Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 sierpnia 2020 r. w G.

sprawy z powództwa Fundacji (...) z siedzibą w Z. działającej na rzecz B. P.

Fundacji (...) z siedzibą w Z. działajacej na rzecz Z. P.

przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I.  Pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty z 8 października 2010 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Lublinie w sprawie VI Nc – e (...) w stosunku do dłużniczki B. P.

II.  Pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty z 8 października 2010 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Lublinie w sprawie VI Nc – e (...) w stosunku do dłużnika Z. P.

III.  Znosi wzajemnie koszty postępowania pomiędzy stronami

I C 72/20

UZASADNIENIE

Fundacja (...) z siedzibą w Z., działając na rzecz i za zgodą B. P. i Z. P. wniosła dwa odrębne pozwy przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G., domagając się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 października 2010 roku, wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc-e (...)

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w oparciu o opisany wyżej tytuł egzekucyjny w postaci prawomocnego nakazu zapłaty prowadzona była przeciwko niemu egzekucja na wniosek nowego wierzyciela (...) sp. z o.o. z siedzibą w S.. Zdaniem powódki po cesji wierzytelności objętej opisanym wyżej tytułem na rzecz następcy prawnego pierwotnego wierzyciela - pozwanej, doszło do wygaśnięcia jego zobowiązania. W konsekwencji skutkuje to wystąpieniem przesłanek z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. i przedmiotowy tytuł wykonawczy na rzecz pozwanej, istniejący w obrocie winien zostać pozbawiony wykonalności.

Pozwana w odpowiedzi na pozew uznała powództwo i wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu na podstawie art. 101 k.p.c.

Strona pozwana stała na stanowisku, że nie dała powodu do wytoczenia powództwa, skoro powódka nie podejmowała wcześniej żadnych czynności względem dłużników. Pozwana wskazywała, że być może było to uzasadnione chęcią uzyskania bonifikaty w postaci kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 8 października 2010 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie. W sprawie VI Nc-e (...), wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko B. P. i Z. P. na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G. zasądzając na rzecz powoda kwotę 43 708,11 zł wraz z odsetkami i kosztami postepowania.

Dnia 17 stycznia 2011 roku opisanemu nakazowi zapłaty nadano klauzulę wykonalności na rzecz Kasy jako orzeczeniu prawomocnemu.

(okoliczności bezsporne nadto potwierdzone: kopią tytułu wykonawczego - k. 44)

Dnia 26 marca 2012 roku pozwana zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. umowę cesji wierzytelności, obejmującej opisaną wyżej wierzytelność.

(okoliczność bezsporna)

Powód przed wytoczeniem powództwa nie wzywał pozwanej do polubownego załatwienia sprawy.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie bezspornych okoliczności wskazanych przez strony procesu, potwierdzając część z nich kopią tytułu wykonawczego złożonego do akt sprawy przez pozwaną.

Art. 213 § 2 k.p.c. stwierdza, że sąd jest związany uznaniem powództwa i jednocześnie zakreśla granice rozporządzalności, nakładając na sąd obowiązek kontroli, czy uznanie nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Zachowało aktualność dotychczasowe orzecznictwo stwierdzające, że uznanie będące aktem dyspozytywnym o ograniczonym zakresie, obejmuje zarówno okoliczności faktyczne, jak i podstawę prawną danej sprawy, tzn. zespół obowiązujących przepisów, na podstawie których sąd ma wydać rozstrzygnięcie (wyrok SN z dnia 28 października 1976 r., III CRN 232/76, OSNCP 1977, nr 5-6, poz. 101, z glosami: S. D., OSPiKA 1978, z. 3, poz. 50, A. S., OSPiKA 1978, z. 7-8, poz. 143 i J. M., PiP 1978, z. 10, s. 178 i n.). Artykuł 213 § 2 k.p.c. nie stanowi podstawy do badania i ustalania, czy będące przedmiotem uznania roszczenie rzeczywiście przysługuje stronie powodowej. Wyjaśnienie przyczyn skłaniających pozwanego do dokonania uznania z reguły pozwala na ocenę przesłanek skuteczności wyrażonego uznania, określonych w omawianym przepisie (zob. także A. J., Kontradyktoryjność a poznanie prawy w procesie cywilnym w świetle zmian Kodeksu postępowania cywilnego, PS 1998, nr 10, s. 63). Przedmiotem uznania pozwanego może być dochodzone przez powoda roszczenie w całości lub w określonej części. Uznanie powództwa powinno być wyraźne oraz jednoznacznie określone i nienasuwające wątpliwości co do swej treści oraz zakresu, w jakim pozwany uznał żądanie pozwu. Następstwem skutecznego uznania powództwa jest wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Poza tym wyrokowi takiemu sąd z urzędu nada rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Sąd nie znalazł podstaw, przemawiającym za uznaniem, że oświadczenie o uznaniu powództwa pozwanej było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub miało na celu obejście prawa. Przede wszystkim nie budziło wątpliwości, że pozwana umową cesji z dnia 25 maja 2009 roku zbyła wierzytelność objętą przedmiotowym tytułem wykonawczym, a zatem spełniona została przesłanka powództwa egzekucyjnego wskazana w art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., który stanowi, że dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło (...).

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynikało, że roszczenie jest zasadne, a oświadczenie pozwanej w przedmiocie uznania powództwa – skuteczne.

Wobec powyższego, mając na uwadze związanie Sądu uznaniem powództwa na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 213 § 2 k.p.c. w punkcie 1. wyroku uwzględniono powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. uznając, że najbardziej sprawiedliwym rozstrzygnięciem będzie ich wzajemne zniesienie pomiędzy stronami. Sąd podzielił częściowo argumentację strony pozwanej, iż wytoczenie dwóch odrębnych powództwo o pozbawienie wykonalności tego samego tytułu wykonawczego było nakierowane wyłącznie na osiągnięcie zysku w postaci wysokich kosztów zastępstwa procesowego (2x 3600 zł). Niewątpliwie powódka mogła była wytoczyć jedno powództwo, skoro dotyczyło ono tego samego tytułu wykonawczego. Multiplikacja spraw miała na celu ewidentne pomnożenie również kosztów procesu, co w ocenie sądu jest działaniem sprzecznym z dobrymi obyczajami i nie zasługującym na ochronę i aprobatę (art. 3 k.p.c). Poza tym należy zauważyć, że po dokonaniu cesji wierzytelności, pozwana nie podejmowała względem dłużników żadnych działań zmierzających do przymusowej egzekucji wierzytelności wynikającej z tytułu wykonawczego, a zatem nie zmierzała do wykorzystania posiadanego tytułu w sposób sprzeczny z prawem. Tytuł ten musiał zostać przekazany nabywcy wierzytelności, aby ten mógł wszcząć i prowadzić egzekucję. Powództwo zatem, jakkolwiek formalnie zasadne, nie zmierzało, w ocenie sądu, do uzyskania rzeczywistej ochrony dłużników przed nieuczciwą egzekucją, a nakierowane było głównie na uzyskanie kosztów zastępstwa procesowego. Z drugiej jednak strony, w sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 101 k.p.c , czego domagała się pozwana, ponieważ – z uwagi na przedmiot sporu i charakter rozstrzygnięcia – nie mógł on być polubownie załatwiony pomiędzy stronami. Jedyną metodą uniknięcia postepowania sądowego byłby zwrot tytułu wykonawczego dłużnikom, co jednak pozbawiłoby możliwości prowadzenia egzekucji nabywcę wierzytelności. Pamiętać należy, że podstawą faktyczną powództwa nie była spłata zobowiązania, jego wygaśnięcie czy niemożność egzekwowania, a fakt przeniesienia wierzytelności na innego wierzyciela. Powództwo przeciwegzekucyjne było zatem jedyną drogą, która pozwalała na ostateczne pozbawienie pozwanego możliwości wykorzystania tytułu wykonawczego w przyszłości. Dlatego zaniesienie pomiędzy stronami kosztów procesu było rozwiązaniem odpowiadającym poczuciu sprawiedliwości.