Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Maciej R. Socha

Protokolant: Paulina Światłowska

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r.

sprawy P. J.

urodz. (...)r. w W.

syna E. i W. z domu J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 października 2012 r. w W., woj. (...), kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez niezachowanie należytej ostrożności w trakcie wyjeżdżania na jezdnię z miejsca parkingowego przeznaczonego na załadunek lub rozładunek towaru, nieprowadzenie bacznej obserwacji zmieniającej się na drodze podczas cofania, czym doprowadził do potrącenia pieszej M. S. (2), powodując u niej nieumyślnie obrażenia w postaci stłuczenia czoła i okolicy łuku brwiowego prawego z dużym wyniosłym krwiakiem pod powłokami upośledzającym widzenie okiem prawym oraz nasiąkającym podbiegnięciem krwawym twarzy i szyi po stronie prawej, sińców grzbietowej powierzchni ręki prawej, naruszających u niej czynności narządów ciała na czas powyżej siedmiu dni,

tj. o przestępstwo z art. 177§1 kk ;

I oskarżonego P. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. popełnienia występku z art. 177§1 kk, i za czyn ten na podstawie art. 177§ 1 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

II na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego P. J. warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 2 (dwóch) ;

III na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego P. J. na rzecz pokrzywdzonej M. S. (2) kwotę 5.000 ( pięć tysięcy ) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ;

IV zwalnia oskarżonego P. J. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, oraz nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 19/2014

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2012 roku w W. przy ulicy (...), oskarżony P. J. poruszał się samochodem marki O. (...) o nr rej. (...). Oskarżony P. J. kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez niezachowanie należytej ostrożności w trakcie wyjeżdżania na jezdnię z miejsca parkingowego przeznaczonego na załadunek lub rozładunek towaru, nieprowadzenie bacznej obserwacji zmieniającej się na drodze podczas cofania, czym doprowadził do potrącenia pieszej M. S. (2), która poruszając się o kulach szła tą jezdnią.

/Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego P. J. – k. 29-30 ;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 19-20, 146-147 ;

- zeznania świadka M. S. (3) – k. 23-24, 146 ;

- protokół oględzin miejsca zdarzenia – k. 7-9 /.

W wyniku potrącenia piesza M. S. (2) doznała obrażeń w postaci stłuczenia czoła i okolicy łuku brwiowego prawego z dużym wyniosłym krwiakiem pod powłokami upośledzającym widzenie okiem prawym oraz nasiąkającym podbiegnięciem krwawym twarzy i szyi po stronie prawej, sińców grzbietowej powierzchni ręki prawej, naruszających u niej czynności narządów ciała na czas powyżej siedmiu dni.

/Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego P. J. – k. 29-30 ;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 19-20, 146-147 ;

- zeznania świadka M. S. (3) – k. 23-24, 146 ;

- sprawozdanie z sądowo-lekarskich oględzin ciała – k. 11 /.

Oskarżony P. J. nie był uprzednio karany sądownie.

/Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego P. J. – k. 29-30 ;

- dane o karalności oskarżonego P. J. – k. 133-134 /.

Oskarżony P. J. będąc słuchanym w postępowaniu przygotowawczym w dniu 28 listopada 2012 roku przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony P. J. nie stawił się na rozprawę w dniu 16 kwietnia 2014 roku i nie złożył wyjaśnień przed Sądem.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy uznać należy, że sprawstwo i wina oskarżonego P. J. w przedmiocie przypisanego mu czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w postaci: wyjaśnień oskarżonego P. J., zeznań świadka M. S. (2), zeznań świadka M. S. (3), protokołu oględzin miejsca zdarzenia oraz sprawozdania z sądowo-lekarskich oględzin ciała pokrzywdzonej. Zeznania świadków M. S. (2) oraz M. S. (3) tworzą zwartą i logiczną całość, prezentując w plastyczny wręcz sposób przebieg krytycznego zdarzenia. Z zeznań świadków M. S. (2) oraz M. S. (3) wynika jednoznacznie, iż pokrzywdzona M. S. (2) poruszała się powoli i nie przyczyniła się do wypadku, którego sprawcą był kierujący pojazdem i nie obserwujący bacznie tego co dzieje się na jezdni oskarżony. Potwierdzeniem i uzupełnieniem tej wersji zdarzeń są wyjaśnienia oskarżonego P. J., który w trakcie przesłuchania w dniu 28 listopada 2012 roku potwierdził swoje sprawsto oraz przebieg zdarzenia. Wreszcie potwierdzenie i uzupełnienie tej jedynej wersji zdarzenia stanowią dowody w postaci protokołu oględzin miejsca zdarzenia oraz sprawozdania z sądowo-lekarskich oględzin ciała pokrzywdzonej.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sprawstwo oskarżonego P. J. w zakresie przypisanego mu czynu - skierowanego przeciwko bezpieczeństwu w ruchu lądowym - nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zatem przyjąć należy, iż oskarżony P. J. dopuścił się czynu z art. 177§1 k.k. Oskarżony P. J. bowiem w dniu 17 października 2012 roku w W., kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez niezachowanie należytej ostrożności w trakcie wyjeżdżania na jezdnię z miejsca parkingowego przeznaczonego na załadunek lub rozładunek towaru, nieprowadzenie bacznej obserwacji zmieniającej się na drodze podczas cofania, czym doprowadził do potrącenia pieszej M. S. (2), powodując u niej nieumyślnie obrażenia w postaci stłuczenia czoła i okolicy łuku brwiowego prawego z dużym wyniosłym krwiakiem pod powłokami upośledzającym widzenie okiem prawym oraz nasiąkającym podbiegnięciem krwawym twarzy i szyi po stronie prawej, sińców grzbietowej powierzchni ręki prawej, naruszających u niej czynności narządów ciała na czas powyżej siedmiu dni. Naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez oskarżonego P. J. było niezachowanie należytej ostrożności w trakcie wyjeżdżania na jezdnię z miejsca parkingowego przeznaczonego na załadunek lub rozładunek towaru, nieprowadzenie bacznej obserwacji zmieniającej się na drodze podczas cofania. Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, zaś w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że w wyniku wyżej opisanego naruszenia zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, oskarżony P. J., doprowadził do potrącenia pieszej M. S. (2), w wyniku czego ta doznała określonych obrażeń ciała. Pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego P. J. zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a skutkami wypadku istnieje ścisły związek przyczynowy. Zachowanie oskarżonego P. J. stanowiło wszak w sensie kauzalnym przyczynę powstania wypadku drogowego. Nie ma żadnych wątpliwości, że skutek należy przypisać oskarżonemu P. J., albowiem skutek ten nie zostałby wywołany w przypadku zgodnego z prawem zachowania alternatywnego.

Oskarżony P. J. w wyżej opisany sposób naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, przy czym naruszył te zasady nieumyślnie. Skutek zaistniałego wypadku, w postaci określonych obrażeń ciała u pieszej M. S. (2), stanowiący ustawowe znamię czynu zabronionego z art. 177§1 k.k. i decydujący o bycie tak kwalifikowanego przestępstwa, był objęty winą nieumyślną.

Sąd wymierzając oskarżonemu P. J. za przypisany mu czyn karę pięciu miesięcy pozbawienia wolności baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego. Nie sposób bowiem nie uwzględnić szeregu okoliczności o charakterze łagodzącym. W pierwszej kolejności należy wskazać na okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu ; oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w sposób nieumyślny, nie wykazał się brawurowym lekceważeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, lecz raczej nieuwagą i gapiostwem. Oskarżony P. J. jest osobą doświadczoną życiowo, nigdy wcześniej nie był karany sądownie i brak jest danych ażeby wcześniej naruszał zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Popełnienie przez oskarżonego przestępstwa było w jego życiu incydentem, gdyż co do zasady oskarżony przestrzega porządku prawnego. Z drugiej strony należy zważyć na postawę oskarżonego P. J. po popełnieniu czynu ; postępowanie karne przeciwko oskarżonemu zostało wszak warunkowo umorzone ( vide wyrok Sądu Rejonowego
w W. z dnia 10 stycznia 2013 roku ), a następnie na skutek postawy P. J., który uchylał się od wykonania środka karnego zostało podjęte
( postanowienie Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 15 października 2013 roku ). Te okoliczności przemawiają za tym, ażeby ukarać oskarżonego. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, że kara pięciu miesięcy pozbawienia wolności, wymierzona oskarżonemu P. J. jest karą sprawiedliwą, w której znajdą odzwierciedlenie wszystkie wskazywane wyżej okoliczności. Ponadto wskazać należy, że nie zawsze wysokie kary pozbawienia wolności są karami sprawiedliwymi, a tylko kary posiadające ten przymiot osiągają odpowiednie cele prewencyjne. Sąd dostrzega stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego w kontekście innych spraw prowadzonych w okręgu tutejszego Sądu, gdzie niejednokrotnie kierujący całkowicie lekceważą zasady bezpieczeństwa w komunikacji ; zestawienie więc incydentalnego naruszenia nieumyślnego zasad bezpieczeństwa w ruchu przez oskarżonego, przemawia za tym, ażeby wymierzyć oskarżonemu karę stosunkowo łagodną.

Jednocześnie Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. J. kary pięciu miesięcy pozbawienia wolności, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycji art. 69 § 2 k.k., zawieszając wykonanie kary, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Szczególne znaczenie dla Sądu miał przede wszystkim dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który nie był dotąd karany. Postawa oskarżonego i obecna jego sytuacja życiowa nakazuje dać mu szansę i warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat dwóch. Tak oznaczony okres próby – w minimalnym wymiarze - pozwoli rzetelnie zweryfikować postawę oskarżonego wobec zasad przestrzegania porządku prawnego. Sąd zaś stosując wobec oskarżonego P. J. dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wyraża przekonanie, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni kolejnego przestępstwa, wyciągając wnioski ze zdarzenia objętego ramami przedmiotowego postępowania karnego. Wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, winna stanowić dla oskarżonego wystarczającą nauczkę, a zarazem przestrogę na przyszłość i impuls do przestrzegania prawa i zasad współżycia społecznego, w tym również ( w szczególności ) do kategorycznego przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Sąd nie uznał za celowe orzeczenia względem oskarżonego P. J. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Stosunkowo poważne skutki wypadku nie mogą bowiem decydować o orzeczeniu tego środka karnego. Sąd zważył na naruszenie przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowy, które jednakże nie było wyrazem brawurowego bagatelizowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Na podstawie art. 46§1 kk orzekł wobec oskarżonego P. J. na rzecz pokrzywdzonej M. S. (2) kwotę 5.000 ( pięć tysięcy ) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Na skutek zachowania oskarżonego P. J., M. S. (2) doznała krzywdy w postaci cierpień związanych z uszczerbkiem fizycznym ; wobec skutecznie złożonego przez pokrzywdzoną wniosku ( k. 55, 147 akt ) orzeczenie środka karnego jest obligatoryjne.

Mając na uwadze aktualną sytuację materialną oskarżonego, zwolniono oskarżonego P. J. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, jak również nie wymierzono mu opłaty.