Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I1 C 3076/20 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I1 Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Małgorzata Żelewska

Protokolant:

sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2021 r. w Gdyni

sprawy z powództwa Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciążą powoda uznając je za uiszczone.

Sygnatura akt: I 1 C 3076/20

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. K. o zapłatę kwoty 2.200 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 grudnia 2019r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 31 marca 2019r. nieznany sprawca kierujący pojazdem marki Y. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącym własność pozwanego uderzył w pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, a pozwany nie wskazał osoby kierującej pojazdem w dacie zdarzenia. Za niewskazanie osoby kierującej pojazdem pozwany został ukarany mandatem karnym. W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia pojazdu marki C.. Właściciel pojazdu, którym poruszał się sprawca, posiadał u powoda polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego powód wypłacił poszkodowanej kwotę 2.200 zł tytułem odszkodowania. Po dokonaniu wypłaty, pismem z dnia 7 listopada 2019r. powód wezwał pozwanego do zapłaty ww. kwoty, jednak wezwanie nie przyniosło skutku. Jako normatywną podstawę powództwa powód wskazał art. 415 kc w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jak argumentował powód, nie wskazując osoby kierującej pojazdem w chwili zdarzenia pozwany działał na szkodę powoda, uniemożliwiając wystąpienie z roszczeniem regresowym przeciwko właściwemu sprawcy na zasadzie art. 43 pkt 4 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

(pozew k. 3-7)

W dniu 28 sierpnia 2020r. Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 47)

Pozwany wywiódł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty. W sprzeciwie wyjaśnił, że po wezwaniu go na Policję został zaskoczony pytaniem o kolizję drogową i zeznał, że od kiedy przebywa na zwolnieniu jego motocykl jest użytkowany przez osoby trzecie. Jednak później, pozwany stwierdził, że w czasie kolizji motocykl nie był już w jego posiadaniu i od razu zadzwonił do ubezpieczyciela i przesłał mu maila ze skanem umowy sprzedaży. Następnie, w rozmowie telefonicznej poinformowano pozwanego, że sprawa została przekazana dalej.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 50)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 2019r. pozwany M. K. będący właścicielem motocykla marki Y. wystawił na portalu społecznościowym facebook.com ogłoszenie o sprzedaży tego pojazdu. Na ogłoszenie odpowiedział A. A., który po obejrzeniu motocykla zdecydował się na jego zakup. W dniu 17 marca 2019r. M. K. zawarł z A. A. umowę sprzedaży i wydał pojazd nabywcy. W dacie zakupu motocykl miał próbne tablice rejestracyjne, więc pozwany wystąpił o stałe tablice. Po uzyskaniu nowych tablic, dopisano w umowie nowy numer rejestracyjny. Przy zawarciu umowy pozwany przekazał nabywcy polisę ubezpieczeniową. Nabywca nie zgłaszał ubezpieczycielowi zmiany właściciela, zaś pozwany nie występował o zwrot uiszczonej składki ubezpieczeniowej.

(dowód: umowa sprzedaży k. 84, zeznania świadka A. A. płyta CD k. 99, przesłuchanie pozwanego M. K. płyta CD k. 99)

W dniu 31 marca 2019r. A. N. kierująca samochodem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zatrzymała się na czerwonym świetle przed skrzyżowaniem ul. (...) IV i ul. (...) w G., gdy w pojazd uderzył motocykl marki Y. o numerze rejestracyjnym (...), uszkadzając prawe lusterko boczne i ocierając zderzak. Motocyklista otworzył lusterko, po czym odjechał. Samochód stanowił własność D. N..

(dowód: zeznania świadka A. N. płyta CD k. 85, zeznania świadka D. N. płyta CD k. 99, pismo Komendy Miejskiej Policji w G. z dnia 5 listopada 2019r. k. 18)

Następnie, A. N. zgłosiła zdarzenie na Policji, gdzie przekazano jej dane pozwanego. M. K. skontaktował się z poszkodowaną, a następnie przyjechał obejrzeć uszkodzenia pojazdu i przekazał numer polisy ubezpieczeniowej. Jednocześnie, pozwany poinformował, że nie jest właścicielem motocykla.

(dowód: zeznania świadka A. N. płyta CD k. 85, zeznania świadka D. N. płyta CD k. 99)

Poszkodowana zgłosiła szkodę Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W., z którym właściciel motocykla zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W toku postępowania likwidacyjnego pomiędzy ubezpieczycielem a poszkodowaną została ugoda, na podstawie której ubezpieczyciel przyznał i wypłacił odszkodowanie w kwocie 2.200 zł.

(dowód: decyzja z dnia 3 września 2019r. k. 28, potwierdzenie przelewu bankowego k. 29)

Pozwany wezwany na Policję, nie wskazał imienia i nazwiska posiadacza pojazdu, który poruszał się motocyklem w dacie zdarzenia. Za powyższe wykroczenie pozwany został ukarany mandatem karnym.

(dowód: pismo z dnia 22 lipca 2019r. k. 19, przesłuchanie pozwanego M. K. płyta CD k. 99)

Pismem z dnia 7 listopada 2019r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.200 zł w terminie do dnia 7 grudnia 2019r. W uzasadnieniu powód podniósł, że nie wskazując bezpośredniego sprawcy zdarzenia pozwany pozbawił powoda możliwości dochodzenia regresu z art. 43 pkt. 4 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, tym samym wyrządzając szkodę na rzecz powoda. Wezwanie zostało pozwanemu doręczone w dniu 14 listopada 2019r.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 7 listopada 2019r. k. 30 wraz z dowodem doręczenia k. 31-32)

W dniu 7 listopada 2019r. pozwany przesłał za pośrednictwem poczty elektronicznej powodowi kopię umowy sprzedaży pojazdu marki Y., wskazując, że spóźnienie w złożeniu wyjaśnień wynikało z jego problemów zdrowotnych.

(dowód: wydruk wiadomości e – mail z dnia 7 listopada 2019r. k. 51)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, dowodów z zeznań świadków A. N., D. N., A. A., a także dowodu z przesłuchania pozwanego.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodów z dokumentów prywatnych powołanych w ustaleniach stanu faktycznego w postaci akt szkody, a także korespondencji prowadzonej pomiędzy ubezpieczycielem, poszkodowaną i pozwanym. Zważyć bowiem należy, iż strony nie podniosły żadnych zarzutów odnośnie autentyczności wymienionych dokumentów, natomiast Sąd z urzędu nie dopatrzył się żadnych śladów przerobienia, podrobienia, czy innej ingerencji, które mogłyby wywołać uzasadnione wątpliwości co do ich autentyczności. W ocenie Sądu wskazane powyżej dokumenty odzwierciedlają faktyczny przebieg postępowania likwidacyjnego.

Mimo podnoszonych przez powoda zarzutów, stosownie do treści art. 253 kpc pozwany zdołał wykazać, że umowa sprzedaży motocykla marki Y. jest autentyczna i została zawarta przed datą spornej kolizji drogowej. O powyższym świadczą zarówno zeznania nabywcy pojazdu A. A., jak też kierującej samochodem, który został uszkodzony w wyniku kolizji z dnia 31 marca 2019r. A. N. zeznała bowiem, że pozwany również w rozmowie z nią zapewniał o tym, że nie jest już właścicielem przedmiotowego pojazdu. Rozmowa ta niewątpliwie odbyła się wkrótce po zdarzeniu, a więc nie sposób przyjąć, że przedstawiona w niniejszym postępowaniu umowa sprzedaży została sporządzona wyłącznie dla potrzeb tego postępowania. Niewątpliwie, już po zdarzeniu pozwany powoływał się na to, że nie przysługuje mu prawo własności przedmiotowego pojazdu, co jedynie potwierdza przedstawioną przez niego wersję zdarzeń.

Jeśli chodzi o ocenę osobowego materiału dowodowego, to Sąd dał wiarę zeznaniom świadków A. N. i D. N. w zakresie dotyczącym przebiegu kolizji, zakresu szkody, a także przebiegu postępowania likwidacyjnego oraz kontaktów poszkodowanych z pozwanym. W ocenie Sądu zeznania wymienionych osób były szczere, wewnętrznie spójne, zbieżne ze sobą, a także nie pozostawały w sprzeczności z żadnymi innymi dowodami zebranymi w toku niniejszego postępowania.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się również na zeznaniach świadka A. A. oraz zeznaniach pozwanego. Zważyć bowiem należy, iż obaj mężczyźni dosyć spójnie opisali okoliczności sprzedaży przedmiotowego motocykla marki Y.. Zdaniem Sądu w powyższym zakresie zeznania te były szczere, zgodne z prawdą, a także nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego. Zaznaczyć należy, że pozwany opisał również przyczyny z jakich nie wskazał funkcjonariuszom Policji osoby, która w dacie zaistnienia szkody była posiadaczem motocykla.

Na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 2 i 3 kpc Sąd pominął natomiast wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, albowiem okoliczności, na jakie miał zostać przeprowadzony tenże dowód nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy wobec bezzasadności roszczenia co do zasady.

Zważyć należy, iż jako podstawę swojego powództwa powód wskazał przepis art. 415 kc, zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Podkreślić należy, iż w świetle powołanego przepisu okolicznościami warunkującymi powstanie obowiązku naprawienia szkody są: 1) wyrządzenie szkody; 2) zdarzenie (fakt), z którego wystąpieniem ustawa łączy powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie określonych podmiotów; 3) istnienie adekwatnego związku przyczynowego między szkodą a zaistniałym zdarzeniem (faktem).

Zdaniem Sądu nie sposób jednak uznać, że pozwany wyrządził w majątku powódki jakąkolwiek szkodę. W pozwie powódka podnosiła, że nie wskazując osoby kierującej pojazdem w chwili zdarzenia pozwany działał na jej szkodę, uniemożliwiając wystąpienie z roszczeniem regresowym przeciwko właściwemu sprawcy na zasadzie art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Jednak zważyć należy, iż pozwany wykazał, że jeszcze przed wytoczeniem niniejszego powództwa, w odpowiedzi na wystosowane przez ubezpieczyciela wezwanie do zapłaty z dnia 7 listopada 2019r., w korespondencji mailowej, wskazał osobę, która w dacie zdarzenia była właścicielem pojazdu, a także dołączył kopię umowy sprzedaży. W umowie zostały wskazane wszelkie dane umożliwiające wytoczenie powództwa regresowego. Nadto, powód zaprzeczył twierdzeniom pozwanego, że nie był w dacie kolizji właścicielem spornego pojazdu. Na poparcie swojego stanowiska powód powołał się na pismo Policji z dnia 31 marca 2019r, w którym, wskazano, że wobec nieustalenia osoby sprawcy szkody i odmowy pozwanego wskazania osoby kierującej pojazdem, pozwany został ukarany mandatem karnym, który został przez niego przyjęty. Odnosząc się do stanowiska strony powodowej w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż Sąd nie jest w żaden sposób związany ustaleniami postępowania wykroczeniowego. Nadto, w toku niniejszego postępowania pozwany wykazał, że przed 31 marca 2019r. przeniósł prawo własności przedmiotowego motocykla na osobę trzecią, Na tą okoliczność pozwany zaoferował dowód z dokumentu w postaci umowy sprzedaży z dnia 17 marca 2019r., jak również zeznania świadka A. A., który nabył od pozwanego prawo własności spornego motocykla. A. A. przyznał, że w dacie kolizji to on był właścicielem tego pojazdu. Nadto, z zeznań A. N. wynika, że gdy po zdarzeniu skontaktowała się z pozwanym, ten oświadczył, że nie jest właścicielem motocykla. Powód podnosił, że przedstawionej przez pozwanego wersji przeczy fakt, iż pozwany nie zgłosił faktu przeniesienia własności pojazdu na rzecz nabywcy zaraz po zawarciu umowy. Pozwany wyjaśnił jednak, że z uwagi na niewielką wysokość składki ubezpieczeniowej (180 zł) nie przywiązywał do tej kwestii większej wagi. W świetle przedstawionych powyżej okoliczności nie sposób przyjąć, aby w dacie kolizji pozwany był posiadaczem spornego motocykla marki Y., jak też, by swoim zachowaniem w jaki sposób wyrządził powodowi szkodę bądź to przez niewskazanie danych faktycznego posiadacza pojazdu bądź to poprzez spowodowanie samej kolizji.

Z powyższych względów – na podstawie art. 415 kc a contrario – Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą niniejszy spór. Jednocześnie Sąd uznał koszty za uiszczone.