Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKp 141/20

POSTANOWIENIE

Dnia 29 września 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sądu Apelacyjnego Gwidon Jaworski

Protokolant: Ewelina Polok

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko D. C.

oskarżonemu o popełnienie przestępstw z art. 258 § 3 k.k. i inne

wniosku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 15 września 2020 roku, sygn. akt II K 98/20

w przedmiocie przedłużenia stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. oraz art. 263 § 4 k.p.k.

postanawia

wniosek uwzględnić i przedłużyć wobec oskarżonego D. C. stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 5 października 2018 roku, sygn. akt III Kp 696/18, do dnia 31 stycznia 2021 roku, do godz. 6:05.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Częstochowie wnioskiem z dnia 15 września 2020 roku w sprawie o sygn. akt II K 98/20, wystąpił na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. oraz art. 263 § 4 k.p.k. do Sądu Apelacyjnego w Katowicach o przedłużenie stosowania na dalszy okres oznaczony, tj. do dnia 31 stycznia 2021 roku środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego D. C..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Wniosek zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd Okręgowy prawidłowo wykazał istnienie w przedmiotowej sprawie przesłanek, które uzasadniają przedłużenie stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego wobec oskarżonego D. C. na okres do dnia 31 stycznia 2021 roku.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że w toku przeprowadzonego jak do tej
pory postępowania nie zdezaktualizowała się przesłanka podstawowa stanowiąca o zasadności stosowania wszystkich środków zapobiegawczych, o jakiej mowa w art. 249 § 1 k.p.k. Duże prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego D. C. zarzucanych mu czynów nadal wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazanego we wniosku inicjującym niniejsze postępowania, m.in. w postaci wyjaśnień współoskarżonych, zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów. Powyższe oczywiście nie jest równoznaczne z udowodnieniem tego, że oskarżony jest sprawcą zarzucanych mu czynów, gdyż w aktualnej fazie postępowania nie chodzi o merytoryczną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a jedynie o wskazanie, czy stwarzają one stan dużego prawdopodobieństwa, że oskarżony popełnił przestępstwo, czy też nie. Zauważyć zatem trzeba, że dowody dotychczas zgromadzone przez organy ścigania składają się na ogólną przesłankę do kontynuowania wobec wyżej wymienionego oskarżonego stosowanego izolacyjnego środka zapobiegawczego.

Na pełną akceptację zasługuje również wyrażony przez Sąd Okręgowy pogląd co do występowania w przypadku oskarżonego szczególnej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania określonej w art. 258 § 2 k.p.k. Wynika ona z domniemania związanego z możliwością bezprawnego zakłócania prawidłowego toku postępowania przez oskarżonego w obliczu grożącej mu surowej kary. Biorąc pod uwagę okoliczności zarzuconych oskarżonemu czynów (3 spośród 4 zarzucanych oskarżonemu czynów zagrożonych jest surową karą pozbawienia wolności, o jakiej mowa w art. 258 § 2 k.p.k.), ich wagę i stopień społecznej szkodliwości, działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i kierowanie nią, a także wysokość wyrządzonej szkody oraz fakt, że oskarżony D. C., jak zarzucono, z przestępczej działalności miał uczynić sobie stałe źródło dochodu, groźba wymierzenia wyżej wymienionemu surowej kary – w przypadku udowodnienia jego sprawstwa i winy – niewątpliwie nabiera realnych kształtów.

Dalsze stosowanie najsurowszego środka zapobiegawczego jest konieczne również po to, by zapobiec matactwu w rozumieniu art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., z uwagi na charakter i sposób popełnienia zarzucanych oskarżonemu przestępstw. P. C. miał prowadzić przestępczy proceder na terenie polskich miast, jak również poza granicami kraju, a nadto w ramach kierowanej przez siebie zorganizowanej grupie przestępczej. Jako osoba mająca znajdować się najwyżej w hierarchii grupy, może on w związku z tym posiadać pełną wiedzę o jej członkach, a także konkretnych zdarzeniach objętych treścią zarzutów, co z pewnością może ułatwić mu wywieranie wpływu na pozostałych współoskarżonych. Sama struktura zorganizowanej grupy przestępczej wiąże się przy tym z istnieniem różnego rodzaju powiązań i zależności osobowych, a tym samym ze względu na znajomość jej uczestników, ich wzajemne powiązanie, istnienie dróg przepływu informacji, solidarność grupową daje szerokie możliwości oskarżonemu i ułatwia podjęcie decyzji o ukrywaniu się lub ucieczce (zob. post. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 lipca 2014 r., sygn. akt II AKz 265/14, KZS 2014/7-8/71). Przyjęta obawa matactwa wynika zarówno z surowości kary jaka może być wymierzona oskarżonemu, jak również z ewentualnej możliwości podjęcia przez niego działań o charakterze destabilizującym tok postępowania karnego.

Kierując się zatem powyższymi uwagami stwierdzić trzeba, że dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania sądowego konieczne jest dalsze stosowanie wobec oskarżonego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym.

Podzielić wreszcie należy stanowisko Sądu I instancji, że niezbędnym jest przedłużenie najsurowszego środka zapobiegawczego w związku z realizacją przesłanki wynikającej z art. 263 § 4 k.p.k. Mając bowiem na względzie rozległość przedmiotu niniejszego postępowania wynikającą z tego, że zarzuty postawiono 9 oskarżonym, wagę stawianych oskarżonemu zarzutów, obszerność materiału dowodowego zgromadzonego przez prokuratora w toku postępowania przygotowawczego oraz ilość świadków występujących w sprawie (68 świadków zawnioskowano o przesłuchanie na rozprawie, a co do grupy 111 świadków wniesiono o odczytanie ich zeznań), a przede wszystkim uwzględniając to, że akt oskarżenia wpłynął do Sądu Okręgowego w Częstochowie w dniu 14 sierpnia 2020 r., natomiast w toku postępowania sądowego należy przesłuchać oskarżonych oraz świadków, których zawnioskował prokuratora w akcie oskarżenia – w ocenie Sądu Apelacyjnego – przedłużeniem stosowania względem oskarżonego D. C. tymczasowego aresztowania do dnia 31 stycznia 2021 roku jest w pełni uzasadnione

Jednocześnie Sąd Apelacyjny w Katowicach nie dostrzegł ewentualnego występowania przesłanki negatywnej dalszego stosowania tymczasowego aresztowania uregulowanej w art. 263 § 4b k.p.k., jak też okoliczności wskazanych w art. 259 § 1 k.p.k., mogących przemawiać za odstąpieniem od stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

Zarządzenia:

1.  odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie wniesienia zażalenia oraz jego obrońcy i prokuratorowi.

2.  odpis postanowienia doręczyć informacyjnie dyrektorowi właściwej jednostki penitencjarnej, w której przebywa oskarżony.

3.  akta prawy zwrócić.

Katowice, dnia 29 września 2020 roku.