Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1010/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków VII Wydział Karny z dnia 20 lipca 2020 r., wydany w sprawie o sygn. akt VII K 227/20, dotyczący D. M. w sprawie o czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania a to: art. 7 k.p.k. poprzez błędną, dowolną ocenę materiału dowodowego tj. zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego w zakresie utraty przytomności F. A., co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na przyjęciu, iż sprawcy doprowadzili pokrzywdzonego do utraty przytomności, co stanowi jedno z ustawowych znamion przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w sytuacji, gdy z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego wynika, iż pokrzywdzony w trakcie całego zdarzenia nie utracił przytomności, co z kolei ma również wpływ na treść orzeczenia w ten sposób, iż Sąd I Instancji w ramach okoliczności obciążających dot. kary uznał właśnie utratę przytomności, co ostatecznie stanowiło podstawę nieuwzględnienia wniosku o wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej, o której mowa w art 37b k.k.,

2. błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż zarzucanego czynu dokonano wraz z „nieustalonymi sprawcami”, gdy już podczas rozpytania w dniu 13.02.2020 r. oraz przesłuchania w charakterze podejrzanego oskarżony wskazał personalia pozostałych osób uczestniczących w zarzucanym czynie, co skutkowało niedokładnym określeniem przypisanego oskarżonemu czynu oraz niezastosowaniem art. 60 § 3 k.k.,

3. obrazę przepisów prawa materialnego, a to: art. 60 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji orzeczenie wobec oskarżonego kary bez zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, podczas, gdy oskarżony współdziałając w popełnieniu przestępstwa z dwiema innymi osobami, ujawnił wobec organów ściągania informacje dotyczące współsprawców (K. S. oraz M. lat. 17) oraz istotne okoliczności jego popełnienia (przebieg zdarzenia, podział mienia), tym samym Sąd I instancji nie zastosował nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego w art. 60 § 3 k.k., w sytuacji, w której jego zastosowanie było obligatoryjne,

4. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to: art. 53 k.k. w zw. z 115 § 2 k.k. poprzez przyjęcie do kwantyfikatorów społecznej szkodliwości czynu przesłanki „nagminności przestępstw” oraz przedmiotu ochrony danego typu przestępstwa, co stanowić miało okoliczności wpływające na błędne ustalenie wysokiego stopnia społecznej szkodliwości, a co za tym idzie - mające wpływ na sądowy wymiar kary,

5. naruszenie przepisów postępowania a to art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych wtoku rozprawy głównej, a to: a) wieku oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego czynu, co skutkowało zaniechaniem rozważenia zastosowania art. 60 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k., b) naprawienia szkody poprzez zwrot pokrzywdzonemu kwoty 350,- zł, c) ujawnienia wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacji, których mowa w art. 60 § 3 k.k., co skutkowało naruszeniem prawa materialnego opisanego w pkt. III.,

5. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 214 § 1 k.p.k. oraz § 2 pkt 2) w zw. z 366 § 1 k.p.k. w zw. z 53 § 2 k.k. poprzez zaniechanie zarządzenia w stosunku do oskarżonego przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, co było obligatoryjne, co miało wpływ na treść w ten sposób, że Sąd nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy tj. właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia oskarżonego,

6. rażącą niewspółmierność wymierzonej wobec oskarżonego kary 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności, która nie odpowiada dyrektywom wymiaru kary, w tym w szczególności dyrektywie wyrażonej w art. 54 § 1 k.k. oraz nie uwzględnia w należytym stopniu okoliczności dotyczących zachowania oskarżonego oraz jego właściwości osobistych, a mających wpływ na obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego jest częściowo zasadna, a to co do zarzutu opisanego w punkcie III, a mianowicie co do braku przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że oskarżony ujawnił wobec organów ścigania osoby uczestniczące w przypisanym mu czynie, natomiast w pozostałym zakresie apelacja nie jest zasadna.

Wniesiona w sprawie apelacja kwestionująca poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu zdarzenia, jak wyżej zaznaczono, nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem ani sformułowane w nich zarzuty, ani argumenty przywołane w ich uzasadnieniu nie podważają prawidłowości ocen i ustaleń, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku. Wszelkie twierdzenia i rozważania skarżącego posiadają wyłącznie charakter polemiczny, a zatem nie mogły one doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w sposób odpowiadający żądaniom skarżącego.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył bowiem żadnych przepisów prawa procesowego, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Wręcz przeciwnie - prawidłowo i wszechstronnie przeprowadził postępowanie dowodowe, dbając o wyjaśnienie wszystkich kwestii niezbędnych do rozstrzygnięcia. Uwzględniając, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie, wyprowadził trafne wnioski odnośnie sprawstwa i winy oskarżonego, nie naruszając przy tym zasad oceny dowodów, o których mowa w art. 7 k.p.k. Dowody te weryfikowane były zgodnie z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd dysponował bowiem nie tylko wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznawał w zasadzie okoliczności zdarzenia ale także zeznaniami pokrzywdzonego, który w toku postępowania przygotowawczego zeznawał, że po uderzeniach stracił przytomność i miał tylko przebłyski świadomości ( k. 4 akt ) nie pamiętał całości zdarzenia , gdyż „ miał tylko migawki „ ( k. 50 akt ). Na rozprawie pokrzywdzony podał, że miał ograniczoną przytomność ( k. 218 akt ). W tej sytuacji oparcie się przez sąd meritii na zeznaniach pokrzywdzonego, niezależnie od stopnia utraty przez niego przytomności , bądź świadomości zasadnie skutkował przyjęciem przez Sąd Rejonowy , że oskarżony wraz z dwoma kolegami uderzając pokrzywdzonego F. A. doprowadzili go do stanu bezbronności, a następnie zabierając mienie należące do pokrzywdzonego o łącznej wartości 1720 złotych dopuścili się przestępstwa rozboju, kwalifikowanego także z art. 157§2 kk z uwagi na treść opinii sądowo lekarskiej ( k. 66 – 67 ). Biegły stwierdził bowiem, że charakter obrażeń stwierdzonych u pokrzywdzonego spowodował lekki uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała i rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż siedem dni. Analizując i poddając ocenie spełniającej wymogi art. 7 k.p.k. zeznania pokrzywdzonego, tak jak i inne zgromadzone dowody, Sąd Rejonowy dostrzegł, iż składając zeznania na rozprawie głównej pokrzywdzony pewnych szczegółowych okoliczności zaistniałego zdarzenia już nie pamiętał dokładnie, za zasadne uznać należy jednakowoż stanowisko, iż powyższe nie deprecjonuje zeznań złożonych przez F. A., albowiem zeznania te pozostawały konsekwentne co do istoty. W zeznaniach pokrzywdzonego dostrzec można co prawda kilka rozbieżności, jednakże w ocenie Sądu, nie mogą one przesądzać o niewiarygodności całokształtu jego relacji. Dotyczą one głównie okoliczności drugorzędnych a nadto uzasadnione są specyfiką – dynamiką samego zdarzenia i istniejącym stresem. Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy zawarł w opisie czynu przypisanego oskarżonemu jako znamię czynności sprawczej nie tylko użycie przemocy ale także doprowadzenie F. A. do stanu bezbronności, a jednocześnie przyjął, że oskarżony wraz z kolegami uderzając i kopiąc pokrzywdzonego , w tym zadając kopnięcia w głowę, spowodował u pokrzywdzonego utratę przytomności. Ujęcie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu kilku czynności sprawczych, a więc wykorzystanie stanu nieprzytomności i bezbronności oraz użycie przemocy wobec osoby ma oparcie w poglądach doktryny a także pogląd ten wyraził SN w wyroku z dnia 23 kwietnia 1981 r. I KR 51/81. Sąd Najwyższy w tym orzeczeniu uznał, że wypełnienie przez sprawcę jednym czynem więcej aniżeli jednej ustawowej odmiany czynu wieloodmianowego stanowi okoliczność obciążającą. Z tego powodu podnoszenie przez obrońcę oskarżonego kwestii dotyczącej bezzasadnego – zdaniem skarżącego - przyjęcia przez Sąd Rejonowy w opisie czynu jednej z czynności sprawczych a to doprowadzenia do stanu nieprzytomności nie wpływa na przyjętą przez Sąd I Instancji kwalifikację prawną czynu oskarżonego, zwłaszcza, że Sąd Rejonowy opierając się na zeznaniach pokrzywdzonego przyjął, że F. A. po otrzymanych uderzeniach utracił przytomność.

Nie można też podzielić zarzutu obrońcy, że Sąd |Rejonowy zawarł w opisie czynu przypisanego oskarżonemu, ze D. M. działał wspólnie i w porozumieniu z dwoma nieustalonymi mężczyznami, podczas gdy oskarżony w złożonych wyjaśnieniach wskazał te osoby.

Odnosząc się do tego zarzutu należy na wstępie stwierdzić, ze oskarżony wskazał osoby, które uczestniczyły w rozboju dokonanym na osobie F. A.. Co do jednej z osób oskarżony podał bliższe dane identyfikujące tego mężczyznę, a co do drugiej osoby uczestniczącej w zdarzeniu podał jej imię oraz , że osoba ta przebywała wówczas na ucieczce . Te dane osób uczestniczących w dokonanym rozboju nie były znane organom ścigania, a z akt sprawy wynika jedynie, że funkcjonariusze policji tylko jeden raz usiłowali skontaktować się z jedną z osób wymienionych przez oskarżonego. Innych czynności organy ścigania nie podjęły, w każdym razie nie wynika to z akt sprawy. W tej sytuacji podawanie w opisie czynu przypisanemu oskarżonemu osób współdziałających w dokonanym przestępstwie nie powinno mieć miejsca, gdyż godziłoby to nie tylko w zasadę domniemania niewinności ale także kolidowałoby z wymogami wskazanymi w art. 413 § 1 pkt. 1–4 k.p.k. który to przepis nakazuje w części wstępnej zawrzeć m. inn. imię, nazwisko i dane oskarżonego. W ślad za Sądem Najwyższym ( uchwała SN z dnia 10 grudnia 1987 r. – VI KZP 10/87, OSNKW 1987, nr 11–12, poz. 103. Oraz wyrok SN z dnia 11 lutego 1991 r. – V KRN 386/90, OSNKW 1991, nr 7–9, poz. 42.) należy wskazać, że gdy ustalenia sądu pozwalają na przyjęcie, że oskarżony przypisanego czynu dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub osobami to konieczne jest stwierdzenie w części wstępnej, iż oskarżony działał „z inną osobą” czy „z inną nieustaloną osobą” . Za słuszne należy uznać też stwierdzenie, iż w każdym wypadku, gdy sąd uzna, że współsprawcą przestępstwa jest osoba niebędąca oskarżoną w danej sprawie, to w części dyspozytywnej wyroku powinien posługiwać się określeniem zastępującym nazwisko tego współsprawcy, w sentencji wyroku nie powinno się bowiem operować nazwiskiem osoby, która nie jest oskarżonym, a więc której proces nie dotyczy .

Zgodzić się należy z zarzutem obrońcy, że Sąd Rejonowy, mimo ujawnienia przez oskarżonego danych osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa i to w sytuacji, gdy personalia tych osób nie były znane organom ścigania, nie zastosował przy wymiarze kary nadzwyczajnego złagodzenia ,o którym mówi przepis art. 60 § 3 kk. Z pisemnych motywów wyroku wynika, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z dwoma osobami lecz sąd meritii winien zauważyć, że oskarżony, jak już uprzednio wskazano, podał organom ścigania dane pozwalające na identyfikacje tych osób ( k. 47 akt ). Z akt sprawy wynika jedynie, że podjęto w toku postępowania przygotowawczego jedyną próbę zatrzymania osoby wskazanej przez oskarżonego ( k 37 akt ).

W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony wskazał osoby współdziałające w dokonanym rozboju i dlatego kierując się przepisem art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 kk zastosował przy wymiarze kary instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Stosując tę instytucje Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności mając na uwadze te okoliczności , które powołał w pisemnych motywach Sąd Rejonowy. Z uzasadnienia wyroku sądu I Instancji wynika, że sąd rozważył zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące, odniósł się także do wniosku obrońcy o zastosowanie wobec oskarżonego kary mieszanej z art. 37b kk. uznając zasadnie , że brak jest okoliczności uzasadniających zastosowanie tej kary.

Nie można też podzielić zasadności zarzutu dotyczącego obrazy prawa materialnego , a to art. 53 kk, gdyż kwestionowanie przez skarżącego oceny sądu dotyczącej okoliczności rzutującej na orzeczenie o karze z pewnością nie jest tym uchybieniem, które podnosi obrońca. Art. 53 kk zawiera bowiem jedynie dyrektywy sądowego wymiaru kary i sam w sobie nie może stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego. Przepis ten określa, objęte sferą swobodnego sędziowskiego uznania , ogólne dyrektywy wymiaru kary co powoduje, że podważanie przyjętej na tej podstawie oceny sądu jest możliwe tylko w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary ( post SN z 26 stycznia 2011 r. III KK 335/10 ).

Ostatecznie Sąd Odwoławczy uznał, że Sąd I instancji prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary w przedmiotowej sprawie. Orzeczona wobec oskarżonego przez Sąd Okręgowy kara pozbawienia wolności po zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 kk jest w pełni adekwatna do ustalonego, wysokiego, stopnia winy oraz wysokiej społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i kara ta zrealizuje cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Orzeczenie kary w mniejszym rozmiarze nie spełniłoby prewencyjnych dyrektyw kary i dało poczucie sprawcy pobłażliwości nieuzasadnionej realiami sprawy. Okoliczności popełnionego przez oskarżonego D. M. przestępstwa świadczą nie tylko o znacznym stopniu jego demoralizacji i lekceważeniu podstawowych norm porządku prawnego, ale pozwalają przede wszystkim postawić tezę, że wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej nie będzie skutecznie realizować postulatu wychowawczego oddziaływania kary. Brak jest zatem jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do dalszej modyfikacji zaskarżonego orzeczenia w zakresie orzeczenia o karze i to nawet w sytuacji danych zawartych w dokumentacji dołączonej do apelacji oraz dokumentach przedłożonych na rozprawie odwoławczej, w tym z wywiadu środowiskowego ( k. 290-291 )

Mając to wszystko na uwadze, jak również nie dopatrując się z urzędu żadnej z okoliczności wskazanych w art. 439 i 440 k.p.k., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmując, iż oskarżony ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa na mocy art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 13 lutego 2020 r., godz. 12:15 do dnia 20 lipca 2020 r., godz. 12:42; utrzymując w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części a także z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Wniosek

Obrońca oskarżonego podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) eliminację z opisu czynu fragmentu "doprowadzając do utraty przez w/w przytomności”

b) obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku wraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 (dwóch) lat, przy zastosowaniu art. 60 § 3 i 5 k.k.

ewentualnie

c) obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku wraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 (dwóch) lat na podstawie art. 60 § 1 i 2 i § 6 pkt 3 k.k oraz art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k.,

d) obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i kary 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania nieodpłatnie kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym przy zastosowaniu art. 37b k.k. w zw. 34 § 1 i § 1 a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się częściowo zasadny, co do punktu III, a mianowicie co do braku przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że oskarżony ujawnił wobec organów ścigania osoby uczestniczące w przypisanym mu czynie, w tym zakresie Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wymierzając mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W pozostałym zakresie należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w przeważającym zakresie należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu stypizowanego w art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Jednakże Sąd Okręgowy przyjmując, iż oskarżony ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa na mocy art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Jednakże Sąd Okręgowy przyjmując, iż oskarżony ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa na mocy art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy jednocześnie na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 13 lutego 2020 r., godz. 12:15 do dnia 20 lipca 2020 r., godz. 12:42.

Zwięźle o powodach zmiany

Oskarżony w toku postępowania ujawnił dane osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa i to w sytuacji, gdy personalia tych osób nie były znane organom ścigania, dlatego zasadnym było zastosowanie przy wymiarze kary nadzwyczajnego złagodzenia, o którym mówi przepis art. 60 § 3 kk.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto o art. 624 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana