Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 marca 2021 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia SA Marcin Ciepiela

Protokolant: Agnieszka Bargieł

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Błacha

po rozpoznaniu w sprawie B. S. (S.)

skazanego za przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. i inne

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 stycznia 2021 r., sygn. akt VIII Kow 4551/20, o odmowie udzielenia przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności

postanawia

1.  na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, którymi obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Przeprowadzona przez tut. Sąd kontrola odwoławcza przekonuje, że ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy w Katowicach są w pełni trafne i poparte zgromadzonym materiałem dowodowym.

Przerwa w karze z uwagi na względy rodzinne może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy obecność skazanego jest niezbędna dla zapewnienia bytu rodzinie, bądź sprawowania opieki nad jej członkami i co istotne, celów tych nie da się osiągnąć inaczej niż przez osobiste starania skazanego podjęte na wolności. W judykaturze trafnie zauważa się, że ciężar gatunkowy ujemnych konsekwencji osadzenia w zakładzie karnym, mogący skutkować udzieleniem przerwy, musi stanowić taką sytuację szczególną, której poprawienie może nastąpić wyłącznie przez obecność skazanego i jego osobiste starania ( postanowienie SA w Krakowie z 13.09.2001 r., II AKz 326/01, Prok.i Pr.-wkł. 2002/3/34, LEX nr 49500).

Tymczasem, jak prawidłowo wykazano w zaskarżonym postanowieniu, taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi. Wbrew retoryce złożonego środka zaskarżenia, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że choć sytuacja zdrowotna matki skazanego jest trudna, to brak podstaw do twierdzenia, aby celem jej zapobieżenia obecność skazanego na wolności była niezbędnie konieczna. W szczególności, mimo dotykającej jej choroby, samodzielna egzystencja matki skazanego nie jest zagrożona. Może ona liczyć na pomoc najbliższych. Wszak, jej dwie niepełnoletnie córki, wspólnie z nią zamieszkujące, są w wieku 16 i 17 lat, a więc – jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy – nie wymagają wzmożonej opieki, czy nadzoru, a wręcz przeciwnie, są w stanie udzielić matce niezbędnej pomocy w bieżących sprawach życia codziennego. Z kolei dwie pełnoletnie córki, pomimo tego, że zamieszkują osobno, mogą udzielić jej pomocy finansowej. Wreszcie, co również trafnie zostało wyeksponowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, matka skazanego dotychczas nie korzystała z pomocy oferowanej przez instytucje pomocy społecznej. Tymczasem, możliwość odstąpienia od zasady nieprzerwanego odbywania kary zachodzi dopiero wtedy, gdy rodzina skazanego, pomimo wyczerpania wszelkich form pomocy, oferowanej również przez Państwo, znajduje się w na tyle trudnej sytuacji, że obecność skazanego na wolności jest jedynym środkiem pozwalającym uchylić zbyt ciężkie skutki odbywania przez niego kary pozbawienia wolności.

Podkreślić nadto trzeba, iż schorzenia, na które cierpi matka skazanego, mają charakter długotrwały, tymczasem przerwa w karze jest instytucją ograniczoną w czasie i po jej upływie skazany i tak musiałby powrócić do jednostki penitencjarnej. W orzecznictwie trafnie zauważa się, że osadzenie celem odbycia kary pozbawienia wolności zawsze wywołuje pewne ujemne konsekwencje dla rodziny skazanego. Nie można jednak zapomnieć, iż są to naturalne konsekwencje izolacji więziennej. Osoba popełniająca przestępstwa musi liczyć się z tym, że będzie musiała ponieść za swoje czyny przewidzianą prawem karę, która może stanowić dolegliwość nie tylko dla niej, ale również dla jej rodziny ( postanowienie SA w Lublinie z 12.12.2007 r., II AKzw 939/07, KZS 2008/5/96, LEX nr 423527).

Odnosząc się do treści wywiedzionego środka odwoławczego, podkreślić należy, iż sąd I instancji nie oparł swojej decyzji na przekonaniu, że niepełnoletnie siostry skazanego powinny podjąć pracę, a na tym, że mogą udzielić pomocy matce w codziennym funkcjonowaniu oraz przy pracach gospodarskich. Brak też podstaw do przyjęcia, że dwie starsze siostry – pomimo tego, że założyły już własne rodziny – nie są w stanie udzielić choćby w najmniejszym stopniu pomocy finansowej lub osobistej. Również twierdzenia skazanego o złym stanie technicznym lokalu zajmowanego przez jego najbliższą rodzinę nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W wywiadzie kuratora wskazano bowiem jedynie, że lokal ów wymaga pomalowania, a czynność ta może być bez przeszkód wykonana z inicjatywy przebywających na wolności sióstr skazanego.

W tym stanie rzeczy, stanowisko o braku podstaw do udzielenia skazanemu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności należało w pełni zaaprobować, natomiast wniesione przez skazanego zażalenie nie mogło odnieść pożądanych skutków, bowiem nie zawierało okoliczności, które nie były znane sądowi I instancji.

Wobec trudnej sytuacji finansowej skazanego, na podstawie przepisów wskazanych w punkcie 2 części dyspozytywnej postanowienia, zwolniono go od wydatków postępowania odwoławczego.

ZARZĄDZENIE

1. o treści postanowienia zawiadomić skazanego

2. akta zwrócić.

Katowice, dnia 23 marca 2021 r.