę powodową oraz zeznania pozwanej K. W..

Dokumenty nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości i zgodności z istniejącym stanem rzeczy. Dlatego też Sąd nie znalazł powodów do odmówienia im wiarygodności.

W ocenie Sądu, brak było również podstaw do kwestionowania zeznań pozwanej K. W., które były spontaniczne, szczere i logiczne. Sąd dał wiarę pozwanej, że wraz z rodziną opuściła lokal objęty pozwem w kwietniu 2014 roku, a klucze do lokalu przesłała w kopercie do administratora budynku - Administracji (...) w G., a także, że po upływie 1,5 roku została wezwana do Urzędu Miasta w G. Wydziału Spraw Lokalowych, gdzie złożyła oświadczenie o opuszczeniu lokalu. Pozwana wskazywała, iż świadkami wyprowadzki byli sąsiedzi, podała również, gdzie zamieszkiwała po wyprowadzce oraz jakie pobierała świadczenia socjalne, co umożliwiało powódce ustalenie aktualnego adresu zamieszkania pozwanych. W tym zakresie sąd również dał wiarę pozwanej, albowiem powódka, na której spoczywał ciężar dowodu, nie zaoferowała dowodów mogących świadczyć o nieprawdziwości tych twierdzeń.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733 z późn. zm.), stanowiącej podstawę prawną roszczenia strony powodowej w stosunku do pozwanych, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2).

Z przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, że odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu należne jest właścicielowi w sytuacji, gdy osoba zajmująca lokal czyni to bez tytułu prawnego.

Podstawową zatem przesłanką odpowiedzialności pozwanych stanowił fakt korzystania przez nich z lokalu powódki w spornym okresie. Ciężar wykazania tego faktu spoczywał, zgodnie z ogólną regułą dowodową określoną w art. 6 k.c., na powódce. W ocenie Sądu jednak strona powodowa ciężarowi temu nie sprostała. Sąd nie miał z kolei podstaw do podejmowania inicjatywy dowodowej z urzędu, tym bardziej, że w niniejszej sprawie powodowa Gmina reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Żaden z dokumentów złożonych przez powódkę nie podważył wiarygodności zeznań pozwanej. Podobnie fakt otrzymania przez pozwaną wypowiedzenia umowy najmu, którego pierwotnie pozwana nie pamiętała, nie miał wpływu na tę ocenę. Pozwana bowiem szczerze przyznała, ze mogła o tym fakcie zapomnieć a nadto, co do zasady nie kwestionowała, że pozwani tytuł prawny do lokalu utracili a opuścili go nieco po terminie wynikającym z wyroku sądu tj. w kwietniu 2014 zamiast listopadzie 2013r. W tej sytuacji, niedochowanie przez pozwanych formy zdania lokalu wymaganej przez powódkę w piśmie wypowiadającym umowę najmu nie może rodzić dla nich negatywnych konsekwencji. Brak protokołu zdawczo-odbiorczego, w sytuacji gdy po rozwiązaniu stosunku zapadł wyrok eksmisyjny, z którego treści nie wynika forma, w jakiej winno odbyć się wydanie lokalu nakazuje przyjąć, iż sposób jaki wybrali pozwani (wysłanie listem zwykłym kluczy administratorowi budynku z informacją o adresie i fakcie opuszczenia lokalu) w ocenie Sądu można uznać za adekwatny do sytuacji i poziomu wykształcenia pozwanej (krawcowa). Co więcej, mieć należy na uwadze, że pozwana K. W. składała w Urzędzie Miasta Wydziale Spraw Lokalowych oświadczenie o opuszczeniu lokalu ok. półtora roku po tym fakcie, co również nie wywołało żadnej reakcji Gminy. Miała zatem podstawy pozostawać w przekonaniu, iż sposób wydania lokalu powódce był prawidłowy i skuteczny. Tym bardziej, że pozwani korzystając ze świadczeń rodzinnych, w tym „500+”, mogli zakładać, że Gmina posiada ich aktualny adres, z którego mogła skorzystać na wypadek stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości przy wydaniu lokalu. Sposób wewnętrznej organizacji pracy Gminy, przepływu informacji, dostępu poszczególnych komórek organizacyjnych do niezbędnych danych, nie jest okolicznością, za którą odpowiedzialność ponosić mogą pozwani i ewentualne nieprawidłowości lub niedoskonałości tej organizacji obciążają w całości Gminę M. G..

Podsumowując, strona powodowa nie mogła skutecznie domagać się od pozwanych zapłaty należności z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie mieszkania, gdyż nie wykazała, aby zajmowali oni ten lokal w okresie objętym pozwem.

Na marginesie, należało zwrócić uwagę, że o ile czas realizacji wyroku eksmisyjnego z 2013 roku przez powódkę jest jej uprawnieniem, o tyle skierowanie wyroku do wykonania dopiero w 2018 roku w aspekcie zadań Gminy do dostarczania lokali osobom, wobec których orzeczono o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego lub najmu lokalu komunalnych, uznać należy za niczym nieusprawiedliwione.

Wobec powyższego na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733 z późn. zm.) a contrario w zw. z art. 6 k.c. Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku, oddalając powództwo.

W punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. obciążono powódkę kosztami procesu, uznając je za uiszczone w całości.