Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2019 roku wydanym w sprawie sygn. akt XII GC 2510/19 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

⚫

zasądził od (...) S.A. (...) (...) z siedzibą w W. na rzecz A. W. kwotę 4.688,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 31 marca 2016 roku do dnia zapłaty (pkt 1),

⚫

zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.952 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2),

⚫

nakazał pobranie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi od pozwanego kwotę 474,60 zł tytułem pokrycia nieopłaconych w sprawie kosztów sądowych.

(wyrok – k. 132, uzasadnienie – k. 133-136)

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany (...) S.A. (...) (...) z siedzibą w W. zaskarżając go w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 1.900 zł wraz z odsetkami.

Skarżący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I.  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną miast swobodną oraz sprzeczną z zebranym materiałem ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dotyczącą ustalenia treści umowy ubezpieczenia i uznania, że w sprawie nie występuje szkoda całkowita, podczas gdy zgodnie z przepisami Ogólnych Warunków Ubezpieczenia w sprawie zachodzi szkoda całkowita, co diametralnie zmienia sposób wyliczenia wysokości odszkodowania;

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 805 § 1 k.c. w związku z art. 65 k.c. w związku z umową ubezpieczenia autocasco potwierdzoną polisą ubezpieczeniową nr (...) w związku z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia AutoCasco Pakiet Auto (dalej OWU) w postaci ustalenia wysokości odszkodowania w oparciu o przepisy OWU dotyczące szkody częściowej i wariantu „praktycznego”, podczas gdy wysokość szkody winna być wyliczona według wariantu „Autoryzowanego” i zgodnie z zasadami postępowania przy szkodzie całkowitej.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie świadczenia zasądzonego na rzecz powoda do kwoty 1.900 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 marca 2016 roku do dnia zapłaty i oddalenie powództwa w pozostałej części oraz o rozstrzygniecie o kosztach procesu stosownie do wyniku sporu i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(apelacja – k. 142-143)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania drugoinstancyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację – k. 160-163)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest zasadna, co skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu naruszenia prawa procesowego w postaci przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczną z zasadą swobodnej oceny dowodów ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, bez wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Zarzut ten uznać należało za niezasadny. Przyjęcie bowiem określonego wariantu likwidacji szkody na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych to nie kwestia oceny dowodów lecz oceny prawnej zgłoszonego roszczenia, to zaś podlega rozpatrzeniu w ramach zarzutu naruszenia prawa materialnego. Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy opierając się na opinii biegłego dokonał ustaleń faktycznych odnoszących się do kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu S. (...) nr rej. (...) w różnych wersjach – uwzględniających technologię naprawy, różne rodzaje rodzaj użytych części oraz koszty roboczogodziny, co odpowiada pewnym wariantom naprawy wynikającym z OWU. Poczynionych w tym zakresie ustaleń skarżący nie kwestionuje, nie zarzuca też braku jakiś ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia. Swoje stanowisko opiera na zarzucie błędnego oparcia się przez sąd na jednym z ustalonych wariantów naprawy, kwestionuje więc ocenę prawną sądu.

Za uzasadniony uznać należy zarzut naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego w powiązaniu z postanowieniami umownymi.

Niewątpliwie bowiem poszkodowanego, w którego prawa wstąpił powód i pozwanego ubezpieczyciela łączyła umowa dobrowolnego ubezpieczenia autocasco dla pojazdu marki S. (...) o nr. rej. (...), potwierdzona polisą nr (...). Umowa ta zawarta została w wariancie Autoryzowanym. Częścią składową zawartej umowy były Ogólne Warunki Ubezpieczenia AutoCasco Pakiet Auto (zwane dalej OWU) i to one określały zarówno warunki zaistnienia szkody całkowitej (§ 4 pkt. 50, § 27 ust. 1), zasady naprawy uszkodzonego pojazdu (§ 27 ust. 2) jak i sposób naprawy w wariancie autoryzowanym (§ 26 ust. 1 pkt 1 lit. a). Nie może budzić wątpliwości, że strony umowy ubezpieczenia wiązały te postanowienia OWU, a zatem w momencie zaistnienia szkody w pojeździe S. (...) ustalenie jej rozmiaru nastąpić powinno zgodnie z postanowieniami umownymi. Zgodnie zaś z tymi postanowieniami naprawa pojazdu następować powinna przy użyciu części zamiennych oryginalnych (sygnowanych logo producenta) i w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez autoryzowane warsztaty działające na terenie miejsca zamieszkania ubezpieczonego. Spośród wariantów kalkulacji naprawy sporządzonych przez biegłego sądowego tym umownym postanowieniom odpowiadał wariant przedstawiony w opinii jako ostatni, a określany przez apelującego jako wariant III. W wariancie tym stosunek kosztów naprawy do wartości pojazdu przed szkodą wynosi 76,1 %, co oznacza, że w ocenianym przypadku zachodziła tzw. szkoda całkowita. Oparcie się przez Sąd Rejonowy na innym wariancie kalkulacji kosztów naprawy i w konsekwencji przyjęcie przypadku szkody częściowej było błędne.

Skoro zatem w sprawie zachodzi przypadek szkody całkowitej, to jej naprawienie zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia następuje poprzez wypłatę odszkodowania w wysokości różnicy pomiędzy wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym (17.300 zł wg opinii biegłego) a wartością pozostałości (9.700 zł wg opinii biegłego). Wysokość odszkodowania w przedmiotowej sprawie wynosi więc 7.600 zł. Ponieważ w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono kwotę 5.700 zł, do dopłaty pozostawała kwota 1.900 zł i taką kwotę należało zasądzić na rzecz powoda.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 §1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył należność powoda z kwoty 4.688,78 zł do kwoty 1.900 zł i oddalił powództwo w pozostałej części.

W konsekwencji zmiany wyroku co do roszczenia głównego zmianie podlegały również rozstrzygnięcia o kosztach procesu i nieuiszczonych kosztach sądowych. Oba rozstrzygnięcia oparte zostały na przepisie art. 100 k.p.c. Powód utrzymał się przy swoim roszczeniu w 40,50 %, poniósł zaś koszty w kwocie 1.952 zł. Pozwany poniósł koszty w kwocie 900 zł. Powód stosownie do swej wygranej powinien ponieść koszty w wysokości 1.696,94 zł, a zatem zasądzeniu na jego rzecz podlegała kwota 255,06 zł. Stosownie do wygranej w procesie obie strony obciążone zostały nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy oparł na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu wynikającej z art. 98 §1 k.p.c. Powód przegrał postępowanie apelacyjne i powinien zwrócić pozwanemu poniesione koszty w kwocie 650 zł, obejmującej opłatę od apelacji oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika ustalone stosownie do wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804, z późn. zm.).

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda za pośrednictwem PI.

25.08.2021r.