Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 177/15

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. L.

W okresie od 23 sierpnia 2012 r. do dnia 9 września 2012 r. w K. działając w ramach z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu usiłował doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia komunikacyjnego (...) nr (...), poprzez wprowadzenie w błąd ubezpieczyciela co do zaistnienia zdarzenia będącego podstawą do wypłaty takiego odszkodowania polegającego na kradzieży samochodu F. (...) o nr rej. (...) o wartości 190.000 zł, przy czym w realizacji zamierzonego celu w toku czynności przesłuchania, będąc uprzednio pouczony o odpowiedzialności karnej za składnie fałszywych zeznań lub zatajenie prawdy, oraz odpowiedzialności karnej za zawiadomienie organu o nie popełnionym przestępstwie złożył przed funkcjonariuszem Komendy Powiatowej Policji w N. fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu karnym w sprawie (...) dotyczącej kradzieży w/w pojazdu zeznając nieprawdę co do zaistnienia zdarzenia polegającego na kradzieży wzmiankowego pojazdu w sytuacji gdy miał świadomość, iż zdarzenie to nie miało miejsca i zawiadamia organ powołany do ścigania o przestępstwie, którego nie popełniono, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. L. wiosną 2011 r. kupił sprowadzony ze Stanów Zjednoczonych pojazd specjalny typu kamper marki F. (...) za kwotę 55 350 zł. Pojazd ten w dniu 27 lipca 2010 r., będąc użytkowany w Stanach Zjednoczonych został uszkodzony w stopniu kwalifikującym go do złomowania lub wymagającym naprawy przekraczającej koszt pojazdu, skutkującej uznaniem przez ubezpieczyciela szkody całkowitej. W dniu 29 marca 2011 r. A. L. zarejestrował swój pojazd marki F. (...) otrzymując tablice rejestracyjne o wyróżniku (...). Latem 2011 r. A. L. dokonał naprawy ww. pojazdu w zakładzie szkutniczym w S. , zaś w dniu 23 września 2011 r. ubezpieczył go w firmie (...) S. A. Wartość ww. auta została określona na kwotę 190 000 zł. Podczas oględzin pojazdu agent (...) S.A. W. W. zaznaczył, że pojazd A. L. posiada 2 kluczyki główne co później sprostował jako omyłkę. Według wyceny rzeczoznawcy K. Z. wartość rynkowa pojazdu na dzień 8 sierpnia 2011 r. wynosiła 232 400 zł.

F. (...) A. L. był użytkowany zarówno przez niego, jak również przez jego rodzinę oraz znajomych, którym pojazd ten użyczał.

W dniu 22 sierpnia 2012 r. A. L. razem ze swoimi synami przyjechał swoim kamperem F. (...) do K., gdzie ok. godziny 18:00 zaparkował go na parkingu pod pensjonatem (...) prowadzonym przez L. U..

W dniu 23 sierpnia 2012 r. A. L. razem z synami ok. 9:00 udał się na plażę, zabezpieczając odpowiednio swój pojazd. Po powrocie z plaży ok. godziny 16:00 A. L. stwierdził kradzież kampera o czym niezwłocznie zawiadomił Policję. Następnie wystąpił do ubezpieczyciela o wypłatę odszkodowania z tytułu zawartej umowy AC.

W dniu 18 stycznia 2014 r. pojazd A. L. został odnaleziony w miejscowości R. na terenie posesji "Gospoda pod (...)" z nowymi tablicami rejestracyjnymi o wyróżniku (...). Na miejscu zabezpieczono ww. pojazd oraz kluczyk, który był zdeponowany przez wynajmującego miejsce parkingowe M. P. (2). M. P. (2) wynajął przedmiotowy pojazd w dniu 23 sierpnia 2012 r. od nieustalonego mężczyzny, podającego się za P. G..

A. L. nie był karany.

wyjaśnienia A. L.

125-131

zeznania A. K. w części uznanej za wiarygodne

9-17, 161-162, 349-353v., 440-444

zeznania L. U.

110-112, 325-325v.

zeznania H. O.

113, 353v.-354

zeznania W. W.

114-115, 382v.-383v., 628v.-631v.

zeznania K. K.

118-119, 417-419

zeznania A. J. w części uznanej za wiarygodne

134-135, 169-170

zeznania K. Z.

137-138, 383v.-385v.

zeznania W. K.

139v., 354-354v.

zeznania M. P. (2)

433-438

zeznania G. D.

438-440

Zeznania J. Ł.

716v.-718v.

zawiadomienie o przestępstwie

1-3

protokół oględzin

4-5

dokumentacja

19-23

kopia protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez A. L.

30-32

dokumentacja (...) S.A.

33-47

opinia z zakresu badań mechanoskopijnych

48-49

notatka urzędowa dotycząca logowań telefonu A. L. w dniu 23 sierpnia 2012 r.

50

wycena

52-54

protokół przyjęcia kluczy

55

dokumentacja zdjęciowa

60-109

decyzja

140

faktura VAT

140v.

opinia z badania poligraficznego

152-155

kopia zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez (...)

415-416

odpis wyroku SO WP III C 911/13

455-463

wyrok SA Warszawa VI ACa 1250/16

474-474v.

notatka urzędowa KPP N.

539

protokół oględzin płyty DVD wraz z wydrukami fotografii

540-547

notatka urzędowa KPP N.

548

notatka urzędowa KPP G.

549-550

protokół oględzin pojazdu F.

551-559

protokół zatrzymania rzeczy

564-568

protokół oględzin rzeczy

569-574

umowa najmu samochodu

579-580

aneks do umowy ubezpieczenia

581-582

dokumentacja (...) wyjaśniająca ubezpieczenia pojazdu przez oskarżonego

583-604

dokumentacja (...)

616-624

pismo (...)

637

kopia dokumentacji ubezpieczeniowej

667-673

karta karna

731

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

A. L.

W okresie od 23 sierpnia 2012 r. do dnia 9 września 2012 r. w K. działając w ramach z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu usiłował doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia komunikacyjnego (...) nr (...), poprzez wprowadzenie w błąd ubezpieczyciela co do zaistnienia zdarzenia będącego podstawą do wypłaty takiego odszkodowania polegającego na kradzieży samochodu F. (...) o nr rej. (...) o wartości 190.000 zł, przy czym w realizacji zamierzonego celu w toku czynności przesłuchania, będąc uprzednio pouczony o odpowiedzialności karnej za składnie fałszywych zeznań lub zatajenie prawdy, oraz odpowiedzialności karnej za zawiadomienie organu o nie popełnionym przestępstwie złożył przed funkcjonariuszem Komendy Powiatowej Policji w N. fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu karnym w sprawie RSD 920/12 dotyczącej kradzieży w/w pojazdu zeznając nieprawdę co do zaistnienia zdarzenia polegającego na kradzieży wzmiankowego pojazdu w sytuacji gdy miał świadomość, iż zdarzenie to nie miało miejsca i zawiadamia organ powołany do ścigania o przestępstwie, którego nie popełniono, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

A. L. po zakupie pojazdu marki F. (...) dążył do sfingowania jego kradzieży celem wyłudzenia odszkodowania. W tym celu podżegał do współudziału w przestępstwie A. K., a następnie upozorował kradzież pojazdu, po czym aby uzyskać odszkodowanie składał fałszywe zeznania.

zeznania A. K.

9-17, 161-162, 349-353v., 440-444

zeznania A. J.

134-135, 169-170

zawiadomienie o przestępstwie

1-3

1.2.2.

A. L.

W okresie od maja 2011 r. do 30 września 2011 r., daty dziennej bliżej nieustalonej, w Z. podżegał A. K. do współdziałania w popełnieniu czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, poprzez wprowadzenie w błąd ubezpieczyciela co do zaistnienia zdarzenia będącego podstawą do wypłaty takiego odszkodowania polegającego na kradzieży samochodu F. (...) o nr rej. (...) o wartości nie mniejszej niż 190.000 zł.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

A. L. po zakupie pojazdu marki F. (...) dążył do sfingowania jego kradzieży celem wyłudzenia odszkodowania. W tym celu podżegał do współudziału w przestępstwie A. K., w ten sposób, że wskazał mu, iż będąc nad morzem odda mu kluczyki oraz dokumenty na czas wystarczający aby pojazd mógł zostać ukryty, a następnie po zwrocie dokumentów zgłosi kradzież pojazdu, celem uzyskania odszkodowania AC. W przypadku odmowy wypłaty odszkodowania A. L. miał zaplanować, iż pojazd zostanie odnaleziony, zaś w przypadku otrzymania odszkodowania miał wykorzystywać nadal przedmiotowy pojazd po przerobieniu numerów z podobnego auta sprowadzonego ze Stanów Zjednoczonych, a następnie zarejestrowaniu go na inną osobę.

A. K. nie przystał na propozycję A. L..

zeznania A. K.

9-17, 161-162, 349-353v., 440-444

zeznania A. J.

134-135, 169-170

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia A. L.

Przystępując do oceny wyjaśnień oskarżonego, pamiętać należy, że z samego ukształtowania zasad procesu karnego, w stopniu szczególnym zaś z zasady domniemania niewinności wynika, że dla honorowania wyjaśnień oskarżonego nie są konieczne dowody na ich potwierdzenie, a wystarczy brak wiarygodnych dowodów przeciwnych (vide: wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. Rw 618/74, OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 47). W ocenie Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie karne nie dostarczyło takich dowodów, które w sposób jednoznaczny i pewny, a przez to nie budzący wątpliwości, pozwoliłby na zakwestionowanie stanowiska wyrażonego przez A. L., że nie dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego albowiem są konsekwentne i stanowcze.

zeznania A. K.

Zeznania A. K. Sąd uznał za wiarygodne jedynie w zakresie, w jakim wskazał on okoliczności w jakich A. L. wszedł w posiadanie przedmiotowego kampera, opisał jego stan techniczny oraz przebieg naprawy. A. K. opisał również relacje zachodzące pomiędzy nim, a oskarżonym. Powyższe koresponduje zarówno z dowodami z dokumentów, zeznaniami świadków, a także wyjaśnieniami oskarżonego.

zeznania L. U.

Sąd dał wiarę zeznaniom L. U.. Świadek jest właścicielką pensjonatu (...) w K., pod którym w dniu 22 sierpnia 2012 r. zaparkował kampera A. L.. L. U. wskazała dokładnie jakim autem oraz z kim przyjechał oskarżony, gdzie zaparkował to auto, a także opisała przebieg rozmowy z A. L. w dniu 22 sierpnia 2012 r. Świadek wskazała również przebieg zdarzeń zaistniałych w dniu 23 sierpnia 2012 r., po tym jak oskarżony odkrył, że jego pojazd nie stoi w miejscu, w którym go postawił. L. U. wskazała na treść rozmów pomiędzy nią, a A. L., kiedy to miał ją zapytać czy możliwe, że jego kamper został odholowany za parkowanie w miejscu niedozwolonym. Świadek zeznała również, że jej zdaniem A. L. był zdenerwowany. Wskazała, że razem ze swoimi synami miał przedmioty, które zabiera się zez sobą idąc na plażę. Świadek w ocenie Sądu nie miała powodów, aby zeznawać niezgodnie z prawdą.

zeznania H. O.

Zeznania świadka H. O. Sądu uznał za wiarygodne. Co prawda świadek nie posiadał wiedzy co do czynów objętych niniejszym postępowaniem, jednakże jako biegły rzeczoznawca wskazał, że klucz do samochodu marki F. (...) jest kluczem oryginalnym i właściwym do pojazdów amerykańskich, a także, że klucz ten posiada ślady kopiowania. Brak jest w niniejszej sprawie dowodów, które można byłoby przeprowadzić celem ustalenia kto wykonał kopię klucza do ww. pojazdu. Powyższe w ocenie Sądu w żadnym razie nie świadczy o tym, że to oskarżony skopiował klucz do swojego pojazdu, w szczególności, iż pojazd ten został sprowadzony ze Stanów Zjednoczonych jako używany, a następnie był użytkowany również przez rodzinę i znajomych oskarżonego.

Świadek niewątpliwie wykazał się dużą wiedzą w swojej dziedzinie zarówno podczas postępowania przygotowawczego, jak również odpowiadając szczegółowo na pytania Sądu podczas rozprawy głównej.

zeznania W. W.

Na wiarę zasługują zeznania świadka W. W.. Świadek jako pracownik Agencji (...) S.A. ubezpieczał oskarżonemu dom firmę i samochody, w tym pojazd marki F. (...). Świadek dokładnie przedstawił okoliczności w jakich zostało ubezpieczone ww. auto. W. W. zeznał, że wartość przedmiotowego pojazdu została ustalona na podstawie wyceny na dzień zawarcia ubezpieczenia. Następnie świadek wskazał, że wykonał oględziny samochodu i dokumentację zdjęciową. Przyznał, że kampera ubezpieczał w październiku lub wrześniu 2011 r., zaś po wakacjach 2012 r. dowiedział się od oskarżonego, że pojazd został mu skradziony. Świadek wskazał, że nie pamięta ile zabezpieczeń antykradzieżowych było w przedmiotowym f. w dniu zawarcia polisy ubezpieczeniowej. Jednocześnie świadek przyznał, że wskazanie przez niego w polisie, iż pojazd posiada dwa kluczyki, wyniknęło z błędu pisarskiego, co zostało sprostowane przez niego w oświadczeniu datowanym na dzień 18 lipca 2013 r. Zeznania świadka były spójne, konkretne oraz znalazły potwierdzenie w materiale dowodowym.

zeznania K. K.

Świadek K. K. jako pracownik (...) S.A. na stanowisku ds. analiz i szkód występował w niniejszym postępowaniu jako przedstawiciel (...) S.A. K. K. opisał dokładnie przebieg zawarcia umowy ubezpieczenia, wskazując zarówno na fakt ubezpieczenia przez A. L. pojazdu typu kamper w (...) S.A., a następnie zgłoszenia przez oskarżonego jego kradzieży. Świadek przedstawił również okoliczności w jakich doszło do odmowy wypłaty odszkodowania A. L., podnosząc, iż podczas zawierania umowy AC oskarżony wskazał, że posiada dwa oryginalne klucze do stacyjki, zaś zgłaszając szkodę - tylko jeden. W ocenie Sądu rozbieżności te były wynikiem niedbałości agenta (...) S.A. podczas zawierania umowy ubezpieczenia, co następnie, jak wskazano wyżej, zostało przez niego sprostowane. Powyższe zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne. Jednocześnie podnieść należy, że w ocenie Sądu świadek nie posiadał żadnej wiedzy na temat sprawstwa A. L. w zakresie zarzucanych mu czynów, zaś jego zeznania opierały się jedynie na przypuszczeniach, w związku z wskazanym wyżej błędem dotyczącym ilości kluczyków.

zeznania A. J.

Zeznania A. J. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie, w jakim wskazał on okoliczności w jakich A. L. wszedł w posiadanie przedmiotowego kampera, opisał jego stan techniczny oraz przebieg naprawy. A. J. przyznał również, że oskarżony użyczył mu dwukrotnie ww. pojazd podczas wakacji. Świadek zeznał, że podczas, gdy korzystał z kampera podczas pobytu w Ł., dwukrotnie włamano się do niego oraz skradziono mu pieniądze oraz sprzęt elektroniczny. A. J. wskazał także na konflikt pomiędzy A. L., a A. K.. Przyznał, że ww. mężczyźni wzajemnie się oskarżają o popełnianie przestępstw. Powyższe w ocenie Sądu ma odzwierciedlenie w dowodach zgromadzonych w niniejszej sprawie, jak również zeznaniami A. K. oraz wyjaśnieniami oskarżonego.

zeznania K. Z.

Świadek K. Z., tj. rzeczoznawca samochodowy fachowo, bezstronnie i logicznie wskazał w jaki sposób dokonał wyceny pojazdu marki F. (...) na potrzeby ubezpieczenia. Wyjaśnił też wszelkie wątpliwości, jaki mogły pojawić się podczas postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie. Brak było podstaw do kwestionowania jego zeznań.

zeznania W. K.

Dla poczynienia w niniejszej sprawie istotnych ustaleń faktycznych w zakresie odpowiedzialności oskarżonego nie miały znaczenia zeznania świadka W. K., tj. właściciela pojazdu marki S., który po zakupie posiadał tablice rejestracyjne o wyróżniku (...), a więc takim samym, co tablice rejestracyjne w przedmiotowym pojeździe F. (...), w momencie, gdy został odnaleziony w dniu 18 stycznia 2014 r.

Świadek zeznał, że po zakupie (...), przerejestrował je w Wydziale Komunikacji, gdzie oddał ww. tablice rejestracyjne. W. K. nie miał żadnej wiedzy co do okoliczności związanych z przedmiotowym postępowaniem karnym.

zeznania M. P. (2)

Na prawdzie polegały zeznania złożone przez przesłuchanego w charakterze świadka M. P. (2). Świadek dokładnie opisał w jakich okolicznościach podpisał umowę, na podstawie której wynajął od dwóch nieustalonych osób przedmiotowy pojazd marki F. (...), a następnie gdzie i w jaki sposób go użytkował. M. P. (2) podczas rozprawy nie rozpoznał w A. K. ani oskarżonym osoby, która miałaby związek z powyższą umową. Świadek nie posiadał wiedzy co do okoliczności wskazanych w akcie oskarżenia.

zeznania G. D.

Większego znaczenia w zakresie odpowiedzialności oskarżonego nie miały znaczenia zeznania świadka G. D., tj. konkubiny zmarłego świadka A. J.. Świadek nie posiadała bowiem żadnej wiedzy co do okoliczności związanych z przedmiotowym postępowaniem karnym. Z jej zeznań wynika jedynie, że A. J. znał się zarówno z A. L., jak również A. K. oraz że A. L. użyczył im dwukrotnie swoje kampera. Podniosła, że jej konkubent poinformował ją, że A. L. zamierza sprzedać ww. pojazd, następnie usłyszała, że samochód ten został mu skradziony, aż w końcu okazało się, że się znalazł. G. D. przyznała, że o konflikcie między stronami niniejszego postępowania wie jedynie ze słyszenia, natomiast A. J. nic jej nie mówił na temat A. L. oraz nie zauważyła żadnej zmiany w relacji pomiędzy ww. mężczyznami. Sąd uznał zeznania świadka G. D. za wiarygodne. Świadek zeznawała zgodnie z posiadana wiedzą.

Zeznania J. Ł.

Dla poczynienia w niniejszej sprawie istotnych ustaleń faktycznych w zakresie odpowiedzialności oskarżonego nie miały znaczenia również zeznania świadka J. Ł.. Świadek ten nie posiadał bowiem żadnej wiedzy na temat przedmiotowego kampera oraz czynów zarzucanych oskarżonemu. J. Ł. opisał jedynie jego relacje z oskarżonym, a także A. K.. Przyznał, że wie o konflikcie pomiędzy A. K., a oskarżonym w związku z tym, że był przesłuchiwany w innych sprawach sądowych dotyczących tychże mężczyzn. Świadek zeznał także, że A. L. zaproponował mu sprzedaż kampera, ale on nie skorzystał z oferty. J. Ł. podniósł jednocześnie, że nigdy nie widział przedmiotowego pojazdu marki F. (...).

dowody z dokumentów wymienionych w pkt 1.1

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować wiarygodność dokumentów zgromadzonych w sprawie i ujawnionych w toku rozprawy głównej, w tym przede wszystkim protokołów, kopii wyroków, umów, wycen oraz dokumentacji zdjęciowej. W szczególności dokumenty te w żaden sposób nie potwierdzają, że A. L. dopuścił się zarzuconych mu czynów. Już z samej analizy logowań numeru telefonu A. L. na stacjach (...) wynika, że oskarżony w dniach 22 oraz 23 sierpnia 2012 r. przebywał dokładnie w tych miejscach i w tym samym czasie, jak wskazał to podczas przesłuchania w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym.

Również inne dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie, a zaliczone przez Sąd do materiału dowodowego nie wskazują na winę oskarżonego w zakresie czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia.

Nadmienić jedynie należy, że żadna ze stron dokumentów tych nie kwestionowała.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

zeznania A. K.

Wątpliwości co do ich wiarygodności wzbudziły zeznania A. K.. Jako osoba od lat skonfliktowana z A. L. jest on bezsprzecznie zainteresowany wynikiem niniejszego postępowania karnego. Nie ulega również wątpliwości Sądu, że nie żywi on wobec oskarżonego sympatii, zaś ze względu na wiele toczących się postępowań, w tym postępowań cywilnych, miał powody aby swoimi zeznaniami mu zaszkodzić. Treść zeznań A. K. jest jedynym dowodem wskazującym na popełnienie przez A. L. zarzucanych mu czynów. Brak jest świadków przedmiotowego zdarzenia, którzy potwierdziliby, że oskarżony podżegał A. K. do współdziałania w popełnieniu czynu zabronionego. A. K. nie przedstawił żadnego dowodu, który mógłby potwierdzić przedstawioną przez niego wersję, zaś część osób przesłuchanych w charakterze świadków, potwierdziła, że między nim, a oskarżonym istnieje wieloletni konflikt. Co więcej, zeznania A. K. odnośnie usiłowania doprowadzenia (...) S.A. przez A. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ocenie Sądu są jedynie domysłami. Natomiast fakt zgłoszenia na infolinii (...) S.A. w dniu 18 grudnia 2013 r., że A. L. mógł dopuścić się przestępstwa, wskazuje bezsprzecznie na chęć zaszkodzenia oskarżonemu, lecz informacja ta w żadnym wypadku nie jest poparta jakimikolwiek dowodami. A. K. nie był bowiem bezpośrednim świadkiem zdarzeń opisanych w pkt 1 aktu oskarżenia, zaś jego wiedza opierała się jedynie na rzekomym podżeganiu do współdziałania w popełnieniu tego czynu zabronionego, co jak wskazano wyżej, nie zostało odpowiednio udowodnione. Za mało wiarygodne Sąd uznał również twierdzenia A. K., iż A. L. sprowadził przedmiotowego kampera w bardzo złym stanie, a następnie naprawiał go w zakładzie szkutniczym w S.. Pod wskazanym przez A. K. adresem, według notatki Policji, znajduje się (...) Polski, na terenie, którego jest port motorowodny oraz budynki gospodarcze, zaś miejscu tym nie znajduje się ani nigdy nie znajdował się warsztat szkutniczy. Co więcej, w jego najbliższej okolicy również nie ma warsztatów szkutniczych, natomiast w miejscu zakreślonym na mapie przez A. K. nie ma żadnego budynku. Zdaniem Sądu zeznania A. K. nie korespondują z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w niniejszej sprawie, które w żaden sposób nie wskazują na winę oskarżonego. Prawdziwości wskazanych wyżej dowodów nie kwestionowała żadna ze stron niniejszego postępowania.

zeznania A. J.

Dokonując analizy zeznań świadka A. J., Sąd miał na uwadze relacje świadka zarówno z oskarżonym, jak i z A. K.. Emocje napływające do A. J. z obu stron konfliktu nakazywały odnieść się do jego zeznań z dużą dozą ostrożności. Świadek zeznał, że oskarżony będąc u niego, powiedział, aby mówił wszystkim, że to A. K. ukradł mu jego kampera. Według domysłów świadka A. L. chciał w ten sposób pogrążyć A. K.. Świadek zeznał również, że na początku oskarżony mówił mu, iż sprzedał swój pojazd, a następnie, że został skradziony. W ocenie Sądu powyższe nie może być dowodem pozwalającym na stwierdzenie, że A. L. dopuścił się jakiegokolwiek czynu zabronionego, a jedynie wskazuje na silny konflikt pomiędzy oskarżonym, a A. K., w którym wzajemnie się oskarżają o popełnienie czynów zabronionych. A. J. w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym wskazał również, że otrzymał wiadomość sms z nieznanego mu numeru, w której otrzymał groźby spalenia, jeśli nie zezna, że to A. K. ukradł przedmiotowego kampera. W ocenie Sądu brak jest dowodów mogących bezsprzecznie potwierdzić, że to A. L. był nadawcą ww. wiadomości, co więcej, wiadomość powyższa mogła zostać wysłana również przez osobę, która w ten sposób chciałaby zaszkodzić oskarżonemu.

A. J. przyznał też, iż z rozmów z A. L. zrozumiał, że zniknięcie przedmiotowego samochodu związane było z jego własnym działaniem. Nie przedstawił jednak żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, a powyższe mogło być jedynie jego subiektywnym odczuciem.

Świadek nie mógł opisać zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania, nie był bowiem bezpośrednim ich świadkiem, zaś jego wiedza opierała się jedynie na własnych spostrzeżeniach, przypuszczeniach oraz domysłach.

Ze względu na śmierć świadka, Sąd nie był w stanie zweryfikować prawdziwości jego twierdzeń podczas postępowania sądowego przeprowadzonego w niniejszej sprawie, jego zeznania z postępowania przygotowawczego zostały odczytane przez Sąd.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Uniewinnienie

I.

A. L.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Przedstawione w poprzedniej części niniejszego uzasadnienia okoliczności powodują, iż niemożliwe jest jednoznaczne przyjęcie, by oskarżony A. L. dopuścił się zarzucanego mu czynu zabronionego. W tym miejscu, odwołując się do specyfiki postępowania karnego zaznaczyć trzeba, że istota domniemania niewinności sprowadza się jak wiadomo do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a przeciwne musi mu być udowodnione, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo w art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości ( wyrok SN z dnia 24.02.1999 r., Prok. Pr. 1999/7-8/11). Nie znalazło to jednak odzwierciedlenia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z orzecznictwem zastosowanie reguły in dubio pro reo jest uprawnione wtedy tylko, kiedy przedstawione przez Sąd wątpliwości związane z rozstrzygnięciem określonej kwestii nie dają się usunąć. Oznacza to, że kwestie faktyczne rodzące wątpliwości muszą być uprzednio wszechstronnie rozważone, ilustrując przyczyny i zakres wątpliwości. Zastosowanie reguły in dubio pro reo uzasadnione jest wówczas wykazanym logicznie stanem niemożności racjonalnego rozstrzygnięcia wątpliwości ( wyrok SN z dnia 08.11.2005 r., II KK 124/05).

Wobec przytoczonych wyżej okoliczności, przy braku możliwych do przeprowadzenia kolejnych dowodów, które mogłyby ww. wątpliwości usunąć, oskarżonego A. L. należało uniewinnić od zarzucanego mu czynu, rozstrzygając wszelkie wątpliwości na jego korzyść.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k., który to przepis stanowi, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu w sprawach z oskarżenia publicznego ponosi Skarb Państwa.

1Podpis