Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 358/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

29

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2018 r. w sprawie XVIII K 369/11

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego P. M. (1):

1. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. i 4 k.p.k. w zw. z art( 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i zasady obiektywizmu i uznanie przez Sąd zeznań świadka koronnego M. W. (3) wystarczający dowód udziału oskarżonego w zarzucanych aktem oskarżenia przestępstwach i odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. M. (1), a także naruszenie art. 410 k.p.k. polegające na wydaniu orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i niewskazaniu z jakiego powodu Sąd przyjął za podstawę ustalenia stanu faktycznego część tego materiału dowodowego, a zdezawuował pozostałą część materiału dowodowego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku przez nietrafne ustalenie, że oskarżony P. M. (1) w okresie od 2005 roku do dnia 18 lipca 2007 roku ,w miejscowościach G. i C. oraz w W. wraz z M. W. (3) ps. (...), B. B. (6) ps. (...), D. P. (1) ps. (...) i W. S. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wytwarzaniem znacznej ilości amfetaminy i wprowadzeniem do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych, a także, że w okresie od 2002 roku do lipca 2007 roku uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci heroiny, kokainy, amfetaminy i tabletek ecstasy, w sytuacji gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadziła do wniosku całkowicie odmiennego.

Zarzuty apelacji oskarżonego J. K. (1):

I. w zakresie czynu z pkt XXVI części dyspozytywnej wyroku wystąpienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art.439§ 1 pkt 8 KPK, gdyż za ten sam czyn skazany został prawomocnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 04 czerwca 2012 roku w sprawie o sygn.akt: XVIII K 330/11, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2012 roku w sprawie o sygn.akt: II AKa 335/12 F. S., przy czym czynu tego dopuścił się nie współdziałając z innymi osobami, zatem J. K. (1) nie mógł dopuścić się tego czynu wspólnie i w porozumieniu z F. S.;

z ostrożności, na wypadek nie podzielenia powyższego zarzutu:

II. na zasadzie art.427§2 KPK i art.438 pkt 2 KPK rażącej obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art.2§2 KPK, art. 7 KPK i art.5§2 KPK oraz art.410 KPK i art.424§l KPK poprzez dowolne przyjęcie, iż zeznania pomawiających kluczowych świadków - świadka koronnego M. W. (3) i świadka korzystającego z dobrodziejstw art.60 KK B. B. (7), a także marginalnych świadków P. R. (1) oraz M. J. (2) są wiarygodne, opisane w nich okoliczności nie budzą wątpliwości, wobec braku wszechstronnego, rzetelnego i przekonującego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, które mają wpływ na uznanie ich za wiarygodne i wystarczające dla przypisania Oskarżonemu winy, a które to depozycje stanowią podstawę wszystkich ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie Oskarżonego, mimo istniejących okoliczności stanowiących o braku wiarygodności tychże świadków, których Sąd prawidłowo nie rozważył, a mianowicie okoliczności, iż:

1) świadkowie ci realizowali, wobec dobrodziejstw współpracy z organami ścigania własne cele, a nie cele postępowania, pomawianie zatem innych osób było niezbędne dla skorzystania z art.60 KK lub uzyskania statusu świadka koronnego dla uniknięcia surowej odpowiedzialności,

2) zeznania te nie były składane spontanicznie, w sposób wolny od wpływów, z uwagi na chęć zadowolenia organów ściągania prowadzących postępowanie przygotowawcze;

3) B. B. (6) korzystający z art.60 KK zeznawali pod ochroną gwarancji z art. 182§3 KPK i art.183 KPK, zatem mogli w sposób bezpieczny dla siebie składać zeznania o korzystnej dla siebie treści, w tym zeznania fałszywe,

4) B. B. (6) nie był bezpośrednim świadkiem zlecenia produkcji amfetaminy;

5) zeznania B. B. (6) nie mogły być z przyczyn obiektywnych zweryfikowane, z powodu choroby świadek nie pamiętał istotnych okoliczności sprawy;

6) zeznania dotyczyły okoliczności sprzed wielu lat, w istocie nie do zweryfikowania, czy możliwości wykazania dowodów przeciwnych;

7) zeznania obciążające nie znajdowały potwierdzenia w innych dowodach o charakterze obiektywnym w zakresie udziału oskarżonego w przypisanych mu czynach;

8) za czyn z pkt XXVI części dyspozytywnej wyroku skazany został prawomocnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 04 czerwca 2012 roku w sprawie o sygn.akt: XVIII K 330/11, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2012 roku w sprawie o sygn.akt: II AKa 335/12 F. S., przy czym czynu tego dopuścił się nie współdziałając z innymi osobami iw miejscowości G., a nie C.

9) nie potwierdzono produkcji amfetaminy w miejscowości G., gdzie brak jest pewnego dowodu, że produkowano tam amfetaminę, szczególnie w ilości zarzucanej, wobec opinii biegłego wskazującej jedynie na możliwość produkcji amfetaminy, a nie pewność, prowadzące do naruszenia art.l8§l KK w zw. z art.S3 ust.2 UoPN wobec braku wykazania znamion czynu przypisanego.

z ostrożności:

1.  rażące naruszenie przepisu art. 18 § 1 KK co do czynu z pkt XXVI części dyspozytywnej wyroku poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której ustalone zachowanie się Oskarżonego nie wypełniało jego znamion;

2.  rażące naruszenie przepisu art.65§l KK co do czynu z pkt XXVII części dyspozytywnej wyroku poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której Sąd nie ustalił jakie kwoty miały być zapłatą za narkotyki i ile wynosił, oraz czy był dochód z przypisanej sprzedaży narkotyków, co ma istotne znaczenie dla przyjęcia uczynienia sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu;

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego W. S. (1):

I. W zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego punktu XXIX wyroku:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie, iż pomiędzy oskarżonym W. S. (1) a pozostałymi oskarżonymi istniały powiązania wystarczające do przyjęcia, iż działają w charakterze zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdy W. S. (1) w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mógł mieć świadomości tego, iż działa w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej, co jest warunkiem koniecznym zaistnienia odpowiedzialności karnej przewidzianej w tym przepisie.

a w konsekwencji obrazę przepisów prawa materialnego w postaci:

2. Naruszenia art. 258 § i k.k. poprzez jego zastosowanie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w sytuacji, gdy pomiędzy oskarżonym W. S. (1) a pozostałymi oskarżonymi nie istniały powiązania wystarczające do przyjęcia, iż działają w charakterze zorganizowanej grupy przestępczej, nadto w sytuacji gdy W. S. (1) w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mógł mieć świadomości tego, iż działa w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej, co jest warunkiem koniecznym zaistnienia odpowiedzialności karnej przewidzianej w tym przepisie;

3. Naruszenia art. 7, 410, 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów, naruszenie zasady obiektywizmu oraz nieuwzględnienie przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej, poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, w tym zwłaszcza ustalenie stanu faktycznego w oparciu o uznane za wiarygodne wyjaśnienia i zeznania świadka koronnego M. W. (3) oraz przyznanie waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom i zeznaniom świadka, w sytuacji gdy pozostają one w sprzeczności z wyjaśnieniami Oskarżonego.

4. Naruszenia ant. 4 ust. 3 ustawy o świadku koronnym przez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka koronnego M. W. (3), wobec którego ujawniono, że kierował on grupą przestępczą, w sytuacji, gdy zgodnie z art. 4 ust 3 ustawy o świadku koronnym przepisów ustawy nie stosuje się do podejrzanego, który w związku z udziałem w przestępstwie lub przestępstwie skarbowym określonym w art. 1 kierował zorganizowaną grupą albo związkiem mającymi na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego co doprowadziło do ustalenia stanu faktycznego w oparciu o uznane za wiarygodne wyjaśnienia i zeznania świadka koronnego M. W. (3) oraz przyznania waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom i zeznaniom świadka, w sytuacji gdy pozostają one w sprzeczności z wyjaśnieniami Oskarżonego.

II. W zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego punktu XXX wyroku, obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku w postaci:

1. Naruszenie art. 399 § 1 kpk w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez zaniechaniu przez Sąd uprzedzenia stron obecnych na rozprawie o możliwości zamiany kwalifikacji prawnej czynu i przypisanie oskarżonemu współsprawstwa w zarzucanym mu w pkt. XXXVI aktu oskarżenia czynu, w miejsce zarzucanego w pomocnictwa w popełnieniu czynu, co uniemożliwiło oskarżonemu zrealizowanie prawa do obrony.

2. Naruszenie art. 7, 410, 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów, naruszenie zasady obiektywizmu oraz nieuwzględnienie przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej, poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, w tym zwłaszcza ustalenie stanu faktycznego w oparciu o uznane za wiarygodne wyjaśnienia i zeznania świadka koronnego M. W. (3) oraz przyznanie waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom i zeznaniom świadka, w sytuacji gdy pozostają one w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego,

3. Naruszenie art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygniecie na niekorzyść Oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, w sytuacji, gdy oprócz zeznań świadka koronnego brak było innych stanowczych dowodów świadczących o winie oskarżonego,

4. naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie na niekorzyść oskarżonego ilości narkotyków, w których produkcji miał uczestniczyć; w sytuacji, gdy w zeznaniach różnych świadków pojawiały się różne ilości Sąd przyjął wersję najmniej korzystną, przesądzając o współsprawstwie w produkcji znacznych ilości środków odurzających bez podawania odpowiedniego uzasadnienia w tym zakresie;

I. W zakresie punktu XXIX, XXX, XXXI oraz XXXII wyroku:

1. Na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec W. S. (1) jednostkowych kar pozbawienia wolności, a w efekcie rażącą niewspółmierność kary łączną przy wymiarze której Sąd Okręgowy bezpodstawnie przyjął w kwalifikacji prawnej czynu przesłankę uwzględnioną w art. 65 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, iż Oskarżony uczynił sobie z popełnienia przestępstwa źródło stałego dochodu, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec Oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem znacznie łagodniejszej kary.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. F.:

1. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 kpk poprzez uznanie, że oskarżony J. F. w momencie zawarcia ze Z. W. umowy najmu budynku mieszkalnego i gospodarczego, położonych na posesji pod adresem (...), działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru umożliwienia M. W. (3), B. B. (6), D. P. (1) oraz E. S. utworzenia laboratorium chemicznego i przeprowadzania w nim wielu procesów produkcyjnych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy i otrzymał w zamian za to kwotę 5.000 złotych z każdego przeprowadzonego cyklu produkcyjnego - łącznie około 75.000 złotych, podczas gdy przeprowadzone dowody, oceniane z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie pozwalały przyjąć, że oskarżony J. F. miał wówczas świadomość tego, jaka działalność będzie prowadzona na najętej przez niego i następnie udostępnionej wyżej wskazanym osobom posesji, a także, że w wyniku podjętych działań osiągnął on korzyść majątkową w określonej wyżej wysokości,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony J. F. w momencie zawarcia ze Z. W. umowy najmu budynku mieszkalnego i gospodarczego, położonych na posesji pod adresem (...), działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru umożliwienia M. W. (3), B. B. (6), D. P. (1) oraz E. S. utworzenia laboratorium chemicznego i przeprowadzania w nim wielu procesów produkcyjnych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy i otrzymał w zamian za to kwotę 5.000 złotych z każdego przeprowadzonego cyklu produkcyjnego - łącznie około 75.000 złotych, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne zeznania świadka B. B. (6), prowadzić musi w tym zakresie do odmiennych ustaleń, różniących się zasadniczo od tych dokonywanych w oparciu o zeznania świadka koronnego M. W. (3), które stanowiły podstawę ustaleń Sądu Okręgowego w tej kwestii, a także poprzez przyjęcie, że oskarżony J. F. swoimi czynnościami dopuścił się pomocnictwa do produkcji amfetaminy zarówno w G., jak i C. wie, podczas gdy żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie łączył oskarżonego z produkcją amfetaminy w G.,

3. rażącej niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności, wymierzonej w wysokości trzech lat, w sytuacji gdy postać zjawiskowa przypisanego oskarżonemu czynu miała charakter pomocnictwa, a podjęte przez oskarżonego czynności były incydentalne, co w konsekwencji winno prowadzić do wniosku, że nawet wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wysokości minimalnego ustawowego zagrożenia stanowić będzie dla niego w okolicznościach niniejszej sprawy karę zbyt surową.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. D.:

1. Błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść wyroku, polegające na przyjęciu, że:

- oskarżony D. podjął czynności wykonawcze i osiągnął korzyści opisane w części rozstrzygającej wyroku w punktach od XXXVI do XLIII, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie zawiera wiarygodnych dowodów mogących zweryfikować pozytywnie zeznania świadka koronnego,

- zeznania świadka koronnego W. znajdują potwierdzenie w innych dowodach, w tym zeznaniach świadków i wyjaśnieniach oskarżonych, podczas gdy zeznania świadków oraz wyjaśnienia oskarżonych, w szczególności osk. B. B. (6) nie potwierdzają treści zeznań świadka koronnego i wykluczają możliwość przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynów,

- oskarżonego brał udział w obrocie środków odurzających i substancji psychotropowych, a także dowolne ustalenia w zakresie rodzaju i ilości tych środków, skutkujące wewnętrzną sprzecznością wyroku.

2. Naruszenie przepisów postępowania:

- art. 7 k.p.k. wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, w szczególności poprzez ocenę materiału dowodowego w postaci opinii A. D. z zakresu biegłej nauk chemicznych w opozycji do zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego;

- art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez wadliwe przytoczenie w uzasadnieniu wyroku podstaw wymiaru kary i wskazanie na str. 193 uzasadnienia (wiersz 10 od dołu) jako podstawy czynów XLVII i XLVIII aktu oskarżenia, które to czyny zostały zarzucone i przypisane innemu oskarżonemu, tj. osk. M. W. (1).

3. Naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:

- naruszenie art. 65 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy z opisu czynu przypisanego przez Sąd w punkcie XXXVIII wyroku wyłączony został pkt 6 czynu opisanego w pkt XLI (41) aktu oskarżenia, zawierający znamiona w postaci udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i uczynienia z przestępstwa stałego źródła dochodu;

- naruszenie art. 33 § 1 i § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w przy wymiarze kar grzywien za przestępstwa z ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

- naruszenie art. 4 ust. 1 k.k. w zw. z art. 101 i 102 k.k. poprzez niezastosowanie ustawy obowiązującej poprzednio, tj. art. 101 i 102 k.k. z 199 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 do 8 sierpnia 2005 r., jako względniejszej, co skutkowało brakiem umorzenia postępowania karnego z powodu przedawnienia w zakresie czynu opisanego w pkt. XXXVII zaskarżonego wyroku.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego R. L.:

I. obrazę przepisów postępowania, których naruszenie miało istotny wpływ na jego treść:

1) tj. art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających usunąć się wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, co stanowi poważne naruszenie przepisów procedury karnej i zasad rzetelnego i bezstronnego procesu,

2) tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, w szczególności w zakresie oceny dowodu z zeznań M. W. (3), poprzez uznanie jego zeznań za wiarygodne, iż podczas gdy wnikliwa ich analiza daje podstawę do stwierdzenie, iż nie mogą one w całości i bezwarunkowo być uznane za wiarygodne oraz rzetelne, jak również brak dokonania wnikliwej analizy zeznań tych osób w korelacji z zeznaniami i wyjaśnieniami pozostałych osób,

3) art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez brak precyzyjnego wskazania w treści pisemnego uzasadnienia, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, ponadto poprzez brak przytoczenia okoliczności, które Sąd miał na względzie przy wymiarze kary, w szczególności całkowite pominięcie uzasadnienia stanowiska Sądu co do wysokości wymiaru kar, jak również całkowite pominięcie dyrektyw wynikających z art. 53 kk co do uwzględnienia właściwości i warunków osobistych oskarżonego;

II. błędy w ustaleniach faktycznych między innymi:

4) polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony R. L. dopuścił się zarzuconych mu czynów, w sytuacji, kiedy zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy oceniany kompleksowo oraz analitycznie nie daje ku temu podstaw;

5) polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony R. L. został poproszony na „eksperta” celem oceny wybuchu kończącego współpracę B., W. i Z., podczas gdy okoliczności te w toku postępowania dowodowego, jak i przed Sądem I instancji nie zostały ani udowodnione, ani przytoczone przez przesłuchiwanych świadków- k.74 uzasadnienia;

6) polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony R. L. wykonywał prace w postaci wytrącania amfetaminy w mieszkaniu na ul. (...) - k 155 i nast.,

7) polegający na błędnym przyjęciu, iż świadek koronny M. W. (3) nie ma skłonności do konfabulacji, a bardzo dobra werbalizacja myśli sprzyja prawidłowemu odtwarzaniu zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego, podczas gdy ten sam Sąd nie dał w pełni wiary zeznaniom tego świadka,

Ponadto, z ostrożności procesowej, w przypadku braku uwzględnienia powyższych zarzutów:

III. orzeczenie wysokiej kary pozbawienia wolności, która nie wynika z żadnej części uzasadnienia i nie można odnieść się do argumentacji Sądu czemu uznał iż taka kara jest właściwa dla oskarżonego;

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (1):

1. obrazy przepisów postępowania karnego, mającego wpływ na treść orzeczenia:

• art. 7 k.p.k. przez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci:

- zeznań świadka M. W. (3), które ewaluowały na niekorzyść oskarżonego w postępowaniu prowadzonym przez Prokuraturę Apelacyjną w Warszawie (sygn. akt: Ap V Ds. 8/09) a następnie w postępowaniu sądowym, są wewnętrznie sprzeczne i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym,

- zeznań świadka A. G., który stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że M. W. (1) wynajmował u niego mieszkanie na dziewięć miesięcy przed jego zatrzymaniem, co przeczy zeznaniom M. W. (3), który określił czas spotkań z M. W. (1) w okolicach tego mieszkania i zamieszkiwaniu w nim oskarżonego na lata 2001 - 2003;

- wyjaśnień oskarżonego M. W. (1), który konsekwentnie zaprzeczał twierdzeniom M. W. (3),

• art. 410 k.p.k. przez oparcie wyroku na niepełnych okolicznościach ujawnionych w toku rozprawy głównej w szczególności wynikających ze sprzecznych zeznań świadka M. W. (3) oraz zeznań świadka G. wykluczających wiarygodność świadka W.;

• art. 424 § 1 i 2 k.p.k. przez brak szczegółowego wskazania w uzasadnieniu wyroku dlaczego jedyny dowód w postaci zeznań świadka koronnego zdecydował o odpowiedzialności oskarżonego i dlaczego sąd nie dał wiary dowodom przeciwnym, brak indywidualizacji kary orzeczonej wobec oskarżonego, brak wskazania na jakiej podstawie Sąd orzekł o wysokości korzyści majątkowej, którą oskarżony miał uzyskać w wyniku przestępstwa, brak wskazania dlaczego Sąd nie zastosował przepisów karnych obowiązujących w dacie czynów zarzuconych oskarżonemu;

• art. 4 § 1 k.k. przez zastosowanie w wyroku ustawy obowiązującej po popełnieniu przestępstw zarzucanych oskarżonemu, pomimo że w dacie popełnienia przestępstw obowiązywała - względniejsza dla oskarżonego - ustawa z 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i w konsekwencji brak umorzenia postępowania odnośnie drugiego zarzucanego mu czynu na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

• art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 45 § 1 k.k. przez zastosowanie przepisu o przepadku korzyści majątkowej w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania, w sytuacji gdy brzmienie tego przepisu w dacie popełnienia przestępstwa uniemożliwiało jego zastosowanie wobec oskarżonego,

• art. 45 k.k. przez orzeczenie o przepadku korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstw bez ustalenia jaką korzyść majątkową oskarżony uzyskał w wyniku przestępstw mu przypisanych,

• rażącą niewspółmierność kary w stosunku do stopnia winy oskarżonego wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu kary łącznej czterech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego A. N. (1):

- błąd w ustaleniach stanu faktycznego sprawy, który miał wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony uczestniczył w obrocie znaczną ilością amfetaminy i kokainy oraz uczynił z tego stałe źródło dochodu, a także nabył prekursor BMK, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oprócz depozycji M. W. (3), nie potwierdza tych okoliczności;

- obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na jego treść, tj. art. 7,410 i 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez przyjęcie za podstawę orzeczenia selektywnych okoliczności wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przemawiających na niekorzyść oskarżonego w tym bezkrytyczne przyznanie pełnej wiarygodności relacji M. W. (3), przy jednoczesnym nie uwzględnieniu stanowczych i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do winy i braku jakichkolwiek innych dowodów potwierdzających sprawstwo A. N. (1);

a ponadto z ostrożności procesowej

- rażącej niewspółmierności kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu oraz grzywny 150 stawek po 40 złotych oraz przepadek korzyści majątkowej w kwocie 31.666 zł i 60.000 zł.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego Z. G.:

I. W zakresie pkt XLVI wyroku w ramach zarzucanych oskarżonemu czynu w pkt LVII (57):

1. obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w nieprawidłowej ocenie zeznań świadka G. L. (1), który na rozprawie w dniu 25 września 2012 r. (k. 18509v) zeznał, nie zna Z. G. i nie handlował z nim narkotykami a M. W. (3) kupując od niego narkotyki nigdy nie mówił, że kupował je dla Z. G. i pominięciu zeznań tego świadka z których wynikało, że oskarżony nie nabywał w celu dalszej dystrybucji od M. W. (3) środków odurzających w postaci kokainy.

2. obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie

swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w nieprawidłowej ocenie zeznań świadka D. D. (2) na rozprawie w dniu 22 października 2012 r. zeznał, że jako oskarżony w sprawie 822/11 Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. został prawomocnym wyrokiem uniewinniony a inkryminował go M. W. (3) i pominięciu zeznań tego świadka, z których wynikało, że zeznania świadka koronnego w niniejszej sprawie są niewiarygodne.

3. obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w nieprawidłowej ocenie wyjaśnień oskarżonego J. D. który na rozprawie w dniu 14 marca 2013 oświadczył, że nikt go nigdy nie pobił, z których wynikało, że zeznania świadka koronnego w niniejszej sprawie opisującego powyższą okoliczność są niewiarygodne.

4. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w nieprawidłowej ocenie zeznań świadka M. W. (3) i uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy analiza zeznań świadków G. L. (1). D. P. (2) i wyjaśnień oskarżonego J. D., prowadzi do wniosku, że zeznania świadka koronnego są niewiarygodne w odniesieniu co do okresu współpracy, relacji i znajomości że świadkiem G. L. (1) i oskarżonym D., a wiarygodność świadka koronnego została podważona w procesie D. P. (2)

II. W zakresie punktu XLVI wyroku w ramach zarzucanych oskarżonemu czynu w pkt LVIII (58)

1.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżony Z. G. w nieustalonych bliżej dniach w okresie pomiędzy 23 września 2004 roku a połową lipca 2007 roku przebywając w Oddziale Zewnętrznym W. B. ZK W. - B. przy ul. (...) w W., działając wbrew przepisom Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w realizacji z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu z A. N. (1) PS. N. oraz nieustalonym mężczyzną kilkakrotnie nabywał w celu dalszej dystrybucji od M. W. (3)) środki odurzające w postaci marihuany podczas gdy jak wynika z nadesłanej dokumentacji z Aresztu Śledczego W. B. i Zakładu Karnego w I. zakreślony okres czasowy nie pokrywa się z rzeczywistym okresem przebywania osadzonego wówczas Z. G. w Oddziale Zewnętrznym W. B. ZK W. B. przy ul. (...) w W., a ponadto jak wynika z dokumentacji zakładów karnych, M. W. (3) nie było wśród odwiedzających oskarżonego a oskarżony nie korzystał z zezwoleń na czasowe opuszczenie jednostki.

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424§ 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w nieprawidłowej ocenie zeznań świadka M. W. (3) i uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy analiza zeznań świadka koronnego w oparciu o nadesłaną dokumentację więzienną wskazuje że są one niewiarygodne w odniesieniu do pobytu oskarżonego Z. G. w Oddziale Zewnętrznym W. B. ZK W. B. przy ul. (...) w W., okresu zatrudnienia. Osób odwiedzających i korzystania przez oskarżonego z przepustek.

III. W zakresie punktu XLVII wyroku w ramach zarzucanych oskarżonemu czynów w pkt LIX (59)

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424§ 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w nieprawidłowej ocenie zeznań świadka M. W. (3) i uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy analiza całokształtu materiału dowodowego zeznań świadków G. L. (1), D. P. (2) i wyjaśnień oskarżonego J. D., prowadzi do wniosku, że zeznania świadka koronnego są niewiarygodne w odniesieniu co do okresu współpracy, relacji i znajomości ze świadkiem G. L. (1) i oskarżonym J. D.

IV. W zakresie punktów XLVI, XLVII, XLVIII wyroku tj. LVIILVIII (57 i 58) i LIX (59) aktu oskarżenia w ramach zarzucanych oskarżonemu czynów

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj., art. 391 § 1 i 3 k.p.k., przez brak właściwej kontroli nad tym, czy świadek koronny M. W. (3) nie zeznaje odmiennie niż w trakcie postępowania przygotowawczego, a także sądowego co doprowadziło do złożenia przez świadka zeznań sprzecznych z jego pierwotnymi relacjami w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, to jest wskazania równych okresów poznania, nawiązania współpracy, osób od których świadek koronny miał nabywać dla oskarżonego środki odurzające, okresu pobytu w Oddziale Zewnętrznym W. B. ZK W. B. przy ul. (...) w W., a następnie nieujawnienia tych sprzeczności i braku wezwania świadka do ustosunkowania się do tych sprzeczności, co w rezultacie uniemożliwiło należytą ocenę wiarygodności jego zeznań złożonych w trakcie rozpraw.

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenie tj., art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w braku odniesienia się merytorycznego i weryfikacji zeznań świadka koronnego w sytuacji niezgromadzenia dowodów pośrednich i bezpośrednich wskazujących na sprawstwo oskarżonego, ani w postępowaniu przygotowawczym ani w sądowym.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego K. M.:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego M. W. (3), który to błąd polegał na ustaleniu winy oskarżonego i popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów w oparciu o zeznania świadka koronnego, podczas gdy zeznania te nie powinny zostać uznane za wiarygodne z uwagi na fakt, że były one bardzo ogólne i niespójne, ponadto nie zawierały szczegółowych informacji, świadek koronny odmiennie wskazywał istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, w szczególności ilości narkotyków i płynu BMK przeznaczonego do produkcji amfetaminy, odmiennie określał oskarżonego, przez co nie sposób ustalić, jakiej osoby w rzeczywistości dotyczyły jego zeznania, co więcej, zeznania nie zostały potwierdzone żadnym innym wiarygodnym materiałem dowodowym, przez co - z uwagi na występujące w nich sprzeczności - nie powinny zostać uznane za wiarygodne i wystarczające do uznania winy K. M.;

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu wyjaśnień współoskarżonego B. B. (6), który to błąd polegał na ustaleniu winy oskarżonego i popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów również w oparciu o zeznania tego współoskarżonego, podczas gdy zeznania te nie powinny zostać uznane za wiarygodne z uwagi na fakt, że B. B. (6) w przeszłości przez wiele lat nadużywał alkoholu oraz korzystał z innych używek, w czasie składania wyjaśnień przed Sądem cierpiał na poważne problemy zdrowotne, a w 2014 r. przeszedł krwotoczny udar mózgu, co spowodowało u niego zaniki pamięci i niemożność potwierdzenia składanych wcześniej wyjaśnień, a ponadto jego wyjaśnienia nie były konsekwentne i spójne, zachodziły w nich sprzeczności, różnie określał oskarżonego K. M. i nie mógł go rozpoznać, a ponadto jego wyjaśnienia nie zostały potwierdzone innymi dowodami, przez co nie powinny zostać uznane za wiarygodne i wystarczające do uznania winy K. M.;

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień współoskarżonego B. B. (6) oraz świadka koronnego M. W. (3), który to błąd polegał na uznaniu, że zeznania świadka koronnego i B. B. (6) są spójne, podczas gdy w rzeczywistości zachodziły między nimi istotne różnice, w szczególności w zakresie ilości narkotyków, która to okoliczność ma istotne znaczenie dla ustalenia winy oskarżonego, ponadto oboje mieli problem z określeniem oskarżonego i odmiennie go określali, które to okoliczności potwierdzają, że zeznania świadka koronnego i wyjaśnienia B. B. (6) nie są wiarygodne i nie potwierdzają się wzajemnie, przez co nie powinny zostać ocenione za wystarczające do uznania winy K. M.;

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego i niezasadnego przyznania im większej wiarygodności niż wyjaśnieniom B. B. (6), który to błąd polegał na przyjęciu w wyroku ilości narkotyków i płynu BMK wskazywanych przez M. W. (3), pomimo tego, że ilości te nie zostały potwierdzone żadnymi innymi dowodami, a z wyjaśnień B. B. (6) wynikały ilości mniejsze, zatem Sąd — nie mogąc w żaden sposób zweryfikować prawdziwości twierdzeń obu mężczyzn i jednoznacznie stwierdzić ilości narkotyków i płynu BMK — winien był — z uwagi na fakt, iż jest to okoliczność mająca wpływ na wymiar kary - przyjąć wartości mniejsze i na tej podstawie wymierzyć oskarżonemu karę;

5. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka D. P. (2) i W. G., który to błąd polegał na uznaniu tych zeznań za niemające znaczenia dla sprawy, podczas gdy D. P. (2) wskazywał, że toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne z pomówienia świadka koronnego M. W. (3) i został w tym postępowaniu uniewinniony, natomiast W. G. wskazywał, że świadek koronny często zażywał kokainę w dużych ilościach oraz opisywał jego zachowanie po spożyciu narkotyku, które to okoliczności podważają wiarygodność zeznań świadka koronnego wskazując na jego skłonność do konfabulacji, wskazywanie nieprawdziwych okoliczności w celu pomówienia innych osób, jak również wskazując na możliwość błędnego odtwarzania wydarzeń z przeszłości na skutek zażywania narkotyków.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (1):

1) mającą wpływ na jego treść - obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

a) naruszenie przepisu art. 2 k.p.k., w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 § 1 k.p.k., poprzez zaniechanie realizacji zasady dążenia do wykrycia prawdy materialnej i zaniechanie wyjaśnienia rozbieżności w depozycjach świadków M. W. (3), B. B. (6) i P. R. (1), dotyczących zarzucanych oskarżonemu czynów w zakresie różnic rodzaju i ilościach narkotyków jakimi miał obracać oskarżony, które to okoliczności nasuwały poważne wątpliwości, a ich wyjaśnienie mogłoby doprowadzić do odmiennej oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie popełnienia przez oskarżonego M. S. (1) inkryminowanych czynów,

b) naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez nie zastosowanie przez Sąd Okręgowy w Warszawie zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów i popadnięcie przez Sąd w dowolność ocen w zakresie przyznania wiarygodności zeznaniom M. W. (3) oraz błędną ocenę innych dowodów zgromadzonych w sprawie w tym w szczególności zeznań P. R. (1), z których wynika, że M. S. (1) nigdy nie brał udziału w obrocie płynem BMK, ani heroiną to jest niedopełnieniu określonego przepisem art. 410 k.p.k. obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie;

c) naruszenie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego wbrew naczelnej regule procesu karnego - in dubio pro reo;

d) naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 k.p.k., polegającą na naruszeniu, wyrażonej tym przepisem zasady swobodnej lecz kontrolowanej oceny dowodów oraz zasady domniemania niewinności, poprzez popadnięcie przez Sąd w dowolność w zakresie oceny szeregu okoliczności przemawiających za tym, że w przedmiotowej sprawie zgromadzone, sprzeczne dowody w postaci zeznań świadków a nie są wystarczające do wykazania winy M. S. (1) w zakresie inkryminowanych czynów.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego S. O. (1):

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, poprzez przyjęcie, iż oskarżony popełnił zarzucane mu w pkt. LXVI, LXVII czyny.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego R. M. :

1) mające wpływ na jego treść - obrazę przepisów postępowania, to jest:

a) naruszenie przepisu art. 7 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i popadnięcie przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Karny w dowolność ocen w szczególności w zakresie uznania za wiarygodne zeznań świadków M. W. (3) i M. J. (3), których to relacje były wzajemnie sprzeczne, nieprecyzyjne i jako takie nie pozwalały na wydanie wyroku skazującego w stosunku do oskarżonego R. M.;

b) naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez niedopełnienie obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, a nadto nie zamieszczenie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej materii oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także brak wyjaśnienia sprzeczności pojawiających się w zeznaniach świadków: M. W. (3) i M. J. (3);

c) naruszenie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. przez rozstrzygnięcie zachodzących w sprawie wątpliwości dotyczących rzekomego wprowadzenia do obrotu znacznych ilości środków odurzających wyłącznie na niekorzyść oskarżonego R. M.;

i w efekcie

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wydanego orzeczenia, który miał istotny wpływ na jego treść i polegał na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony R. M. dopuścił się zarzuconych mu czynów, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego P. W.:

1. obrazy przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wyroku, a to:

- art. 2 par.2 k.p.k., art. 5 par.2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 391 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. wyrażającą się w dokonaniu dowolnej, wręcz subiektywnej oceny dowodów, polegającej w szczególności na:

a) bezwarunkowym przyznaniu prymatu wiarygodności zeznaniom świadka koronnego M. W. (3) oraz świadkowi B. B. (6) korzystającemu z dobrodziejstwa art.60 k.k., przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wszelkich dowodów pozostających z nimi w sprzeczności, pomimo, iż winny być one oceniane z dużą dozą ostrożności;

b) bezpodstawnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego P. W., który konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i składał wyjaśnienia na okoliczność stawianych mu zarzutów;

c) braku precyzyjnej podstawy faktycznej i prawnej wyroku, polegającej na nie wskazaniu jakie dowody legły u podstaw konkretnych ustaleń Sądu.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie winy oskarżonego P. W., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza by dopuścił się on zarzucanych mu czynów.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (2):

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego M. W. (3), który to błąd polegał na ustaleniu winy oskarżonego i popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu wyłącznie w oparciu o zeznania świadka koronnego, podczas gdy zeznania te nie powinny zostać uznane za wiarygodne z uwagi na fakt, że były one niespójne, ponadto nie zawierały szczegółowych informacją, świadek koronny odmiennie wskazywał istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, w szczególności ilości narkotyków, nie potrafił wyjaśnić w jaki sposób obliczył te ilości i skąd wynikają różnice, co więcej, zeznania nie zostały potwierdzone żadnym innym wiarygodnym materiałem dowodowym, przez co — z uwagi na występujące w nich sprzeczności -nie powinny zostać uznane za wiarygodne i wystarczające do uznania winy M. W. (2);

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka D. P. (2) i W. G., który to błąd polegał na uznaniu tych zeznań za niemające znaczenia dla sprawy, podczas gdy D. P. (2) wskazywał, że toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne z pomówienia świadka koronnego M. W. (3) i został w tym postępowaniu uniewinniony, natomiast W. G. wskazywał, że świadek koronny często zażywał kokainę w dużych ilościach oraz opisywał jego zachowanie po spożyciu narkotyku, które to okoliczności podważają wiarygodność zeznań świadka koronnego wskazując na jego skłonność do konfabulacji, wskazywanie nieprawdziwych okoliczności w celu pomówienia innych osób, jak również wskazując na możliwość błędnego odtwarzania wydarzeń z przeszłości na skutek zażywania narkotyków;

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego i niezasadnego nieuwzględnienia wynikających z nich różnic w podawanych ilościach narkotyków oraz przyjęcie w rozstrzygnięciu ilości większych pomimo tego, że w czasie postępowania/sądowego M. W. (3) wskazał mniejsze ilości marihuany i kokainy, które rzekomo sprzedał M. W. (2) i w zeznaniach wskazywał, że ilości te mogły być mniejsze niż wskazane na początku i zawarte w zarzutach, to znaczy wskazał, że łączna ilość kokainy wynosiła 15 kg, natomiast łączna ilość marihuany mogła być o 20 kg mniejsza, zatem Sąd - nie mogąc w żaden sposób zweryfikować prawdziwości twierdzeń świadka i jednoznacznie stwierdzić ilości narkotyków - winien był - z uwagi na fakt, iż jest to okoliczność mająca wpływ na wymiar kary - przyjąć wartości mniejsze i na tej podstawie wymierzyć oskarżonemu karę.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. B.:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd I Instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że Oskarżony M. B. dopuścił się czynów z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §1 kk, podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego;

- obrazy przepisów prawa karnego procesowego, które miały wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk oraz 410 kpk polegające na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przede wszystkim poprzez niesłuszne przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka koronnego M. W. (3) oraz tzw. małego świadka koronnego B. B. (6) w zakresie:

• odpłatnego nabywania przez M. B. od M. W. (3) i B. B. (6) celem dalszej dystrybucji substancji psychotropowych w postaci marihuany, amfetaminy i heroiny w znacznych ilościach;

• pośredniczenia w transakcji pomiędzy M. W. (3) w wyniku której M. W. (3) nabył znaczną ilość środków odurzających w postaci marihuany;

• uznania, w myśl art. 65 §1 k.k., iż M. B. uczynił sobie z popełnianych przestępstw stałe źródło dochodów;

• nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w postaci wyjaśnień Oskarżonego jak i braku jakichkolwiek innych dowodów, notatek czy też zarejestrowanych rozmów i in. mogących przemawiać za tezą o dystrybucji tak ogromnych ilości substancji psychotropowych jak i o stałej współpracy z M. W. (3) i B. B. (6) w pośredniczeniu w transakcjach substancji psychotropowych.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (2):

1. naruszenie prawa materialnego, polegające na błędnym zastosowaniu art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji, w której Sąd I instancji ustalił, że oskarżony M. S. (2) przeznaczał heroinę na własny użytek, udzielał innym osobom oraz odsprzedawał głównie osobom uzależnionym;

2. mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z wyjaśnień oskarżonego M. S. (2), a także, naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów z wyjaśnień i zeznań świadków M. W. (3) i B. B. (6);

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu, że oskarżony M. S. (2) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających oraz, że pobierał od M. W. (3) i B. B. (6) heroinę do tzw. „sprzedaży komisowej”, jak również, błędnym uznaniu, że oskarżony zbywał heroinę innym osobom, z czego uczynił sobie stałe źródło dochodu.

III. naruszenie powagi rzeczy o sądzonej w zakresie skazania oskarżonego M. S. (2) za czyn popełniony w okresach od maja do czerwca 2005 roku oraz w dniach 12-19 grudnia 2005 roku, za które to czyny oskarżony M. S. (2) został już skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie sygn. akt: II K 360/06.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej M. S. (3):

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który niewątpliwie miał wpływ na treść wyroku na skutek nieuzasadnionej odmowy wiarygodności w całości wyjaśnieniom oskarżonej M. S. (3), dotyczących przekazania jej raz przez M. W. (3) pod nieobecność męża „torebki z brązowym proszkiem”; uwzględnienie w pełni wyjaśnień oskarżonej M. S. (3) skutkowałoby ustaleniem innego stanu faktycznego, niż to uczynił Sąd, zwłaszcza w kontekście ustalenia ilości narkotyków przekazanych przez M. W. (3), ich rodzaju, rzekomej pomocy M. W. (3) oskarżonej M. S. (3);

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w wysokości 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł, zważywszy iż oskarżona przyjęła w ramach rzekomej pomocy od świadka M. W. (3) jednorazowo środki odurzające w małej ilości, o wartości rynkowej 200 zł, będąc w trudnej sytuacji osobistej po tymczasowym aresztowaniu męża, oskarżona sama sprawowała opiekę nad niepełnosprawnym dzieckiem, a zatem wymiar kary powinien być łagodniejszy.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. K. (2):

1. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art 7 KPK w zw. z art. 410 KPK wynikającą z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie ich/jednostronnej, wybiórczej i dowolnej analizy z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, oraz

> oparcie się w istocie jedynie na treści zeznań świadka koronnego M. W. (3), z jednoczesnym uznaniem za niewiarygodne treści wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim sprzeczne one były z treścią zeznań świadka M. W. (3), podczas gdy zeznania świadka koronnego, złożone na różnych etapach niniejszej sprawy uznać należy za pozbawione przymiotu wiarygodności w newralgicznych dla sprawy fragmentach jako niespójnie i wewnętrznie sprzeczne;

> przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego nie są w pełni wiarygodne i spójne w sytuacji, gdy prawidłowa ich analiza w zestawieniu z zeznaniami świadka koronnego M. W. (3) na różnych etapach postępowania prowadzić powinna do wniosku, iż są one zupełne, logiczne i korespondują z pozostałą częścią materiału dowodowego, za wyjątkiem w pewnym zakresie zeznań świadka koronnego, których z kolei nie można w pełni obdarzyć przymiotem wiarygodności;

2. mające wpływ na treść orzeczenia błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegające na

> bezpodstawnym ustaleniu przez Sąd, że oskarżony „uczestniczył w obrocie nie mniej niż kilkudziesięciu kilogramów heroiny", podczas gdy analiza materiału dowodowego zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku o braku możliwości uczestniczenia przez oskarżonego w obrocie narkotykami na tak wielką skalę, przy uwzględnieniu czasokresu przypisanego oskarżonemu czynu (2002 - 2006) oraz faktu, że był on w tym czasie osobą silnie uzależnioną od środków odurzających, wielokrotnie poddawaną leczeniu od uzależnienia od heroiny;

> bezpodstawnym ustaleniu przez Sąd, że oskarżony „z popełnianego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu", podczas gdy wniosek ten w żadnym razie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tym bardziej, że stopa życiowa oskarżonego w tym czasie nie uległa jakiejkolwiek poprawie

> bezpodstawnym ustaleniu w uzasadnieniu wyroku (s. 16 uzasadnienia wyroku), że „jak spotkali się ponownie w 2002 roku oskarżony oświadczył, że dalej zajmuje się handlem heroiną z tym, że przeszedł na ilości hurtowe”, podczas gdy wypowiedź ta została wyrażona przez M. W. (3) w odniesieniu do ponownego spotkania z J. K. (2), kiedy to właśnie M. W. (3) przeszedł na ilości hurtowe;

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego w sytuacji, gdy:

> bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy jest w stopniu oczywistym nieadekwatna i jawi się jako nadmiernie dolegliwa mając na uwadze w szczególności okoliczności dotyczące bezpośrednio osoby oskarżonego;

> kwalifikacja przyjęta przez Sąd pozwalała na orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (zwłaszcza przy hipotetycznej, koniecznej eliminacji z opisu czynu art. 65 § 1 KK) wobec niecelowości wymierzania wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności po upływie 12 lat (!!!!) od popełnienia przypisanego mu czynu, mając tym bardziej na uwadze zmiany jakie zaszły w postępowaniu oskarżonego, w postaci „odcięcia się" przez niego od towarzystwa związanego ze środkami odurzającymi, kontynuacji nauki, ukończenia szkoły wyższej oraz rozpoczęcia działalności gospodarczej związanej z grafiką komputerową.

Zarzuty apelacji adw. M. Ł., obrońcy oskarżonego Ł. B.:

- obrazy prawa procesowego, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5, art. 7 i art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie w sposób całkowicie dowolny, że na podstawie zebranego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, w tym przede wszystkim świadka koronnego M. W. (3) i pozostałych materiałów oraz zgromadzonych w sprawie dowodów bezspornie wynika, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie daje podstaw do jednoznacznego wyciągnięcia takiego wniosku, a wszelkie wątpliwości winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść tego orzeczenia polegający na bezzasadnym daniu wiary zeznaniom świadka koronnego, które nie zostały poparte innymi dowodami, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, w sytuacji gdy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji prowadzą do całkowicie odmiennych wniosków.

Zarzuty apelacji adw. G. N., obrońcy oskarżonego Ł. B.:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego M. W. (3), który to błąd polegał na ustaleniu winy oskarżonego i popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów w oparciu o zeznania świadka koronnego, podczas gdy zeznania te nie powinny zostać uznane za wiarygodne z uwagi na fakt, że były one bardzo ogólne i niespójne, ponadto nie zawierały szczegółowych informacji, świadek koronny odmiennie wskazywał istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, w szczególności ilości narkotyków, co więcej, zeznania nie zostały potwierdzone żadnym innym wiarygodnym materiałem dowodowym, przez co - z uwagi na występujące w nich sprzeczności - nie powinny zostać uznane za wiarygodne i wystarczające do uznania winy Ł. B.;

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka D. P. (2) i W. G., który to błąd polegał na uznaniu tych zeznań za niemające znaczenia dla sprawy, podczas gdy D. P. (2) wskazywał, że toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne z pomówienia świadka koronnego M. W. (3) i został w tym postępowaniu uniewinniony, natomiast W. G. wskazywał, że świadek koronny często zażywał kokainę w dużych ilościach oraz opisywał jego zachowanie po spożyciu narkotyku, które to okoliczności podważają wiarygodność zeznań świadka koronnego wskazując na jego skłonność do konfabulacji, wskazywanie nieprawdziwych okoliczności w celu pomówienia innych osób, jak również wskazując na możliwość błędnego odtwarzania wydarzeń z przeszłości na skutek zażywania narkotyków;

3.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu wyjaśnień współoskarżonego B. B. (6), który to błąd polegał na ustaleniu winy oskarżonego i popełnienia przez mego zarzucanych mu czynów również w oparciu o zeznania tego współoskarżonego, podczas gdy zeznania te nie powinny zostać uznane za wiarygodne z uwagi na fakt, że B. B. (6) w przeszłości przez wiele lat nadużywał alkoholu oraz korzystał z innych używek, w czasie składania wyjaśnień przed Sądem cierpiał na poważne problemy zdrowotne, a w 2014 r. przeszedł krwotoczny udar mózgu, co spowodowało u niego zaniki pamięci i niemożność potwierdzenia składanych wcześniej wyjaśnień, a ponadto jego wyjaśnienia nie były konsekwentne i spójne, zachodziły w nich sprzeczności, określał pseudonimem oskarżonego także inną osobę, a ponadto jego wyjaśnienia nie zostały potwierdzone innymi dowodami, przez co nie powinny zostać uznane za wiarygodne i wystarczające do uznania winy Ł. B.;

4.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień współoskarżonego B. B. (6) oraz świadka koronnego M. W. (3), który to błąd polegał na uznaniu, że zeznania świadka koronnego i B. B. (6) są spójne, podczas gdy w rzeczywistości zachodziły między nimi istotne różnice, w szczególności w zakresie ilości narkotyków, która to okoliczność ma istotne znaczenie dla ustalenia winy oskarżonego, które to okoliczności potwierdzają, że zeznania świadka koronnego i wyjaśnienia B. B. (6) nie są wiarygodne i nie potwierdzają się wzajemnie, przez co nie powinny zostać ocenione za wystarczające do uznania winy Ł. B.;

5.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść a będący skutkiem naruszenia przez Sąd art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego i niezasadnego przyznania im większej wiarygodności niż wyjaśnieniom B. B. (6), który to błąd polegał na przyjęciu w wyroku ilości amfetaminy i marihuana wskazywanych przez M. W. (3), pomimo tego, że ilości te nie zostały potwierdzone żadnymi innymi dowodami, a z wyjaśnień B. B. (6) wynikały ilości mniejsze, zatem Sąd - nie mogąc w żaden sposób zweryfikować prawdziwości twierdzeń obu mężczyzn i jednoznacznie stwierdzić ilości narkotyków - winien był - z uwagi na fakt, iż jest to okoliczność mająca wpływ na wymiar kary - przyjąć wartości mniejsze i na tej podstawie wymierzyć oskarżonemu karę.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego R. G.:

1) obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 7 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, wyrażającą się w wadliwym uznaniu zeznań świadka koronnego M. W. (3) wiarygodne podczas gdy jego zeznania są niekonsekwentne a przez to niewiarygodne, z jednoczesnym zbagatelizowaniem faktu, iż z zeznań tego świadka jednoznacznie wynika, że szukał zemsty na R. G. za to, że rzekomo z nim zdradziła go jego ówczesna narzeczona, a obecnie żona, co w rezultacie rzutuje na wiarygodność zeznań tego świadka w kontekście udziału oskarżonego R. G. w przedmiotowych zdarzeniach, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych skutkującego przypisaniem oskarżonemu R. G. sprawstwa zarzucanych mu czynów,

b) art. 7 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, wyrażającą się w wadliwym uznaniu wyjaśnień oskarżonego R. G. za niewiarygodne i przyjęcie, że stanowiły one jedynie przyjętą przez niego linię obrony podczas gdy są one jasne, konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym w tym przede wszystkim w opinii psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego, z której wynika że jest on uzależniony od środków psychotropowych co potwierdza wyjaśnienia oskarżonego, że zaopatrywał się w narkotyki u M. W. (3) jedynie na własne potrzeby, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych skutkującego przypisaniem oskarżonemu R. G. sprawstwa zarzucanych mu czynów,

c) art. 424 § 2 kpk poprzez nie odniesienie się w treści uzasadnienia wyroku do zindywidualizowanych okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze poszczególnych kar oraz kary łącznej wymierzonej względem oskarżonego R. G. oraz całkowity brak uzasadnienia wysokości nałożonego na oskarżonego przepaści korzyści majątkowej, nie znajdującego poparcia w żadnym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, co wskazuje na istotne braki w uzasadnieniu uniemożliwiające kontrolę instancyjną w/w wyroku.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego A. M.:

1.  art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego i popadnięciu w dowolność ocen w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. M., a bezkrytycznie uznał za wiarygodne depozycje M. W. (3), pomimo, że są one niekonsekwentne, sprzeczne na poszczególnych etapach postępowania co do ilości narkotyków nabywanych przez oskarżonego jak również dat i miejsc w których przekazywane były A. M. środki odurzające,

a w konsekwencji obrazy tych przepisów także:

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony A. M. popełnił czyn zarzucony mu w punkcie XCVI (96) aktu oskarżenia.

3.  obrazy przepisu prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 65 § 1) k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy popełniony przez oskarżonego czyn zakwalifikowany z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie wypełniał znamion tego przepisu, a w szczególności, w prawidłowo ustalonym przez Sąd stanie faktycznym brak było podstaw do przyjęcia, iż oskarżony A. M. z popełnienia zarzucanego mu czynu uczynił sobie stałe źródło dochodu, co skutkowało wyeliminowaniem przez Sąd orzekający z opisu czynu zwrotu „który to narkotyk następnie zbywał nieustalonym osobom, wprowadzając do obrotu znaczną ilość środków odurzających w postaci heroiny”.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego Z. K.:

1.  obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 25.06.1997 r. o świadku koronnym poprzez jego nieuwzględnienie pomimo, że M. W. (3) kierował zorganizowaną grupą przestępczą, wobec czego jego zeznania nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

2.  obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj.:

2.1. art. 4 k.p.k., 5 k.p.k., 6 k.p.k., 7 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez:

2.1.1. dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób niepełny, wybiórczy i dowolny, a nie swobodny, pomijający okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego oraz analizę sprawy dokonaną wbrew całokształtowi materiału dowodowego, sprowadzające się do uznania, że Z. K. brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci kokainy podczas, gdy całokształt okoliczności sprawy, ocenionych zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki nie pozwalają na przypisanie mu zarzucanych aktem oskarżenia przestępstw;

2.1.2. uznanie świadka oskarżenia M. W. (3) za wiarygodne i rzeczowe źródło dowodowe, podczas, gdy w jego zeznaniach występują rozbieżności i nieścisłości (na które zwracał uwagę sam oskarżony B. B. (6)), niepozwalające na dokonywanie w oparciu o składane przez niego depozycje konkretnych ustaleń w sprawie;

2.1.3. nieuwzględnienie w ustaleniach dotyczących funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej okoliczności, iż grupą tą kierował świadek koronny M. W. (3) i oskarżony B. B. (6).

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej J. K. (3):

1)  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie obu czynów opisanych w pkt. 29 aktu oskarżenia, tj. w pkt. XCIX (99) i pkt C (100), który miał wpływ na jego treść polegający na całkowicie nieprawidłowym przyjęciu, iż zgromadzone w toku postępowania dowody i ustalone okoliczność, dają podstawy do uznania, iż oskarżona J. K. (3) w ramach rzucanych jej obu czynów swoim zachowaniem wyczerpała znamiona występku z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art 12 kk w zw. z art 65§ 1 kk, co skutkowało skazaniem oskarżonej J. K. (3) za oba z zarzucanych jej czynów, podczas gdy prawidłowa ocena całokształtu materiału dowodowego przeprowadzona przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności zaś właściwa ocena wszystkich dowodów, w tym zeznań i wyjaśnień świadka koronnego M. W. (3) i zeznań B. B. (6) „małego świadka koronnego” korzystającego z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania i uznania ww. oskarżonej winy i sprawstwa obu czynów;

2) obrazy przepisów postępowania, tj. art. 2 §2 kpk art. 7 kpk, art. 92 kpk mających wpływ na treść orzeczenia polegającą na ukształtowaniu przez Sąd meriti przekonania o sprawstwie i winie osk. J. K. (3) nie na całokształcie okoliczności ujawnionych w postępowaniu mających znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i ich prawidłowej, swobodnej, a nie dowolnej ocenie, ale wyłącznie - i to wybiórczo - na podstawie zeznań i wyjaśnień świadka koronnego M. W. (3) i zeznań B. B. (6) korzystającego z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary i ich bezkrytycznej ocenie oraz uznaniu za w pełni wiarygodne i wartościowe bez jakiegokolwiek ich potwierdzenia w zeznaniach innych osobowych źródeł dowodowych, pomimo ich wewnętrznej i zewnętrznej sprzeczności, niezgodności z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz błędnym nie daniu wiary w jakiejkolwiek części z wyjaśnień oskarżonej konsekwentnie nieprzyznającej się do winy podczas gdy:

a) nie zostały wyjaśnione okoliczności i motywy po raz kolejny podjęcia w dniu 10 lipca 2007 r. przez świadka M. W. współpracy z Centralnym Biurem Śledczym Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości1 Narkotykowej Komendy Głównej Policji Zarządu w W., skoro dzień wcześniej, w dniu 09 lipca 2007 r. M. W. (3) został zatrzymany przez funkcjonariuszy z KRP W. III, a w dniu 13 czerwca 2008 r. na okazanej podejrzanemu M. W. (3) w spr. o RSD-100/07.PR-IV-X.Ds.-10/07 tablicy poglądowej nr 109 z sześcioma zdjęciami kobiet M. W. (3) nie rozpoznał J. K. (3), której zdjęcie oznaczono nr „4" (k.8297), a nadto z ujawnionej notatki urzędowej funkcjonariusza CBŚ KGP z dnia 11 czerwca 2008 r. jednoznacznie wynika, iż dopiero na podstawie systemu teleinformatycznego policji zostały ustalone dane personalne osoby o której podejrzany M. W. (3) mówił w swoich wyjaśnieniach jako „żona C." lub „(...)” (np. k. 1127-1130), a którą okazała się być J. K. (3) (k. 7915), a J. K. (3) podczas konfrontacji z M. W. (3) także oświadczyła, że nie zna M. W. (3) (t. CXIII, k.39-42) oraz w zabezpieczonym notatniku i telefonie komórkowym M. W. (3) (k.9934-9947) nie znaleziono żadnych zapisów i rozliczeń dot. osoby J. K. (3), co stoi w sprzeczności z zarzucanym w jej pkt 29 a.o. i przypisanym jej w pkt. C (100), wyroku czynem, iż oskarżona miała nabywać w celu dalszej dystrybucji heroinę także od M. W. (3), który zeznając na rozprawie w 2015 r. już jako świadek koronny od dnia 09 lutego 2010 r. kategorycznie podał, iż „ja nigdy jej nie przekazywałem narkotyków” i „bezpośrednio z nią nie miałem żadnych transakcji”(k.23695), a całą wiedzę dot. J. K. (3) czerpał od osk. B. B. (6) (k. 23695);

b) Sąd meriti całkowicie pominął zeznania świadka B. B. (6) złożone na rozprawie w dniu 19 marca 2012 r., iż J. K. (3) w 2003 roku brała i ode mnie małe ilości heroiny głównie po 10 gram. W sumie około 150 gram. Akurat wczoraj czytałem a/o i to mi utkwiło w pamięci i tylko dlatego podaję dokładne ilości” , a dzień później na rozprawie 20 marca 2012 r. świadek B. B. (6) uszczegóławiając uprzednie zeznania podał Sądowi, iż „ja nie prowadziłem żadnych zapisków z przeprowadzanych przeze mnie transakcji” podczas przy ocenie wiarygodności zeznań i wyjaśnień tego świadka, tak jak świadka koronnego zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego są niewątpliwie co do zasady bardziej wiarygodne niż składane po kilkunastu latach od zdarzenia wobec powszechnie uznanej i sprawdzonej wiedzy, iż pamięć człowieka, w tym także świadka traci na ostrości z upływem czasu przez co staje się coraz mniej szczegółowa i wiarygodna, a coraz bardziej subiektywna, wątpliwa, a nawet autosugestywna, jak mogło mieć miejsce w przypadku świadków M. W. (3) i B. B. (6).

z ostrożności procesowej na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd odwoławczy podniesionych powyżej zarzutów i uznaniu sprawstwa i winy oskarżonego podnoszę także zarzut:

3)  rażąco niewspółmiernej kary jednostkowej kary łącznej 1 (jednego) roku pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na okres 3 (trzech) lat tytułem próby i łącznej kary grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) zł, w sytuacji stale pogarszającego się stanu zdrowia oskarżonej ze diagnozowanym niedowładem nóg, z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności bez możliwości podjęcia pracy, po przebytych sepsach i czekającą na kolejne operacje, z rentą i dodatkiem pielęgnacyjnym w łącznej kwocie 1060 zł miesięcznie i bez majątku, to nawet najniższa kara jest niewspółmiernie surowa wobec orzeczenia grzywny rażąco przekraczającej obiektywne możliwości finansowe oskarżonej, które nie jest w stanie realnie ponieść, co uzasadnia orzeczenie ich w zdecydowanie niższej, adekwatnej wysokości, by nie pogłębiać niezaspokajania już i tak podstawowych potrzeb życiowych oskarżonej.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego B. B. (4):

I. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj.:

1. art. 7 k.pk - poprzez dokonanie istotnych ustaleń w sprawie w sposób dowolny, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego a w konsekwencji uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu w toku postępowania czynów w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do takiej konstatacji,

2. art. 7 k.p.k. - poprzez dokonanie oceny dowodu z zeznań świadków bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego a w konsekwencji uznanie ich za spójne i wiarygodne w sytuacji gdy jedynie w sposób pozorny wzajemnie ze sobą korespondują,

3. art. 7 k.p.k. - poprzez dowolne nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części w której wskazywał on, iż to jednak nie on popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia czyny,

4. art. 7 k.p.k. i art. 5 par. 2 k.p.k. - poprzez dowolną ocenę zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego i nierozstrzygnięcie o pojawiających się wskutek tych rozbieżnych zeznań wątpliwości na korzyść oskarżonego, w sytuacji gdy wątpliwości tych nie dało się skutecznie usunąć w toku postępowania.

II. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1.  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy z całokształtu zebranego materiału dowodowego w sprawie wynika wniosek przeciwny.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej K. D. (2):

1) obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na nierozważeniu w sposób obiektywny lecz dowolny całości zebranego materiału dowodowego i skazanie oskarżonej przy uznaniu za wiarygodne zeznań świadka W., w sytuacji gdy żadna z pozostałych stron ani żaden inny dowód nie potwierdza okoliczności popełnienia zarzuconego czynu ani wskazanych ilości przekazanych środków odurzających;

2) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, wynikający z dowolnej oceny dowodów, polegający na przyjęciu, iż zebrany i ujawniony w przedmiotowym postępowaniu materiał dowodowy, w tym w szczególności zeznania świadka W. w oparciu o którego to zeznania Sąd I Instancji poczynił praktycznie całokształt ustaleń faktycznych upoważnia do uznania winy i popełnienia przypisanych oskarżonej czynów, podczas gdy prawidłowa i dogłębna analiza całokształtu materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie w żadnym razie nie pozwala na potwierdzenie procederu obrotu środkami odurzającymi przez oskarżoną, trwającego prawie 10 lat.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego B. W.:

- obrazy przepisów postępowania karnego, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 6, 7, 410, 424 § 1-2 oraz art. 440 k.p.k. polegające na poczynieniu ustaleń faktycznych (Wyłącznie)w oparciu o wyjaśnienia i zeznania świadka koronnego M. W. (3), które miały charakter wyjaśnień oraz zeznań obciążających o charakterze sensu largo, bez podania jakichkolwiek konkretnych, sprawdzalnych szczegółów, bez potwierdzenia innymi dowodami, zwłaszcza bez sprawdzenia linii obrony oskarżonego, czego nie uczyniły organy ścigania, co spowodowało, że ów błąd w postaci pozyskania dowodów obowiązkowych przeniknął do postępowania sądowego, toteż prawo do obrony oskarżonego zostało poważnie naruszone, a tym samym zasada „uczciwego procesu”, zwłaszcza że motywy zaskarżonego orzeczenia nie omawiają poważnych luk materiału dowodowego i nie dokonują analizy istniejących wątpliwości, przez co zaskarżone orzeczenie należało ocenić, jako rażąco niesprawiedliwe.

- orzeczenie rażąco surowej kary za przypisany oskarżonemu występek, bez dostatecznego uwzględnienia, iż miał on miejsce przeszło dziesięć lat wstecz, oskarżony po odzyskaniu wolności (11 kwietnia 2012r.) zachowuje się bez zarzutu, zmienił dotychczasowe życie, założył rodzinę, posiada bardzo dobre opinie, pracuje, które to zachowanie jednoznacznie wskazuje, że zerwał z dotychczasowym środowiskiem, toteż zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie w zakresie orzeczonej kary pozbawienia wolności, którą adekwatną będzie kar dwóch lat.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (1):

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd I Instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że oskarżony M. G. (1) dopuścił się czynu z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §1 kk, podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego;

2)  obrazy przepisów prawa karnego procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk oraz 410 kpk polegającą na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przede wszystkim poprzez niesłuszne przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka koronnego M. W. (3) w zakresie:

• odpłatnego nabywania przez M. G. (1) od M. W. (3) celem dalszej dystrybucji substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 20 kg;

• uznania, w myśl art. 65 §1 kk, iż M. G. (1) uczynił sobie z popełnianych przestępstw stałe źródło dochodów w szczególności w sytuacji, kiedy w akcie oskarżenia brak jest kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu z art. 65 §1 kk zaś okres w którym oskarżony miał rzekomo dystrybuować te substancje wynosił zaledwie 4 miesiące zaś oskarżony miał swoje stałe źródło utrzymania w postaci prowadzonego gospodarstwa rolnego oraz hodowli psów i kotów;

• nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w postaci wyjaśnień oskarżonego jak i braku jakichkolwiek innych dowodów w postaci zeznań świadków, notatek, zarejestrowanych rozmów i in. mogących przemawiać za tezą o dystrybucji tak ogromnych ilości substancji psychotropowych jak i o stałej współpracy z M. W. (3) w pośredniczeniu w transakcjach substancji psychotropowych.

3) całkowite pominięcie przez Sąd I Instancji okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego takich jak brak wcześniejszej karalności za podobne przestępstwa, wzorowa opinia o oskarżonym w AŚ w R. w trakcie 2 letniego aresztu (same wnioski nagrodowe bez kar i nagan), wzorowe postępowanie oskarżonego w trakcie trwania postępowania i brak jakichkolwiek konfliktów z prawem, prawidłowa sytuacja rodzinna i wychowawcza oraz zawodowa oskarżonego, stałe źródło utrzymania w formie działalności rolniczej i prowadzonej hodowli psów rasy owczarki belgijskie i kotów syberyjskich, co powinno być przez Sąd uwzględnione i przy uznaniu sprawstwa oskarżonego winno przekładać się na istotne zmniejszenie orzeczonego wymiaru kary;

4) rażącą niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności w konfrontacji z orzeczoną karą pozbawienia wolności w stosunku do innych współoskarżonych, w stosunku do których przy tożsamym zarzucie obrotu środkami odurzającymi w ilościach nie mniejszej niż 20 kg orzeczona została kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ n iezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne.

Z treści wywiedzionych środków odwoławczych wynika, że skarżący obrońcy oskarżonych przede wszystkim kwestionują ocenę materiału dowodowego, wykluczając wiarygodność depozycji świadka koronnego M. W. (3), wywodząc z tego brak możliwości poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych. Powtarzającym się zarzutom towarzyszy szeroko przytoczone orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych określające kryteria wiarygodności zeznań świadka koronnego, należące do kanonu w zakresie tej sfery interpretacji normy art.7 k.p.k. Formułowane na jego tle zarzuty nie respektowania dyrektyw oceny dowodów odnoszą się do nich wybiórczo, gdyż w sposób abstrahujący od całego kontekstu dowodowego, w sposób instrumentalnie podporządkowany tezom wywiedzionych apelacji.

Natomiast zarówno treść dowodów, jak i ich ocena, odzwierciedlone w pisemnych motywach wyroku wskazują, że odpowiadają one wymogom zawartym w cytowanych przez skarżących orzeczeniach.

Z uzasadnienia wyroku wynika istotnie, że podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły głównie zeznania świadka koronnego M. W. (3). Kwestionowanie wiarygodności świadka koronnego z powodu jego przestępczej przeszłości w aspekcie etycznym, jak i poprzez podnoszenie argumentu profitu w postaci uniknięcia za nie pełnej odpowiedzialności nie może być skuteczne, wszak nie tyle kwestionuje wartość dowodu, co instytucję świadka koronnego, przeciwstawiając wskazane względy jej pragmatyzmowi. Tym samym formułowane na tym poziomie ogólności zarzuty odnoszące się do motywacji, bez konkretnych, udowodnionych i przekonujących fatów nie mogą być skuteczne.

Zauważyć należy, że skarżący nie kwestionują wiedzy i związku (...) z działalnością przestępczą. Wynikająca z dowodów niniejszego postępowania, opisana przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku działalność przestępcza datowana od końca lat 90-tych ubiegłego wieku, jako członka różnych grup przestępczych, lub współpracującego z nimi, dotyczyła przede wszystkim handlu wszystkimi rodzajami narkotyków i produkcji amfetaminy, jak też handlu płynami i odczynnikami służącymi do produkcji amfetaminy. Sąd wskazał, że brał on udział w produkcji w dwóch laboratoriach około tony amfetaminy sprzedał i kupił około 400 kg kokainy, około pół tony heroiny, amfetaminę w ilościach przekraczających tonę, około dwóch ton marihuany i 200 000 do 300 000 tabletek ecstasy a także w przemycie kokainy i heroiny oraz sprzedaży tysiąca litrów płynu BMK i 100 l płynu PMK. Jego depozycje dotyczą dokonywanych na przestrzeni około 10 lat działań przestępczych uczestniczących w tym osób. Sąd wskazał, że M. W. (3) w toku wielokrotnych, w tym składanych przed sądem, zeznań i wyjaśnień, eksperymentów procesowych i konfrontacji opisał bardzo szczegółowo od kogo nabywał środki odurzające i substancje psychotropowe, komu je zbywał, podawał rodzaje a także wskazywał cechy czy jakość substancji. Podawał ceny transakcyjne poszczególnych narkotyków i wskazywał okoliczności, od których były uzależnione, czy z których wynikały. Kiedy miał wiedzę to wskazywał skąd wcześniej, czyli przed inkryminowaną transakcją, pochodziły nabywane narkotyki i komu potem były zbywane. Podawał cechy i szczegóły indywidualizujące zarówno poszczególne osoby i powiązania pomiędzy uczestnikami obrotu oraz produkcji. Wskazywał miejsca transakcji, czasami nietypowe sytuacje, które im towarzyszyły. Konsekwentnie podawał ilości narkotyków w czasie poszczególnych transakcji wskazując jakie zwykle poszczególne osoby zbywały czy zbywały albo jakie były granice tych ilości. Podawał okresy i częstotliwość transakcji. Relacje M. W. (3) tworzą logiczny i spójny obraz tak rozległego, długotrwałego procederu, w którym uczestniczył on i osoby oskarżone w niniejszej sprawie. Świadek koronny przesłuchiwany był wielokrotnie, przez funkcjonariuszy policji, prokuratorów i sąd a także pytania zadawali mu oskarżeni i ich obrońcy, a przebieg tych przesłuchań był różny, jak sposób ich przeprowadzania. Lektura protokołów przesłuchania M. W. (3) obrazuje odmienne sposoby przesłuchiwania, co skarżący pomijają. Jeśli zważyć na rozmiar i wzajemną zależność podawanych przez świadka informacji, w tak różnych warunkach, na przestrzeni długotrwałego postępowania, trudno obiektywnie i w zgodzie z normą art. 7 k.p.k., powziąć wątpliwości co do ich zaistnienia. Ujawnione natomiast rozbieżności znajdują logiczne i obiektywne uzasadnienie, co wykazał Sąd meriti. Dotyczą bowiem łącznych ilości substancji psychoaktywnych będących przedmiotem obrotu poszczególnych osób. Jak świadek wielokrotnie powtarzał, zarówno w stosunku do sprzedaży, kupna, jak i produkcji, nie prowadził ogólnej ewidencji, gdyż nie było to do niczego potrzebne, co jest logicznie uzasadnione. Pamiętał natomiast ilości narkotyków w czasie poszczególnych transakcji, częstotliwość, czy okres relacji handlowej. Wielokrotnie w toku przesłuchań na tej podstawie dokonywał wyliczania ogólnych ilości narkotyków będących przedmiotem transakcji z udziałem poszczególnych osób. Sąd Okręgowy uwzględniając wynikłe stąd różnice, przyjął najmniejsze spośród podanych przez świadka ilości. Kolejnych pojedynczych korekt w tym zakresie dokonał Sąd Apelacyjny.

Ujawnione rozbieżności nie zaburzają obrazu całego procederu a tym samym nie podważają wiarygodności świadka.

Podobnie szczegółowo świadek opisał okoliczności produkcji amfetaminy w laboratoriach w G. i C., udział w nich poszczególnych osób oskarżonych został szczegółowo opisany w uzasadnieniu wyroku na stronach 66-76. Ustalenia faktyczne odpowiadają treści dowodów. Sąd Okręgowy szczegółowo chronologicznie opisał motywy sprawców i proces organizowania a w tym przenoszenia laboratorium. Opisał role swoją, swojego współpracownika B. B. (6), oraz rolę P. M. (1) – swojego szwagra, głównie zajmującego się kupowaniem chemii do produkcji, przewozem linii technologicznych i urządzeń, jak też rozwożeniem wyprodukowanej amfetaminy; zajmujących się bezpośrednio produkcją D. P. (1) i E. S., pomagających im S. T. (1) i W. S. (1), na posesji J. K. (4) w G. i wynajętej na ten cel przez J. F. posesji w C. od Z. W. a nawet rolę swojego teścia W. M.. Jak też opisał udział innych osób jako odbiorców narkotyku P. R. (1) i T. Z. (1). Opisana produkcja amfetaminy znajduje także powiązanie z jej zbytem. Szczegółowość i niezmienność relacji M. W. (3) w tym zakresie potwierdza ocenę zeznań tego źródła dowodowego.

Nie są także zasadne zarzuty formułowane w kierunku kwestionowania sprawności intelektualnej świadka. Kwestia ta jednak na poziomie oceny psychologicznej rozstrzygnięta została przez biegłego psychologa. Z opinii psychologicznej (t. 115 k. 12937 – 12940) wynika, że M. W. (3) ma powyżej przeciętnej rozwinięte zdolności spostrzegania, a bardzo dobra werbalizacja myśli sprzyja prawidłowemu odtwarzaniu zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego. Nie występują u niego zaburzenia pamięci i nie ma on skłonności do konfabulacji. Z opinii wynika, że zażywanie w przeszłości przez M. W. (3) narkotyków nie ma negatywnego wpływu na złożone przez niego wyjaśnienia i zeznania. Nadto indywidualne właściwości badanego, w tym jego sprawność umysłowa, cechy osobowości, dobry stan psychofizyczny oraz sytuacja w jakiej się znalazł przed i po uzyskaniu statusu świadka koronnego, miały i mają mobilizujący wpływ na składanie wyjaśnień i zeznań, w których ujawnia się prawidłowy proces odtwarzania zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego.

Nie znalazły więc uznania zarzuty bezpośrednio dotyczące wartości tego dowodu, jak też nie znajdują potwierdzenia zarzuty o braku jego weryfikacji innymi dowodami.

Opisana przez świadka koronnego sieć powiązań, relacji oskarżonych, ilość opisanych transakcji z określeniem ich charakteru, jak i okoliczności produkcji narkotyków znalazły potwierdzenie w szeregu dowodów, wskazanych przez Sąd I instancji i ocenionych na tle całokształtu materiału dowodowego, tak jak depozycje M. W. (3), odzwierciedlone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronach 120 – 170. Jakkolwiek depozycje M. W. (3) to swoista kanwa materiału dowodowego, to potwierdzone zostały szeregiem osobowych i rzeczowych dowodów. Zważyć należy, że M. W. (3) przystępując do składania wyjaśnień i potem zeznań nie miał świadomości w jakim zakresie jego depozycje zostaną zweryfikowane. Zatem uznanie ich wiarygodności wobec pozytywnej weryfikacji szeregiem innych dowodów odpowiada dyrektywom normy art. 7 k.p.k. Nie mogą być skuteczne zarzuty oparte na twierdzeniu, że jakiś element opisanego procederu nie był równolegle potwierdzony innym dowodem. Dowodzenie w procesie karnym nie wymaga, aby każdy element zeznań wskazany przez świadka, w tym także koronnego, potwierdzony został innym dowodem, lecz wiarygodność jego wersji a tę Sąd wykazał szeregiem innych dowodów. Przede wszystkim obszerne relacje M. W. (3) potwierdzają depozycje B. B. (6), który w inkryminowanym okresie był jego wspólnikiem. W zakresie, w którym osoby te wspólnie uczestniczyły w zdarzeniach są one zgodne. W pewnym zakresie, gdy nie był bezpośrednim uczestnikiem wskazywał powiązania, czy określony rodzaj współpracy M. W. (3) z oskarżonymi. Było to uzależnione od poziomu jego zaangażowania w transakcje dokonywane przez M. W. (3). W innych przypadkach opisywał swój osobisty udział z oskarżonymi w transakcjach. Relacje tych dwóch świadków tworzą czytelny obraz ich działalności. Szereg podanych przez świadka koronnego czy B. B. (6) okoliczności potwierdzili także inni świadkowie: I. B., J. G., M. J. (3), P. R. (1), P. D., G. L. (1), J. T. (1), B. S. (1), P. R. (2) i Ł. C..

Częściowo potwierdzają ją także wyjaśnienia oskarżonych, poddane szczegółowej analizie Sądu I instancji zaprezentowanej w uzasadnieniu.

W zakresie dotyczącym produkcji amfetaminy, zakupu narzędzi, urządzeń oraz potrzebnej chemii, znalazły one potwierdzenie w dowodach takich jak protokoły zatrzymania E. S. i W. S. (1) oraz protokołach przeszukania i oględzin dokonanych w miejscowości C., gdzie zabezpieczono czynne laboratorium oraz miejscowości G. wskazujących, że trwał tam proces produkcji amfetaminy (t. I k. 101 – 134), jak liczne opinie fizykochemiczne biegłych. Podobnie depozycje o przeprowadzeniu końcowego etapu wytrącania z aminy amfetaminy przez oskarżonych J. D. i R. L. potwierdzone zostały opinią biegłej A. D., podważającej zarzuty oskarżonych.

Zeznania świadka M. W. (3) potwierdziły zapisy w jego notatniku koloru czarnego (k. 9934 – 9936) z którego wynikają liczne kontakty świadka, w tym z oskarżonymi.

Twierdzenia dotyczące oskarżonego R. M. w zakresie jego współpracy z osobą określną jako T. z R. odnośnie przywozu pochodzącej od niej marihuany potwierdzają odnotowane kilkukrotne przekroczenia zachodniej granicy przez tego oskarżonego.

Udział w procederze narkotykowym poszczególnych osób potwierdzają wyroki skazujące w stosunku do części osób oskarżonych, jak też fakt uzależnienia od narkotyków części z tych osób. Stwierdzone w toku przeszukań ślady narkotyków, jak w przypadku M. G. (1), w którego samochodzie zabezpieczono kokainę (t.63 k.148-129), czy w samochodzie K. D. (2), gdzie stwierdzono obecność niewielkich ilości fenyloacetonu BMK (t.65 k.89-90). W mieszkaniu u R. L. zabezpieczono susz rośliny z obecnością syntetycznych kannabioidow (t.58 k. 95-96).

Zapisy w pamięci telefonów N. (...), zapisy w notatniku Z. G. z nazwami odczynników w ilościach wykorzystywanych do syntezy amfetaminy metodą L. (t.57 k.77-18).

Zapisy widniejące w notatniku S. T. (1) (t. 56 k.90, 93, tom 70 k.12-14, k.74).

Pamięć telefonu komórkowego B. B. (4) (t.55 k.16).

Okoliczności charakterystyczne dla opisanych transakcji z P. W. a związane z siedziba banku, w którym matka oskarżonego miał prowadzony rachunek, na którym figurował oskarżony ( tom, 88 k.79-82).

Relacje M. W. (3) w powiązaniu ze wspierającymi je a wymienionymi na stronie 120-170, w tym w szczególności B. B. (6), dowodami tworzą obraz działalności przestępczej, na którą składają się czyny przypisane oskarżonym.

Odnosząc się do zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, w której miał brać udział M. W. (3), B. B. (6), P. M. (1) i D. P. (1), to na akceptację zasługują ustalenia Sądu Okręgowego, zawarte na stronie 179 uzasadnienia wyroku. Wynika z nich, że była to grupa producencka, opisana przez obu świadków a należy podkreślić, że zarzut ten dotyczył czasu, gdy M. W. (3) i B. B. (6) mieli już spółkę, funkcjonowali, jako wspólnicy w obrocie narkotykami.

Natomiast grupa producencka zajmowała się produkcją w laboratoriach w G. i C. oraz dystrybucją wyprodukowanej amfetaminy a także innych narkotyków. Zgodzić należy się z tezą przyjętą przez Sąd Okręgowy, że nie miała ona zdecydowanego ośrodka decyzyjnego, ale był natomiast podział ról i wspólny cel, któremu poporządkowane były działania jej uczestników.

W pewnym okresie grupa ta musiała podporządkować się grupie tzw. (...) a nawet wyprodukować dla niej dwie partie narkotyków. M. W. (3), który w różnych okresach swojej działalności przestępczej przynależał do różnych przestępczych nie kierował żadną z grup przestępczych.

Brak jest zatem podstaw do kwestionowania w art. 4 ust stawy z dnia 25 czerwca 1997r. o świadku koronnym Dz. U z 2016 r.poz.1197, czy art. 258§1k.k.

Zarzuty obrazy prawa materialnego, poprzez niezastosowania art. 4§1 k.k. w zakresie określenia terminu przedawnienia karalności czynów z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i stanowiące jego implikację zarzuty obrazy przepisu postepowania - art.17§1 pkt.6 k.p.k. należało uznać za bezzasadne.

Odnośnie interpretacji przepisów odnoszących się do przedawnienia karalności czynów, należy przypomnieć, że acz są one przepisami materialnymi, to kolejne ustawy wyłączają stosowanie w tym zakresie reguły wyrażonej w art.4§1 k.k., stanowiąc lex specialis do tego przepisu. Reguluje to art.15 przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r., który stanowi, że dla przestępstw popełnionych przed wejściem w życie Kodeksu stosuje się przepisy tego Kodeksu, chyba, że okres przedawnienia już upłynął. Analogicznie rozstrzyga tę kwestię art. 2 Ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r., który stanowi, że do czynów popełnionych przed wejściem w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy Kodeksu karnego o przedawnieniu w brzmieniu nadanym tą ustawą, chyba, że termin przedawnienia już upłynął.

Czyny kwalifikowane z art. art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisane zostały:

- J. D. w okresie od 14 listopada 2001 r. do połowy lipca 2007 r.;

- M. W. (1) w okresie od 2001 r. do 2003 r.;

- A. N. (1) i Z. G. od w 2004 r. przed dniem 23 września 2004 r.;

- K. M. od wiosny 2005 r. do końca 2006 r.;

M. S. (1) od 2004 r. do lipca 2007 r.;

- S. O. (2) od końca 2005 r. do lipca 2007 r.;

Czyny te stanowiły przestępstwo ciągłe, do którego znajduje zastosowanie utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa ciągłego zmienia się ustawa, to obowiązuje ona do całego czynu. Natomiast bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z chwilą jego ukończenia.

Nie upłynął on przed wejściem w życie tej ustawy, bowiem czyny przypisane oskarżonym z art.61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani popełnione były w okresie wykraczającym znacznie poza dzień 14 listopada 2001 r. do kiedy czyn zagrożony był karą do 2 lat pozbawieni wolności. Po tej dacie występek ten zagrożony był już karą do 5 lat pozbawienia wolności i okres jego przedawnienia, zgodnie z art.101§1 pkt 3 k.k. wynosił 10 lat, wydłużony o wynikający z treści art. 102 k.k. okres 5 lat.

Oznacza to, że najwcześniejszy z czynów, którego bieg przedawnienia rozpoczął się w 2003 r. przedawniłby się w 2018 r. gdyby nie uprzedziła go kolejna nowelizacja z dnia 2 marca 20016 r. - w zakresie art. 102 k.k. wydłużająca okres w nim wskazany z 5 do 10 lat.

Oznacza to, że okres przedawnienia karalności najwcześniej przedawniającego się z przestępstw upłynie w 2023 r.

Prawidłowo interpretując przepisy, obrońcy nie mogli oczekiwać zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej wskazanej treścią art.17§1 pkt 6 k.p.k., w postaci przedawnienia karalności czynów, tym samym i bezwzględnej przesłanki odwoławczej.

W stosunku do wszystkich oskarżonych, z uwagi na orzeczenie kar grzywny za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, należało zważyć, że przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawierają regulacji, co do granic orzeczenia kary grzywny, które określa art.33§1 i 3 k.k. wobec czego zasadnym jest odwołanie się do ogólnych zasad orzekania tych kar zgodnie z art. 116 k.k. Zaszła więc konieczność

uzupełnienia postawy prawnej skazania na karę grzywny o art. 33 §1 i 3 k.k.

Zgodnie z normą wyrażoną w art. 4§1k.k., należało przyjąć przepisy w sposób korzystniejszy kształtują jej granice. Jako względniejsze, z uwagi na granice stawek i ich wartości stanowią przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010 r.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. W. :

Zarzut 1:

Za bezzasadny uznać należy zarzut obrazy wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego B. W. przepisów postępowania karnego. Zarówno dokonana ocena materiału dowodowego, jak i poczynione w jej następstwie ustalenia nie uchybiają normom wymienionych w zarzucie przepisów. Także uzasadnienie wyroku w tym zakresie nie jest dotknięte uchybieniami, z którego wynikają zarówno szczegółowo wymienione na stronie 33 dowody stanowiące podstawę ustaleń, jak i wyniki tej oceny przedstawione na stronie 142-143 tego uzasadnienia. Sąd Okręgowy wskazał w sposób logiczny powody uznania wiarygodności zeznań świadka koronnego M. W. (3). Nie odpowiada prawdzie twierdzenie, jakoby dowód ten nie znalazł żadnego oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Sąd Okręgowy wskazał przecież, że potwierdzają je zeznania B. B. (6). Sąd Okręgowy trafnie bowiem wskazał, że choć B. B. (6) miał ogólne informacje odnośnie stosunków handlowych, pamiętał także zdarzenie związane z interwencją telefoniczną do matki oskarżonego, dotyczącą wzajemnych rozliczeń w tym zakresie. To z kolei pozostawało w zgodzie z zeznaniami M. W. (3), który już wcześniej wskazywał opisując ogólne zasady funkcjonowania ich spółki, że jeśli były problemy z dilerami W. to stosował wobec nich perswazję B. B. (6) i odwrotnie w stosunku do kontaktów B. B. (6). Nadto koresponduje z podaną przez M. W. (3) okolicznością, że miejscem przeprowadzania transakcji były okolice sklepu właśnie matki oskarżonego. Opis osoby oskarżonego uzupełniony został także przedstawieniem okoliczności rodzinnych, czy posiadanych samochodów. Dokonywane transakcje zostały także przez M. W. (3) opisane w szerszym kontekście sytuacyjnym. Opisywał, że B. W., jednego z dilerów, określanego, jako „R. z Ż.”, poznał przez Ł. B., również oskarżonego w tej sprawie. Z kolei B. miał obiecane, że będzie otrzymywał kokainę w lepszej cenie. Początkowo ich wspólne transakcje odbywały się za jego pośrednictwem. Ł. B. gwarantował za oskarżonego, potwierdzał jego lojalność, dlatego kolejne transakcje odbywały się już bezpośrednio pomiędzy B. W. a M. W. (3). B. W. był hurtownikiem, co dwa lub trzy tygodnie nabywał wskazane 1 do 3 kg amfetaminy, zdarzały się też dłuższe przerwy. Natomiast 3 lub 4 krotnie nabył marihuanę w ilości 100 gramów jednorazowo naprzeciwko bloku koło ul. (...), pod pawilonami handlowymi. Na tle tak przedstawionych okoliczności zdarzenia, jak i okoliczności całego objętego niniejszym postępowaniem procederu, nie jest trafny argument obrońcy, że świadek nie podawał jeszcze innych szczegółów poszczególnych transakcji. Tak zresztą, że nie pamiętał dokładnie dat, czy dokładnych przerw między nimi, co dostrzegł i właściwie rozważył Sąd I instancji, w sposób odpowiadający normie art. 7 k.p.k. Skarżący zaś nie wykazał w oparciu o te kryteria, w czym niepamięć owych szczegółów powtarzających się czynności, uchybia zasadom wiedzy, logiki i doświadczenia.

Słusznie zatem Sąd Okręgowy oparł swoje ustalenia na depozycjach M. W. (3) i wspierających je B. B. (6). B. B. (6) będący wspólnikiem M. W. (3), posiadał wprawdzie ograniczoną wiedzę co do oskarżonego B. W. i jego działalności, niemniej jednak, co wielokrotnie zostało przez Sąd Okręgowy wskazane w uzasadnieniu, część dilerów współpracowała wyłącznie z jednym bądź z drugim wspólnikiem (W. lub B.). Niektóre transakcje zatem przebiegały bez udziału drugiego wspólnika, jak chociażby w tej właśnie sytuacji. M. W. (3) posiadał dilerów, którzy kontaktowali się tylko z nim. Zatem co ze względu na czas trwania tego procederu, jak i ilość przeprowadzanych transakcji nie poddaje to w wątpliwość zeznań świadka M. W. (3) czy też B. B. (6).

Zarzut 2:

Za niezasadny uznać należy również zarzut orzeczenia względem oskarżonego B. W. kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 60 zł - jako rażąco niewspółmiernie surowej kary za popełniony czyn.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu na k. 189-190 odniósł się do wszystkich okoliczności kształtujących karę, określonych art. 53 k.k., acz w sposób ogólny w stosunku do poszczególnych grup oskarżonych. W oparciu o treść zawartych w nim dyrektyw wymiaru kary, wskazał okoliczności, jakie wziął pod uwagę przy jej wymiarze, także te elementy, na które powołuje się obrońca oskarżonego. Uwzględnił zatem znaczny upływ czasu od popełnionego przestępstwa, dotychczasową niekaralność, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia. W tym względzie także ogólnie Sąd powołał się na informacje pochodzące z wywiadów środowiskowych, czy zaświadczeń od pracodawców. Brak szczegółowego odniesienia do sytuacji oskarżonego nie stanowi przeszkody do oceny adekwatności orzeczonej kary. Jeśli się bowiem zważy na pominięte przez skarżącego a uwzględnione przez Sąd, także okoliczności obciążające, jak choćby ilość środków psychotropowych w postaci 50 kg amfetaminy, będących przedmiotem czynu, decydujące o jego społecznej szkodliwości, nie sposób uznać wymierzonej kary za rażąco niewspółmiernie surową. Proceder jakim zajmował się oskarżony, tj. uczestnictwo w obrocie narkotykami, jest czynem bardzo szkodliwym, co wskazał Sąd meriti, bowiem godzącym w zdrowie a nawet i życie potencjalnych nabywców narkotyków oraz tego implikacje społeczne. Jeśli się nadto zważy na stopień wyczerpania sankcji przepisu przewidującego w dacie 7 czerwca 2010 r. do 10 lat pozbawienia wolności, kara 3 lat i 6 miesięcy nie nosi cech rażącej niewspółmierności, której obrońca oskarżonego nie wykazał. Jest ona zaś karą adekwatną do wszystkich ujawnionych, jak i podniesionych w środku odwoławczym okoliczności czynu i właściwości osobistych jego sprawcy.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. G. (1)

Zarzut 2

Sąd Okręgowy nie dopuścił się wskazanych w zarzucie przepisów obrazy przepisów prawa karnego procesowego. W pierwszej kolejności wskazać należy, że zarzucanie jednocześnie naruszenia norm art. 5§2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. powoduje wewnętrzną sprzeczność wywiedzionego środka odwoławczego. Zarzucanie obrazy art. 5§2 k.p.k. może mieć miejsce, gdy Sąd prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i w oparciu o treść art. 7 k.p.k. dokonał swobodnej oceny zebranych dowodów, zaś w sprawie istnieją nadal niedające się usunąć wątpliwości, a mimo to orzekł wbrew określonej w art. 5§2 k.p.k. zasadzie. Kwestionowanie więc dowodu zeznań świadka koronnego, wyłącza obszar możliwość naruszenia art. 5§2 k.p.k. Nie sposób także podzielić stanowiska skarżącego, że uznanie wiarygodności zeznań świadka koronnego doprowadziło do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Dowód z zeznań tego świadka, niezależnie od tego, że stanowi pomówienie oskarżonego o popełnienie zarzucanego mu czynu, nie wyklucza możliwości przyjęcia na jego podstawie sprawstwa oskarżonego, jak w przedmiotowej sprawie. Zeznania takie podlegają tym samym regułom oceny jak każdy inny dowód. M. W. (3) konsekwentnie na każdym etapie postępowania wskazywał, że oskarżony nabywał za każdym razem 2 kg amfetaminy jednorazowo, wskazując ceny kilograma narkotyku i wartości transakcji, tych zaś było kilkanaście, dochodziło do nich w okolicach wynajmowanego przez M. W. (3) mieszkania na O., gdzie oskarżony przychodził pieszo. Wskazywał także źródła pochodzenia narkotyku i uwarunkowania cenowe. M. W. (3) konsekwentnie wskazywał także, że amfetamina dla oskarżonego albo pochodziła z jego produkcji z B. B. (6) albo od J. D.. Określił, że ich współpraca trwała do mniej więcej przełomu 2005/2006 roku, kiedy to oskarżony wyjechał za granicę w celu doskonalenia sztuk walki. Nie tylko same transakcje ale i rola oskarżonego w obszernie opisanym przez świadka koronnego procederze narkotykowym została określona w sposób kompatybilny z innymi jego elementami. Świadek nie miał w tym zakresie żadnych wątpliwości, mimo że odnosił się do elementu szerokiego procederu z udziałem oskarżonego wielokrotnie. Na tle tak ocenionych depozycji M. W. (3) słusznie odmówił Sąd meriti wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. G. (1). Dodać trzeba, na co wskazał Sąd w uzasadnieniu, że oskarżony wyjaśnił, że nigdy nie miał do czynienia z narkotykami, czemu przeczy fakt ujawnienia w samochodzie, którym się poruszał niewielkich ilości kokainy. Ponadto wskazał, że otrzymał od W. kokainę, którą po zmieszaniu z kreatyną wyrzucił, gdyż zżółkła. Wyjaśnienia te słusznie oceniono, jako nie zasługujące na uwzględnienie. Ocena tych wyjaśnień dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego skutkowała odmową ich wiarygodności. Dodać należało, że z przywołanych przez Sąd I instancji ustaleń wynika, że oskarżony poznał M. W. (3) przez wspólnego znajomego E., który prowadził myjnię samochodową przy S.. Sam oskarżony również potwierdził, że zna M. W. (3), wiedział także czym się zajmuje. Czym częściowo potwierdził jego zeznania.

Zarzut 1

Niezasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Istotnie sprawstwo oskarżonego M. G. (1) Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka koronnego, jednak zeznania te były konsekwentne a w połączeniu ze wszystkimi zgromadzonymi w sprawie dowodami tworzyły spójną i logiczną całość. Treść dokonanych przez Sąd Okręgowy ocen zgromadzonych w sprawie dowodów odpowiadająca normie art.7 k.p.k. nie pozwala zakwestionować poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Niezależnie od podniesionych zarzutów Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego w kwestionowanym zakresie, w ten sposób, że wyeliminował z podstawy prawnej skazania art.65§1k.k., bowiem opis czynu nie zawierał znamienia, które odpowiadałoby przyjętej - uzupełnionej wyrokiem Sądu Okręgowego, kwalifikacji prawnej z art.65§1k.k.

Zarzut 3

Zarzut rażącej niewspółmierności kary również nie jest zasadny. Sąd orzekając wobec oskarżonego M. G. (1) karę uwzględnił zarówno istotne okoliczności popełnionego przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Kara ta jest zatem karą adekwatną do okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu, przez to też sprawiedliwą. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wskazał jakie okoliczności miały wpływ na wymiar kary, uwzględnił zarówno te obciążające, w społeczną wysoką społeczną szkodliwość czynu, jak i łagodzące także te podniesione w apelacji, jak dotychczasowa niekaralność, znaczny upływ czasu od inkryminowanego zdarzenia i ustabilizowana sytuacja życiowa. Sytuacja prawna innych oskarżonych, a w szczególności wymiar orzeczonej kary, nie należy do kręgu dyrektyw określonych w art. 53 k.k. W polskim prawie karnym obowiązuje zasada indywidualizacji kary, co oznacza, że kara powinna zostać orzeczona indywidualnie w stosunku do każdego oskarżonego, zgodnie z ustawowymi dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. Oczywiście wewnętrzna sprawiedliwość orzeczenia wymaga przyjęcia tych samych kryteriów pozwalających należycie rozłożyć ciężar odpowiedzialności karnej. Zaskarżony wyrok spełnia te kryteria. Wprawdzie uzasadnienie wyroku, unikając powtórzeń, z racji wielości oskarżonych i podobieństwa zarzutów nie odnosi się do wszystkich szczegółów rzutujących na wymiar kary, to wymiar kar odpowiada funkcji wszystkich tych okoliczności. Kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywna 150 stawek dziennych po 30 złotych, nie może być uznana za karę surową a tym bardziej rażąco niewspółmiernie surową, jeśli się zważy na granice ustawowego zagrożenia do lat 10 pozbawienia wolności. Wymierzona kara zdecydowanie bowiem bliższa jest dolnemu progowi sankcji przepisu.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. D. (2) :

Zarzut 1

Za niezasadny uznać należy zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść orzeczenia. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd Okręgowy w sposób dowolny ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, zaś poczynione ustalenia oparł wyłącznie na zeznaniach świadka koronnego, przy braku innych dowodów potwierdzających popełnienie czynu zabronionego. Zeznania świadka koronnego stanowiły główny dowód w przedmiotowej sprawie, niemniej jednak w zakresie całego procederu narkotykowego, będącego przedmiotem niniejszej sprawy, także z udziałem męża oskarżonej J. D., wsparty szeregiem innych dowodów osobowych, na co wskazuje uzasadnienie wyroku, choć zasadniczo jedyny potwierdzający transakcje z udziałem K. D. (2) (k. 145). Sąd Okręgowy dokonał kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonując w jej następstwie prawidłowych ustaleń faktycznych. Oskarżona K. D. (2) wraz ze swoim mężem J. D. zajmowali się handlem narkotykami, działalność oskarżonej była w sposób szczegółowy opisana przez M. W. (3), który wskazywał, że oskarżona wydawała mu amfetaminę trzymaną w lodówce ich mieszkania, przyjmowała pieniądze, uczestniczyła w rozmowach związanych z działalnością narkotykową. Wszelkie transakcje między nimi odbywały się wyłącznie w domu u D.. Świadek M. W. (3) wskazywał nawet, że amfetaminę trzymali w kuchni w lodówce, zaś okno w kuchni wychodziło na ulicę (...). Kontakty między świadkiem a oskarżoną zawsze odbywały się w ten sam sposób. M. W. (3) najpierw kontaktował się z J. D., a gdy on był nieobecny to towar przekazywała mu jego żona K. D. (2), bądź odbierała od świadka koronnego pieniądze. Ponadto w pojeździe marki F. (...) stwierdzono niewielkie ilości fenyloacetonu, będącego prekursorem narkotykowym. Zeznania świadka koronnego składane wielokrotnie na przestrzeni długotrwałego postępowania były spójne i konsekwentne, także w zakresie uczestnictwa w nim oskarżonej, jako jednego z elementów owego procederu. Natomiast skarżący kwestionując sposób oceny zeznań świadka nie wykazał w czym uchybiła zasadom logiki, wskazaniom wiedzy, czy doświadczenia życiowego.

Zarzut 2:

Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, skoro zostały poczynione w następstwie prawidłowej oceny dowodów. Nie jest też słuszne twierdzenie, bez wykazania, że poczynione ustalenia faktyczne nie mają oparcia w przeprowadzonych dowodach, bo niewystarczające do uznania skuteczności zarzutu.

Dywagacje obrońcy oskarżonej podporządkowane tezie zarzutu, zmierzają wyłącznie do podważenia wiarygodności zeznań świadka koronnego.

Dowód z pomówienia należy traktować na równi z innymi dowodami i poddawać swobodnej ocenie, a nie z gruntu deprecjonować, jako niepełnowartościowy. Bez wątpienia to zeznania świadka M. W. (3) są kluczowe, ale są one konsekwentne, za w toku niniejszego procesu pozytywnie zweryfikowane innymi dowodami co do faktów, które pozostają ze sobą w związku. W tym procesie zeznania M. W. (3) w zakresie J. D. potwierdzone zostały zeznaniami B. B. (6). Nie ma podstaw by odmawiać im wiarygodności, zaś argumenty apelacji także nie zdołały ich wartości zakwestionować. W oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w pełni zasługują na uwzględnienie i akceptację. Nie podważa też wiarygodności świadka twierdzenie obrońcy, że w toku ostatnich zeznań niektórych okoliczności świadek nie pamiętał, co z uwagi na znaczny upływ czasu, stanowi okoliczność naturalną. Tym bardziej jeśli zważy się na rolę oskarżonej, podrzędną w stosunku do innych oskarżonych, w tym przede wszystkim jej męża.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. M. :

Zarzut 1:

Jako niezasadny ocenić należało zarzut obrazy prawa procesowego. Obraza normy wymienionych w zarzucie przepisów wymaga wskazania, jakiego rodzaju uchybień w realizacji ich dyrektyw dopuścił się Sąd orzekający. W odniesieniu do naruszenia normy art.7 k.p.k. skarżący nie wskazał, aby ocena Sądu dokonana została w sprzeczności z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy czy doświadczenia. Nie może tego zastąpić formułowane na dużym poziomie ogólności twierdzenie odnoszące do depozycji M. W. (3), o niekonsekwencji, czy sprzeczności co do dat i ilości przekazywanych A. M. narkotyków. Sąd Okręgowy natomiast konkretnie przytoczył przekazane przez świadka treści i wskazał, które ich elementy są stałe i które z transakcji i z jakich powodów zostały zapamiętane. W odróżnieniu do twierdzeń obrońcy ocena zeznań świadka osadzona została w rzeczywistym kontekście sytuacyjnym. Świadek koronny wielokrotnie przed różnymi organami, w wyniku odpowiedzi na różnie stawiane pytania relacjonował zdarzenia stanowiące elementy obszernego procederu narkotykowego, którego oskarżony, określany przez niego, jako A. T., był jednym z podmiotów. Mimo tego konsekwentnie odtwarzał jego rolę, powiązania charakter dokonywanych transakcji częstotliwość i rodzaj narkotyków. M. W. (3), z uwagi na długotrwałą współpracę z oskarżonym, przerywaną osadzeniami obydwu w ośrodkach penitencjarnych, posiadał wiele informacji o oskarżonym, które przekazał. Świadek koronny poznał oskarżonego za pośrednictwem R. G., także oskarżonego w tej sprawie. A. M. był stałym dilerem M. W. (3) i B. B. (6), w trakcie trwania ich spółki. Początkowo oskarżony brał małe ilości narkotyków, wtedy do ich spotkań dochodziło codziennie. Wskazywał, że heroinę dla oskarżonego nabywał od J. D. i D. P. (1) a także od J. T. (1) i M. W. (1). Opisując transakcje narkotykowe z oskarżonym wskazał, że dwie większe dotyczące 0,5 kg pamięta bardzo dokładnie, gdyż udało mu się w bardzo krótkim czasie bardzo dużo zarobić, czyli dwa razy po 10 000 zł. M. W. (3) wskazał, że J. T. (1), od którego nabywał heroinę potrzebował szybko zarobić, by zapłacić architektowi za projekt domu. Sprzedał świadkowi koronnemu heroinę za 40 złotych za gram a ten następnie sprzedał oskarżonemu za 60 zł za gram. Jako miejsce transakcji wskazał okolicę H. B.. Ponadto do transakcji narkotykowych pomiędzy oskarżonym a M. W. (3) dochodziło w różnych wymienionych przez Sąd miejscach W.. Najmniejsze sprzedawane ilości wynosiły 10 gram a największe 0,5 kg. Świadek Niezmiennie wskazywał, że oskarżony jeździł taksówką S. T. (2), często go spotykał przy Placu (...), podejrzewał, że jest uzależniony od narkotyków, co oskarżony sam potwierdził. W trakcie eksperymentu procesowego świadek wskazał miejsce zamieszkania oskarżonego. Świadek wiedział także, że oskarżony jeździ kradzionym pojazdem, co z kolei potwierdza przytoczony przez Sąd wyrok skazujący. Nie umniejsza znaczenia faktu dobrej znajomości oskarżonego fakt, że świadek podał błędne nazwisko oskarżonego, co Sąd meriti logicznie wyjaśnił tym, że zarówno we wszystkich zeznaniach jak i w kontaktach swojego telefonu świadek posługiwał się określeniem A. T., a nie jego nazwiskiem. Logicznie też ocenił Sąd fakt wynikający z uprzedniej karalności A. M. za posiadanie heroiny o łącznej wadze 10,69 grama netto oraz śladowych ilości żywicy konopi oraz ich udzielania innym osobom, jako przeczący jego twierdzeniu o nabywaniu narkotyku na własne potrzeby, co podważa twierdzenia oskarżonego, jak i tezy jego obrońcy, że narkotyki kupował wyłącznie dla siebie i swojej dziewczyny.

Argumentacja apelacji wypacza także znaczenie zeznań B. B. (6), bo ich rola nie sprowadza się do wyjaśnienia czy oskarżony był przez niego przymuszany do współpracy, tylko czy potwierdził wskazany przez M. W. (3) fakt współpracy - a potwierdził. Potwierdził bowiem fakt sprzedaży narkotyków przez M. W. (3) oskarżonemu, do czego odwołał się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku (k. 135). Nadto w przytoczonych depozycjach M. W. (3) brak jest twierdzenia o zmuszeniu do współpracy lecz, że B. B. (6) podejmował rozmowy z oskarżonym, gdy ten zaczął brać mniejsze ilości narkotyków i słabiej się rozliczać, chcąc go zmusić do dalszej współpracy. Wówczas oskarżony wyłączył telefon i przestał się kontaktować. Twierdzenie świadka w tym zakresie pozostaje w zgodzie z zasadami funkcjonowania spółki (...), gdzie często pojawiały się sytuacje, że to B. B. (6) podejmował czynności w celu wyegzekwowania długu.

Nie sposób także zgodzić się ze skarżącym, że nie zostały wskazane przez świadka ilości sprzedawanych oskarżonemu narkotyków, ta okoliczność została w sposób szczegółowy opisana i wyjaśniona przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu (str. 24-25 uzasadnienia). Oskarżony A. M. nabywał heroinę w ilościach od 10 gram do 0,5 kilograma podczas jednorazowej transakcji, nie mniej niż 20 kilogramów łącznie. Po opuszczeniu przez M. W. (3) aresztu oskarżony heroinę nabywał w ilościach hurtowych, czasami brał za gotówkę a czasami w komis. Podawał także ceny 1100 -1200 zł za 10 g.

Słusznie wiec ocenił Sąd I instancji zeznania świadka koronnego, jako logiczne, konsekwentne i spójne, tworzące, wbrew twierdzeniom obrońcy, logiczną całość. Podczas wyrokowania Sąd uwzględnił całokształt materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej. Zarzucanie zatem temu Sądowi dowolności w ocenie tego materiału jest nieuprawnione.

Zarzut: 2

Konsekwencją nieuwzględnienia zarzutów obrazy prawa procesowego jest nieuwzględnienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalenia bowiem odpowiadają treści dowodów.

Zarzut: 3

Stawiany przez obrońcę oskarżonego z ostrożności procesowej zarzut obrazy prawa materialnego okazał się zasadny. Sąd Okręgowy bowiem wyeliminował z opisu czynu element stanowiący następstwo nabycia – słowa „który to narkotyk następnie zbywał nieustalonym osobom wprowadzając do obrotu znaczną ilość środków odurzających w postaci heroiny”, konsekwencją tej zmiany musiało być więc wyeliminowanie z opisu czynu słów: „czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu” a z podstawy prawnej czynu art.65§1 k.k.

Z uwagi na eliminację merkantylnego elementu czynu z opisu i kwalifikacji prawnej, jak też wniosek oskarżonego złożony ustnie na rozprawie apelacyjnej wraz z argumentacją odnoszącą się do jego aktualnej sytuacji materialnej, obniżono wymiar stawki dziennej grzywny do 20 zł.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K. (2)

Zarzut 1

Zarzut obrazy normy art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k., ani użyta na jego poparcie argumentacja nie są zasadne. Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd Okręgowy w sposób dowolny dokonał oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego a swoje ustalenia co do winy oskarżonego oparł na zeznaniach świadka koronnego M. W. (3), stwierdzając, że są niespójne i wewnętrznie sprzeczne. Przeciwnie z treści licznych zeznań i wyjaśnień M. W. (3) składanych na przestrzeni całego postępowania, wskazanych przez Sąd meriti, wynika obraz zarówno osoby samego oskarżonego, jak i działalności przestępczej, co do szeregu okoliczności zgodny z wyjaśnieniami samego oskarżonego. Dokonane na ich podstawie ustalenia przedstawione w uzasadnieniu na stronach 16 i 17 znalazły pełną akceptację Sądu Apelacyjnego, jak ocena dowodów, która je poprzedziła a zaprezentowana na str. 128-129.

Wynika z nich, że J. K. (2) był jednym z dilerów M. W. (3), był także jednym z trzech jego testerów jako osoba uzależniona od heroiny. W kontekście niekwestionowanego faktu uzależnienia oskarżonego, jako całkowicie dowolne bo nielogiczne, należało ocenić twierdzenie obrońcy, że oskarżony kupował heroinę od M. W. (3) wyłącznie na własny użytek, ewentualnie dla znajomych, a zażywał 2 gramy heroiny dziennie. Jeśli zważyć przy tym na wywód obrońcy o bardzo trudnej sytuacji materialnej oskarżonego, „gdzie okres ten był czasem jego upadku z powodu uzależnienia”, jako argument przeczący, by kupował heroinę by ją następnie zbywać, to już sama ta argumentacja pozwala uznać jej nielogiczność. Pomija całkowicie notoryjny w realiach sprawy fakt, że gram heroiny w inkryminowanym okresie kosztował od 100 do 120 zł, co koszt dziennej konsumpcji przez oskarżonego czyniło kwotą od 200 do 240 zł. Trudno więc pogodzić ze sobą oba twierdzenia obrońcy. W realiach sprawy i dla wiarygodności świadka koronnego nie ma także znaczenia, że nie wskazał on osób, którym osobom oskarżony zbywał heroinę. Z przytoczonych przez Sąd wyroków skazujących oskarżonego wynika, że posiadał 45,6 g heroiny i 9 tabletek MDMA, jak też że udzielił ją J. T. (2).

Sąd w tej kwestii, w oparciu o zeznana M. W. (4), poczynił szczegółowe ustalenia. Wynika z nich, że oskarżony początkowo istotnie narkotyki nabywał wyłącznie na własny użytek, ich zażywanie rozpoczął około 16 roku życia. Z czasem jednak zwiększał ilość nabywanych narkotyków, które od M. W. (3) brał w komis. Sam oskarżony wyjaśnił, że znał świadka koronnego, zaopatrywał się u niego w heroinę, również w większe ilości, nawet 50 gramów, ale dla innych uzależnionych. Kwestię uzależnienia oskarżonego od narkotyków potwierdzał również M. W. (3), wskazywał, że oskarżony miał z tego względu przerwy w handlu. Ta i inne szczegółowo przytoczone przez Sąd meriti okoliczności powodowały, że oskarżony w czasie inkryminowanego czynu nabywał w różnych okresach heroinę w różnych ilościach, w granicach od 10 do 70 g., w pewnym okresie od 50 do 70 g. Nie oznacza to więc sprzeczności depozycji M. W. (3). Ta działalność podlegała różnym zmianom. Z jego depozycji wynikają przykładowo fakty współpracy oskarżonego z innymi osobami na pewnych etapach opisanej przez Sąd meriti działalności. Oskarżony bezpośrednio współpracował z A. J. (3) ps. (...), który dla niego rozprowadzał heroinę nabywaną od B. B. (6) i M. W. (3). Heroinę dla oskarżonego kupowali oni od J. T. (1), J. D. albo od mężczyzny o ps. (...). Towar był dostarczany oskarżonemu do miejsca zamieszania, bowiem oskarżony nie posiadał samochodu. Dodatkowo świadek wskazywał, że wynajął mieszkania na Placu (...), gdzie J. K. (2) mieszkał tymczasowo, miejsce to służyło również jako magazyn. Wiarygodność tych zeznań potwierdza fakt, że J. K. (2) został zatrzymany w pobliżu tego mieszkania, gdzie miał przy sobie 45,6 grama heroiny oraz 9 tabletek MDMA, za co został prawomocnie skazany w 2004 roku. Ponownie zaś został skazany w 2005 roku za posiadanie środków odurzających w ilości 0,66 grama oraz za udzielenie. Trafna na tle zamieszkiwania w mieszkaniu udostępnionym przez M. W. (3) jest konstatacja Sądu meriti, że M. W. (3) nie uczyniłby tego względem zwykłego konsumenta, gdyby nie był dilerem. To zresztą znalazło częściowe oparcie w wyjaśnieniach oskarżonego, o nabywaniu heroiny jednorazowo w ilościach różnych w tym po 50 g. Argumentacja obrońcy J. K. (2), że oskarżony kupował większe ilości narkotyków ale wyłącznie dla swoich kolegów, z którymi brał narkotyki słusznie nie znalazła aprobaty Sądu meriti. Sąd Okręgowy nie kwestionował faktu uzależnienia oskarżonego od heroiny, jednak w świetle okoliczności wskazanych powyżej jak i w uzasadnienia wyroku (k. 16-17, 91-92) nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że oskarżony tych środków nie rozprowadzał.

Zarzut 2

Nie zasługują także na uwzględnienie zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, jako dalsza implikacja kwestionowania oceny dowodów.

Dla ustalenia stałego źródła dochodu nie ma znaczenia, jak to na stronie 186 uzasadnienia wskazał Sąd Okręgowy, jaka jest wysokość dochodu, ani cel na jaki został przeznaczony, wystarczy, że stanowi dodatkowe, ale regularne źródło dochodu. Tym bardziej nie ma znaczenia, aby doszło do powiększenia majątku sprawcy.

Nie ma też w realiach sprawy znaczenia jakie dialogi były prowadzone między J. K. (2) i M. W. (3), jako uczestnikami obrotu, ani deklarowana wcześniej działalność, lecz fakt jak ich współpraca przebiegała w ramach inkryminowanego czynu. W tym zaś zakresie ustalenia Sądu są prawidłowe, odnośnie czasokresu, charakteru transakcji brania heroiny w komis w ilościach od 10 g do 70 g, czy częstotliwości transakcji. W tym zakresie Sąd nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych.

Jako częściowo trafny uznać należało zarzut kwestionowania ogólnej ilości w postaci kilkudziesięciu kilogramów heroiny. Nieprecyzyjność tego ustalenia skłania do przyjęcia argumentacji obrońcy (str.5 apelacji) i ustalenia najmniejszej ilości spośród wskazanych przez M. W. (3) wyliczeń.

Zarzut 3

Zarzut jest częściowo zasadny. Na skutek zmiany zaskarżonego wyrok w punkcie LXXI w zakresie zarzutu LXXXVI w ten sposób, że ilość nabytego środka odurzającego w postaci heroiny ustalono na nie mniej niż 20 kg, orzeczona wobec oskarżonego J. K. (2) kara pozbawienia wolności musiała zostać obniżona. Nadto Sąd Apelacyjny uwzględnił, że oskarżony od 2005 roku nie zażywa narkotyków, studiuje, obronił licencjat, pracuje, zajmuje się córką oraz matką, zaś od popełnionego czynu upłynął znaczny okres czasu a w czasie popełnienia czynu sam był uzależniony od heroiny. Aktualnie jest osobą niekaraną. Stwierdzenie tych okoliczności skutkowało obniżeniem kary pozbawienia wolności do roku i 6 miesięcy. Na jej poczet zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie. Z uwagi na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, obrót znaczną ilością narkotyków kara pozbawienia wolności orzeczona została bez warunkowego zawieszenia. Tak orzeczona kara spełnia swoje cele w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Jest karą sprawiedliwą i współmierną w stosunku do popełnionego przez oskarżonego czynu. Orzeczona w tym wymiarze kara spełnia dyrektywy określone w art. 53 k.k. niezależnie od formy jej odbycia.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. O. (1)

Zarzut

Nie jest zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uniemożliwia ustalenie sprawstwa oskarżonego S. O. (1) w zakresie obu przypisanych czynów. Sąd Okręgowy ustalając rolę oskarżonego w tym przestępczym układzie personalnym, jak i konkretne działania, swoje ustalenia oparł o treść zeznań świadków M. W. (3), B. B. (6), J. T. (1) i P. R. (1) wymienionych w uzasadnieniu na str. 65, poddanych analizie przedstawionej na str. 148-149, 165-166, która skutkowała ustaleniami szczegółowo zaprezentowanymi na str.61-65 uzasadnienia. Zarówno ocenę dowodów, jak i wynikające z niej dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela.

Z wymienionych a kwestionowanych przez skarżącego obrońcę zeznań jednoznacznie wynika, że rola oskarżonego stanowiła udział w procederze odbywanych na dużą skalę transakcji narkotykowych pomiędzy M. W. (3) i B. B. (6) a P. R. (1). S. O. (1) i M. S. (1), z jego polecenia wykonywali wszelkie w tym zakresie czynności. Z tego względu zeznania obu stron wielu dokonywanych transakcji w sposób kompatybilny określają rolę oskarżonego. Wynika z nich, że S. O. (1) współpracę z P. R. (1) rozpoczął w 2003 roku. Następnie w okresie od stycznia 2004 roku do 25 listopada 2005 roku był pozbawiony wolności, a po opuszczeniu aresztu śledczego powrócił do współpracy z P. R. (1). Oskarżony działał na jego zlecenie, odbierał narkotyki od dostawców P. R. (1) a następnie rozwoził jego poszczególnym odbiorcom. Oskarżony S. O. (1) współpracował z M. S. (1) na zlecenie P. R. (1). S. O. (1) zajmował się sprzedażą głównie heroiny, zaś M. S. (1) amfetaminy, niemniej jednak podział ten nie był sztywny, obaj pełnili także rolę tzw. magazynierów. Oskarżony wraz z M. S. (1) na zmianę odbierali od M. W. (3) amfetaminę po kilka a nawet kilkadziesiąt kilogramów jednorazowo. Decyzje w zakresie ceny i ilości narkotyku podejmował P. R. (1) i głównie on dokonywał rozliczeń.

Z kolei J. T. (1) prowadził na dużą skalę handel narkotykami z P. R. (1) i stąd znał zarówno oskarżonego, którego rolę i udział w zdarzeniu przedstawił, jak też współpracujących z nim M. S. (1) i S. O. (1). Określił oskarżonego, jako kuriera P. R. (1). Wskazał też charakter transakcji, w których uczestniczył. Potwierdził tym samym sposób kontaktowania się z nimi i rozliczeń za narkotyki pozyskiwane czy przekazywane dla P. R. (1). J. T. (1) potwierdził więc przedstawione przez pozostałych świadków okoliczności współpracy oskarżonego S. O. (1) wraz z M. S. (1) i P. R. (1).

Oskarżony S. O. (1) jest osobą karaną za czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnione w okresie bezpośrednio poprzedzającym inkryminowany czyn, jak i już po nim.

Nietrafnie skarżący usiłuje podważyć wartość zeznań powyższych świadków odnosząc je niesłusznie do rozstrzygnięcia o uniewinnieniu oskarżonego przedmiotowym wyrokiem od popełnienia czynu z art. 258§1 k.k., tj. od udziału w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, w skład której wchodzili M. W. (3), B. B. (6) i inne ustalone osoby. Rozstrzygnięcie to bowiem zapadło, jak wskazuje uzasadnienie Sądu na str. 174-175, nie w wyniku uznania niewiarygodności dowodów, lecz zakwestionowania dokonanej przez prokuratora oceny faktycznej i prawnej czynu. Sąd Okręgowy wręcz bowiem wskazał, że prokurator nie wyciągnął prawidłowych wniosków w zakresie subsumpcji. Z zeznań świadka P. R. (1) wynikało wszak, że S. O. (2) i M. S. (1) jedynie wiedzieli, że P. R. (1) należy do grupy przestępczej tzw. (...), lecz sami nie brali udziału w spotkaniach grupowych, nie płacili tzw. beczek.

Nie sposób także podzielić stanowiska skarżącego, co do odmowy wiarygodności zeznaniom świadka J. T. (1) z uwagi na jego uzależnienie od narkotyków. Wskazać należy, że w tym zakresie opinię wydał biegły psycholog, w którego obecności świadek był przesłuchany. Biegły wskazał, że jego stan psychiczny nie budzi wątpliwości w kwestionowanej sferze i stanowi właściwy, wartościowy materiał dowodowy. Udzielane odpowiedzi były w zasadzie spójne wewnętrznie i logiczne, i mogą być brane pod uwagę jako właściwy, wartościowy materiał dowodowy. Ta okoliczność została zatem poddana ocenie Sadu i przedstawiona w uzasadnieniu na str. 165. Podobnie zresztą zeznania świadka M. W. (3) były przedmiotem oceny pod względem psychologicznym i w kwestionowanym zakresie także zostały pozytywnie zweryfikowane.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S. (1)

Zarzut 1

Zarzut jest niezasadny. Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy wskazanych w apelacji przepisów postępowania karnego. Zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym, jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd dokonał oceny przeprowadzonych dowodów nie uchybiając normie zawartej w art.7 k.p.k. a za podstawę ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego czynu przyjął, zgodnie z art. 410 k.p.k., całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, wynikających z dowodów, które uznał za wiarygodne Ocena dowodów i wynikających z nich okoliczności wskazuje, że dokonane ustalenia odpowiadają ich treści. Analiza ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów i zmieniający się na przestrzeni trwania postępowania ich kształt. W wywodach Sądu Okręgowego wskazujących na zgodną z normą art. 7 k.p.k. ocenę materiału dowodowego, nie stwierdzono błędów o charakterze logicznym ani faktycznym. Poczynione w oparciu o nią ustalenia są prawidłowe.

Ustalając rolę oskarżonego w zakresie przypisanych czynów swoje ustalenia Sąd Okręgowy oparł na treści zeznań świadków M. W. (3), B. B. (6), J. T. (1) i P. R. (1) wymienionych w uzasadnieniu na str. 65, poddanych analizie przedstawionej na str. 148-149, 165-166, która skutkowała ustaleniami szczegółowo przedstawionymi na str.61-65. Zarówno ocenę dowodów, jak i wynikające z niej dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela. Z wymienionych a kwestionowanych, jako sprzeczne ze sobą zeznań jednoznacznie wynika, że rola oskarżonego stanowiła uczestnictwo w obrocie narkotykami M. W. (3) i B. B. (6) z P. R. (1) a jego także z J. T. (1). Natomiast współpracujący z P. R. (1) M. S. (1) i w podobnej roli działający M. O. wykonywali jego polecenia i wszelkie w tym zakresie czynności. Każda ze wskazanych osób uczestnicząca w tym procederze opisała zdarzenie z własnej perspektywy. Nie oznacza to jednak, że nie każdy element zdarzenia musiał zostać wskazany przez co najmniej dwóch świadków.

Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynika, że S. O. (1) zajmował się sprzedażą głównie heroiny, zaś M. S. (1) amfetaminy. Z treści zeznań świadków wynika, że jego działania skoncentrowane były na transakcjach z udziałem amfetaminy, zaś czynność z udziałem heroiny na tym tle stanowiły niewielki udział, bo 10 kilogramów przekazaną M. W. (3) i B. B. (6) w trakcie kilkukrotnych transakcji. Nie podważa więc zeznań M. W. (3) przytoczone ogólne stwierdzenie P. R. (1) z 2012 r., że M. S. (1) nie brał udziału w transakcjach z heroiną, skoro taką rolę miał S. O. (1). Świadek zaznaczał, że podział czynności ze względu na rodzaj narkotyku nie był sztywny. Natomiast rola P. R. (1) nie była związana z bezpośrednim dostarczaniem narkotyku, on bowiem podejmował decyzje w zakresie ceny i ilości narkotyku oraz dokonywał rozliczeń.

Podobnie należało odnieść się do argumentu użytego na poparcie tezy o niemożności udziału M. S. (1) przestępstwie udziału w obrocie prekursorem BMK. Przytoczona w apelacji wypowiedź „ Przy BMK S. nie brał udziału, bo ci ludzie, którzy nam dawali BMK znali S. i mieli do niego zaufanie a nie znali F. i dlatego F. nie brał udziału w tych transakcjach” jednoznacznie dotyczy transakcji nabycia BMK, zaś przypisany oskarżonemu czyn polegał na przekazaniu prekursora BMK. Sąd ustalił, że gdy W., B. i P. produkowali amfetaminę B. B. (6) wraz z M. W. (3) nabywali od P. R. (1) płyn BMK. Przed transakcjami W. z B. spotykali się z P. R. (1) i ustalali szczegóły dotyczące ilości, ceny i dostawy. Pierwsza z transakcji miała miejsce na tyłach Komendy Stołecznej Policji w W.. Było to 20 litrów BMK, który taksówką przywiózł S. O. (1). W bagażniku miał plastikowy kanister z płynem i był przeznaczony do ich produkcji. Kolejne dwie transakcje miały miejsce pod domem B. B. (6). Przebiegały podobnie. Płyn przywiózł S. O. (1). Dostawy były po 10 lub 20 litrów. Z P. R. (1) bezpośrednio rozliczył się B. płacąc po 420 – 450 dolarów za litr płynu. Na zlecenie P. R. (1), W. S. (2) przekazywał B. B. (6) prekursor BMK w ilościach od 10 do 20 litrów przy jednorazowej transakcji, nie mniej niż 30 litrów łącznie. Do przekazania płynu doszło w okolicach Komendy Stołecznej Policji w W.. Nie ma więc znaczenia, kto płyn odbierał od nabywcy, aby czuli się pewnie, tylko kto uczestniczył przy przekazaniu, gdyż to stanowiło przedmiot zarzutu.

Twierdzenie apelującego, że B. B. (6) oskarżonego nie rozpoznał, nie może skutecznie podważyć dokonanych ustaleń. Czynność ta w istocie przebiegła następująco. W toku czynności konfrontacji w dniu 1 kwietnia 2011 r. (tom 84 k. 152) świadek B. stwierdził: „ Podtrzymuję swoje wyjaśnienia. To było 5 lat temu i teraz nie kojarzę tego pana. To jest duży upływ czasu. Więc teraz nie mogę powiedzieć na pewno, czy to jest ten pan, o którym wyjaśniłem w odczytanym fragmencie jako o F. ”. W dniu 7 czerwca 2010 (tom 95 k.1060) świadek zeznał - „ w okresie 2005-2006 roku braliśmy także ecstasy w ilości nie mniejszej niż 1000 – 2000 tabletek jednorazowo… Przypominam sobie jedną transakcję na stacji benzynowej. Byliśmy wtedy razem z M. W. (3) i wtedy kupiliśmy od O. za pośrednictwem F. jakąś ilość tabletek ecstasy…”(tom 116, k.1389). W dniu 11 maja 2011 r. świadek B. wymienił osoby, które w czasie spółki z W. stale z nimi współpracowały, w tym O., czyli P. R. (1) i F. od O., czyli M. S. (1). W taki sposób zarówno B. B. i M. W. go określali i tak też P. R. (1) ps. (...) określał swojego, jak o nim mówił magazyniera, co do którego nie było wątpliwości, że to M. S. (1). Natomiast w dniu 19 marca 2012 r. na rozprawie B. B. (6) rozpoznał S. O. (1), jako S. od O., który razem z F. określani byli przez M. W. (3) „ M. od O. ”, których współpracę opisał on, jak i sam P. R. (1). (tom 135 k. 16355.) W świetle szczegółowo przytoczonych depozycji świadka B. B. (6) rozpatrywanych w kontekście zeznań innych świadków, twierdzenie obrońcy nie podważa ani dokonanych ustaleń, ani wiarygodności zeznań świadka B. B. (6).

Brak jest zatem podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków, które wzajemnie się uzupełniały, tworząc jasny, jednoznaczny obraz inkryminowanego procederu. Występujące różnice w ilości narkotyków zawsze były rozstrzygane przez Sąd na korzyść oskarżonego, Sąd przyjmował najmniejszą ilość jaką wskazywali świadkowie, zgodnie z normą art. 5§2 k.p.k. Wątpliwości co do ilości narkotyków w trakcie poszczególnych transakcji mogły się pojawiać, jeśli się uwzględni ilość przeprowadzonych transakcji narkotykowych oraz różny stopień zaangażowania poszczególnych osób w poszczególne transakcje, a tym różną percepcję zdarzenia. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił zatem na przypisanie sprawstwa oskarżonemu M. S. (1), powodując, że stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie działalności oskarżonego został ustalony w sposób prawidłowy w oparciu o zeznania wskazanych świadków. M. S. (1) podlegał P. R. (1), współpracował także z S. O. (1). M. W. (3) określał ich - (...). M. S. (1) uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych. Amfetaminę odbierał od B. B. (6), P. Z., T. Z. (2) oraz od mężczyzny o ps. (...). Na polecenie P. R. (1) także zbywał amfetaminę m.in. J. T. (1) oraz przekazywał heroinę M. W. (3) i B. B. (6), którą najczęściej odbierał P. M. (1). M. S. (1) pośredniczył także w przekazywaniu M. W. (3) co najmniej 120.000 tabletek ekstazy. M. S. (1) posiadał także swoich klientów, którym sprzedawał tabletki ekstazy, z czego następnie rozliczał się z P. R. (1). M. S. (1) uczestniczył także w obrocie znaczną ilością prekursora BMK, który przekazywał M. W. (3) i B. B. (6) do produkcji amfetaminy. Okoliczności, które wskazywali świadkowie M. W. (3) i B. B. (6) zostały następnie zweryfikowane relacjami J. T. (1) i P. R. (1). Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd dokonał dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Także zarzut rażącej niewspółmierności kary nie jest zasadny. Sąd orzekając wobec oskarżonego karę uwzględnił zarówno istotne okoliczności popełnionego przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Kara ta jest zatem karą adekwatną do okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu w tym ilości narkotyków będących przedmiotem czynu, przez to też sprawiedliwą. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wskazał jakie okoliczności miały wpływ na wymiar kary, uwzględnił zarówno te obciążające, jak wysoką społeczną szkodliwość czynu, jak i łagodzące, jak znaczny upływ czasu od inkryminowanych zdarzeń. Podniesiony natomiast zarzut jest całkowicie gołosłowny, gdyż nie zawiera argumentów, które Sąd dodatkowo miałby uwzględnić. Sąd Apelacyjny nie znalazł natomiast innych, niż wskazane przez Sąd meriti. Wymiar kary 5 lat pozbawienia wolności i grzywny nie może być uznany, w kontekście przypisanego czynu, jak i wynikających z uzasadnienia wyroku warunków osobistych oskarżonego, za rażąco niewspółmiernie surowy, jeśli się zważy na stopień wyczerpania sankcji przepisu przewidującego karę do 10 lat pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. L. .

Zarzut 1

Zarzut obrazy normy art. 5§2 k.p.k. jest bezzasadny. Skarżący może skutecznie powoływać się na treść art. 5§2 k.p.k. tylko wtedy, gdy Sąd orzekający po przeprowadzeniu postępowania dowodowego dokona wszechstronnej oceny dowodów, zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. i mimo tego nie usunie wątpliwości, co do istotnych okoliczności sprawy. Skoro skarżący kwestionuje ocenę dowodów na gruncie normy art.7 k.p.k., to trudno się dziwić, że nie wskazuje wątpliwości zgodnie z wymogiem przepisu, którego naruszenie przypisuje Sądowi. Natomiast z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wynika, aby Sąd powziął wątpliwości, a przeciwnie, ocenę dowodów przedstawił w sposób jednoznaczny i kategoryczny. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zachodzi także taka sytuacja dowodowa, aby wskazywała na konieczność powzięcia wątpliwości.

Natomiast kwestionowane przez skarżącego okoliczności nie odnoszą się do oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo, lecz stanowią zarzut dowolnej oceny dowodów.

Zarzut 2

Te zresztą także nie są zasadne, jako zarzuty kwestionujące ocenę materiału dowodowego - depozycji M. W. (3) i opinii biegłej A. D.. Wbrew treści zarzutu Sąd orzekający nie dopuścił się naruszenia wskazanych w nich przepisów. Zarówno treść dowodów, jak i uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd dokonał oceny przeprowadzonych dowodów nie uchybiając normie zawartej w art.7 k.p.k. W wywodach Sądu Okręgowego nie stwierdzono błędów o charakterze logicznym ani faktycznym. Ocenę tę odzwierciedla uzasadnienie na str.155-157. Nie sposób jej podważyć dywagacjami skarżącego, o bezwarunkowym uznaniu zeznań świadka koronnego. Uznanie jego wiarygodności uwarunkowane bowiem było analizą wielokrotnie w tym zakresie składanych przez świadka depozycji, na różnych etapach postępowania, pytanego przez przedstawicieli różnych organów i strony. Relacje świadka koronnego zostały nadto zweryfikowane opiniami fizykochemicznymi biegłych, w tym kwestionowaną przez obrońcę, jak też faktami wynikającymi z dokumentów. Postulat zaś skorelowania oceny zeznań świadka koronnego w z zeznaniami innych osób nie został sprecyzowany. Natomiast co do relacji pozostałych uczestników zdarzenia, to oskarżony R. L. zaprzeczył obecności w miejscu zdarzenia i możliwości przeprowadzenia przedmiotowego procesu chemicznego, zaś J. D. odmówił składania wyjaśnień kwitując w sposób dosadny relację świadka koronnego.

Nie może być także uwzględniony użyty w tym kontekście argument o braku wnikliwości Sądu opatrzony argumentem, że stan faktyczny zawarł na jednej stronie 76-77 (str.5 apelacji), czemu przeczy fakt, że ocena dowodów zawarta została na stronach 155-157 a zawiera szczegółowe przytoczenie faktów i okoliczności przestępstwa. Wynika z niej, że doszło do niego w mieszkaniu na O., przy ul. (...), które wynajmował na potrzeby własnej działalności przestępczej M. W. (3). Było to w okresie jego współpracy z B. B. (6). Do mieszkania tego przyszedł J. D. wraz z R. L., przynieśli aminę w celu wytrącenia jej w gotową amfetaminę. Całą aparaturę przyniósł J. D. w jednej torbie podróżnej, a w drugiej miał odczynniki. Początkowo świadek myślał, że udostępni im tylko lokal i zostawi ich samych, ale ku jego zaskoczeniu, J. D. kazał mu zostać. Będąc obecnym przy wytrącaniu amfetaminy, szczegółowo wskazał, że praktycznie całą pracę wykonywał oskarżony L., który wykonywał te czynności w kuchennym fartuchu. Świadek jedynie pomagał odsunąć stoły. Aby uniknąć rozprzestrzenienia odoru amfetaminy, proces odbywał się w kuchni, przy otwartym oknie i włączonym wiatraku, by wydmuchiwał charakterystyczną woń, aby jak najmniej pozostawało jej wewnątrz mieszkania. Przeprowadzili dwukrotnie końcowy proces wytrącania amfetaminy. Uzyskali w ten sposób amfetaminę, raz w ilości 14 kilogramów, a drugi raz 12 kilogramów. M. W. (3) był obecny w toku obu procesów.

Sąd dokonując oceny zeznań świadka M. W. (3) przytoczył szereg okoliczności pozytywnie weryfikujących jego wiarygodność.

Odnośnie samej osoby R. L., w kontekście jego znajomości omawianych procesów chemicznych, co usiłuje podważyć skarżący, Sąd meriti wskazał, że w mieszkaniu R. L. zabezpieczono susz roślinny z obecnością syntetycznych kannabinoidów (k. 95 – 96 t. 58). Natomiast z odpisu wyroku z dnia 28 sierpnia 2000 roku w sprawie II K 370/96 i faktu, że oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności w okresie od dnia 30 stycznia 2001 roku do dnia 4 lipca 2003 roku będąc skazanym za produkcję siarczanu amfetaminy (t. 58 k. 190 – 199), zasadnie wywiódł, że oskarżony posiadał umiejętność wytrącania amfetaminy.

Wbrew argumentom skarżącego nie stanowi dowodu wykluczenia sprawstwa R. L. brak stwierdzenia jego dowodów bytności w mieszkaniu będącym miejscem zdarzenia, w postaci odcisków palców, czy śladów DNA. Sam skarżący wskazuje, że było to mieszkanie wynajmowane przez M. W. (3) przez pół roku. Sąd zaś przytoczył zeznania właściciela mieszkania przy ul. (...), który zeznał, że na przestrzeni ostatnich lat wynajmował to mieszkanie różnym osobom a po zakończeniu najmu zawsze mieszkanie było wysprzątane. Trudno więc oczekiwać, aby w takich okolicznościach, po kilku latach zachowały się ślady biologiczne dwóch opisanych wizyt oskarżonego.

Nie może być też trafny argument obrońcy o niemożności przeprowadzenia dwóch procesów wytrącenia amfetaminy, wobec braku stwierdzenia jej śladów na ścianach mieszkania. Jak też nie jest słuszne jego założenie, że omawiany proces spowodowałby interwencję sąsiadów wyczuwających charakterystyczną dla produkcji woń. Kwestię tę wyjaśnił Sąd Okręgowy w oparciu o przeprowadzoną na tę okoliczność opinię biegłej z zakresu chemii A. D.. Wskazała ona okoliczności uzasadniające nieujawnienie śladów w mieszkaniu po upływie 5-6 lat od przedmiotowego procesu - końcowego etapu wytrącania amfetaminy, jak otwarcie okna, włączenie wentylatora, czy temperaturę i rozmiary urządzeń, jak też wskazała, że czas potrzebny na samo strącenie wskazanej w zarzucie ilości substancji wynosił zaledwie godzinę (k. 25816). Te okoliczności nie pozwalają podzielić też tezy, że prowadzony godzinny proces, przy otwartym oknie i włączonym wentylatorze musiał wywołać reakcję innych mieszkańców. Zatem zeznania świadka koronnego w powiązaniu z ustną opinią biegłej zasługują na uznanie ich za w pełni wiarygodne. Dywagacje skarżącego, który kwestionuje uznanie zeznań świadka koronnego za wiarygodne, uznać należy za niezasadne.

Zarzuty 4-7 błędu w ustaleniach faktycznych, jako następstwo dokonanej prawidłowej oceny dowodów nie mogą być zasadne. Dokonane ustalenia odpowiadają wszak treści dowodu.

Zarzut 3 i 8

Wbrew twierdzeniom obrońcy uzasadnienie wyroku nie jest dotknięte zarzucanymi uchybieniami, zaś jak wcześniej wskazano, przytoczone udowodnione fakty przedstawiono na stronie 76-77 a ocenę dowodów na stronach 155-157. Spełnia ono wymogi art. 424 k.p.k.

Ponadto zgodnie z dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 k.k. Sąd uzasadnił jakie okoliczności wziął pod uwagę wymierzając ją oskarżonym, jak społeczną szkodliwość czynów obrotu i produkcji narkotyków odnosząc się do ich szkodliwego wpływu dla zdrowia i życia człowieka, z drugiej strony uwzględnił znaczny upływ czasu od popełnionych czynów. Biorąc pod uwagę, że za zbrodnię zagrożoną od 3 do lat 15 lat pozbawienia wolności popełnioną w warunkach recydywy z art. 64§1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 3 lat, wobec nie wskazania indywidualnie żadnych dodatkowych okoliczności łagodzących, należało uznać, że upływ czasu, jako jedyna okoliczność łagodząca była na tyle determinująca, by orzec najniższą karę przewidzianą przez sankcję przepisu art.53 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W ten sposób orzeczonej kary nie sposób więc uznać za rażąco niewspółmiernie surową.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. F.

Zarzut 1 i 2

Zarzuty okazały się częściowo zasadne.

Niezasadne są one w zakresie kwestionującym stronę podmiotową czynu, poprzez próbę wykazania, że oskarżony nie miał świadomości, co do przeznaczenia wynajętej przez niego posesji.

W ocenie Sądu odwoławczego, sprawstwo oskarżonego J. F. zostało przez Sąd Okręgowy należycie wykazane w oparciu o szczegółowo przytoczone okoliczności w jakich doszło do wynajęcia a następnie eksploatowania posesji w C.. Wynika z nich, że J. F., który zajmował się remontem mieszkania M. W. (3) i to na jego prośbę miał znaleźć miejsce nadające się do produkcji amfetaminy, spełniającego określone kryteria, w tym oddalone od innych zabudowań, wyposażone w tzw. siłę i bieżącą wodę w zamian za wynagrodzenie w kwocie 5 000 zł od każdego cyklu produkcyjnego. Kiedy znalazł nieruchomość takich cechach oskarżony, M. W. (3) i chemik E. S. wspólnie pojechali obejrzeć nieruchomość w C., co miało miejsce po skończonej produkcji w G.. J. F. wynajął budynek mieszkalny i gospodarczy od Z. W., podając nieprawdziwą informację, że będą tam zamieszkiwać sezonowi robotnicy. Wynajęcie nieruchomości nie ograniczyło się do pośrednictwa, ale oskarżony był przez cały czas stroną umowy najmu i cały czas to on rozliczał się z właścicielem za czynsz i media co 2-3 miesiące i jak sam oskarżony wskazał, były to kwoty symboliczne. Sam zaś miał otrzymywać od wynagrodzenie uzależnione od cyklu produkcyjnego na poziomie 5 000 zł W tym zakresie zeznania świadka M. W. (3) są konsekwentne i jednoznaczne. Nie sposób ich podważyć sprzecznymi ze sobą wyjaśnieniami oskarżonego, od całkowitego zaprzeczenia wiedzy o przeznaczeniu poszukiwanej nieruchomości, poprzez domysły co do jej przyznanie, aż do tego, że W. mu wprost powiedział, że będzie produkował amfetaminę. Nie sposób także podważyć dywagacjami obrońcy odwołującego się do zasad logiki i doświadczenia, wedle których M. W. (3) nie mógł wtajemniczyć oskarżonego, aby nie ryzykować. Odmienne w tym względzie jest postrzeganie zasad logiki przez Sąd odwoławczy. Oskarżony przejmując na siebie odpowiedzialność wynajęcia nieruchomości, regulując w jego trakcie zobowiązania i przyjmując znaczące i nieadekwatne do przysługi (zwykłej przysługi pośrednictwa) kwoty od producentów, stawał się współsprawcą czynu i to stanowiło dla W. i jego wspólników gwarancję lojalności. Gdyby szukali tylko pośrednika w znalezieniu nieruchomości, poprzestaliby tylko na tym.

Tym samy prawidłowo i zgodnie z treścią dowodów Sąd meriti ustalił, że oskarżony swoim czynem ułatwił wskazanym w zarzucie osobom przeprowadzenie w utworzonym w wynajmowanym przez niego budynku w C. laboratorium chemicznym przeprowadzenie wielu cyków produkcyjnych syntezy amfetaminy. Nie ma więc znaczenia, że oskarżony nie znał szczegółów produkcji, skoro przypisano mu pomocnictwo a nie współsprawstwo.

Należało się natomiast zgodzić ze skarżącym, że z przytoczonych przez Sąd wyjaśnień M. W. (3), wyjaśnień samego oskarżonego, z treści przypisanego czynu jak i dokonanych ustaleń, wynika jednoznacznie, że działanie oskarżonego stanowiło pomoc w produkcji amfetaminy w laboratorium w C.. Nie dotyczyło natomiast w żadnej mierze produkcji w G.. Stąd też wbrew twierdzeniu skarżącego zapis zawarty na stronie 184 uzasadnienia, że dotyczyło także produkcji w G. stanowi zwykłą pomyłkę. Przypisana oskarżonemu czynność sprawcza w żadnej bowiem mierze laboratorium w G. nie dotyczyła.

Z treści ustaleń Sądu zawartych na stronie 74 uzasadnienia wynika nadto, że produkcja w C. trwała w okresie od połowy 2006 do jesieni 2006 r. Po tym czasie laboratorium przeniesiono do G., gdzie kontynuowano produkcję do wiosny 2007 r. skąd ponownie przeniesiono ją do C., gdzie trwała do czasu zatrzymania w dniu 18 lipca 2007 r. Konsekwencją niedostrzeżenia przez Sąd Okręgowy tej sprzeczności była konieczność zmiany opisu czynu poprzez z wyeliminowanie z okresu czynu przełomu lat 2006/2007 r.

Ponadto z dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń (str. 74) wynika, że w tym okresie w C. do jesieni 2006 r. wyprodukowano 700 kg amfetaminy a zaraz po przerwie 13 kg w kolejnym procesie ilość amfetaminy z 25 l BMK (str.75). W oparciu o treść opinii biegłych, jak i zeznania M. W. (3) należało przyjąć, że była to co najmniej ilość 17 kg, czyli łącznie 30 kg. Uwzględniając ustalenia Sądu, należało uwzględnić je w opisie czynu ustalając w miejsce „960 kilogramów amfetaminy” - „co najmniej 730 kg amfetaminy”.

Jakkolwiek zeznania M. W. (3) pozostają jednoznaczne co do roli oskarżonego J. F. w zakresie przypisanego mu czynu, to fakt ustalenia kwoty przyjętej przez oskarżonego z tytułu udzielonej pomocy stanowił wynik dokonywanych przez świadka koronnego szacunków, na co składały się kwoty wcześniej ustalonych każdorazowo otrzymywanych kwot po 5 000 zł. Z zeznań świadka nie wynika, niezależnie od jednoznacznie wskazywanych wcześniejszych uzgodnień o sposobie rozliczania się z oskarżonym, aby obligatoryjnie każdy cykl produkcyjny, skutkował wypłaceniem ustalonej kwoty. Choć przytoczone przez skarżącego fragmenty depozycji M. W. (3) mają charakter wybiórczy, to wskazują na wynikającą z jego licznych zeznań tendencję do minimalizowania kosztów produkcji. Jakkolwiek oskarżony F. w toku kwestionowanych przez obrońcę i wcześniej niego samego wyjaśnień, motywowanych chęcią opuszczenia aresztu potwierdził przyjęcie kwoty 70 000 zł, to okoliczność ich złożenia w połączeniu z brakiem kategoryczności w tym zakresie świadka koronnego, nie powinny przesądzić o dokonaniu takiego ustalenia. Natomiast należy zważyć, że już przez Sądem Okręgowym Jarosław F. odniósł się do kwot przekazanych z tego tytułu, do podanej przez siebie wcześniej, jak i wskazanej w zarzucie, twierdząc, że kwota 70 000 zł jest zawyżona, wszak M. W. (6) wypłacił mu łącznie 30 000 zł, (k.16580). W konsekwencji takiej oceny depozycji obu osób należało zmienić opis czynu, zastępując słowa: „każdego przeprowadzonego cyklu produkcyjnego - łącznie kwotę około 75.000 zł” - słowami: „wielokrotnie – łącznie nie mniej niż 30.000 zł”.

W następstwie powyższej zmiany dokonano też zmiany zaskarżonego wyroku w punkcie XXXIV w ten sposób, że orzeczoną na podstawie art.45§1k.k. kwotę przepadku równowartości korzyści majątkowej obniżono do 30 000.

Zarzut 3

Zarzut jest zasadny. W wyniku dokonanych zmian, jak też uwzględnienia okoliczności podmiotowych czynu związanych z aktualnym sposobem życia niekaranego oskarżonego, za czyn stanowiący formę sprawczą pomocnictwa na podstawie art. 19§2k.k. w zw. z art.60§1 i §6 pkt 2 k.k. zastosowano wobec oskarżonego nadzwyczajne złagodzenie kary pozbawienia wolności obniżając jej wymiar do 2 lat. Kara orzeczona wobec oskarżonego wyrokiem Sądu Okręgowego jest karą niewspółmiernie surową do roli oskarżonego w popełnieniu czynu, również orzeczenie jej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za ten czyn byłoby nieadekwatne do stopnia zawinienia, jak też jego warunków osobistych, oraz aktualnego funkcjonowania w społeczeństwie.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego J. F. kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 lutego 2011 r. do dnia 28 września 2012 r.

Apelacja oskarżonego W. S. (1)

Zarzut 1 i 2 i 3 dot. czynu z pkt XXIX

Jako zasadne ocenić należało zarzuty kwestionujące przypisanie oskarżonemu W. S. (1) udziału w grupie przestępczej. Nie każda forma przestępczego współdziałania stanowi jednocześnie udział w grupie przestępczej. Z akceptacją w tej mierze należało odnieść się do przytoczonego przez skarżącego orzecznictwa, jak i założeń wskazanych w tym zakresie przez Sąd meriti. Analiza materiału dowodowego, jak i dokonane przez Sąd ustalenia w zakresie funkcjonowania grupy przestępczej opisane na stronach 66-75 uzasadnienia nie dają podstaw do subsumpcji działań oskarżonego pod przepis art.258§1 k.k. Grupa producencka składała się z osób, które pełniły w niej istotne role, współdziałały w ramach realizacji wspólnego celu, jak M. W. (3), czy jego szwagier P. M. (1), D. P. (1), E. S. czy B. B. (6). Osoby te tworzyły wspólny fundusz (str.67), a przejawem wykraczającym poza zwykłe współsprawstwo było przekazywanie pieniędzy żonie zatrzymanego D. P. (1) ps. (...). Dla wymienionych osób produkcja, nabywanie prekursorów, załatwianie miejsc do produkcji i jej przenoszenie jak też zbywanie stanowiło wspólny cel. Tymczasem W. S. (1) otrzymywał wynagrodzenie za pomoc od E. S., gdyż faktycznie był jego pomocnikiem. Sąd określając zakres działań oskarżonego wskazał, że doglądał on procesów produkcji pod nieobecność E. S., czyścił urządzenia służące do wytwarzania amfetaminy oraz pilnował posesji przed dostępem osób trzecich, choć w początkowym okresie robił jedynie posiłki i herbatę. Natomiast oskarżony nie uczestniczył w ostatnim już procesie produkcji tzw. wytrącania amfetaminy. Jego wynagrodzenie miało stały charakter i nie przekraczało 1000 zł za jeden cykl produkcyjny. W czasie produkcji doglądanie jej polegało na wlewaniu płynów, pilnowaniu temperatury, do czego E. S. go przyuczał. Sąd Okręgowy przytoczył twierdzenia M. W. (3), że W. S. (1) był bardziej pomocnikiem, niż pełnoprawnym członkiem grupy (str.176), nie wyciągając z tego adekwatnych wniosków. Wiedza o funkcjonowaniu grupy producenckiej nie stanowi o uczestnictwie w tej grupie. Oskarżony wiedział czym się zajmuje, i jakie istnieją między nimi powiązania, jednak nie sposób na tej podstawie uznać, że miał świadomość przynależności do grupy przestępczej, nawet jeżeli zdawał sobie sprawę z jej istnienia i przynależności innych osób, dla których wykonywał odpłatnie zlecone zadania związane z działaniem laboratorium produkcji amfetaminy. Zatem oskarżony nie spełnia kryteriów wskazanych przez Sąd Okręgowy (str. 170-171) dla przyjęcia jego uczestnictwa w grupie przestępczej. Oskarżony bowiem w zasadzie wyłącznie pomagał E. S. przy produkcji amfetaminy, z czasem zakres jego obowiązków zwiększał się, jednak nie był wtajemniczany w pozostałe szczegóły związane z wykorzystaniem amfetaminy, nie był także obecny podczas ostatniego procesu jej wytrącania. Oskarżony zatem nie posiadał wiedzy odnośnie wszystkich form funkcjonowania grupy przestępczej i jej zadań. Brak jest więc podstaw, by uznać, że oprócz konkretnych czynności wykonywanych na polecenie E. S. i pod jego kierunkiem, utożsamiał się z celami osób współdziałających w ramach ukonstytuowanej grupy przestępczej.

W konsekwencji uznania zasadności zarzutu Sąd Apelacyjny uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu z art. 258§1 k.k. czynu.

Zarzut 4.

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 4 ust. 3 ustawy o świadku koronnym, uznać należy go za niezasadny. Nie sposób uznać, że zachodziła okoliczność wyłączająca możliwość ustanowienia M. W. (3) świadkiem koronnym. Z dokonanych ustaleń Sądu Okręgowego nie wynika, aby M. W. (3) kierował grupą przestępczą. Przeczy temu szczegółowo opisany sposób jej funkcjonowania oraz podział zadań i obowiązków jej członków. Wyjaśniają to szeroko przez Sąd opisane okoliczności i uwarunkowania pokazujące genezę jej powstania szczegółowo wyjaśnione na stronach 2-9, 66-75 uzasadnienia.

Wynika z nich, że początku 2005 roku D. P. (1) zgłosił się do M. W. (3) i zaproponował mu produkcję amfetaminy, że poszukuje osoby, która wyłożyłaby pieniądze na produkcję a M. W. (3) przekazał propozycję P. B. B. (6). Wiosną 2005 r. ustalili, że będą wspólnie produkować i sprzedawać narkotyki. E. P. zapewnił chemika E. S. oraz pomocnika S. T. (1). Załatwił też magazyniera, który w suterenie, w centrum W. przechowywał chemię i gotowy do wprowadzenia do obrotu, wyprodukowany towar. Warunki współpracy obejmowały ceny zakupu BMK, odczynników chemicznych, urządzeń potrzebnych do utworzenia linii technologicznych, zapłaty za najem budynku, w którym miało funkcjonować laboratorium oraz inne koszty i opłaty. W grupie tej B. B. (6) zajmował się głównie sprzedażą wyprodukowanej amfetaminy i rozliczeniem tej sprzedaży. D. P. (1) zajmował się produkcją wraz z chemikiem E. S., a M. W. (3) odpowiedzialny był za załatwienie chemii do produkcji, osób do jej zakupu, firm, na które miała być kupowana chemia do produkcji oraz znalezieniem miejsc do produkcji. W tym celu były fałszowane dokumenty, przy użyciu pieczątek oraz deklaracji odnośnie sposobu zastosowania kupowanej chemii. Chemię do produkcji pomagał także załatwiać P. M. (1). BMK np. przywoził od T. Z. (1) a legalną chemię kupował w hurtowniach chemicznych zazwyczaj na podstawione osoby lub firmy. Pomagał też przewozić linie technologiczne do produkcji amfetaminy, przywoził urządzenia i rozwoził wyprodukowaną amfetaminę, pomagał M. W. (3), B. B. (6) i D. P. (3) w sprzedaży wyprodukowanej amfetaminy poprzez porcjowanie i mieszanie amfetaminy, a następnie przekazywanie zmieszanej substancji jej odbiorcom m.in. T. Z. (2) i P. R. (1). R. E. S. - chemika, prowadzącego metodą L. syntezę narkotyku, dla produkcji stanowiła swoisty conditio sine qua non. B. B. (6), zajmował się rozliczeniami. Z inicjatywy B. B. (6) utworzono także wspólny fundusz na zakup chemii do produkcji. Do tego funduszu były wpłacane pieniądze pochodzące ze sprzedaży, z każdego cyklu. Kiedy został zatrzymany i osadzony D. P. (1) w maju 2007 roku, to nadal pieniądze po 5000 dolarów z każdego cyklu produkcji były przekazywane jego żonie. Grupa producencka zajmowała się produkcją w laboratoriach a G. i C. oraz dystrybucją wyprodukowanej amfetaminy a także innych środków. Zgodzić należy się z tezą przyjętą przez Sąd Okręgowy, że nie miała ona zdecydowanego ośrodka decyzyjnego, ale był natomiast podział ról i wspólny cel, któremu poporządkowane były działania jej uczestników.

Określony i realizowany podział ról i obowiązków w grupie, zapewniał jej organizację a uczestnicy nie wyłaniali nikogo kto miał kierować tą grupą zajmującą się produkcją. Każdy wykonywał zadania, w których posiadał doświadczenie, co Sąd w uzasadnieniu szczegółowo opisał. Zważyć też trzeba, że osoby zanim przystąpiły do grupy wcześniej się znały, znały swoją kryminalną przeszłość, współpracowały ze sobą i wcześniej pozostawały w różnych relacjach przestępczych, jak też przynależały do grup przestępczych oraz współpracowały z innymi członkami grup przestępczych. Słusznie skonstatował więc Sąd Okręgowy, że grupa nie miała wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego. Względy pragmatyczne i funkcjonalne nie uzasadniały takiej potrzeby.

Niezasadnie więc skarżący usiłuje przypisać M. W. (3) rolę kierującego grupą. Pomija szeroko przytoczone przez Sąd meriti okoliczności, które poprzedziły zawiązanie grupy, zawarte na stronach 2-9 uzasadnienia. Wynika z nich, relacja M. W. (3) z D. P. (1) i J. D. w ramach grupy (...) kierowanej przez A. H. ps. (...), gdy trudnili się produkcją amfetaminy a świadek obrotem (str.4), czy uczestnictwo w grupie A. K. ps. (...) M. W. (3) i B. B. (6), który zajmował się w niej prowadzeniem rozliczeń narkotykowych (str.67). M. W. (3) natomiast od 1997 r. czasowo należał do różnych grup przestępczych i żadną nigdy nie kierował. To wskazuje, że osoby te od dawna funkcjonowały w różnych strukturach przestępczych mając już wcześniej ugruntowaną pozycję i doświadczenie potrzebne do ukonstytuowania i działania grupy producenckiej.

Z kolei już uzasadnienie apelacji (na str. 12) ośrodkiem decyzyjnym grupy określa wspólników W. i B.. Skarżącemu umyka ustalony przez Sąd meriti fakt, że B. wszedł w spółkę z W. w 2004 r. Najpierw ich spółka prowadziła handel narkotykami, a potem przystąpili do produkcji w ramach grupy producenckiej około 2005 roku.

W połowie 2006 grupa ta została zmuszony do współpracy z ludźmi z grupy R. S. ps. (...) w tym F. S. i w jej ramach produkcji amfetaminy, sprzedaży heroiny oraz musieli płacić tzw. beczki czyli cegiełki na grupę (str.8 uzasadnienia). To z kolei pokazuje pozycję tej grupy, która musiała być podporządkowana silnej w tamtym okresie grupie tzw. (...), aby zapewnić sobie możliwość produkcji i handlu narkotykami.

Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia okoliczności określonej w art. 4 ust 3 stawy z dnia 25 czerwca 1997r. o świadku koronnym Dz. U z 2016 r.poz.1197.

Zarzut 1, 2, 3, 4 dot. czynu z pkt XXX

Częściowa zasadność zarzutów wynika stąd, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak i poczynionych ustaleń Sądu określających podejmowane przez oskarżonego czynności sprawcze należało uznać, że oskarżony W. S. (1) czynu z art. 53 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dopuścił się w formie pomocnictwa. Sąd zgodnie z treścią dowodów ustalił, że S. został wciągnięty do produkcji i od drugiej połowy 2005 roku zaczął brać określone kwoty za każdy zakończony cykl produkcyjny amfetaminy. Kwoty przekazywane S. nie przekraczały każdorazowo 1000 złotych. Oskarżony W. S. (1) pomagał E. S. – chemikowi - w produkcji amfetaminy, zarówno w G. jak i C.. Uczestniczył już w pierwszych procesach wytwórczych amfetaminy w G., gdzie wraz z właścicielem tej nieruchomości J. K. (4) pomagali E. S.. W początkowym okresie produkcji robił jedynie posiłki i herbatę (...), ale był obecny przy procesie produkcji i był wtajemniczony w tę działalność. czyścił szklane naczynia przeznaczone do procesów chemicznych i pilnował posesji. Z czasem E. S. zaczął wtajemniczać oskarżonego W. S. (1) w poszczególne procesy produkcyjne i zaczął mu pomagać przy produkcji amfetaminy. W czasie produkcji doglądanie jej polegało na wlewaniu płynów i pilnowaniu temperatury. Natomiast oskarżony nie uczestniczył już w końcowym etapie produkcji tzw. wytrącania amfetaminy. Nie sposób zgodzić się z Sądem Okręgowym, że czynności jakie ustalił, że podejmował oskarżony, kwalifikowały go jako współsprawcę przypisywanej zbrodni, lecz pomocnictwo, jak sformułowano zarzut w akcie oskarżenia.

Nie sposób natomiast uznać, jak bezzasadnie twierdzi skarżący , że oprócz zeznań świadka koronnego brak było innych stanowczych dowodów świadczących o winie oskarżonego (zarzut II 3). Wskazać należy, że zeznania świadka koronnego potwierdzają zeznania świadka B. B. (6) jednoznacznie określając rolę i świadomość udziału w przestępstwie. Prezentują w sposób zgodny zarówno obraz całego proceder produkcji amfetaminy w G. i C., jej rozmiary, późniejszą jej dystrybuuję, jak i udział wszystkich uczestników produkcji, w tym oskarżonego. Wiarygodność zeznań świadka koronnego potwierdziły także opinie biegłych. W toku dokonanych oględzin domów mieszkalnych i budynków gospodarczych w miejscowości C., a także budynków gospodarczych w G. zostały pobrane m.in. próbki z ujawnionych śladów do badań analitycznych. Z treści opinii biegłych z zakresu daktyloskopii wynika, że na zabezpieczonych przedmiotach znajdowały się odciski palców W. S. (1). Wprawdzie w laboratoriach w C. i G. nie zabezpieczono żadnych narkotyków, jednak przeprowadzone badania fizykochemiczne z pobranych próbek zabezpieczonych w G. w postaci wymazów ze ścian, sufitu, wykładziny, okna i lampy zwierały w swoim składzie amfetaminę wraz z produktami ubocznymi syntezy amfetaminy metodą L.. Z opinii biegłej wynika, że z zabezpieczonych wymazów jak i protokołu oględzin można stwierdzić, że w pomieszczeniach budynków znajdowało się nielegalne laboratorium, w którym produkowaną amfetaminę metodą L.. Analiza zabezpieczonych przedmiotów w budynkach na posesji w C. dokonana przez biegłych również potwierdzała, że w tym miejscu wytwarzano metodą L. 1-fenyloetyloamię oraz amfetaminę. Ponadto na miejscu zabezpieczono sprzęt laboratoryjny i odczynniki chemiczne, które zdaniem biegłych stanowią elementy linii technologicznych używanych podczas otrzymywania fenyloetyloaminy metodą L. oraz wskazali, że na terenie posesji w C. prowadzone były reakcje chemiczne. Zauważyć także należy, że oskarżony E. S. oraz oskarżony W. S. (1) w dniu 18 lipca 2007 roku zostali zatrzymaniu przez funkcjonariuszy policji właśnie w laboratorium w C..

Pomocnictwo oskarżonego dotyczyło obu posesji, pomagał we wszystkich przeprowadzanych cyklach, jako pomocnik E. S., z czasem przyuczany przez niego w coraz większym zakresie. Nie zasługuje więc na uwzględnienie sprzeczne z tym twierdzenie obrońcy, że oskarżony nie wiedział co jest produkowane, ani jak jest skala produkcji skoro bezpośrednio przy niej uczestniczył, sukcesywnie przyuczany. Nieobecność przy strącaniu dowodziła jego pozycji w tym procederze i nie pozwalała jedynie precyzyjnie określić ilości uzyskiwanych z poszczególnych cykli, lecz pozwalał mieć świadomość skali produkcji.

W tym względzie ustalenia Sądu Okręgowego zawarte w uzasadnieniu wyroku odnoszące się do ilości wyprodukowanej amfetaminy w C. (str. 74) wskazują, że w tym okresie w C. do jesieni 2006 r. wyprodukowano 700 kg amfetaminy a zaraz po przerwie 13 kg w kolejnym procesie ilość amfetaminy z 25 l BMK (str.75). W oparciu o treść opinii biegłych, jak i zeznania M. W. (3) należało przyjąć, że była to co najmniej ilość 17 kg, czyli łącznie 30 kg. Dokonane ustalenia Sądu należało uwzględnić w opisie czynu ustalając miejsce „960 kilogramów amfetaminy” - „co najmniej 730 kg amfetaminy”.

W wyniku dokonanych zmian, jak też uwzględnienia okoliczności podmiotowych czynu, związanych z aktualnym sposobem życia niekaranego oskarżonego, za czyn stanowiący formę sprawczą pomocnictwa na podstawie art. 19§2k.k. w zw. z art.60§1 i §6 pkt 2 k.k. zastosowano wobec W. S. (1) nadzwyczajne złagodzenie kary pozbawienia wolności obniżając jej wymiar do 2 lat i 7 miesięcy. Kara orzeczona wobec oskarżonego wyrokiem Sądu Okręgowego jest karą niewspółmiernie surową do roli oskarżonego w popełnieniu czynu.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. W. (2).

Zarzuty obrońcy oskarżonego okazały się o tyle skuteczne, że Sąd Apelacyjny ustalił, że ilość nabytego środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 80 kg a kokainy nie mniej niż 15 kg. Ponadto adekwatnie do powyższego Sąd obniżył orzeczoną wobec oskarżonego karę do 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Zarzut 1

Niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który skarżący wywodzi z uchybienia normie art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k. nie może być słuszny, jako że zeznania świadka koronnego nie są ani niespójne, ani nie są pozbawione istotnych dla rozstrzygnięcia szczegółów. Z treści wskazanych na stronie 22 uzasadnienia wyroku zeznań świadka t. 37 k. 7429, t. 41 k. 8137 – 8138, t. 114 k. 12751 – 12752, t. 178 k. 23876 – 23877 i protokołów eksperymentu procesowego t. 42 k. 8321, t. 51 k. 10177 – 10179, wynika, że dotyczyły one szeregu opisywanych przez świadka koronnego uczestników procederu obrotu narkotykami i wśród nich M. W. (2). Spójnie i konsekwentnie w toku tych zeznań świadek opisał osobę oskarżonego, znanego jako W., nie wiedząc jedynie czy jest to jego nazwisko czy pseudonim, jego pozycję w środowisku przestępczym określając jako dilera, rozpoznał go a w czasie eksperymentu procesowego wskazał miejsce jego zamieszkania. Określił też charakter transakcji z jego udziałem nabywania marihuany i kokainy na przestrzeni lat 2000-2007 r. określając ich częstotliwość i ilości narkotyków na różnych etapach współpracy, jak też ilości nabywanych podczas poszczególnych transakcji narkotyków. Nie jest zatem zgodne z prawdą twierdzenie o braku w jego zeznaniach istotnych dla rozstrzygnięcia szczegółów, zwłaszcza podanych w toku przesłuchania w dniu 30 marca 2010 r. k.10177-10179. Wynika z nich, że oskarżony był jego dilerem i brał od niego marihuanę i kokainę. Mieszkał przy ul. (...), budynek zlokalizowany przy ulicy (...). W okresie od 2000 roku do połowy 2007 brał od W. wielokrotnie odpłatnie, celem dalszej dystrybucji marihuanę w ilości od 50 do 500 gram podczas jednorazowej transakcji. Marihuanę oskarżonemu dowoził osobiście M. W. (3), którą dostarczał pod jego dom przy Al. (...). W początkowym okresie do 2001 roku oskarżony brał od M. W. (3) w komis tylko marihuanę. Brał po 50 gram marihuany, w różnych odstępach czasowych, co kilka dni do tygodnia. W późniejszym okresie brał marihuanę nieregularnie, ale w większych ilościach do 500 gram jednorazowo. Od około 2002 roku, wyraził zainteresowanie handlem kokainą i początkowo otrzymywał od W. 50 gram kokainy w komis. Transakcje miały miejsce w różnych odstępach czasowym, czasami z przerwami tygodniowymi, a czasami miesięcznymi. W okresie późniejszym, wielokrotnie nabywał celem dalszej dystrybucji odpłatnie od M. W. (3) kokainę w porcjach od 50 do 100 gram podczas jednorazowej transakcji. Jeżeli oskarżony kupował 50 gram kokainy to dostawał połowę kostki umieszczonej w woreczku śniadaniowym, a jeżeli kupował 100 gram to dostawał całą kostkę. Do transakcji najczęściej dochodziło na Al. (...) lub ulicy (...). Handel kokainą, poza kilkoma sporadycznymi transakcjami, zakończył się w 2005 roku. Od końca 2005 roku oskarżony M. W. (2) brał od M. W. (3) narkotyki rzadziej. Do spotkań dochodziło sporadycznie, co miesiąc, półtora, a nawet dwa miesiące. Pół kilograma marihuany kosztowało od 7500 zł do 8000 zł, a 100 gram kokainy kosztował od 9500 zł do 10500 zł. Cena była uzależniona od ilości nabywanych narkotyków i sposobu płatności. W przypadku płatności gotówkowej cena była niższa. W okresie handlu M. W. (2) z M. W. (3) oskarżony kupował po 50 gram marihuany i płacił 900 zł gotówką. Jeżeli brał w komis to płacił 1100 zł. W przypadku kokainy, przy zakupach poniżej 100 gram cena wynosiła 1000 zł, 1100 zł za 10 gram lub 9000 zł za 100 gram. Pomiędzy 2003 rokiem a lipcem 2007 roku oskarżony M. W. (2) dostarczył M. W. (3) za pośrednictwem P. M. (1) nieustaloną ilość kokainy, którą M. W. (3) następnie wprowadził do obrotu. Trudno zatem uznać, że brak było szczegółowości zeznaniom świadka, jak i ustaleniom faktycznym, które pozostają z nimi w zgodzie.

Także konsekwentnie świadek podawał, że kokaina dla M. W. (2) pochodziła od G. L. (1) ps. (...) i K., jak też wskazał na sytuację w której został „wystawiony” przez oskarżonego grupie K. – A. K., na rzecz którego musiał się opłacać, płacić tzw. beczki.

Także konsekwentnie świadek wskazywał wyliczoną na podstawie częstotliwości i poszczególnych transakcji ilość ogólną narkotyków. W tracie zeznań złożonych w toku śledztwa i na rozprawie w dniu 29 lutego 2016 r. (k.23876-77) wskazywał, że ogólnie zbył mu nie mniej niż 100 kg marihuany i 20 kg kokainy. Natomiast w toku rozprawy w dniu 12 lipca 2012 r. – k. 17633-17633 wskazał, że kokainy oskarżony wziął nie mniej niż 15 kg. i minimum 1000 kg. marihuany, natomiast w dniu 23 lipca 2012 r. – 17824 wskazał, że dopuszcza, że mogło być 15 kg kokainy zaś marihuany 100 kg, lecz mogło być o 20 kg mniej. Wielkości te wynikały z dokonanych przez świadka wyliczeń, co wielokrotnie podkreślał.

Zarzut 2.

Zeznań świadka nie podważają także zeznania D. P. (2) i W. G., które Sąd uznał za niemające znaczenia dla dokonanych ustaleń. Sąd Okręgowy wyjaśnił podnoszony przez skarżącego argument odwołujący się do prawomocnego uniewinnienia D. P. (2) pomówionego właśnie przez M. W. (3). Wskazał, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił jedynie zeznań świadka w zakresie w jakim obciążał D. P. (2), w pozostałym zaś zakresie uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że wątpliwości, które powziął sąd rejonowy, nie pojawiły się w toku niniejszego postępowania. Zdaniem skarżącego wiarygodności zeznań M. W. (3) nie podważają także twierdzenia dotyczące zażywanie w przeszłości kokainy i ich wpływ na zdolność zapamiętywania a następnie odtwarzania wydarzeń, co zeznał M. G. (2). Ta kwestia została również przez Sąd Okręgowy właściwie rozstrzygnięta w oparciu o opinie biegłego (str. 159). Z opinii psychologicznej (t. 115 k. 12937 – 12940) wynika, że M. W. (3) ma powyżej przeciętnie rozwinięte zdolności spostrzegania, a bardzo dobra werbalizacja myśli sprzyja prawidłowemu odtwarzaniu zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego. Biegły wskazał, że u M. W. (3) nie występują zaburzenia pamięci i nie ma on skłonności do konfabulacji. Z opinii wynika, że zażywanie w przeszłości przez M. W. (3) narkotyków nie ma negatywnego wpływu na złożone przez niego wyjaśnienia i zeznania. Nadto biegły stwierdził, że indywidualne właściwości M. W. (3), w tym jego sprawność umysłowa, cechy osobowości, dobry stan psychofizyczny oraz sytuacja w jakiej się znalazł przed i po uzyskaniu statusu świadka koronnego, miały i mają mobilizujący wpływ na składanie wyjaśnień i zeznań, w których ujawnia się prawidłowy proces odtwarzania zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego.

Zarzut 3.

Częściowo zasadny okazał się zarzut 3. Jakkolwiek trafnie oceniono wiarygodność zeznań M. W. (3), to poza generalnym wskazaniem wiarygodności zwłaszcza depozycji z etapu śledztwa za bardziej szczegółowe i bliższe czasowo do inkryminowanych zdarzeń, to kwestia oceny dokonanych przez świadka wyliczeń ogólnej ilości zbytej przez oskarżonego marihuany i kokainy nie została podjęta na tle zeznań złożonych w toku rozprawy w dniu 12 lipca 2012 r. – k. 17633-17633, że kokainy oskarżony wziął nie mniej niż 15 kg. marihuany i w dniu 23 lipca 2012 r. – 17824, że dopuszcza, że marihuany ze wskazanych 100 kg mogło być o 20 kg mniej. Tę niedostatecznie rozstrzygniętą przez Sąd Okręgowy kwestię należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, zgodnie z zarzutem i wnioskiem apelacyjnym jego obrońcy.

W konsekwencji tego ustalenia zmieniono opis czynu w punkcie (LXVI) LXXXVIII ustalając ilość nabytego środka odurzającego w postaci marihuany jako nie mniejszą niż 80 kg a kokainy nie mniej niż 15 kg a wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej za ten czyn obniżono do 3 lat i 10 miesięcy.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. W. (2) kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 czerwca 2011 r. do dnia 5 kwietnia 2012 r.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. B.

Zarzut 2

Niezasadny jest zarzut obrazy wskazanych w nim przepisów prawa procesowego. Skarżący nie wykazał słuszności twierdzenia, że zgromadzony w sprawie materiał dowody został oceniony z uchybieniem zasadom swobodnej oceny, określonym normą art.7 k.p.k. Nie wykazał w czym upatruje nielogiczności czy sprzeczności ze wskazaniami wiedzy czy doświadczenia. Sąd Okręgowym natomiast zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ocenił w sposób z nimi zgodny. Nie znalazł podstaw do powzięcia wątpliwości o jakich stanowi art.5§2 k.p.k. Sąd Apelacyjny też nie stwierdził, aby wątpliwości te winien powziąć. Zasadnie zatem ocenił zeznania świadków M. W. (3) i B. B. (6) jako wiarygodne, skoro są one kompatybilne, poparte także wskazanymi dowodami materialnymi, którą to ocenę odzwierciedla uzasadnienie na stronie 136-138, jak i 12-122 uzasadnienia.

W żadnej mierze nie mogą ich podważyć wyjaśnienia oskarżonego sprzeczne z dowodami potwierdzającymi zeznania M. W. (3), jak choćby fakt, że oskarżony w telefonie zabezpieczonym przez funkcjonariuszy policji posiadał kontakty do A. J. (3) o ps. (...), do M. F. (1) o ps. (...) jak również smsy. Jak też sprzeczne wewnętrznie, wszak oskarżony w swoich wyjaśnieniach twierdził początkowo, że nie zna M. W. (3), potem wyjaśnił, że jeździł z nim pod namioty, a ostatecznie wskazał, że chodził z bratem świadka do klasy.

Kwestionując zeznania świadka M. W. (3) i B. B. (6) skarżący nie wskazuje konkretnych wad oceny tych dowodów.

Niewątpliwie głównym dowodem w przedmiotowym postępowaniu są zeznania świadka koronnego M. W. (3). Należy jednak wskazać, że są one konsekwentne i spójne mimo wielokrotnego składania zeznań zarówno przed organami postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem, na co wskazywał Sąd I instancji. Wynika z nich, nie tylko opis przypisanych transakcji, ale też szerszy kontekst tej współpracy, z uwzględnieniem relacji z innymi osobami związanymi z opisywaną działalnością przestępczą. Z zeznań M. W. (3) wynika, że M. B. był jednym z jego dilerów. Współpracował z nim od 1997 roku do końca przestępczej działalności świadka koronnego w 2007 r., z przerwami spowodowanymi izolacją więzienną obu tych osób, co w opisie czynu uwzględnił Sąd Okręgowy. Świadek wskazał, że oskarżony początkowo przynależał do grupy przestępczej ochockiej, opłacał się „ B. z O. ” i to dla niego rozprowadzał towar, jednocześnie także poza wiedzą grupy kupował heroinę od świadka. Zaś po opuszczeniu aresztu przez M. W. (3) stał się jego głównym dilerem. Oskarżony nabywał zarówno amfetaminę, heroinę jak marihuanę. Zwykle narkotyki nabywał w komis i rozliczał się po ich rozprowadzeniu wśród dilerów. Do transakcji najczęściej dochodziło na O. a czasem odbierał narkotyki w miejscu zamieszkania świadka. Dodał, że w zakresie handlu marihuaną z oskarżonym początkowo współpracowali M. F. (2) ps. (...) i M. K. (2) ps. (...), jednak po 2001 roku doszło między nimi do kłótni i każdy sam nabywał marihuanę od M. W. (3). Wiarygodność zeznań świadka koronnego potwierdzają dowody materialne. Oskarżony w telefonie zabezpieczonym przez funkcjonariuszy policji posiadał kontakty do A. J. (3) o ps. (...), do M. F. (1) o ps. (...) jak również smsy.

Świadek wskazał także okoliczności, wielkość poszczególnych transakcji i ich częstotliwość w poszczególnych okresach i ich uwarunkowanie.

Odnośnie heroiny podawał, że początkowo w 1997 roku oskarżony brał niewielkie ilości - ok. 10 gram jednorazowo, ale nawet co dwa dni. Później świadek zaczął mu dawać większe ilości. W 1998 roku oskarżony brał co 3 – 4 dni 100 gram heroiny jednorazowo. We wskazanym okresie nabył łącznie nie mniej niż 30 kg wymienionego narkotyku, który następnie po podzieleniu na porcje wprowadził do dalszego obrotu zbywając odpłatnie nieustalonym osobom. W okresie, gdy M. W. miał spółkę z B., heroina pochodziła od nich obydwu.

Odnośnie handlu marihuaną. Wielokrotnie nabył odpłatnie od 100 gram do 1 kg jednorazowo łącznie nie mniej niż 30 kg wymienionego narkotyku. Transakcje z marihuaną miały miejsce mniej więcej raz w tygodniu. Kontakt następował telefonicznie, a do transakcji dochodziło najczęściej na O., ale czasami oskarżony przyjeżdżał po narkotyki do W. na ul. (...). Marihuanę oskarżony brał do kwietnia 2001 roku. Czasem z oskarżonym M. B. przyjeżdżali mężczyźni M. F. (2) i M. K. (2). W początkowym okresie M. B. był pośrednikiem między W. nimi.

W 2001 roku M. W. (3) poszukiwał marihuany a M. B. polecił mu aby przyjechał do niego z pieniędzmi. M. W. (3) przyjechał do miejsca zamieszkania M. B., ten wsiadł do niego do samochodu i polecił W. pojechać na ulicę (...). Tam wsiadł do samochodu mężczyzna o ps. (...) i polecił W. pojechać na U.. Na wysokości W. K. W. skręcił w lewo i zatrzymał się naprzeciwko autoryzowanej stacji samochodowej. Mężczyzna o ps. (...) wziął pieniądze i wysiadł z samochodu. Po chwili wrócił z reklamówką, w której była zapakowana marihuana w ilości kilograma.

Wielokrotnie także w okresie od 1997 roku do 2007 roku, oskarżony nabył odpłatnie celem dalszej dystrybucji od M. W. (3) substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilościach od 0,5 kg do 1 kg jednorazowo łącznie nie mniej niż 20 kg wymienionego narkotyku, który następnie po podzieleniu na porcje wprowadził do dalszego obrotu zbywając odpłatnie nieustalonym osobom.

Natomiast ze zeznań B. B. (6) wynikają szczegóły ich współpracy.

Określał on oskarżonego, jako B. z O.. Współpracę z nim nawiązał w lipcu 2009 r, która trwała do stycznia 2010 r. wielokrotnie nabywał odpłatnie od B. B. (6) heroinę w porcjach od 5 do 10 gram. Początkowo około 20 gramów miesięcznie po 5 g jednorazowo a potem po 30-40 g miesięcznie po 10 g jednorazowo. Łącznie nabył nie mniej niż 150 gram wymienionego narkotyku, (głównie k.11181 tom 102, 16501 tom 135), który następnie po podzieleniu na mniejsze porcje zbył odpłatnie nieustalonym osobom. B. B. (6) miał heroinę od mężczyzny o imieniu T. ps. (...) T. K. (2). M. B. początkowo brał co tydzień, półtora tygodnia, a raz przed świętami Bożego Narodzenia miał trzytygodniową przerwę. Transakcje miały miejsce na stacji benzynowej S. oraz pod blokiem oskarżonego w okolicy ulicy (...).

Ponadto zauważyć należy, że M. B. jest osobą uprzednio karaną za posiadanie znacznej ilości heroiny i udzielanie jej innym osobom oraz za posiadanie marihuany. Ta okoliczność wskazuje, że posiadał on kontakty ze środowiskiem przestępczym zajmującym się handlem narkotykami. Ponadto znał także inne osoby, które również były zamieszane w ten proceder. Wskazać należy, że część transakcji z M. B. przeprowadzał B. B. (6), którego zeznania również potwierdzają przestępczą działalność oskarżonego.

B. B. (6) potwierdził współpracę oskarżonego M. W. (3), wskazując, że Kontakty z nim miał w okresie ich współpracy M. W. (3) i P. M. (1) (k.1395 tom 116, 10699 to. 95). Potwierdził też, że w 2005-2007 r. był pod jego domem z M. W. (3), kiedy ten miał problem z nim, bo był mu winien 4-5 tys. zł za heroinę (k.16355, 16390v - tom 135).

Przytoczone okoliczności, wynikające z zeznań świadków, wbrew twierdzeniu skarżącego, pozwoliły na dokonanie ustaleń faktycznych, które niezasadnie skarżący kwestionuje.

Opis zdarzeń pozwolił także na ustalenie dotyczące stałego źródła dochodu. Sąd ustalił wszakże, że co do zasady oskarżony brał narkotyki w komis i po sprzedaży regulował zadłużenie. Nie ma też znaczenia, czy oskarżony posiadał inne źródło dochodu. Zgodnie z ukształtowanym w orzecznictwie i doktrynie prawa karnego poglądem, którego założenia przytoczył Sąd Okręgowy w uzasadnieniu na stronie 186, znamię stałego źródła dochodu wynikające z normy art. 65§1 k.k. jest zrealizowane zarówno w sytuacji, gdy działalność przestępcza jest jedynym źródłem dochodu sprawcy, jak i wówczas, gdy stanowi dodatkowe, ale regularne źródło dochodu. Nie jest istotna wysokość tego dochodu, jak również cel, na jaki przeznaczył sprawca osiągniętą z przestępstwa korzyść majątkową.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. G. :

Zarzut a i b

Zarzut jest bezzasadny. Sąd Okręgowy nie uchybił regułom oceny dowodów, której obrońca doszukuje się w uznaniu za wiarygodne zeznań świadka M. W. (3). Ocena, której Sąd Okręgowy dokonał spełnia kryteria art. 7 k.p.k. a w jej wyniku zostały poczynione prawidłowe ustalenia faktyczne.

Sąd Okręgowy konstatację o spójności, konsekwencji i logiczności zeznań M. W. (6) uzasadnił wskazaniem, o wielokrotności jego relacji na temat oskarżonego. Dostrzegł drobne nieścisłości, przy czym z całości wyłonił spójny obraz działania oskarżonego i jego relacji ze świadkiem, opisany na stronach 13-14 uzasadnienia. Wynika z niej, że oskarżony z M. W. (3) poznali się za pośrednictwem byłej dziewczyny oskarżonego, zamieszkałej w pobliżu oskarżonego, ich współpraca, której szczegóły opisywał, trwała przez cały okres przestępczej działalności M. W. (3), był jego dilerem przez cały okres jego działalności od 1997 do 2007 r.

Oskarżony nabywał zarówno marihuanę, kokainę i tabletki ekstazy. M. W. (7) te tabletki nabywał od G. L. (1) ps. (...). Transakcje odbywały się w miejscu zamieszkania M. W. (3) przy N., gdzie również dochodziło do rozliczeń. Pojawiające się w zeznaniach świadka koronnego, na tle całości relacji, nieznaczne nieścisłości, dostrzegł Sąd Okręgowy i wyjaśnił jako wynikające z upływu czasu, jaki minął od przestępczej działalności, a także ilości przeprowadzonych transakcji. Należy wskazać, że potwierdzeniem dla wiarygodności zeznań świadka koronnego były protokoły oględzin i zabezpieczone zapiski, w których znajdowały się kontakty m.in. do świadka koronnego jak i dilerów pracujących dla oskarżonego G.. Relacje świadka zawierają także wielokrotnie potwierdzane szczegóły podawanych transakcji. Wskazywał, że oskarżony wielokrotnie nabywał od 50 gram do 1 kilograma marihuany podczas jednorazowej transakcji, łącznie nie mniej niż 15 kilogramów marihuany, które następnie podzielone na porcje zbywał. Jako jego odbiorców wskazywał P. M. (2) ps. (...). Wielokrotnie też nabywał od 10 do 50 gram kokainy jednorazowo, łącznie nie mniej niż 3 kilogramy, które po podzieleniu na porcje, zbywał. Transakcje kokainą miały miejsce na O., w odstępach czasowych, nie częściej niż tygodniowo. Natomiast po 2004 roku, po kłótni K. z H., do 2007 roku M. W. (3) kilkakrotnie sprzedawał oskarżonemu tabletki ekstasy w ilościach po 2000 sztuk jednorazowo po 3 – 3,20 zł za sztukę, łącznie nie mniej niż 10 000 sztuk. M. W. (3) brał tabletki w komis od H. tj. G. L. (1) i dawał w komis oskarżonemu G.. Do transakcji dochodziło w ówczesnym miejscu zamieszkania świadka. Z kolei, gdy oskarżony przebywał w warunkach osadzenia, wielokrotnie zbywał M. W. (3) marihuanę w ilości około 1 kilograma jednorazowo, nie mniej niż 15 kilogramów łącznie marihuany, którą M. W. (3) następnie zbywał.

Nie może więc podważyć trafności oceny Sadu wyjęty z kontekstu i wybiórczo przytoczony fragment zeznań świadka.

Skarżący dostrzega także, że oskarżony potwierdził, że nabywał od M. W. (3) narkotyki, jak i to że relację handlową potwierdził B. B. (6). Twierdzenie obrońcy i oskarżonego o nabywaniu narkotyków na własny użytek sprzeczne jest z zeznaniami obu świadków. Z przytoczonych przez Sąd zeznań B. B. (6) wynika, że wiedział, że M. W. (3) utrzymuje z oskarżonym stosunki handlowe. Na rozprawie wyjaśnił, że mówił podczas konfrontacji, że narkotyki sprzedawał G., gdyż tak to rozumiał, bo byli z M. W. (3) wspólnikami. Potwierdzeniem dla wiarygodności zeznań świadka koronnego były protokoły oględzin i zabezpieczone zapiski, w których znajdowały się kontakty m.in. do świadka koronnego jak i dilerów pracujących dla oskarżonego G.. Nie sposób zatem w oderwaniu od zeznań świadków W. i B., jak i realiów sprawy i charakteru prowadzonej przez B. i W. działalności, uznać za wiarygodne twierdzeń oskarżonego. Tym bardziej zresztą z uwagi na jego niekonsekwencję, skoro oskarżony początkowo nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, następnie zmienił swoje wyjaśnienia odnośnie ilości kupowanej marihuany a także co do kwestii handlu nią. Oskarżony był osobą uzależnioną od środków odurzających, co potwierdza opinia biegłego a Sąd Okręgowy okoliczności tej nie kwestionował. To nie dowodzi, że oskarżony narkotyki kupował wyłącznie na swój użytek. Oskarżony w trakcie konfrontacji z M. W. (3) wyjaśnił, że część zakupionych narkotyków zużywał na własne potrzeby, a część sprzedawał. O relacjach handlowych pomiędzy M. W. (3) a oskarżonym wiedział także B. B. (6), który wprawdzie nie znał szczegółów tych transakcji, bowiem G. był dilerem W. ale wiedział, że W. utrzymuje z nim stosunki handlowe.

Także forsowana przez obrońcę oskarżonego teza o bezpodstawnym obciążeniu oskarżonego motywowanym chęcią zemsty nie zasługuje na uwzględnienie. To bowiem M. W. (3) wskazywał wśród innych szczegółów relacji z R. G. zaszłość dotyczącą kontaktów oskarżonego z jego ówczesną narzeczoną, jak i to, że stanowiło to też motyw ujawnienia przestępczej działalności oskarżonego. Ta okoliczność dowodzi szczerość jego depozycji a jej odmienna ocena byłaby sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia. Trudno bowiem bez obrazy art. 7 k.p.k. zakładać, że świadek fałszywie oskarżając podaje do tego motyw swojego kłamstwa.

Zarzut c

Zarzut jest zasadny jedynie co do kwoty orzeczonego przepadku równowartości korzyści majątkowej. Sąd Okręgowy nie uzasadnił wysokości orzeczonego wobec oskarżonego R. G. przepadku korzyści majątkowej. Niemniej jednak Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że orzeczona kwota tego przepadku winna zostać obniżona do wysokości 150 000 zł. Wartość orzeczonego przepadku korzyści majątkowej wynika z uzyskanej korzyści majątkowej z tytułu popełnionego przestępstwa i stanowi, zgodnie z ugruntowany w tej mierze stanowiskiem doktryny i w szczególności jednorodnym w tej mierze orzecznictwem Sądu Najwyższego, że nie odlicza się od niej nakładów poniesionych na osiągnięcie korzyści, nakładów na zrealizowanie przestępstwa. Orzeczona korzyść winna więc stanowić iloczyn ilość narkotyku, w tym przypadku marihuany i jej wartości. Sąd przyjął, że z 1 kg była to wartość 13000 zł, jednak nie zawarł tego w ustaleniach faktycznych. Zatem należało wartość tę obniżyć do najniższej z podanych w toku sprawy wartość tego środka odurzającego 10 000 za 1 kg. W konsekwencji tego, wartość orzeczonego przepadku korzyści należało ze 195 000 zł obniżyć do 150 000 zł.

W pozostałym zakresie zarzut jest niezasadny.

Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd w treści uzasadnienia nie wykazał w stosunku do oskarżonego okoliczności, jakie wziął pod uwagę przy wymiarze kary. Sąd Okręgowy bowiem w sposób szczegółowy wskazał okoliczności uwzględnione przy wymiarze oskarżonym kary pozbawienia wolności i grzywny. Wprawdzie nie uczynił tego w stosunku do każdego z 35 oskarżonego, aby uniknąć zbędnych w tym zakresie powtórzeń. Sąd ten wskazał, że okolicznością obciążające wobec wszystkich oskarżonych, również wobec R. G., jest znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Kolejną okolicznością jest współdziałanie z innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Na wymiar kary wpływ miała także ilości wprowadzonych do obrotu narkotyków, jak również uprzednia karalność z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd miał także na uwadze okoliczności łagodzące, jak znaczny upływ czasu od popełnionych czynów, prowadzenie ustabilizowanie trybu życia, zerwanie z nałogiem. Wszystkie te okoliczności odnoszą się bezpośrednio także do oskarżonego R. G.. Także orzeczona wobec oskarżonego kara łączna spełnia kryteria zawarte w art. 85 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. B. adw. G. N.

Zarzut 1 i 4.

Sąd Okręgowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonał zgodnej z normą art.7 k.p.k. oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Nie ma racji obrońca stwierdzając, że są niespójne i bardzo ogólne, i nie mogą stanowić jedynego dowodu, na którym oparł się Sąd Okręgowy uznając sprawstwo oskarżonego. Treść zarzutu pomija, że dowód ten wsparty został zeznaniami B. B. (6) a dowody te zostały ocenione we wzajemnym powiązaniu a nie w izolacji od siebie, co czyni autor apelacji. Natomiast rozbieżności, jakie ujawniły się pomiędzy poszczególnymi depozycjami świadka dotyczyły ogólnej ilości poszczególnych rodzajów narkotyków. Sąd je dostrzegł, wykazał i wyjaśnił a powstałe na tym tle wątpliwości rozstrzygnął na korzyść oskarżonego. Wskazać trzeba, że przedstawiony przez świadka koronnego obraz działalności przestępczej, jak i ich wzajemnej współpracy polegającej na nabywaniu przez oskarżonego od niego znacznych ilości marihuany, amfetaminy i kokainy oraz tabletek extasy jednoznacznie określa zarówno rodzaje nabywanych narkotyków, rozmiary poszczególnych transakcji, jak i skalę tego obrotu. W sposób spójny i konsekwentny świadek opisał tło współpracy a także udział i wiedzą B. B. (6), co do zakresu odbytych między nimi transakcji. Konsekwencją tych zeznań jest zakres potwierdzenia przez B. B. (6) depozycji świadka koronnego, odpowiadający wiedzy świadka o transakcjach pomiędzy M. W. (3) a Ł. B.. To M. W. (3) przeprowadził z oskarżonym większość transakcji, o niektórych nawet nie informował B. B. (6), a także nie rozliczał się z nim. Nadto początkowo M. W. (6) w ogóle działał sam przed spółką z B.. Ten obszar różnic pomiędzy depozycjami obu świadków nie oznacza natomiast ujawnienia się między nimi sprzeczności.

Natomiast liczne depozycje M. W. (3), wsparte zeznaniami B. B. (6) tworzą spójny obraz relacji przestępczej, w której Ł. B. początkowo był dilerem M. W. (3), poznał go za pośrednictwem P. i P. M. (1), z czasem po zawiązaniu spółki z B. B. (6) pracował także dla niego. Ich współpraca miała miejsce w latach 2003-2007. Oskarżony narkotyki nabywał co dwa trzy dni, zarówno za gotówkę jak i w komis. Kupował zarówno amfetaminę, kokainę i marihuanę. Do transakcji dochodziło w różnych częściach W.: pod domem oskarżonego, róg ul. (...), czy W., na ul (...), koło miejsca zamieszkania żony W.. Narkotyki oskarżonemu dostarczali zarówno M. W. (3), B. B. (6) jak i P. M. (1).

Kokaina dla oskarżonego pochodziła od P. R. (1), G. L. (1), B. i J.. Brał najczęściej 100 g - do 0,5 kg jednorazowo, miała postać sprasowanych mydełek. Świadek koronny wskazał także, że kilkakrotnie przekazał kokainę żonie oskarżonego na ulicy (...) w okresie 2006 lub 2007 r. B. B. (6) osobiście przekazał 0,5 kg oskarżonemu. Za gram oskarżony płacił 100-110 zł. a przy sprzedaży 0,5 kg ze zniżką płacił 45 000 zł.

Amfetaminę zaś M. W. (3) nabywał dla oskarżonego od J. D., która pakowana była w torebki po pół kilograma, a także od A. N. (1), Z. G. i D. P. (1), pakowana była w torebki po kilogramie. 6 kg osobiście przekazał B. B. (6).

Nabywana przez oskarżonego marihuana pochodziła z przemytu, od kobiety określanej, jako T. z R.. Pakowana była w kilogramowe lub półkilogramowe porcje.

Oskarżony nabywał także tabletki ekstazy, które świadek brał od G. L. (1) jak i P. R. (1), dostarczał je M. S. (1). M. W. (3) sprzedał Ł. B. nie mniej niż 10.000 tabletek ekstazy, które zawoził mu osobiście na Plac (...).

M. W. (3) w trakcie eksperymentu procesowego wskazał miejsce zamieszkania oskarżonego, wskazał miejsce zamieszkania jego dziewczyny czy też żony, która kilkakrotnie odebrała towar za oskarżonego. M. W. (3) jednoznacznie, co do niej wskazywał, że ona nie handlowała narkotykami. B. B. (6) wprawdzie nie znał oskarżonego z imienia i nazwiska, ale w trakcie okazania tablic poglądowych, nie miał problemów z rozpoznaniem oskarżonego Ł. B., którego znał pod pseudonimem (...). B. B. (6) potwierdzał w swoich zeznaniach okoliczności, na które wskazywał świadek koronny.

Wskazywane konsekwentnie okoliczności współpracy i poszczególnych transakcji nie pozwalały na przypisanie im cech sprzeczności czy niewiarygodności.

Zarzut 2

Obrońca wskazał, że zeznania świadków D. P. (2) i W. G. niesłusznie Sąd uznał za nieistotne, i niemające znaczenie dla przedmiotowej sprawy, bo jego zdaniem ich treść podważa wiarygodność zeznań M. W. (3). Wywodzi ją z prawomocnego uniewinnienia D. P. (2) pomówionego właśnie przez M. W. (3). Pomija przy tym, że Sąd Rejonowy wprawdzie zakwestionował zeznania świadka M. W. (3), ale jedynie w zakresie w jakim obciążał D. P. (2), w pozostałym zaś zakresie uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że wątpliwości, które powziął Sąd Rejonowy, nie pojawiły się w toku niniejszego postępowania, przez co nie ma podstaw do podważania ich wiarygodności. Także kwestia zażywania przez świadka koronnego w przeszłości kokainy została wyjaśniona przez Sąd w oparciu o wydaną przez biegłego opinię psychologiczną (k. 159), jako pozostająca bez wpływu na jego zdolność zapamiętywania a następnie odtwarzania wydarzeń. Przez to odniósł się też do zeznań świadka M. G. (2). Z opinii nadto wynika, że M. W. (3) ma powyżej przeciętnie rozwinięte zdolności spostrzegania, a bardzo dobra werbalizacja myśli sprzyja prawidłowemu odtwarzaniu zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego. Biegły wskazał, że u M. W. (3) nie występują zaburzenia pamięci i nie ma on skłonności do konfabulacji. Z opinii wynika, że zażywanie w przeszłości przez M. W. (3) narkotyków nie ma negatywnego wpływu na złożone przez niego wyjaśnienia i zeznania. Nadto biegły stwierdził, że indywidualne właściwości M. W. (3), w tym jego sprawność umysłowa, cechy osobowości, dobry stan psychofizyczny oraz sytuacja w jakiej się znalazł przed i po uzyskaniu statusu świadka koronnego, miały i mają mobilizujący wpływ na składanie wyjaśnień i zeznań, w których ujawnia się prawidłowy proces odtwarzania zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego. A zatem kwestionowanie przez świadków w oparciu o przedstawione okoliczności wartości depozycji świadka koronnego jest całkowicie niezasadne.

Zarzut 3,

Zarzut kwestionuje przyjęcie za wiarygodne zeznań świadka koronnego M. W. (3), twierdząc, że zachodzą sprzeczności między zeznaniami M. W. (3) i B. B. (6). Wskazuje także, że stan zdrowia świadka B. B. (6) i jego problemy zdrowotne, uniemożliwiały mu składanie w części postępowania sądowego zeznań a jego rola sprowadzała się wyłącznie do potwierdzania tego co powiedział przed utratą pamięci. Z treści zeznań świadka B. wynika, że zeznania te pozostawały w zgodzie z zeznaniami świadka koronnego M. W. (3), pewne rozbieżności dotyczyły ilości sprzedawanych narkotyków, co Sąd meriti wyjaśnił faktem, że nie o wszystkich transakcjach M. W. (3) B. B. (6) wiedział. B. B. (6) wskazując określone ilości podawał te o których wiedział oraz te, które wynikały z dokonanej przez niego samego sprzedaży środków odurzających. B. B. (6) wskazywał także, że zarówno marihuana jak i amfetamina były sprzedawane przez W. i M. poza jego wiedzą. Kwestia określenia przez B. B. (6) pseudonimem (...) B. innego oskarżonego została przez Sąd Okręgowy wyjaśniona na k.137 uzasadnienia. Nie sposób z uwagi na tę okoliczności uznać, że złożone przez B. B. (6) zeznania są niewiarygodne.

Zarzut 5

Ujawnione przez Sąd różnice w depozycjach dotyczyły możliwości określenia ogólnej ilości nabytych przez Ł. B. narkotyków. Ogólna ilość wynikała z wielokrotnie dokonywanych przez świadka koronnego szacunków. Rozbieżności wyżej wyjaśnione wynikały także z obiektywnych trudności w obliczeniu sumy transakcji, co do których wątpliwości nie zachodziły. Uzasadnić je należało skalą tego procederu, ilością przeprowadzonych transakcji z udziałem wielu osób. Niemniej jednak zawsze wszelkie wątpliwości zgodnie z art. 5§2 k.p.k. Sąd Okręgowy rozstrzygał na korzyść oskarżonego przyjmując najmniejsze ilości.

Natomiast wbrew tym rozstrzygnięciom, trafnie skarżący wskazał, że dokonane a zawarte na str. 20 uzasadnienia ustalenia, nie uwzględniały dokonanej oceny. Nie ma to jednak znaczenia, skoro okoliczność ta nie wpłynęła w żadnej mierze na treść wyroku, gdzie Sąd zmienił opis czynu i przyjął ogólne ilości, które określił w uzasadnieniu na str. 131-133 i wskazał powody dokonanych zmian.

Odnosząc się z aprobatą do dokonanych zmian uznać je należało jednak za niewystarczające. Z przytoczonych przez Sąd I instancji depozycji wynika, że w zakresie ogólnej ilości amfetaminy M. W. (6) podawał także granice 60-70 kg (str.132 uzasadnienia). Konsekwentnie więc i tę depozycję należało uwzględnić i dokonać zmiany w opisie czynu poprzez przyjęcie ilości amfetaminy najmniejszej czyli 60 kg. W następstwie musiało to więc skutkować obniżeniem wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności do 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Ł. B. kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 16 maja 2010 r. do dnia 27 września 2012 r.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. B. adw. M. Ł.

Zarzuty są o tyle zasadne, że skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku w punkcie LXXIII w zakresie zarzutu LXXXVIII w ten sposób, że Sąd Apelacyjny ustalił, że ilość nabytej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy wynosiła nie mniej niż 60 kg. W pozostałym zakresie zarzuty okazały się nieskuteczne.

Zarzut 1 i 2

Niezasadnie skarżący twierdzi, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, bowiem Sąd ten dokonał dowolnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności zeznań świadka koronnego, podczas gdy prawidłowo ocena tego materiału prowadzi do odmiennego wniosku. Zeznania świadka koronnego zasadnie Sąd uznał za w pełni wiarygodne, jako spójne i konsekwentne. Pojawiające się w treści tych zeznań nieścisłości zostały wyjaśnione. Różnice związane były z faktem, że zarówno świadek M. W. (3) jak i B. B. (6) sprzedawali oskarżonemu Ł. B. narkotyki, a ilość przeprowadzonych transakcji była znaczna, co w oczywisty sposób powodowało, że nie mogli zeznać identycznie, bo przecież nie jedno określone zdarzenie było przedmiotem ich relacji, lecz trwająca na przestrzeni czasu relacja handlowa, której istotę zgodnie przedstawili. Na bieżąco z oskarżonym handlował świadek W., który następnie, co do zasady, rozliczał się z B. B. (6), zatem posiadał najszerszą wiedzę co do nabytych przez oskarżonych narkotyków. Sąd Okręgowy przyjmował jednak zawsze takie ilości, których świadek był pewien, zgodnie z zasadą rozstrzygania na korzyść niedających się usunąć wątpliwości. Słusznie w omawianej sytuacji Sąd ustalił ilości narkotyków, które wskazywał świadek koronny, bowiem to on dokonywał najwięcej transakcji z oskarżonym Ł. B., czyli jego relacja w tym układzie dowodowym i faktycznym stanowiła bazę. Zauważyć należy, że świadek koronny w zakresie współpracy z Ł. B. wskazywał konsekwentnie na istotne kwestie w postaci miejsc przekazywania towaru, osób które tego dokonywały, ilości poszczególnych transakcji, cen i częstotliwości transakcji. W trakcie eksperymentu procesowego wskazywał na miejsce zamieszkania oskarżonego oraz jego dziewczyny (aktualnie żony), która kilkakrotnie odbierała za oskarżonego narkotyki. Jednoznacznie określił ich wzajemne relacje i pozycję Ł. B. jako hurtownika. Reasumując, zeznania świadka koronnego są kluczowym dowodem w sprawie, jego konsekwentne zeznania potwierdzone eksperymentem procesowym, potwierdzone zostały zeznaniami świadka B. B. (6). Zatem zabiegi retoryczne obrońcy oskarżonego, że oskarżony nie mógłby sprzedać takich ilości, bowiem ustawiałyby się do niego kolejki, należy postrzegać w kategoriach dywagacji.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. M.

Zarzut 1, 2, 3, 4

Zarzuty są niezasadne. Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, którego źródła skarżący dopatruje się w dowolnej ocenie zeznań świadka koronnego M. W. (3). Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że zeznania świadka koronnego były ogólne i niespójne, ani że nie zawierały szczegółowych informacji. Nadto depozycje B. B. (6) potwierdzają określony przez niego obraz współpracy handlowej z K. M.. M. W. (3) i B. B. (6) konsekwentnie opisywali współpracę z oskarżonym K. M. i ramy czasowe blisko dwuletniej współpracy, zapoczątkowanej tym, że oskarżony był zainteresowany kupnem amfetaminy. Wskazaną przez nich istotą współpracy było to, że oskarżony kupował od świadków amfetaminę, którą produkowali, a w razie jej braku braną od J. D., zaś oni brali od niego BMK. Zarówno M. W. (3) jak i B. B. (6) wskazywali miejsca, w których dochodziło do transakcji (do pierwszej transakcji doszło pod T., później wypożyczalnią kaset video B. H., za sądami, jadąc w kierunku Ronda (...), przy basenach przy ul. (...) i przy skoczni bungee za basenami przy ul. (...), koło dyskoteki C., a w końcowym okresie współpracy w okolicach Galerii (...). B. B. (6) odbierał płyn BMK w tych samych miejscach co miały miejsce transakcje amfetaminą i dodatkowo raz obok pętli autobusowej na W.).

Wskazywali też ilości amfetaminy dostarczanej oskarżonemu w czasie jednorazowych transakcji od 1 kilograma do 5. Od oskarżonego zaś M. W. (3) wraz z B. B. (6) nabywali płyn BMK do produkcji amfetaminy, czynili to tylko wtedy gdy był problem z dostępnością tego płynu, bowiem cena u K. M. za ten płyn była wysoka. Płyn odbierali zarówno W. jak i B.. Płyn ten dostarczany był w plastikowych bańkach o pojemności 5 i 10 litrów a w czasie jednej transakcji dostarczał 10 do 20 litrów. Wskazali również ceny nabywanych i zbywanych oskarżonemu substancji. Wskazany przez nich fakt, że oskarżony również był osobą uzależnioną od środków odurzających, potwierdza opinia biegłych lekarzy psychiatrów.

Nie podważają zeznań świadków podnoszone kwestie dotyczące identyfikacji oskarżonego. Wprawdzie M. W. (3) określał go jako K. z W., zaś B. B. (6) jako K. z W., wskazać należy, że niewątpliwie chodziło o tę samą osobę tj. oskarżonego K. M., obaj nie mieli problemów z jego rozpoznaniem, zbieżnie zeznawali co do jego wyglądu i charakterystycznych cech jak też jego zmiany poprzez noszenie okularów czego wcześniej nie robił. W kwestii zaś ilości narkotyków jakie sprzedali oskarżonemu pojawiające się nieścisłości w zeznaniach świadków wynikały z faktu, że B. B. (6) nie o wszystkich transakcjach przeprowadzonych przez M. W. (3) z K. M. wiedział. Zasadnym zatem było przyjęcie przez Sąd Okręgowy takiej ich ilości, na którą konsekwentnie M. W. (3) wskazywał w toku postępowania.

Wskazane rozbieżności wynikały z różnego poziomu zaangażowania świadków w obrót z oskarżonych a tym samym wiedzy obu świadków o ilości przeprowadzonych transakcji. Nie miały związku ze stanem zdrowia B. B. (6), ani z faktu, że B. B. (6) w przeszłości nadużywał alkoholu i korzystał z innych używek. Tego rodzaju okoliczność pozostawała bez wpływu na zgromadzony w sprawie i będący przedmiotem ustaleń materiał dowodowy. Problemy zdrowotne świadka pojawiły się bowiem na etapie postępowania sądowego i wówczas jego niepamięć powodowała, że głównie potwierdzał składane we wcześniejszych etapach zeznania. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wskazał, że co do ilości sprzedanych narkotyków przyjął wartość na jaką świadek M. W. (3) konsekwentnie wskazywał w toku postępowania. W kwestii zaś płynu BMK przyjęta została najniższa możliwa ilość litrów nabywana przy jednej transakcji.

Zarzut 5

Zarzut jest niezasadny. Skarżący podważając zeznania świadka M. W. (3) odniósł się do prawomocnego uniewinnienia D. P. (2) pomówionego przez M. W. (3). W tym postępowaniu Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa zakwestionował wartość zeznania świadka M. W. (3), ale tylko w do osoby D. P. (2), w pozostałym zaś zakresie uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że wątpliwości, które powziął Sąd Rejonowy, nie pojawiły się w toku niniejszego postępowania. Zatem nie ma podstaw do podważania wiarygodności zeznań świadka M. W. (3).

Nie znajduje także uzasadnienia w realiach sprawy twierdzenie skarżącego, że wiarygodność zeznań świadka koronnego podważa zażywanie przez niego w przeszłości kokainy wynikająca z zeznań M. G. (2). Kwestia ta została również przez Sąd Okręgowy właściwie wyjaśniona i rozstrzygnięta (k. 159). Z opinii psychologicznej (t. 115 k. 12937 – 12940) wynika, że M. W. (3) ma powyżej przeciętnie rozwinięte zdolności spostrzegania, a bardzo dobra werbalizacja myśli sprzyja prawidłowemu odtwarzaniu zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego. Biegły wskazał, że u M. W. (3) nie występują zaburzenia pamięci i nie ma on skłonności do konfabulacji. Z opinii wynika, że zażywanie w przeszłości przez M. W. (3) narkotyków nie ma negatywnego wpływu na złożone przez niego wyjaśnienia i zeznania. Nadto biegły stwierdził, że indywidualne właściwości M. W. (3), w tym jego sprawność umysłowa, cechy osobowości, dobry stan psychofizyczny oraz sytuacja w jakiej się znalazł przed i po uzyskaniu statusu świadka koronnego, miały i mają mobilizujący wpływ na składanie wyjaśnień i zeznań, w których ujawnia się prawidłowy proces odtwarzania zapamiętanego materiału spostrzeżeniowego.

Konkludując, na akceptację zasługiwała zarówno ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, zgodna z rygorami art.7 k.p.k., odzwierciedlona w uzasadnieniu, jak też dokonane w jej następstwie ustalenia faktyczne.

Z uwagi na konstrukcję przypisanego w punkcie LI czynu stanowiącego nabycie znacznych ilości amfetaminy z jego opisu wyeliminowano, że z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu a z kwalifikacji prawnej art. 65§1 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. W. (1)

Zarzut 1

Zarzuty obrazy wymienionych w środku odwoławczym przepisów są niezasadne. Sąd bowiem w oparciu o prawidłowo zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dokonał jego prawidłowej oceny. Nie sposób zarzucić braku wiarygodności konsekwentnym zeznaniom świadka koronnego M. W. (3). Świadek w sposób szczegółowy opisywał transakcje z udziałem oskarżonego M. W. (1), które odbywały się w krótkich odstępach czasu i w różnych miejscach w W.. Oskarżony M. W. (3) poznał w latach 2000-2001 za pośrednictwem J. D.. Zaś transakcje między nimi miały miejsce w latach 2001-2003. Oskarżony handlował heroiną, jak wskazywał świadek koronny, posiadał heroinę wysokiej jakości. M. W. (3) wskazywał także, że przy każdej transakcji z oskarżonym był obecny J. D. ps. (...), oskarżonego określano jako (...). M. W. (3) heroinę od oskarżonego nabywał w porcjach nieprzekraczających 500 gram, transakcje odbywały się raz w tygodniu, z czasem co miesiąc lub półtora, w różnych miejscach W.. M. W. (3) w sposób szczegółowy odniósł się także do odbioru wraz z J. D. płynu BMK bezpośrednio z tir-ów od Rosjan. Organizowaniem tego płynu zajmował się M. W. (1). M. W. (1) miał także swoich producentów na M.. Wiarygodności zeznań M. W. (3) nie podważają także zeznania świadka A. G.. Świadek M. W. (3) znał miejsce zamieszkania matki oskarżonego, a także miejsce czasowego zamieszkania oskarżonego. Wprawdzie zaistniała rozbieżność co do czasu wynajęcia mieszkania przez oskarżonego od świadka A. G., niemniej jednak okoliczność ta pozostaje bez wpływu na wiarygodne zeznania M. W. (3).

Zasadny okazał się zarzut co do orzeczonego przepadku korzyści majątkowej. W tym zakresie Sąd Apelacyjny uchylił orzeczony w punkcie XLIX na podstawie art. 45§1 k.k. przepadek korzyści majątkowej. Zarzucony aktem oskarżenia czyn polegający na wprowadzeniu do obrotu prekursora BMK nie ostał się w takiej formie. Z uwagi na to, że w dacie czynu wprowadzenie do obrotu, aż do 21 lipca 2006 r., nie stanowiło znamienia czynu. Taka forma działania niewątpliwie stanowiła posiadanie, czego konsekwencją było ustalenie jedynie tego znamienia. To z kolei powoduje niemożność przepadku korzyści, jako skutku jedynie posiadania prekursora. Z tej przyczyny uchylono rozstrzygnięcie z punktu XLIX.

Prawidłowo natomiast ustalono na podstawie art. 45§1k.k. równowartość korzyści podlegającej przepadkowi orzeczony w punkcie XLVIII wyroku. Zgodnie z obowiązującą wykładnią tego przepisu, wynikającą z orzecznictwa Sądu Najwyższego, od wartości korzyści nie odlicza się nakładów poniesionych na jej osiągnięcie. Prawidłowo więc wartość została określona na 2 200 000, jak stanowiąca iloczyn ilości zbytych kilogramów heroiny i ustalonych cen.

Nie znajduje także uzasadnienia zarzut niezastosowania regulacji art.4§1k.k. do rozstrzygnięcia z art.45 k.k. Przepis w brzmieniu wskazanym przez obrońcę, odnoszący możliwość orzeczenia przepadku korzyści pochodzącej z przestępstwa, w tym brzmieniu przestał obowiązywać z dniem 4 lutego 2001 r.

Za niezasadny uznać również należało zarzut przedawnienia karalności czynu. Zasadnie w przedmiotowym wyroku wskazano, że czyn przypisany M. W. (1) w pkt XLVI aktu oskarżenia należy zakwalifikować jako występek z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 roku, zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 4§1 k.k. Ustawa z 1997 r. nie była dla sprawcy przypisanego czynu względniejsza. Od 14 listopada 2001 r. czyn ten zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 5. Nie ma więc znaczenia, że wcześniej zagrożony był karą do 2 lat, skoro czyn przypisany oskarżonemu popełniony został w okresie 2001 do 2003 r., bo nie mają znaczenia przepisy, obowiązujące przed jego popełnieniem. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie i doktrynie prawa karnego poglądem, w przypadku czynu ciągłego – art.12 k.k., jak w tym przypadku, jeżeli w czasie popełnienia czynu następuje zmiana ustawy, to stosuje się ustawę nową. Nie mamy więc w tym przypadku do czynienia z sytuacją określoną w art. 4§1 k.k., który odnosi się do sytuacji innej, takiej gdy w czasie popełnienia czynu obowiązywała określona ustawa a po jego zakończeniu inna mniej względna (mniej korzystna) dla sprawcy.

Nie doszło więc do przedawnienia karalności czynu trwającego do 2003 r., od którego rozpoczął się bieg przedawnienia. Okres przedawnienia dla występku zagrożonego karą do 5 lat pozbawienia wolności, zgodnie z art.101§1 pkt 3 k.k. wynosi 10 lat, i wydłużony był o wynikający z treści art. 102 k.k. okres 5 lat. Czyn ten zatem przedawniłby się w 2018 r., gdyby nie uprzedziła go kolejna nowelizacja z dnia 2 marca 20016 r. - w zakresie art. 102 k.k. wydłużająca okres w nim wskazany z 5 do 10 lat. Oznacza to, że okres przedawnienia karalności tego przestępstwa upłynie w 2023 r.

Za niezasadny również należy uznać zarzut rażącej niewspółmierności kary. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu na k. 190 wskazał w sposób szczegółowy, w oparciu o treść art. 53 k.k. i zawartych w nim dyrektyw wymiaru kary, jakie okoliczności wziął pod uwagę przy wymiarze kary. Sąd Okręgowy bowiem w sposób szczegółowy wskazał okoliczności uwzględnione przy wymiarze kar pozbawienia wolności i grzywny. Wprawdzie nie uczynił tego w stosunku do każdego z 35 oskarżonego, aby uniknąć jak stwierdził, zbędnych w tym zakresie powtórzeń. Sąd ten wskazał, że okolicznością obciążającą wobec wszystkich oskarżonych, jest znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z uwagi na szkodliwość dla życia i zdrowia. Zważyć należy także na skutki społeczne tych czynów. Na wymiar kary wpływ miała także ilości wprowadzonych do obrotu narkotyków. Sąd miał także na uwadze okoliczności łagodzące, jak znaczny upływ czasu od popełnionych czynów.

Kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za pierwszy z czynów i 2 lat – za drugi (poniżej połowy ustawowego zagrożenia) nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową, lecz adekwatną do okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu. Także orzeczona wobec oskarżonego kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełnia kryteria zawarte w art. 85 k.k. Zatem kara orzeczona wobec M. W. (1) jest karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, spełnia swoje cele prewencyjne, nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. W.

Zarzut 1

Za niezasadny uznać należy zarzut skarżącego, że Sąd Okręgowy dokonał dowolnej wręcz subiektywnej oceny dowodów, w szczególności zeznań świadka M. W. (3) i B. B. (6). Obrońca oskarżonego w żaden sposób nie wykazał, że ocena dowodów została dokonana z obrazą norm wskazanych w zarzucie przepisów. Do uznania takiego zarzutu nie jest wystarczające subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości wyroku. Obrońca w złożonym środku odwoławczym w zasadzie kwestionuje zeznania tych świadków z racji tego, że korzystają oni ze szczególnych instytucji jakie przewiduje prawo. Wskazując, że mają interes w obciążaniu oskarżanych, gdyż stwarza to im szansę na uniknięcie odpowiedzialności karnej, kwestionuje co do zasady istnienie obowiązującej regulacji prawnej. Należy wskazać, że dowód z zeznań świadka koronnego podlega swobodnej ocenie jak każdy inny dowód i może stanowić jedyny dowód obciążający w sprawie. Zawarte w uzasadnieniu apelacji argumenty w zasadzie stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi jakich dokonał Sąd Okręgowy. Sprawstwo oskarżonego w światle złożonych zeznań nie budzi wątpliwości, bowiem zeznania te w sposób szczegółowy i kompatybilny przedstawiają działalność oskarżonego P. W..

Nietrafna i wewnętrznie sprzeczna pozostaje ta część argumentacji, która raz zarzuca świadkowi M. W. (3) „zaskakująco dobrą pamięć” w tym szczegółów (str.5 apelacji), kiedy w innym miejscu zarzuca świadkom zdawkowość relacji o P. W. (str.6 apelacji).

Nie jest także zasadny zarzut braku precyzyjnej podstawy faktycznej i niewykazania, jakie dowody legły u podstaw konkretnych ustaleń. Z uzasadnienia na stronie 16 wynika, jakie konkretnie dowody stanowiły podstawę dokonanych powyżej przedstawionych ustaleń. Sąd też wskazał, że świadek M. W. (3) konsekwentnie, w licznych relacjach wskazywał na zakup heroiny przez oskarżonego. Zaś na stronach 125-127 przedstawił nie tylko wskazanie dowodów, lecz ocenę depozycji tych dwóch świadków, w powiązaniu ze sobą i innymi potwierdzającymi je faktami, uwzględniając zmieniający się kształt tych dowodów na przestrzeni toczącego się postępowania, wskazując konkretne karty, gdzie świadkowie jednokrotnie podawali, czy precyzowali różne okoliczności zdarzenia, jak i karty zawierające dokumenty potwierdzające depozycje świadków, jak np. dotyczące konta bankowego (wskazał tom 88 k.79-82)

Z zeznań tych świadków wynikają zarówno ramy ich współpracy z oskarżonym, któremu początkowo heroinę sprzedawał B. B. (6) w latach 2002-2003, a potem poznał go z M. W. (3) i już obaj dostarczali mu głównie heroiną, ale nabywał też kokainę, amfetaminę i marihuaną. Świadek M. W. (3) podał informację odnośnie miejsca zamieszkania oskarżonego, najpierw opisując, jako ulicę (...) a następnie w czasie eksperymentu wskazał dokładnie na blok mieszkalny przy ul. (...), zaś Sąd wyjaśnił tożsamość miejsca, jako fakt notoryjny, że ulice te przylegają do siebie. Ponadto podawał także charakterystyczne informacje odnośnie płatności za narkotyki nowymi banknotami, związane z faktem wypłacania na nie pieniędzy z konta matki oskarżonego, czemu odpowiadał fakt posiadania przez nią konta w Banku (...) we wskazanym miejscu w U. - przy ul. (...), w którym figurował także P. W. (k. 127). Opisał incydent pobicia oskarżonego w obecności jego dziecka, na tle relacji z członkami grup przestępczych, najpierw ożarowską i osobą P. S., później grupą szkatułową i osobą J. K. (1). Wskazał miejsca dokonywania transakcji. Zeznania świadka koronnego znalazły potwierdzenie w zeznaniach B. B. (6). Z zeznań świadków wynikały też jednoznacznie ilości nabywanych jednorazowo poszczególnych narkotyków, jak i ich ceny - Wielokrotnie nabywał od W. i B. od 100 do 500 gram heroiny jednorazowo, łącznie nie mniej niż 10 kilogramów heroiny, w zależności od ilości 60-65 zł za gram lub 80-85 zł za gram. Kokainę w ilości 5 do 50 gramów, łącznie nie mniej niż kilogram, po 100 zł za gram. Jak też amfetaminę od 0,5 do kilograma w czasie transakcji. Następnie dzielił ją na porcje i wprowadzał do obrotu zbywając innym nieustalonym osobom. Najczęściej to M. W. (3) zawoził narkotyki oskarżonemu, czasami robił to B. B. (6) lub P. M. (1). Odbiór następował zawsze w U., niedaleko miejsca zamieszkania oskarżonego. P. W. w zależności od ilości narkotyków jakie kupował płacił albo gotówką albo brał w komis i rozliczał się po sprzedaniu towaru. Oskarżony nabywał także od W. i B. marihuaną, ale były to niewielkie ilości jednorazowo, ale kilkukrotnie. Natomiast wskazując na transakcje amfetaminą świadek koronny dokładnie pamiętał okoliczności jednej z nich.

Sąd Okręgowy zatem, zgodnie z treścią art. 5§2 k.p.k., którego obrazę zarzuca autor apelacji, wszelkie wątpliwości rozstrzygnął na korzyść skarżonego.

Przytoczone ustalenia wynikające z relacji świadków wskazują, że przedstawili oni zgodnie zarówno ogólny charakter współpracy, jak i charakter pojedynczych transakcji. Nie podważa wiarygodności świadków fakt, że nie potrafili określić dokładnie ogólnej ilości przekazanej oskarżonemu marihuany i amfetaminy, co odpowiada ustaleniom Sądu, który nie czynił w tym zakresie własnych ustaleń. Tym samym ustalenia Sądu, które odpowiadają treści uznanych za wiarygodne dowodów, nie były obarczone żadnym błędem. Poziom ogólności argumentacji skarżącego w żadnej mierze także na to nie wskazuje.

Nie jest także trafny zarzut odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Wyjaśnienia P. W., który całkowicie zaprzeczał jakoby miał związek z handlem narkotykami oraz M. W. (3) i B. B. (6), Sąd zasadnie uznał za niewiarygodne. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków, przez których został rozpoznany. Niezależnie od treści ich zeznań przeczących twierdzeniu oskarżonego, w domu oskarżonego zabezpieczono strzykawkę z zawartością kwasu, zaś w garażu wagę elektroniczną, torebkę foliową z zapięciem strunowym zawierającą śladowe ilości substancji koloru brunatnego. Tego rodzaju okoliczności, uniemożliwiają uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego P. W..

Zarzut 2

Nie jest także zasadny wywodzony z kwestionowanej oceny dowodów, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalenia faktyczne mają bowiem oparcia w przeprowadzonych i prawidłowo, bo zgodnie z normą art. 7 k.p.k., ocenionych dowodach.

Także kary orzeczone za każdy z czynów (zagrożonych karą do 10 lat pozbawienia wolności) - 3 lat i 6 miesięcy oraz roku jak i kara łączna 4 lat, nie mogły być uznane za rażąco niewspółmiernie surowe. Uwzględniając okoliczności czynów, nacechowanych jak wskazał Sąd Okręgowy, znacznym ładunkiem społecznej szkodliwości, z uwagi na szkodliwość dla życia i zdrowia, jak też fakt uprzedniej karalności oskarżonego, nie sposób uznać, że nie nadano właściwego znaczenia przytoczonym przez autora apelacji okolicznościom łagodzącym, w postaci młodego wieku oskarżonego w czasie popełnienia czynów, jak i odległości czasowej od ich popełnienia.

Apelacja obrońcy oskarżonej M. S. (3) :

Zarzut 1

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych uznać należ za niezasadny. Trafnie i w zgodzie z normą art.7 k.p.k. ocenił Sąd Okręgowy wyjaśnienia oskarżonej M. S. (3), jako niewiarygodne. Pozostawały bowiem w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, przeczyły zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego i zawodowego. Z zeznań świadka koronnego wynika, że znajomość M. S. (3) i M. W. (3) sięgała kilkunastu lat, jeszcze przed okres jej małżeństwa z M. S. (2). Jednak jej udział w obrocie narkotykami był ściśle związany z faktem, że była żoną dilera świadka koronnego i zajmowała się tym w czasie jego pobytu w zakładzie karnym w okresie od 9 września 2003 r. do 24 marca 2004 r. M. W. (3) zawsze dowoził oskarżonej heroinę do jej domu przy Placu (...), heroina zapakowana była w torebki z zapięciem strunowym. Oskarżona brała heroinę w ilościach od 10 do 20 gramów co 3-4 dni w komis i zawsze rozliczała się po sprzedaży, płacąc po 1000-1100 zł za 10 gramów. Tak określone okoliczności nabywania heroiny pozwoliły łączną jej ilość określić na 0,5 kg. Nie może tego podważyć wyabstrahowany fragment z całego przytoczonego kontekstu dowodowego. Zauważyć trzeba, że Sąd ustalił, że zakres jej sprzedaży był ograniczony w stosunku do męża. Mimo, sprzedawała heroinę tym samym odbiorcom, to jedynie najbardziej zaufanym spośród nich.

Trafnie więc Sąd meriti odniósł się zatem do wyjaśnień oskarżonej wskazując sprzeczności, co do powodów odwiedzin M. W. (3), gdzie początkowo twierdziła, że chciał zaoferować jej pomoc, podwiezienie do aresztu do męża, potem że chciał się tylko dowiedzieć co słychać u jej męża, na koniec stwierdziła, że zostawił jej torebkę z brunatną substancję, aby sobie sprzedała. Słusznie wskazał, że oskarżona bowiem zmieniała powody dla których do niej przyszedł. Niezależnie od sprzeczności z konsekwentną i spójną relacją świadka, wyjaśnienia oskarżonej podważa wykazana przez Sąd ich sprzeczność i pozbawione elementarnej przekonywalności twierdzenie o pozostawionej torebka z brązowym proszkiem, zwłaszcza, że twierdziła, że nie wiedziała co to jest, a na spacerze została przez nią sprzedana, przypadkowej narkomance, za kwotę zaproponowaną przez tę dziewczynę.

Zarzut 2

Za niezasadny uznać należy również zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonej. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu na k. 191-192 wskazał okoliczności, które miały wpływ na wymiar kary, stwierdzając jednocześnie, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów tej kary. Przypomnieć ponadto należy, że oskarżona została skazana za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożony karą do 10 lat pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonej nie wykazała w żaden sposób, iż orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmiernie surowa, tym bardziej, że została orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. M.

Zarzut 1

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów uznał za wiarygodne zeznania świadków M. W. (3), M. J. (3) i J. G.. Zeznania te, z powodu ich kompatybilności tworzą spójny obraz oskarżonego R. M., co do jego wyglądu, utrzymywanych relacji przestępczych i ich charakteru, jego działalności związanej z uprawą i przywozem marihuany i na tym tle zasadniczej kwestii – sprzedaży marihuany.

Wszyscy trzej świadkowie znali oskarżonego i określali, jako (...), (...), (czy (...), jak nazywała go opisywana przez świadków W. i J. kobieta nazywana przez nich T. z R.), związany z jego wyglądem, który opisywali. J. G. określił go, jako z wyglądu na 35 lat (w dacie czynu miał 33-34 lat), „ niższy ode mnie, taki grubasek, blond długie proste włosy, spięte w kucyk i charakterystyczne białe brwi. J. mówił na niego (...) (tom 83 k.139). Z kolei M. J. (3) w dniu 13 maja 2007 r. wskazując jego zdjęcie na tablicy poglądowej stwierdził: „ Jak ostatni raz widziałem (...) to on miał długie włosy spięte w kucyk … jedną brew miał siwą i stąd pseudonim (...) . Wobec wielokrotnie przez świadków zgodnie opisywanego wyglądu R. M. i faktów jego rozpoznania, nie może mieć znaczenia wyjęte z kontekstu stwierdzenie obrońcy, że na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2012 r. świadek M. stwierdził, że nie zna obecnych na sali oskarżonych. Tymczasem z protokołu rozprawy, do którego odwołuje się obrońca, wynika uwaga przewodniczącej składu orzekającego, odnośnie widoczności oskarżonych wśród konwoju (k.18154 tom 145). W toku tej rozprawy wymieniając osoby, z którymi świadek handlował narkotykami, wśród szeregu nazwisk i pseudonimów wymienił jednak także (...). W dalszej części wskazywał poszczególne sytuacje związane z jego osobą (przemyt marihuany z Holandii, samochodem N. (...), kradzież jego samochodu i sytuacje z jego odzyskaniem, jego relacje z T. z R., przez którą go chyba poznał, hodowanie marihuany w Polsce i zbywanie jej. Powtórzył więc relacje z etapu śledztwa. Dodał - „…tyle mogę powiedzieć na temat (...), minęło już 10 lat. Tym bardziej, że żadnych kontaktów z nim nie utrzymywałem.” k. 18155. Trudno więc z faktu nie rozpoznania oskarżonego po takim okresie i w opisanych okolicznościach, wywodzić niewiarygodności świadka. Tym bardziej, że opisał kolejny raz jego wygląd (k.18155-6) w tym charakterystyczną brew w innym kolorze, od której nazywał go (...), długie włosy w kucyk, niski wzrost, tuszę. W podobny sposób oskarżonego pisywał M. W. (3).

Nie sposób też uznać zeznań świadków a sprzeczne. Świadkowie wskazywali także na dwa źródła pochodzenia marihuany przekazywanej przez R. M., początkowo przywożonej z Holandii o dobrej jakości, potem z krajowych upraw. Podobnie świadkowie wskazywali na współpracę oskarżonego w zakresie handlu marihuaną z „T. z R.”, która zakończyła się gdy doszło między nimi do konfliktu o plantację marihuany prowadzoną w Polsce. Nie sposób kwestionować wartości zeznań świadków odnośnie opisywanego przewozu przez oskarżonego przystosowanymi samochodami marihuany w zbiornikach paliwa. Transportowanie narkotyków w specjalnie przerobionych zbiornikach paliwa jest znanym z doświadczenia zawodowego sposobem na jej przemyt, co twierdzenia obrońcy należy rozpatrywać w kategoriach dywagacji. Niezależnie od tego ów przemyt nie jest przedmiotem niniejszego postępowania a przytoczone w sposób zgodny prze świadków jego okoliczności jedynie wskazują, że obaj świadkowie znali realia, w jakich funkcjonował oskarżony. Te okoliczności zostały wsparte przytoczonymi przez Sąd faktami kilkukrotnego, w okresie 2001-2004, przekraczania przez oskarżonego zachodniej granicy. Nadto M. J. (3) wskazywał w swoich zeznaniach na takie okoliczności, do których już wcześniej odnosił się M. W. (3), jak chociażby na utratę przez oskarżonego samochodu i towaru, w związku z działalnością grupy przestępczej.

M. J. (3) nie był współpracownikiem M. W. (3), działał niezależnie wraz z J. G.. Nie sposób wiec oczekiwać zbieżności ich w zakresie poszczególnych transakcji opisywaną przez nich marihuaną. Natomiast świadkowie szczegółowo opisali charakter poszczególnych transakcji, podczas których nabywali od oskarżonego marihuanę.

M. W. (3) konsekwentnie określał okres współpracy od 1999 r. do 2005r, jak i rodzaj kupowanej marihuany początkowo dobrej jakości pochodzącej z Holandii a potem po konflikcie z T. z upraw krajowych. Jednorazowo nabywał w ilościach 50-100 g do 4 kg, tę z upraw krajowych najczęściej po 0,5 kg. M. W. (3) płacił oskarżonemu R. M. mniej więcej 13 500 zł., za gorszej jakości marihuanę 11 000 zł. Do transakcji dochodziło w różnych miejscach na terenie W. np. na tyłach M. D. przy ul. (...), przy (...), na stacji (...) (...), przy (...), przy (...), przy Placu (...), przy klubie (...). Oskarżony dostarczał marihuanę w pakunkach owiniętych taśmą klejącą koloru brązowego, jak pochodziła z przemytu z Holandii, a jak z plantacji oskarżonego - była luźno zapakowana w reklamówkach.

Jakkolwiek szczegóły transakcji świadek podawał konsekwentnie, to trudność powstała w określeniu sumy narkotyków ze wszystkich transakcji. Mimo, że w większości relacji świadek koronny określił sumę tych transakcji na 100 kg, to we wskazanych przez skarżącego zeznaniach na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2012 r. (k. 18022-18023v) wskazał, że nabył od R. M. co najmniej 50 kg marihuany. Tę rozbieżność Sąd rozstrzygnął przyjmując najniższą wskazaną ilość marihuany.

Podobne M. J. (3) przedstawił szczegóły transakcji w sposób tożsamy stwierdzając, że dostawał telefonicznie informację od T. z R., że narkotyki są już w Polsce. Wówczas kontaktował się telefonicznie z oskarżonym i odbierał marihuanę na M. lub U.. Brał od M. 1 – 2 kilogramy jednorazowo. Rozbieżności dotyczyły łącznej ilości transakcji, które świadek określił od kilku do kilkunastu, zawsze zaznaczając, ze dokładnie tego nie pamięta, lecz konsekwentnie określając łączna ilość nabytej marihuany a 10 kg. Natomiast w toku rozprawy w dniu 29 lipca 2012 r. sprecyzował, że mówiąc o ilości 10 kg mogła to być ilość 10, 7, 12 kg (k.18159) Tę rozbieżność także Sąd rozstrzygnął przyjmując najniższą wskazaną ilość marihuany.

Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia sprawstwa oskarżonego. Natomiast wyżej opisana zmiana pozwala uznać częściową zasadność apelacji obrońcy.

Zarzut 2.

Nie sposób oprzeć ustaleń na wszystkich przeprowadzonych dowodach, a jedynie na tych, które uznano za wiarygodne. W konsekwencji dokonanej wyżej oceny i ten zarzut jest częściowo trafny.

Niezasadny jest natomiast w zakresie kwestionowani prawidłowości uzasadnienia. Sąd wskazał na stronie 19 wszystkie dowody w odpowiednim zakresie, w sposób precyzyjny, na których oparł swoje ustalenia. Natomiast istotne różnice zostały rzez Sąd Apelacyjny ujawnione, ocenione i skutkowały zmianą rozstrzygnięcia w omówionym zakresie. Przedstawiona ocena uwzględnia zarówno wzajemne odniesienia dowodów, jak i zmieniający się ich kształt na przestrzeni toczącego się postępowania.

Zarzut 3.

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zatem częściowo zasadna. Występujące wątpliwości co do ogólnej ilości sprzedanej marihuany, doprowadziły do zmiany wyroku w tym zakresie poprzez przyjęcie, że oskarżony przekazał do dalszej odsprzedaży M. W. (3) nie mniej niż 50 kg (zarzut LXIX) a M. J. (3) nie mniej niż 7 kg (zarzut LXX). Sąd obniżył także wymiar kar jednostkowych do 2 lat i 10 miesięcy i odpowiednio do roku i 4 miesięcy jak i kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego do 3 lat i 4 miesięcy, a także wysokość kwoty przepadku równowartości korzyści majątkowej, stosownie do przyjętych ilości.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego R. M. kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 15 października 2012 r.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S. (2).

Zarzut 1

Za niezasadny uznać należy zarzut obrazy prawa materialnego - art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie jest uzasadnione twierdzenie skarżącego, że Sąd Okręgowy z opisu czynu z okresu od 2000 roku do dnia 24 października 2002 roku wyeliminował, że nabytą heroinę w części udzielił innym osobom oraz zbywał innym nieustalonym osobom i z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Z treści rozstrzygnięcia w punkcie LXX (XCIV) jednoznacznie wynika, że wszystkie wspólne dla całego przestępstwa ciągłego elementy, w tym wskazane przez skarżącego dotyczą całości czynu, czyli obydwu jego etapów, tak jak przyjęta kwalifikacja prawna. Spostrzeżenie obrońcy wynika z układu graficznego zapisów całego wskazywanego punktu wyroku, w tym nieuzasadnionego wcięcia tekstu dotyczącego pierwszego okresu czynu. Te oczywiste usterki graficzne, wobec jednoznacznej w wymowie treści rozstrzygnięcia, nie uprawniały do podjętej interpretacji.

Zarzut 2

Za niezasadny uznać należy zarzut dokonania przez Sąd Okręgowy dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego M. S. (2) oraz świadków M. W. (3) i B. B. (6). Dokonana przez Sąd ocena depozycji tych osób dokonana została, wbrew twierdzeniu obrońcy, w zgodzie z normą z art. 7 k.p.k. i przekonująco przedstawiona w uzasadnieniu na str. 138-140.

Wskazać należy, że M. S. (2) w swoich wyjaśnieniach potwierdzał znajomość z M. W. (3), jak i to, że kupował narkotyki od świadka koronnego, lecz jedynie dla siebie i jedynie zdarzało mu się odstąpić działki innym osobom uzależnionym, potwierdził jednorazowe transakcje na zwykle 10 gramów heroiny lub mniej. Przeczą temu nie tylko zeznania świadków M. W. (3) i B. B. (6), ale także charakter uprzedniej karalności oskarżonego z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym za udzielanie innym osobom środków odurzających w postaci heroiny. Działalność oskarżonego M. S. (2), przerywana ciągami narkotykowymi jak i osadzeniami w areszcie śledczym, została szczegółowo opisana przez M. W. (3), który wskazywał, że oskarżony był jego jednym z najlepszych dilerów, ilekroć wpadł z towarem, po wyjściu wracał do W., który anulował mu dług i zaczynał od nowa, na czysto. To potwierdzają choćby okoliczności kontaktów w czasie jego osadzenia z żoną oskarżonego i sprzedaż jej narkotyków, branych w mniejszych ilościach, niż jej mąż, bo jedynie dla zaufanych odbiorców. Trafnie w tym kontekście Sąd Okręgowy ocenił tę relację, wskazując, że nie miałaby miejsca, gdyby oskarżony był zwykłym „odbiorcą heroinistą”. Z relacji świadka koronnego wynikało, że oskarżony heroinę przeważnie brał w komis i rozliczał się po sprzedaży. Określił też częstotliwość w różnych okresach, jak i ilości pojedynczych transakcji od 10 do 100 gram heroiny – w pierwszym okresie a od października 2004 r. większe od 50 do 100 g. Opisał też sposób pakowania narkotyków w zależności od ilości – 10 g w torebki strunowe i 100 g w torebki śniadaniowe. Towar oskarżonemu dostarczał P. M. (1) lub M. W. (3) w ostatnim okresie także B. B. (6). Oskarżony zresztą wskazał w swoich wyjaśnieniach, z czego się później wycofał, że narkotyki od M. W. (3) dostarczał mu też P. M. (1). Stwierdził też, że raz P. M. (1) przekazał pieniądze dla W.. Natomiast odnośnie B. B. (6), podał, że były sytuacje, że nie był w stanie zapłacić i W. groził mu przysłaniem B.. Zauważyć trzeba, że gdyby oskarżony kupował narkotyki tylko na własne potrzeby, jak twierdził, nie byłoby konieczności zwracania pieniędzy, jak przy braniu w komis, jak określił relację handlową świadek koronny. Choć oskarżony nie był w stanie wskazać, kiedy pojawił się B., co odpowiada temu, że udział B. B. (6) nastąpił dopiero od października 2004 r., to w okresie spółki świadków W. i B., oskarżony także zajmował się handlem heroiną do 2005 roku, kiedy to został ponownie osadzony. Podczas jego zatrzymania funkcjonariusze policji w jego mieszkaniu ujawnili trzy łyżki metalowe ze śladowymi ilościami proszku koloru jasnoszarego, fifki szklane z nalotem koloru brunatnego oraz torebkę foliową z zapięciem strunowym z zawartością heroiny.

B. B. (6) potwierdził także branie heroiny przez oskarżonego bezpośrednio od M. W. (3).

Apelacja nie zawiera argumentów wskazujących, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd nosiła cechy sprzeczne z norma art.7 k.p.k.

Zarzut 3

Zarzut jest częściowo zasadny. W przypadku oskarżonego, jedynie w stosunku do M. S. (2) Sąd Okręgowy uzupełnił kwalifikację prawną czynu o art. 58 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. To powodowało konieczność usunięcia z opisu czynu elementów, w tym i okresy czynów, które odpowiadały zachowaniom, za które M. S. (2) został skazany.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 2 lipca 2007 roku sygn. akt II K 360/06 za czyny z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w okresie od maja do czerwca 2005 roku oraz w dniach 12-19 grudnia 2005 roku oraz za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii za czyn popełniony w dniu 19 grudnia 2005 roku.

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 10 czerwca 2008 roku sygn. akt II K 872/07 za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w okresie od września do 18 listopada 2005 r

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 16 czerwca 2008 roku sygn. akt II K 1168/06 za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w czerwcu 2001 r.

W konsekwencji dokonanych ustaleń należało zmienić opis czynu w punkcie (LXXII) XCIV w ten sposób, że z przypisanego czynu wyeliminować okresy: czerwiec 2001 r., od maja do czerwca 2005, od września do 18 listopada 2005 r. i końcową datę czynu ustalić na 11 grudnia 2005 r.

Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia dotyczące ogólnej ilości heroiny na 41 kg (str.140 uzasadnienia), jak też w wyniku dokonanych wyliczeń ilości heroiny zużytej na własne potrzeby, okres czynu wyłączony przez Sąd odwoławczy - musiały skutkować dalszą korektą ilości heroiny. Dokonano jej z uwzględnieniem częstotliwości dokonywanych transakcji w tych okresach i ustalonych ilości heroiny w trakcie jednorazowych transakcji, ustalając, że stanowi ilość niemniej niż 39 kg.

Powyższe zmiany skutkowały obniżeniem kary pozbawienia wolności za przypisany czyn do z 4 lat do 3 lat i 10 miesięcy.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. B. (4).

Zarzut 1,2,3,4

Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. są niezasadne. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w pełni odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy wbrew twierdzeniom skarżącego spełnił obowiązki, na które wskazuje obrońca, w postaci przeprowadzenia postępowania dowodowego jak i jego oceny, co doprowadziło do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych. Oskarżony B. B. (4) nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu a Sąd słusznie nie dał wiary jego wyjaśnieniom. Należy zauważyć, że oskarżony jest osobą uprzednio karaną za handel narkotykami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością heroiny, którą zbył innym ustalonym osobom, za co został skazany na karę 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto odbywał także karę 2 lat pozbawienia wolności za posiadanie heroiny w ilości 5,85 g, niewielkiej ilości marihuany i fifki szklanej, a także za udzielanie środka odurzającego w postaci heroiny A. Z. (2). Zatem bez wątpienia miał on związek z przestępczością narkotykową. Z zeznań świadka koronnego i świadka B. wynika, że oskarżony będący kibicem L., należał do subkultury kibicowskiej, nabywany towar w większości rozprowadzał wśród pseudokibiców. Był najlepszym odbiorcą tabletek ekstazy, które to W. i B. kupowali od G. L. (1) i P. R. (1). Oskarżony i B. B. (6) poznali się za pośrednictwem ojczyma oskarżonego Z. K.. Z. K. potwierdził znajomość z B. B. (6) a jego żona J. K. (3), że denerwowało ją jak B. przyjeżdżał do baru i mówiła mężowi, żeby dał sobie spokój z tym człowiekiem. B. B. (4) pracował w tym barze, to w jego okolicach dochodziło do wszystkich transakcji. Znajomość z B. potwierdził sam oskarżony. Natomiast z zeznań M. W. (3) i B. B. (6), którzy uczestniczyli w transakcjach narkotykowych z oskarżonym B. B. (4), jednoznacznie wynika, że przedmiotem sprzedaży oskarżonemu były dwa rodzaje narkotyków: amfetamina i tabletki ekstasy. Zeznania te są konsekwentne w zakresie okoliczności i miejsc, okresu transakcji i cen narkotyków 2,60 zł -2,70 za sztukę tabletek ekstazy i 5 000 zł zna kg amfetaminy, jak też powiązań między oskarżonym i świadkami i osobami od których wcześniej narkotyki były nabywane. Rozbieżności dotyczyły jedynie łącznej ilości sprzedawanej amfetaminy i tabletek ekstasy. Kwestia ta stwierdzona przez Sąd I instancji, została wszechstronnie wyjaśniona i przedstawiona w uzasadnieniu na str.123-124 uzasadnienia. Wynika z nich, że obaj świadkowie uczestniczący w transakcjach wskazywali, że pojedyncze transakcje dotyczyły amfetaminy w ilości 1 – 2 kg. Mimo, że świadek W. przypominał sobie pojedynczą większą transakcję i określał szacunkowo łączną ilość amfetaminy, to Sąd uwzględnił ilości, które pokrywały się z zeznaniami B. B. (6), który zapamiętał jedno i dwukilogramowe transakcje w łącznej ilości 5 kilogramów. Podobnie Sąd odniósł się do szacowanej łącznej ilości tabletek ekstasy. Tym samym nie są zasadne dywagacje obrońcy o zeznaniach świadków, twierdzącego, że tylko pozornie ze sobą korespondują, w oparciu o jeden wyabstrahowany z rozważań element, który został przez Sąd wskazany, wyjaśniony i rozstrzygnięty jednoznacznie na korzyść oskarżonego. Stąd i zarzut obrazy normy art. 5§2 k.p.k. jest niezasadny. Sąd Okręgowy przyjął ilość narkotyków, potwierdzoną w 100%, jak to określono, przez obu świadków.

W konsekwencji przytoczonej oceny dowodów dokonane ustalenia uwzględniły najmniejsze ilości tych środków odurzających, które nie budziły żadnych wątpliwości. W oparciu bowiem o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zeznania świadków są spójne i logiczne, przedstawiają w sposób szczegółowy przebieg przestępczego procederu, w którym uczestniczył oskarżony. Nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony B. B. (14) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Nie jest także trafny sposób podważania oceny braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego. Niezasadnie twierdzi autor apelacji, że oskarżony zaprzeczył, aby znał świadków i nie miał z nimi styczności (str. 3 apelacji) skoro oskarżony opisał znajomość z B. B. (6), który był znajomym jego ojczyma, opisał jego wizytę w barze i agresywne zachowanie (tom 136 - k.16614), jak też, że namawiał go do sprzedaży narkotyków.

Apelacja obrońcy oskarżonej J. K. (3).

Zarzut 2

Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego jest niezasadny. Obrońca oskarżonej kwestionując przyjęcie przez Sąd Okręgowy sprawstwa J. K. (3) wyłącznie w oparciu o zeznania świadka koronnego M. W. (3) i świadka B. B. (6), usiłuje podważyć ich wiarygodność z racji zastosowanych wobec nich instytucji. Zważyć należy, że część depozycji tych osób, stanowiąca podstawę ustaleń, to wyjaśnienia złożone w charakterze oskarżonych, zwłaszcza w przypadku B. B. (6). Natomiast co do świadka koronnego nie mają znaczenia motywy podjęcia współpracy z Centralnym Biurem Śledczym, a skarżący nie wykazał, aby motyw współpracy miał jakikolwiek związek z osobą J. K. (3) podważając z tej przyczyny jego wiarygodność. Natomiast Sąd Okręgowy odniósł się i do tej kwestii przytaczając argumentację świadka i we właściwym sposób się do niej odniósł. Stwierdził, że: „ zeznaje po to, aby uniknąć odpowiedzialności i nie widzi potrzeby zatajania czegokolwiek.” (str.122) Wskazać należy, że M. W. (3) przedstawił całokształt swojego udziału w produkcji i obrocie narkotykami i udział innych osób we wzajemnym powiązaniu. Działalność J. K. (3) została osadzona w określonym kontekście sytuacyjnym. Wskazał, że oskarżona wraz ze swoim mężem Z. K. oraz synami zajmowali się handlem narkotykami. W narkotyki zawsze zaopatrywała się u świadka B. B. (6), ale brała znacznie mniejsze ilości niż jej mąż. Jej synowi B. B. (4) z kolei narkotyki dostarczali obaj świadkowie. Wprawdzie M. W. (3) nie dostarczał oskarżonej narkotyków bezpośrednio, ale wiedział o wszystkich przeprowadzonych z nią transakcjach od B. B. (6), któremu to on przekazywał heroinę a brał ją od G. L. (1), J. D. jak i chłopaka spod szpitala bródnowskiego, którą następnie przekazywał B. B. (6) a ten dowoził jej do domu przy ulicy (...), który to lokal znał i wskazał w czasie eksperymentu M. W. (3). Opisana relacja nie uzasadniała potrzeby kontaktu M. W. (3) z oskarżoną. Tym samym nie ma znaczenia podnoszony przez obrońcę brak w notatniku M. W. (3) jej numeru telefonu, skoro to B. B. (6) się z nią kontaktował.

Nie dokonując bezpośrednio transakcji z oskarżoną, lecz za pośrednictwem B. B. (6), nie musiał dokonać jej rozpoznania, ale określił cechy charakterystyczne jej wyglądu i zachowania, jak to że utykała na nogę, przez co z B. B. (6) mówili o niej (...). Nadto w swoich zeznaniach określał ją jako matkę B. B. (4), którego znał, rozpoznał i wskazał (jak na k. 8177 tom 41) i żonę C. (Z. K.), którego znał. Opisał ich wzajemne relacje i stosunki panujące pomiędzy małżonkami, potwierdzone przez I. B. i B. B. (6). Wskazał jego mieszkanie, bar i warsztat. Oskarżona wraz z mężem prowadzili bar, na co wskazywali zarówno M. W. (3) jak i B. B. (6), bowiem tam narkotyki były dostarczane jak i do ich mieszkania. Niezależnie od tego znał jej męża z relacji handlowej w zakresie kokainy. Z jego zeznań wynika, że poznał oskarżoną przez B. B. (6) przy okazji ich wizyty w barze „(...)”, prowadzonego przez rodzinę oskarżonej (k. 12832 tom. 115). Nie ma wątpliwości co do osoby oskarżonej. Natomiast opisał też relację handlową z oskarżoną: „…kupowała on nas tylko heroinę…w ilościach jednorazowych po 10-20 gram…Łącznie sprzedaliśmy jej nie mniej niż 200 gram heroiny. W naszej spółce to tylko B. był odpowiedzialny za kontakty z nią i sprzedawanie jej heroiny. O wszystkich transakcjach wiem od B., który mi o tym mówił, rozliczał się ze mną za sprzedanej jej narkotyki, ustalał partie sprzedawanych narkotyków oraz cenę heroiny.” (tom LI k.10129).

Niezasadnie zarzuca też skarżący, że Sąd meriti nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej. Niezależnie od sprzeczności z innymi dowodami, były one sprzeczne wewnętrznie. Początkowo zaprzeczała, aby znała M. W. (3) ani B. B. (6), by później stwierdzić, że B. B. (6) przyjeżdżał do ich baru, do jej męża, co ją denerwowało oraz zwracała mu uwagę, żeby dał sobie spokój z tym człowiekiem (str. 116).

Niezasadnie też kwestionuje skarżący zeznania B. B. (6), które słusznie Sąd I instancji uznał za wiarygodne, stwierdzając, że wprawdzie na etapie postępowania sądowego, z uwagi na stan zdrowia, jedynie potwierdzał złożone w postępowaniu przygotowawczym. Nie mogą więc oceny Sądu w zakresie ustalenia ilości poszczególnych transakcji i łącznej ilości zbytej oskarżonej heroiny podważyć zeznania B. B. (6) z rozprawy w dniu 19 marca 2012 r. „ J. K. (3) w 2003 r. brała ode mnie małe ilości heroiny głównie po 10 gram. W sumie 150 gram”. To twierdzenie pozostaje generalnie zgodne z ustaleniem Sądu i treścią zarzucanego w punkcie XCIX i przypisanego czynu, bo taką dokładnie łączną ilość jej w nim przypisano. Natomiast Sąd Okręgowy wyczerpująco wyjaśnił powody dokonania ustaleń w zakresie drugiego z czynów (zarzut C) w oparciu o szczegółowe i konsekwentne zeznania M. W. (3), gdyż z tego okresu po wyjściu z aresztu B. B. (6) nie pamiętał transakcji z J. K. (3), ale nie wykluczył, że brała od niego, gdy miał już spółkę z W. (str.125 uzasadnienia). Nie uchybił Sąd normie art. 7 k.p.k., jeśli się dodatkowo zważy, że opisane przez M. W. (3) transakcje odpowiadały tym, o których zeznawał, jako przeprowadzonych we wcześniejszym okresie z oskarżoną B. B. (6). Zeznania obu świadków dość jednolicie wskazują rozmiary obrotu nabywaną od nich heroiną, skoro dotyczyły podobnych ilości heroiny - w pierwszym okresie po 10-20 gramów a w drugim po 10. Także łączna ilość była podobna 150 gramów i 200 gramów.

Sąd Okręgowy dostrzegł w zeznaniach M. W. (3) różnice co do ilości podanych narkotyków i wskazał, że M. W. (3) przed sądem podkreślił, że przed zeznaniami w sądzie robił sobie notatki na podstawie tego co potrafił sobie odtworzyć. W trakcie postępowania przygotowawczego jak zeznawał, to zarówno lepiej pamiętał, jak również miał możliwość dłuższego zastanowienia się co do konkretnych okoliczności. Jednak wskazywał najczęściej, że wcześniej lepiej pamiętał. Jak sobie coś przypominał bądź przeanalizował to wówczas weryfikował te okoliczności. Dlatego też Sąd meriti przyjął najmniejsze ilości wynikające z zeznań M. W. (3).

Zarzut 1

Za niezasadny uznać należy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w oparciu o prawidłowo przeprowadzone i ocenione dowody ustalił, że oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanych jej czynów. Ocenę tę, jak i wynikające z niej ustalenia przedstawił w uzasadnieniu wyroku na stronach 10-13, 116, 122-125.

Jakkolwiek podstawę ustaleń stanowią zeznania M. W. (3) i B. B. (6), to zostały one ocenione we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami wyszczególnionymi na str. 12 uzasadnienia. Skarżący nie wykazał, by Sąd poczynił ustalenia faktyczne, które nie miały oparcia w przeprowadzonych dowodach, czy też pominął dowód bądź dowody, które winien uwzględnić. Zeznania wszystkich świadków tj. M. W. (3), B. B. (6) i I. B., co do okoliczności działalności przestępczej oskarżonej okazały się spójne. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić im wiarygodności i skarżący ich nie wykazał. M. W. (3) w trakcie eksperymentu procesowego wskazywał miejsce zamieszkania oskarżonej, miejsce gdzie prowadziła pub ze swoim mężem. Świadek I. B. zeznając co do oskarżonej wskazywała na ich sytuację rodzinną, na transakcje prowadzone z mężem oskarżonej, jej zeznania były zbieżne z zeznaniami M. W. (3). B. B. (6) stwierdził, że z nim oskarżona przeprowadzała transakcje. M. W. (3) szczegółowo opisał okoliczności dotyczące pochodzenia narkotyków i przekazywania B. B. (6), by ten przekazał J. K. (3).

Zarzut 3

Zarzut rażącej niewspółmierności kary nie jest zasadny. Sąd Okręgowy wobec oskarżonej orzekł za każdy z czynów kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności i łączną karę roku oraz karę grzywny w wymiarze 70 stawek po 20 zł., jako jedyną postać bezpośredniej represji, jeśli się zważy, że kara pozbawienia wolności orzeczona została z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 letni okres próby. Nie sposób więc uznać jej za surową. Sąd wziął także pod uwagę dotychczasową postawę, właściwości i warunki osobiste oraz zachowanie oskarżonej po popełnieniu przestępstwa, w tym również uprzednią jej niekaralność ale także upływ czasu od popełnionych czynów. Wskazywał natomiast, że czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii charakteryzuje znaczny stopień społecznej szkodliwości, z uwagi na skutki dla życia i zdrowia ich konsumentów. Kara orzeczona wobec oskarżonej została wymierzona zatem w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego Z. K.

Zarzut 1

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym, uznać należy go za niezasadny. Nie sposób uznać, że zachodziła okoliczność wyłączająca możliwość ustanowienia M. W. (3) świadkiem koronnym. Z dokonanych ustaleń Sądu Okręgowego nie wynika, aby M. W. (3) kierował grupą przestępczą. Przeczy temu szczegółowo opisany sposób jej funkcjonowania oraz podział zadań i obowiązków członków grupy producenckiej. Wyjaśniają to szeroko przez Sąd opisane okoliczności i uwarunkowania pokazujące genezę jej powstania, szczegółowo wyjaśnione na stronach 2-9, 66-75 uzasadnienia.

Wynika z nich, że na początku 2005 roku D. P. (1) zgłosił się do M. W. (3) i zaproponował mu produkcję amfetaminy, poszukując osoby, która wyłożyłaby pieniądze na produkcję a M. W. (3) przekazał propozycję P. B. B. (6). Wiosną 2005 r. ustalili, że będą wspólnie produkować i sprzedawać narkotyki. E. P. zapewnił chemika E. S. oraz pomocnika S. T. (1). Załatwił też magazyniera, który w suterenie, w centrum W. przechowywał chemię i gotowy do wprowadzenia do obrotu, wyprodukowany towar. Warunki współpracy obejmowały ceny zakupu BMK, odczynników chemicznych, urządzeń potrzebnych do utworzenia linii technologicznych, zapłaty za najem budynku, w którym miało funkcjonować laboratorium, i inne koszty i opłaty. W grupie tej B. B. (6) zajmował się głównie sprzedażą wyprodukowanej amfetaminy i rozliczeniem tej sprzedaży. D. P. (1) zajmował się produkcją wraz z chemikiem E. S., a M. W. (3) odpowiedzialny był za załatwienie chemii do produkcji, osób do jej zakupu, firm, na które miała być kupowana chemia do produkcji oraz znalezieniem miejsc do produkcji. W tym celu były fałszowane dokumenty, przy użyciu pieczątek oraz deklaracji odnośnie sposobu zastosowania kupowanej chemii. Chemię do produkcji pomagał także załatwiać P. M. (1). BMK np. przywoził od T. Z. (1) a legalną chemię kupował w hurtowniach chemicznych zazwyczaj na podstawione osoby lub firmy. Pomagał też przewozić linie technologiczne do produkcji amfetaminy, przywoził urządzenia i rozwoził wyprodukowaną amfetaminę pomagał M. W. (3), B. B. (6) i D. P. (3) w sprzedaży wyprodukowanej amfetaminy poprzez porcjowanie i mieszanie amfetaminy, a następnie przekazywanie zmieszanej substancji jej odbiorcom m.in. T. Z. (2) i P. R. (1). Rola E. S. - chemika, prowadzącego metodą L. syntezę narkotyku, dla produkcji stanowiła swoisty conditio sine qua non. B. B. (6), zajmował się rozliczeniami. Z inicjatywy B. B. (6) utworzono także wspólny fundusz na zakup chemii do produkcji. Do tego funduszu były wpłacane pieniądze pochodzące ze sprzedaży, z każdego cyklu. Kiedy został zatrzymany i osadzony D. P. (1) w maju 2007 roku, to nadal pieniądze po 5000 dolarów z każdego cyklu produkcji były przekazywane jego żonie. Grupa producencka zajmowała się produkcją w laboratoriach a G. i C. oraz dystrybucją wyprodukowanej amfetaminy a także innych środków. Zgodzić należy się z tezą przyjętą przez Sąd Okręgowy, że nie miała ona zdecydowanego ośrodka decyzyjnego, ale był natomiast podział ról i wspólny cel, któremu poporządkowane były działania jej uczestników.

Określony i realizowany podział ról i obowiązków w grupie, zapewniał jej organizację a uczestnicy nie wyłaniali nikogo kto miał kierować tą grupą. Każdy wykonywał zadania, w których posiadał doświadczenie, co Sąd w uzasadnieniu szczegółowo opisał. Zważyć też trzeba, że osoby zanim przystąpiły do grupy wcześniej się znały, znały swoją kryminalną przeszłość, współpracowały ze sobą i wcześniej pozostawały w różnych relacjach przestępczych, jak też przynależały do grup przestępczych oraz współpracowały z innymi członkami grup przestępczych. Słusznie skonstatował więc Sąd Okręgowy, że grupa nie miała wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego. Względy pragmatyczne i funkcjonalne nie uzasadniały takiej potrzeby.

Z szeroko przytoczonych przez Sąd meriti okoliczności, które poprzedziły zawiązanie grupy, zawartych na stronach 2-9 uzasadnienia, wynika relacja M. W. (3) z D. P. (1) i J. D. w ramach grupy (...) kierowanej przez A. H. ps. (...), gdy trudnili się produkcją amfetaminy a świadek obrotem (str. 4), czy uczestnictwo w grupie A. K. ps. (...) M. W. (3) i B. B. (6), który zajmował się w niej prowadzeniem rozliczeń narkotykowych (str. 67). M. W. (3) natomiast od 1997 r. czasowo należał do różnych grup przestępczych i żadną nigdy nie kierował. To wskazuje, że osoby te od dawna funkcjonowały w różnych strukturach przestępczych mając już wcześniej ugruntowaną pozycję i doświadczenie, które wykorzystali w działalności swojej grupy producenckiej.

Ośrodkiem decyzyjnym grupy nie byli, jak twierdzi skarżący, też wspólnie M. W. (6) i B. B. (6), tym bardziej, że kolejno Sąd Okręgowy a następnie w ramach niniejszej kontroli odwoławczej Sąd Apelacyjny znacząco ograniczyły grono uczestników grupy. Sąd meriti ustalił nadto, że B. B. (6) wszedł w spółkę z W. w 2004 r. Najpierw ich spółka prowadziła handel narkotykami, a potem przystąpili do produkcji w ramach grupy producenckiej około 2005 roku. W połowie 2006 grupa ta została zmuszony do współpracy z osobami z grupy R. S. ps. (...) w tym F. S. i dla nich dokonali dwukrotnie produkcji amfetaminy, mieli sprzedawać heroinę oraz musieli płacić tzw. beczki czyli cegiełki na grupę (str.8 uzasadnienia). To z kolei pokazuje pozycję tej grupy, która musiała być podporządkowana silnej w tamtym okresie grupie tzw. (...), aby zapewnić sobie możliwość produkcji i handlu narkotykami.

Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia okoliczności określonej w art. 4 ust 3 stawy z dnia 25 czerwca 1997r. o świadku koronnym (Dz. U z 2016 r.poz.1197).

Zarzut 2

Niezasadnie skarżący kwestionuje wiarygodność świadka koronnego z uwagi na jego wcześniejszą działalność przestępczą i podejmowaną współpracę z policją. Przytoczone przez skarżącego okoliczności dotyczące współpracy świadka koronnego z policją zostały ujawnione, jak i cała jego działalność przestępcza, w treści złożonych bardzo obszernych zeznań. Dowodzi ona przede wszystkich szczerości wypowiedzi. Relacje dotyczące Z. K. stanowią natomiast określony wycinek tej działalności ściśle osadzony w całym szerokim kontekście, także dowodowym, skoro dwie inne osoby potwierdziły fakt nabywania przez niego kokainy i to w podobnych odstępach czasu i w podobnych ilościach w czasie jednej transakcji, to obrazuje bardzo określony sposób prowadzenia przez Z. K. obrotu kokainą. Wynika z nich, że początkowo kokainę nabywał od B. B. (6) przez okres od końca 2003 r. do jego aresztowania w dniu 13 maja 2004 r. W czasie jego pobytu w Zakładzie Karnym po 13 maja 2004 r. do 4 października 2004 r. nabywał od M. W. (3) i I. B.. Zaś po zwolnieniu B. B. (6) od 4 października 2004 r. do nabywał od nich obu, aż do lipca 2007 r. Transakcje dotyczyły ilości od 10 do 100 gramów, najczęściej 50 g.

Zeznania świadka M. W. (3) były zbieżne z zeznaniami B. B. (6) jak i I. B.. Początkowo B. B. (6) handlował ze Z. K., wówczas towar zawoził mu do baru D.. W czasie osadzenia świadka B. B. (6), oskarżony wraz ze swoim wspólnikiem T. C. praktycznie co tydzień nabywał towar od M. W. (3). Transakcje przeprowadzała także z oskarżonym I. B., dochodziło do nich w jej miejscu zamieszkania przy ulicy (...), co stwierdziła. Po opuszczeniu aresztu zarówno M. W. jak i B. B. sprzedawali kokainę oskarżonemu do czasu zakończenia działalności przez M. W. (3). Oskarżony w swoich wyjaśnieniach zaprzeczał, by znał M. W. (3) i I. B., potwierdził, iż zna jedynie B. B. (6). M. W. (3) w swoich zeznaniach wskazywał na informacje co do Z. K., które potwierdzały ich znajomość a tym samym i współpracę. Świadek koronny wskazywał na miejsce gdzie znajdował się bar należący do oskarżonego, miejsce zamieszkania a także ciąg budynków, gdzie oskarżony miał warsztat samochodowy, o czym świadek również wiedział. Z zeznaniami M. W. (3) zbieżne były zeznania I. B., a także B. B. (6). Z uwagi na to, że ogólne ilości narkotyków były wynikiem szacunków świadków, więc w tym zakresie wystąpiły pewne różnice ale w ramach tego samego rzędu wielkości. Oceną tych rozbieżności Sąd rozstrzygał i przedstawił w uzasadnieniu na str. 122-125.

Częściowa zasadność zarzutu obrońcy wynika stąd, że w niedostatecznym stopniu Sąd meriti uwzględnił występujące różnice w odniesieniu do ilości kokainy co do zarzutu XCVIII pkt 1. Pojawiające się w konsekwentnych zeznaniach M. W. (3) szacunkowe ilości obok najczęściej wskazywanych 5 kg, także 2 kg łącznie sprzedanych przez niego „w czasie odsiadki B.” należało uwzględnić. Tym bardziej, że był to okres niespełna półroczny a i przyjęty opis czynu nie daje podstaw do przyjęcia ustalonej ilości 5 kg. Ilość łączna 2 kilogramów w okresie czynu wpisuje się także w charakter ustalonej działalności oskarżonego i skalę procederu.

W pozostałym zakresie wskazane łączne ilości narkotyków w poszczególnych okresach, Sąd Okręgowy ustalił ilości, które uznał za niewątpliwe. Nie sposób więc na podstawie jedynie jednego wybiórczo wskazanego szacunku (str.3 apelacji) podważyć ustalenia co do czynu z zarzutu XCVIII pkt 3. Wskazane w nim poszczególne transakcje dotyczyły kokainy w ilości 50-100 g. dokonywane były na przestrzeni prawie 3 lat. Szacowana i konsekwentnie podawana przez M. W. (3) ilość istotnie stanowi ilość minimalną, jeśli się zważy na przytoczone okoliczności tego elementu przestępstwa ciągłego.

W konsekwencji uwzględnienia zarzutu obrońcy oskarżonego, należało w tym zakresie zmienić zaskarżony wyrok i ustalić ilość nabytego środka odurzającego w postaci kokainy wymienionego w zarzucie XCVIII pkt. 1- na 2 kg a ogólną ilość tego środka - na 7 kg i 20 gramów.

Naturalnym skutkiem tej zmiany było także obniżenie wymiaru kary za ten czyn do 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86§1k.k. w zw. z art.4§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. orzeczono łączną karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Kara uwzględnia społeczną szkodliwość czynu związaną z rodzajem i ilością środka odurzającego, przekraczającego granice znacznej ilości. Jako okoliczności łagodzące uwzględniono fakt, że aktualnie oskarżony nie jest osobą karaną a od popełnienia czynów upłynęło ponad 13 lat. Kara łączna uwzględnia natomiast bliskość czasową pomiędzy czynami i podobieństwo rodzajowe.

Na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Z. K. łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 maja 2010 r. do dnia 12 kwietnia 2012 r.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. N. (1)

Zarzut 1

Zarzut jest niezasadny. Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, które dokonane zostały w następstwie prawidłowo dokonanej oceny dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego A. N. (1) w zakresie przypisanych mu czynów. Nie odpowiada też prawdzie twierdzenie obrońcy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oprócz depozycji M. W. (3) nie potwierdza tych okoliczności. Sąd Okręgowy ustalając zakres przestępczej działalności oskarżonego oparł się nie tylko na zeznaniach świadka koronnego M. W. (3), ale także na wyjaśnieniach P. R. (1) oraz innych nieosobowych źródłach dowodowych, które wymienił na stronach 47-48 uzasadnienia. Zauważyć należy, że zarówno M. W. (3), jak i P. R. (1) przedstawili nie tylko transakcje narkotykowe, które odbywali z A. N. (1), ale także określili jego rolę na tle przedstawionej sieci powiązań osób, które zajmowały się produkcją oraz obrotem narkotykami.

Określając oskarżonego M. W. (3) twierdził, że należał do grupy (...), mieszkał na O. w mieszkaniu kupionym od E., który prowadził myjnię na (...). M. W. (3) do miejsca zamieszkania dostarczał oskarżonemu towar, a także na myjnię na (...). P. R. (1) także stwierdził, że A. N. (1) poznał na myjni samochodowej i wulkanizacji przy stacji samochodowej (...) (...) koło (...). a także stwierdził, że była to myjnia (...) (k.13844 - tom 123).

Konsekwentne zeznania świadka M. W. (3) wskazują, że A. N. (1) handlował narkotykami, współpracował razem ze Z. G. i D. P. (1). W trakcie tej spółki wytwarzali amfetaminę, którą następnie sprzedawali m.in. M. W. (3). Podobnie P. R. (3) stwierdził, że kupował od oskarżonego amfetaminę. „ On miał produkcję amfetaminy. Z tego co mi (...) opowiadał to wywnioskowałem, że amfetaminę robi sam. Poza tym ta jego amfetamina pomimo tego, że była w granulacie to była słabej jakości – zapach miała słaby…on sam mi przywoził amfetaminę (…) został zatrzymany przez policję za produkcję amfetaminy. Kupiłem od niego 15 kilogramów amfetaminy.” (k.13819-20 tom 123). Wskazał oskarżonego na tablicy poglądowej stwierdzając, że rozpoznania jest pewny na 100%. (str. 13830 - t.123). Świadek koronny natomiast stwierdził, że nabył od oskarżonego w 2004 roku ponad 20 kg amfetaminy. Następnie został on osadzony w areszcie, na skutek „wystawienia” go przez M. W. (3) policji. Uprzednia karalność oskarżonego za produkcję i wprowadzanie do obrotu, na co wskazał Sąd Okręgowy na str.100 uzasadnienia, potwierdza działalność o opisywanym charakterze. Podczas zatrzymania oskarżonego w jego samochodzie znaleziono 959,48 g amfetaminy, za co został prawomocnie skazany.

Odnośnie poszczególnych transakcji M. W. (3) konkretnie wskazywał miejsca przekazywania narkotyków, podobnie jak P. R. (1). Ponadto w swoim telefonie posiadał nr telefonu do oskarżonego. P. R. (1) w 2004 roku kupił od A. N. (1) 15 kg amfetaminy w 3 partiach po 5 kg jednorazowo, transakcje odbywały się raz w miesiącu. Towar pochodził z produkcji z G. i P.. Zeznał, że towar odbierał jego magazynier zwany K. - P. K. (1). Po 5 kg, w odstępach miesiąca. Dwa razy pod sklepem (...) na rogu (...) i (...) i raz pod P. (...) (k.13844, 13830).

Świadek M. W. (3) wskazywał, że jego współpraca z oskarżonym odbywała się także podczas pobytu A. N. (1) w areszcie śledczym. Oskarżony wraz ze Z. G. oraz trzecim mężczyzną opuszczali teren Oddziału Zewnętrznego W. B. Zakładu Karnego W.-B. przy ul. (...) typu półotwartego, by w przyległych zaroślach nabyć narkotyki od M. W. (3), a następnie rozprowadzali je pośród innych więźniów. Kwestia możliwości opuszczania aresztu śledczego bez korzystania z przepustek została potwierdzona przez świadka B. S. (2). Sąd Okręgowy w tym zakresie dał wiarę tym zeznaniom. Oskarżony A. N. (1) wraz ze Z. G. nabywali również od M. W. (3) i J. D. płyn BMK, stanowiący prekursor do wytwarzania amfetaminy. Płyn był przekazywany w okolicach myjni przy (...).

W świetle przytoczonych okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów należało uznać, że dokonane przez Sąd ustalenia odpowiadają ich treści. Słusznie wiec twierdzenia oskarżonego nie znalazły odzwierciedlenia w dokonanych ustaleniach faktycznych, jeśli się zważy na ich oczywistą sprzeczność z treścią uznanych za wiarygodne dowodów. Zauważyć też należy, że oskarżony, który zaprzeczył zarzutom i znajomości wskazanych w nich osób, to później stwierdził, że narkotyki dostał właśnie od M. W. (3) na przechowanie.

Zarzut 2

Zarzut jest niezasadny. Sąd Okręgowy nie dopuścił się także obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 7, 410 i 424§1 pkt 1 k.p.k. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, na podstawie którego ustalił stan faktyczny. Nie wystarczy, że oskarżony A. N. (1) stanowczo i konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia czynów, skoro zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na jego sprawstwo. Okoliczności wskazane powyżej przeczą argumentacji obrońcy oskarżonego, że A. N. (1) nie dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd Okręgowy w sposób selektywny potraktował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Na akceptację zasługuje ocena dowodów przestawiona w uzasadnieniu wyroku na stronach 149-150, ale przede wszystkim treść wskazanych dowodów. Zeznania świadka M. W. (3) były spójne i logiczne, co do oskarżonego A. N. (1) a pewne rozbieżności w zeznaniach świadka pojawiły się w ilości sprzedawanych narkotyków, nie dotyczyły istoty działalności oskarżonego i zostały przez Sąd dostrzeżone, ocenione (jak na str.149) i wyjaśnione, w sposób zgodny z normą art. 7 k.p.k. a przede wszystkim były także wyjaśniane przez samego świadka. W świetle powyższych rozważań nietrafna jest argumentacja, że świadek wyłącznie pomawiał oskarżonego, aby pozbyć się w ten sposób konkurencji. Należy bowiem wskazać, że dowód z pomówienia może stanowić jedyny dowód w sprawie potwierdzający winę oskarżonego. Świadek pomimo upływu lat w toku postępowania tak przygotowawczego jak i sądowego zeznawał co do każdego z oskarżonych, a relacje te potwierdziły inne dowody stanowiąc z nim spójną całość.

Zarzut 3

Zarzut rażącej niewspółmierności kary nie jest zasadny. Sąd orzekając wobec oskarżonego A. N. (1) karę uwzględnił zarówno istotne okoliczności popełnienia przestępstwa, upływ czasu jak i osobowość sprawcy. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku w sposób szczegółowy wskazał okoliczności, jakie miały wpływ na wymiar kary, wziął pod uwagę zarówno te obciążające jak i łagodzące przytoczone przez autora apelacji. Kar 3 lat i 6 miesięcy i roku i 6 miesięcy nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe, za czyny, które zagrożone są karą do 10 i do 5 lat pozbawienia wolości. Także kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawieni wolności nie nosi takich cech.

Rozstrzygnięcie w oparciu o art. 45§1k.k. odpowiada regułom określonym w orzecznictwie. Uzasadnienie na tronie 193 i 194 wskazuje sposób wyliczenia kwot, jako iloczyn ilości zbytych narkotyków i ich ceny. W przypadku 20 kg amfetaminy zbytej M. W. (3) orzeczono przepadek części korzyści przypadającej na oskarżonego, przy uwzględnieniu faktu współdziałania z dwiema innymi osobami.

Apelacja obrońcy oskarżonego Z. G.

Zarzut I, II, III, IV

Zarzuty obrazy przepisów postępowania tj. art. 7, art. 410, art.391§1, art. 4241 k.p.k. są niezasadne. Ich konstrukcja zasadza się na wybiórczym przytaczaniu fragmentów dowodów i instrumentalnym zestawianiu ze sobą w celu podporządkowanemu tezie o niewiarygodności depozycji M. W. (3). Polemiczne argumenty abstrahują od pełnego kontekstu dowodowego, przez co prezentują ocenę dowodów pozbawioną waloru kompleksowości. Nie mogą wiec podważyć oceny Sądu Okręgowego, która uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, jak i zmieniający się ich kształt na przestrzeni toczącego się postępowania i odwołuje się do obiektywnych tego przyczyn. Wynika z niej, że świadek składał wielokrotnie zeznania a wcześniej wyjaśnienia, w tym w odniesieniu do tych samych osób i okoliczności, w zależności od przyjętego schematu przesłuchania przez przesłuchujących przedstawicieli organów procesowych i stron. Mimo tego jego liczne depozycje tworzą logiczną całość, obrazującą sieć powiazań osób dokonujących obrotu narkotykami i ich produkcji. Ramy opisanej działalności dotyczącej przestępczości narkotykowej zostały potwierdzone zeznaniami i wyjaśnieniami innych świadków, faktami skazań i zatrzymań w związku z taką działalnością, jak też zabezpieczonymi narkotykami, czy prekursorami, czy innymi wskazywanymi dowodami rzeczowymi. W tym szerokim kontekście M. W. (3) przedstawił osobę Z. G., jego pozycję i powiazania ze swoją działalnością, jak współdziałanie z A. N. (1), D. P. (1), J. D., mężczyzną określanym jako E. i innymi osobami. Zarówno treść dowodów, jak dokonana w zgodzie z normą art. 7 k.p.k. ich ocena, wskazują, że Sąd meriti nie dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych opisanych w uzasadnieniu na str. 45-48. Z. G. świadek koronny określił jako wspólnika A. N. (1). Sąd ustalił w oparciu o depozycje M. W. (3), że Z. G. z M. W. (3) poznali się w 2004 roku za pośrednictwem D. P. (1), z którym Z. G. i A. N. (3) współpracowali przy produkcji i sprzedaży amfetaminy, a miało ono miejsce na terenie myjni samochodowej i wulkanizacji przy stacji samochodowej (...) (...) koło (...). Okoliczności poznania A. N. (1) na tej samej myjni samochodowej opisał także P. R. (1), który podał szczegóły transakcji zakupu pochodzącej z produkcji A. N. (3) amfetaminy wiosną 2004 r. W kwestii poznania i nawiązania współpracy świadka koronnego z oskarżonym Z. G., na nieścisłości, jakie się pojawiły w tym zakresie zwrócił uwagę sam świadek M. W. (3), prostując je jednocześnie. Znajomość oskarżonego ze świadkiem M. W. (3) jest bezsporna, okoliczność tę potwierdza zapis w notatniku należącym do oskarżonego wraz z pseudonimem świadka (...), oraz jego numerem telefonu i przypisanym mu rodzajem narkotyku (str.149, str.159, k.77-118 tom 57). Zatem ich współpraca rozpoczęła się w 2004 roku, Z. G. nabywał od świadka koronnego kokainę, zaś zbywał mu amfetaminę. Oskarżony ściśle współpracował z A. N. (1), mieli własną wytwórnię amfetaminy, którą sprzedawali M. W. (3). Z tego względu kupowali od niego prekursor BMK. M. W. (3) zawsze dowoził oskarżonemu kokainę na myjnię U (...) przy (...), gdzie oskarżony wraz ze świadkiem koronnym poznali się.

Nie są więc uzasadnione podnoszone wątpliwości co do daty poznania oskarżonego i świadka koronnego i okresu ich współpracy, jako mające podważyć wiarygodność M. W. (3). Skarżący przytaczając różne depozycje świadka sam wskazuje, że określany czas poznania na myjni samochodowej dotyczył różnych form znajomości. Na okres 2003 r. określał poznanie skutkujące znajomością tzw. z widzenia, co sytuował także 2002 lub 2003 r. Z zeznań tych jednoznacznie wynikało, że wcześniej w tych właśnie latach widywali się na owej myjni, lecz w początkowym okresie nie prowadzili żadnych wspólnych interesów, aż do spotkania z D. P. (1). Natomiast ważna cezurą czasową, bo oznaczającą koniec współpracy był 23 września 2004 r., kiedy to doszło do zatrzymania oskarżonego, kiedy oskarżeni G. i N. zostali osadzeni, na skutek ich zadenuncjowania przez M. W. (3). Z zeznań świadka koronnego wynika też, że po ich zatrzymaniu P. „ schował się i nie miał z nim kontaktu, aż do wiosny 2005 r., do spotkania na ul. (...) .” (k. 10098 tom 51). Nie ulega wiec wątpliwości, że okres odzwierciedlonej w zarzutach 57 i 59 działalności bezpośrednio poprzedzał tę datę, więc był to jak wskazywał M. W. (3) 2004 r.

(pkt. I 1) Niezasadnie zarzuca skarżący wadliwą ocenę zeznań świadka G. L. (1). Jego zeznania nie podważają wiarygodności M. W. (3). Z depozycji obu wynika, że G. L. (1) współpracował wyłącznie z M. W. (3) również w czasie trwania spółki z B. B. (6), co Sąd meriti wielokrotnie wskazywał. (str. 54, 163-164). Powyższe wyjaśnia fakt, że świadek G. L. (1) nie mówił, aby sprzedawał narkotyki dla oskarżonego Z. G., skoro oskarżony nabywał środki odurzające od M. W. (3) (jak i jemu zbywał), który to jako hurtownik kupował większe ilości środków odurzających do dalszej odsprzedaży. Skoro W. kupując od L. narkotyki nigdy nie mówił, że kupował dla G., jak wskazuje autor apelacji, to L. nie mógł, co oczywiste, o tym wiedzieć. Nie sposób także w oparciu o prawdziwość podanego M. W. przez oskarżonego G. stosunku do G. L. weryfikować zeznań M. W..

(zarzut I 2.) Nie może podważyć zeznań M. W. (3) fakt wydania wyroku uniewinniającego wobec D. P. (2), co wyjaśnił i należycie ocenił Sąd I instancji a przedstawił na str. 167 uzasadnienia. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w sprawie o sygn. akt XIV K 822/11 nie uznał zeznań świadka M. W. (3) w zakresie w jakim obciążał D. P. (2), w pozostałym zaś zakresie uznał je za wiarygodne. Wątpliwości, które powziął Sąd Rejonowy, nie pojawiły się w toku niniejszego postępowania.

(zarzut II 3.) Wiarygodności zeznań M. W. (3) nie podważa także podana przez niego, zasłyszana okoliczność pobicia J. D.. Powołanie przez obrońcę, że J. D. zaprzeczył, aby został pobity przez kogokolwiek, nie ma znaczenia dla oceny zeznań świadka koronnego, który wiedzę o tym zdarzeniu miał jedynie z relacji innych osób.

(zarzut I 4) Odniesienie do powyższych okoliczności nie mogło podważyć wiarygodności świadka zeznań koronnego.

(zarzut II 1 i 2). Niezasadne są zarzuty obrazy przepisów art. 410 k.p.k. i art. 424§1k.p.k., jak i wywodzony z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Faktem jest, że oskarżony Z. G. przebywał w Oddziale Zewnętrznym Aresztu Śledczego W. B. przy ul (...), zaś okres zarzutu od 23 września 2004 roku do połowy lipca 2007 roku zawiera w sobie okresy wskazane przez autora apelacji.

Nie podważa oceny ani ustaleń Sądu meriti, przytoczona przez obrońcę okoliczność, że M. W. (3) nie figuruje wśród odwiedzających oskarżonego, ani to czy z Z. G. nie korzystał z przepustek. Z dokonanych ustaleń wynika, że okoliczności te nie miały znaczenia. Oskarżony bowiem przebywając w tym oddziale półotwartym mógł kontaktować się z osobami z zewnątrz a także bez uzyskania dodatkowych przepustek opuszczać ten oddział. W tym zakresie przedstawione przez świadka warunki odbywania kary potwierdziły zeznania świadka B. S. (1) (str. 150; t. 162 k. 21028 – 21030), że w Zakładzie na ul. (...) była możliwość kontaktu z osobami z zewnątrz. Ze Z. G. siedział w celi. Potwierdził, że przebywając w zakładzie półotwartym na B. nie trzeba było mieć przepustki żeby wyjść na plac. M. W. (3) szczegółowo kreślił warunki dokonywanych transakcji. Opisywał, że przy wejściu znajdował się bar przy przystanku i przechodził on na drugą stronę ulicy, tam były drzewka, krzaki i w tym miejscu dochodziło do przekazania narkotyków i rozliczeń. Poza oskarżonym G. wychodził także N. i jeszcze trzeci mężczyzna, którego M. W. (3) nie znał, ale tak było to ustalone (w ramach ich podziału ról) a bezpośrednio oskarżonemu G. narkotyki przekazywał 3 lub 4 razy (t. 154 k. 19970). Łącznie przekazał około 200 gram amfetaminy po 50 -100 g jednorazowo i nie mniej niż 200 g marihuany także po 50 – 100 g jednorazowo.

(zarzuty III i IV)

Sąd Okręgowy stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalił głównie w oparciu o zeznania świadka koronnego M. W. (3), ale także B. B. (6), P. R. (1), J. T. (1) i innych osobowych i nieosobowych źródeł dowodowych, na co wskazał w uzasadnieniu wyroku. Zeznania M. W. (3) słusznie uznano za spójne, konsekwentne i logiczne a pojawiające się nieścisłości, jako wynikające z upływu czasu jaki minął od prowadzonej przestępczej działalności jak i ilości przeprowadzonych transakcji z udziałem wielu osób. Świadek M. W. (3) sam również wskazywał na pewne nieścisłości, które starał się prostować. To przeczy, aby doszło do obrazy art.391§1 k.p.k. Dowód ten znalazł potwierdzenie w szeregu wykazanych okoliczności. Ponadto jak wynika z protokołu oględzin, w notatniku należącym do Z. G. zamieszczone były odręczne zapiski nazw odczynników chemicznych wraz z ilościami, które stanowią elementy wykorzystywane w procesie produkcji amfetaminy metodą L.. W kalendarzu kieszonkowym miał także numer telefonu do M. W. (3), z dopiskiem rodzaju narkotyku.

Natomiast przedstawiona przez świadka motywacja, co do podjęcia współpracy w założeniu nastawiona na ujawnienie wszystkich znanych świadkowi koronnemu przestępstw w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, w kontekście jego obszernych szczegółowych zeznań, jawi się jako przekonująca i szczera. Twierdzenie obrońcy, że „ wszyscy inni świadkowie, którzy zeznają, że się nawrócili i chcą żyć normalnie”. (str. 9 apelacji) nie ma znaczenia w sprawie niniejszej. To nie deklaratywność, ale autentyczność i szczerość zeznań świadka koronnego decyduje o jej wiarygodności. W ocenie Sądu Okręgowego, którą Sąd Apelacyjny podziela, zarówno określona przez świadka motywacja, jak i treść jego obszernej, złożonej i wielokrotnie weryfikowanej kolejnymi jego przesłuchaniami relacji, dowodzi jej wiarygodności. Ocena ta odpowiada zasadom art. 7 k.p.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1)

Zarzut 1

Za niezasadny uznać należy zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny dowodów i nie uchybił przy tym wskazaniom wiedzy, doświadczenia ani zasadom logiki. Próba podważenia zeznań M. W. (3) zasadzająca się na twierdzeniu, że świadek koronny ma interes w obciążaniu oskarżanych, gdyż stwarza to szansę na uniknięcie odpowiedzialności karnej, nie może być skuteczne. W swej istocie stanowi kwestionowanie obowiązującej regulacji prawnej. Dopuszczenie w procesie karnym dowodu z zeznań świadka koronnego oznacza, że dowód ten jak każdy inny dowód ujawniony w postępowaniu podlega ocenie, której zasady nie sprzeciwiają się ustaleniu sprawstwa oskarżonego także wówczas, gdy dowód z zeznań takiego świadka jest w sprawie jedynym dowodem bezpośrednim. W tej sprawie został on wsparty także innymi dowodami bezpośrednimi.

Polemiczna apelacja i jej argumenty formułowane na dużym poziomie ogólności nie są w stanie podważyć oceny Sądu. Trudność jej skutecznego podważenia wynika jednak przede wszystkim z ukształtowania materiału dowodowego. Świadek koronny M. W. (3) był mężem siostry oskarżonego, z którym oskarżony bezpośrednio współpracował przez pięcioletni okres, od 2002 r. do 2007 r., a zatem posiadał rozległą, jeśli nie pełną wiedzę o jego działalności przestępczej w tym okresie. Do tego wiedzę tę miał drugi bliski współpracownik M. W. (3) - od 2004 r. w zakresie obrotu narkotykami i od 2005 r. w zakresie produkcji amfetaminy - B. B. (6), świadek korzystający z instytucji unormowanej w art. 60 § 3 k.k. Niezależnie od tego, co skarżący całkowicie pomija, Sąd wskazywał na inne dowody w postaci zeznań dostawców, czy odbiorców narkotyków od P. M. (1), P. R. (1) (str. 144), I. B. (str.123), G. L. (1) (str. 163,164), którzy potwierdzili relacje oskarżonego z M. W. (3), jak i uczestnictwo w transakcjach. Nie można więc zgodzić się ze skarżącym, że Sąd meriti zdezawuował pozostałą część materiału dowodowego wskazując na wyjaśnienia P. M. (1), stwierdzając, że „tylko i wyłącznie dla celów zarobkowych wykonywał polecenia świadka, nie interesując się procederem”. Pozostaje ono bowiem w sprzeczności z treścią wskazanych dowodów, jak i poczynionych na ich podstawie ustaleń, prezentowanych także w zakresie czynów przypisywanych innym oskarżonym a pozostających w związku z działalnością oskarżonego na przestrzeni lat 2002-2007. Sąd Okręgowy dokonał oceny zeznań tych świadków we wzajemnym powiązaniu i uwzględnił zmiany, jakim podlegały na przestrzeni toczącego się postępowania, które wyjaśnił str. 143-145. Natomiast z zeznań M. W. (3) wynikało, że P. M. (1) jedynie na samym początku nie wiedział co przewozi i wówczas robił to za darmo, jako przysługę rodzinną. Jednakże później M. W. (3) wprowadził oskarżonego w działalność, wytłumaczył na czym polega handel, mieszanie i rozwożenie. Potem zaczął on otrzymywać stałe wynagrodzenie. W okresie spółki (...) z B., W. chciał „wywalczyć” jak najwyższą prowizję dla M. (str.144). Dowóz narkotyków potwierdziła także świadek I. B., która zeznała, że szwagier M. W. (3) czyli P. M. (1) przywoził jej narkotyki do domu. Świadek rozpoznała także P. M. (1) na tablicy poglądowej. Szczegóły bezpośredniego przekazywania narkotyków i odbioru pieniędzy przedstawił także P. R. (1). Zeznania świadka koronnego potwierdził B. B. (6) w zakresie współpracy oskarżonego z M. W. (3), odkąd posiadł o ich relacji wiedzę a potem wiedzę ze swojej własnej bezpośredniej działalności w ramach spółki, także już z oskarżonym. Z relacji obu świadków wynika, że rola jaką pełnił P. M. (1) stopniowa wzrastała. Początkowo pomagał M. W. (3) w sprzedaży detalicznej. Z czasem M. W. (3) zaczął wprowadzać oskarżonego w przestępczą działalność. Rola oskarżonego polegała głównie na rozwożeniu narkotyków jak i przyjmowaniu za nie pieniędzy, z których następnie rozliczał się ze świadkiem koronnym. Oskarżony posiadał także mieszalnik i rozrabiał heroinę, którą następnie rozwoził dilerom M. W. (3) tj. np. do B., K. i S.. Jego wynagrodzenie uzależnione było od zarobku W. na poszczególnych transakcjach. Nie podważa wartości zeznań M. W. (3) fakt, że pierwszy okres współpracy, do czasu zawiązania „spółki” z B. B. (6), wynika głównie z zeznań świadka koronnego. Ich konsekwencja co do sposobu działania, rodzajów narkotyków i skali transakcji potwierdza wiarygodność relacji. Natomiast łączna w tym okresie ilość substancji: 3 kg heroiny (dostarczonych braciom R. i P. O., których M. W. poznał za pośrednictwem oskarżonego M.) i 5 kg kokainy, na tle późniejszej nieporównywalnie większej skali obrotu na rzecz „spółki” z B. B. (6), wynika z roli oskarżonego w początkowym okresie współpracy. Na akceptację w tej mierze zasługuje ocena tej części zeznań świadka W. zawarta na str. 143 uzasadnienia.

Tym samym uznano, że dokonana przez Sąd meriti ocena dowodów została dokonana bez uchybienia przepisom wymienionym w apelacji. Ustalenia w zakresie ilości wyprodukowanej amfetaminy wynikają ze szczegółowo przez świadków opisanych procesów produkcyjnych, jak i konsekwentnie podawanych ilości zbywanych narkotyków, częstotliwości, wielkości poszczególnych transakcji w okresie głównie trzech ostatnich lat działalności. Także będąca tego następstwem wielość osiąganej przez P. M. (1) korzyści w kwocie 100 – 200 zł od każdego 10 g sprzedanej heroiny wskazuje na skalę osiąganych korzyści.

Zarzut 2

Nie jest także zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Dokonane ustalenia odpowiadają treści dowodów uznanych za wiarygodne. Wynika z ich szczegółowo opisana działalność oskarżonego M. i jego rola w grupie przestępczej zajmującej się w okresie od 2005 r. do 2007 r. produkcją amfetaminy, jak też wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości tej substancji, jaką pełnił oskarżony P. M. (1). Także prawidłowo Sąd I instancji ustalił uczestnictwo w obrocie w okresie od 2002 r. do 2007 r. znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, heroiny, kokainy i tabletek ecstasy. Ustalenia te odzwierciedlają prawidłowo głównie strony 33-38, 66-76 uzasadnienia.

Wynika z nich, że współpracując ze świadkiem koronnym M. W. (3) oskarżony początkowo zajmował się wyłącznie rozwożeniem towaru do klientów, z czasem jednak zajmował się również handlem środkami odurzającymi jak i rozliczeniami. P. M. (1) w swoim mieszkaniu zajmował się także mieszaniem heroiny a także jej porcjowaniem. Świadek M. W. (3) miał zaufanie do oskarżonego, uważał go za osobę rzetelną, gdyż ponadto był bratem żony M. W. (3). Zeznania świadka M. W. (3) co do współpracy z oskarżonym pozostawały w spójności z zeznaniami B. B. (6). W okresie ich spółki (...) codziennie a nawet kilka razy dziennie dokonywał transakcji narkotykowych. Było to jedyne źródło utrzymania oskarżonego. P. M. (1) heroinę woził także braciom R. i P. O., którzy z czasem stali się również dilerami W. i B.. W okresie spółki (...) rozprowadził około 200 kg heroiny. Oskarżony rozprowadzał także amfetaminę, którą świadek koronny wraz z B. B. (6) i D. P. (1) produkowali. Oskarżony amfetaminę woził m.in. P. R. (1), S. Z., Ł. B. lub dostarczał do magazynów na terenie W.. P. M. (1) rozprowadził nie mniej niż 1000 kg amfetaminy. Oskarżony dostarczał także kokainę m.in. S. Z., Ł. B., Z. K., R. G.. W okresie spółki (...) oskarżony sprzedał nie mniej niż 5 kg kokainy. P. M. (1) otrzymywał także od W., B. i P. po kilogramie amfetaminy bądź jej równowartość, w zamian za przewożenie chemika oraz aparatury do produkcji amfetaminy, i kupowanie niezbędnych odczynników. P. M. (1) rozprowadzał także tabletki ekstazy w ilości nie mniejszej niż 60.000 sztuk. M. W. (3) uprzednio w rozmowie telefonicznej z P. R. (1) ustalał ilość, cenę i znaczek na tabletkach, który wskazywał na jakość narkotyku. Tabletki w umówione miejsce przywozili M. S. (1) lub S. O. (1), które następnie odbierał P. M. (1).

Także ustalenia dotyczące funkcjonowania grupy przestępczej opisane na stronach 66-75 uzasadnienia dają podstawy do subsumpcji działań oskarżonego pod przepis art.258§1 k.k. Grupa producencka składała się z osób, które pełniły w niej istotne role, współdziałały w ramach realizacji wspólnego celu, jak M. W. (3) - szwagier P. M. (1), oskarżony P. M. (1), D. P. (1), E. S. czy B. B. (6). Osoby te tworzyły wspólny fundusz (str.67), a przejawem wykraczającym poza zwykłe współsprawstwo było przekazywanie pieniędzy żonie zatrzymanego D. P. (1) ps. (...). Dla wymienionych osób produkcja, nabywanie prekursorów, załatwianie miejsc do produkcji i jej przenoszenie jak też zbywanie stanowiło wspólny cel.

Z dokonanych ustaleń Sądu Okręgowego wynika szczegółowo opisany sposób jej funkcjonowania oraz podział zadań i obowiązków jej członków. Wyjaśniają to szeroko przez Sąd opisane okoliczności i uwarunkowania pokazujące genezę jej powstania szczegółowo wyjaśnione na stronach 2-9, 66-75 uzasadnienia. Wynika z nich, że początku 2005 roku D. P. (1) zgłosił się do M. W. (3) i zaproponował mu produkcję amfetaminy, że poszukuje osoby, która wyłożyłaby pieniądze na produkcję a M. W. (3) przekazał propozycję P. B. i B.. Wiosną 2005 r. ustalili, że będą wspólnie produkować i sprzedawać narkotyki. E. P. zapewnił chemika E. S. oraz pomocnika S. T. (1). Załatwił też magazyniera, który w suterenie, w centrum W. przechowywał chemię i gotowy do wprowadzenia do obrotu, wyprodukowany towar. Warunki współpracy obejmowały ceny zakupu BMK, odczynników chemicznych, urządzeń potrzebnych do utworzenia linii technologicznych, zapłaty za najem budynku, w którym miało funkcjonować laboratorium, i inne koszty i opłaty. W grupie tej B. B. (6) zajmował się głównie sprzedażą wyprodukowanej amfetaminy i rozliczeniem tej sprzedaży. D. P. (1) zajmował się produkcją wraz z chemikiem E. S., a M. W. (3) odpowiedzialny był za załatwienie chemii do produkcji, osób do jej zakupu, firm, na które miała być kupowana chemia do produkcji oraz znalezieniem miejsc do produkcji. W tym celu były fałszowane dokumenty, przy użyciu pieczątek oraz deklaracji odnośnie sposobu zastosowania kupowanej chemii. Chemię do produkcji pomagał także załatwiać P. M. (1). BMK np. przywoził od T. Z. (1) a legalną chemię kupował w hurtowniach chemicznych zazwyczaj na podstawione osoby lub firmy. Pomagał też przewozić linie technologiczne do produkcji amfetaminy, przywoził urządzenia i rozwoził wyprodukowaną amfetaminę pomagał M. W. (3), B. B. (6) i D. P. (3) w sprzedaży wyprodukowanej amfetaminy poprzez porcjowanie i mieszanie amfetaminy, a następnie przekazywanie zmieszanej substancji jej odbiorcom m.in. T. Z. (2) i P. R. (4) E. S. - chemika, prowadzącego metodą L. syntezę narkotyku, dla produkcji stanowiła swoisty conditio sine qua non. B. B. (6), zajmował się rozliczeniami. Z inicjatywy B. B. (6) utworzono także wspólny fundusz na zakup chemii do produkcji. Do tego funduszu były wpłacane pieniądze pochodzące ze sprzedaży, z każdego cyklu. Kiedy został zatrzymany i osadzony D. P. (1) w maju 2007 roku, to nadal pieniądze po 5000 dolarów z każdego cyklu produkcji były przekazywane jego żonie. Grupa producencka zajmowała się produkcją w laboratoriach a G. i C. oraz dystrybucją wyprodukowanej amfetaminy a także innych środków. Zgodzić należy się z tezą przyjętą przez Sąd Okręgowy, że nie miała ona zdecydowanego ośrodka decyzyjnego, ale był natomiast podział ról i wspólny cel, któremu poporządkowane były działania jej uczestników. Określony i realizowany podział ról i obowiązków w grupie, zapewniał jej organizację a uczestnicy nie wyłaniali nikogo kto miał kierować tą grupą zajmującą się produkcją. B. B. (6) stwierdził: „ Nie było miedzy nami podziału, kto jest ważniejszy, a kto pod nim, ale mieliśmy podział ról”. (k.13215 tom 117). Każdy wykonywał zadania, w których posiadał doświadczenie, co Sąd w uzasadnieniu szczegółowo opisał. Zważyć też trzeba, że osoby zanim przystąpiły do grupy wcześniej się znały, znały swoją kryminalną przeszłość, współpracowały ze sobą i wcześniej pozostawały w różnych relacjach przestępczych, jak też przynależały do grup przestępczych oraz współpracowały z innymi członkami grup przestępczych. P. M. (1) współpracował najpierw ze swoim szwagrem W. przy dystrybucji narkotyków, przez kres około dwóch lat a potem przez okres około roku z nim i z B. B. (6) w ramach ich spółki. Względy pragmatyczne i funkcjonalne nie uzasadniały potrzeby wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego grupy.

W świetle powyższego charakter działalności oskarżonego uzasadnia przypisanie mu także czynu z art. 258§1 k.k. Oskarżony bowiem miał świadomość istnienia grupy przestępczej, realizował jej cele i zadania i czerpał z tego tytułu znaczące korzyści. Ilość przeprowadzonych przez oskarżonego transakcji także wskazuje na jego udział w zorganizowanej grupie przestępczej.

Na uwzględnienie nie zasługuje argumentacja zmierzająca do wykazania rażącej niewspółmierności kary. W uzasadnieniu apelacji obrońca oskarżonego stwierdził, że Sąd Okręgowy nie wykazał, z jakich powodów wymierzył oskarżonemu tak wysoką karę łączną i poszczególne kary jednostkowe. Nie sposób podzielić tej argumentacji. Wprawdzie Sąd Okręgowy w kwestii wymiaru kary nie odniósł się do każdego z oskarżonych z osobna, jednak wskazał wszystkie istotne okoliczności wynikające z art. 53 k.k. jak i 85 k.k. Sąd orzekając kary uwzględnił zarówno istotne okoliczności popełnienia przestępstwa, wskazując na ich szkodliwość dla życia i zdrowia konsumentów, a też okres zarzutu i ilość substancji będących przedmiotem czynów. Jednak uwzględnił także znaczny upływ czasu od dat przypisanych czynów. Kary: 5 lat, 4 lat i 6 miesięcy i roku 6 miesięcy nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe, za czyny, z których najpoważniejsze zagrożone są karami odpowiednio do 10 lat i do 15 lat pozbawienia wolości. Także kara łączna 6 lat nie nosi takich cech, jeśli się zważy, na wynikające z art. 86§1 k.k. granice kary od 5 do 11 lat. Wymierzenie więc kary z zastosowaniem zasady bliskiej absorpcji uwzględnia podobieństwa rodzajowe czynów i bliskość czasową.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K. (1)

Zarzut 2

Nie jest zasadny zarzut obrazy przepisów art.2§2 k.p.k., art.5§2 k.p.k., art.7 k.p.k., art.410 k.p.k., art.424§1 k.p.k., którym skarżący kwestionuje wiarygodność zeznań świadków: M. W. (3), B. B. (6), P. R. (1) oraz M. J. (3). W ramach postawionego zarzutu skarżący prezentuje 9 kolejnych tez, zarówno w oderwaniu od siebie, od kompleksowej oceny dowodów dokonanej przez Sąd meriti, jak i od pełnej treści dowodów. Czyni to pomijając wzajemne odniesienie zarówno wymienionych w zarzucie dowodów, jak i pozostałych, które Sąd I instancji ocenił w powiazaniu ze sobą. Z zeznań wszystkich czterech świadków, przedstawiających szereg szczegółów dotyczących osoby J. K. (1), kontaktów i prowadzonej działalności, wynika w szczególności jednoznacznie określona rola, jako osoby działającej razem z P. K. (2) a bezpośrednio podporządkowanej F. S., istotnej postaci grupy tzw. (...). Obaj świadkowie M. W. (3) i B. B. (6), którzy z kolei ściśle ze sobą współpracowali w zakresie głównie obrotu narkotykami a także produkcji amfetaminy, zgodnie opisali swoją działalność i zależność wobec grupy (...). Kwestia ich współpracy z grupą szkatułową podyktowana była koniecznością „podczepienia się” pod jakąś grupę, by móc prowadzić działalność w zakresie obrotu narkotykami. Potrzebowali tzw. ochrony, a że nie mogli porozumieć się z żadną inną grupą przestępczą, zgodzili się na warunki tej grupy. Zgodnie zeznawali, że wówczas grupa szkatułowa była najpoważniejszą grupa przestępczą w W.. Do spotkania doszło za pośrednictwem P. K. (2) z reprezentującym grupę F. S.. Na pierwszym spotkaniu w Galerii (...) obecny był B. B. (6), a na kolejnym w parku w okolicach (...) także M. W. (3) i J. K. (1). Zarówno B. jak i W. wypierali się, że produkują amfetaminę, dopiero na trzecim spotkaniu W. na W., także z udziałem J. K. (1), z uwagi na obecność J. D. oraz T., M. W. (3) zmuszony był przyznać się do posiadania wytwórni amfetaminy. Przystali na warunki F. S. i J. K. (1), i wykonali dla nich dwa cykle produkcyjne amfetaminy, co było dla nich finansowo nieopłacalne. Dlatego postanowili, że jak podadzą informację w telewizji o likwidacji jakiejś wytwórni, to powiedzą, że to właśnie ich wytwórnia została namierzona i zlikwidowana, i tak też zrobili.

Świadkowie M. W. (3) i B. B. (6) szczegółowo opisali tę relację. Nie ma znaczenia, jak twierdzi obrońca, czy w czasie spotkania na W. obecny był B. B. (6), skoro uzgodnienia i ich następstwa wykraczały poza to spotkanie a B. B. (6) o ich zamiarach wiedział wcześniej a po spotkaniu J. K. (1) osobiście realizował to zamierzenie, bo on się z M. W. i B. B. kontaktował. Stąd także B. B. (6) kategorycznie potwierdził na zlecenie produkcji amfetaminy około 24 kg w dwóch cyklach po około 12 kg. (k. 13213 tom 117). Świadkowie ci także wielokrotnie i konsekwentnie podawali szczegóły dwóch dokonanych wcześniej, bo w 2004 r. transakcji sprzedaży J. K. (1) i P. K. (2) amfetaminy w ilości 1 kilograma pod Pubem „(...)” i 0,5 kilograma pod Kupieckimi (...). Natomiast transakcje zbycia w okresie 2005 – 2007 r. łącznie 8 kg amfetaminy po od 0,5kg. do 1 kg. opisał P. R. (1).

Autor apelacji nietrafnie wywozi, że zeznania M. W. (3) nie mogą stanowić wiarygodnego źródła dowodowego stanowiącego podstawę przyjętych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, skoro jako świadek koronny pomawiając innych chce uniknąć odpowiedzialności. Przeciwnie, świadek koronny właśnie w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej jest zobowiązany do mówienia prawdy, tak jak drugi świadek chcąc spełnić warunki do skorzystania z instytucji art.60§3 k.k. Skarżący pomija, że nie jeden, ale wszyscy świadkowie, których wymienia, złożyli zeznania tworzące spójny obraz przestępczej działalności wielu osób, w tym swojej własnej, którego jedynie częścią są okoliczności związane z osobą J. K. (5). Sąd Okręgowy słusznie wskazał na wielokrotność i konsekwencję relacji tych osób, jak też potwierdzenie ich w innych dowodach rzeczowych i opiniach biegłych, związanych z istnieniem laboratoriów amfetaminy. Nie oznacza to oczywiście, że każdy element ustalenia musi zostać potwierdzony co najmniej dwoma dowodami a takie oczekiwanie wynika z tej apelacji.

Na akceptację zatem zasługują także ustalenia zawarte na stronach 42-45. 77-78 uzasadnienia, wynikające z treści wymienionych dowodów i ich oceny przedstawionej na stronach 147-148.

W zakresie czynu kwalifikowanego z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art.65§1 k.k. nie podważa tego ustalenia cytowany przez obrońcę fragment zeznań świadka M. W. (3) z rozprawy w dniu 1 lipca 2016 r. na str. 7 apelacji: „ Ogólnie to K. (F. S.) wymusił na mnie produkcję amfetaminy. Nie pamiętam, aby K. (J. K. (1)) wymuszał na mnie produkcję. Nie pamiętam dokładnie przebiegu tej rozmowy” (k. 24115 tom 179). Z treści przytoczonego przez obrońcę zeznania świadka także jednoznacznie wynika, że w spotkaniu uczestniczyli obaj mężczyźni, jak i to, że „ w pewnym momencie K. odszedł i w sposób naturalny konwersację przejął ze mną K. (J. K. (1)) i to on podejmował próbę dokonania ze mną ściślejszych rozliczeń dotyczących produkcji amfetaminy.” Nie sposób tej wypowiedzi świadka oddzielić od ustalonego przez Sąd meriti, na podstawie zeznań tych świadków kontekstu, że J. K. (1) uważany był za „prawą rękę” F. S., jak tego, że po dokonaniu zasadniczego ustalenia, późniejszy kontakt w sprawie produkcji i odbioru towaru jak też rozliczenia prowadził właśnie J. K. (1). (str. 77 uzasadnienia). Nie miało wiec znaczenia, który z obecnych mężczyzn wypowiadał które słowa w trakcie rozmowy, skoro wspólnie i w porozumieniu realizowali cel zlecenia produkcji. Jest to wystarczające do przypisania czynu w formie współsprawstwa z inną sobą.

Dla oceny czynu przypisanego J. K. (1) nie ma znaczenia fakt, czy M. W. (3) obawiał się także jego, skoro jako członkowie grupy i uczestnicy spotkania działali wspólnie a nadto, to nie groźba stanowi znamię ani istotę przypisanego czynu.

Niezasadnie kwestionuje też skarżący ustalenie produkcji amfetaminy także w G., twierdząc, że opinia biegłego ani żaden inny dowód tego nie potwierdzają. Wskazać należy, że właścicielem posesji w G. był J. K. (4), który wiedział o produkcji i zajmował się pilnowaniem posesji, za co otrzymywał środki pieniężne. Zatem okoliczność ta została częściowo potwierdzona wyjaśnieniami J. K. (4). Natomiast szczegółowe w tym zakresie relacje M. W. (3) oraz B. B. (6), zostały potwierdzone a także innymi nieosobowymi źródłami dowodowymi, które w sposób szczegółowy powołał Sąd Okręgowy na k. 76. Wbrew twierdzeniom skarżącego przeprowadzone zostały także badania fizykochemiczne z pobranych próbek zabezpieczonych podczas oględzin posesji i budynków w miejscowości G.. Na śladach w postaci wymazów z pomieszczeń w budynkach gospodarczych pobranych ze ściany, sufitu, szyb stwierdzono obecność amfetaminy. Ślady w postaci wymazów ze ścian, sufitu, wykładziny, okna i lampy zawierały w swoim składzie amfetaminę wraz z produktami ubocznymi syntezy amfetaminy metodą L.. Biegła stwierdziła, że na podstawie zabezpieczonych wymazów oraz protokołu oględzin z dnia 11 maja 2010 r można stwierdzić, że w pomieszczeniach budynków gospodarczych na posesji nr (...) we wsi G. mogło znajdować się nielegalne laboratorium, w którym produkowano amfetaminę metodą L.. W świetle zatem zeznań świadków i wyjaśnień oraz w oparciu o treść tej opinii, zgodnie z art. 7 k.p.k., a więc z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uznać należy, że w G. także była produkowana amfetamina, tak jak i w C., gdzie zabezpieczono czynne laboratorium.

Zarzut 3

W świetle powyższej oceny oznaczającej pozytywna weryfikacje zeznań świadków M. W. (3), B. B. (6), P. R. (1) i M. J. (3), skutkujący prawidłowymi w tym zakresie ustaleniami faktycznymi, niezasadny jest zarzut kwestionujący przypisanie oskarżonemu J. K. (1) czynu zakwalifikowanego z art. 18§1 k.k. do czynu z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Oskarżonemu prawidłowo przypisano popełnienie czynu wspólnie i w porozumieniu z F. S., którzy zlecali w imieniu grupy (...) M. W. (3) i B. B. (6) wytwarzanie amfetaminy. Oskarżony J. K. (1) z racji swojej pozycji przejawiającej się bezpośrednią relacją z F. S. wziął udział w zleceniu i realizowaniu tego postanowienia. Po dokonaniu zasadniczego ustalenia, które zapadło z jego udziałem, późniejszy kontakt w sprawie produkcji i odbioru towaru, jak też rozliczenia prowadził właśnie J. K. (1). Opisany przez świadków W. i B. przebieg kolejnych spotkań i kolejno podejmowanych działań J. K. (1) w realizacji zleconej produkcji uzasadnia prawidłowość przypisania przez Sąd I instancji tego czynu.

W pełni zasadnie również przypisane zostało oskarżonemu popełnienie czynu w zw. z art. 65§1 k.k. Oskarżony bowiem popełnionych czynów dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej, zaś co do czynu 2 prawidłowo ustalono, że z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Zwrot "uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu" (art. 65 § 1 k.k.) oznacza trwałość oraz ciągłość uzyskiwanego dochodu. Sprawca powinien zatem dopuszczać się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością. Bez znaczenia dla przyjęcia tej konstrukcji pozostaje wysokość osiągniętego wynagrodzenia, jak i to czy działalność ta stanowiła jedyne źródło dochodu. Oskarżony nabywał znaczne ilości amfetaminy w przeciągu kilka lat celu dalszej odsprzedaży i czynności te powtarzał.

Zarzut 1

Niezasadny jest także zarzut wystąpienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej, w postaci negatywnej przesłanki procesowej powagi rzeczy osądzonej. Wyrok Sądu Okręgowego z dnia 4 czerwca 2012 roku sygn. akt XVIII K 330/11, zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2012 roku sygn. akt II AKa 335/12 dotyczy F. S. a nie J. K. (1). Charakter czynu nie wyłącza możliwości przypisania go także innej osobie działającej w porozumieniu. Charakter tego czynu wskazuje bowiem, że mógł zostać popełniony przez więcej niż jedną osobę, gdyż dotyczył członków grupy przestępczej, którzy zlecili popełnienie przestępstwa produkcji substancji psychotropowej na rzecz tej grupy. Skazanie F. S. właściwie potwierdza fakt przestępczej działalności także oskarżonego J. K. (1), któremu w toku niniejszego postępowania przypisano właśnie współdziałanie z nim. F. S. należał do grupy (...) wraz z oskarżonym J. K. (1), wykorzystując fakt podporządkowania, zlecili M. W. (3) i B. B. (6) wytworzenie amfetaminy. Prawomocne skazanie F. S. dla przedmiotowej sprawy ma takie znaczenie, że potwierdza zeznania świadka koronnego M. W. (3), jak i B. B. (6) w tym zakresie.

Nie może natomiast determinować rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie sposób dokonania ustaleń przez Sąd Okręgowy w sprawie F. S., dokonany w ramach samodzielności jurysdykcyjnej, wyrażonej w art. 8 §1 k.p.k. Nie ma znaczenia bowiem jakim materiałem dowodowym dysponował Sąd w sprawie F. S., skoro w niniejszej sprawie dokonane rozstrzygnięcie co do dokonanych ustaleń faktycznych, zgodne jest z dokonaną oceną dowodów i z ich treścią.

Brak jest więc postaw do przyjęcia wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439§1 pkt 8 k.p.k., skoro postępowanie co do tego samego czynu i tej samej osoby nie zostało zakończone.

Także orzeczone kary uwzględniają zarówno istotne okoliczności popełnienia przestępstwa, wskazując na szkodliwość przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dla życia i zdrowia, okres zarzutu i ilość substancji, jak też warunki osobiste w tym uprzednią karalność oskarżonego. Jednak uwzględniają także okoliczności łagodzące w tym najistotniejszą, jak upływ czasu od dat przypisanych czynów. Kar: 3 lat i 6 miesięcy oraz 2 lat nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe, za czyny zagrożone odpowiednio karami - do 15 lat i do 10 lat pozbawienia wolości. Także kara łączna 5 lat nie nosi takich cech.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. D.

Zarzut 1

Zarzut jest częściowo zasadny. W następstwie jego uwzględnienia Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie XXXVIII ustalając, że J. D. wprowadził do obrotu 65,5 kg amfetaminy i wyeliminował z opisu czynu 100 kg heroiny a w konsekwencji obniżył karę pozbawienia wolności do 4 lat, zaś na podstawie art. 85k.k., art.86§1k.k. wymierzył łączną karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Zmiana opisu czynu nie podważa jednak wiarygodności zeznań świadka koronnego, ani innych dowodów. Wynika z wadliwości konstrukcji zarzutu, powielonej przez Sąd I instancji w wyroku. Opisane elementy przestępstwa ciągłego pokrywają się z opisem czynu jedynie częściowo, czyniąc opis czynu niespójnym. Kierunek środka odwoławczego pozwala na korektę tylko w takim sposób. Zważyć trzeba, że Sąd Okręgowy określając orzeczoną w oparciu o z art. 45 k.k. kwotę przepadku korzyści w sposób prawidłowy wykazał wagę zbytej amfetaminy - łączne jedynie 65 kg, jako sumę narkotyku z poszczególnych, wymienionych w przypisanym czynie transakcji (rozstrzygniecie z punktu XLII odnoszące się do zarzutu XLI - str.193 uzasadnienia).

Natomiast nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o wybrany materiał dowodowy, co skutkowało błędnym przypisaniem sprawstwa oskarżonemu J. D.. Nietrafnie obrońca oskarżonego kwestionuje tę okoliczność, twierdząc, że Sąd Okręgowych ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie oparł wyłącznie o zeznania świadka M. W. (3), nie wykazując żadnych innych dowodów potwierdzających, że oskarżony popełnił zarzucane mu czynu. Niewątpliwie w przedmiotowym postępowaniu głównym dowodem są zeznania świadka koronnego M. W. (3). M. W. (3) podjął współpracę z organami ścigania i uzyskał status świadka koronnego w zamian za ujawnienie okoliczności przestępstw i wykrycia pozostałych sprawców, co też uczynił. M. W. (3) w sposób szczegółowy opisał swoją przestępczą działalność, wskazując osoby, z którymi współpracował i zakres tej współpracy. Istotnie zeznania świadka koronnego stanowią zasadniczy dowód w sprawie, lecz oceniony zgodnie z norm art.7 k.p.k. Sąd Okręgowy wobec jasnych, spójnych i konsekwentnych zeznań M. W. (3) uznał je za w pełni wiarygodne a wiarygodność tę weryfikował innymi dowodami. Weryfikacja, co oczywiste, nie polega na potwierdzeniu każdego wskazanego faktu i wypowiedzianego zdania innym dowodem. Natomiast całokształt opisywania przez świadka koronnego całego procederu obrotu narkotykami produkcji amfetaminy składał się z bardzo licznych jego przesłuchań, zarówno w charakterze podejrzanego jak i świadka prowadzonych przez organy postępowania przygotowawczego i sąd, z udziałem licznych w tej sprawie oskarżonych i ich obrońców, na przestrzeni wielu lat. Tym samym wykazane przez Sąd I instancji cechy konsekwencji spójności jego relacji nabierają istotnego znaczenia. Jak wskazano na wstępie uzasadnienia, jego zeznani zostały poddane ocenie biegłego psychologa, który w ramach swojej kompetencji także pozytywnie je zweryfikował. Weryfikacja nastąpiła także innymi dowodami potwierdzającymi opisane przez M. W. (3) a pozostając ze sobą w ścisłej zależności zarówno poszczególne przestępstwa dokonane z udziałem oskarżonego, jak i innych osób, także oskarżonych w tej sprawie. Sąd Okręgowy ustalając stan faktyczny określający popełnione już tylko przez J. D. inkryminowane czyny oparł się obok omawianych depozycji świadka M. W. (3), także na zeznaniach B. B. (6) jak i świadków G. L. (1), Ł. C., M. J. (4) oraz innych nieosobowych źródłach dowodowych (str. 55). Wynika z ich, że oskarżony J. D. niejako wprowadził M. W. (3) w przestępczą działalność związaną z handlem narkotykami. Oskarżony dawał M. W. (3) początkowo po 10 gram amfetaminy jednorazowo w komis. Oskarżony J. D. należał do grupy (...), to dzięki niemu w początkowym okresie działalności przestępczej M. W. (3) miał zapewnioną ochronę grupy (...), by mógł handlować na M. i w Centrum. Amfetamina, którą świadek koronny nabywał pochodziła z produkcji J. D. i D. P. (1). Nie sposób zgodzić się ze skarżącym jakoby J. D. wyłącznie sam zajmował się handlem narkotykami. Z treści uzasadnienia Sądu Okręgowego wynika, że przy każdej transakcji z M. W. (3) do czasu jego osadzenia w 1998 roku był obecny także oskarżony D. P. (1). Obaj byli wspólnikami w zakresie obrotu narkotykami aż do około 1999 roku, nadal jednak zajmowali się przestępczą działalnością, a oskarżony J. D. nadal należał do grupy (...). Dalsza współpraca M. W. (3) z oskarżonym J. D. trwała do 2007 roku. M. W. (3) nabywał od oskarżonego zarówno amfetaminę jak i heroinę w ilościach hurtowych, którą następnie rozprowadzał swoim dilerom. Następnie od października 2004 roku czynił to wraz z B. B. (6), z którym miał spółkę. Jak przyznali obaj świadkowie B. B. (6) nie o każdej transakcji M. W. (3) wiedział, M. W. (3) bowiem prowadził niezwykle rozbudowaną działalność przestępczą, posiadał szerokie kontakty umożliwiające prowadzenie działalności w opisanej skali z różnymi osobami. Jednak B. B. (16) był informowany przez M. W. (3) w czasie kiedy ściśle współpracowali, co zeznał. Między innymi zeznał odnośnie współpracy z J. D.: „ On był znajomym M., większość interesów robił z nim M. w trakcie trwania naszej spółki 2004 -2007 od jej początku do samego jej końca. …M. mi mówił, że brał w ramach naszej spółki od niego amfetaminę, BMK oraz heroinę” (k.13099). Nie sposób więc w zgodzie z zasadami logii i doświadczenia stwierdzić, że M. W. (3) przekazywał mu bieżące informacje o nieistniejących transakcjach, zwłaszcza, że były one zwykle w związku z innymi transakcjami, które były następstwem tych.

Nieprzekonująco skarżący twierdzi, że z zeznań B. B. (6) wynika, że oskarżony nie sprzedawał płynu BMK, gdyż M. W. (3) miał inne źródła do jego nabywania. Wskazać należy, że Sąd Okręgowy w tym zakresie ustalił, że J. D. był jednym z głównych dostawców płynu BMK, ale w sytuacji gdy na rynku były problemy z kupnem płynu BMK, to M. W. (3) nabywał go także od G. L. (1) ps. (...) jak i P. R. (1). Ponadto zasadnicze znaczenie miała także cena tego płynu, jeżeli u konkretnego dostawcy była wyższa, to M. W. (3) nabywał od innego. Zatem faktycznie źródeł nabycia tego płynu było kilka. J. D. był także nabywcą płynu BMK, który stanowił niezbędny składnik przy produkcji amfetaminy, którą prowadził. J. D. płyn BMK nabywał od M. W. (1). Wszystkie okoliczności, do których odwołuje się skarżący nie rzutują na wiarygodność zeznań świadka koronnego, które zasadnie Sąd Okręgowy uznał za w pełni wiarygodne. Należy także zauważyć, że podczas zatrzymania J. D. w jego domu przy ulicy (...) ujawniono marihuanę o wadze 0,80 gram netto, zaś w samochodzie użytkowanym przez oskarżonego ujawniono obecność fenacetyny, co wskazuje, że oskarżony miał kontakt ze środkami odurzającymi. W żadnej mierze więc stanowisko oskarżonego, który zaprzeczył popełnieniu przypisanych czynów nie mogło podważyć tak oceny kwestionowanych dowodów, jak i ustaleń faktycznych.

Zarzut 2

Niezasadnie zarzuca skarżący, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. w ocenie opinii biegłej z zakresu chemii A. D.. Nie wykazał, aby została oceniona w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Autor apelacji w swojej argumentacji odwołał się do fragmentu opinii biegłej w zakresie dotyczącym trwałości amfetaminy. Należy zgodzić się z tym, że amfetamina jako substancja trwała, nawet po upływie kilkunastu lat będzie w dalszym ciągu amfetaminą. Niemniej jednak z tego fragmentu nie sposób wywieźć, by w tym mieszkaniu opisany przez M. W. (3) proces strącania amfetaminy nie mógł przebiegać, dlatego, że nie wykryto w nim żadnych śladów tej substancji. W ocenie Sądu Apelacyjnego dywagacje obrońcy oskarżonego w tym zakresie są sprzeczne z treścią przeprowadzonych dowodów, zasadami logicznego myślenia i doświadczenia życiowego. Skarżący odwołując się wybiórczo do fragmentów opinii abstrahuje od dowodów z którymi jest kompatybilna, jak depozycji M. W. (3), uprzedniej karalności współsprawcy czynu za produkcję siarczanu amfetaminy, potwierdzającej jego umiejętności w tym zakresie (t. 58 k. 190 – 199) a przede wszystkim od jej całokształtu

Opinia, której ocenę kwestionuje obrońca, poddana została weryfikacji w drodze bardzo szczegółowych pytań Sądu Okręgowego i stron, co tylko wykazało jej kompleksowość. Potwierdziła relacje M. W. (3) o przebiegu przeprowadzenia dwukrotnie końcowego procesu wytrącania amfetaminy przez R. L. i J. D., z czego uzyskali w ten sposób amfetaminę, raz w ilości 14 kilogramów, a drugi raz 12 kilogramów, w czym świadek bezpośrednio uczestniczył. Doszło do tego w mieszkaniu przy ul. (...), które M. W. (3) wynajmował na potrzeby własnej działalności przestępczej. Do mieszkania tego przyszedł J. D. wraz z R. L., przynieśli aminę w celu wytrącenia jej w gotową amfetaminę. Całą aparaturę przyniósł J. D. w jednej torbie podróżnej, a w drugiej miał odczynniki. Pracę wykonywał R. L.. Aby uniknąć rozprzestrzenienia odoru amfetaminy, proces odbywał się w kuchni, przy otwartym oknie i włączonym wiatraku, by wydmuchiwał charakterystyczną woń, aby jak najmniej pozostawało jej wewnątrz mieszkania.

Nie jest trafny argument obrońcy o niemożności przeprowadzenia dwóch procesów wytrącenia amfetaminy, wobec braku stwierdzenia jej śladów w wymienionych w zarzucie miejscach mieszkania. Kwestię tę wyjaśnił Sąd Okręgowy (str. 155-157 uzasadnienia) w oparciu o przeprowadzoną na tę okoliczność opinię biegłej z zakresu chemii A. D.. Wskazała na okoliczności uzasadniające nieujawnienie śladów w mieszkaniu po upływie 5-6 lat od przedmiotowego procesu końcowego etapu wytrącania amfetaminy, jak otwarcie okna, użycie w czasie procesu chemicznego wentylatora, czy temperaturę i rozmiary urządzeń Nadto wskazała, że czas potrzebny na samo strącenie wskazanej w zarzucie ilości substancji wynosił zaledwie godzinę (opinia: k. 25814 - 16 tom 187). Nadto biegła wyjaśniła, że „jest możliwe, że śladów pozostałych po takim procesie będzie na tyle mało i będą na tyle łatwo usuwalne, że po czasie 5-6 lat od zakończeni strącania, mogą zostać niewykryte.” (k.25814 tom178). W ocenie biegłej etap strącania amfetaminy, trwający jej zdaniem około godziny, mógł zostać przeprowadzony w tym właśnie mieszkaniu, przy otwartym oknie i włączonym wiatraku, a ponadto proces taki mógł nie pozostawić żadnych śladów w mieszkaniu.

Niezasadnie zarzuca skarżący obrazę art. 424§1k.p.k. Sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie jest spójne i logiczne, poddaje się także kontroli instancyjnej w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Faktem, który trzeba przyznać, jest pewna niedbałość od strony redakcyjnej zarówno sporządzeniu wyroku, jak i uzasadnienia, która rodziła zbędne zarzuty obrońców upatrujących w tym szansy na podważenie rozstrzygnięć. Jednoznacznie natomiast trzeba przyznać Sądowi I instancji zwięzłość użytych argumentów i logikę wywodów, znajdujących oparcie w zasadach wskazanych w art. 7 k.p.k. i dowodach. Analiza fragmentu uzasadnienia, na które powołuje się skarżący, w powiazaniu z treścią wyroku, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że wskazany fragment uzasadnienia dotyczy oskarżonego M. W. (1). Rozstrzygnięcia co do niego były kolejnymi po J. D., zresztą wskazano numery zarzucanych czynów, co do których orzeczono w trybie art. 45§1 k.k. Wprawdzie Sąd nie wskazał jego nazwiska, ale odwołał się do tych punktów wyroku i aktu oskarżenia, które dotyczą właśnie oskarżonego M. W. (1). Wniosek obrońcy oskarżonego J. D. o wadliwości uzasadnienia nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut 3

Zarzut jest zasadny w zakresie nie uwzględnienia w podstawie prawnej orzeczonych grzywien art. 33§1 i 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku. W tym zakresie Sąd Apelacyjny uzupełnił podstawę skazania na kary grzywny o art. 33 §1 i 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 r. Stanowisko skarżącego w tym zakresie zasługuje na uwzględnienie. Należy podzielić argumentację obrońcy oskarżonego, że przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawierają regulacji co do granic orzeczenia kary grzywny, które właśnie określa art.33§1 i 3 k.k., wobec czego zasadnym jest odwołanie się do ogólnych zasad orzekania tych kar zgodnie z art. 116 k.k.

W pozostałym zakresie zarzut uznać należy za niezasadny.

Skarżący bezzasadnie wskazuje, że niewłaściwie przypisano oskarżonemu J. D. popełnienie czynu w warunkach określonych w art. 65§1 k.k., skoro pkt 6 czynu opisanego w pkt XLI aktu oskarżenia został wyeliminowany.

Tymczasem z treści wyroku Sądu Okręgowego pkt XXXVIII wynika, że został wyeliminowany pkt 6 czynu zarzuconego w pkt XLI aktu oskarżenia, tzn. fragment przestępczej działalności oskarżonego w okresie około września 2000 roku. Natomiast Sąd I instancji nie wyeliminował odnoszącego się do całości czynu stanowiącego przestępstwo ciągle, że zarzucanego czynu określonego w pkt XLI oskarżony dopuścił się biorąc udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstw i z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, tzn. w warunkach określonych w art. 65§1 k.k. Logika i sens przypisanego czynu, jak i jednoznaczna w tym zakresie treść rozstrzygnięcia punktu XXXVIII wyroku zawierająca art. 65§1 k.k., którego znamion także Sąd nie wyeliminował, jasno wskazuje treść i sens orzeczenia w tym zakresie. Próba jego interpretacji w sposób postulowany przez obrońcę jest więc nieuprawniona.

Błędnie wskazuje obrońca oskarżonego, że w kwestii przedawnienia kary, tj. do przepisów z art. 101 i 102 k.k. zastosowanie ma art. 4§1 k.k., a tym samym, że w zakresie czynu z pkt XXXVII wyroku nastąpiło jego przedawnienie.

Nie doszło do naruszenia art. 4 § 1 k.k. Zasadnie w przedmiotowym wyroku wskazano, że czyn przypisany J. D. w pkt XXXVII należy zakwalifikować jako występek z art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Natomiast z uwagi na wymiar kary pozbawienia wolności najwzględniejsza jest ustawa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 grudnia 2011 roku. W tej bowiem dacie czyn zagrożony był karą pozbawienia wolności do 10 lat. Takie zagrożenie obowiązywało także pod rządami poprzedniej ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r, Dz. U. 1997 r. nr 75 poz. 468 w art. 43 ust.3 od dnia 13 lutego 2003 r. Wcześniej nawet czyn zagrożony był karą pozbawienia wolności od roku do lat 10, co oznacza, że z uwagi na wyższy dolny próg zagrożenia ustawa była surowsza. Natomiast po dacie 9 grudnia 2011 roku, czyn zagrożony był już karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. Jeśli uwzględnić tylko wymiar kary pozbawienia wolności, zgodnie z zasadą wyrażoną w tym przepisie art. 4§1 k.k., ustawa z 1997 r nie była dla sprawcy czynu względniejsza. Sąd Apelacyjny przyjął, jako względniejszą ustawę obowiązującą do dnia 7 czerwca 2010 r., lecz z uwagi na wymiar kary grzywny. Dla obliczenia okresu przedawnienia czynu kwestia ta nie ma znaczenia.

Nietrafnie wskazuje skarżący na konieczność zastosowania art.4 k.k. do przepisów o przedawnieniu – art.101 i 102 k.k. Stosowanie przepisów tych określają przepisy wprowadzające kodeks karny, a nie art. 4§1 k.k. Wskazuje na to jednoznacznie treść art. 15 przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r., który stanowi, że dla przestępstw popełnionych przed wejściem w życie Kodeksu stosuje się przepisy tego Kodeksu, chyba, że okres przedawnienia już upłynął. Analogicznie rozstrzyga tę kwestię reguluje art. 2 Ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r., który stanowi, że do czynów popełnionych przed wejściem w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy Kodeksu karnego o przedawnieniu w brzmieniu nadanym tą ustawą, chyba, że termin przedawnienia już upłynął.

Analiza przepisów obowiązujących w tym obszarze wskazuje jednoznacznie, że nie doszło do przedawnienia karalności czynu przypisanego J. D. w punkcie XXXVII, popełnionego w okresie do dnia 1 grudnia 1998 r. Od tego czasu rozpoczął się bieg przedawnienia, którego okres dla występku zagrożonego karą do 10 lat pozbawienia wolności, zgodnie z art.101§1 pkt 3 k.k. wynosił wówczas 10 lat, i wydłużony był o wynikający z treści art. 102 k.k. okres 5 lat. Czyn ten zatem przedawniłby się w 2013 r., gdyby nie uprzedziła go nowelizacja z 2005 r, która z dniem 3 sierpnia 2005 r. art. 101§1 pkt 2 a k.k. wydłużyło okres karalności czynów zagrożonych karą przekraczającą 5 lat do 15 lat a okres wynikający z art. 102 k.k. - do 10 lat. Oznacza to, że upływ okresu przedawnienia nastąpi dopiero z dniem 1 grudnia 2023 r. Nowelizacja przepisu art.102 k.k., z lipca 2015 r. skracająca okres wynikający z art.102 k.k. do 5 lat, nie mogła wpłynąć na okres przedawnienia. Doprowadziłaby bowiem do przedawnienia czynu w 2018 r., gdyby przed tą datą nie wprowadzono kolejnej noweli z dnia 2 marca 20016 r. - w zakresie art. 102 k.k. wydłużającej ponownie okres wskazany w art.102 k.k. z 5 do 10 lat.

Wnioski

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego P. M. (1):

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wnioski apelacji obrońcy J. K. (1):

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Okręgowego w Warszawie, Wydział XVIII Karny ,

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego W. S. (1):

1. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Okręgowego w Warszawie, Wydział XVIII Karny,

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego J. F.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez:

1. uniewinnienie oskarżonego J. F. od popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, ewentualnie

2. zastosowanie, na zasadzie art. 19 § 2 kk, względem oskarżonego J. F. nadzwyczajnego złagodzenia kary, polegającego na wymierzeniu mu kary pozbawienia wolności poniżej ustawowego zagrożenia, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego J. D. :

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. D. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego R. L.:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji,

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (1):

1) o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

alternatywnie

2) o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; ewentualnie

3) o zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu M. W. (1) w punkcie(47 aktu oskarżenia na art. 43 p 3 ustawy z 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, a w punkcie 49 aktu oskarżenia na art. 47 ustawy z 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i w konsekwencji umorzenie postępowania w zakresie czynu z punktu 49 aktu oskarżenia i stosowne złagodzenie kary w zakresie czynu z punktu 47 aktu oskarżenia;

ewentualnie

4) o zmianę zaskarżonego wyroku przez złagodzenie kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego M. W. (1).

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego A. N. (1):

1) o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów; lub

2) o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia; ewentualnie

3) o zmianę wyroku w stosunku do oskarżonego i wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz miarkowanie grzywny, a także wysokości przepadku korzyści majątkowej.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego Z. G.:

- aby Sąd Odwoławczy korzystając z uprawnień przewidzianych w art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie, co do istoty, tj.;

1. w zakresie punktu XLVI w ten sposób, aby uniewinnił oskarżonego Z. G. od zarzucanych mu czynów w pkt LVII i LVIII (57 i 58),

2. w zakresie punktu XLVII w ten sposób, aby uniewinnił oskarżonego Z. G. od zarzucanego mu czynu w pkt LIX (59),

3. uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności i karze grzywny zawarte w pkt XLVIII części dyspozytywnej wyroku.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego K. M.:

I. o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LX aktu oskarżenia (i sentencji wyroku) tj. czynu zabronionego z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LXI aktu oskarżenia (i sentencji wyroku) tj. czynu zabronionego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. z zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

ewentualnie na podstawie wskazanych wyżej przypisów o:

II. o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Z ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił jednego ze wskazanych powyżej wniosków o:

III. zmianę opisu czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie LX aktu oskarżenia (i w ten sposób opisanego w sentencji wyroku) poprzez przyjęcie ilości płyn ilości łącznej|K0 litrów i w oparciu o tak ustaloną ilość płynu BMK wymierzenie oskarżonemu kary za ten czyn;

IV. zmianę opisu zarzucanego oskarżonemu czynu w punkcie LXI aktu oskarżenia (i sentencji wyroku) poprzez przyjęcie ilości amfetaminy w łącznej ilości 20 kg i w oparciu o tak ustaloną ilość amfetaminy wymierzenie oskarżonemu kary za ten czyn, a następnie kary łącznej.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (1):

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. S. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Alternatywnie, w razie nieuwzględnienia powyższych zarzutów:

2) Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego M. S. (1) kary łącznej w wymiarze 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, rażąco nieadekwatnej do celów kary oraz sprzecznej z zasadami oraz regułami wymiaru kar obowiązujących na gruncie kodeksu karnego.

- o zmianę wyroku poprzez wymierzenie kary łagodniejszej.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego S. O. (1):

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego R. M.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego P. W.:

1 . uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ; ewentualnie

2. uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (2):

I.  o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LXXVIII aktu oskarżenia (i sentencji wyroku) tj. czynu zabronionego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Ewentualnie na podstawie wskazanych wyżej przepisów o:

II. uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Z ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił jednego ze wskazanych powyżej wniosków o:

III.  Zmianę opisu czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie LXXVIII aktu oskarżenia (i w ten sposób opisanego w sentencji wyroku) poprzez przyjęcie ilości kokainy w łącznej ilości 15 kg oraz ilości marihuany w łącznej ilości 80 kg i w oparciu o tak ustalone ilości narkotyków wymierzenie oskarżonemu kary za zarzucany czyn.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. B.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. B. od wszystkich zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (2):

- o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonej M. S. (3):

- o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego J. K. (2):

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

> modyfikację przypisanego oskarżonemu czynu poprzez ustalenie, że „oskarżony uczestniczył w obrocie nie mniej niż kilku kilogramów heroiny" zamiast „nie mniej niż kilkudziesięciu kilogramów heroiny”

> wyeliminowanie z przypisanego oskarżonemu czynu zapisu, że „z popełnianego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu" oraz art. 65 § 1 KK z podstawy skazania i z podstawy wymiaru kary,

> ustalenie, że oskarżony „wielokrotnie nabył wraz z innymi osobami odpłatnie od M. W. (3) od 2 do 50 gram heroiny podczas jednorazowej transakcji" oraz tym samym wyeliminowanie z przypisanego oskarżonemu czynu zapisu, że „wielokrotnie nabył celem dalszej dystrybucji odpłatnie od M. W. (3) od 10 do 70 gram heroiny podczas jednorazowej transakcji"

> przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 KK oraz wymierzenie mu na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy kary 2 (dwóch lat) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w wymiarze 5 (pięć) lat oraz grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 20 (złotych) każda;

względnie

> przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 KK i art. 65 § 1 KK oraz wymierzenie mu na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy w zw. z art. 69 § 1 i 3 KK kary 2 (dwóch lat) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w wymiarze 5 (pięć) lat oraz grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 20 (złotych) każda.

Wnioski apelacji obrońcy adw. M. Ł. oskarżonego Ł. B.:

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wnioski apelacji obrońcy adw. G. N. oskarżonego Ł. B.:

I.  o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LXXXVIII aktu oskarżenia (i sentencji wyroku) tj. czynu z art. art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

ewentualnie o:

II. uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Z ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił jednego ze wskazanych powyżej wniosków o:

III. zmianę opisu czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie LXXXVIII aktu oskarżenia (i w ten sposób opisanego w sentencji wyroku) poprzez przyjęcie ilości amfetaminy w łącznej ilości 15 oraz ilości marihuany w łącznej ilości 3 kg i w oparciu o tak ustalone ilości narkotyków wymierzenie oskarżonemu kary za zarzucany czyn.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego R. G.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania wszystkich zarzucanych mu czynów.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego A. M.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego A. M. i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I instancji.

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie LXXXI wyroku przepisu art. 65 § 1 k.k., a także obniżenie wymierzonej wobec oskarżonego A. M. kary i w konsekwencji wymierzenie tej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, przy utrzymaniu dotychczasowego wymiaru kary grzywny.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego Z. K.:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Z. K. od wszystkich zarzucanych aktem oskarżenia przestępstw,

ewentualnie,

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonej J. K. (3):

1) o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej J. K. (3) od zarzucanych jej czynów;

ewentualnie, w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku:

4)  o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

nadto, z ostrożności procesowej, w sytuacji uwzględnienia przez Sąd odwoławczy jedynie zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności i grzywny:

3) o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie orzeczonej wobec oskarżonej łącznej kary pozbawienia wolności i grzywny wobec nie uwzględnienia w wystarczający sposób braku uprzedniej karności 57-letniej oskarżonej, jednorazowości i incydentalności popełnienia czynu, nie utrudniania w jakikolwiek sposób postępowania, pozytywny wywiad środowiskowy, co optymalnie i obiektywnie spełni swe cele tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i oddziaływania wychowawczego na oskarżoną.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego B. B. (4):

- o zmianę wyroku na korzyść oskarżonego B. B. (4) w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonej K. D. (2):

- o zmianę wyroku, poprzez uznanie, iż materiał dowodowy zebrany w ramach niniejszego postępowania w żadnym razie nie daje wystarczających podstaw do uznania oskarżonej za winną popełnienia zarzuconych jej czynów i jej uniewinnienie.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego B. W.:

- o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od przypisywanych mu zarzutów bądź uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

- o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary pozbawienia wolności przez jej złagodzenie do dwóch lat.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (1):

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. G. (1) od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia zarzutów apelacyjnych, wnoszę o:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności z uwzględnieniem, w myśl art. 21 kk i in., wszystkich okoliczności łagodzących przemawiających za oskarżonym i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary w wymiarze nie przekraczającym 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

- Wobec zaistnienia oczywistej omyłki rachunkowej zaistniałej w numeracji kolejnych rozstrzygnięć od numeru LVII sentencji wyroku - sprostowano oczywiste omyłki pisarskie w numeracji kolejnych rozstrzygnięć sentencji wyroku w ten sposób, że po numerze LVI wpisano numerację liczb od LVII do CXXIV.

- Wobec wszystkich oskarżonych uzupełniono podstawę prawną skazania na kary grzywny o art. 33 §1 i 3 k.k. nadto ustalając, że podstawę prawna skazania stanowią przepisy w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., chyba, że w wyniku zastosowania art. 4§1k.k.przyjęto ustawę obowiązującą wcześniej.

W zakresie poszczególnych rozstrzygnięć wyroku co do poszczególnych oskarżonych:

1. W stosunku do oskarżonego M. G. (1) w punkcie (XCIV) CXXII wyeliminowano z podstawy prawnej skazania art.65§1k.k.

2. W stosunku do oskarżonego Z. K.:

- uchylono orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie (LXXXIV) CXI;

- zmieniono zaskarżony wyrok w punkcie (LXXXIII) CX w ten sposób, że ilość nabytego środka odurzającego określonego w pkt 1 zarzutu XCVIII w postaci kokainy ustalono na 2 kg a ogólną ilość tego środka - na 7 kg i 20 gramów a nadto orzeczoną karę pozbawienia wolności za ten czyn obniżono do 3 lat i 3 miesięcy;

- na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86§1k.k. w zw. z art.4§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. orzeczone wobec Z. K. kary pozbawienia wolności połączono i wymierzono łączną karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

3. W stosunku do oskarżonego A. M. w punkcie (LXXXI)

CVIII wyeliminowano z jego opisu słowa: „czyniąc sobie z

przestępstwa stałe źródło dochodu” a z kwalifikacji prawnej

czynu art.65§1 k.k. oraz obniżono kare grzywny w zakresie

wysokości stawki dziennej obniżając ją do 20 złotych;

4.  W stosunku do oskarżonego R. G.:

w punkcie (LXXVIII) CV w ten sposób, że orzeczoną na podstawie art.45§1k.k. kwotę przepadku równowartości korzyści majątkowej obniżono do 150 000 zł.

5.  W stosunku do oskarżonego Ł. B.:

w punkcie (LXXIII) C ustalono, że ilość nabytej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy na nie mniej niż 60 kg. i karę pozbawienia wolności orzeczoną za ten czyn obniżono do 4 lat 10 miesięcy;

6.  W stosunku do oskarżonego J. K. (2):

w punkcie (LXXI) XCVIII w zakresie zarzutu LXXXVI ustalono, że ilość nabytego środka odurzającego w postaci heroiny wynosiła nie mniej niż 20 kg a wymiar kary pozbawienia wolności obniżono do roku i 6 miesięcy;

7.  W stosunku do oskarżonego M. W. (2): w punkcie (LXVI) LXXXVIII ustalono, że ilość nabytego środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 80 kg a kokainy nie mniej niż 15 kg a wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej za ten czyn obniżono do 3 lat i 10 miesięcy;

8.  W stosunku do oskarżonego R. M.:

– uchylono orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności

zawarte w punkcie (XLV) LXXX;

- w punkcie (LXIII) LXXVIII ustalono, że ilość wprowadzonego do obrotu środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 50 kg a wymiar kary pozbawienia orzeczonej za ten czyn obniżono do 2 lat i 10 miesięcy;

- w punkcie (LXIV) LXXIX ustalono, że ilość zbytego środka odurzającego w postaci marihuany wynosiła nie mniej niż 7 kg a wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej za ten czyn obniżono do 1 roku i 4 miesięcy;

- w punkcie (LXVI) LXXXI orzeczoną na podstawie art.45§1k.k. kwotę przepadku równowartości korzyści majątkowej obniżono do 650 000 zł.;

- w punkcie (LXVII) LXXXII w ten sposób, że orzeczoną na podstawie art.45§1k.k. kwotę przepadku równowartości korzyści majątkowej obniżono do 6500 zł.;

- na podstawie art.85 k.k., art.86§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. orzeczono łączną karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

9.  W stosunku do oskarżonego J. F.:

- w punkcie XXXIII z przypisanego okresu popełnienia tego czynu wyeliminowano przełom 2006/2007 r.; w miejsce „960 kilogramów amfetaminy” ustalono „co najmniej 730 kg amfetaminy”; określenie „każdego przeprowadzonego cyklu produkcyjnego - łącznie kwotę około 75.000 zł”, zastąpiono słowami: „wielokrotnie – łącznie nie mniej niż 30.000 zł” §1 i 3 k.k. i na podstawie art. 19§2k.k. w zw. z art.60§1 i §6 pkt 2 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. nadzwyczajnie łagodzi karę pozbawienia wolności do 2 (dwóch) lat;

- w punkcie XXXIV orzeczoną na podstawie art.45§1k.k. kwotę przepadku równowartości korzyści majątkowej obniżono do 30 000 zł.

10.  W stosunku do oskarżonego W. S. (1):

- uchylono orzeczenie z punktu XXXI o karze łącznej pozbawienia wolności;

- w punkcie XXIX uniewinniono oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

- w punkcie XXX wyeliminowano z opisu czynu sformułowanie dotyczące członków grupy „do której należał” oraz „a zarzucanego czynu dopuścił się działając w grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa”, ustalono, że czynu tego dopuścił się w formie pomocnictwa, a miejsce wyprodukowanej w miejscowości C. ilości „około 960 kg” amfetaminy przyjmuje „nie mniej niż 730 kg”.; i na podstawie art. 19§2k.k. w zw. z art.60§1 i §6 pkt 2 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. nadzwyczajnie złagodzono orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności do 2 lat i 7 miesięcy;

11.  W stosunku do oskarżonego M. S. (2):

- w punkcie (LXXII) XCIV z przypisanego czynu wyeliminowano okresy: czerwiec 2001 r., od maja do czerwca 2005, od września do 18 listopada 2005 r. i końcową datę czynu ustala na 11 grudnia 2005 r., w miejsce wskazanych w opisie czynu poszczególnych ilości heroiny ustalono, że przedmiotem uczestnictwa w obrocie była ilość łącznie nie mniejsza niż 39 kg heroiny a nadto obniża orzeczona za ten czyn karę pozbawienia wolności do 3 lat i 10 miesięcy;

12.  W stosunku do oskarżonego K. M.:

w punkcie (LI) LXVI w ten sposób, że z jego opisu wyeliminowano, ustalenie, że z przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu a z kwalifikacji prawnej art.65§1 k.k.

13.  W stosunku do oskarżonego Z. G.:

- w punkcie (XLVII) LXII w jego opisie nazwiska A. N. (2), D. P. (1) i J. D. zastąpiono określeniami „innymi ustalonymi osobami”;

- w punkcie (XLVI) LXI w jego opisie nazwisko A. N. (1) zastąpiono sformułowaniem „ustaloną osobą”

14.  W stosunku do oskarżonego A. N. (1):

- w punkcie LVI w jego opisie nazwisko Z. G. zastąpiono zwrotem „ustaloną osobą”;

15.  W stosunku do oskarżonego M. W. (1):

- uchylono orzeczony w punkcie XLIX na podstawie art.45§1 k.k. o przepadku korzyści majątkowej;

16.  W stosunku do oskarżonego J. D.:

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu XL o karze łącznej pozbawienia wolności;

- w punkcie XXXVIII ustalono, że J. D. wprowadził do obrotu 65,5 kg amfetaminy i wyeliminowano z opisu czynu 100 kg heroiny oraz obniżono karę pozbawienia wolności orzeczoną za ten czyn do 4 lat;

- na podstawie art. 85k.k., art. 86§1k.k. wymierzono łączną karę 7 lat pozbawienia wolności

17.  W stosunku do oskarżonego P. M. (1):

- w punkcie XXI w ten sposób, że z jego opisu wyeliminowano nazwisko W. S. (1) a nazwisko D. P. (1) zastąpiono zwrotem „ustaloną osobą”;

Zwięźle o powodach zmiany.

Przyczyny zmian zostały omówione w trakcie odnoszenia się do poszczególnych aplacji.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

30

31

Zasądzono koszty zastępstwa adwokackiego na rzecz obrońców z urzędu oskarżonych.

po 720 zł powiększone o 23%VAT, zgodnie z §17 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w prawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Zwolniono oskarżonych od ponoszeni kosztów sądowych w całości, z uwagi na znaczny wymiar orzeczonych kar grzywny i rozstrzygnięcia zapadłe w oparciu o art.45§1 k.k..

7.  PODPIS

Zbigniew Kapiński Ewa Jethon Dorota Radlińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego W. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Z. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

10

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

11

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

12

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. O. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

13

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

14

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

15

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. W. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

16

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

17

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

18

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. S. (3)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

19

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. K. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

20

Podmiot wnoszący apelację

Adw. M. Ł. obrońca oskarżonego Ł. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

21