Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 103/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 20 stycznia 2021 roku w sprawie II K 248/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez ustalenie , że oskarżony zachował całkowitą obojętność w zabezpieczeniu pożywienia hodowanym kaczkom , że stopień społecznej szkodliwości czynu co do postaci zamiaru i motywacji sprawcy jest znaczny , co doprowadziło do naruszenia prawa materialnego i niezasadnego zakwalifikowania jego zachowania jako wyczerpującego kwalifikowane zachowanie przewidziane w art. 35 ust 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt , mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających przede wszystkim z wyjaśnień oskarżonego , ujawnionego oraz zebranego materiału dowodowego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustawa o ochronie zwierząt definiuje pojęcie szczególnego okrucieństwa jako przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących się drastycznością form i metod, a zwłaszcza działanie w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania (art. 4 pkt 12 ). Ta definicja pozwala również (w pewnym stopniu) na przeprowadzenie granicy pomiędzy zabiciem niehumanitarnym , a zabiciem zwierzęcia ze szczególnym okrucieństwem; to, co nie stanowi jeszcze szczególnego okrucieństwa (implikującego odpowiedzialność z art. 35 ust. 2 ), w pewnych przypadkach może być ujmowane jako zabicie niehumanitarne (skutkujące odpowiedzialnością z art. 35 ust. 1 ) . Zdaniem M. W. za działanie ze szczególnym okrucieństwem należy uznać sytuację, gdy zachowanie sprawcy znacznie wykracza poza potrzebę realizacji zamierzonego skutku w postaci odebrania życia zwierzęciu, w szczególności gdy są one całkiem niepotrzebne do osiągnięcia tego skutku. Jak podkreśla autor: „Chodzi zwłaszcza o takie działanie, przy którym sprawca, poza czynnością prowadzącą wprost do pozbawienia życia, wykonuje – jeszcze przed pozbawieniem życia – czynności powodujące cierpienia ofiary, fizyczne (np. tortury) lub psychiczne (a często oba naraz), które zaspokajają określone potrzeby sprawcy, względnie realizowane są bez żadnego istotnego powodu” . W doktrynie wskazuje się (na gruncie art. 148 § 2 k.k.), że szczególne okrucieństwo można oceniać z różnych punktów widzenia: skutków (znaczna dolegliwość fizyczna lub inne następstwa czynu), proporcji nasilenia przemocy do stawianego oporu, szczególnie zabarwionego zamiaru sprawcy, sposobów i rodzaju działania sprawcy oraz od strony psychologicznej – szczególne okrucieństwo jako cecha osobowości sprawcy . W wyroku SA w Gdańsku z 15.10.2015 r., II AKa 319/15 , zasadnie stwierdzono, że szczególne okrucieństwo oznacza więcej niż typowo naganny sposób pozbawienia życia. Chodzi więc o szczególnie drastyczny i brutalny sposób działania, powodowanie śmierci na raty, połączone z zadawaniem ofierze niepotrzebnych dodatkowych cierpień, torturowanie, maltretowanie, męczenie, zabicie w sposób okrutny; sposób zabicia wiąże się zatem z dodatkowymi cierpieniami, zbędnymi z punktu widzenia osiągnięcia skutku w postaci śmierci. Gdy chodzi o znęcanie się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem, to wydaje się, że cecha „szczególnego okrucieństwa” w zachowaniu sprawcy wiąże się nie tyle ze skutkami czynu, ile przede wszystkim z rodzajem i sposobem działania. Cecha ta powinna więc być rozpatrywana zawsze in concreto, w odniesieniu do danego zwierzęcia, przy uwzględnieniu m.in. jego stanu zdrowia. Różnica między znęcaniem się, o którym jest mowa w art. 35 ust. 1a , a szczególnym okrucieństwem określonym w art. 35 ust. 2 wyraża się w natężeniu dolegliwości zadawanych konkretnemu zwierzęciu . Należy zauważyć, że ustawa o ochronie zwierząt mówi o „okrutnych metodach w chowie lub hodowli zwierząt” (art. 4 pkt 7) oraz o „okrutnym traktowaniu” zwierząt (art. 4 pkt 8), definiując te pojęcia . Owe okrutne metody w chowie lub hodowli zwierząt czy okrutne traktowanie zwierząt zazwyczaj będą mogły implikować odpowiedzialność sprawcy za znęcanie się nad zwierzętami, jednakże – z reguły – nie będą prowadziły do odpowiedzialności z art. 35 ust. 2 , ponieważ dla bytu tego przestępstwa nie wystarczy zaistnienie okrucieństwa wobec zwierząt; owo okrucieństwo musi być kwalifikowane – czyli szczególne. Jak zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 11.07.2012 r., II AKa 99/12 : „Pojęcie «szczególnego okrucieństwa» ma charakter ocenny. Winno być odnoszone do zachowania wyjątkowo drastycznego i odrażającego, przy czym znamieniem kwalifikującym jest nie samo «okrucieństwo» (zwykłe okrucieństwo), lecz okrucieństwo «szczególne», które jest określeniem stopniowalnym tego znamienia” .Przestępstwo stypizowane w art. 35 ust. 2. ma charakter powszechny oraz może zostać popełnione tylko umyślnie, zarówno w formie działania, jak i zaniechania. Należy jednak zauważyć, że szczególne okrucieństwo jest znamieniem zawierającym nie tylko element przedmiotowy, ale też podmiotowy, wskazujący na szczególne nastawienie sprawcy - patrz M. M. ( red. ) Komentarz do niektórych przepisów ustawy o ochronie zwierząt. Pozakodeksowe przestępstwa przeciwko zasobom przyrody i środowisku. Komentarz (...) 2017.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy , sąd odwoławczy analizując wnikliwie postawę oskarżonego w okresie zarzucanego mu czynu , przyznał rację skarżącemu , iż nie można w zachowaniu P. G. dostrzec działań , które w istocie obliczone były z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień hodowanych przez niego kaczek czy czasu ich trwania. Nie sposób bowiem w realiach przedmiotowej sprawy obronić tezy sądu I instancji , iż w/w w zaistniałej sytuacji zachował ,, całkowitą obojętność woli ''. Niewątpliwie natomiast przerosła ona tego doświadczonego hodowcę ( patrz załączone do akt sprawy dyplomy i wyróżnienia k 331-346 ) , któremu poszczególne firmy ( P. , T. , A. ) odmawiały sprzedaży paszy na kredyt w związku z jego zadłużeniami i obciążeniami. Ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów wynikało natomiast , że podjął on w tej tragicznej sytuacji , nieskuteczne jak się potem okazało działania , które zmierzały jednak do wykarmienia hodowanych kaczek poprzez zmniejszenie im porcji pokarmu , czy podawanie im otręb pszennych , jakie w miarę posiadanych skromnych zasobów finansowych dla nich kupował. Cały czas poił je także wodą , której im nie brakowało. Trudno więc w tym stanie rzeczy dostrzec w działaniach oskarżonego czynności , które by w sposób wyszukany lub powolny, obliczone były z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania , jak wymaga tego przepis ustawy. Co istotne z zeznań K. W. , który sprawował opieką weterynaryjną nad tą fermą do dnia 12 listopada 2019 roku wynikało , że jej właściciel zapewniał kaczkom wtedy dobre warunki bytowe i stosował się do jego zaleceń oraz wytwórni pasz , która dostarczała mu paszę , stąd też płynie logiczny wniosek , że na późniejszą sytuację hodowanych zwierząt i w efekcie ich skraje niedożywienie , niewątpliwie wpłynęła jednak skomplikowana sytuacja ekonomiczna P. G. ,a nie jego chęć zadawania tym zwierzętom zbędnego bólu czy cierpienia. Zgodzić się więc należy z apelującym , że poczynione w sprawie ustalenia wykluczają sformułowaną przez sąd meritii w/w tezę , gdyż materiał dowodowy nie wskazuje jednak na to by w/w złośliwie i w sposób ukierunkowany na specjalne zadawanie bólu , znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad zwierzętami. Oczywiście elementarnym zaniedbaniem oskarżonego było nie powiadomienie o zaistniałej tragicznej sytuacji hodowanych przez niego zwierząt odpowiednich instytucji do tego powołanych (Powiatowej Inspekcji Sanitarnej , czy nawet wójta gminy ) lub też zwrócenie się o wsparcie i pomoc do Ośrodka Doradztwa Rolniczego , czy firmy kontraktującej ( patrz § 9 i 10 umowy k 66 ).Wynikało to jednak raczej z jego nieporadności , czy pogubienia się w skomplikowanej sytuacji w jakiej ostatecznie się znalazł. Jak wyjaśniał bowiem w toku postępowania liczył na to , że w międzyczasie dostawcy paszy pozytywnie go jednakże zweryfikują i uzyska od nich pokarm dla kaczek. W ocenie sądu odwoławczego oskarżony zdawał sobie jednak wówczas doskonale sprawę ze swej sytuacji finansowej , wobec czego nadzieja taka nie miała zupełnego oparcia w jego realiach ekonomicznych i miała w związku z tym w istocie charakter ,,życzeniowy'' .W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy uznał , że P. G. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art 35 ust1a w/w ustawy , nie zapewnił bowiem hodowanym zwierzętom odpowiedniej ilości pokarmu ,a nie sposób było uznać , by nie wiedział w jaki sposób prowadzić hodowlę zwierząt gospodarskich skoro zajmował się tym od wielu lat. Poza tym właściwe warunki bytowania poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich określone są w dwóch rozporządzeniach ( Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi - z 15 lutego 2010 roku w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich , dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej oraz z dnia 28 czerwca 2010 roku w sprawie minimalnych warunków utrzymywania gatunków zwierząt gospodarskich innych niż te , dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej ).Przepisy obu rozporządzeń precyzyjnie i szczegółowo określają , w jakich warunkach należy utrzymywać poszczególne gatunki zwierząt gospodarskich oraz regulują kwestie częstotliwości karmienia i pojenia zwierząt , warunki sanitarno-higieniczne , czy też wymiary i obsadę stanowisk.

Wniosek

O warunkowe umorzenie postępowania -przy przyjęciu , iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu opisanego w art. 35 ust 1 w zw. ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Okoliczności ujawnione w sprawie , wbrew twierdzeniom skarżącego nie uprawniały do poczynienia ustalenia , że wina oskarżonego nie jest znaczna , zaś przypisany oskarżonemu czyn , nawet przy przyjęciu korzystniejszej dla niego kwalifikacji , charakteryzuje się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości. Należy zaznaczyć , że w myśl art 66 § 2 kk ocena karygodności czynu dotyczy konkretnego , zindywidualizowanego czynu i niższe ustawowe zagrożenie przewidziane za występek z art 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt , samo nie implikuje stwierdzenia nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości tego rodzaju zachowań. Wyznacznikiem stopnia społecznej szkodliwości czynu określonego w art 115§2 kk jest bowiem także między innymi rodzaj i charakter naruszonego dobra , rozmiary wyrządzonej szkody czy waga naruszonych przez sprawcę obowiązków. Biorąc więc pod uwagę chociażby liczbę zwierząt , które padły w wyniku braku odpowiedniej ilości pokarmu oraz skalę zadanych im w związku z tym cierpień nie można zaaprobować więc w/w stanowiska apelującego. Kompleksowa analiza zebranego materiału dowodowego prowadzi bowiem wprost do stanowiska odmiennego i to tym bardziej , że doniosła i znaczna była również waga naruszonych przez sprawcę obowiązków. Od oskarżonego bowiem jako doświadczonego wieloletniego hodowcy zwierząt gospodarskich należało wymagać najwyższych standardów co do sposobu obchodzenia się ze zwierzętami oraz warunków ich utrzymania , zgodnie z przepisami cytowanych wyżej rozporządzeń , jakie P. G. winien oczywiście bezwzględnie znać i je respektować. W konsekwencji należało przyjąć , że ujemna zawartość czynu oskarżonego nie była niska i osiągnęła poziom znacznego stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Z opisu czynu przypisanemu oskarżonemu wyeliminowano słowa ,, ze szczególnym okrucieństwem '' i przyjęto , iż swoim zachowaniem P. G. wyczerpał znamiona występku z art 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt i za to na podstawie tego przepisu wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności , której wykonanie na mocy art.69§1 i 2 kk i art 70§ 1 pkt 1 kk warunkowo mu zawieszono na okres próby 2 lat.

Nadto w miejsce orzeczenia z pkt 2 zaskarżonego wyroku na podstawie art 35 ust 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt orzeczono wobec w/w zakaz posiadania zwierząt gospodarskich na okres 2 lat oraz w miejsce orzeczenia z pkt 3 zaskarżonego wyroku na podstawie art 35 ust 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt orzeczono wobec w/w zakaz prowadzenia wszelkiej działalności związanej z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich lub oddziaływaniem na nie na okres 2 lat. Obniżono również wysokość orzeczonej w pkt 4 zaskarżonego wyroku nawiązki do kwoty 3000 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Naturalną i logiczną konsekwencją przyjęcia korzystniejszej dla oskarżonego kwalifikacji prawnej przypisanego mu ostatecznie czynu z art. 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt było też warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej mu kary 1 roku pozbawienia wolności na okres 2 lat próby , za czym przemawiała wprost jego dotychczasowa niekaralność oraz pozytywna opinia jaką dotychczas posiadał miejscu zamieszkania. P. G. był bowiem cenionym hodowcą , o czym świadczyły dołączone do akt sprawy dyplomy i wyróżnienia. Nadto prowadził on ustabilizowany tryb życia zgodny z zasadami porządku prawnego. Konsekwentnie przyznawał się on także do winy i nie utrudniał w żaden sposób postępowania. W ocenie sądu odwoławczego wyznaczony okres próby będzie więc wystarczający dla zweryfikowania jego dalszej postawy oraz pozwoli na kontrolę jego zachowania, bez potrzeby izolacji w warunkach więziennych. Nie jest on bowiem sprawcą zdemoralizowanym , którego należy izolować od społeczeństwa wobec czego orzeczenie wobec niego bezwzględnej kary pozbawienia wolności było w okolicznościach niniejszej sprawy karą niewspółmiernie surową. Rację ma także apelujący wskazując ,że sytuacja jak nastąpiła na przełomie grudnia 2019 roku i stycznia 2020 roku ze stadem hodowanych przez P. G. kaczek była niewątpliwie również dla niego osobistą tragedią. W/w utracił bowiem nieodwracalnie płynność finansową i pogłębił znacznie swe zadłużenie wobec kontrahentów w efekcie czego komornik zlicytował w maju 2021 roku znaczą część jego gospodarstwa ( patrz kserokopie protokołów licytacji k 388-391 ) .Wcześniej w toku postępowania przygotowawczego w/w był również tymczasowo aresztowany co z pewnością było dla niego niezwykle dolegliwe. Osadzenie więc go ponownie w jednostce penitencjarnej pogłębiłoby tylko jego bardzo trudną sytuację ekonomiczną. W/w obecnie bowiem pracuje i utrzymuje dwójkę małoletnich dzieci oraz spłaca powstałe zadłużenie. W tym stanie rzeczy zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara wolnościowa razem z orzeczonymi wobec niego środkami karnymi spełni swoją funkcję wychowawczą i prewencyjną i sprawi , że P. G. nie popełni w przyszłości ponownie przestępstwa. Czasokres natomiast w/w środków karnych oraz ich charakter i zakres w sposób skuteczny zabezpieczy społeczeństwo przed ryzykiem ponownego popełnienia tożsamych lub podobnych czynów zabronionych przez oskarżonego. Z kolei wymierzona mu nawiązka w kwocie 3000 zł będzie dla niego wystarczającą dolegliwością ekonomiczną. Ponadto jest ona realna w stosunku do jego możliwości finansowych. Ruchomości zabezpieczone od w/w w toku dochodzenia mają bowiem wartość jedynie szacunkową i winny w pierwszej kolejności pokryć koszty sądowe jakimi został on obciążony przez sąd I instancji. Tak ukształtowany wymiar kary dla P. G. w ocenie Sądu Okręgowego realizuje postulat kary współmiernej i sprawiedliwej. Bez wątpienia bowiem oskarżony ten nie wymaga oddziaływania wychowawczego poprzez pobyt w zakładzie karnym.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IIII

Zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze , uznając że ich poniesienie przez w/w byłoby dla niego zbyt uciążliwe w związku z jego bardzo trudną sytuacja materialną .Podstawa rozstrzygnięcia art. 624§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk.

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim w sprawie II K 248/20 z dnia 20 stycznia 2021 roku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana