Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 944/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

B. U. (1)

Czyny z punktów I i II wyroku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  B. U. (1) i M. R. żyli w związku konkubenckim. M. dwóch synów: A. i J.. Dnia 13 listopada 2014 r. M. R. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przez B. U. (1) przestępstwa znęcania się nad nią i ich dziećmi : A. i J. oraz o popełnieniu przez B. U. (1) przestępstwa zgwałcenia, którego była ofiarą. Tego samego dnia w stosunku do B. U. (1) została wdrożona procedura „Niebieskiej karty” na skutek zgłoszenia M. R.. Procedura ta została zakończona w dniu 13 maja 2015 r. Na skutek powyższego zawiadomienia M. R. dnia 04 lutego 2015 r. w Prokuraturze Rejonowej W. O. w W. zostało wszczęte postępowanie w sprawie znęcania się psychicznego i fizycznego przez B. U. (1) o sygnaturze PR 5 Ds. 39.2015. Następnie postanowieniem z dnia 01 marca 2017r. w sprawie o sygn. akt PR 5 (...).2017 zostało wszczęte śledztwo w sprawie zgwałcenia M. R. a dnia 16 lipca 2017r. przedstawiono B. U. (1) zarzuty popełnienia przestępstwa zgwałcenia M. R.. W obu w/w sprawach z zawiadomienia M. R. skierowano do sądu akty oskarżenia i postanowieniem z dnia 05 października 2017r. sprawy te zostały połączone do wspólnego rozpoznania i prowadzone były pod sygn. akt IV K 214/16 a następnie pod sygn. akt V K 666/19. W sprawie o sygn. akt V K 666/19 zapadł wobec B. U. (1) prawomocny wyrok skazujący. W sprawie o sygn. akt PR 5 Ds. 39.2015 dnia 08 kwietnia 2015r. była przesłuchiwana matka B. E. U.. Dnia 18 marca 2015r. B. U. (1) złożył zawiadomienie o popełnieniu przez M. R. przestępstwa znęcania się nad nim i dnia 15 maja 2015r. został przesłuchany w tej sprawie w charakterze świadka w (...) W. III, przy ul. (...) w W..

2.  W dniu 15 maja 2015 r. około godz. 11.45 M. R. wracała z dziećmi ze szkoły. A., siedział w wózku a J. szedł obok. Szli wzdłuż ul. (...) w stronę ul. (...). M. R. trzymała ręką poręcz wózka a na jej ręce, którą trzymała poręcz wózka wisiała hulajnoga. W pewnym momencie z przeciwnego kierunku nadjechała zielona H.. Z ww. samochodu wysiadł B. U. (1), który podbiegł do nich i zagrodził im drogę – przytrzymywał wózek z przodu. Następnie B. U. (1) przycisnął rękę M. R., którą trzymała poręcz wózka i hulajnogę do poręczy wózka naciskając na rączkę hulajnogi, aby zadać jej ból. Jednocześnie B. U. (1) powiedział do M. R., że jak nie wycofa wszystkich złożonych zeznań to ją zabije i ją zniszczy. M. R. obawiała się tych gróźb. W związku z powyższym zdarzeniem tego samego dnia M. R. sporządziła notatkę urzędową, którą przesłała za pośrednictwem poczty elektronicznej do Komendy Rejonowej Policji W. III.

3.  Następnie dnia 20 lutego 2017r. w W. przy ul. (...) na sali rozpraw Sądu Rejonowego dla m.st W. w W. w toku rozprawy o sygn. akt IV K 214/16, w której B. U. (1) występował jako oskarżony, zaś M. R. jako świadek znęcania się B. U. (1) nad nią oraz ich dziećmi J. i A. U. oraz przestępstw zgwałcenia popełnionych na jej szkodę, B. U. (1) po wprowadzaniu go na salę przez funkcjonariuszy Policji i zdjęciu mu kajdanek wykonał w kierunku M. R. gest w postaci przeciągnięcia palcem po swojej szyi. M. R. odebrała powyższy gest jako groźbę zabicia jej i obawiała się spełnienia tych gróźb. M. R. poinformowała niezwłocznie o powyższym swojego pełnomocnika, który zgłosił powyższe tuż po przerwie w rozprawie. Tego dnia M. R. miała być po raz pierwszy przesłuchana w charakterze świadka przed sądem. B. U. (1) kilkukrotnie zachował się niewłaściwie na S. rozpraw podczas rozprawy w sprawie o sygn. akt IV K 214/16 ( V K 666/19).

4.  B. U. (1) ma wykształcenie wyższe, ma dwoje dzieci, przed osadzeniem pracował otrzymując dochód w kwocie 3000zł miesięcznie, był karany. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie, psychologicznie ani odwykowo. Obecnie przebywa w Areszcie Śledczym W.-S., gdzie odbywa karę pozbawienia wolności.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. U. (2)

k. 46-48, 104-104v, 208-210, 481v, 502

częściowo zeznania świadka M. R.

k. 7, 29, 79, 204-207, 411, 418, 422, 481

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożone przez M. R. w dniu 13 listopada 2014 r.

k. 3-7 zbiór C akta sprawy V K 666/19

kopia dokumentacji Procedury Niebieskiej Karty

k. 292-312

postanowienie z dnia 04 lutego 2015 r. o wszczęciu dochodzenia w sprawie 5 Ds. 39/15

k. 19 akta sprawy V K 666/19

protokół zeznań E. U.

k. 25 akt V K 666/19

protokół zeznań B. U. (1)

k. 15-16 akt 5Ds. 419/15/III

postanowienie o wszczęciu śledztwa, postanowienie o przedstawieniu zarzutów, postanowienie o połączeniu, wyrok

k. 1297, k. 1359, k.1390, k. 3654-3656 akt V K 666/19

wiadomość email wraz z notatką z dnia 15 maja 2015 r.

k. 254-255, k. 26 akt 5 Ds. 419/15/III

zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy na dziueń 20 lutego 2017r. w sprawie o sygn. akt V K 214/16

k. 380 akt V K 666/19

protokół rozprawy z dnia 20 lutego 2017 r.

k. 9-12

zeznania świadka T. S.

k. 360-363

zeznania świadka K. B.

k. 480v

opinie psychologiczne

k. 32-34, 213-216, 493

dane o karalności

k. 51-53, 95-100, 118-123, 233-235, 246-248, 286-288, 314-316, 442-445, 464-467

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. U. (1)

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, że dnia 15 maja 2015 r. jadąc ul. (...) samochodem marki H. zauważył M. R. z dwójką dzieci : A. i J.. Podszedł do nich i przytrzymał rękę M. R., którą trzymała rączkę wózka, w którym był A.. Powyższe znajduje bowiem odzwierciedlenie w zeznaniach M. R. złożonych w sprawie V K 666/19, w notatce z dnia 15 maja 2015r. a także w zeznaniach M. R. złożonych w tej sprawie, za wyjątkiem jej zeznań dot daty spotkania oskarżonego. Również wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, że procedura niebieskiej karty została zakończona przed 15 maja zasługują na danie wiary albowiem znajdują potwierdzenie w kserokopii niebieskiej kary. Nadto za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie w dniu 08 czerwca 2021 r. w zakresie, w którym wskazał, że był przesłuchiwany 15 maja 2015r. albowiem powyższe znajduje potwierdzenie w protokole jego przesłuchania w sprawie o sygn. akt 5 Ds. 419/15/III

1, 2, 3

częściowo zeznania M. R.

Na danie wiary zasługiwał przedstawiony przez M. R. przebieg zdarzenia z dnia 15 maja 2015 r. Pokrzywdzona w sposób szczegółowy opisała, co wydarzyło, gdy wracała z dziećmi ze szkoły. Tu pokrzywdzona wskazała, że B. U. (1) przytrzymał wózek dziecięcy, który trzymała za poręcz a następnie przycisnął mocno jej rękę, którą trzymała poręcz wózka i hulajnogę, do poręczy wózka naciskając na rączkę hulajnogi. Ponadto podała, że B. U. (1) groził jej, że jeżeli nie wycofa swoich wszystkich zeznań to ją zniszczy, zabije ją a ona obawiała się tych gróźb. Wreszcie pokrzywdzona podała, że o tym zdarzeniu poinformowała policję przesyłając stosowną notatkę na adres email (...) W. III. Fakt spotkania oskarżonego, gdy pokrzywdzona była z dziećmi znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, którym sąd dał wiarę. Oskarżony ponadto potwierdził, że złapał za rączkę wózka, za którą M. R. trzymała wózek oraz potwierdził, że tego dnia jechał samochodem marki H. a także potwierdził miejsce zdarzenia. Zaś fakt poinformowania Policji przez pokrzywdzoną o zdarzeniu w dniu 15 maja 2015r. znajduje potwierdzenie w notatce pokrzywdzonej. Z treści wiadomości email z dnia 15 maja 2015 r. wynika, że została ona przesłana na adres (...) dnia 15 maja 2015r. i opisuje ona przebieg zdarzenia zbieżny z tym przedstawionym przez pokrzywdzoną podczas jej przesłuchania.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania M. R. dotyczące przebiegu zdarzenia w dniu 20 lutego 2017 r. na S. rozpraw w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie w toku rozprawy o sygn. akt IV K 214/16. Pokrzywdzona w sposób szczegółowy opisała, kiedy i w jaki sposób B. U. (1) groził jej oraz, podała, że obawiała się pokrzywdzonego, że może on spełnić swoje groźby. M. R. wskazała kto był obecny w dniu 20 lutego 2017 r. na sali rozpraw oraz, że podczas przerwy w rozprawie poinformowała o powyższym swojego pełnomocnika, pytając jej jednocześnie czy widziała powyższe.

Za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonej co do obu zdarzeń ponadto przemawia fakt, że były one spójne i konsekwentne. Pokrzywdzona mimo tego, że była wielokrotnie przesłuchiwana i ta na przestrzeni znacznego okresu czasu opisywała spójnie i konsekwentnie przebieg zdarzeń. Sąd dostrzegł, że podczas przesłuchania w dniu 19 stycznia 2017 r. (k. 79) M. R. wskazała, że zdarzenie z hulajnogą mogło mieć miejsce w czerwcu 2015 r. a podczas przesłuchania przed Sądem w dniu 04 marca 2020r. początkowo wskazała, że było to 1 maja 2015 r. (k. 204), by stwierdzić, że miało to miejsce 15 maja 2015 r. ( k. 207). W ocenie Sądu powyższa nieścisłość co do daty czynu nie może podważać wiarygodności zeznań pokrzywdzonej w pozostałym zakresie. Okoliczność ta nie dotyczy bowiem istoty zdarzenia. Nieścisłość co do daty zdarzenia niewątpliwie spowodowana była upływem czasu od zdarzenia, a także ilością zdarzeń z udziałem oskarżanego i emocjami jakie wzbudzały u niej negatywne zachowania B. U. (1). Ponadto wbrew pozorom nieścisłość w tym zakresie może wskazywać na spontaniczność zeznań pokrzywdzonej a co za tym idzie przemawia za daniem waloru wiarygodności jej zeznaniom w pozostałym zakresie. Gdyby bowiem pokrzywdzona chciała celowo obciążyć swoimi zeznaniami oskarżonego przygotowałaby się do składania zeznań w taki sposób, aby jej zeznania co do podstawowych faktów były spójne. Sąd dostrzegł również, że M. R. w różny sposób nazywała czynność wykonywaną przez oskarżonego w dniu 15 maja 2015r. Pokrzywdzona wskazywała, że oskarżony zgniótł razem jej rękę, rączkę wózka i hulajnogi ( k. 7), że oskarżony zaczął zgniatać jej rękę hulajnogą ( k. 79), że oskarżony zmiażdżył jej palce hulajnogą (k. 204), że zmiażdżył jej rękę ( k. 205), że przycisnął ( k. 205), że dociskał ( k. 481). W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że opisywane przez pokrzywdzoną działania oskarżonego dotyczyły tego samego zachowania oskarżonego tylko opisywane były przez nią z różną intensywnością. Innymi słowy tym samym zrachowaniom oskarżonego pokrzywdzona nadawała różne nazwy. Powyższe w ocenie Sądu nie może dyskredytować jej zeznań, zwłaszcza, że ostatecznie pokrzywdzona przed Sądem, wskazała, że oskarżony nie zgniótł jej palców zaś w postępowaniu przygotowawczym nigdy nie mówiła, że na skutek powyższego miała złamane palce czy rękę.

O wiarygodności pokrzywdzonej świadczy także fakt, że w swoich zeznaniach dotyczących zdarzeń objętych niniejszym postępowaniem przedstawiała ona przebieg zdarzeń w sposób wyważony. Nie wskazywała ona na inne kolejne niewłaściwe zachowanie oskarżonego ale konsekwentnie opisywała tylko dwa zdarzenia objęte niniejszym postępowaniem. W sytuacji gdy nie było świadków tych zdarzeń pokrzywdzona mogła oskarżać oskarżonego o popełnienie innych przestępstw, opisywać zachowania podejmowane przez oskarżonego z większą intensywnością czego jednak nie zrobiła. Tym samym jej zeznania świadczą o tym, że jedynie starała się zobrazować rzeczywisty przebieg zdarzeń. Gdyby zaś chciała pomówić oskarżonego o czyny, których oskarżony nie popełnił nie mówiłaby tylko o tych dwóch konkretnych zdarzeniach, a wskazywałaby na wielokrotność negatywnych zachowań B. U. (1) i opisywałaby je z większą intensywnością.

Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonej jest fakt, że niezwłocznie poinformowała ona o niewłaściwych zachowaniach oskarżonego, tuż po ich zaistnieniu. Odnośnie zdarzenia z dnia 15 maja 2015r. tego samego dnia przesłała mailem notatkę do policji, opisującą przebieg zdarzenia. Zaś odnośnie zdarzenia z dnia 20 lutego 2017r. niezwłocznie poinformowała o tym swojego pełnomocnika- jeszcze w czasie trwania rozprawy, podczas której opisywane przez nią zachowanie miało miejsce. Powyższe świadczy o prawdziwości jej zeznań.

Za uznaniem zeznań pokrzywdzonej za wiarygodne odnośnie zdarzenia z dnia 20 lutego 2017r. przemawia fakt, że składała ona konsekwentnie zeznania mimo, iż nikt inny nie widział zachowania oskarżonego i mimo tego, że teoretycznie jej zeznania mogłyby być w łatwy sposób zweryfikowane np. przez nagranie z monitoringu. Powyższe świadczy o tym, że zeznawała ona tym, czego była rzeczywistym świadkiem.

O wiarygodności jej zeznań w tym zakresie świadczy również fakt, że oskarżony kilkukrotnie zachowywał się nieprawidłowo na S. rozpraw podczas rozpoznawania sprawy o sygn. akt V K 666/19 ( poprzednio IV K 214/16) w stosunku do kuratora małoletnich dzieci oraz do jej pełnomocnika, pokazując niestosowne gesty i wymawiając bezgłośnie obraźliwe treści. Tym samym zeznania pokrzywdzonej opisujące zachowanie się oskarżonego względem niej na S. rozpraw nie jawi się jako niemożliwe. Skoro oskarżony zachowywał się niewłaściwe wobec innych uczestników rozprawy równie dobrze mógł się zachować niewłaściwie w stosunku do niej.

Za wiarygodnością jej zeznań w tym zakresie przemawia fakt, że właśnie na rozprawie dnia 20 lutego 2017r. pokrzywdzona miała być przesłuchana po raz pierwszy przed sądem. Tym samym oskarżony miał interes aby wpłynąć na zeznania pokrzywdzonej, która składała wcześniej obciążające go zeznania w postępowaniu przygotowawczym.

Wreszcie za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonej co do zdarzenia z dnia 15 maja 2015r. przemawia okoliczność, wskazywana przez pokrzywdzoną, że dniu zdarzenia 15 maja 2015r. oskarżony miał być przesłuchiwany na komisariacie policji (...) W. III, przy ul. (...). Powyższe znajduje potwierdzenie w protokole przesłuchania oskarżonego. Co prawda pokrzywdzona wskazała, że oskarżony miał być słuchany w charakterze podejrzanego a był słuchany w charakterze świadka, jednakże powyższe nie podważa wiarygodności jej zeznań co do tego, że dnia 15 maja 2015r. oskarżony był przesłuchiwany, zwłaszcza jeśli zważyć, że nie jest ona profesjonalistą a wiedzę o powyższym, jak sama twierdzi, otrzymała od B. U. (1).

Ponadto o wiarygodności jej zeznań odnośnie zdarzenia z dnia 15 maja 2015r. świadczy fakt, że oskarżony miał wiedzę o toczącym się postępowaniu w sprawie znęcania się nad pokrzywdzoną albowiem dnia 08 kwietnia 2015r. była przesłuchiwana w tej sprawie matka oskarżonego i co za tym miał interes w wywarciu wpływu na pokrzywdzoną.

Nie bez znaczenia przy ocenie zeznań świadka były wnioski zawarte w opiniach psychologicznych dotyczących M. R. z których wynika, że jej zeznania mogą stanowić wartościowy materiał dowodowy i nie zawierają zniekształceń a jej sprawność umysłowa i sprawność jej procesów poznawczych nie budzi zastrzeżeń a które Sąd podziela.

3

zeznania świadka T. S.

Sąd dał walor wiarygodności zeznaniom świadka. Wprawdzie T. S. nie widział aby oskarżony wykonywał w kierunku M. R. gest przejechania palcem po szyi niemniej jednak z jego zeznań wynika, że oskarżony zachowywał się nieprawidłowo na S. rozpraw. Z zeznań tych wynika, że oskarżony pokazał mu dwukrotnie środkowy palec, kierował do niego bezdźwięcznie obraźliwe treści, które wyczytywał z ruchu jego ust, a mecenas K. pokazał gest seksu oralnego. Z jego zeznań wynika również, że pokrzywdzona poinformowała go o geście wykonanym przez oskarżonego oraz, że pokrzywdzona była przestraszona i przejęta. Gest oskarżonego, zdaniem świadka, wzbudził w pokrzywdzonej poczucie zagrożenia. Za daniem wiary zeznaniom świadka przemawia to, że fakt, niewłaściwego zachowania oskarżonego na S. rozpraw znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach świadka K. B.. Nadto świadek jako osoba obca dla oskarżonego nie miał motywacji aby swoimi zeznaniami bezpodstawnie obciążać oskarżonego, zwłaszcza, że składał on zeznania po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie o sygn. akt V K 666/19, w której reprezentował małoletnich pokrzywdzonych. Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności jego zeznań jest fakt, że oskarżony będąc słuchany w niniejszej sprawie na rozprawie w dniu 04 marca 2020r. zachowywał się nieprawidłowo, co znajduje odzwierciedlenie w protokole rozprawy na k. 209.

3

zeznania świadka K. B.

Sąd dał walor wiarygodności zeznaniom świadka. Wprawdzie świadek nie widziała aby oskarżony wykonywał w kierunku M. R. gest przejechania palcem po szyi niemniej jednak z jej zeznań wynika, że oskarżony reagował niewerbalnie na to co słyszał na S. rozpraw, w taki sposób, który mógł dać do zrozumienia, że on się nie zgadza z tym co słyszy. Sąd uznał zeznania świadka jako wiarygodne, albowiem K. B. jako osoba obca dla oskarżonego nie miała motywacji aby swoimi zeznaniami bezpodstawnie obciążać oskarżonego. Nadto z racji swojego zawodu –psychologa mogła zaobserwować niewłaściwe zachowania oskarżonego, które nie były dostrzegalne dla innych.

3

zeznania świadków P. B., K. A., A. W., M. ChoromańskiejKatarzyny S.-M.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w części, w której podali, że kojarzą rozprawę podczas której zgłoszono, że oskarżony wykonał gest przejechania palcem po szyi. Powyższe znajduje bowiem potwierdzenie w protokole rozprawy z dnia 20 lutego 2017r.

1

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożone przez M. R. w dniu 13 listopada 2014 r.

postanowienie z dnia 04 lutego 2015 r. o wszczęciu dochodzenia w sprawie 5 Ds. 39/15,

Są to dokumenty urzędowe i jako takie zasługują na danie im wiary.

1

postanowienie o wszczęciu śledztwa, postanowienie o przedstawieniu zarzutów, postanowienie o połączeniu, wyrok

Są to dokumenty urzędowe i jako takie zasługują na danie im wiary.

1

kopia dokumentacji Procedury Niebieskiej Karty

Sąd uznał je za sporządzone fachowo i rzetelnie przez uprawnione podmioty. W ocenie Sądu dokumenty te zasługują na danie im wiary. Żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności.

1

protokół zeznań E. U.

Jest to dokument urzędowy i jako taki zasługuje na danie mu wiary. Dowód ten wskakuje na kiedy, w jakiej sprawie i na jaką okoliczność świadek była przesłuchiwana.

2

wiadomość email wraz z notatką z dnia 15 maja 2015 r., notatka

W ocenie Sądu dokumenty te zasługiwały na wiarę. Protokół rozprawy to dokument urzędowy. Zaś notatka z 15 maja 2015r. znajdująca się w aktach 5Ds419/15/III w połączeniu z wiadomością e- mail z k. 254-255 potwierdza, że została ona przesłana do policji przez pokrzywdzoną tego samego dnia co zdarzenie. Nadto treść notatki koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonej.

3

zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy na dzień 20 lutego 2017r. w sprawie o sygn. akt IV K 214/16, protokół rozprawy z dnia 20 lutego 2017 r.,

Są to dokumenty urzędowe i jako takie zasługują na danie im wiary.

4

dane o karalności

Sąd uznał je za wiarygodne, albowiem zostały sporządzone przez uprawnione osoby, potwierdzają uprzednią karalność oskarżonego.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2, 3

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. U. (1)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których zaprzeczył aby kierował on groźby w stosunku do pokrzywdzonej oraz w których zaprzeczył aby przyciskał pokrzywdzonej rękę do rączki wózka albowiem stanowią one przyjętą przez B. U. (1) linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej i są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, którym Sąd dał wiarę. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego odnośnie przyciskania ręki pokrzywdzonej nie są spójne i konsekwentne. Oskarżony bowiem sam wyjaśniał, że przytrzymał rękę pokrzywdzonej, którą trzymała rączkę wózka, aby uspokoić pokrzywdzoną ( k.208). Na wiarę nie zasługiwały również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, którym wskazał, że „nie było żadnej niebieskiej karty” albowiem powyższe pozostaje w sprzeczności z dokumentacją Niebieskiej karty znajdującej się w aktach sprawy. Wreszcie wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył aby był przesłuchiwany w dniu 15 maja 2015r. pozostają w sprzeczności z protokołem przesłuchania go w charakterze świadka.

2

częściowo zeznania M. R.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka co do tego, że zdarzenie z udziałem oskarżonego w 2015r. miało miejsce w czerwcu lub 01 maja 2015r. Powyższe pozostaje w sprzeczności z jej innymi zeznaniami, w których podała datę 15 maja 2015r., z wyjaśnieniami oskarżonego oraz z notatką przesłaną do policji.

2

zeznania świadka P. K.

Sąd nie oparł się na zeznaniach świadka, albowiem nie wniosły one nic istotnego do sprawy. P. K. nie pamiętał szczegółów zdarzenia z dnia 15 maja 2015 r. z uwagi na upływ czasu, nie kojarzył czy otrzymał notatkę z dnia 15 maja 2015 r., nie kojarzył również takiej sytuacji, żeby osoba pokrzywdzona zgłaszała mu przypadki wpływania na nią przez osobę oskarżoną.

3

zeznania świadków P. B., K. A., A. W., M. C., K. M.

Sąd nie oparł się na zeznaniach świadków w zakresie tego czy oskarżony wykonał gest przejechania ręka po szyi, albowiem świadkowie powyższego nie widzieli.

2,3

notatka opublikowana w dniu 24.06.2020

Notatka złożona przez obrońcę oskarżonego na rozprawie w dniu 21 maja 2021 r. nie wnosi nic nowego do sprawy. Potwierdza jedynie treść notatki sporządzonej przez pokrzywdzoną w dniu 15 maja 2015r.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I., II.

B. U. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony B. U. (1) wypełnił znamiona czynów z art. 245 k.k.

Występek, o którym mowa w art. 245 KK, jest przestępstwem kierunkowym, dla którego przypisania wymagane jest ustalenie szczególnej postaci strony podmiotowej w postaci zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu, tj. działania w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego (vide wyrok SN Izba Karna z dnia 05.11.2015 r., sygn. IV KK 165/15).

Świadkiem w rozumieniu art. 245 KK jest zarówno osoba, która złożyła zeznania, została powołana albo wezwana do ich złożenia, jak również osoba, która była świadkiem czynu i posiada wiadomości potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy (vide postanowienie SN Izba Karna z dnia 07.01.2009 r., sygn. IV KK 225/08.

Przestępstwo z art. 245 k.k. może być popełnione wyłącznie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, co oznacza, że podjęte przez sprawcę czynności wykonawcze (przemoc, groźba) muszą być obliczone na osiągnięcie konkretnego celu, a jest nim uniemożliwienie, udaremnienie przedstawienia przez wymienione w tym przepisie osoby, prawdy obiektywnej w postępowaniu (vide wyrok SA w Lublinie z dnia 22.10.2014 r., sygn. II AKa 196/14).

Odnosząc powyższe do czynu z punktu I. wyroku należy wskazać, że oskarżony przytrzymując wózek dziecięcy, który M. R. trzymała za poręcz a następnie przyciskając mocno rękę M. R., którą trzymała poręcz wózka i hulajnogę, do poręczy wózka naciskając na rączkę hulajnogi użył niewątpliwie przemocy. Ponadto oskarżony mówiąc do M. R., że ją zabije i że ją zniszczy – groził jej popełnieniem przestępstwa na jej szkodę. Przy czym groźba ta wzbudziła w M. R. uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Obawa ta była obiektywnie uzasadniona jeśli wziąć pod uwagę wcześniejsze zachowanie oskarżonego wglądem pokrzywdzonej –za które został prawomocnie skazany w sprawie o sygn. akt V K 666/19 ale także jeśli wziąć pod uwagę jego mimikę i zachowanie podczas wypowiadania tych gróźb, na co wskazywała pokrzywdzona.

Bezspornym jest, że M. R. była świadkiem przestępstwa znęcania się B. U. (1) nad nią oraz nad jej dziećmi : J. U. i A. U. oraz przestępstwa zgwałcenia popełnionego przez B. U. (1) na jej szkodę o czym świadczy złożone przez nią w dniu 13 listopada 2014 r. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa oraz wdrożenie tego samego dnia procedury „Niebieskiej karty”. Dochodzenie w tej sprawie zostało wszczęte dnia 04 lutego 2015 r. zaś dnia 08 kwietnia 2015r. została przesłuchana matka oskarżonego na powyższe okoliczności. Tym samym oskarżony musiał wiedzieć o toczącym się postępowaniu w sprawie znęcania się. Za tym, że oskarżony miał wiedzę, o toczącym się postępowaniu w sprawie znęcania się przemawia fakt, że dnia 15 maja 2015r. został wezwany w charakterze świadka. Co prawda sprawa, w której został wezwany na przesłuchanie dnia 15 maja 2015r. nie dotyczyła sprawy z zawiadomienia pokrzywdzonej, nie mniej jednak sprawy te były ze sobą ściśle połączone ( strony, czasookres i rodzaj przestępstwa), o czym świadczy dołączenie do sprawy 5Ds 419/15/III zawiadomienia złożonego przez pokrzywdzoną 13 listopada 2014 r.

Tym samym nie może budzić wątpliwości, że przemoc stosowana przez oskarżonego w dniu 15 maja 2015r oraz wypowiadane przez niego tego dnia groźby miały na celu na wywarcie wpływu na M. R., będącą świadkiem przestępstwa znęcania się B. U. (1) nad nią oraz nad jej dziećmi : J. U. i A. U. oraz przestępstwa zgwałcenia popełnionego przez B. U. (1) na jej szkodę. O powyższym świadczy również fakt, że oskarżony żądał wprost od pokrzywdzonej wycofania złożonych przez pokrzywdzoną zeznań. Oskarżony w ten sposób chciał wpłynąć na pokrzywdzoną jako świadka aby wycofała swoje wszystkie wcześniejsze zeznania, które były dla niego niekorzystne.

Mając na uwadze powyższe oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 245 k.k.

Odnosząc się do czynu z punktu II wyroku, należy wskazać, że oskarżony wykonując gest przeciągnięcia dłonią po szyi i patrząc w tym czasie na M. R. groził jej popełnieniem przestępstwa na jej szkodę. Przy czym groźba ta wzbudziła w M. R. uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Obawa ta była obiektywnie uzasadniona jeśli wziąć pod uwagę wcześniejsze zachowanie oskarżonego wglądem pokrzywdzonej – za które został prawomocnie skazany w sprawie o sygn. akt V K 666/19 ale także zachowanie się pokrzywdzonej po wykonaniu powyższego gestu - była ona przestraszona i przejęta, na co wskazywał świadek T. S.. Od tego zdarzenia była przesłuchiwana pod nieobecność oskarżonego.

Bezspornym jest, że M. R. była świadkiem przestępstwa znęcania się B. U. (1) nad nią oraz nad jej dziećmi : J. U. i A. U. oraz przestępstwa zgwałcenia popełnionego przez B. U. (1) na jej szkodę o czym świadczy fakt, że tego dnia miała być przesłuchana w charakterze świadka co wynika z zarządzenia o wyznaczeniu rozprawy na dzień 20 lipca 2017r. Ponadto bezspornym jest, że oskarżony wiedział, że pokrzywdzona jest świadkiem w sprawie i że będzie przesłuchiwana w charakterze świadka. Powyższe jest oczywiste, jeśli zważyć, że pokrzywdzona złożyła zawiadamianie o popełnieniu przestępstwa.

Tym samym nie może budzić wątpliwości, że groźba kierowana do pokrzywdzonej dnia 20 lutego 2017r. miała na celu na wywarcie wpływu na M. R., będącą świadkiem przestępstwa znęcania się B. U. (1) nad nią oraz nad jej dziećmi : J. U. i A. U. oraz przestępstwa zgwałcenia popełnionego przez B. U. (1) na jej szkodę. Oskarżony wykonując gest przeciągnięcia dłonią po szyi zrobił to przed przystąpieniem do przesłuchania pokrzywdzonej przed sądem w sytuacji gdy pokrzywdzona nie została wcześniej przesłuchana przed sądem i wykonując ten gest patrzył na pokrzywdzoną. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że oskarżony w ten sposób chciał wpłynąć na pokrzywdzoną, jako świadka, aby wycofała swoje wszystkie wcześniejsze zeznania, które były dla niego niekorzystne.

Mając na uwadze powyższe oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 245 k.k.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. U. (1)

I

I

Sąd w punkcie I. wyroku uznając oskarżonego za winnym popełnienia czynu z art. 245 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Należy wskazać, że Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie fakt, żeby jej dolegliwość była adekwatna do stopnia winy oskarżonego i uwzględniała stopień szkodliwości społecznej czynu oraz realizowała cele wychowawcze jak też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył:

- wielokrotną karalność oskarżonego. Oskarżony był karany dwukrotnie przed popełnieniem czynu z pkt I wyroku i przestępstwo to popełnił w okresie próby. Zaś po popełnieniu tego czynu był karany trzykrotnie, w tym za przestępstwo podobne- przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Powyższe świadczy o lekceważącym stosunku oskarżonego do porządku prawnego.

- znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Tu wskazać należy, że oskarżony stosował nie tylko przemoc ale także groził popełnieniem przestępstwa. Oskarżony czynu tego dopuścił się wobec osoby bliskiej- byłej konkubiny i matki ich dzieci. Świadkami tego czynu były małoletnie dzieci- które były przestraszone. Nie bez znaczenia jest tu rodzaj naruszonego dobra- dobro wymiaru sprawiedliwości a dokładnie chęć uniknięcia odpowiedzialności przez osobę podejrzaną, kosztem osób bliskich.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył:

- okoliczność, że na skutek stosowanej przemocy pokrzywdzona nie odniosła poważniejszych obrażeń.

Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawcy przestępstwa jest jego wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy – mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota. W ocenie Sądu wymierzana oskarżonemu bezwzględna kara pozbawienia wolności uzmysłowi oskarżonemu naganność popełnionego przez niego czynu i oraz spełni swoje cele wychowawcze.

W tym miejscu podkreślić należy również, iż kara wymierzona oskarżonemu ma realizować także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ogół zadań jakie stoją przed sądami do wypełnienia ze względu na konieczność oddziaływania ogólnoprewencyjnego wydawanych wyroków w sposób pełny i syntetyczny przedstawia SA z L. w wyr. z 12.1.2006 r. (II AKA 290/05, KZS 2006, Nr 6, poz. 84) wskazując na potrzebę przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Nie jest to równoznaczne z wymaganiem wymierzania wyłącznie tylko surowych kar. Oznacza to przede wszystkim potrzebę wymierzania takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego. W świetle powyższego orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności spełni również swoje cele w zakresie prewencji generalnej. Jest to bowiem kara dotkliwa i kara, która może powstrzymać inne osoby od popełniania podobnych przestępstw.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu zarówno rodzaj jak i wymiar kary spełni swoje cele, w szczególności związane z prewencją szczególną i ogólną, zaś jej dolegliwość będzie adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynu.

B. U. (1)

II

II

Sąd w punkcie II. wyroku uznając oskarżonego za winnym popełnienia czynu z art. 245 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył:

- wielokrotną karalność oskarżonego. Oskarżony był karany trzykrotnie przed popełnieniem czynu z pkt II wyroku i przestępstwo to popełnił w okresie próby. Zaś po popełnieniu tego czynu był karany dwukrotnie, w tym za przestępstwo podobne- przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Powyższe świadczy o lekceważącym stosunku oskarżonego do porządku prawnego.

- znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Tu wskazać należy, że oskarżony czynu tego dopuścił się wobec osoby bliskiej- byłej konkubiny i matki ich dzieci. Czynu tego dopuścił się na S. rozpraw, w obecności sędziego i funkcjonariusza policji. Świadczy to wyjątkowym poczuciu bezkarności i lekceważącym stosunku do porządku prawnego. Nie bez znaczenia jest tu rodzaj naruszonego dobra- dobro wymiaru sprawiedliwości a dokładnie chęć uniknięcia odpowiedzialności przez osobę podejrzaną, kosztem osób bliskich. Wreszcie istotnym jest, że nie był to pierwszy raz kiedy oskarżony chciał wpłynąć na zeznania pokrzywdzonej.

Do okoliczności łagodzących sąd zaliczył:

- fakt, że oskarżony nie dopuścił się użycia przemocy wobec pokrzywdzonej.

Poza tym aktualne w tym miejscu pozostają rozważania dotyczące celów kary omówione wyżej.

B. U. (1)

III

I, II

Wymierzając oskarżonemu karę łączną Sąd miał na względzie, że ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015 poz. 396) zmieniono treść przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, tj. Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015 poz. 396) przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, tj. Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych, w brzmieniu nadanym wyżej wskazaną ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. przed dniem 01 lipca 2015 r.), chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Sąd miał również na względzie, że treść przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, tj. Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych, została ponownie zmieniona ustawą z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19.

Mając na uwadze powyższe w chwili orzekania obowiązywała inna treść przepisów dotyczących orzekania kary łącznej niż w chwili popełnienia przez oskarżonego każdego z czynów za które został skazany przedmiotowy wyrokiem. Wobec powyższego rozstrzygnięcie w zakresie wymierzenia kary łącznej poprzedzała analiza sytuacji prawnej oskarżonego przez pryzmat art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którego brzmieniem, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd zastosował wobec oskarżonego przepisy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień 20 lipca 2017r., albowiem były one najkorzystniejsze. Przepis art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. przewidywał zastosowanie zasady absorbcji, której to nie przewidują obecnie obowiązujące przepisy. Poza powyższym przepisy o karze łącznej pomimo zmiany warunków jakie mają być spełnione, aby moc ją wymierzyć nie zawierają istotnych zmian, które mogłyby wpłynąć na sytuację prawną oskarżonego B. U. (1).

Sąd w punkcie III. wyroku orzekł wobec B. U. (1) karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd mógł orzekać w granicach od 1 roku– najsurowsza kara orzeczona wobec oskarżonego do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności – suma kar podlegających łączeniu. Sąd przy wymiarze kary łącznej zastosował wobec oskarżonego zasadę asperacji polegającą na wymierzeniu kary łącznej wyższej niż najwyższa kara podlegająca łączeniu orzeczona w stosunku do oskarżonego, ale przy tym niższej niż suma kar podlegających łączeniu wymierzonych wobec niego.

Na wymiar kary łącznej miały wpływ następujące okoliczności:

- czyny oskarżonego wypełniły znamiona tego samego przepisu, tj. art. 245 k.k., zostały popełnione na szkodę tej samej osoby, tj. M. R., zatem zachodzi między nimi łączność przedmiotowa i podmiotowa;

- czyny za które B. U. (1) został skazany zostały popełnione na przestrzeni długiego czasu, albowiem w dniach 15 maja 2015 r. i 20 lutego 2017 r., zatem brak jest między nimi bliskości czasowej;

- wielokrotna karalność oskarżonego, albowiem był on pięciokrotnie karany, a także rodzaj popełnionych przestępstw;

W ocenie Sądu wymierzana oskarżonemu bezwzględna kara łączna pozbawienia wolności uzmysłowi oskarżonemu naganność popełnionych przez niego czynów i oraz spełni swoje cele wychowawcze, a także zapobiegnie ponownemu popełnianiu przez niego przestępstw.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za świadczenie pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu uwzględniając tryb, w jakim toczyło się postępowanie sądowe oraz liczbę terminów rozpraw, na których był obecny obrońca oskarżonego.

V

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w tym opłaty, gdyż uiszczenie ich przez oskarżonego byłoby w ocenie Sądu zbyt uciążliwe. Oskarżony przebywa obecnie w Areszcie Śledczym, gdzie odbywa surową karę pozbawienia wolności, zasadnym jest więc przyjęcie, że nie ma ona środków na uiszczenie kosztów.

6.  1Podpis

Sylwia Słowiok-Janus