Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI GC 20/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Supińska

Protokolant: sekr. sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 02 czerwca 2021 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko I. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciąża powoda (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 20/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 05 czerwca 2020 roku złożonym w ramach elektronicznego postępowania upominawczego (a złożonym do Sądu Rejonowego w Gdyni w dniu 16 września 200 roku z zachowaniem terminu, o jakim mowa w art. 505 37 § 2 k.p.c.) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej I. K. kwoty 1 707,70 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 13 listopada 2019 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony zawarły umowę kompleksową dostarczania paliwa gazowego. Na podstawie tej umowy powód zobowiązał się dostarczać pozwanej paliwo gazowe pod wskazany w umowie punkt odbioru, a pozwana zobowiązana była do zapłaty na rzecz powoda ceny zgodnej ze stawkami oraz zasadami rozliczeń wskazanymi w przedmiotowej umowie i taryfie. Paliwo gazowe dostarczane było do punktu odbioru w G. przy ulicy (...) i z tego tytułu powód wystawił pozwanej fakturę numer (...) na kwotę 1 707,70 złotych, której to należności pozwana, mimo wezwania, nie uregulowała.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym z dnia 09 października 2020 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 4172/20 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwana I. K. domagała się oddalenia powództwa. Pozwana wskazała, że strony łączyła umowa kompleksowa dotycząca dostarczania paliwa gazowego dla punktu poboru gazu w G. przy ulicy (...). Jednakże z uwagi na zmianę siedziby firmy pozwanej, powyższa umowa została rozwiązana przez nią z dniem 28 lutego 2018 roku na podstawie złożonego w dniu 17 stycznia 2018 roku wypowiedzenia. Z dniem 28 lutego 2018 roku pozwana opuściła powyższy lokal, w związku z czym przyłącze gazu na ten adres nie było już jej potrzebne.

Pozwana wskazała, że wypowiedziała umowę zawartą z powodem i zwróciła się do powoda o odłączenie licznika gazowego z dniem rozwiązania umowy, tj. z dniem 28 lutego 2018 roku, przy czym według jej wiedzy nastąpiło to dopiero we wrześniu 2018 roku. Nadto wskazała, że powód wezwał ją do zapłaty kwoty 1 707,70 złotych tytułem nieopłaconej faktury numer (...) z końcowym rozliczeniem zużycia paliwa gazowego rzekomo na dzień rozwiązania umowy, tj. na dzień 28 lutego 2018 roku. Faktura ta została jednak wystawiona po interwencji pozwanej, ponieważ najpierw powód wystawił fakturę rozliczeniową numer (...) na kwotę 1 948,64 złotych, która zawierała „nienależnie pobraną opłatę abonamentową za miesiące marzec – wrzesień 2018 roku”. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie pozwanej, istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie tylko abonament, ale również cała należność została obliczona za okres od stycznia do września 2018 roku, a nie tak jak powinno być od stycznia 2018 roku do lutego 2018 roku. Nadto powód na wniosek pozwanej udostępnił jej wykaz dokonanych odczytów z gazomierza przez okres obowiązywania między stronami postępowania umowy, tj. od dnia 20 stycznia 2015 roku do dnia 28 lutego 2018 roku. Z wykazu tego wprost wynika, że odczyt rzekomo z dnia 28 lutego 2018 roku jest znacznie zawyżony w stosunku do pozostałych – i to półrocznych – odczytów z trzech lat obowiązywania umowy, co oznaczałoby że pozwana zużyła w styczniu – lutym 2018 roku więcej paliwa gazowego niż np. w okresie od dnia 20 stycznia 2015 roku do dnia 20 czerwca 2015 roku (648 m 3), od dnia 21 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku (432 m 3), od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 30 czerwca 2016 roku (736 m 3), od dnia 01 lipca 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku (413 m 3), od dnia 01 stycznia 2017 roku do dnia 30 czerwca 2017 roku (618 m 3), od dnia 01 lipca 2017roku do dnia 31 grudnia 2017 roku (441 m 3), a od dnia 01 stycznia 2018 roku do dnia 28 lutego 2018 roku (836 m 3). Żaden z poprzednich odczytów nie był na poziomie 836 m 3, tym bardziej, że podane odczyty zawierają sześciomiesięczne wartości zużytego gazu, a nie stanowią podstawę do wystawienia faktury za 2 miesiące.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. K. była od 2014 roku najemcą lokalu zlokalizowanego w G. przy ulicy (...) i prowadziła w tym lokalu gabinet fizjoterapii.

wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – k. 15 akt, umowa najmu lokalu – k. 66-67 akt, zeznania pozwanej I. K. – protokół rozprawy z dnia 02 czerwca 2021 roku – k. 119-120 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:01:05-02:08:42)

W dniu 17 lutego 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (sprzedawca) oraz I. K. (obiorca) zawarli umowę kompleksową numer (...) na dostarczanie paliwa gazowego do obiektu zlokalizowanego w G. przy ulicy (...), na podstawie której sprzedawca zobowiązał się do dostarczania na rzecz odbiorcy paliwa gazowego po cenie zgodnej ze stawkami oraz zasadami rozliczeń wskazanymi w umowie i stanowiącej jej część taryfie.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dostarczył I. K. paliwo gazowe w okresie:

-

od dnia 20 stycznia 2015 roku do dnia 20 czerwca 2015 roku w ilości 648 m 3,

-

od dnia 21 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku w ilości 432 m 3,

-

od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 30 czerwca 2016 roku w ilości 736 m 3,

-

od dnia 01 lipca 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku w ilości 413 m 3,

-

od dnia 01 stycznia 2017 roku do dnia 30 czerwca 2017 roku w ilości 618 m 3 ,

-

od dnia 01 lipca 2017roku do dnia 31 grudnia 2017 roku w ilości 441 m 3.

niesporne, a nadto: umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego – k. 102-104 akt, oświadczenie – k. 105-106 akt, oświadczenie – k. 107a akt, oświadczenie – k. 109 akt, protokół zdawczo – odbiorczy – k. 108 akt

W dniu 08 stycznia 2018 roku I. K. wypowiedziała umowę najmu lokalu położonego w G. przy ulicy (...) z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Umowa najmu rozwiązała się z dniem 28 lutego 2018 roku.

W związku z powyższym, co spowodowane było zmianą siedziby firmy pozwanej, w styczniu i lutym 2018 roku I. K. w niewielkim zakresie korzystała z powyższego lokalu, przychodziła do gabinetu około godziny 16:00, zaś gdy opuszczała lokal – obniżała temperaturę.

I. K. opuściła lokal przy ulicy (...) w G. pod koniec lutego 2018 roku.

zeznania pozwanej I. K. – protokół rozprawy z dnia 02 czerwca 2021 roku – k. 119-120 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:01:05-02:08:42), wypowiedzenie umowy najmu – k. 68 akt

W związku z wypowiedzeniem umowy najmu, dnia 17 stycznia 2018 roku I. K. wypowiedziała także umowę zawartą z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i zwróciła się do tego podmiotu o odłączenie licznika gazowego z dniem rozwiązania umowy, tj. z dniem 28 lutego 2018 roku.

zeznania pozwanej I. K. – protokół rozprawy z dnia 02 czerwca 2021 roku – k. 119-120 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:01:05-02:08:42), wydruk wiadomości mailowej – k. 54 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonał demontażu licznika gazowego w lokalu przy ulicy (...) w G. w dniu 27 września 2018 roku. Stwierdzono wówczas stan licznika: 06386 m 3.

zeznania pozwanej I. K. – protokół rozprawy z dnia 02 czerwca 2021 roku – k. 119-120 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:01:05-02:08:42), wydruk wiadomości mailowej – k. 69 akt

W dniu 17 października 2018 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił I. K. fakturę numer (...) na kwotę 1 948,64 złotych, z terminem płatności do dnia 31 października 2018 roku, tytułem rozliczenia dostarczonego paliwa gazowego w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 26 września 2017 roku.

W fakturze tej wskazano stan licznika na dzień 13 sierpnia 2018 roku: 6 380 m 3 i na dzień 26 września 2018 roku: 6 386 m 3.

faktura numer (...) – k. 58-59 akt, zeznania pozwanej I. K. – protokół rozprawy z dnia 02 czerwca 2021 roku – k. 119-120 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:01:05-02:08:42), wydruk wiadomości mailowej – k. 69 akt

Po otrzymaniu faktury I. K. zwróciła się z prośbą o wyjaśnienie wystawionej faktury.

W dniu 29 października 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił I. K. fakturę korygującą numer (...) stanowiącą korektę do faktury numer (...).

W fakturze tej wskazano m. in. że w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku zużycie paliwa gazowego zamiast 218 m 3 wskazanych w fakturze numer (...) winno wynosić 0 m 2 oraz skorygowano należność do zapłaty do 0 złotych.

W fakturze tej wskazano także stan licznika na dzień 31 sierpnia 2018 roku: 6 382 m 3 i na dzień 26 września 2018 roku: 6 386 m 3.

faktura – k. 61-63 akt

W dniu 03 listopada 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił I. K. fakturę numer (...) na kwotę 1 707,70 złotych, z terminem płatności do dnia 12 listopada 2019 roku, tytułem rozliczenia dostarczonego paliwa gazowego w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku.

W fakturze tej wskazano, że w tym okresie zużyto 836 m 3 paliwa gazowego, a stan licznika na dzień 28 lutego 2018 roku wynosił 6 386 m 3.

faktura – k. 64 akt

Pismem z dnia 03 grudnia 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwał I. K. do zapłaty kwoty 1 707,70 złotych stwierdzonej fakturą numer (...), jednakże bezskutecznie.

wezwanie do zapłaty wraz wydrukiem z sytemu śledzenia przesyłek – k. 20-24 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Sąd nie oparł się natomiast na przedłożonej przez pozwaną tabeli zatytułowanej „lista dokonanych odczytów” (k. 65 akt), stanowiła ona bowiem jedynie sporządzoną przez nieustaloną osobę i niepodpisaną tabelę ze wskazaniem rodzaju odczytu i stanu licznika. Wydruk ten w żadnej zaś mierze nie mógł stanowić dowodu na okoliczność dokonania przez powoda lub operatora systemu dystrybucyjnego odczytu rzeczywistego spornego licznika w dniu 28 lutego 2018 roku i wskazania licznika na ten dzień na poziomie 6 386 m 3. Niezależnie od tego zawarte tam dane budzą poważne wątpliwości, skoro bowiem w dniu 28 lutego 2018 roku, jak też w dniu 26 września 2018 roku licznik wskazywał stan na poziomie 6 386 m 3, to niezrozumiałe jest wskazanie, że zużycie w tym okresie wynosiło 6 m 3.

Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach pozwanej I. K. uznając je za wiarygodne w całości, ponieważ pozostawały one spójne, logiczne i konsekwentne, a nadto znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w aktach sprawy, w szczególności w postaci faktur oraz wydrukach wiadomości mailowych wymienianych przez strony przed procesem.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 02 czerwca 2021 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań powoda, albowiem mimo prawidłowego wezwania osoby uprawnione do reprezentowania powoda, nie stawiły się i nie usprawiedliwiły swojej nieobecności.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 02 czerwca 2021 roku Sąd oddalił także wniosek pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków K. C. na okoliczność ustalenia, kto w okresie od dnia 01 marca 2018 roku do dnia 17 września 2018 roku zajmował lokal przy ulicy (...) w G.. Sąd miał bowiem na uwadze, że w niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanej należności za okres od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku, a zatem okoliczność, kto zajmował sporny lokal w okresie następującym po tym okresie, była nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy. Z tych samych względów Sąd oddalił także wniosek pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka T. K. na okoliczność, kiedy wynajął on lokal przy ulicy (...) w G., zaś odnośnie okoliczności wystąpienia do powoda z wnioskiem o odłączenie licznika gazowego pozostawionego przez poprzedniego najemcę, to Sąd zważył, że w korespondencji mailowej z dnia 07 kwietnia 2020 roku (k. 69 akt) powód potwierdził, że w dniu 17 stycznia 2018 roku pozwana jako odbiorca złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy ze skutkiem na dzień 28 lutego 2018 roku, zaś licznik został zdemontowany w dniu 27 września 2018 roku i okoliczność ta nie była sporna w sprawie. Na żadne z postanowień dowodowych nie złożono zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej I. K. kwoty 1 707,70 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 13 listopada 2019 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem zapłaty za dostarczone pozwanej w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku paliwo gazowe w ilości 836 m 3, swoje roszczenie wywodząc z zawartej między stronami w dniu 17 lutego 2014 roku umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 716) dostarczanie m. in. paliwa gazowego odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji. Umowa taka, na podstawie której odbywa się i sprzedaż, i dostarczanie energii, należy do kategorii umów nazwanych, o której mowa właśnie w art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 716). Natomiast zgodnie z treścią art. 555 k.c. do sprzedaży energii stosuje się przepisy o sprzedaży rzeczy (art. 535 k.c.). Stosownie do art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Stosownie zaś do art. 555 k.c. przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody. Przepis art. 535 k.c. kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwana) zobowiązuj się zapłacić ustaloną za ten towar cenę, zaś umowa sprzedaży rzeczy oznaczonych co do gatunku ma w polskim prawie charakter umowy realnej, to znaczy, że do przeniesienia własności tego rodzaju rzeczy wymagane jest wydanie rzeczy (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 13 kwietnia 2017 roku, sygn. akt I ACa 217/16).

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwana I. K. podnosiła, że wypowiedziała umowę zawartą z powodem oraz zwróciła się do niego o odłączenie licznika gazowego z dniem rozwiązania umowy, tj. z dniem 28 lutego 2018 roku, nie może zatem odpowiadać za zaniedbania ze strony powodowej, a rzekomy odczyt z dnia 28 lutego 2018 roku jest znacznie zawyżony w stosunku do pozostałych z trzech lat obowiązywania umowy i zdaniem pozwanej obrazuje co najwyżej zużycie paliwa gazowego na dzień demontażu licznika, co miało miejsce dopiero we wrześniu 2018 roku.

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że dostarczył i wydał pozwanej zakupiony przez nią gaz w ilości wskazanej na przedłożonej fakturze, a więc wykazania, że powód swoje zobowiązanie zrealizował.

Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku (sygn. akt II PR 313/69) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82, Lex nr 8416). Natomiast zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 28 kwietnia 1975 roku, sygn. akt III CRN 26/75).

W ocenie Sądu powód powyższemu ciężarowi nie sprostał, ponieważ nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałby rzeczywisty stan licznika w lokalu w G. przy ulicy (...) na dzień 28 lutego 2018 roku. Dowodu tego nie może, jak już wskazano powyżej, stanowić tabela zatytułowana „lista dokonanych odczytów” (k. 65 akt). Jest ona bowiem jedynie sporządzoną przez nieustaloną osobę i niepodpisaną tabelą ze wskazaniem rodzaju odczytu i stanu licznika. Wydruk ten w żadnej zaś mierze nie może być dowodem na okoliczność dokonania przez powoda lub operatora systemu dystrybucyjnego odczytu rzeczywistego spornego licznika w dniu 28 lutego 2018 roku i wskazania licznika na ten dzień na poziomie 6 386 m 3, zwłaszcza że pozwana konsekwentnie okoliczność zużycia paliwa gazowego na ten dzień określoną przez powoda kategorycznie i konsekwentnie kwestionowała. Niezależnie od tego zawarte tam dane budzą także poważne wątpliwości co do swej wiarygodności, skoro bowiem w dniu 28 lutego 2018 roku, jak też w dniu 26 września 2018 roku licznik wskazywał 6 386 m 3, to niezrozumiałe jest wskazanie, że zużycie w tym okresie wynosiło 6 m 3.

Dla wykazania ilości dostarczonego pozwanej paliwa gazowego w spornym okresie powód w istocie przedłożył jedynie fakturę numer (...) z dnia 03 listopada 2020 roku tytułem rozliczenia dostarczonego paliwa gazowego w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku. W fakturze tej wskazano przy tym, że w tym okresie zużyto 836 m 3 paliwa gazowego, a stan licznika na dzień 28 lutego 2018 roku wynosił 6 386 m 3.

Nie ma przy tym wątpliwości, że dołączona do pozwu faktura ma charakter dokumentu, z którym nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dokumentów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może wyrokować w oparciu o nie zwłaszcza w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. W takiej sytuacji dokumenty te stanowią samodzielny środek dowodowy, którego moc dowodową Sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ta sama reguła dotyczy przypadku, gdy dokumenty te, tak jak przedłożone faktury, z uwagi na brak podpisu nie stanowią dokumentów w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. będąc wówczas innym środkiem dowodowym, o jakim mowa w art. 309 k.p.c., tym bardziej, że przepisy prawa nie przewidują obowiązku podpisywania faktur.

W niniejszej sprawie jednakże pozwana kwestionowała ilość zużytego paliwa gazowego wskazaną w spornej fakturze za okres od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku, stąd też faktura ta nie mogła stanowić dowodu, że w istocie powód dokonał odczytu licznika w dniu zakończenia umowy i że stan licznika wynosił wówczas 6 386 m 3, a w konsekwencji, że w spornym okresie pozwana zużyła 836 m 3 gazu.

Sąd miał przy tym na uwadze, że wiarygodność wskazanych tam danych podważają wcześniejsze faktury wystawione przez samego powoda, albowiem w dniu 17 października 2018 roku powód wystawił pozwanej fakturę numer (...) tytułem rozliczenia dostarczonego paliwa gazowego w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 26 września 2017 roku wskazując stan licznika na dzień 13 sierpnia 2018 roku: 6 380 m 3 i na dzień 26 września 2018 roku: 6 386 m 3. Następnie faktura ta po reklamacjach ze strony pozwanej, w dniu 29 października 2019 roku została skorygowana fakturą korygującą numer (...), w której wskazano m. in. że w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku zużycie paliwa gazowego zamiast 218 m 3 wskazanych w fakturze numer (...) winno wynosić 0 m 2 oraz skorygowano należność do zapłaty do 0 złotych. W fakturze tej wskazano także stan licznika na dzień 31 sierpnia 2018 roku: 6 382 m 3 i na dzień 26 września 2018 roku: 6 386 m 3.

Powyższe prowadzi do wniosku, że powód wystawiał dokumenty księgowe odnoszące się do tych samych zdarzeń – zużycia paliwa gazowego w okresie od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku wskazując najpierw, że wynosiło ono 218 m 3, a następnie – już w fakturze dochodzonej pozwem – że wynosiło ono 836 m 3. Również niespójnie powód najpierw (w pierwszej wystawionej fakturze) wskazywał, że stan licznika na dzień 26 września 2018 roku wynosił 6 386 m 3, a następnie – już w fakturze dochodzonej pozwem, że był to stan na dzień 28 lutego 2018 roku, a więc na dzień zakończenia umowy stron.

Mając powyższe na względzie w ocenie Sądu powód wbrew ciążącemu na nim rozkładowi ciężaru dowodu określonemu art. 6 k.c. nie wykazał, że w dniu 28 lutego 2018 roku, a więc w dniu zakończenia obowiązywania umowy stron, dokonał on odczytu rzeczywistego licznika gazowego i że odczyt ten w tym dniu wskazywał na zużycie na poziomie 6 386 m 3, a więc w konsekwencji, że w okresie dochodzonym pozwem, tj. od dnia 31 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 roku do lokalu położonego w G. przy ulicy (...) dostarczył i sprzedał pozwanej paliwo gazowe w ilości 836 m 3. Okoliczności ten nie potwierdza bowiem żaden dowód, poza twierdzeniami powoda i przedłożoną fakturą, która jednakże jako dokument prywatny nie korzysta z domniemania zgodności wskazanych tam danych z rzeczywistym stanem rzeczy i które w przypadku ich zaprzeczenia – tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie – wymagają wykazania za pomocą innych środków dowodowych, czego powód reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaniechał.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 716) w zw. z art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario powództwo oddalił.

W punkcie drugim wyroku Sąd stosownie do treści art. 98 k.p.c. obciążył powoda jako stronę przegrywającą to postępowanie kosztami procesu w całości (pozwana nie poniosła żadnych kosztów związanych z procesem).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 20 czerwca 2021 roku