Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę solidarnie na ich rzecz kwoty 5100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, tytułem pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty z dnia 1 kwietnia 2020 r. sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała żądanie powodów, wskazując na ofertę najmu złożoną poszkodowanemu, z której poszkodowany nie skorzystał.

W toku postępowania powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 4629,30 zł, wnosząc o zasądzenie solidarnie na ich rzecz kwoty 9729,30 zł z odsetkami ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty.

Pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa.

Postanowieniem z dnia 19 lipca 2021 roku sąd na podstawie art. 458 ⁸ § 1 k.p.c. uznał rozszerzenie powództwa za niedopuszczalne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 25 marca 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) nr rej. (...), należący do A. K., służący mu do prowadzenia działalności gospodarczej (TAXI). Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupioną u pozwanej. Na czas naprawy poszkodowany nie dysponował innym pojazdem przystosowanym do prowadzenia działalności gospodarczej TAXI.

Poszkodowany zgłosił szkodę telefonicznie i został poinformowany o możliwości najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanej, jednak nie był to pojazd przystosowany do prowadzenia działalności gospodarczej – TAXI. Pozwane towarzystwo ubezpieczeń zaoferowało także 250 zł dziennie w ramach rekompensaty za utracone zarobki, ale poszkodowany chciał wynająć samochód zastępczy, aby pracować.

Dnia 11 kwietnia 2019 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...), przy dobowej stawce najmu wynoszącej 350 zł netto.

Poszkodowany wynajęty pojazdu wykorzystywał do pracy jako taksówkę.

Dowód:

- oświadczenia k.6-8,

- umowa najmu k.20,

- dokumenty w aktach szkody na płycie CD k.57,

- nagranie rozmowy płyta CD k.57,

- protokół wykonania przeglądu technicznego kasy k.75,

- zgłoszenie wymiany pamięci fiskalnej k.76,

- ewidencja przychodów za kwiecień i maj 2019 r. k.77-

- zeznania świadka A. K. k.81 v.

Poszkodowany zwrócił powodom wynajęty pojazd zastępczy dnia 22 maja 2019 r. w związku z faktem, że zakończono naprawę uszkodzonego pojazdu.

Dowód:

- potwierdzenie zwrotu pojazdu k. 21,

- kalkulacja naprawy k.9-17,

- harmonogram naprawy k.18,

- zeznania świadka A. K. k.81 v.

Dnia 22 maja 2019 r. powodowie wystawili wobec poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 11623,50 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 27 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 350 zł netto.

W dniu 31 maja 2019 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na rzecz powodów przysługującą mu wierzytelność z tytułu faktury wystawionej za najem pojazdu zastępczego w stosunku do pozwanej.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 22 czerwca 2019 r. powodowie wezwali pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty kwoty 11623,50 zł tytułem zwrotu kosztów najmu samochodu zstępczego.

Dowód:

- faktura VAT k.19,

- pismo powodów k.22,

- umowa cesji wierzytelności k. 29.

Decyzją z dnia 4 lipca 2019 r. ubezpieczyciel przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 1894,20 zł brutto, uznając okres najmu w ilości 14 dni przy stawce dobowej 110 zł netto plus Vat.

Dowód:

- decyzja z dnia 4.07.2019 r. k.23

- zeznania świadka A. K. k.81 v.

Pismem z dnia 4 września 2019 r. powodowie wezwali ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty 9729,30 zł w terminie 7 dni. Decyzją z dnia 1 października 2019 r. ubezpieczyciel odmówił dopłaty do odszkodowania.

Dowód:

- decyzja k.27-28,

- wezwanie do zapłaty k.24-26.

Średnia cena dobowego wynajmu pojazdu klasy pojazdu uszkodzonego S. (...) (segment B) przystosowanego do prowadzenia zarobkowego (...) osób (...), w okresie II kwartału 2019 r. bez limitu kilometrów, z pełnym ubezpieczeniem, z wykupionym udziałem własnym w szkodach i przy umowie zawieranej na czas nieokreślony wynosiła 287,50 zł netto. Rozpiętość stawek wynajmu wynosiła od 225 zł netto bez usług dodatkowych do 350 zł netto.

Uzasadniony czas naprawy pojazdu poszkodowanego z uwzględnieniem przebiegu procesu likwidacji szkody, okresu realizacji zamówienia na części zamienne i samej naprawy pojazdu powinien wynosić około 47 dni, do 9 maja (...). Pojazd po szkodzie nie był wyłączony z eksploatacji do dnia oddania pojazdu do serwisu (...). Po rozbrojeniu pojazdu w rejonie szkody, pojazd nie mógł być normalnie użytkowany.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k.97-103.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na podstawie poczynionych ustaleń roszczenie powodów również po jego rozszerzeniu podlegało uwzględnieniu w całości. Postanowieniem z dnia 19 lipca 2021 roku sąd na podstawie art. 458 ⁸ § 1 k.p.c. uznał rozszerzenie powództwa za niedopuszczalne, w tym więc zakresie sprawa nie była przedmiotem rozważań.

Wyrok wydano w trybie art. 15 zzs ² ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...), innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020.374 ze zm.), z uwagi na przeprowadzenie w całości postępowania dowodowego opartego o dokumenty i osobowe źródła dowodowe.

Roszczenie przedstawione przez powodów ma charakter odszkodowawczy, znajdując oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Między stronami nie było sporu co do okoliczności kolizji, legitymacji biernej i czynnej. Spór dotyczył wysokości dobowej stawki najmu, okresu oraz nieskorzystania przez poszkodowanego z oferty pozwanego, ekonomicznej zasadności najmu pojazdu zastępczego i faktycznego używania pojazdu do celów przewozowych.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do okresu najmu pojazdu zastępczego uznano, że poszkodowany w pełni zasadnie mógł najmować pojazd zastępczy od 11 kwietna 2019r. do dnia 9 maja 2019r. (29 dni).

Jak wynikało ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poszkodowany prawidłowo dopiero 11 kwietnia 2019r. najął pojazd zastępczy. Wiązało się to z oddaniem tego dnia do warsztatu pojazdu, który do tej pory, mimo powstałej szkody, nadawał się do ruchu. W tym też dniu, z uwagi na przeprowadzone uprzednio oględziny zewnętrzne, warsztat posiadał już niektóre części zamienne. Z uwagi na konieczność ich sprowadzenia z Hiszpanii pozostałe części dotarły 24 kwietnia 2019r., co nie budziło żadnych zastrzeżeń posiadającego w tym względzie wiadomości specjalne biegłego sądowego. Tym samym warsztat mógł przystąpić do właściwej naprawy 25 kwietnia. Jak wynikało zaś z niekwestionowanych ustaleń biegłego technologiczny czas naprawy blacharskiej i mechanicznej wynosił 4 dni robocze, a lakierowania 3 dni. Tym samym naprawa winna była zakończyć się 8 maja, gdyż 1 maja do 5 maja 2019r. były dniami wolnymi od pracy. Mając również na uwadze, że biegły posiadając w tym zakresie wiedze specjalistyczną uznał, że do prawidłowego procesu naprawy konieczny był jeden dodatkowy dzień na wszelkie prace administracyjne i porządkowe, uznano, że poszkodowany mógł do 9 maja 2019r. najmować pojazd zastępczy, łącznie przez 29 dni. Mimo, że powodowie wskazywali, że poszkodowany najmował pojazd aż do 22 maja, to jednak nie żądali kosztów związanych z takim okresem najmu, lecz wyłącznie za 27 dni. Dlatego też uznano żądanie w tym zakresie za w pełni wykazane.

Odnosząc się do zarzutu uchybienie obowiązkowi minimalizacji szkody, z uwagi na nie przyjęcie tańszej oferty pozwanego, przede wszystkim należało zaznaczyć, że oferta nie dotyczyła pojazdu tożsamego z uszkodzonym. Na okoliczność tą wskazywał wprost poszkodowany w toku zeznań, jak również z nagrania rozmowy telefonicznej nie wynika, aby w istotnie taka oferta została złożona. Pozwany nie posiadał bowiem w ofercie pojazdu przystosowanego jako taksówka, tym samym zdaniem sądu poszkodowany nie był zobowiązany do przyjęcia oferty, bez uchybienia własnym zobowiązaniom.

W zakresie wysokości stawki za najem pojazdu typu taxi, przeprowadzono dowód z opinii biegłego sądowego. Na tej podstawie ustalono, że zastosowana przez powodów stawka była uzasadniona, albowiem stawki rynkowe mieściły się w granicach od 225 zł netto do 350 zł netto. Nie ma zdaniem sądu znaczenia, że stawka powodów znajdowała się w górnej granicy, gdyż poszkodowany nie ma obowiązku najmowania pojazdu najtańszego, czy o wartości średniej, lecz zobowiązany jest do nie przekraczania stawek powszechnie występujących na rynku. Nie ma podstaw do wymuszania na poszkodowanym zarówno poszukiwania stawek najniższych, jak i dokonywania porównania wszystkich cen rynkowych, wyciągania arytmetycznej średniej, a następnie poszukiwania takich ofert.

Nieuzasadniony był również zarzut w zakresie ekonomicznej bezzasadności najmu. Po pierwsze w toku postępowania likwidacyjnego pozwany nie kwestionował roszczenia poszkodowanego co do zasadny. Przyznając częściowo odszkodowanie za najem pojazdu, przyznawał, że najem taki był celowy. Po drugie należy zauważyć, że taksówkarz uzyskuje dochód każdego dnia pracy. Potrzebując więc środków na codzienne utrzymanie musi zarabiać systematycznie. Ewentualne więc zaniechanie najmu pojazdu zastępczego, w okresie naprawy, a następnie oczekiwanie na rozpoznanie wniosku o przyznanie odszkodowania za utracony zarobek, składanie ewentualnych reklamacji i wypłatę odszkodowania, naraziłoby poszkodowanego na brak jakiegokolwiek dochodu przez co najmniej kilka tygodni. W toku zeznań poszkodowanego nie ujawniono, aby posiadał on jakikolwiek innych dochód niż z działalności taksówkarskiej. Już więc z tej przyczyny zarzut pozwanego wskazujący na konieczność ubiegania się o odszkodowanie za utracony zarobek, a nie za najem pojazdu zastępczego nie był trafny. Nadto nie był uzasadniony zarzut związany z faktycznym nie korzystaniem przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego do działalności. Z jednoznacznych zeznań świadka wynikało, że w sposób ciągły korzystał z pojazdy zastępczego w celach zarobkowych, gdyż pojazd był wyposażony w sprzęt umożliwiający mu pracę, w tym taksometr. Pozwany nie zaoferował tymczasem żadnego dowodu przeciwnego.

Mając powyższe na uwadze, za zasadny koszt najmu uznać należało iloczyn uzasadnionego okresu najmu tj. 27 dni oraz dobowej stawki najmy zastosowanej przez powodów 350 zł netto, co daje kwotę 9450 zł netto (11 623,50 zł brutto).

Mając na uwadze, że pozwany dotychczas tytułem najmu pojazdu zastępczego wypłacił kwotę 1894,20 zł, zasądzeniu w całości podlegała kwota dochodzona pozwem 5100 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc, uwzględniając wezwanie do zapłaty oraz datę przyznania odszkodowania.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powodów koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 1800 – zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł, opłata od pozwu w kwocie 400 zł oraz koszt sporządzenie opinii, pokryty z zaliczki powodów w kwocie 635,67 zł.

W punkcie III i IV wyroku sąd zwrócił stronom nadpłacone koszty sądowe w kwocie 164,33 zł i 164,34 zł na podstawie art. 84 ust. 2 u.k.s.c., albowiem koszt sporządzonej w sprawie opinii nie spożytkował w całości uiszczonych przez strony zaliczek.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)