Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 października 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SA Michał Marzec

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Myszkowie Doroty Pelon

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko A. H.

podejrzanemu o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. i 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 21 września 2020 r., sygn. akt II K 76/20

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

postanawia

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że jego podstawę prawną uzupełnić o art. 249 § 1 k.p.k.

2.  w pozostałym zakresie zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 września 2020 roku sygn. akt II K 76/20 Sąd Okręgowy w Częstochowie przedłużył czas trwania tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego A. H. zastosowanego na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 2 maja 2020 roku sygn. akt II Kp 118/20 na dalszy czas oznaczony tj. do dnia 21 listopada 2020 roku godz. 19 ⁰⁰.

Powyższe orzeczenie w całości zaskarżył obrońca podejrzanego zarzucając mu:

- oczywistą niesprawiedliwość polegającą na utrzymaniu i przedłużeniu tymczasowego aresztowania, pomimo tego, że w przedmiotowym stanie faktycznym i prawnym wystarczającym jest środek zapobiegawczy o charakterze wolnościowym;

- nie wyjaśnienie dlaczego w przypadku podejrzanego A. H. nie wystarczające są środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie stosowania wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, bądź zastosowanie w stosunku do niego środka zapobiegawczego w postaci dozoru Policji i zakazu opuszczania kraju połączony z zatrzymaniem paszportu.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Wniesione przez obrońcę zażalenie nie doprowadziło do postulowanego w nim skutku, a jedynie spowodowało zmianę w zakresie podstawy prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W pierwszym rzędzie, w ślad za Sądem Okręgowym, podnieść należy, że postanowieniem z dnia 21 września 2020 roku umorzono postępowania karne wobec podejrzanego A. H. o czyn z art. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. i 157 § 1 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k., wobec ustalenia, iż czynu tego podejrzany dopuścił się mając zniesioną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Powyższe sprawia, że zrealizowana została przesłanka wysokiego prawdopodobieństw popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu czynu a tym samym aktualną pozostaje przesłanka ogólna stosowania wszystkich środków zapobiegawczych określona treścią przepisu art. 249 § 1 k.p.k. Pomimo, że w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd powołał powyższe okoliczności, to jednak nie znalazło to odzwierciedlenia w części dyspozytywnej postanowienia, stąd też koniecznym stało się uzupełnienie jego podstawy prawnej.

Nie sposób zaakceptować stanowiska wyrażonego przez skarżącego, zgodnie z którym Sąd I instancji naruszył zasadę minimalizacji stosowania środków zapobiegawczych, a dalsze stosowanie wobec podejrzanego izolacyjnego środka zapobiegawczego jawi się jako niesprawiedliwe. Sąd Okręgowy trafnie zauważył, iż w niniejszej sprawie konieczność zabezpieczenia prawidłowego przebiegu postępowania implikuje aktualizacja przesłanki szczególnej stosowania tymczasowego aresztowania stypizowanej w art. 258 § 3 k.p.k. Zgodnie z treścią powołanego unormowania tymczasowe aresztowanie może być stosowane również wówczas gdy zachodzi uzasadniona obawa popełnienia przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa podejrzany groził. Zebrany w toku przedmiotowego postępowania materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że zachodzą wszelkie podstawy do zasadnego przypuszczanie, że podejrzany przebywając na wolności dopuściłby się tego rodzaju naruszeń. W świetle treści znajdującej się w aktach sprawy opinii biegłych ustalenia takie nie budzą żadnych wątpliwości Sądu odwoławczego, bowiem jednoznacznie wskazano w niej, że na obecnym etapie zaawansowania choroby stwierdzonej u A. H., prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przez niego podobnego czynu, o wysokiej społecznej szkodliwości jest wysokie. Co więcej, treść powołanego dowodu stanowi podstawę orzeczenia wobec podejrzanego pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Nie można w tym kontekście pomijać faktu, że podejrzany uprzednio wielokrotnie groził małżonce, również w dacie przedmiotowego zdarzenia. Tym samym twierdzenie, że można wobec podejrzanego zastosować inne, wolnościowe środki zapobiegawcze jawi się jako bezpodstawne.

W świetle powyższych rozważań pogląd obrońcy podejrzanego, który zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady stosowania środków zapobiegawczych określonej treścią przepisu art. 257 § 1 k.p.k. uznać należy za chybiony. Sąd Okręgowy trafnie zaprezentował stanowisko, iż kontynuowanie tymczasowego aresztowania, w oparciu o przesłanki wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia przestępstw przez A. H. oraz uzasadnionej obawy, że popełni on ponownie przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, jest niezbędne oraz wyraził słuszny pogląd, że aktualnie nie jest wystarczające zastosowanie innych środków zapobiegawczych o charakterze wolnościowym, ponieważ nie dają one gwarancji zapewnienia prawidłowego przebiegu postępowania.

Mając to wszystko na uwadze i nie znajdując powodów, dla których w myśl przepisu art. 259 k.p.k. należałoby wobec podejrzanego odstąpić od stosowanego środka zapobiegawczego, postanowiono, jak w części dyspozytywnej.

SSA Michał Marzec

Sygn. akt II AKz 1085/20

ZARZĄDZENIE

odpis postanowienia doręczyć podejrzanemu z pouczeniem o prawomocności.

Katowice, dnia 13 października 2020 roku

SSA Michał Marzec