Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 82/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 listopada 2020r., sygn. akt XVIII K 117/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1-2

1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie względem oskarżonej polegające na uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na jej korzyść, w szczególności dotyczących celu, świadomości i zamiaru oskarżonej związanego z uzyskaniem kredytu w (...) Bank (...) S.A.;

b) art. 7 k.p.k. oraz art. 366 k.p.k. poprzez wewnętrznie sprzeczną oraz dokonaną wbrew innym dowodom, logice, wiedzy i doświadczeniu życiowemu ocenę roli oskarżonej w pełnieniu funkcji prezes zarządu (...) sp. z o.o. oraz czynności oskarżonej związanych z uzyskaniem kredytu w (...) Bank (...) S.A., poprzez nieprawidłowe uznanie, iż oskarżona zrealizowała z zamiarem bezpośrednim wszystkie znamiona czynu określonego w art. 286 § 1 k.k.;

c) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do kwestii związanych z uznaniem na rozprawie w dniu 12 października 2020r. przez zarówno Sąd I instancji jak i oskarżyciela publicznego za udowodnioną okoliczność, iż oskarżona J. K. (2) nie miała wiedzy na temat zobowiązań (...) spółki (...), ponieważ faktycznie nie prowadziła ona bieżącej działalności spółki;

d) art. 410 k.p.k. poprzez wskazanie w treści wyroku, iż na dzień złożenia przez oskarżoną załącznika nr 1 do wniosku kredytowego w (...) Bank (...) S.A., (...) sp. z o.o. posiadała również zobowiązania z tytułu udzielonego jej przez Polski Bank Spółdzielczy S.A. w W. kredytu na kwotę 150 000 zł w sytuacji, gdy okoliczność ta nie wynika z żadnego dowodu, w szczególności z treści raportu Biura (...) S.A.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały istotny wpływ na jego treść poprzez:

a) nieprawidłowe przyjęcie, że oskarżona J. K. (2) swoim zachowaniem wypełniła wszystkie znamiona czynu przestępstwa oszustwa w sytuacji, gdy oskarżona nie działała w celu uzyskania korzyści majątkowej, nie kierowała faktycznie (...) sp. z o.o., nie miała wiedzy na temat zobowiązań kredytowych tej spółki (w tym na temat kredytu w Polskim Banku Spółdzielczym S.A. w W.) oraz nie była pomysłodawczynią ubiegania się o kredyt w (...) Bank (...) S.A.;

b) nieprawidłowe przyjęcie, iż w sprawie niniejszej nie ma znaczenia fakt, że oskarżona faktycznie nie zajmowała się bieżącą działalnością spółki, że nie miała dostępu do rachunku bankowego, nie dokonywała żadnych płatności i nie miała szczegółowej wiedzy jaka jest sytuacja i kondycja (...) spółki (...);

c) sprzeczność w ocenie materiału dowodowego poprzez diametralnie odmienną ocenę przez Sąd Okręgowy w Warszawie tej samej okoliczności w postaci świadomości oskarżonej na istnienie zobowiązania w Polskim Banku Spółdzielczym S.A. w W.;

d) błędne przyjęcie, iż na dzień złożenia przez oskarżoną załącznika nr 1 do wniosku kredytowego w (...) Bank (...) S.A., (...) sp. z o.o. posiadała również zobowiązania z tytułu udzielonego jej przez Polski Bank Spółdzielczy S.A. w W. kredytu na kwotę 150 000 zł w sytuacji, gdy pozostaje to w sprzeczności z raportem Biura (...) S. A., z którego to nie wynika, aby tego rodzaju kredyt rzeczywiście obciążał spółkę (...);

e) błędne przyjęcie, że oskarżona wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. S. obejmowała swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim to, że wprowadza w błąd pracowników (...) Bank (...) S.A. doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz jednocześnie chciała wypełnienia tychże znamion.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na charakter podniesionych przez obrońcę oskarżonego wyżej wymienionych zarzutów, Sąd Apelacyjny uznał za właściwe łączne ich rozpoznanie.

Dokonując oceny podniesionych zarzutów Sąd Apelacyjny nie podzielił ich zasadności.

Na wstępie należy stwierdzić, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i rzetelny. Zostały przeprowadzone wszystkie dowody niezbędne dla wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy i ustalenia prawdy materialnej. Sąd I instancji, stosownie do wymogu określonego w art. 410 k.p.k., ujawnił w toku rozprawy głównej całość materiału dowodowego. Jednocześnie Sąd Okręgowy w sposób przekonywujący, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy, wskazując które z dowodów są wiarygodne i w jakiej części, którym, w jakiej części odmówił przymiotu wiarygodności i z jakiego powodu, na których oparł ustalenia faktyczne, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wyroku. Na wstępie zaznaczyć należy, że nie każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych w tej sprawie, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też wyrazem złamania zasady bezstronności sądu. Odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Odnośnie zawartych w apelacji zarzutów obrazy art. 5 § 2 k.p.k.- statuującego zasadę in dubio pro reo, oraz art. 4 k.p.k.- zasadę obiektywizmu, poprzez ich niezastosowanie względem oskarżonej J. K. (2), polegające na uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na jej korzyść, w szczególności dotyczących celu, świadomości i zamiaru oskarżonej związanego z uzyskaniem kredytu w (...) Bank (...) S.A., należy wskazać , co następuje. Na wstępie należy podnieść, że przepis art. 4 k.p.k. formułuje ogólną zasadę procesową, której naruszenie może nastąpić przez obrazę konkretnych przepisów postępowania gwarantujących realizację zasady obiektywizmu. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na brak wątpliwości co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia brak było podstaw do zastosowania w sprawie art. 5 § 2 k.p.k. Tym samym zarzut naruszenia powołanego przepisu należy ocenić jako oczywiście niezasadny. Podstawą zastosowania instytucji uregulowanej w tym przepisie jest istnienie w sprawie wątpliwości, których nie da się usunąć. Takich wątpliwości w sprawie po prostu nie było. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, stwierdzając, że oskarżona J. K. (2) działała z zamiarem bezpośrednim popełnienia oszustwa. Z ugruntowanych już poglądów orzecznictwa wynika, co następuje: „…- co do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., to stwierdzić należy, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy tego przepisu, podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny, czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo, istotne jest jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli z materiału dowodowego sprawy wynikają różne wersje zdarzeń, to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości, w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k., bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.” (vide wyrok SA w Katowicach z 05.04.2007r., II AKa 30/07).

Odnosząc się do przedstawionego w apelacji zarzutu obrońcy co do obrazy art. 7 k.p.k., należy stwierdzić, że jest on niezasadny, nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy. Należy zwrócić uwagę, że w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji szczegółowo wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, w tym z jakiego powodu i w oparciu o jakie przesłanki ocenił wiarygodność wyjaśnień oskarżonej J. K. (2). Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena jest pełna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki, w pełni przekonywująca, a tym samym swobodna i pozostająca pod ochroną art. 7 k.p.k.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, przedmiotowa apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny z prawidłowymi ustaleniami i ocenami poczynionymi przez Sąd I instancji i w żaden sposób nie może ich podważyć. Stanowisko Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie w istocie mogłoby się sprowadzić do powtórzenia rozważań przedstawionych przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Uzasadnienie to jest wystarczająco szczegółowe, uwzględnia także zasady logiki i doświadczenia życiowego, co powoduje, że zawarte tam ustalenia i oceny są w pełni trafne, a Sąd Odwoławczy w całości je akceptuje i przyjmuje jak swoje. Nadmienić należy, że przecież Sąd Odwoławczy nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy. Odnosząc się do zarzutu apelacji obrońcy oskarżonej, Sąd Apelacyjny pragnie podkreślić, że Sąd Okręgowy dokonał bardzo dokładnej oceny wyjaśnień J. K. (2) w kontekście całokształtu dowodów zebranych i ujawnionych w tym postępowaniu. Sąd precyzyjnie wskazał w jakim zakresie i z jakiego powodu dał wiarę lub nie obdarzył wiarygodnością części tych wyjaśnień. Podkreślić wymaga, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena tych dowodów jest wyjątkowo pogłębiona, także przez pryzmat zasad logiki, czy innych okoliczności, np. dowodów z dokumentów.

Chybiony jest zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., a więc tego, że uzasadnienie powinno zawierać wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W sprzeczności z protokołem rozprawy – k. 962 t. V, pozostaje powołana przez skarżącego w apelacji okoliczność, jakoby Sąd ten na rozprawie w dniu 12 października 2020r. uznał za udowodnioną okoliczność, że oskarżona J. K. (2) nie miała wiedzy n/t zobowiązań (...) Spółki (...). Natomiast fakt, że takie stanowisko zajął prokurator, odnosząc się do wniosku dowodowego obrońcy, nie stanowi żadnego dowodu w sprawie, który podlegałby ocenie Sądu, a co za tym idzie, omówieniu w uzasadnieniu wyroku.

Prawidłowo ustalił sąd I instancji, że czynnością sprawczą przestępstwa oszustwa wskazanego w wyroku Sądu Okręgowego wobec oskarżonej J. K. (2) było to, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. jako Prezes Zarządu podpisała dokument w postaci załącznika nr 1 „Informacja o przedsiębiorstwie” do wniosku o udzielenie kredytu przez (...) Bank (...) S.A. w rachunku bieżącym na rzecz (...) sp. z o.o. w W., z którego wynikało, że (...) sp. z o.o. w zakresie zobowiązań finansowych obciąża spłata wyłącznie kredytu obrotowego w kwocie 200 000 zł, udzielonego przez (...) Bank S.A. w W. (następnie Bank (...) we W.), podczas gdy Spółka (...) sp. z o.o. posiadała również zobowiązania z tytułu kredytu udzielonego jej przez Polski bank Spółdzielczy S.A. w W. Oddział (...) w R. na kwotę 150 000 zł, a następnie M. S., na podstawie udzielonego przez nią pełnomocnictwa, podpisał umowę kredytu nr (...) w kwocie 400 000 zł na rzecz (...) sp. z o.o. w W..

Wbrew zarzutom apelacji, udowodnione zostało ponad wszelką wątpliwość, że Spółka (...) sp. z o.o. na datę składania przez oskarżoną wniosku o kredyt w D. Bank i załącznika nr 1 „Informacja o przedsiębiorstwie” zawierającego wykaz zobowiązań spółki, posiadała zobowiązanie w wysokości 150 000 zł. Co więcej, oskarżona niewątpliwie miała świadomość jego istnienia, gdyż nie dalej niż 3 miesiące wstecz, jako Prezes Zarządu tej samej Spółki, zaciągnęła przedmiotowe zobowiązanie, zawierając umowę z Polskim Bankiem Spółdzielczym S.A. z okresem spłaty do dnia 29.09.2014r. Jest pewne, że to oskarżona J. K. (2), wówczas N., złożyła podpisy na dokumentach dotyczących tej umowy, na co wskazuje opinia biegłego z zakresu badań dokumentów, zawarta w aktach sprawy na k. 597-603. Na istnienie tego zobowiązania, wbrew twierdzeniom skarżącego wskazuje również Raport BIK zawarty w aktach sprawy pod nr kart 421-431t. III, a także protokół przesłuchania K. M., dokumentacja złożona do akt tej sprawy przez Bank (...), który udzielił gwarancji de minimis, stanowiącej zabezpieczenie kredytów udzielonych przez banki (...) (k. 669-686, 687-692, 707-722, 724-742).

Zatem, ani zarzuty obrazy przepisów postępowania ze sfery oceny i gromadzenia dowodów, ani błędu w ustaleniach faktycznych, który jest konsekwencją tych przepisów i przez który miał być zrealizowany obowiązek zawarty w art. 438 pkt 2 k.p.k. wykazania wpływu obrazy przepisów procedury karnej na treść wyroku, nie znalazły akceptacji sądu odwoławczego.

Słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że J. K. (2) swoim zachowaniem wypełniła wszystkie znamiona czynu przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości, wg definicji z art. 115 § 5 k.k. – mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 zł. Wykazano zatem, tak jak stanowi przepis art. 286 § 1 k.k., że oskarżona obejmowała swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko, że wprowadza w błąd inną osobę, ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chciała wypełnienia tych znamion. Z zeznań świadka J. K. (3) wynika, że wskazanie we wniosku kredytowym, że P. posiada jedynie kredyt obrotowy w (...) w znacznym stopniu wpłynęło na ocenę zdolności kredytowej Spółki. Znamieniem skutku typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. jest niekorzystne rozporządzenie mieniem, oceniane w chwili, kiedy to rozporządzenie nastąpiło. Kwota 400 000 zł niekorzystnego rozporządzenia jest mieniem znacznej wartości. Słusznie podniósł Sąd Okręgowy, że oskarżona jako Prezes Zarządu nie tylko nie dysponowała środkami finansowymi, pozwalającymi wywiązać się ze zobowiązania wobec pokrzywdzonego, ale nawet nie myślała o tym, czy kondycja finansowa Spółki pozwoli zrealizować przyjęte zobowiązania. Nie pytała też o to współoskarżonego M. S., który zajmował się bieżącą działalnością Spółki. Zatem nie ulega wątpliwości, że przez swoje działanie oskarżona wprowadziła w błąd przedstawiciela pokrzywdzonego banku, najpierw co do rzeczywistej sytuacji finansowej Spółki, a następnie co do rzeczywistego przeznaczenia uzyskanych środków, a zatem ani sprawstwo, ani kwalifikacja prawna przyjętego czynu, nie budzi wątpliwości.

Reasumując, przeprowadzoną ocenę dowodów i ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, które zostały zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy przyjmuje jak swoje, bez potrzeby ich ponownego powtarzania, a w konsekwencji przedmiotowe zarzuty apelacji należy uznać za bezzasadne, wyłącznie o charakterze polemicznym.

Końcowo podkreślenia wymaga, że ani rodzaj, ani wysokość wymierzonej kary nie wzbudziły wątpliwości Sądu Odwoławczego bowiem przy jej orzekaniu Sąd Okręgowy w pełni prawidłowo uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy, w uzasadnieniu wyroku wyeksponował okoliczności łagodzące i Sąd Odwoławczy podzielił to stanowisko.

Wniosek

Tożsamy jak w punkcie 1

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy okazały się niezasadne – w konsekwencji wnioski środka odwoławczego nie zostały uwzględnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok skazujący oskarżoną J. K. (2).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy wyroku są tożsame z tymi dla których zarzuty apelacyjne zostały uznane za niezasadne w części 3 uzasadnienia.

Ponadto Sąd Apelacyjny nie stwierdził z urzędu istnienia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia, tj. przesłanek określonych w art. 439 i 440 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na fakt, że oskarżona nie posiada dochodów.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Izabela Szumniak Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana