Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Supińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Dorota Moszyk

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2020 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. W. kwotę 2 878,20 złotych ( dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt osiem złotych dwadzieścia groszy) wraz z odsetkami:

-

ustawowymi liczonymi za okres od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

-

ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. W. kwotę 1 954,88 złotych ( jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda K. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 3,23 złotych ( trzy złote dwadzieścia trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wypłaconych ze środków Skarbu Państwa;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 14,54 złotych ( czternaście złotych pięćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wypłaconych ze środków Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI GC 2880/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 05 listopada 2018 roku powód K. W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3 517,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 14 sierpnia 2015 roku, a za którą odpowiedzialność ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, uszkodzeniu uległ pojazd marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) należący do A. K.. Poszkodowany zgłosił szkodę w ramach tzw. bezpośredniej likwidacji szkody w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W., z którym to towarzystwem ubezpieczeń łączyła go również umowa ubezpieczenia autocasco.

Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. nie przeprowadził jednakże postępowania likwidacyjnego w ramach tzw. bezpośredniej likwidacji szkody, albowiem ustalono, że w zdarzeniu brały udział więcej niż dwa pojazdy, co wykluczało możliwość likwidacji szkody w tym trybie.

W związku z tym poszkodowany w dniu 24 sierpnia 2015 roku zgłosił szkodę z ubezpieczenia OC sprawcy szkody w Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.).

Nadto poszkodowany w dniu 28 sierpnia 2015 roku zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu K. W. i wynajął od niego pojazd zastępczy po stawce w kwocie 159,90 złotych brutto za dobę, który użytkował do dnia 13 października 2015 roku, tj. przez 40 dni, albowiem okres 6 dni, tj. d dnia 25 września 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku był okresem przestoju z przyczyn leżących po stronie zakładu naprawczego. Po zakończeniu najmu powód wystawił fakturę numer (...) na kwotę 6 396 złotych (40 dób po stawce w kwocie 159,90 złotych brutto za dobę najmu).

Powód wskazał, że pozwany początkowo zakwalifikował szkodę jako szkodę całkowitą, a następnie decyzją z dnia 28 października 2016 roku przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 18 342,46 złotych obejmujące koszty naprawy pojazdu wynikające z faktury numer (...), a tym samym doszło do zmiany kwalifikacji szkody z całkowitej na szkodę częściową.

Jednocześnie pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi także kwotę 2 878,20 złotych tytułem pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego (18 dni według stawki w kwocie 159,90 złotych brutto, decyzją z dnia 02 grudnia 2015 roku uznał za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego za okres od dnia 28 sierpnia 2015 roku do dnia 07 września 2015 roku, przedłużony o czas 7 dni na zagospodarowanie pozostałości wraku).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 listopada 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 7647/18 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. domagał się oddalenia powództwa wskazując, że po zmianie kwalifikacji szkody ze szkody całkowitej na szkodę częściową wypłacił poszkodowanemu kwotę 18 342,46 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu oraz kwotę 2 878,20 złotych tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany za uzasadniony uznał jedynie okres 18 dni najmu pojazdu podnosząc, że dłuższy okres najmu nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach niniejszej sprawy, poszkodowany bowiem mimo stwierdzonej przez pozwanego w dniu 07 września 2015 roku nieopłacalności naprawy pojazdu, podjął decyzję o jego naprawie. Pozwany uznał więc jedynie okres do podjęcia decyzji oraz okres 7 dni niezbędny na zagospodarowanie pozostałości.

Pozwany wskazał również, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia czasu naprawy pojazdu, bo zgłosił szkodę jednocześnie w dwóch towarzystwach ubezpieczeniowych w trzech trybach. Szkoda likwidowana bowiem była w ramach OC, AC oraz w tzw. bezpośredniej likwidacji szkody. Pozwany po otrzymaniu zgłoszenia szkody otrzymał informację od Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W., że ten ubezpieczyciel prowadzi już postępowanie likwidacyjne w ramach umowy autocasco, wobec czego poszkodowany wprowadził pozwanego w błąd w dniu 28 sierpnia 2015 roku oświadczając, że nie ubiega się o odszkodowanie w innym towarzystwie ubezpieczeniowym. Wskutek tego pozwany odmówił przyznania odszkodowania, gdyż miało być one przyznane przez Towarzystwo (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W., a następnie uiszczone przez pozwanego w ramach regresu. Pozwany dopiero po uzyskaniu informacji o rezygnacji z likwidacji szkody przez poszkodowanego w ramach autocasco, tj. w dniu 22 września 2015 roku mógł wznowić proces likwidacji szkody.

Niezależnie od powyższego pozwany zakwestionował okres najmu wskazując, że poszkodowany zlecił powodowi naprawę pojazdu w dniu 28 sierpnia 2015 roku, a technologiczny czas naprawy nie przekraczał 5 dni. Nadto mimo, że powód znał pełny zakres niezbędnych do naprawy części zamiennych, nie dokonał jednorazowo pełnego zamówienia, lecz etapami w okresie od dnia 24 września 2015 roku do dnia 08 października 2015 roku, kiedy to zamówiono ostatni element. Także bezzasadny jest okres najmu od dnia 10 do 13 października 2015 roku. W ocenie pozwanego za uzasadniony okres najmu uznać można okres od dnia 22 września 2015 roku do dnia 24 września 2015 roku oraz okres od dnia 01 do 09 października 2015 roku, kiedy to skompletowano części i możliwe było ich wbudowanie do pojazdu. Tymczasem pozwany zwrócił koszty najmu za znacznie dłuższy okres, wobec czego powództwo winno ulec oddaleniu w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2015 roku w C. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) należący do A. K..

Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.).

niesporne

Poszkodowany A. K. posiadał ubezpieczenia autocasco pojazdu marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

niesporne

W dniu 17 sierpnia 2015 roku A. K. zgłosił szkodę w pojeździe marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.. Szkoda miała być likwidowana z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody w ramach procedury tzw. bezpośredniej likwidacji szkody.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2015 roku Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. poinformował poszkodowanego A. K. o zakwalifikowaniu zaistniałej szkody w pojeździe marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) jako szkody całkowitej.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2015 roku Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. poinformował poszkodowanego A. K., że nie jest możliwa wypłata świadczenia za uszkodzenie pojazdu, gdyż z bezpośredniej likwidacji szkody nie można skorzystać w przypadku szkód powstałych w wyniku kolizji, w których uczestniczyło więcej niż dwa pojazdy, o ile sprawca wypadku posiada ważną umowę ubezpieczenia zawartą z zakładem ubezpieczeń posiadającym siedzibę w Polsce. Z ustaleń ubezpieczyciela natomiast wynikało, że w zdarzeniu z dnia 14 sierpnia 2015 roku uczestniczyły trzy pojazdy. Jednocześnie ubezpieczyciel poinformował o możliwości likwidacji szkody w ramach dobrowolnego ubezpieczenia autocasco lub o przesłaniu akt szkody na pisemny wniosek poszkodowanego bezpośrednio do ubezpieczyciela pojazdu wskazanego sprawcy w celu realizacji roszczeń.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2015 roku Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. podtrzymał powyższe stanowisko.

pismo z dnia 19 sierpnia 2015 roku – k. 22 akt, ocena techniczna – k. 23-26 akt, pismo z dnia 21 sierpnia 2015 roku – k. 27 akt, pismo z dnia 24 sierpnia 2015 roku – k. 28 akt, zgłoszenie szkody – k. 158-159 akt

W dniu 24 sierpnia 2015 roku poszkodowany A. K. zgłosił szkodę w pojeździe marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) u ubezpieczyciela sprawcy szkody, tj. w Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) i oświadczył, że w związku z przedmiotowym zdarzeniem nie ubiega się o odszkodowanie w innym towarzystwie ubezpieczeniowym.

zgłoszenie szkody – k. 158-159, 306 akt oraz w aktach szkody – k. 187 akt

W dniu 28 sierpnia 2015 roku poszkodowany A. K. zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu i tego samego dnia wynajął od K. W. pojazd zastępczy marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły cenę za najem tego pojazdu w kwocie 130 złotych netto za dobę najmu (159,90 złotych brutto).

W dniu 28 sierpnia 2015 roku poszkodowany A. K. zawarł z K. W. umowę przelewu wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego i kosztów naprawy.

zlecenie naprawy pojazdu – k. 32 akt, umowa o przelew wierzytelności z polisy wraz z aneksem – k. 33 -34 akt, umowa najmu pojazdu zastępczego wraz aneksem – k. 35-36 akt, umowa o przelew wierzytelności z polisy wraz z aneksem – k. 37-38 akt, oświadczenie – k. 41 akt, protokół zamówienia części – k. 90 akt, protokół odbioru części – k. 91 akt, zeznania świadka A. K. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2020 roku – k. 211-214 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:06:40-00:33:04), zeznania powoda K. W. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2020 roku – k. 211-214 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:33:04-00:44:21)

Pismem z dnia 07 września 2015 roku ubezpieczyciel sprawcy szkody, tj. Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) poinformował poszkodowanego A. K. o zakwalifikowaniu szkody w pojeździe marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) jako szkody całkowitej.

Następnego dnia, tj. w dniu 08 września 2015 roku, Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) poinformował K. W., że do zakończenia procesu likwidacji zgłoszonej szkody brakuje dokumentów w postaci pisemnej dyspozycji co do wypłaty odszkodowania podpisanej przez wszystkich właścicieli pojazdu, pisemnego potwierdzenia okoliczności przez sprawcę zdarzenia oraz notatki urzędowej z policji.

W międzyczasie, w dniu 09 września 2015 roku K. W. zlecił wykonanie kosztorysu naprawy i wycenę wartości przedmiotowego pojazdu.

W dniu 11 września 2015 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) zwrócił się do Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z zapytaniem, czy w tym zakładzie ubezpieczeń nie było prowadzone postępowanie likwidacyjne dotyczące pojazdu marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 14 sierpnia 2015 roku.

wydruk korespondencji mailowej – k. 153-155, 157, 161 akt,

W dniu 15 września 2015 roku K. W. przesłał ubezpieczycielowi sprawcy szkody kalkulację naprawy do weryfikacji. W dniu 17 września 2015 roku oraz w dniu 23 września 2015 roku ponowił prośbę o weryfikację kosztorysu naprawy oraz załączył wycenę wartości pojazdu wykonaną przez rzeczoznawcę.

wydruk korespondencji mailowej – k. 82-87, 275-277 akt

Decyzją z dnia 15 września 2015 roku ubezpieczyciel sprawcy szkody, tj. Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) odmówił wypłaty odszkodowania związanego ze szkodą z dnia 14 sierpnia 2015 roku w pojeździe R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) z uwagi na postępowanie związane z likwidacją tej szkody prowadzone w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

Przedmiotowa decyzja została przesłana również K. W. w dniu 24 września 2015 roku.

O powyższej decyzji A. K. miał wiedzę co najmniej od dnia 22 września 2015 roku. A. K. poinformował wówczas również mailowo Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.), że zrezygnował z dochodzenia roszczeń w Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W..

decyzja z dnia 15 września 2015 roku – k. 89, 274 akt, wydruk korespondencji mailowej z dnia 22 września 2015 roku i z dnia 24 września 2015 roku – w aktach szkody – k 187 akt oraz k. 278, 307-308 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 88, 278 akt

Pismem z dnia 16 września 2015 roku Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. poinformował poszkodowanego A. K., że jego roszczenie nie może zostać rozpatrzone w przewidzianym prawem terminie, gdyż ubezpieczyciel nie otrzymał wszystkich wymaganych dokumentów tj. polisy oraz deklaracji formy rozliczenia i numeru rachunku bankowego, a także notatki z policji.

Poszkodowany A. K. zrezygnował ze zgłoszonego w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. roszczenia, co potwierdził mu ubezpieczyciel pismem z dnia 22 września 2015 roku.

pismo z dnia 16 września 2015 roku – k. 163 akt, pismo z dnia 22 września 2015 roku – k. 162 akt

W dniu 25 września 2015 roku K. W. przesłał Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) pismo Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 22 września 2015 roku potwierdzające, że poszkodowany A. K. zrezygnował ze zgłoszonego w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. roszczenia dochodzonego w ramach umowy autocasco.

korespondencja mailowa – w aktach szkody – k. 187 akt

Naprawa pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zakończyła się w dniu 12 października 2015 roku.

Poszkodowany A. K. zwrócił pojazd zastępczy w dniu 13 października 2016 roku.

W dniu 23 października 2015 roku K. W. z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 40 dni wystawił poszkodowanemu A. K. fakturę o numerze (...) na kwotę 5 200 złotych brutto (według stawki w kwocie 130 złotych netto za dobę najmu).

faktura – k. 47 akt, kalendarz najmu pojazdu – k. 43-45 akt, kalendarz naprawy – k. 46 akt, protokół zdania pojazdu – k. 92 akt

Pismem z dnia 21 października 2015 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) przyznał odszkodowanie w kwocie 3 300 złotych uznając, że doszło w sprawie do tzw. szkody całkowitej.

W dniu 23 października 2015 roku K. W. wystawił poszkodowanemu A. K. fakturę numer (...) na kwotę 18 342,46 złotych brutto tytułem kosztów naprawy pojazdu.

W dniu 28 października 2015 roku K. W. przesłał Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) dokumenty dotyczące likwidacji szkody wnosząc o wypłatę odszkodowania w kwocie wynikającej z wystawionej faktury.

decyzja z dnia 21 października 2015 roku – k. 93, 149 akt, potwierdzenie otrzymania przelewu – k. 93a akt, wydruk wiadomości mailowej – k. 95 akt, faktura – k. 94, 113, 155 akt

Decyzją z dnia 02 grudnia 2015 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) przyznał odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 2 878,20 złotych uznając za zasadny okres 18 dni najmu pojazdu zastępczego oraz odmówił weryfikacji przesłanego kosztorysu naprawy pojazdu wskazując, że szkoda jest rozliczona jako szkoda całkowita. Za zasadny uznano okres od dnia rozpoczęcia najmu do dnia 07 września 2015 roku, kiedy poszkodowany otrzymał informację o szkodzie całkowitej oraz okres dodatkowych 7 dni.

decyzja z dnia 02 grudnia 2015 roku – k. 97-98, 152 akt, potwierdzenie otrzymania przelewu – k. 99 akt, wydruk wiadomości mailowej – k. 100 akt

Pismem z dnia 16 maja 2016 roku K. W. wezwał Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) do zapłaty kwoty 18 560,26 złotych, na którą składały się: kwota 15 042,46 złotych tytułem brakującej części kwoty odszkodowania za naprawę pojazdu R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) oraz kwota 3 517,80 złotych tytułem brakującej kwoty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w związku z zaistnieniem przedmiotowej szkody.

Decyzją z dnia 07 czerwca 2016 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i odmówił wypłaty żądanego odszkodowania.

Decyzją z dnia 28 października 2016 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) przyznał odszkodowanie w kwocie 18 342,46 złotych tytułem naprawy przedmiotowego pojazdu i wypłacił kwotę 15 042,46 złotych jako różnicę pomiędzy kwotą kosztów naprawy a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem (w kwocie 3 300 złotych).

wezwanie do zapłaty – k. 101-105 akt, odpowiedź na reklamację – k. 110-111 akt, decyzja z dnia 28 października 2016 roku – k. 114, 151 akt, potwierdzenie przelewu – k. 115 akt

Pismem z dnia 16 listopada 2016 roku K. W. wezwał Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) do zapłaty kwoty 3 517,80 złotych tytułem brakującej kwoty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w związku z zaistnieniem przedmiotowej szkody.

wezwanie do zapłaty z dnia 16 listopada 2016 roku – k. 116-117 akt

Decyzją z dnia 22 stycznia 2018 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) przyznała K. W. kwotę 743,88 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty 15 042,46 złotych stanowiącej dopłatę odszkodowania za naprawę pojazdu (odsetki naliczono za okres od dnia 27 listopada 2015 roku do dnia wypłaty odszkodowania tj. do dnia 31 października 2016 roku).

Decyzją z dnia 28 maja 2018 roku Č. S. z siedzibą w P. (obecnie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w przedmiocie wysokości przyznanego odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego i odmówił dokonania dalszych regulacji finansowych.

decyzja z dnia 22 stycznia 2018 roku – k. 118-120 akt, potwierdzenie przelewu – k. 121 akt, decyzja z dnia 28 maja 2018 roku – k. 127-128 akt

Celowy i uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynajętego na czas naprawy pojazdu uszkodzonego marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) po kolizji z dnia 14 sierpnia 2015 roku wynosił 36 dni i obejmował:

-

okres od dnia 28 sierpnia 2015 roku do dnia 10 września 2015 roku – 13 dni,

-

dzień 15 września 2015 roku – wydanie przez pozwanego decyzji o odmowie wypłaty odszkodowania – 1 dzień,

-

okres od dnia 16 września 2015 roku do dnia 22 września 2015 roku –7 dni,

-

okres od dnia 23 września 2015 roku – 24 września 2015 roku – 2 dni,

-

01 października 2015 roku – 02 października 2015 roku – zamówienie pozostałych części i ich dostawa – 2 dni,

-

03 października 2015 roku – 04 października 2015 roku – dni wolne od pracy – 2 dni,

-

05 października 2015 roku – 09 października 2015 roku – naprawa pojazdu – 5 dni,

-

10 października 2015 roku – 11 października 2015 roku – dni wolne od pracy – 2 dni,

-

12 października 2015 roku – 13 października 2015 roku – 2 dni.

opinia biegłego sądowego M. T. – k. 222-231 akt, częściowo uzupełniające opinie biegłego sądowego M. T. – k. 251-260, 288-290 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, w tym znajdujących się w aktach szkody, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się także, uznając je co do zasady za wiarygodne i spójne, na zeznaniach świadka A. K., który potwierdził, że uszkodzony pojazd marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) został oddany do zakładu naprawczego, jak również, że w okresie naprawy poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego. W pozostałym zakresie zeznania świadka A. K. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, świadek nie posiadał bowiem szczegółowej wiedzy na temat przebiegu naprawy spornego pojazdu. Podobnież zeznania powoda, jakkolwiek uznane za wiarygodne – z uwagi na ich ogólnikowość nie przyczyniły się do wyjaśnienia kwestii spornych w sprawie.

Istotne natomiast znaczenie dla rozstrzygnięcia tychże kwestii w sprawie, tj. uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, miał dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie techniki motoryzacyjnej, kosztorysowania napraw pojazdów oraz wyceny wartości pojazdów M. T. (wraz z opiniami uzupełniającymi). W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych. Nie zawiera ona również wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków.

Biegły sądowy ustalił, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynajętego na czas naprawy pojazdu uszkodzonego marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) wynosił 36 dób.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 10 lipca 2019 roku” (data prezentaty: 2019-07-12, k. 239-241 akt) pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. podniósł, że kwestionuje ustalenia biegłego w powyższym zakresie, gdyż poszkodowany zgłosił szkodę w dwóch towarzystwach ubezpieczeń, tj. w dniu 17 sierpnia 2015 roku w Towarzystwie (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. oraz w dniu 24 sierpnia 2015 roku u pozwanego. W dniu 16 września 2015 roku Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. prowadziło jeszcze postępowanie likwidacyjne, w związku z czym pozwany mógł wydać tylko decyzję odmowną w przedmiocie wnioskowanego odszkodowania. Pozwany zwrócił się do także do tego zakładu ubezpieczeń z zapytaniem o prowadzone postępowanie likwidacyjne i dopiero w dniu 22 września 2015 roku otrzymał informację o rezygnacji poszkodowanego z likwidacji szkody w tymże towarzystwie ubezpieczeń, wobec czego dopiero od tej daty pozwany mógł kontynuować postępowanie likwidacyjne. W ocenie pozwanego zatem doszło do przerwania związku przyczynowego między najmem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego od dnia 28 sierpnia 2015 roku do dnia 22 września 2015 roku, bowiem to działania poszkodowanego wpłynęły bezpośrednio na rozmiar szkody. Jednocześnie pozwany wskazał, że skoro poszkodowany był zdecydowany na naprawę pojazdu, to warsztat naprawczy powinien był rozpocząć kompletowanie części zamiennych już w dniu otrzymania od rzeczoznawcy kalkulacji naprawy, tj. w dniu 14 września 2015 roku, gdyż znał wówczas pełen zakres niezbędnych do naprawy pojazdu części zamiennych i mógł dokonać pełnego, a nie szczątkowego zamówienia. Ponadto pozwany wskazał, że część prac naprawczych związanych z rozbrojeniem pojazdu nastąpiło już w dniu 08 września 2015 roku, wobec czego liczenie chronologicznego czasu naprawy dopiero od skompletowania części zamiennych i rozpoczęcia właściwej naprawy w dniu 05 października 2015 roku jest bezpodstawne.

W uzupełniającej opinii biegły sądowy wskazał, że do przerwania związku przyczynowego między najmem pojazdu zastępczego a odpowiedzialnością pozwanego doszło w momencie poinformowania poszkodowanego, że szkoda nie może być likwidowana w związku z wcześniejszym zgłoszeniem w Towarzystwie (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. (decyzją z dnia 15 września 2015 roku). Od momentu bowiem zgłoszenia szkody pozwanemu poszkodowany mógł być przekonany, że likwidacja przebiega prawidłowo. W takim przeświadczeniu mogły poszkodowanego utrzymywać przeprowadzone przez pozwanego oględziny w dniu 26 sierpnia 2015 roku oraz przesłanie przez pozwanego informacji o uznaniu szkody za szkodę całkowitą w dniu 07 września 2015 roku. W powyższych okolicznościach w ocenie biegłego sądowego najem pojazdu zastępczego w dniach od 16 września 2015 roku do dnia 22 września 2015 roku nie miał związku z likwidacją szkody i uwzględniając ten fakt uznać należałoby, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 29 dób.

Jednocześnie odnosząc się do pozostałych zarzutów kierowanych przez pozwanego, biegły sądowy wskazał, że ostrożność warsztatu w zamawianiu części była uzasadniona w świetle uznania przez pozwanego szkody jako całkowitej, gdyż jeśli szkoda zostałaby ostatecznie rozliczona jako całkowita warsztat lub poszkodowany ponieśliby znaczne straty w związku z zakupem części, za które nie otrzymaliby zwrotu. W tych okolicznościach uzasadnione było zarezerwowanie dni 1-2 października 2015 roku na ostateczne skompletowanie części. Wniosek ten Sąd w pełni podziela, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

Biegły sądowy wskazał również, że jako rozbrojenie pojazdu do oględzin uznaje się demontaż części mogących zasłaniać inne uszkodzenia pojazdu. W przypadku przedmiotowej szkody było to zdemontowanie zderzaka tylnego. Uwzględniając tę czynność, zgodnie z kosztorysem wykonanym na zlecenie warsztatu, zajęłaby ona 0,3 roboczogodziny (połowa czasu na wymianę zderzak i prace dodatkowe przy czujnikach parkowania). Taka czasochłonność stanowi 0,0536 dnia roboczego. Po odjęciu czasu na czynności rozbrojenia od czasochłonności całej naprawy wyliczonej w opinii podstawowej, czas potrzebny na dokończenie naprawy wynosił 6,8214 dnia, a więc dokończenie naprawy rozbrojonego do oględzin pojazdu wymagał nadal 7 dni, który to wniosek Sąd w pełni podziela.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 18 października 2018 roku” (data prezentaty: 2019-10-21, k. 267-271 akt) powód podniósł, że biegły sądowy nie uwzględnił w opinii uzupełniającej w uzasadnionym okresie najmu pojazdu zastępczego okresu od dnia 16 września 2015 roku do dnia 22 września 2015 roku, podczas gdy to pozwany w tym czasie wadliwie prowadził postępowanie likwidacyjne, a fakt prowadzenia w tym czasie równolegle także postępowania likwidacyjnego w innym towarzystwie ubezpieczeń nie ma znaczenia, gdyż pozwany ubezpieczyciel i tak nie podejmował wówczas jakichkolwiek czynności w kierunku zlikwidowania szkody jako częściowej. Ponadto, zdaniem powoda, brak jest dowodu doręczenia poszkodowanemu decyzji pozwanego z dnia 15 września 2015 roku w tymże dniu. Powód wskazał, że decyzja pozwanego w przedmiocie odmowy wypłaty odszkodowania została odebrana przez powoda w dniu 24 września 2015 roku. W świetle powyższego nastąpiła zwłoka pozwanego ubezpieczyciela w przesłaniu swojego stanowiska obejmującego przyczyny odmowy wypłaty odszkodowania w dniach 25 do 24 września 2015 roku.

W uzupełniającej opinii biegły sądowy wskazał, że ocena słuszności powyższych zarzutów powoda należy do oceny Sądu. Biegły sądowy wskazał przy tym, że w przypadku uznania przez Sąd, że do doręczenia poszkodowanemu decyzji z dnia 15 września 2015 roku wydanej przez pozwanego nie doszło w tymże dniu, to uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego winien wynosić 36 dób.

Podzielając słuszność założeń i wniosków biegłego sądowego zawartych w opinii podstawowej i częściowo w opiniach uzupełniających Sąd oparł się na nich uznając, że celowy i ekonomicznie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynajętego na czas naprawy pojazdu uszkodzonego marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) wynosił 36 dni.

W szczególności Sąd podzielił wniosek biegłego sądowego, że okres od dnia 11 września 2015 roku do dnia 14 września 2015 roku (4 dni) należy uznać za zwłokę zakładu naprawczego w postaci opóźnienia w sporządzaniu kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę. Powód na żadnym bowiem etapie postępowania nie wykazał, z jakiego powodu proces wyliczania wysokości szkody przez niezależnego rzeczoznawcę obejmował ten okres, skoro w ocenie biegłego sądowego wykonanie oględzin i sporządzenie kalkulacji naprawy powinno zająć maksymalnie 2 dni, stąd też jedynie ten okres Sąd uznał za uzasadniony (09-10 września 2015 roku oraz 08 września 2015 roku – jako dzień, w którym rozbrojono pojazd i zlecono czynności niezależnemu rzeczoznawcy).

Jednocześnie wskazać należy, że nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwany w dniu 15 września 2015 roku wydał decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania związanego ze szkodą z dnia 14 sierpnia 2015 roku w pojeździe R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) z uwagi na prowadzone równolegle postępowanie związane z likwidacją tej szkody w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. z ubezpieczenia autocasco. Zważyć przy tym należy, że – wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego – w aktach szkody pozwanego brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego doręczenie, czy nadanie tej decyzji poszkodowanemu w dniu jej wydania, w tym w postaci elektronicznej. Z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody wynika natomiast jedynie, że poszkodowany mailem z dnia 22 września 2015 roku poinformował pozwanego w związku z treścią powyższej decyzji, że zrezygnował już z dochodzenia roszczeń z autocasco w tym innym towarzystwie.

Powyższe więc oznacza jedynie, że o przedmiotowej decyzji pozwanego (z dnia 15 września 2015 roku) poszkodowany A. K. miał wiedzę co najmniej od dnia 22 września 2015 roku (skoro w tym dniu się do niej ustosunkował, brak jest zaś dowodu, że zapoznał się z jej treścią we wcześniejszym okresie) i jednocześnie od tego dnia w ocenie Sądu pozwany mógł podjąć dalsze czynności związane z likwidacją szkody. Co więcej, Sąd miał również na uwadze, że w niniejszej sprawie poszkodowany przelał przedmiotową wierzytelność na powoda już w dniu 28 sierpnia 2015 roku, o czym pozwany miał wiedzę (a na co wskazuje prowadzona z powodem korespondencja), zaś przedmiotowa decyzja pozwanego została przesłana powodowi K. W. dopiero w dniu 24 września 2015 roku, w odpowiedzi na co następnego dnia, tj. w dniu 25 września 2015 roku, powód przesłał pozwanemu pismo Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 22 września 2015 roku potwierdzające, że poszkodowany A. K. zrezygnował ze zgłoszonego w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. roszczenia dochodzonego w ramach umowy autocasco.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu pozwalają na uznanie, że w okresie od dnia 16 września 2015 roku do dnia 24 września 2015 roku nie doszło do przerwania związku przyczynowo – skutkowego między najmem pojazdu zastępczego a odpowiedzialnością pozwanego z powodu działań poszkodowanego, albowiem zarówno poszkodowany, jak i nabywca wierzytelności (powód), niezwłocznie – w odpowiedzi na decyzję pozwanego z dnia 15 września 2015 roku – podjęli czynności polegające na poinformowaniu pozwanego o tym, że poszkodowany A. K. zrezygnował z roszczeń z autocasco dochodzonych w innym towarzystwie ubezpieczeń, co też zostało przez nie potwierdzone już w dniu 22 września 2015 roku. Co więcej, sam pozwany w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 10 lipca 2019 roku” (data prezentaty: 2019-07-12) przyznał, że pozwany od tego dnia miał wiedzę o rezygnacji z likwidacji szkody przez poszkodowanego w innym towarzystwie ubezpieczeniowym. W tej sytuacji nie było jakichkolwiek przeszkód, by pozwany podjął dalsze czynności w postępowaniu likwidacyjnym. Sąd miał przy tym na uwadze, że powód nie domagał się zwrotu kosztów najmu za okres od dnia 25 września 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku uznając, że do przestoju w naprawie pojazdu doszło z przyczyn leżących po jego stronie.

W ocenie Sądu uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego obejmował więc:

-

okres od dnia 28 sierpnia 2015 roku do dnia 10 września 2015 roku – 13 dni,

-

dzień 15 września 2015 roku – wydanie przez pozwanego decyzji o odmowie wypłaty odszkodowania – 1 dzień,

-

okres od dnia 16 września 2015 roku do dnia 22 września 2015 roku – brak jest dowodu nadania, czy doręczenia, choćby w formie elektronicznej, decyzji pozwanego z dnia 15 września 2015 roku, a zatem uznać należy, że poszkodowany z całą pewnością zapoznał się z jej treścią w dniu 22 września 2015 roku, bowiem w tym dniu w odpowiedzi na nią mailowo poinformował pozwanego, że zrezygnował z roszczeń z tytułu autocasco dochodzonych w innym towarzystwie ubezpieczeń – w tej sytuacji pozwany mógł już wznowić postępowanie likwidacyjne i podjąć dalsze czynności w jego toku – 7 dni,

-

okres od dnia 23 września 2015 roku – 24 września 2015 roku – w tym czasie powód ponaglał pozwanego w przedmiocie weryfikacji kalkulacji naprawy i w dniu 24 września 2015 roku zamówił pierwszą partię części potrzebnych do naprawy oraz otrzymał od pozwanego decyzję z dnia 15 września 2015 roku – 2 dni,

-

01 października 2015 roku – 02 października 2015 roku – zamówienie pozostałych części i ich dostawa – 2 dni,

-

03 października 2015 roku – 04 października 2015 roku – dni wolne od pracy – 2 dni,

-

05 października 2015 roku – 09 października 2015 roku – naprawa pojazdu – 5 dni,

-

10 października 2015 roku – 11 października 2015 roku – dni wolne od pracy – 2 dni,

-

12 października 2015 roku – 14 października 2015 roku – naprawa pojazdu i przygotowanie do wydania, z tym, że powód domaga się zwrotu kosztów najmu do dnia 13 października 2015 roku, a zatem uznać należy 2 dni.

Za nieuzasadniony zaś uznać należało okres najmu w dniach od 25 września 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku, za który powód nie dochodził zapłaty oraz okres od dnia 11 września 2015 roku do dnia 14 września 2015 roku jako niezasadnie wydłużony czas sporządzania kalkulacji naprawy przez niezależnego rzeczoznawcę, na co wskazał już Sąd w powyższej części uzasadnienia.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie powód K. W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3 517,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części odszkodowania pokrywającego koszty najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki R. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 14 sierpnia 2015 roku.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. kwestionował jedynie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, wysokość stawki czynszu najmu, czy zasadność wynajęcia pojazdu zastępczego nie były sporne.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, a wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. W związku z tym odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela jest taka, do jakiej zobowiązany byłby sprawca szkody, gdyby to od niego powód domagał się naprawienia szkody.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 niniejszego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono. Przepis art. 361 § 2 k.c. statuuje zatem zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Wskazać przy tym należy, że korzystanie z rzeczy nie stanowi samoistnej wartości majątkowej i w każdym przypadku należy badać, czy pozbawienia możliwości korzystania z rzeczy wywołało uszczerbek majątkowy poszkodowanych.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, że pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. początkowo ustalił w pojeździe poszkodowanego A. K. szkodę całkowitą informując go o tym w dniu 07 września 2015 roku. Jednocześnie ostatecznie pozwany zmienił kwalifikację szkody, jaką poniósł poszkodowany, zmieniając ją ze szkody całkowitej na szkodę częściową, przy czym nastąpiło to dopiero decyzją z dnia 28 października 2016 roku. Poza sporem pozostawała przy tym okoliczność, że poszkodowany od dnia 28 sierpnia 2015 roku do dnia 13 października 2015 roku, a więc w okresie poprzedzającym decyzję ubezpieczyciela o zmianie kwalifikacji szkody, korzystał z pojazdu zastępczego i wierzytelność z tego tytułu została scedowana na powoda.

W orzecznictwie poświęconemu zasadności ponoszenia kosztów przez ubezpieczyciela za wynajem samochodu zastępczego w przypadku szkody całkowitej ukształtował się pogląd, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita). Okres ten może obejmować także koszty najmu pojazdu zastępczego do chwili zapłaty odszkodowania (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 września 2004 roku, sygn. akt IV CK 672/03, oraz w uzasadnieniu uchwały z dnia 22 lipca 2013 roku, sygn. akt III CZP 76/13). Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z zastrzeżeniem jednak, że najem uzasadniony jest jedynie za okres między dniem zniszczenia a dniem, w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy niż za czas do zapłaty odszkodowania, a w przypadku naprawy samochodu za okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu – w przypadku szkody częściowej (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 05 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03).

W zaistniałym stanie faktycznym pozwany ubezpieczyciel początkowo zakwalifikował szkodę A. K. jako całkowitą, a zatem poszkodowany, w świetle takiego stanowiska pozwanego, uprawniony był do wynajmu pojazdu zastępczego na czas uwzględniający okres na zagospodarowanie tzw. pozostałości lub do wypłaty odszkodowania. Jednocześnie z materiału dowodowego wynika, że poszkodowany nie nabył nowego samochodu do czasu zakończenia umowy najmu pojazdu zastępczego i pomimo stanowiska pozwanego (o szkodzie całkowitej) podjął decyzję o jego naprawie. Trudno jest jednak z tego powodu czynić zarzuty wobec poszkodowanego, skoro to wyłącznie od jego autonomicznej decyzji zależało to, w jaki sposób przywrócił on poprzedni stan swego majątku (sprzed wypadku).

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że zmiana kwalifikacji szkody, która miała miejsce w niniejszej sprawie, powoduje także zmianę w zakresie uznanego za uzasadniony okresu najmu pojazdu zastępczego. Skoro bowiem ostatecznie pozwany ubezpieczyciel zmienił kwalifikację szkody, powoduje to również konieczność przyjęcia zasad związanych z najmem pojazdu zastępczego w związku z likwidacją takiej szkody (częściowej). W takim zaś przypadku zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmują okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 05 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03).

Jak już wskazano w powyższej części uzasadnienia okres najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie od dnia 11 września 2015 roku do dnia 14 września 2015 roku (4 dni) należy uznać za zwłokę zakładu naprawczego w postaci opóźnienia w sporządzaniu kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę. Powód na żadnym bowiem etapie postępowania nie wykazał, z jakiego powodu proces wyliczania wysokości szkody przez niezależnego rzeczoznawcę obejmował ten okres, skoro w ocenie biegłego sądowego wykonanie oględzin i sporządzenie kalkulacji naprawy powinno zająć maksymalnie 2 dni, stąd też jedynie ten okres Sąd uznał za uzasadniony (09-10 września 2015 roku oraz także dzień 08 września 2015 roku – jako dzień, w którym rozbrojono pojazd i zlecono czynności niezależnemu rzeczoznawcy).

Jednocześnie wskazać należy, że nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwany w dniu 15 września 2015 roku wydał decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania z uwagi na prowadzone równolegle postępowanie związane z likwidacją tej szkody w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.. Zważyć przy tym należy, że – wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego – w aktach szkody pozwanego brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego choćby nadanie tej decyzji poszkodowanemu w dniu jej wydania, w tym w postaci elektronicznej. Z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody wynika natomiast jedynie, że poszkodowany mailem z dnia 22 września 2015 roku poinformował w związku z treścią powyższej decyzji, że zrezygnował już z dochodzenia roszczeń z autocasco w tym innym towarzystwie.

Powyższe więc oznacza jedynie, że o przedmiotowej decyzji pozwanego (z dnia 15 września 2015 roku) poszkodowany A. K. miał wiedzę co najmniej od dnia 22 września 2015 roku, brak jest bowiem dowodu na to, że z przedmiotową decyzją poszkodowany zapoznał się wcześniej (brak jest w aktach szkody dowodu wysłania tej decyzji za pośrednictwem maila), jednocześnie od tego dnia w ocenie Sądu pozwany mógł podjąć dalsze czynności związane z likwidacją szkody. Co więcej, Sąd miał również na uwadze, że w niniejszej sprawie przedmiotowa decyzja pozowanego została przesłana powodowi jako nabywcy wierzytelności dopiero w dniu 24 września 2015 roku, w odpowiedzi na co następnego dnia, tj. w dniu 25 września 2015 roku, powód przesłał pozwanemu pismo Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 22 września 2015 roku potwierdzające, że poszkodowany A. K. zrezygnował ze zgłoszonego w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. roszczenia dochodzonego w ramach umowy autocasco.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu pozwalają na uznanie, że w okresie od dnia 16 września 2015 roku do dnia 24 września 2015 roku nie doszło do przestoju w postępowaniu likwidacyjnym z powodu działań, czy zaniechań poszkodowanego, albowiem zarówno poszkodowany, jak i nabywca wierzytelności (powód), niezwłocznie – w odpowiedzi na decyzję pozwanego z dnia 15 września 2015 roku – podjęli czynności polegające na poinformowaniu pozwanego o tym, że poszkodowany A. K. zrezygnował z roszczeń z autocasco dochodzonych w innym towarzystwie ubezpieczeń, co też zostało przez nie potwierdzone już w dniu 22 września 2015 roku. Co więcej, sam pozwany w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 10 lipca 2019 roku” (data prezentaty: 2019-07-12) przyznał, że pozwany od tego dnia miał wiedzę o rezygnacji z likwidacji szkody przez poszkodowanego w innym towarzystwie ubezpieczeniowym. W tej sytuacji nie było jakichkolwiek przeszkód, by pozwany od tego dnia podjął dalsze czynności w postępowaniu likwidacyjnym.

Jednocześnie Sąd podzielił opinię biegłego sądowego, że ostrożność warsztatu w zamawianiu części była uzasadniona w świetle uznania przez pozwanego szkody jako całkowitej. Podkreślić bowiem należy, iż w momencie podejmowania przez poszkodowanego decyzji o wynajmie pojazdu zastępczego poszkodowany nie miał wiedzy o sposobie zlikwidowania szkody przez ubezpieczyciela. Postulat minimalizacji szkody nie ma charakteru bezwzględnego i w kontekście normy z art. 361 § 1 k.c. nie może być odczytywany jako konieczność podejmowania wszelkich, nawet wiążących się dla poszkodowanego z wysokim ryzykiem, czynności po to, by usunięcie szkody nastąpiło w jak najkrótszym terminie. Poszkodowany winien działać w ramach należytej staranności, w sposób lojalny wobec osoby odpowiedzialnej za naprawienie szkody, co nie oznacza konieczności podjęcia działań z narażeniem na uszczerbek swoich uzasadnionych interesów. Opisany ciąg zdarzeń, jakie miały miejsce w rozpatrywanej sprawie, w ocenie Sądu nie pozwala na przyjęcie, że powód działał w sposób opieszały, w nieusprawiedliwiony wydłużając okres najmu pojazdu (poza okresem, który sam powód wskazuje jako zawiniony z jego winy przestój i za który nie domaga się zapłaty oraz poza wydłużonym okresem ustalania wysokości szkody przez niezależnego rzeczoznawcę). Ocena, czy poszkodowany winien niezwłocznie przystąpić do usunięcia w pełni szkody nie może być dokonana w oderwaniu od ryzyka, czy i w jakim zakresie ubezpieczyciel przyjmie odpowiedzialność za szkodę oraz w jakiej wysokości (tak również Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w wyroku z dnia 02 listopada 2015 roku, sygn. akt III C 842/15). Decyzja ubezpieczyciela w tym zakresie może bowiem wpływać na decyzję np. co do rodzaju części użytych do naprawy, niezależnie od samej decyzji o naprawieniu pojazdu, tym bardziej, że powód kilkukrotnie ponaglał zakład naprawczy o weryfikację przestawionej kalkulacji naprawy.

Sąd miał na uwadze, że zakład naprawczy zamówił pierwszą partię części potrzebnych do naprawy w dniu 24 września 2015 roku, a kolejne części – w dniu 01 października 2015 roku, przy czym otrzymał je już następnego dnia i po dniach wolnych od pracy przystąpił do naprawy. Jednocześnie należało mieć na uwadze, że za okres od dnia 25 września 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku powód nie domaga się zwrotu kosztów najmu. W tej sytuacji nawet gdyby dokonano zamówienia wszystkich części potrzebnych do naprawy w dniu 24 września 2015 roku, zasadnym byłoby i tak uwzględnienie 2 dni na oczekiwanie na ich dostarczenie.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, iż pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zobowiązany był do zwrotu kosztów najmu stanowiących iloczyn uzasadnionego okresu najmu (36 dni) oraz stawki w kwocie 159,90 złotych brutto, a zatem kwoty 5 756,40 złotych.

Powód, mimo iż rzeczywisty okres najmu pojazdu zastępczego trwał 46 dni, domagał się zwrotu kosztów najmu za okres 40 dni. Pozwany z tytułu najmu pojazdu zastępczego wypłacił już powodowi kwotę 2 878,20 złotych, a zatem żądanie powoda było zasadne w zakresie kwoty 2 878,20 złotych (5 756,40 złotych – 2 878,20 złotych).

Uwzględniając powyższe, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 659 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 481 k.c. zasądził od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. W. kwotę 2 878,20 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne, Sąd oddalił je w punkcie drugim wyroku na podstawie wymienionych wyżej regulacji w zw. z art. 6 k.c. stosowanym a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie trzecim wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c.

W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 81,82%, a pozwany w 18,18%.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły 2 593 złotych (opłata sądowa od pozwu – 176 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 900 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych i wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 1 500 złotych).

Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 917 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 900 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych).

Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 2 121,59 złotych (81,82% z kwoty 2 593 złotych), zaś pozwanemu – w kwocie 166,71 złotych (18,18% z kwoty 917 złotych). Po skompensowaniu obu powyższych kwot pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 1 954,88 złotych, którą Sąd zasądził na jego rzecz w punkcie trzecim wyroku.

Mając na uwadze także wynik sprawy Sąd w punkcie czwartym oraz piątym wyroku nakazał ściągnąć odpowiednio od powoda oraz od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 3,23 złotych i 14,54 złotych jako równowartość (odpowiednio 18,18% i 81,82%) pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego w części niepokrytej zaliczką, tj. w kwocie 17,77 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 20 września 2020 roku