Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII P 750/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Katarzyna Błażejowska

Ławnicy:

Ewa Orcholska, Elżbieta Rynkowska

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Artur Kluskiewicz

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2021 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko Gminnemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w S.

o przywrócenie do pracy

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Ewa Orcholska Sędzia Katarzyna Błażejowska Elżbieta R.

Sygn. akt VII P 750/20

UZASADNIENIE

Powódka A. M. wniosła do tutejszego Sądu pozew przeciwko Gminnemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w S., w którym domagała się uznania bezskuteczności rozwiązania z nią umowy o pracę oraz przywrócenie jej do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w S.. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, z ewentualnymi kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych lub według zestawienia kosztów.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 7 grudnia 2020 r. otrzymała od pracodawcy świadectwo pracy, w którym wskazano informację o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit b Kodeksu pracy. O powyższym fakcie dowiedziała się dopiero z treści tego dokumentu.

W odpowiedzi na powyższe pozwany pracodawca wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu oraz ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, iż powódka dowiedziała się o rozwiązaniu z nią umowy o pracę dopiero ze świadectwa pracy otrzymanego dnia 7 grudnia 2020 r. Powódka jest w posiadaniu pisma skierowanego do niej w dniu 24 listopada 2020 r. zatytułowanego, jako „rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia”, które skierowano na adres zamieszkania powódki listem poleconym i które odebrała w dniu 26 listopada 2020 r. W związku z powyższym rozwiązanie z nią umowy o pracę było skuteczne i zgodne z prawem.

Sąd ustalił, co następuje:

A. M. w okresie od 16 listopada 1992 r. do 26 listopada 2020 r. zatrudniona była w Gminnym Ośrodku Pomocy Społecznej w S. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Przez okres zatrudnienia powódka wykonywała pracę na różnych stanowiskach. Od dnia 1 stycznia 2006 r. pełniła obowiązki Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w S., a w dniu 11 września 2006 r. Wójt (...) powołał ją na stanowisko kierownika.

Okoliczności bezsporne

Powódka od dnia 22 lutego 2020 r. była niezdolna do pracy z powodu choroby. Z dniem 23 sierpnia 2020 r. wykorzystała pełny okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni. W dniu 15 września 2020 r. decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych otrzymała prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 24 sierpnia 2020 r. do 21 listopada 2020 r. Kolejnymi decyzjami Zakładu otrzymała prawo do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 19 lutego 2021 r., a następnie do dnia 19 czerwca 2021 r.

Pracodawca ze względu na długotrwałą się niezdolność, co pracy powódki postanowił rozwiązać z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia. W oświadczeniu z dnia 24 listopada 2020 r. powołał się na ww. okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę. Pismo zostało nadane listem poleconym tego samego dnia. Przesyłkę zarejestrowano nadając jej numer nadawczy (...) i została ona doręczona w dniu 26 listopada 2020 r. poprzez wrzut listu do skrzynki oddawczej adresata, bez uzyskiwania podpisu. Taki sposób doręczania korespondencji był możliwy ze względu na panującą sytuację epidemiczną. Oświadczenie zostało skutecznie doręczone powódce.

Następnie pracodawca sporządził świadectwo pracy powódki oraz wysłał je również listem poleconym. Przesyłkę (...) doręczono w dniu 7 grudnia 2020 r. Odbiór przesyłki potwierdził podpisem przebywający pod tym samym adresem mąż powódki M. M. (1).

Dowód: decyzja ZUS z 15.09.2020 r. – k. 18, decyzja ZUS z 10.11.2020 r. – k. 20, oświadczenie pracodawcy z 24.11.2020 r. z potwierdzeniem nadania – k. 88-89, pismo Poczty Polskiej S.A. z 27.04.2021 r. – k. 153, pismo Poczty Polskiej S.A. z 24.05.2021 r. – k. 182, zeznania N. T. – k. 189-190, przesłuchanie za stronę pozwaną M. C. – k. 191-192, częściowo przesłuchanie powódki – k. 190-191

Jednomiesięczne wynagrodzenie A. M., liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy było równe kwocie 8.047,70 zł brutto.

Dowód: wyliczenie wynagrodzenia powódki – k. 56

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty zebrane w toku postępowania, które nie budziły wątpliwości, co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Należy podkreślić, że żadna ze stron nie zakwestionowała wiarygodności tych środków dowodowych. Ponadto ustalając stan faktyczny sprawy Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadka N. T., której dał wiarę w całości.

Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania stron – powódki oraz stającego za pozwanego Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w S. w osobie M. C.. Przedstawicielowi strony pozwanej Sąd przyznał wiarygodność, natomiast w ocenie Sądu powódka wiarygodna była jedynie w zakresie okoliczności bezspornych oraz korelujących z pozostałym materiałem dowodowym.

Wskazać w szczególności należy, iż nie potwierdziły się te jej słowa odnośnie powzięcia informacji o zwolnieniu dopiero z treści otrzymanego świadectwa pracy. Z wiarygodnych zeznań N. T. oraz przedłożonego przez pozwanego potwierdzenia nadania przysyłki wynikało, iż dokument ten został w rzeczywistości sporządzony i przesłany na aktualny adres zamieszkania A. M.. Sąd zwrócił się również do Poczty Polskiej S.A. Urzędu Pocztowego w N. 1 z prośbą o podanie, kto odebrał nadaną powódce w dniu 24 listopada 2020 r. przesyłkę. W odpowiedzi na zobowiązanie Poczta poinformowała, że doręczenie przesyłki nastąpiło w dniu 26 listopada 2020 r. poprzez wrzucenie listu do skrzynki oddawczej adresata, bez uzyskiwania podpisu. W takim przypadku mogła zapoznać się z treścią przedmiotowego oświadczenia. Tym bardziej, że jak sama wskazywała, odbierała w tym czasie również inną korespondencję i nie było żadnych problemów z jej doręczeniem. Ponadto na jej wiarygodność rzutowały również składane przez nią oświadczenia, iż świadectwo pracy odebrała w dniu 7 grudnia 2020 r. osobiście. Natomiast z przedłożonej przez Urząd Pocztowy w N. informacji wynikało, że odbiór przesyłki potwierdził podpisem przebywający pod tym samym adresem mąż powódki.

Powyższe skutkowało zatem uznaniem niewiarygodności powódki w tym zakresie. Zwrócić uwagę należy również na to, że powódka jest doświadczonym urzędnikiem, z wieloletnim stażem na stanowiskach kierowniczych. Jest osobą wykształconą i w niniejszej sprawie występowała z powodzeniem bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika. Również sama podkreślała, iż na zajmowanym przez siebie stanowisku wykonywała wobec pracowników czynności wynikające ze stosunku pracy. Mogła ona odebrać korespondencję i z pewnością to uczyniła, lecz mając świadomość, iż doręczenie przez pocztę przesyłki bezpośrednio do jej skrzynki bez uzyskiwania podpisu może zostać łatwo zakwestionowane, postanowiła świadczyć nieprawdę w tym zakresie.

Sąd wskazuje ponadto, iż na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadków D. G., A. W., M. M. (2), R. J., M. N., E. M., B. U., A. T., E. B., O. B., J. L., H. L., B. Ł. jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadkowie mieli zeznawać przede wszystkim na okoliczność stosowania wobec powódki mobbingu. Sąd wskazuje, iż sprawa dotyczyła jedynie oceny zgodności z prawem rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu niezdolności pracownika do pracy. Prowadzenie postępowania dowodowego w tym kierunku było więc zbędne i jako takie nie miałoby istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia dotyczącego stanowiącej główną oś sporu w sprawie.

Przechodząc do omówienia kwestii prawnej Sąd wskazuje, iż zgodnie z art. 53 § 1 pkt 1 lit b k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

W przypadku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 k.p. zastosowanie znajdują wymogi formalne przewidziane w art. 30 § 3–5 k.p. Są nimi: zachowanie formy pisemnej, a także podanie do wiadomości pracownika przyczyny rozwiązania umowy oraz pouczenie o prawie odwołania do sądu pracy.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest jednostronną czynnością prawną. Dlatego przykładowo odmowa pracownika przyjęcia pisma pracodawcy o wypowiedzeniu umowy nie ma znaczenia, jeśli tylko adresat mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Oświadczenie pracodawca może również wysłać pocztą, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Jeśli wypowiedzenie lub oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia przesyłane jest pocztą do pracownika, wywołuje skutki z chwilą doręczenia przesyłki. Jeśli pracownik jej nie odbiera, dwukrotne awizowanie przesyłki poleconej zawierającej oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy stwarza domniemanie faktyczne możliwości zapoznania się przez pracownika z jego treścią. Oznacza to, że przesyłka taka została skutecznie doręczona, a na pracowniku spoczywa ciężar dowodu braku możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia pracodawcy (wyrok SN z dnia 5 października 2005 r., I PK 37/05, OSNP 2006, Nr 17–18, poz. 263). Złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia jest skuteczne także wówczas, gdy pracownik, mając realną możliwość zapoznania się z jego treścią, z własnej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawierającej to oświadczenie (wyrok SN z dnia 11 grudnia 1996 r., I PKN 36/96, OSNAPiUS 1997, Nr 14, poz. 251). Ten dzień jest zatem jednocześnie datą rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W świetle zgromadzonych dowodów, w ocenie Sądu jasne jest, że powyższemu powódka nie sprostała i nie udowodniła w żadnym wypadku, iż nie mogła zapoznać się z treścią przedmiotowego oświadczenia. Argumentacja powódki, iż dopiero w dniu 7 grudnia 2020 r. dowiedziała się o rozwiązaniu z nią umowy o pracę, wobec pozostałych wiarygodnych dowodów, okazała się nieprawdziwa, a ona sama niewiarygodna.

Wskazać ponadto należy, iż nieprawidłowe było stanowisko powódki dotyczące powołania jej na stanowisko Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej. Podkreślić trzeba, iż nie zawsze użyty przez ustawodawcę termin "powołanie" stanowi podstawę nawiązania stosunku pracy w rozumieniu art. 68 k.p. Jak wskazuje orzecznictwo, za przepisy odrębne, o których mowa w art. 68 k.p., można uznać tylko takie, które regulują status prawny (ogół praw i obowiązków pracowniczych) pracownika zatrudnionego na podstawie powołania (por. wyr. WSA w Kielcach z dnia 27 kwietnia 2011 r., II SA/Ke 178/11, Legalis nr 377069). Także Sąd Najwyższy stwierdził, że w przepisach prawa termin "powołanie" występuje w różnych znaczeniach. W niektórych wypadkach oznacza podstawę do nawiązania stosunku pracy, a w innych – czynność czysto techniczną (powierzenie stanowiska), co w piśmiennictwie prawniczym określa się jako "powołanie pozorne", w którym pod sformułowaniem "powołuje" kryje się inna podstawa nawiązania stosunku pracy. Natomiast w razie wątpliwości dotyczących podstawy nawiązania stosunku pracy w konkretnym przypadku należy uwzględniać szerszy kontekst danej regulacji prawnej (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 4 listopada 2008 r., II PK 78/08, OSNP 2010, Nr 7–8, poz. 89).

Powódka niewątpliwie była pracownikiem samorządowym. Zgodnie bowiem z art. 123 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. ustawy o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 ze zm.) prawa i obowiązki pracowników zatrudnionych w samorządowych jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej regulują przepisy o pracownikach samorządowych. W domyśle chodzi o ustawę z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 1282). Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 pkt 2 tej ustawy katalog pracowników samorządowych zatrudnianych na podstawie powołania ogranicza się do zastępcy wójta (burmistrza, prezydenta miasta), skarbnika gminy, skarbnika powiatu i skarbnika województwa. W punkcie 3 powołanego przepisu wskazano z kolei, że pozostali pracownicy samorządowi zatrudniani są na podstawie umowy o pracę, a więc również powódka zatrudniona na stanowisku Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej zatrudniona była na podstawie umowy o pracę.

Mając na względzie powyższe Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku z uwzględnieniem wyniku sprawy, którą powódka przegrała w całości. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniosła strona pozwana składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika i z tego tytułu zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180 zł. Wysokość przyznanych pozwanej kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

O odsetkach od zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 1 zd. 1 k.p.c. zgodnie, z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sędzia Katarzyna Błażejowska